Πως το ΔΝΤ αντιμετωπίζει την Ελλάδα σαν Μπανανία

από ΒlackΜediterraneanPirate http://wp.me/pPn6Y-ga5
Oι Πειρατές της Καραϊβικής. Του Νίκου Μιχαλόπουλου
Πως η Ελλάδα αντιμετωπίζεται από το ΔΝΤ με την ίδια συνταγή (EFF) των Νησιών της Καραϊβικής.

[...] Όμως διαβάζοντας τον Πίνακα Επιλεγμένοι Δείκτες Των Οικονομικών Επιδόσεων,του ΔΝΤ σχετικα με την Καραϊβική βλέπουμε ότι το Ισοζυγιο του Δημόσιου Τομέα είναι αρνητικό  Προφανώς το νοικοκύρεμα του Κράτους αφήνει πολλά χρέη πίσω. Για τους φορολογούμενους.
Μπαρμπάντος: -71.20 το 2002. έφτασε μέχρι  -205.85 το 1988
Μπελίζ: -70.8 το 1994
Ντομινικάνα: -1.255 το 1991
Γρενάδα: το ΔΝΤ δίνει στοιχεία μόνο για το 1991 και 1994,-12.23 και  -7.86  αντίστοιχα.
Γουιάνα: -957.7 το 1982 και έφτασε -9165.8 το 1991
Τζαμάικα: Δεν δίνει στοιχεία. Δίνει, όμως, στοιχεία για Ανάπτυξη για 18 έτη, ανά 3ετίες..
Θαυμάστε…1.2, -4.7, 2.1, 0.08, 0.08, -1.8, 0.06
Δηλαδή ο μ.ο. ρυθμού ανάπτυξης της χώρας στα 18 χρόνια του προγράμματος διαμορφώνεται στο
 -2.98…
(οι τιμές είναι σε εκατομμύρια τοπικά δολλάρια) [...]

