Translate

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

δομαδιαία επιλογή φωτογραφιών (ν53)

 Φωτογραφία  Υποβολή σχολίων
Απρ 062013
 
Το Μονακό είναι το μέρος με το χαμηλότερο ποσοστό φτώχειας στον κόσμο, και τους περισσότερους εκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους σε σχέση με τον πληθυσμό.


______
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σάββατο, 6 Απριλίου 2013

Οι νέες αυτοκρατορίες και η Ελλάδα

Ξαναχτίζεται το διεθνές σκηνικό καταμερισμού ισχύος πριν από τους Βαλκανικούς και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Μαλούχος Γεώργιος Π.  
Ο κόσμος αλλάζει πιο πολύ απ’ ότι ίσως νομίζουμε, την ώρα που πολλοί επιμένουν ακόμα να πιστεύουν ότι υπάρχει αυτό που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ονομάζαμε «ενωμένη Ευρώπη» αγνοώντας την εξόφθαλμη πραγματικότητα, δηλαδή την οικοδόμηση της γερμανικής Ευρώπης.
Η Ευρώπη που ξέραμε δεν υπάρχει πια: στη θέση της (ανα)γεννιέται μια νέα αυτοκρατορία με επίκεντρο την παλιά Πρωσία και αληθινή πρωτεύουσα το Βερολίνο: εκεί αποφασίζονται τα πάντα, όχι φυσικά σύμφωνα με τα «κοινά» ευρωπαικά συμφέροντα, αλλά σύμφωνα με τις εθνικές γερμανικές επιδιώξεις που μέσα από τα τρία τελευταία χρόνια κρίσης, έχουν «βαπτιστεί» ευρωπαικές. Ουδείς άλλος παίζει σήμερα ρόλο στην Ευρώπη, ούτε καν η Γαλλία, η καρδία της μεταπολεμικής οικοδόμησής της.

 Την ίδια στιγμή, πολλοί είναι εκείνοι που αγνοούν και κάτι ακόμα: την προσπάθεια αναγέννηση μιας άλλης παλιάς αυτοκρατορίας και ιστορικής συμμάχου της γερμανικής αυτοκρατορίας, της Οθωμανικής. Ανάμεσα σε αυτούς που την αγνοούν δεν βρίσκεται πάντως η βρετανική εφημερίδα Guardian που προ ημερών περιέγραψε σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και βαθύ κείμενο τις προσπάθειες της Αγκυρας να την αναστήσει. Η αλματώδης οικονομική ανάπτυξη, η διείσδυση σε βαλκανικές χώρες, το τέλος της κουρδικής απειλής, το χτίσιμο μίας πολεμικής μηχανής ισχυρότερης από ποτέ στο παρελθόν – ουδεμία «σύγκριση» με την Ελλάδα είναι πλέον εφικτή -, και, κυρίως, η θέση της Τουρκίας στον περιφερειακό καταμερισμό ισχύος και οι εξαιρετικά δουλεμένες συμμαχίες της, την μετατάσσουν σε κάτι πολύ διαφορετικό από ότι μέχρι σήμερα γνωρίζαμε. Κακά τα ψέματα: την ώρα που την Ελλάδα την κυβερνούν διαδοχικά και επί χρόνια γόνοι πολιτικών οικογενειών και άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, η Τουρκία διοικείται από μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές προσωπικότητες της εποχής μας σε διεθνές επίπεδο: γιατί είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, αυτό ακριβώς είναι ο πρωθυπουργός της Ταγίπ Ερντογάν και τίποτα λιγότερο. Είναι ο άνθρωπος που έχει δώσει στη χώρα του την ισχύ, το ρόλο και την αίγλη που μόνον στα ισχυρότερα χρόνια της εποχής της «Υψηλής πύλης» είχε – ούτε καν στα χρόνια του Κεμάλ…

Ταυτόχρονα με όλα αυτά, η Ρωσία ισχυροποιείται στο διεθνές γίγνεσθαι, έχοντας κι αυτή έναν άλλο μεγάλο ηγέτη, τον πρόεδρό της Βλαντιμίρ Πούτιν, που επίσης κατάφερε κάτι πολύ σημαντικό για την πατρίδα του: να της δώσει εκ νέου τη χαμένη, στα πρώτα μετασοβιετικά χρόνια, ισχύ και διεθνή υπόσταση. Αυτοί είναι οι «μεγάλοι παίκτες» σήμερα μέσα και γύρω από την Ευρώπη.