*
Oι Πειρατές της Καραϊβικής. Του Νίκου Μιχαλόπουλου
Πως η Ελλάδα αντιμετωπίζεται από το ΔΝΤ με την ίδια συνταγή (EFF) των Νησιών της Καραϊβικής.
IMFSurvey Magazine: Countries & Regions
The main goal of Greece’s new IMF-supported program is to support a return to growth through a major improvement in competitiveness
GREECE PROGRAM
IMF Board Approves €28 Billion Loan for Greece
IMF Survey online
March 15, 2012
Το ΔΝΤ εγκρίνει € 28 δισεκατομμύρια σε νέα χρηματοδότηση για την Ελλάδα
• Η τακτοποίηση του χρέος του ιδιωτικού τομέα κρίνεται ως σημαντικό βήμα προς την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του χρέους
• Η αποκατάσταση της ανάπτυξης μέσω βελτιωμένης ανταγωνιστικότητας θα αποτελέσει το κλειδί του προγράμματος.
Το προγραμμα διευρυμένης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης (EFF) το οποίο έχει σχεδιαστεί για χώρες που εισάγουν μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των σοβαρών διαρθρωτικών αδυναμιών.
Όταν μια χώρα αντιμετωπίζει σοβαρό μεσοπρόθεσμο προβλήματα του ισοζυγίου πληρωμών, λόγω των διαρθρωτικών αδυναμιών που απαιτούν χρόνο για να εξετάσει, το ΔΝΤ μπορεί να βοηθήσει με τη διαδικασία προσαρμογής στο πλαίσιο μιας διευρυμένης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης του Ταμείου (EFF). Σε σύγκριση με τη βοήθεια που παρέχεται στο πλαίσιο της πιο κοινής συμφωνίας stand-by, η βοήθεια στο πλαίσιο μιας διευρυμένης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης διαθέτει πλέον το πρόγραμμα-δέσμευση να βοηθήσει τις χώρες να εφαρμόσουν μεσοπρόθεσμες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και μεγαλύτερη διάρκεια αποπληρωμής.
Τι είναι το EFF,γιατι έχει σχεδιαστει.
Το EFF ιδρύθηκε το 1974 για να παράσχει βοήθεια σε χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρά σχετικά μακροπρόθεσμων ανισορροπιών πληρωμές λόγω των διαρθρωτικών εμποδίων, συμπεριλαμβανομένων αυτών των ανισορροπιών, διότι περιορίζουν την πρόσβαση σε ιδιωτικά κεφάλαια, και όπου υπάρχει ισχυρή κατάλληλα το πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την αντιμετώπιση των θεσμικών και οικονομικών αδυναμιών . Το EFF μπορεί επίσης να είναι χρήσιμο για μια οικονομία που χαρακτηρίζεται από χαμηλή ανάπτυξη και μια εγγενώς αδύναμη κατάσταση του ισοζυγίου πληρωμών.
Και εμεις που το ξερουμε αυτο?
Το ξερουμε γιατι το ΔΝΤ εχει κανει εισαγωγη του προγράμματος διευρυμένης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης στην Ελλάδα,δοκιμασμένα,απο την Καραιβικη.Μέσω Βουλγαρίας,έστω.
Σε μια  Εκθεση του ΔΝΤ, με τίτλο «Οι εμπειριες των χωρων της Καραιβικης με το ΔΝΤ Προγράμματα σταθεροποίησης Στο πλαίσιο της παγκοσμοιοποιησης» Dr Thomson Fontaine, διαβάζουμε λεπτομέρειες για το παρελθόν του Ταμείου και του EFF στην Καραιβική,όπου και δοκιμάστηκε πριν εφρμοστει σε εμάς.
Ο Dr Thomson Fontaine,είναι οικονομολόγος του ΔΝΤ και την εποχή της παντοκρατορίας του Ταμείου στην πατριδα του την Ντομινικα,είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα εργασία. Εργαζόταν επι 6 χρόνια στην Εθνικη Στατιστικη Υπηρεσια του Υπουργειου Οικονομικων της χώρας…
Ας ξεκινήσουμε την γνωριμια μας με το Τροπικο μεσοπροθεσμο προγραμμα!
Η χρηματοδοτική στήριξη παρέχεται σε χώρες-μέλη του ΔΝΤ με μια ποικιλία των πολιτικών και των δανειοδοτικων μέσων.
Αυτή η μορφή χρηματοδότησης συχνά εξαρτάται από το μέλος που εγκρίνει την πολιτική μεταρρυθμίσεων για την αντιμετώπιση του ισοζυγίου πληρωμών και  το πρόβλημα που οδήγησε στην αίτηση για την υποστήριξη από το ΔΝΤ.
Το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο χρηματοδοτικό μέσο που είναι το Stand by Arrangements (1952) και το προγραμμα διευρυμένης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης EFF  (1974) . Το προγραμμα Stand by Arrangements δινει παροχή βραχυπρόθεσμης βοήθειας για χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο ισοζύγιο πληρωμών ενός βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα και το ΕFF παρέχει μακροπρόθεσμη βοήθεια για την υποστήριξη των διαρθρωτικών μελών καθώς και μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των δυσχερειών στο ισοζύγιο πληρωμών ενός μακροπρόθεσμου χαρακτήρα.
(Μια πρώτη απορία που γενναται είναι γιατι η Ελλαδα,αφου,υποθετικα,δεν μπορουσε να αποφυγει το ΔΝΤ,δεν αιτήθηκε για το βραχυπρόθεσμο πρόγραμμα (Stand by) και επεσε στην αγκαλια του ΔΝΤ για τα επόμενα 20 χρόνια μέσω του ΕFF.)
Τα νησιά Μπαρμπάντος μπηκαν στο Πρόγραμμα την 1η Οκτωβρίου, 1982 και βγηκαν την 31 Μάη του 1993..
Τα Μπελίζ μπηκε 3 Δεκ 1984 και αποχωρησε την 31 Μαΐου 1986
(Το Μπελιζ και το Μπαρμπαντος μπήκαν αποκλειστικα και μονο στο Stand by)
Η Ντομίνικα μπήκε στις 6 του Φλεβάρη, 1981 και επειτα από 3 δανειακες συμβασεις,απεχωρησε στις 25 Νοέμβρη του 1989
Η Γρενάδα (οπου εγινε μεχρι και στρατιωτικη επεμβαση των Αμερικανών Πεζοναυτων για να σταθεροποιηθεί το ΔΝΤ),μπηκε στις 6 του Νοέμβρη του 1979 και βγηκε στις 23 Ιανουαρίου του 1984,μετα από 3 Μνημονια Συνεργασιας  και μια αιματηρή εισβολή 2.000 πεζοναυτών των ΗΠΑ στο νησί,το 1983 και ανατροπή της Κυβέρνησης της Νέας Κοινής Προσπάθειας για την Πρόνοια, Εκπαίδευση, και την Απελευθέρωση,του αριστερου Κινήματος που ειχε ελευθερώσει το νησι από τος Αγγλους.
Στην Γουιάνα το ΔΝΤ μπηκε στις 25 Ιουνίου, 1979 και εφυγε αισιως στις 31 Δεκεμβρίου 2001,επειτα από 6 δανειακες συμβασεις και ισαριθμα μνημονια.
Στη Τζαμαικα το προγραμμα ξεκίνησε στις 11 Ιούνη 1979 και τερματίστηκε την 16 Μαρτίου, 1996,επειτα από 9 δανειακές συμβάσεις και μνημονια!
Στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο το Προγραμμα ξεκίνησε στις 13 Ιαν 1989 και έληξε την 31η  Μαρτίου 1991 με δυο προσαρμογές ενδιαμεσα.
Το Μπελιζ,(με διετες,βραχυπρόθεσμο προγραμμα του ΔΝΤ),κατέστη παραδειγμα για τους ιθύνοντες του Ταμείου,καθως κατάφερε να ανορθώσει καποιους δεικτες στην Οικονομία του.
Στις υπόλοιπες Χώρες,η «επιτυχια»του ΔΝΤ ήταν αναιμικη και αμφιλεγόμενη και από τους ιδιους τους οικονομολόγους του,όπως θα δούμε.
Ενδεικτικό είναι ότι σύμφωνα  με τον Πίνακα του Ταμείου  Selected Indicators of Economic Performance Πηγη: International Financial Statistics, IMF η πλήρης αποτυχία ήρθε για την Τζαμάικα (μετα από 17 χρονια Μνημονιο!) και την Γουιάνα,με 21 χρόνια στα Προγράμματα του ΔΝΤ!
Το 1979, η Τζαμάικα έγινε η πρώτη χώρα της Καραϊβικής που ελαβε υποστήριξη από το  ΔΝΤ για να διορθώσει το ισοζύγιο πληρωμών. Μεταξύ 1979 και 1996, η χώρα έλαβε σχεδόν αδιάλειπτη στήριξη του ΔΝΤ συμφωνώντας σε έξι προγράμματα  και τρεις εκτεταμένες χρηματοδοτήσεις του Ταμείου.
Από εδώ και εμπρός,πολλά πράγματα,θα σας φαινονται οικεια.
Οι Χώρες τις Καραιβικής μπήκαν κάτω από μια ομπρέλλα μέτρων που ονομάστηκαν Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις,μεσω ενός προγράμματος που ονομάστηκε Μεσοπρόθεσμο.
Ένα από τα βασικά στοιχεία του μεσοπρόθεσμου προγράμματος είναι η ταχεία ιδιωτικοποίηση των κρατικών τραπεζών και επιχειρήσεων, «το απόλυτο εργαλείο για την άσκηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας»,σύμφωνα με τον Δρ Τομσον.
Η προσπάθεια για την σταθεροποίηση της οικονομίας της Τζαμάικα έγινε με την εισαγωγή τεράστιων περικοπών στις δαπάνες,διαδοχικές υποτιμήσεις και την ιδιωτικοποίηση των περισσότερων υπό κρατικό έλεγχο εταιρειών..
Από το 1974 μέχρι το 1997 το μόνο που καταφερε το Μεσοπρόθεσμο ήταν να μειώσει το επίπεδο του πληθωρισμού.
Ωστόσο,υπήρξε αργή έως μηδενική  ανάπτυξη ,αυξανόμενη ανεργία και τα υψηλά επιτόκια δανεισμού,οδήγησαν στην πτώση της παραγωγής.
Μεταξύ 1984 και 1986, η κυβέρνηση της Τζαμάικα ξεκίνησε βαθιές περικοπές στο επίπεδο των δημόσιων δαπανών με την απόλυση περίπου 10.000 εργαζομένων στον δημόσιο τομέα,τη μείωση του επιπέδου των επιδοτήσεων,την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων  επιχειρήσεων και χρηση της ελεύθερης αγοράς.. Επιπλέον, το νόμισμα
υποτιμήθηκε επανειλημμένα σε μια προσπάθεια να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων εξαγωγικών ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Αρκετές κρατικές οντότητες, περιλαμβανομένων των τραπεζών, των ξενοδοχείων,των μεταφορών και των επικοινωνιών, ιδιωτικοποιήθηκαν
Η Τζαμάικα γνώρισε μείωση της παραγωγής, μια σοβαρή κρίση συναλλαγματος και πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις. Από το τέλος του 1987 και Μαΐου 1988,το τζαμαϊκανό δολάριο είχε υποτιμηθεί κατά 95%. Επιπλέον, το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε σταθερά καθ ‘όλη τη δεκαετία του 1980 φθάνοντας στα 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια το 1989, ή ισοδύναμο με το 125% του ΑΕΠ.
Το ισοζύγιο πληρωμών εξακολουθούσε να είναι προβληματικό και στην στην δεκαετία του ενενήντα,καθως και στα επόμενα χρόνια και γενικά η ανάπτυξη παρέμεινε σε καταθλιπτικα επίπεδα.
Στην περίπτωση της Γουιάνας, η κυβέρνηση μείωσε το μέγεθος του Δημοσίου στο μισο,μεταξύ 1991 και 1998, αλλά δεν πειραξε τους  ονομαστικούς μισθούς (όπως εκανε στην Ελλάδα). Η Κυβέρνηση μειωσε περαιτέρω
δαπάνες για μεταβιβάσεις κεφαλαίων και κάθε είδους κεφαλαιουχικές δαπάνες.
Μια σειρά φορολογικών μέτρων που τέθηκαν σε εφαρμογή,συμπεριλαμβανομένης της μείωσης του ποσοστού των φόρων των εταιρειών, και την κατάργηση πολλών ειδικών φόρων κατανάλωσης και την αντικατάστασή τους με ενιαιο φόρο κατανάλωσης. Το 1991, την ιδια στιγμη που οι φοροι επιχειρησεων επεφταν,ο φόρος εισοδήματος για τα φυσικα προσωπα αυξήθηκε  και όλες οι προηγούμενες κρατήσεις,παροχές και επιδόματα καταργήθηκαν.
Την ίδια χρονιά, η νομισματική πολιτική περιελαμβανε την άρση των ελέγχων στα επιτόκια, αλλά το ελάχιστο επιτόκιο καταθέσεων διατηρήθηκε. Επίσης, τον Απρίλιο του 1991, το 80 τοις εκατό των πλεονάζοντα αποθεματικά ειχαν μετατραπεί σε ομόλογα.
Επιπλέον, το νερό, φυσικό αέριο, ταχυδρομικές υπηρεσίες και δημόσιες μεταφορές, όπως και τα μισθώματα για τη δημόσια στέγαση αυξήθηκαν. Οι κρατικές συμμετοχές σε διάφορους δημόσιους φορείς πωλήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.Επίσης θεσπίστηκαν αυστηρά ορια στην Κεντρική Τραπεζα ως προς τον δανεισμό προς τον δημόσιο τομέα.
Στη Γουιάνα, παρά τις διαδοχικές υποτιμήσεις,η πραγματική παραγωγή το 1988 υπολογίστηκε 22% χαμηλότερη από εκείνη του 1980. Οι σημαντικές υποτιμήσεις οδήγησαν σε υψηλούς ρυθμούς πληθωρισμού και έριξαν το πραγματικό επίπεδο των μισθών.
Και οι υπόλοιπες χώρες της συνταγής του EFF,δεν είχαν καλύτερα αποτελέσματα.
Μεταξύ 1982 και 1987, η οικονομία του Τρινιδάδ και Τομπάγκο εγγραφει έξι συναπτά έτη αρνητικής οικονομικής ανάπτυξης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα κέρδη από τον τομέα των πετρελαιοειδών μειώθηκαν
κοντά στο μισό και το ποσοστό της ανεργίας πάνω από διπλασιάστηκε από 10 έως 22 τοις εκατό. Επιπλέον, το ΑΕΠ το 1987 ήταν 28 τοις εκατό κάτω από το επίπεδο του 1982, και πάνω από $ 2,8 δισεκατομμύρια των συναλλαγματικών αποθεμάτων χάθηκε.
Ποια ήταν όμως τα επίσημα κοινά χαρακτηριστικά των Προγραμμάτων?
Σύμφωνα με τον Δρ Τομσον, σε γενικές γραμμές, ο σχεδιασμός των προγραμμάτων σταθεροποίησης δίνει έμφαση στη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος,ώστε να καταστεί η συναλλαγματική ισοτιμία περισσότερο ανταγωνιστική, στην απελευθέρωση του εμπορικού καθεστώτος, αυξάνοντας τιις ιδιωτικοποιήσεις και τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.
Συνήθως αυτά τα Προγράμματα  περιείχουν φορολογικά μέτρα που αποσκοπούν στη μείωση των δημοσίων δαπανών και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, σε συνδυασμό με μέτρα που αποσκοπούν στην τόνωση των ιδιωτικών δραστηριότητων και τη μεταρρύθμιση του φορολογικού καθεστώτος.
Η Τζαμάικα, Τρινιντάντ και Τομπάγκο και η Γουιάνα ιδιωτικοποίησαν ή την εκκαθάρισαν (είναι εξαιρετικη η φρασεολογια του ΔΝΤ) τις δημοσίες επιχειρήσεις, καθώς και βελτιώσαν την τιμολόγηση αυτών που παρέμειναν κρατικές. Οι χώρες επίσης ελαβαν μέτρα στην νομισματική πολιτική, κυρίως ως συμπλήρωμα της δημοσιονομικής τους πολιτικής. Μερικές,όπως τα Μπαρμπάντος και η Τζαμάικα καθιέρωσαν πιστωτικούς ελεγχους, ανώτατα όρια για την κατάθεση και εναρμονίστηκαν με την λειτουργία της ελεύθερης αγοράς. Η Τζαμάικα, Τρινιντάντ και Τομπάγκο και η Γουιάνα, επέλεξαν την υποτίμηση, ενώ ηΝτομίνικα, Μπαρμπάντος, Μπελίζ και η Γρενάδα είτε αποκλεισαν την υποτίμηση ή δεν ήταν σε θέση να την πράξουν.
Τι έγινε όμως στις χώρες που δεν είχαν ούτε το όπλο της υποτίμησης για να αμυνθούν?
Κατά την έναρξη του προγράμματος στα Μπαρμπάντος, η κυβέρνηση απέκλεισε την υποτίμηση και εστιάσε σχεδόν αποκλειστικά στη δημοσιονομική πολιτική. Στα τέλη του 1991 οι ονομαστικοί μισθοί στο δημόσιο τομέα μειώθηκαν κατά 8 τοις εκατό και καταψυχθηκαν το επόμενο έτος. Παράλληλα, 11 τοις εκατό των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα απολύθηκαν και οι δαπάνες μειώθηκαν δραστικά.
Από την πλευρά των εσόδων, μια φορολογική σταθεροποίηση από 1 – 5 τοις εκατό επιβλήθηκε επί των εισοδημάτων, ο φόρος κατανάλωσης επί των βασικών προϊόντων αυξήθηκε από 10 σε 17 τοις εκατό,έως και 20 τοις εκατό.
Σε μια προσπάθεια να ενθαρρύνει τις επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα, η Ντομίνικα,διευρύνει τη φορολογική βάση και απλοποιει το φορολογικο συστημα.(Δηλαδη το κανει οριζοντιο) Η κυβέρνηση της Ντομίνικα εισήγαγε μια σημαντική φορολογική μεταρρύθμιση το 1987-88 ως μέρος του προγράμματος σταθεροποίησης της. Οι φόροι κατανάλωσης ήταν ενωμένοι σε 20%, εκτός από τα πολυτέλη αντικείμενα με επιπλέον χρέωση 15%. Μια ενιαία χρέωση στην τελωνειακή υπηρεσία του 1,5% και φόρος ακαθάριστων εσόδων 3% εισήχθει.
Όλα τα δικαιώματα με εξαίρεση τους τόκους των στεγαστικών δανείων,καταργήθηκαν ενώ παράλληλα,10% επενδυτική πίστωση για τις επιχειρήσεις και μια εισφορά για την ανάπτυξη του εισοδήματος από την μπανάνα (κατι σαν τις δικες μας επιδοτησεις στον τουρισμο και στην ναυτιλοια,σε αλλα μεγέθη βεβαια αλλα στην ιδια λογικη) εισήχθησαν.
Το 1986 η κυβέρνηση του Τρινιδάδ και Τομπάγκο μειωνει το μισθολογικό κόστος του δημόσιου τομέα με κατάργηση των επιδοματων και με την ονομαστική μείωση των μισθων του δημοσίου τομέα κατά 10 τοις εκατό. Ένα εθελοντικό πρόγραμμα αποχώρησης εισήχθη επίσης με στόχο την μείωση του μεγέθους του δημόσιου τομέα. Η κυβέρνηση μείωσε επίσης τις συμμετοχές της σε διάφορες εταιρείες ενέργειας και εκκαθάρισε πολλες κρατικές επιχειρήσεις. Μια προσπάθεια έγινε επίσης για φορολογικη μεταρρύθμιση, μέσω της κατάργησης των διαφόρων φόρων και την εισαγωγή μιας τιμής 15 τοις εκατό προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) που καλύπτει όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες, εξαιρουμένων των εξαγωγών και κάποια βασικα εμπορεύματα.
Για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα,οι τράπεζες που επιθυμούσαν να δανείσουν ορισμένες κρατικές επιχειρήσεις και τις κρατικές αρχές θα έπρεπε να διαβουλευθούν με την κεντρική τράπεζα, πριν καταλήξουν σε απόφαση και το επιτόκιο αυξήθηκε ως μέσο για τη μείωση των δανείων από τις εμπορικές τράπεζες προς το κράτος.
Η αποτίμηση του ΔΝΤ
Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς αποτιμά το Ταμείο όλη αυτήν την Καταστροφή.
Σύμφωνα με την Έκθεση και αντιγραφοντας την λεξη-λεξη διαβάζουμε τα εξής.
« Τα προγραμματα  σταθεροποίησης στην Καραϊβική είχαν ανάμικτα αποτελέσματα. Συνολικά, με βάση τις εμπειρίες από τις χώρες της Καραϊβικής που έχουν ξεκινήσει
τα προγράμματα σταθεροποίησης και χρηματοδοτικών συμφωνιών στήριξης με το ΔΝΤ, σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, η ανάπτυξη είναι πάντα πτωτικη, αλλά οδηγεί στη βιώσιμη ανάπτυξη σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως όταν οι οικονομίες προσπαθούν να προσαρμοστούν στα διάφορα κίνητρα και τις προτάσεις των διαφόρων προγραμμάτων προσαρμογής.»
Μνημείο ασαφειας! Απόλυτα ηθελημένης.
Όμως διαβάζοντας τον Πίνακα Επιλεγμένοι Δείκτες Των Οικονομικών Επιδόσεων,του ΔΝΤ σχετικα με την Καραιβικη,βλέπουμε ότι το Ισοζυγιο του Δημοσιου Τομεα είναι αρνητικο. Προφανώς το νοικοκυρεμα του Κρατους,αφήνει πολλα χρέη πίσω.Για τους φορολογουμενους.
Μπαρμπαντος   -71.20 το 2002. εφτασε μεχρι  -205.85 το 1988
Μπελιζ              -70.8 το 1994
Ντομινικανα    -1.255 το 1991
Γρεναδα           το ΔΝΤ δινει στοιχεια μονο για το 1991 και 1994,-12.23 και  -7.86  αντιστοιχα.
Γουιανα             -957.7 το 1982 και εφτασε -9165.8 το1991
Τζαμαικα          Δεν δινει στοιχεια.
Δινει όμως στοιχεια για Αναπτυξη για 18 ετη,ανα 3ετιες..
Θαυμαστε…1.2, -4.7, 2.1, 0.08, 0.08, -1.8, 0.06
Δηλαδή ο μ.ο. ρυθμού ανάπτυξης της χώρας στα 18 χρόνια του προγράμματος διαμορφώνεται στο
-2.98…
(οι τιμες είναι σε εκατομμυρια τοπικά δολλαρια)
Στην Αποτιμηση και στις Σκεψεις για Μελοντικη Χρηση (Η Ευρωπη εγινε  η μελλοντικη χρηση του EFF) διαβαζουμε ότι o ρόλος της δημοσιονομικής πολιτικής δεν πρέπει να περιορίζεται από τις κρατικές δαπάνες, αλλά θα πρέπει να περιλαμβάνονται  προσπάθειες για την ενθάρρυνση της δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα και την έναρξη της φορολογικής μεταρρύθμισης για αυτό όταν είναι απαραίτητο.
.Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν  μείωση μισθών στο δημόσιο τομέα,μειωση του μεγέθους στον δημόσιο τομέα μέσω απολύσεων και εθελουσίας εξόδου, καθώς και τη μείωση του δημοσιου τομέα επενδύσεων.
Press Release No. 98/44
September 28, 1998                                                                                  International Monetary Fund
700 19th Street, NW
Washington, D.C. 20431 USA
IMF Approves Three-Year Extended Fund Facility for Bulgaria
The International Monetary Fund (IMF) approved a three-year credit for Bulgaria equivalent to SDR 627.62 million (about US$864 million at the current exchange
rate) under the Extended Fund Facility (EFF)1 to support the government’s medium-term economic reform program for July 1998-June 2001. Of the total, the equivalent of SDR 52.30 million (about US$72 million) is available immediately
Structural Reforms
One of the key elements of the medium-term program is the rapid privatization of state owned banks and enterprises, the ultimate tool to exercise financial discipline.
Kαι στα Ελληνικά…
Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις
Ένα από τα βασικά στοιχεία του μεσοπρόθεσμου προγράμματος είναι η ταχεία ιδιωτικοποίηση των κρατικών τραπεζών και επιχειρήσεων, το απόλυτο εργαλείο για την άσκηση δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Ακριβως τα ιδια λογια της Εκθεσης για την εμπλοκη του ΔΝΤ στην Καραιβικη από το 1974 μεσω του EFF!
Κλείνοντας,θέλω να αναφέρω ότι οι πηγές που χρησιμοποιησα,ήταν αποκλειστικα από το αρχείο του ΔΝΤ. Το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου είναι πιστή αντιγραφή των αρχείων,τα οποία και παραθέτω στις Πηγές.Απλά έγινε συνδυαστικά.
Το ανησυχητικό είναι,πως χωρίς ο υπογράφων να είναι οικονομολόγος,παρ΄όλα αυτά,οι όροι και η φρασεολόγια του Ταμείου του ήταν πολύ οικεία. Πρέπει να ευχαριστήσω μάλλον τους δημοσιογράφους του Μεγκα και του Σκαι για αυτό.
Νικος Μιχαλόπουλος
ΠΗΓΕΣ
Hiliare Alvin D. L. “ Caribbean Approaches to Economic Stabilization” IMF Working
Paper, April 2000.
International Monetary Fund, International Financial Statistics.
International Monetary Fund “IMF Conditionality: Experience Under Stand-By and
Extended Arrangements, Part II Background Papers”.
International Monetary Fund, Annual Report 2001.
Ramsaran Ramesh F. “The Challenge of Structural Adjustment in the Commonwealth
Caribbean”:
Caribbean Country Experiences with IMF
Stabilization Programs Within the Context of
Globilization
Thomson Fontaine PhD
http://www.imf.org/external/np/exr/facts/eff.htm
http://www.imf.org/external/pubs/ft/survey/so/2012/CAR031512B.htm
http://www.thedominican.net/articles/stabilization.pdf
http://www.imf.org/external/np/sec/pr/1998/pr9844.htm
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εποχή.