Είμαστε μπροστά σε αναθεώρηση των τετελεσμένων των Βαλκανικών Πολέμων;

Που βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα, ακριβώς εκατό χρόνια μετά τον Δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο; Οι νέες αναδιατάξεις ενδέχεται να επηρεάσουν τα τετελεσμένα των Βαλκανικών Πολέμων; Ουδείς μπορεί να απαντήσει. Το βέβαιο είναι ότι  βρισκόμαστε σε μια απολύτως νέα, αλλά και «παλιά» ταυτόχρονα, διάταξη δυνάμεων στην Ευρώπη και γύρω από αυτή που συσχετίζεται ευθέως με τις συνθήκες και τις δυνάμεις που είχαν πριν από εκατό χρόνια αναδιατάξει την περιοχή μας – απλώς αυτή τη φορά με την Ελλάδα σε πολύ δυσμενή θέση.

Επίσης, η νέα πραγματικότητα που σήμερα διαμορφώνεται έχει αφήσει πίσω της οριστικά τα αποτελέσματα όχι μόνον του Δεύτερου αλλά και του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τα οποία έχουν αντιστραφεί πλήρως στο ευρωπαικό πλαίσιο. Οι μεγάλοι παίκτες που αναδύονται τώρα δυναμικά στο προσκήνιο είναι επί της ουσίας τα μεγάλα εθνικά – αυτοκρατορικά κέντρα της παλιάς Ευρώπης, με τη διαφορά ότι σε αυτό τον καταμερισμό δεν συμμετέχουν πια η Αγγλία (προς στιγμή τουλάχιστον – γιατί ο πρωθυπουργός της Ντέιβιτ Κάμερον ήδη εξήγγειλε ένα γιγάντιο εξοπλιστικό πρόγραμμα για τη χώρα) και η Γαλλία, η οποία έχει βρεθεί, δυστυχώς, σε περίπου ανύπαρκτο πια ρόλο στα πλαίσια της γερμανικής Ευρώπης.

Την ίδια στιγμή, κάτι επίσης πολύ σημαντικό συμβαίνει που θυμίζει ακόμα περισσότερο τον παλιό ευρωπαικό κόσμο και συμβάλλει κατά πολύ στην αναγέννηση των αυτοκρατοριών: οι ΗΠΑ κρατούν αποστάσεις από την Ευρώπη, μένουν διακριτικά μακριά, για τους δικούς τους εσωτερικούς οικονομικούς αλλά και γεωπολιτικούς λόγους σχετιζόμενους με άλλα μέτωπα, όπως λ.χ. η Βόρεια Κορέα ή το Ιράν. Τέλος, ο άλλος μεγάλος παίκτης, η ταχύτερα αναδυόμενη δύναμη του σημερινού κόσμου, η Κίνα, δεν έχει ιδιαίτερα ενεργή ανάμειξη στα ευρωπαικά πράγματα, παρά το γεγονός ότι η κατοχή μεγάλου τμήματος ευρωπαικού χρέους την αφορά άμεσα.

Οι παρεμβάσεις από Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ και Πεκίνο