Τα συστατικά της αυτοκαταστροφής

02/04/2013 8 σχόλια

Η Κύπρος απέφυγε τη χρεωκοπία προς απογοήτευση των καλοθελητών, στην πλειοψηφία τους Ελλαδιτών που αναζητούσαν ευκαιρία να φωνάξουν το δικό τους «ηρωικό όχι» με το αζημίωτο.

Υπάρχουν δύο λαοί στους οποίους πάει γάντι η έκφραση «χαμένες ευκαιρίες»: οι Παλαιστίνιοι και οι Σέρβοι. Και οι δύο διεκδικούν τα σκήπτρα της αυτοκαταστροφής, αφού σε κρίσιμες ιστορικές καμπές απέρριψαν συμβιβαστικές λύσεις, υιοθετώντας μαξιμαλιστικά αιτήματα που αποδείχθηκαν τυφλά και αδιέξοδα. Οδηγήθηκαν έτσι σε οδυνηρές ήττες, μπροστά στις οποίες οι συμβιβαστικές λύσεις φαντάζουν θρίαμβοι. Οι Παλαιστίνιοι θα είχαν σήμερα το δικό τους κράτος, ενώ οι Σέρβοι θα είχαν προστατέψει τους μειονοτικούς τους πληθυσμούς στην Κροατία, τη Βοσνία και το Κόσοβο αντί να τους μετατρέψουν σε πρόσφυγες. Και, εννοείται, θα είχαν αποφύγει την τραγωδία πολύνεκρων πολέμων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως και οι δύο λαοί διαθέτουν πλειάδα θαυμαστών στην Ελλάδα. Διατρέχοντας την ιστορική εμπειρία των δύο αυτών λαών, διαπιστώνει κανείς πως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο δεν είναι η αυτοκαταστροφή και οι χαμένες ευκαιρίες καθαυτές, αλλά η αναγωγή της επαναλαμβανόμενης ήττας και τραγωδίας σε απόδειξη ηρωισμού και αυτοθυσίας και η μετατροπή της σε συστατικό στοιχείο της εθνικής τους ταυτότητας. Το αποτέλεσμα είναι πως η καταστροφή όχι μόνο δεν τους έχει διδάξει, αλλά τους έχει οδηγήσει στη συστηματική επανάληψη των σφαλμάτων τους με τραγικές συνέπειες. Η αδυναμία τους αυτή έχει μάλιστα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους αντιπάλους τους. Εχουν γραφτεί δεκάδες αναλύσεις για το πώς οι Ισραηλινοί καταφέρνουν να ενεργοποιούν την τάση αυτή των Παλαιστινίων, οδηγώντας τους έτσι σε καταστροφικές επιλογές.
Η Κύπρος δεν διαφέρει τόσο. Η ιστορία της είναι γεμάτη από άστοχες ή άκαιρες επιλογές με τραγικές συνέπειες. Η πρόσφατη κρίση επιβεβαίωσε την αυτοκαταστροφική ροπή των Κυπρίων αλλά και την αδυναμία εξαγωγής διδαγμάτων από προηγούμενα λάθη τους: από την εγκληματική αδράνεια της κυβέρνησης Χριστόφια ώς τις παλινδρομήσεις των πρόσφατων διαπραγματεύσεων και το «ηρωικό όχι» της Βουλής, η Κύπρος πέτυχε ένα σχεδόν χείριστο αποτέλεσμα – σχεδόν, γιατί τουλάχιστον απέφυγε τη χρεοκοπία, αυτό δηλαδή που την καλούσαν να πράξει διάφοροι εκ του ασφαλούς καλοθελητές, όπως ακριβώς το φιλοθεάμον κοινό προτρέπει τον απελπισμένο να πηδήσει στο κενό. Δυστυχώς, η πλειοψηφία των καλοθελητών αυτών ήταν Ελλαδίτες που αναζητούσαν ευκαιρία να φωνάξουν το δικό τους «ηρωικό όχι» με το αζημίωτο, πάνω στην πλάτη των Κυπρίων.
Το «ηρωικό όχι» αποτελεί κλασική συνταγή με γνωστό μοτίβο. Πρώτο συστατικό της, η κυριαρχία ενός θερμού συναισθηματισμού αντί του απαραίτητου ψυχρού ορθολογισμού. Σύμπτωμά του είναι η επικράτηση της ρητορικής κορόνας και του λυρισμού αντί της λογικής ανάλυσης. Συνέπειές του, οι σπασμωδικές κινήσεις, η έλλειψη προετοιμασίας και η ένδεια σχεδιασμού. Δεύτερο συστατικό, η επικράτηση μιας ηρωικής ανάγνωσης του εαυτού μας που οδηγεί στην υπερτίμηση των δυνατοτήτων μας και στην αντίστοιχη υποτίμηση της άλλης πλευράς. Εδώ εντάσσεται και η έκδηλη αδυναμία ερμηνείας των πραγματικών της κινήτρων και η αυτόματη απόδοση μοχθηρών και κακόβουλων προθέσεων.
Στην περίπτωση της Κύπρου, προτού καταλήξει κανείς σε εύκολα συμπεράσματα ως προς την υποτιθέμενη πρόθεση του Βορρά να διαλύσει τον Νότο, καλό θα ήταν να εξετάσει κάποιες απλούστερες ερμηνείες όπως, π.χ., την κατανοητή επιθυμία της πλειοψηφίας των χωρών της Ευρώπης (και όχι μόνο του Βορρά, των προτεσταντών ή των πλούσιων χωρών όπως λανθασμένα επαναλαμβάνεται) να μην εξαναγκάσουν τους φορολογουμένους τους να επωμιστούν το κόστος διάσωσης ενός τραπεζικού συστήματος με τα χαρακτηριστικά του κυπριακού. Σημειώνω εδώ και την απίστευτα αδαή παρουσίαση ως θριάμβου του νεοφιλελευθερισμού, μιας καθαρά σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής επιλογής όπως η αντίθεση στη χαμηλή φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και στην έλλειψη ενός στιβαρού ελεγκτικού πλαισίου για τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος. Οδηγούμαστε έτσι στην ακατάσχετη συνωμοσιολογία. Χαρακτηριστικό σύμπτωμα εδώ είναι η απόπειρα εξαπάτησης και η κουτοπονηριά, αφού οι άλλοι θεωρούνται εξ ορισμού κατώτεροι.
Τέταρτο συστατικό είναι η υιοθέτηση μιας αφηγηματικής στρατηγικής που βασίζεται στην αναλογία των αγνών και μικρών που αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν με άνισους όρους τους μοχθηρούς και ισχυρούς (εδώ παρεισφρέει και το γνωστό μοτίβο της ήττας λόγω προδοσίας). Η συνέπεια είναι πως αφού δεν μπορείς να επικρατήσεις, καλύτερα να νικήσεις στο ηθικό πεδίο με την ηρωική σου αυτοθυσία. Πρόκειται για την αθεράπευτα ρομαντική απόδοση προτεραιότητας στο μέσο έναντι του αποτελέσματος: έτσι πλασάρεται η «ηθική επικράτηση» ως άλλοθι για την αποτυχία. Ομως η έλλειψη ισχύος από μόνη της δεν εγγυάται την ηθική ανωτερότητα ούτε οδηγεί απαραίτητα σε ήττα. Πέμπτο και πιο ακραίο συστατικό είναι η λατρεία της ήττας. Η καθημερινότητα έχει την κακή συνήθεια να υπονομεύει τον ρομαντισμό και οι κραυγές περί ηθικής νίκης γρήγορα γίνονται αντιληπτές ως το θλιβερό φύλλο συκής που είναι πραγματικά. Ετσι, όταν συσσωρευθούν οι αποτυχίες, καλλιεργείται συστηματικά η λατρεία της ήττας. Εδώ περνάμε στο στάδιο της συλλογικής αυταπάτης, στο οποίο έχουν διαπρέψει οι Σέρβοι και όπου ευτυχώς δεν έχουμε φτάσει, τουλάχιστον όχι ακόμη.
Για να απαλλαγούμε από αυτές τις βλαβερές ροπές πρέπει να προχωρήσουμε σε βαθιές τομές στους μηχανισμούς που τις συντηρούν: την ενημέρωση και, ιδίως, την παιδεία.
Στάθης Ν. Καλύβας, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.

Το παραμύθι της προόδου έχει και δράκο…

Πολλοί μιλούν σήμερα για πρόοδο. Η λέξη σημαίνει «εξέλιξη προς το καλύτερο, βελτίωση, προκοπή».  Το ανθρώπινο γένος έχει προοδεύσει, λένε, χάριν της γραμμικής εξέλιξης. Όλοι σήμερα απολαμβάνουν «εν ειρήνη» τα «αγαθά» που προσφέρει το σύστημα, επαναπαυμένοι στον μικρόκοσμό τους. Όσο αυτά υπάρχουν βέβαια, διότι σ’ αυτήν την ζωή τίποτα δεν είναι για πάντα.
Την ίδια ώρα χώρες βάλλονται οικονομικά. Ο κόσμος γονατίζει από χαράτσια και φόρους! Δημεύονται καταθέσεις στα καλά καθούμενα. Παιδάκια στην Αφρική πεθαίνουν της πείνας και εμβολιάζονται με δηλητήρια. Γυναικόπαιδα σφαγιάζονται σε πολέμους που γίνονται για την «πρόοδο» και την «δημοκρατία». Η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί ειδικά σε μικρές ηλικίες. Ο καρκίνος και άλλες αρρώστιες θερίζουν πληθυσμούς. Η μόρφωση παραπαίει. Η ιστορία διαστρεβλώνεται. Η αισθητική έχει πάει περίπατο. Η παιδική αθωότητα κατακεραυνώνεται. Η πολιτική έχει ταυτιστεί με την διαφθορά. Στους δρόμους «πλακώνονται» για ιδεολογίες. Οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί κατά κόρον σε όλον τον κόσμο. Το άγχος και η κατάθλιψη έχουν κυριεύσει τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Κατά τ’ άλλα απολαμβάνουμε την «πρόοδο», την «ειρήνη» και την «δημοκρατία». Για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που βεβηλώνεται καθημερινά ουδείς λόγος. Όλοι παρακολουθούν αποχαυνωμένοι τον ρου των γεγονότων. Τι έλεγε ο Σωκράτης στην παραβολή του σπηλαίου; Οι άνθρωποι αλυσοδεμένοι σε χέρια, πόδια και λαιμό (για να μην μπορούν να δουν ούτε το διπλανό τους) παρακολουθούν σκιές σ’ έναν τοίχο, ο οποίος φωτίζεται. Πίσω τους και μπροστά από το φως «κάποιοι» παίζουν με τις μαριονέτες τους ( δηλαδή: «πολιτικούς», «οικονομολόγους», «ανθρωπιστές», «καλλιτέχνες», «εκπαιδευτικούς», «τραπεζίτες», «μεγάλο-ιδιώτες» κ.α.), ούτως ώστε οι σκιές να χτυπούν στον τοίχο. Έτσι κατασκευάζεται ένα θέατρο σκιών για «μορφωθούν» οι «κρατούμενοι». Οι ίδιοι έχουν ξεχάσει πως φορούν αλυσίδες και θεωρούν ότι η πραγματικότητα περιορίζεται στις σκιές. Αγοράζουν το παραμύθι της «προόδου». Κάθονται υπνωτισμένοι στις θέσεις τους και αρνούνται ή μάλλον βαριούνται να γίνουν εξ-ύπνοι (εκτός ύπνου).
Όποιοι ελευθερώνονται από τις αλυσίδες και σπεύδουν να ενημερώσουν τους υπόλοιπους για την πλεκτάνη που ξετυλίγεται εν αγνοία τους, χλευάζονται ή ακόμα θανατώνονται από τους ίδιους τους συγκρατούμενούς τους, οι οποίοι δεν θέλουν με τίποτα να χάσουν την υποτιθέμενη βολή τους. Πράγματι ο Σωκράτης καταδικάστηκε σε θάνατο από δήθεν δημοκράτες των Αθηνών. Σήμερα το ίδιο δεν γίνεται; Όποιος θελήσει να ψελλίσει μικρή δόση αλήθειας, χλευάζεται από τους «σύγχρονους ιεροεξεταστές». Ουδείς δύναται να αμφισβητήσει την σημερινή «πρόοδο».
Παράλληλα από τα μίντια προβάλλονται τα μοντέλα συμπεριφοράς του «ξερόλα-εξυπνάκια», του υποκριτή, του «παρτάκια» με ταυτόχρονη γελοιοποίηση και υποτίμηση της πραγματικής έρευνας, της εργατικότητας, της ακεραιότητας και της φιλοπατρίας. Αυτά χαρακτηρίζονται οπισθοδρομικά. Δεν συμβαδίζουν με την γραμμική εξέλιξη. Με λίγα λόγια στον Μεσαίωνα ήταν χαζοί που κοίταξαν πίσω στο ελληνικό παρελθόν και έφεραν την Αναγέννηση. Εμείς θα επιμένουμε γραμμικά.
Συνεπώς η αδικία και η απανθρωπιά θα βασιλεύουν. Το κοινωνικό «μπάχαλο» θα κορυφωθεί. Τότε οι «κάποιοι» του σπηλαίου του Σωκράτη θα φέρουν την λύση. Την τάξη μέσω του χάους. Το σπήλαιο θα αποκαλυφθεί σε όλο του το μεγαλείο! Είστε έτοιμοι να το αντικρύσετε;
ΠΥΓΜΗ.gr