Αυτή ακριβώς είναι η εικόνα σήμερα, στις αρχές του 2013. Και σε αυτή την εικόνα, η Ελλάδα είναι, δυστυχώς, περίπου παντελώς ανύπαρκτη. Δεν έχει λόγο, δεν έχει ρόλο, δεν ακούγεται αλλά και δεν ρωτάται για τις ευρύτερες εξελίξεις: απλώς, λόγοι ευρύτερων ισορροπιών έχουν λειτουργήσει ως ένα βαθμό προστατευτικά μέχρι στιγμής γι αυτήν και ασφαλώς ερήμην της, όπως λ.χ. οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ υπέρ της Ελλάδας στις πιο οξείες στιγμές της οικονομικής κρίσης, απέναντι σε ένα πολύ επιθετικό Βερολίνο. Παρεμβάσεις υπήρξαν και από τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου υπέρ της χώρας μας σε μία τουλάχιστον περίπτωση κινδύνου «έκρηξης» στις σχέσεις της Ελλάδας με το Βερολίνο. Ένα άλλο σημείο που ενδιαφέρει πολύ τόσο τους Αμερικανούς όσο και εν μέρει το Ισραήλ, έχει να κάνει και με τα ζητήματα της ενέργειας, όχι μόνον ως προς την εξαγωγή της, αλλά και ως προς την προοπτική της πώλησής της προς την Ευρώπη εφόσον και όποτε αυτή καταστεί αξιοποιήσιμη στην Ελλάδα και την Κύπρο: έχει ιδιαίτερη σημασία αν το δολάριο θα παραμείνει και σε αυτή την περίπτωση το νόμισμα πώλησης των υδρογονανθράκων, ή αν τη θέση του θα λάβει το ευρώ. Επίσης, παρέμβαση υπήρξε και από το Πεκίνο, λίγο πριν από την ξαφνική επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου Μέρκελ στην Αθήνα. Σύμφωνα με ασφαλείς πηγές, η Κίνα, την οποία το Βερολίνο υπολογίζει σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη χώρα, εκφράστηκε ξεκάθαρα υπέρ της ανάγκης παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ, καθώς έχει προχωρήσει στη στρατηγική επιλογή της αντιμετώπισης της χώρας μας ως εμπορικής πύλης προς την Ευρώπη. Το ταξίδι εκείνο της καγκελαρίου στην Αθήνα συνδέεται ευθέως με αυτή την παρέμβαση.

 Όμως, όλα τα παραπάνω, που έχουν συμβεί σε διάφορες στιγμές στα τελευταία τρία χρόνια στο διεθνές διπλωματικό παρασκήνιο, δεν αλλάζουν τη βασική εικόνα: ότι η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά αδύναμη στο μάτι του κυκλώνα μιας πρωτοφανούς διπλής κρίσης: όχι μόνον αυτής του χρέους, αλλά και εκείνης του να «ανήκει» πια πολιτικά, οικονομικά και διοικητικά πλήρως στη γερμανική αυτοκρατορία, ενώ να μην είναι πια σαφές του που «ανήκει» γεωπολιτικά. Κάτι τέτοιο, ουδέποτε έχει συμβεί στο παρελθόν και είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Μάλιστα, η διακινδύνευση μεγαλώνει ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι η Ελλάδα, όσο και η Κύπρος, δεν είναι πλέον σημαντικές μόνον για τη γεωπολιτική τους θέση, κάτι που και πάλι αδυνατούν πλήρως να το κεφαλαιοποιήσουν, αλλά και λόγω των  προαναφερθέντων νέων δεδομένων στα ενεργειακά κοιτάσματα που επίσης ξεπερνούν, όπως όλα δείχνουν, τις  πολιτικές και στρατιωτικές δυνατότητες εθνικής υπεράσπισης και αξιοποίησής τους – και γι αυτό φυσικά ουδείς φταίει άλλος από εμάς τους ίδιους.

Η σημασία των ανακατατάξεων των Βαλκανικών Πολέμων

Με λίγα λόγια, αυτό που σήμερα ζούμε, εκατό χρόνια μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, είναι ότι το σκηνικό που εκείνοι διαμόρφωσαν, τώρα αναδιατάσσεται. Οι δυνάμεις έχουν μεταβληθεί άρδην, τα εθνικά κέντρα έχουν και πάλι τον πλήρη έλεγχο των εξελίξεων, οι παλιοί ανταγωνισμοί έχουν έρθει στην επιφάνεια, όπως και οι αντίστοιχες εθνικές φιλοδοξίες όλων, πλην της Ελλάδας, που κάθε άλλο παρά βρίσκεται εκεί που ο Ελευθέριος Βενιζέλος την είχε οδηγήσει: είναι πια μόνη, δεν μετέχει πρωτογενώς σε συμμαχικά σχήματα, είναι πλήρως οικονομικά και πολιτικά εξαρτημένη, τελεί σε εσωτερική αποσάρθρωση, είναι, με μία λέξη, αδύναμη, σε ένα κόσμο γεμάτο νέους και φιλόδοξους ισχυρούς. Και γι αυτό ακριβώς η περίοδος αναφοράς είναι πλέον οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, που έδωσαν στην Ελλάδα, παρούσα με ισχύ δίπλα στις χώρες της Δύσης, ένα πολύ σημαντικό τμήμα των όσων άφηνε πίσω της η τότε υπό διάλυση Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτό τον ρόλο, δεν τον ασκεί πια.

Όλα αυτά, δεν σημαίνουν ασφαλώς ότι θα οδηγηθούμε αναγκαστικά σε πολέμους: η γνωστή ρήση θέλει τον πόλεμο να είναι η συνέχιση της διπλωματίας με άλλα μέσα. Δεν είναι νομοτελειακό ή «απαραίτητο» να ξεσπάσουν και πάλι πόλεμοι, χωρίς όμως και ουδείς, σε καμία περίπτωση πλέον, να μπορεί και να τους αποκλείσει. Ουδείς επίσης γνωρίζει πως θα επιδράσει σε όλα αυτά μια ενδεχόμενη διάσπαση της ευρωζώνης, όπως και το ποια θα είναι η θέση της Ελλάδας αν κάτι τέτοιο τελικά επέλθει: με ποια κριτήρια θα συμβεί και που τελικά η χώρα θα «ανήκει»: εκεί, μπορεί να υπάρξουν μεγάλες εκπλήξεις. Το πιο πιθανό πάντως, είναι ότι οι αναδιατάξεις καταμερισμού ισχύος που πρόκειται να γίνουν και ήδη σαφώς προετοιμάζονται, θα γίνουν «δια της διπλωματικής οδού»: οι μεγάλες χώρες έχουν την ιστορική εμπειρία να ξέρουν πια καλά τι πρέπει να αποφύγουν – θα δούμε αν έχουν και τη σοφία να το πράξουν. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι οι εθνικές φιλοδοξίες και διεκδικήσεις τους θα μείνουν πίσω. Θα εκδηλωθούν, θα συζητηθούν, θα γίνουν αντικείμενα διαπραγμάτευσης μεταξύ τους. Αυτή η διαδικασία έχει σαφέστατα ήδη ξεκινήσει. Και η τραγωδία της Ελλάδας είναι ότι δεν βρίσκεται ανάμεσα στα «υποκείμενα», στους συνομιλητές, αλλά στα «αντικείμενα» της…

Τα επίκαιρα αίτια του Α’ Παγκοσμίου

Στις 8 Απριλίου 1904, πριν από 99 χρόνια όταν η Γαλλία και η Αγγλία υπέγραψαν την «Αντάντ», την συνθήκη της «Εγκάρδιας συνεννόησης» που άνοιξε ένα νέο, μεγάλο ιστορικό κεφάλαιο στις σχέσεις τους και το οποίο σύντομα συμπληρώθηκε από τις αντίστοιχες συμφωνίες των δύο κρατών με τη Ρωσία. Ηταν η συνθήκη που έμελλε, σε λίγα χρόνια, να εξελιχθεί στην δυτική συμμαχία εναντίον της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας, όταν αυτές, οι «Κεντρικές αυτοκρατορίες», τον Αύγουστο του 1914, ξεκίνησαν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε αυτό τον πόλεμο, οι ΗΠΑ μπήκαν αργά: κήρυξαν τον πόλεμο στη Γερμανία μόλις στις 6 Απριλίου 1917. Οπως άλλωστε αργά μπήκαν και στον Δεύτερο, μόνον όταν βομβαρδίστηκε το Περλ Χάρμπορ από την Ιαπωνία.

Όμως, ποια ήταν τα πιο σημαντικά αίτια του ξεχασμένου σήμερα Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου; Αν πιστέψουμε απλώς αυτά που διδάσκουμε στα παιδιά μας στο σχολείο, το πρώτο από τα αίτια ήταν ο γερμανικός ιμπεριαλισμός. Αντιγράφω από εγχειρίδιο ιστορίας για την τρίτη τάξη γυμνασίου: «Ιμπεριαλισμός: υπήρξε η κυριότερη αιτία του πολέμου. Η επιθετική προσπάθεια της ταχύτατα αναπτυσσόμενης Γερμανίας να καλύψει τις ανάγκες της σε πρώτες ύλες, καύσιμα και αγορές μέσω της αναδιανομής του παγκόσμιου πλούτου και των αποικιών». Και η περιγραφή συνεχίζεται: «…αυτό συμβαίνει είτε μέσω άμεσης εδαφικής κατάκτησης ή εποικισμού, είτε διαμέσου εμμέσων μεθόδων άσκησης ελέγχου στα πολιτικά και/ή τα οικονομικά πράγματα άλλων κρατών». Ως δεύτερο αίτιο στο ίδιο κείμενο αναφέρεται ο εθνικισμός. Σήμερα, ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ, ο άνθρωπος που την επανένωσε, κατηγορεί δημοσίως την Αγκελα Μέρκελ ακριβώς γι αυτό: ότι έχει «επανεθνικοποιήσει την Ευρώπη».