Παναγιώτης Ήφαιστος: Η παρελθούσα επένδυση στο «τοξικό νόμισμα ευρώ» και η διέξοδος

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr Ο πολιτικοοικονομικός ορθολογισμός δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Συναρτάται με την ορθολογιστική πολιτική συγκρότηση, την ορθολογιστική διακρατική οργάνωση και τον έλεγχο της ιδιωτείας σ’ οποιοδήποτε πεδίο και εάν εκδηλώνεται. Η χαρακτηριστικότερη περίπτωση πολιτικοοικονομικού ανορθολογισμού των καιρών μας είναι η κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτη δράση των χρηματοοικονομικών δρώντων και η δημιουργία μιας ανεξέλεγκτης νομισματικής τεχνόσφαιρας πάνω στην εθνοκρατοκεντρικά διαφοροποιημένη Ευρώπη που διαχειρίζεται ένα προγραμματικά τοξικό νόμισμα, το ευρώ. Αυτή η αλλόκοτη δομή προκάλεσε χάος, καταστρέφει ολόκληρες κοινωνίες και κατεδαφίζει τα οποιαδήποτε διακρατικά συνεργασιακά κεκτημένα της μεταπολεμικής Ευρώπης. Υπό ένα γενικότερο πρίσμα αυτό είναι αποτέλεσμα και των χαρούμενων μεταψυχροπολεμικών πολιτικοστοχαστικών τοξικών. Τα ορφανά ενός παρωχημένου αρχαϊκού οικονομικού (φιλελεύθερου) Δαρβινισμού και ενός ναυαγισμένου κομμουνισμού έσμιξαν, κυριάρχησαν και τις τρις τελευταίες δεκαετίες ασχημόνησαν πολιτικοοικονομικά. Οι πρώην κομμουνιστές έχασαν την μαρξιστική ευρωστία ανάλυσης της κρατικής και διεθνούς πολιτικής οικονομίας και στα χέρια τους έμεινε ένας μαραμένος και μίζερος διεθνισμός-κοσμοπολιτισμός. Ο πολιτικοκτόνος εθνομηδενισμός είναι είδος αποκορύφωσής τους. Σαν έτοιμοι από καιρό όλοι ακαριαία συμπορεύτηκαν με τον ακόμη πιο κίβδηλο και ψεύτικο διεθνισμό της «παγκοσμιοποίησης». Η «παγκοσμιοποίηση» στην ελληνική γλώσσα αποτελεί ακόμη μια μεταφυσική πολιτικοστοχαστική διαστροφή που παραποιεί τον όρο «πλανητικοποίηση» για να υπονοήσει την έλευση ενός δήθεν ενοποιημένου πλανήτη, πάνω στον οποία θα υπάρχει μια δήθεν ενοποιημένη παγκόσμια κοινωνία την οποία θα συγκροτούσαν οι διεθνικοί μη κυβερνητικοί οργανισμοί (ο θεός να τους κάνει «μη κυβερνητικούς»), οι κερδοσκόποι και κάθε άλλο φρούτο της ιδιωτείας που περιπλανάται πλανητικά και ακούει στο περίεργο και αλλόκοτο όνομα «πολίτης του κόσμου». Δηλαδή, χάος μέσα σε μπερδεμένα μυαλά. Ιδιωτεία, ασυναρτησίες, πολιτική θεολογία, ιδεολογήματα υποπροϊόντα των ιδεολογιών, νοσταλγικά διεθνιστικά θεωρήματα και κοσμοπολίτικες αφέλειες ροκάνισαν τον πολιτικό ορθολογισμό ενδοκρατικά και διακρατικά. Ακόμη πιο σημαντικό, εξυπηρετούσαν ένα σκοπό γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων: Την διείσδυση, επέμβαση και καταχρηστική αρπαγή πλουτοπαραγωγικών πόρων εκ μέρους των εκάστοτε κυρίαρχων ηγεμονικών δυνάμεων και εις βάρος των λιγότερο ισχυρών κοινωνιών. Για να θυμίσω τον Παναγιώτη Κονδύλη όταν αναφερόταν σε αυτά τα περίεργα πολιτικοστοχαστικά μείγματα, «ότι ωφελεί τους ιδιοτελείς το κηρύττουν οι αφελείς», προσθέτοντας ότι «όταν οι αμερικανοί χαράζουν την στρατηγική τους με θέαση το δεκαετιών βαθειά μέσα στον ορίζοντα του 21 αιώνα δεν ερωτούν τον Ρωλς ή τον Χάμπερμανς». Το αποτέλεσμα είναι πλέον ορατό και στους τυφλούς: Όργιο επεμβάσεων που κήρυτταν οι ιθαγενείς των κοινωνιών-θυμάτων, ελεύθερο πεδίο στους κερδοσκόπους κάθε είδους, αποδυνάμωση της πολιτειακής δημοκρατίας, μεθοδικό κτίσιμο δομών αρπαγής του πλούτου των λιγότερο ισχυρών από όσα κράτη διάθεταν στρατηγικά σχέδια και εκτροχιασμός του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης το 1992 όταν υιοθετήθηκε η ΟΝΕ. Όσοι γνωρίζαμε το Αλφαβητάριο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ακαριαία μετά την υιοθέτηση της ΟΝΕ εντείναμε την κριτική μας και αντιταχθήκαμε μοναχικά και σθεναρά στο κολοσσιαίο πολιτικοοικονομικό έγκλημα ένταξης της Ελλάδας σε αυτό τον λάκκο των λεόντων. Σκεφτείτε πόσα πληρώνει η Ελληνική κοινωνία για πανεπιστημιακά Τμήματα Ευρωπαϊκών σπουδών και πόσοι τελικά φοιτητές και διδάσκοντες, εν τούτοις, δεν ξέρουν αυτό το Αλφαβητάριο. Επειδή δε η πανεπιστημιακή ιδιότητα είναι στις μέρες μας και ασφαλές εφαλτήριο κομματικών και πολιτικών αναρριχήσεων σκεφτείτε πόσος τοξικός στοχασμός εισέρευσε στο σύστημα λήψης αποφάσεων. Αλόγιστα, απροετοίμαστοι να αντιμετωπίσουμε τον ανελέητο ανταγωνισμό, νεφελοβατώντας εν μέσω ιδεαλιστικών φληναφημάτων και έχοντας παντελή άγνοια για τους λόγους που υιοθετήθηκε η ΟΝΕ, η Ελλάδα αλλά και άλλα κράτη έκαναν ένα άλμα στο κενό υιοθετώντας το τοξικό ευρώ. Το ευρώ είναι τοξικό γιατί στερείται παντελώς –όπως γράψαμε άπειρες φορές μετά το 1992 για να εισπράξουμε μύδρους από τα ασθενή πνεύματα της συμβατικής σοφίας–, κοινωνικοπολιτικού ορθολογισμού. Αναφέρω μόνο τρεις παράγοντες. Πρώτον, οι μακροοικονομικές αποφάσεις αφορούν τις κοινωνικές ισορροπίες, τις κοινωνικές ιεραρχίες, την διανεμητική δικαιοσύνη και τον τρόπο ζωής κάθε κοινωνικής οντότητας. Επειδή όπως μπορεί καθείς να δει με γυμνό οφθαλμό κάθε κοινωνική οντότητα διαθέτει διαφορετική πολιτική ανθρωπολογία αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα έθνη αξιώνουν, παλεύουν και κατακτούν την εθνική τους ανεξαρτησία. Για να μπορούν, ακριβώς, να ασκούν αυτοδιάθεση, να συγκροτούν τον τρόπο ζωής τους σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητά τους, να αμύνονται κατά των απειλών και να αυξάνουν την κρατική τους ισχύ ούτως ώστε να συμμετέχουν επωφελώς στο άκρως ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα. Το πρόβλημα με την κακή θεωρία του κράτους όσον αφορά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι ότι πολλοί, τυφλωμένοι από τις προαναφερθείσες διεθνιστικές και κοσμοπολίτικες ασυναρτησίες δεν μπόρεσαν να δουν ότι η ΕΕ είναι κρατοκεντρική. Δεν μπορούσε να εξομοιωθεί ως προς τον τρόπο ζωής γιατί δεν υπήρχε πανευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπολογία. Καλά τα αγγουράκια και οι ντομάτες που κυκλοφορούν ελεύθερα επ’ ωφελεία όλων και καλός ο συντονισμός σε κοινές πολιτικές όπως η εμπορική πολιτική στους διεθνείς θεσμούς. Η ευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπολογία, όμως, ήταν και είναι μηδέν. Γι’ αυτό μηδέν πρέπει να είναι η πολιτική και οικονομική ένωση και οι υπερεθνικοί θεσμοί πρέπει να είναι αυστηρά εντολοδόχοι των διακυβερνητικών θεσμών όπου τα κράτη μέλη θα αποφασίζουν ομόφωνα (διακρατική δημοκρατία μεταξύ ισότιμων κρατών και διακρατικός πολιτικός ορθολογισμός = ομόφωνες αποφάσεις). Το τι θα γίνει σε χίλια χρόνια δεν το ξέρουμε. Ξέρουμε όμως ότι το 1992 βιάστηκε η πολιτικά ενταγμένη λογική, βιάστηκε ο πολιτικός ορθολογισμός και βιάστηκαν πολιτικοοικονομικά οι ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ωφελήθηκε η ιδιωτεία: Οι κερδοσκόποι, οι υψηλά αμειβόμενοι τεχνοκράτες και τα ηγεμονικά κράτη. Δεύτερον, εάν δεν το ευνοούσαν οι ιστορικοστρατηγικές συγκυρίες η ΟΝΕ μάλλον ποτέ δεν θα είχε υιοθετηθεί. Πιο συγκεκριμένα, επί δεκαετίες οι Γάλλοι πίεζαν την Γερμανία να θέση υπό κεντρικό ευρωπαϊκό έλεγχο την ανεξάρτητη Γερμανική κεντρική τράπεζα. Ενόσω δυνάμωνε η Γερμανική οικονομία οι υπόλοιπες οικονομίες γίνονταν έρμαιο των αποφάσεων της «ανεξάρτητης» (γερμανικών μυαλών όμως) τράπεζας. Συντομογραφικά εδώ, γιατί υπάρχουν πολλές δημοσιεύσεις μας λεπτομερούς εξέτασης αυτών των φαινομένων, το 1991-2 η Γαλλία απελπισμένη και κινούμενη σπασμωδικά λόγω Γερμανικής επανένωσης που επαναπροσδιόριζε τον ευρασιατικό στρατηγικό χάρτη, εκβίασε!! την Γερμανία να δεχθεί την ΟΝΕ. Οι Γάλλοι έτρεφαν αυταπάτες και το έλεγαν ότι οι νομισματικοί δεσμοί «θα έδεναν τον Γερμανικό οικονομικό κολοσσό». Όπως ειπώθηκε τότε, είναι σαν να έδεναν ένα γίγαντα με κλωστές. Υπήρξαν και στρατιωτικές απειλές εκ μέρους της Γαλλίας (και αρχικά και της Βρετανίας). Σε πρόσφατο ακαδημαϊκό ταξίδι μου στην Γερμανία συνάντησα σύμβουλο του τότε Καγκελάριου Κόλ. Μου βεβαίωσε αυτό που εμείς οι αναλυτές των ευρωστατραγικών