Εννέα δεκαετίες μετά από το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου, οι πιο πάνω διατυπώσεις για τα αίτιά του ηχούν τρομακτικές ακριβώς επειδή κυριολεκτικά φωτογραφίζουν όσα ζούμε. Τι θα σήμαιναν σε σχέση με τη ζώσα πραγματικότητα αν κάποιος τα διάβαζε πριν από πέντε μόλις χρόνια; Απολύτως τίποτα. Και τι σημαίνουν σήμερα; Δεν χρειάζεται λοιπόν να φτάσει κανείς στον Χομπσμπάουμ ή στους άλλους Βρετανούς και μη μεγάλους ιστορικούς του 20ου αιώνα που έγραψαν τόμους για το ρόλο της Γερμανίας στον «Μεγάλο Πόλεμο»: ακόμα και βιβλία για το σχολείο τον έχουν καταγράψει.

Πολλοί θα πουν «τότε δεν υπήρχε ενωμένη Ευρώπη». Αλλοι θα πουν «μα γίνονται πλέον πόλεμοι;», ή θα αναφερθούν στους δεσμούς που γεννά ο σύγχρονος παγκοσμιοποιημένος κόσμος. Όμως, τα όρια της σημασίας αυτής της πλευράς της παγκοσμιοποίησης δεν τα γνωρίζουμε. Το πόσο υπάρχει ή δεν υπάρχει πια αληθινά «ενωμένη» Ευρώπη είναι κάτι που όλοι πλέον το αντιλαμβανόμαστε. Μπορεί να μη θέλουμε να το πιστέψουμε, αλλά, πρέπει να κλείσεις τα μάτια για να μη βλέπεις την πορεία της – τουλάχιστον ο πρώην πρόεδρος του eurogroup Γιούνγκερ που αναφέρθηκε προ μηνός στα φαντάσματα του πολέμου, δεν το κάνει. Και δεν είναι ο μόνος. Οσο για το αν «γίνονται πια σήμερα αυτά», είναι ακριβώς ότι έχει ειπωθεί πριν από τόσους και τόσους πολέμους…
ΒΗΜΑ
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τι αλλάζει στο νέο ενεργειακό χάρτη

Ημερομηνία ανάρτησης: 04 Απριλίου 2013.
Τι αλλάζει στο νέο ενεργειακό χάρτη
Αυτό είναι το όνομα των κοιτασμάτων πετρελαίου στη Δυτική Σιβηρία, που αποτελούν την αιχμή του δόρατος των προσπαθειών για την αξιοποίηση των τεράστιων αποθεμάτων αντισυμβατικού αργού της Ρωσίας ώστε να οδηγήσουν σε μια ενεργειακή επανάσταση παρόμοια με αυτή που βιώνουν οι ΗΠΑ στον τομέα του σχιστολιθικού αερίου και πετρελαίου.
Η περιοχή – γνωστή ως Krasnoleninskoye στα ρωσικά – ήταν ένα αίνιγμα για τους γεωλόγους στη Σοβιετική εποχή στη δεκαετία του 1970 και του 1980. Ήξεραν ότι περιείχε πετρέλαιο, αλλά η γεωλογία της ήταν τόσο περίπλοκη που δεν είχαν καμία ιδέα για το πώς να το εξορύξουν.
Τώρα υπάρχει λύση. Οριζόντια γεώτρηση και υδραυλική διάτρηση (fracking) – οι ίδιες τεχνικές που έχουν οδηγήσει το σχιστολιθικό κύμα της Βόρειας Αμερικής – που χρησιμοποιούνται για να ξεκλειδώσουν το δυναμικό Κόκκινου Λένιν. Οι κοινοπραξίες TNK-BP και Gazprom Neft ετοιμάζουν προγράμματα γεωτρήσεων στην περιοχή.
Είναι μια ιστορία που επαναλαμβάνεται σε όλη την Δυτική Σιβηρία. Η περιοχή είναι από τις πλουσιότερες σε μη συμβατικό αργό πετρέλαιο στον κόσμο – το σχιστόλιθο Bazhenov – και ο αγώνας έχει αρχίσει για την εξόρυξη των πλούσιων κοιτασμάτων.
«Το Bazhenov είναι το δικό μας Bakken», λέει ο Leonid Fedun, αντιπρόεδρος της Lukoil, αναφερόμενος στον εξαιρετικά παραγωγικό σχιστόλιθο Bakken στη Βόρεια Ντακότα. Η παραγωγή πετρελαίου από το Bakken της Βόρεια Ντακότα διπλασιάζεται κάθε 18 μήνες και η περιοχή είναι τώρα υπεύθυνη για το 10 τοις εκατό της συνολικής παραγωγής των ΗΠΑ.
Η ελπίδα είναι ότι με την ανάπτυξη περιοχών, όπως το Bazhenov, η Ρωσία θα αντισταθμίσει την απότομη πτώση παραγωγής στα ώριμη πεδία της της Δυτικής Σιβηρίας, στην παραγωγή από το 1970.
Οι σύμβουλοι ενέργειας Wood Mackenzie εκτιμούν ότι το Bazhenov – το βασικό ορυκτό για περίπου 85 τοις εκατό των συμβατικών αποθεμάτων της Δυτικής Σιβηρίας – έχει περίπου 2 τρις βαρέλια πετρελαίου, πέντε φορές περισσότερο από ότι το Bakken.
Αλλά ακόμα είναι ασαφές σε ποιο βαθμό είναι ανακτήσιμα. Μερικές γεωτρήσεις έχουν γίνει από το 1960 και μετά, αλλά πολλές δεν έβγαλαν τίποτα και άλλες είχαν κυμαινόμενους ρυθμούς ροής.
Το πρόβλημα είναι η έλλειψη συνέπειας. Κανονικά, σε περιοχή κοιτασμάτων πετρελαίου, οι κοντινές γεωτρήσεις συμπεριφέρονται κατά μεγάλο βαθμό με παρόμοιο τρόπο. Αυτό δεν είναι η περίπτωση του Bazhenov. Εκεί, μια γωήτρηση θα φέρει πετρέλαιο, ενώ μια άλλη κεροζίνη – ένα στερεό οργανικό υλικό, πρόδρομος για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Αυτό καθιστά δύσκολες τις γεωγραφικές προβλέψεις.
«Πρόκειται να είναι πρόκληση η παραγωγή σε μια τέτοια μεγάλη περιοχή με τόσο υψηλό βαθμό ετερογένειας», λέει ο Niall Rowantree, αναλυτής στη Wood Mackenzie.Κάποιοι, ωστόσο, ήδη προσπαθούν.
Η Rosneft και η ExxonMobil είναι να εξετάσουν από κοινού την περιοχή ως μέρος της συμφωνίας συνεργασίας τους που υπεγράφη το 2011. Η Royal Dutch Shell και η Gazprom Neft συνεργάζονται στενά στον τομέα του ελαφριού αργού σε σχηματισμούς μη-ελεύθερης ροής, ως μέρος της Salym κοινοπραξία τους.
Η Lukoil, η οποία έχει καταλήξει σε μια νέα τεχνική για-την εξόρυξη πετρελαίου, επίσης δραστηριοποιείται στην περιοχή. Η μέθοδος της συνεπάγεται εμφύσηση αέρα κάτω από το φρεάτιο και την ανάφλεξη του, δημιουργώντας θερμότητα που μειώνει το ιξώδες και επιτρέπει την ροή προς τα πάνω.
Το κόστος αυτών των προηγμένων τεχνολογιών είναι υψηλό. Ωστόσο, στελέχη λένε ότι η Bazhenov εξακολουθεί να είναι φθηνότερη από ότι άλλες ανεκμετάλλευτες περιοχές της Ρωσίας – η πλούσια σε πετρέλαιο και αέριο περιοχή κάτω από το βυθό της Αρκτικής για παράδειγμα- επειδή η περιοχή είναι ήδη το κέντρο της βιομηχανίας πετρελαίου της Ρωσίας.
Ο κ. Fedun είπε ότι θα είναι πολύ φθηνότερο για τις πετρελαϊκές εταιρείες να εκμεταλλεύονται αποθέματα σχιστόλιθου της Ρωσίας αντί το πετρελαίου από απομακρυσμένες ωκεανούς της Αρκτικής. Αλλά ο κ. Fedun είπε ότι τα προβλήματα της Royal Dutch Shell στα νερά της Αλάσκα, όπου έχει ξοδέωει σχεδόν 5 δισ. δολάρια χωρίς ακόμα αποτελέσματα, ήταν μια προειδοποιητική ιστορία για τη βιομηχανία.
Επιπλέον, η ρωσική κυβέρνηση έχει αναγνωρίσει ότι χρειάζεται βοήθεια. Πρότεινε 100 τοις εκατό εξάλειψη του φόρου εξόρυξης ορυκτών για την Bazhenov. Ακόμα κι έτσι, οι αναλυτές πιστεύουν ότι χρειάζονται πολύ περισσότερα. Πολλοί πιστεύουν ότι η κυβέρνηση πρέπει να μειώσει το φόρο εξαγωγής πετρελαίου της Ρωσίας, από τους πιο επαχθείς φόρους στους παραγωγούς πετρελαίου.
Ότι και να αποφασιστεί, θα χρειαστούν χρόνια για τη Ρωσία να βιώσει τη δικιά της επανάσταση σχιστόλιθου παρόμοια με αυτή των ΗΠΑ.«Χρειαζόμαστε χρόνο», λέει ο κ. Fedun. Οι Αμερικανοί άρχισαν να πειραματίζονται με αυτό τον τομέα πριν από περίπου 10 χρόνια, λέει, αλλά άρχισαν την παραγωγή μόλις το 2009-10. Για μας, αυτό θα διαρκέσει περίπου πέντε χρόνια, δηλώνει. «Αλλά έχουμε τα αποθέματα, και αργά ή γρήγορα θα τα εκμεταλευτούμε.»
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Πως το ΔΝΤ αντιμετωπίζει την Ελλάδα σαν Μπανανία