ξέραμε, ότι δηλαδή οι Γερμανοί με σφιγμένα τα δόντια δέχθηκαν τον εκβιασμό για μια εν γνώσει τους ανορθολογική ΟΝΕ, προσδοκώντας ότι η οικονομική τους δύναμη θα ανέτρεπε τις προσδοκίες των άλλων. Όπως και έγινε. Όλα αυτά επί δύο δεκαετίες τα γράφαμε και τα λέγαμε περιγραφικά και αξιολογικά ελεύθερα. Γι’ αυτό με δέος και φόβο προειδοποιούσαμε ότι «πέφτουμε απροετοίμαστοι και χωρίς αλεξίπτωτο στις συμπληγάδες της γαλλογερμανικής στρατηγικής σύγκρουσης» και ότι αυτό «θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς απόδραση». Πρόσφατα κάποιος μου έγραψε ότι αυτές οι αναλύσεις άξιζαν πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Του απάντησα αυτό δεν σημαίνει τίποτα όταν η Ελλάδα όντας συνολικά κρίνοντας ως και να ήταν πολιτικοστοχαστικά νήπιο σύρθηκε αυτοβούλως προς την καταστροφή. Η χαζοχαρούμενη ελληνική είσοδος στις στρατηγικές γαλλο-γερμανικές συμπληγάδες και στον ανελέητο ανταγωνισμό κοντεύει να αποτελειώσει το νεοελληνικό κράτος. Το καίριο ερώτημα είναι: Τι αντίστοιχα και ανάλογα λάθη γίνονται τώρα, σε παρόντα δηλαδή χρόνο! Τρίτον, ήδη πριν εισέλθει η Ελλάδα στην ΟΝΕ ήταν ήδη σαφές ότι αυτό το νομισματικό εργαλείο ήταν άκρως ελλειμματικό και επικίνδυνο. Η ευρωπαϊκή και διεθνής οικονομική διακυβέρνηση εκτροχιάστηκαν. Επικράτησαν τεχνοκράτες και κερδοσκόποι και η διεθνική ιδιωτεία οργίασε. Αυτά που ζούμε τώρα ήταν μια προαναγγελθείσα κρίση. Η Ελλάδα λόγω «κακής θεωρίας του κράτους» οδηγήθηκε στην καταστροφή. Γιατί, όμως, έστω και μετά, το πολιτικοστοχαστικό σύστημα της Ελλάδας να μην μπορέσει να αντιτάξει ένα πολιτικό και οικονομικό λόγο ευρωπαϊκού επιπέδου! Τι  μας λείπει! Γιατί  δεν κάνει σημαία κριτικής τα ελλείμματα και τις θεσμικές διαστροφές, γιατί δεν προτείνει μια ορθολογιστική διέξοδο και γιατί δεν αρνείται να δεχθεί τα μνημόνια που σημαίνουν βασικά ότι διαρκώς πυροβολούμε τα πόδια μας. Είναι δύσκολο να εξαντλήσουμε εδώ το μεγάλο αυτό θέμα. Λέμε μόνο ότι όσο περισσότερο τοξικό νόμισμα εισρέει στο πολιτικοοικονομικό μας σώμα τόσο περισσότερο θα καταλήγουμε στην άβυσσο αργοπεθαίνοντας. Αυτού λεχθέντος δεν προκρίνεται μια απεγνωσμένη έξοδος από το ευρώ. Το ζήτημα είναι να μην μπαίναμε. Τώρα η διέξοδος πρέπει να είναι συντεταγμένη, ελεγχόμενη και κατά προτίμηση με αποφάσεις ευρωπαϊκού επιπέδου που θα αποτινάξουν αυτό το τέρας από τις πλάτες όλων των ευρωπαίων για να αποκτήσουν τα κράτη-μέλη δημοσιονομική και νομισματική ευελιξία. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συμμαχία και με άλλα κράτη για να διαγραφούν τα απαράδεκτα και καταχρηστικά χρέη που δημιούργησε αυτή η νομισματική διαστροφή και που αντιβαίνουν σε κάθε κριτήριο πολιτικού πολιτισμού. Τίποτα που σκοτώνει ανθρώπους δεν είναι νομιμοποιημένο και διαστρεμμένες θανατηφόρες κανονιστικές διατάξεις μπορούν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν με εθνικές και διακρατικές αποφάσεις που θα ορίζουν νέους νόμους. Το ευρώ απαιτείται να εξαφανιστεί και να αντικατασταθεί με μια νέα πολιτικοοικονομικά ορθολογιστική δομή. Ο Γόρδιος δεσμός όμως δεν κόβεται εύκολα επειδή το σύστημα πάσχει πολιτικοστοχαστικά και επειδή συναρτάται με μια σειρά στρατηγικά ζητήματα. Αφήνοντας κατά μέρος τις δυσκολίες πέραν του κράτους, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι εντός των κρατών γιατί βλέπουν λάθος την διεθνή πολιτική: Οι κοινωνίες ροκανίστηκαν. Ξέχασαν ότι η κρατική τους ισχύς είναι το κυριότερο νόμισμα της εξωτερικής τους πολιτικής. Το ανακαλύπτουν αργά και οδυνηρά. Ξέχασαν επίσης ότι πέραν του κράτους δεν υπάρχει τίποτα πολιτικά άξιο λόγου. Αισθητικές σχέσεις, φιλίες, ζεϊμπέκικα, κουμπαριές, χοροεσπερίδες και συμπόσια δεν ορίζουν την διεθνή πολιτική. Την διεθνή πολιτική την ορίζει η διεθνής κατανομή ισχύος και την βαθύτατων προεκτάσεων διεθνή κατανομή ισχύος την ορίζουν οι δυνατότητες των κρατών που συμμετέχουν στο διεθνές σύστημα. Για τα κράτη που διαθέτουν στρατηγική οι προσωπικές και αισθητικές σχέσεις είναι μόνο εργαλειακά και όχι αυτοσκοπός. Εξ ου και οι στρατηγικές soft power. Δεν τρέφεις αυταπάτες ότι οι αισθητικές σχέσεις δίνουν λύσεις στα διακρατικά προβλήματα ή σε διασώζουν εάν κινδυνεύεις. Διεθνισμοί, κοσμοπολιτισμοί, παγκοσμιοποιήσεις και άλλες ασυναρτησίες ή προπαγανδιστικά συνθήματα των ισχυρών δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και ποτέ δεν υπάρξουν ως γήινες έννοιες. Στην γη υπάρχει μόνο το εθνοκράτος, η κοινωνία του, η ευημερία του, η ασφάλειά του και το μέλλον του. Κατιτί σχετικό που είναι δύσκολο να απαντηθεί αφορά την ετοιμότητα των μελών των κοινωνιών για αυτοθυσία. Μπορεί να επιβιώσει και να ευημερήσει ένα οποιοδήποτε κράτος εάν τα μέλη του δεν είναι έτοιμα ακόμη και να αποθάνουν εάν χρειαστεί για να το υπερασπιστούν; Ασφαλώς και όχι. Η εθνική ανεξαρτησία όλων των κρατών κατακτήθηκε με αίμα και η ετοιμότητα αυτοθυσίας είναι προϋπόθεση διασφάλισης αυτής της εθνικής ανεξαρτησίας που αποτελεί και την ελευθερία κάθε κοινωνίας. Παρά το ότι το θεωρούμε αυτονόητο το λέμε γιατί στην περίπτωση της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια και στην Κύπρο πρόσφατα το ζητούμενο δεν είναι καν να πεθάνουν μαχόμενοι για την ελευθερία τους αλλά να υποστούν οικονομικές θυσίες. Θυσίες για τον εαυτό τους, όμως, όχι για τα ξένα τρωκτικά, τους κερδοσκόπους και τα συμφέροντα των  ηγεμονικών κρατών. Στις δύο ζυγαριές της πλάστιγγας των κοινωνικοπολιτικών αποφάσεων στην μια πλευρά είναι η ελευθερία, η δημοκρατία και η ανεξαρτησία και στην άλλη πλευρά οι ψευδαισθήσεις ότι το μίγμα τεχνοκρατών, κερδοσκόπων και ηγεμονικών αξιωματούχων που μας πίνουν το αίμα θα μας συντηρήσουν ως υποτελείς μεν αλλά αναίμαχτα. Κάποιοι ίσως να ελπίζουν και σε θαύματα. Μερικές χιλιάδες ήδη αυτοκτόνησαν. Ο Θουκυδίδης όμως που τα είπε όλα όσα πρέπει να ξέρει ένας πολίτης και ένας ηγέτης ενός κράτους, προειδοποίησε και για αυτό: «Η ελπίδα την ώρα του κινδύνου είναι σπάταλη». Το ζήτημα που τίθεται άμεσα για την Ελλάδα, την Κύπρο και άλλα υπόδουλα πλέον κράτη μέλη της ΕΕ, είναι να αποτινάξουν τον ζυγό. Απαιτεί, μεταξύ άλλων, απόρριψη της δεσποτείας, συμμαχίες με όσους έχουν κοινό συμφέρον επιβίωσης και ετοιμότητα λιτότητας για αυτοσυντήρηση. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει εάν δεν λιτότητα δεν σημαίνει διασφάλιση των πολιτών, των νοικοκυριών, του ελάχιστου διαβίωσης, των επιχειρήσεων και των στεγαστικών. Σημαίνει σίγουρα άφθονο πατριωτισμό που θα θρέψει αποφάσεις όχι υποτέλειας αλλά εθνικής ανεξαρτησίας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι και μια άλλη πολιτική διακυβέρνηση εκτός σάπιου παλαιοκομματισμού. Το πώς θα γίνουν αυτά εμπράγματα είναι υπόθεση πολιτικής και όχι ενός σύντομου άρθρου. Στο παρελθόν και έγκαιρα, πάντως, το αναλύσαμε εκτενώς. Το ζήτημα είναι ότι όσο περνάει ο χρόνος τα μνημόνια δεν είναι σωλήνες αίματος αλλά τοξικών που μας αποδυναμώνουν διαρκώς οδηγώντας μας στην ευθανασία και στον οριστικό θάνατο. Για τις αναλύσεις σε σύντομα κείμενα βλ. για το γερμανικό ζήτημα http://www.ifestosedu.gr/111GermanikoEE.htm, για τα συναφή στρατηγικά ζητήματα της Ευρώπης http://www.ifestosedu.gr/111SEUstrategicIssues.htm, για τις προειδοποιήσεις να μην εισέλθουμε στην ΟΝΕ ανέτοιμοι, ενδεικτικά http://www.ifestosedu.gr/111ONEGreeceWarning.htm, για διαπραγματευτικές προσεγγίσεις http://www.ifestosedu.gr/111EUNegotiation.htm, για τις πολιτικοοικονομικές δομές της ΕΕ http://www.ifestosedu.gr/111Despoteia.htm, για προσεγγίσεις επιβίωσης σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης http://www.ifestosedu.gr/111KatastasiEktaktouAnagkis.htm, για δέκα περίπου βιβλία περί την ΕΕ που αναλύουν τα πιο πάνω και πολλά άλλα http://www.ifestosedu.gr/1IfestosTitloiViblion.htm.           29.3.2013 http://www.geostrategy.gr/