από ΒlackΜediterraneanPirate http://wp.me/pPn6Y-ga5
Oι Πειρατές της Καραϊβικής. Του Νίκου Μιχαλόπουλου
Πως η Ελλάδα αντιμετωπίζεται από το ΔΝΤ με την ίδια συνταγή (EFF) των Νησιών της Καραϊβικής.
x6-Source-mister-bones.deviantart.com
[...] Όμως διαβάζοντας τον Πίνακα Επιλεγμένοι Δείκτες Των Οικονομικών Επιδόσεων,του ΔΝΤ σχετικα με την Καραϊβική βλέπουμε ότι το Ισοζυγιο του Δημόσιου Τομέα είναι αρνητικό  Προφανώς το νοικοκύρεμα του Κράτους αφήνει πολλά χρέη πίσω. Για τους φορολογούμενους.
Μπαρμπάντος: -71.20 το 2002. έφτασε μέχρι  -205.85 το 1988
Μπελίζ: -70.8 το 1994
Ντομινικάνα: -1.255 το 1991
Γρενάδα: το ΔΝΤ δίνει στοιχεία μόνο για το 1991 και 1994,-12.23 και  -7.86  αντίστοιχα.
Γουιάνα: -957.7 το 1982 και έφτασε -9165.8 το 1991
Τζαμάικα: Δεν δίνει στοιχεία. Δίνει, όμως, στοιχεία για Ανάπτυξη για 18 έτη, ανά 3ετίες..
Θαυμάστε…1.2, -4.7, 2.1, 0.08, 0.08, -1.8, 0.06
Δηλαδή ο μ.ο. ρυθμού ανάπτυξης της χώρας στα 18 χρόνια του προγράμματος διαμορφώνεται στο
 -2.98…
(οι τιμές είναι σε εκατομμύρια τοπικά δολλάρια) [...]