Σε κατάσταση πολέμου η Βόρεια Κορέα. Προπαγάνδα ή σοβαρή απειλή;

Σάββατο, 30 Μαρτίου 2013

Σε κατάσταση πολέμου η Βόρεια Κορέα. Προπαγάνδα ή σοβαρή απειλή;

Update: “Ελπίζουμε ότι καμία πλευρά δεν διασχίζει τη γραμμή που θα αποτελέσει ένα σημείο χωρίς επιστροφή”, δήλωσε Ρώσος Εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών σύμφωνα με το πρακτορείο Interfax. Το καθεστώς της Βόρειας Κορέας, ανακοίνωσε το Σάββατο ότι η χώρα έχει τεθεί σε «κατάσταση πολέμου» κατά της Νότιας Κορέας, κλιμακώνοντας τη σκληρή ρητορική εναντίον της Σεούλ και της Ουάσιγκτον, η οποία οξύνθηκε μετά τις νέες διεθνείς κυρώσεις που επιβλήθηκαν στην Πιόνγκ γιανγκ, εξ αιτίας των πυρηνικών δοκιμών που εξελίσσει.

«Από τη στιγμή αυτή και μετά, οι σχέσεις Βορρά-Νότου, εισέρχονται στην κατάσταση πολέμου και όλα τα ζητήματα που ανακύπτουν μεταξύ του Βορρά και του Νότου θα πρέπει να αντιμετωπίζονται αναλόγως», αναφέρεται σε βορειοκορεατική ανακοίνωση, που μεταδόθηκε από το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων KCNA και κοινοποιήθηκε σε όλα τα θεσμικά και στρατιωτικά όργανα του καθεστώτος.
Τα δύο κράτη της κορεατικής χερσονήσου είναι σε τεχνική «κατάσταση του πολέμου» επί σειρά δεκαετιών, καθώς ο κορεατικός πόλεμος της περιόδου 1950-53, έληξε με ανακωχή και όχι με κάποια συνθήκη ειρήνης.
πηγή: ΑΜΠΕ

Το μεγάλο «ξεκαθάρισμα» στην Ανατολική Μεσόγειο

Κύριο χαρακτηριστικό των Ελλήνων είναι ο γρήγορος ενθουσιασμός αλλά και η εξίσου γρήγορη απογοήτευση. Σ’ αυτήν κατηγορία δεν διστάζω να τοποθετήσω και τον εαυτό μου. Μετά την κατάληξη στο ζήτημα της Κύπρου, όλοι θέλουν να τα βάψουν μαύρα. Αφορμή οι «αλλαγές» στην Ανατολική Μεσόγειο.
Θα το ξαναγράψω κι ας γίνω κουραστικός: Η πολιτική είναι ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο πεδίο και βασίζεται μόνο σε συμφέροντα. Είτε αρπάζει ένα κράτος την όποια ευκαιρία είτε παρακολουθεί αμέτοχο. Κανείς δεν τα «βρίσκει» ή τα «χάνει» με κανέναν, παρά μόνο όταν υπάρχουν συγκεκριμένες εντολές ή αποφάσεις προς αυτήν την κατεύθυνση.
Η τελευταία κρίση στην Κύπρο εμπλέκει την Βρετανία, το Ισραήλ, τις ΗΠΑ, την Τουρκία, την Ρωσία, την Γερμανία, την Γαλλία και την Ελλάδα. Πριν ήταν διαφορετικά τα πράγματα; Οι ίδιες δυνάμεις δεν βρίσκονταν στην περιοχή; Απλά τώρα «τα βρήκαν» Άγκυρα και Τελ Αβίβ και μερικοί τρομάζουν, λες και δεν το περίμεναν. Δεν συμφέρει το ΝΑΤΟ να έχει πολλές εστίες κρίσης, τώρα που ο νέος «ψυχρός» πόλεμος με την Ρωσία «φουντώνει». Ότι μπορεί να λυθεί, λύνεται με γοργές μάλιστα διαδικασίες. Εξάλλου εκκρεμεί ακόμα το Παλαιστινιακό! Βέβαια μετά την… «συγγνώμη» κυκλοφορεί το σενάριο, τα κοιτάσματα Ισραήλ (και Κύπρου;) να διοχετεύονται μέσω Τουρκίας στην παγκόσμια αγορά.
Ελλάδα και Κύπρος δεν «πληρώνουν» κάποια αλλαγή συγκυριών ούτε την εκ νέου ανάμειξη της Τουρκίας (μερικοί κάνουν λες και η γείτονα είχε εγκαταλείψει την περιοχή). Πληρώνουν την έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού παρά την παρακαταθήκη που άφησε η παραδειγματική πολιτική του Τάσσου Παπαδόπουλου. Πληρώνουν την ανικανότητα ανάγνωσης των όποιων «μεγάλων» σχεδίων, προκειμένου μαζί να κινηθούν ανάλογα. Πληρώνουν την επανάπαυση σε μελλοντικά κέρδη από κοιτάσματα, δίχως να κοιτούν το παρόν. Ειδικά η Ελλάδα ουδέποτε προώθησε γενναίες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία με χαμηλή φορολογία και ενίσχυση των εξαγωγών. Ακόμα περιμένουμε την ανάπτυξη.
Τώρα: Όπως είχα γράψει, όλοι ετοιμάζονται για το μεγάλο «ξεκαθάρισμα» στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Εκεί οφείλεται η έντονη κινητικότητα σε όλα τα επίπεδα. Η Κύπρος αποτελεί την
πρώτη σοβαρή νέο-ψυχροπολεμική κόντρα Δύσης-Ρωσίας. Μοναδικό αίνιγμα αποτελεί η στάση του Βερολίνου, το οποίο προσπαθεί -μέχρι στιγμής ανεπιτυχώς- να ισορροπήσει μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας, με το βλέμμα  στραμμένο στις δικές του επιδιώξεις. Αργά ή γρήγορα η Γερμανία θα πρέπει να επιλέξει στρατόπεδο. Ενδεχόμενα γι’ αυτό τον λόγο η βιασύνη σε σχέση με τα κοιτάσματα Ελλάδας και Κύπρου. Ο σκοπός είναι να υπάρχει και από αλλού φυσικό αέριο σε περίπτωση σύγκρουσης και άρα ολοκληρωτικής ρήξης των σχέσεων ΕΕ-Ρωσίας στον οικονομικό τομέα.
Συνεπώς, όσο κι αν το επιθυμούν οι «φίλοι» μας οι Δυτικοί, δεν μπορούν να «διαλύσουν» Ελλάδα και Κύπρο -τουλάχιστον στην παρούσα φάση-, επειδή πέραν των κοιτασμάτων, οι δυο χώρες αποτελούν τον μόνο προβλέψιμο παράγοντα στην «καυτή» Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό δεν είναι καθόλου τιμητικό, αλλά μας κρατάει ακόμα ζωντανούς.
Η Τουρκία τέλος δεν απέκτησε ξαφνικά το πάνω χέρι και φοβερίζει την Κύπρο. Απλά την βάζει πάλι μπροστά το ΝΑΤΟ, διότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την μετατροπή του παρόντος «ψυχρού» πολέμου σε «θερμό». Δεν εγκαταστάθηκαν τυχαία στην Τουρκία οι δυτικοί Patriot. Ήδη, πέραν της αβεβαιότητας σε Κύπρο και Συρία, οι Η.Π.Α. και το Ισραήλ καταστρώνουν σχέδια για το Ιράν. Και οι τρεις περιοχές σχετίζονται με ρωσικά συμφέροντα. Ας δεχτούμε την επιφανειακή ανάλυση ότι το Κρεμλίνο παραιτείται από την Κύπρο για να μην χαλάσει την σχέση του με τις Βρυξέλλες (το ζήτημα δεν θεωρείται ακόμα λήξαν κατά πολλούς). Με την Συρία και το Ιράν τι θα γίνει; Να θυμίσω πως σε περίπτωση που Συρία και Ιράν «πέσουν» στον έλεγχο των δυτικών συμφερόντων, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δυσχερή για την Ρωσία, διότι τα συμμαχικά στρατεύματα θα είναι πολύ κοντά στα σύνορα της.
Πέραν τούτου οι Ρώσοι διατηρούν στην Συρία την μοναδική ναυτική βάση τους στην Μεσόγειο. Επομένως ο ρωσικός στρατός για να προλάβει καταστάσεις, θα κινηθεί προς τα κάτω οδικώς, χρησιμοποιώντας την γνωστή τακτική του human wave ή human sea attack (επίθεση ανθρώπινου κύματος). Αυτό γιατί το ρωσικό Ναυτικό δεν μπορεί να κοντράρει τις δυνατότητες του Αμερικανικού, το οποίο έχει καταστεί εκ των πραγμάτων το μεγαλύτερο στον κόσμο, μιας και οι Η.Π.Α. δεν έχουν απευθείας χερσαία πρόσβαση στην Ευρασία σε αντίθεση με την Ρωσία που πάντα πολεμούσε από και προς τα σύνορα της. Γεωγραφικά η Τουρκία είναι η πρώτη φιλοδυτική χώρα που φράζει τον δρόμο της Ρωσίας προς την Μέση Ανατολή. Στην Άγκυρα ελπίζουν πως οι σύμμαχοι δεν θα την αφήσουν αβοήθητη έναντι πιθανής ρωσικής εισβολής. Επομένως «δέχθηκαν την συγγνώμη του Ισραήλ» αμέσως μετά την επίσκεψη Ομπάμα στο Ισραήλ…
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
ΠΥΓΜΗ.gr

	Η πολιτική της ΕΕ οδηγεί σε αβεβαιότητα Σάββατο 23 Μαρτίου 2013   «Ανικανότητα», «ανευθυνότητα» και όπως έγραψε η γερμανόφωνη ελβετική εφημερίδα Neue Zürcher Zeitung: «Μυωπική πολιτική για τη διαχείριση της κρίσης». Αυτοί οι χαρακτηρισμοί περιγράφουν επακριβώς τα όσα διαδραματίσθηκαν τις τελευταίες ημέρες στο ευρω-ρωσικό οικονομικό και γεωστρατηγικό επίπεδο. Που οδηγούν όμως όλα αυτά; Με ακρίβεια δεν μπορεί να απαντήσει κανείς στην παρούσα φάση. Ωστόσο, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι επίκειται η αποδόμηση του κυπριακού χρηματοπιστωτικού συστήματος, ότι ένα τεράστιο μέρος των καταθέσεων θα οδηγηθούν προς άλλες ασφαλέστερες(;) τράπεζες, ότι από τώρα και στο εξής η εμπιστοσύνη των καταθετών προς τα ευρωπαϊκά τραπεζικά συστήματα έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, ότι η συνοχή της ευρωζώνης έχει χτυπήσει κόκκινο, και φυσικά ότι το ευρωπαϊκό μέλλον είναι τουλάχιστον αβέβαιο. Όντως, κάπως έτσι αναμένονται οι εξελίξεις στο προσεχές μέλλον. Η «ανικανότητα», που προαναφέρθηκε, αφορούσε στην αδυναμία των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης να επιλύσουν ένα επείγον οικονομικό πρόβλημα της τάξης των μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ, το οποίο δεν απειλούσε μόνο την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά και το σύνολο του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς επίσης το κύρος και την εμπιστοσύνη προς το σύνολο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Και αντί να γίνει άμεσα αντιληπτή η υφιστάμενη κρίση, λήφθηκε μια απόφαση που ξάφνιασε τους πάντες. Μια απόφαση απρόσμενη, που αντί για λύση προκάλεσε οικονομικο-πολιτικό αδιέξοδο. Δικαιολογημένα λοιπόν ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης S&P προχώρησε στην υποβάθμιση της Κύπρου, κατά μια βαθμίδα (από CCC+ σε CCC). Δεν έφτανε μόνο η αδυναμία διαχείρισης της κρίσης. Ο ηγέτης των οικονομικών της ευρωζώνης, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, επέδειξε και «ανευθυνότητα». Την επομένη ημέρα, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, με περίσσιο θράσος ή τουλάχιστον αδυναμία αντίληψης της κατάστασης ή έστω επειδή διέκρινε κάποια πιθανά κέρδη για τις γερμανικές εξαγωγές λόγω της επικείμενης πτώσης του ευρώ, αποφάσισε ως σύγχρονος Πόντιος Πιλάτος να αποποιηθεί των ευθυνών του και να επιρρίψει ευθύνες στην κυπριακή πλευρά και στους υπόλοιπους ομολόγους του. Τις ίδιες περίπου δηλώσεις ακούσαμε με έκπληξη και από την ίδια τη Γερμανίδα καγκελάριο, όταν ανακοίνωσε ότι «ότι η Κύπρος θα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως το επιχειρηματικό της μοντέλο έχει πεθάνει». Δηλαδή, περνούσε ένα μήνυμα, το οποίο αφενός έθετε σε συναγερμό τους πιθανούς επενδυτές στην Κύπρο, αφετέρου διεξήγαγε ψυχολογικές επιχειρήσεις εις βάρος του κυπριακού λαού. Μέχρι εδώ, οι εξελίξεις από ευρωπαϊκής πλευράς θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως δραματικές και ταυτόχρονα δυσοίωνες. Όμως, με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι και η Μόσχα κούνησε αρνητικά το κεφάλι, όταν ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών, Μιχάλης Σαρρής, συνάντησε το Ρώσο ομόλογό του στη Μόσχα. Το αξιοσημείωτο των ρωσο-κυπριακών επαφών είναι ότι η ρωσική πλευρά έδωσε την εντύπωση πως αντιμετώπισε το θέμα ως καθαρά επιχειρηματικό. Μετά το στρατηγικό λάθος στη Λιβύη και την πιθανή επικείμενη πτώση του Bashar al-Assad στη Συρία, που λογικά θα θέσει σε κίνδυνο τις εκεί ρωσικές ναυτικές βάσεις, δεν θα ήταν παράλογο να συμπεράνουμε ότι «η Μόσχα έχασε άλλη μια ευκαιρία να προστατεύσει τα συμφέροντά της στην Ανατολική Μεσόγειο».   Βασίλης Γιαννακόπουλος Άρθρο του GeoStrategy στη ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ http://www.naftemporiki.gr/story/630669