*
Oι Πειρατές της Καραϊβικής. Του Νίκου Μιχαλόπουλου
Πως η Ελλάδα αντιμετωπίζεται από το ΔΝΤ με την ίδια συνταγή (EFF) των Νησιών της Καραϊβικής.
IMFSurvey Magazine: Countries & Regions
The main goal of Greece’s new IMF-supported program is to support a return to growth through a major improvement in competitiveness
GREECE PROGRAM
IMF Board Approves €28 Billion Loan for Greece
IMF Survey online
March 15, 2012
Το ΔΝΤ εγκρίνει € 28 δισεκατομμύρια σε νέα χρηματοδότηση για την Ελλάδα
• Η τακτοποίηση του χρέος του ιδιωτικού τομέα κρίνεται ως σημαντικό βήμα προς την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του χρέους
• Η αποκατάσταση της ανάπτυξης μέσω βελτιωμένης ανταγωνιστικότητας θα αποτελέσει το κλειδί του προγράμματος.
Το προγραμμα διευρυμένης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης (EFF) το οποίο έχει σχεδιαστεί για χώρες που εισάγουν μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των σοβαρών διαρθρωτικών αδυναμιών.
Όταν μια χώρα αντιμετωπίζει σοβαρό μεσοπρόθεσμο προβλήματα του ισοζυγίου πληρωμών, λόγω των διαρθρωτικών αδυναμιών που απαιτούν χρόνο για να εξετάσει, το ΔΝΤ μπορεί να βοηθήσει με τη διαδικασία προσαρμογής στο πλαίσιο μιας διευρυμένης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης του Ταμείου (EFF). Σε σύγκριση με τη βοήθεια που παρέχεται στο πλαίσιο της πιο κοινής συμφωνίας stand-by, η βοήθεια στο πλαίσιο μιας διευρυμένης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης διαθέτει πλέον το πρόγραμμα-δέσμευση να βοηθήσει τις χώρες να εφαρμόσουν μεσοπρόθεσμες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και μεγαλύτερη διάρκεια αποπληρωμής.
Τι είναι το EFF,γιατι έχει σχεδιαστει.
Το EFF ιδρύθηκε το 1974 για να παράσχει βοήθεια σε χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρά σχετικά μακροπρόθεσμων ανισορροπιών πληρωμές λόγω των διαρθρωτικών εμποδίων, συμπεριλαμβανομένων αυτών των ανισορροπιών, διότι περιορίζουν την πρόσβαση σε ιδιωτικά κεφάλαια, και όπου υπάρχει ισχυρή κατάλληλα το πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την αντιμετώπιση των θεσμικών και οικονομικών αδυναμιών . Το EFF μπορεί επίσης να είναι χρήσιμο για μια οικονομία που χαρακτηρίζεται από χαμηλή ανάπτυξη και μια εγγενώς αδύναμη κατάσταση του ισοζυγίου πληρωμών.
Και εμεις που το ξερουμε αυτο?
Το ξερουμε γιατι το ΔΝΤ εχει κανει εισαγωγη του προγράμματος διευρυμένης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης στην Ελλάδα,δοκιμασμένα,απο την Καραιβικη.Μέσω Βουλγαρίας,έστω.
Σε μια  Εκθεση του ΔΝΤ, με τίτλο «Οι εμπειριες των χωρων της Καραιβικης με το ΔΝΤ Προγράμματα σταθεροποίησης Στο πλαίσιο της παγκοσμοιοποιησης» Dr Thomson Fontaine, διαβάζουμε λεπτομέρειες για το παρελθόν του Ταμείου και του EFF στην Καραιβική,όπου και δοκιμάστηκε πριν εφρμοστει σε εμάς.
Ο Dr Thomson Fontaine,είναι οικονομολόγος του ΔΝΤ και την εποχή της παντοκρατορίας του Ταμείου στην πατριδα του την Ντομινικα,είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα εργασία. Εργαζόταν επι 6 χρόνια στην Εθνικη Στατιστικη Υπηρεσια του Υπουργειου Οικονομικων της χώρας…
Ας ξεκινήσουμε την γνωριμια μας με το Τροπικο μεσοπροθεσμο προγραμμα!
Η χρηματοδοτική στήριξη παρέχεται σε χώρες-μέλη του ΔΝΤ με μια ποικιλία των πολιτικών και των δανειοδοτικων μέσων.
Αυτή η μορφή χρηματοδότησης συχνά εξαρτάται από το μέλος που εγκρίνει την πολιτική μεταρρυθμίσεων για την αντιμετώπιση του ισοζυγίου πληρωμών και  το πρόβλημα που οδήγησε στην αίτηση για την υποστήριξη από το ΔΝΤ.
Το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο χρηματοδοτικό μέσο που είναι το Stand by Arrangements (1952) και το προγραμμα διευρυμένης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης EFF  (1974) . Το προγραμμα Stand by Arrangements δινει παροχή βραχυπρόθεσμης βοήθειας για χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο ισοζύγιο πληρωμών ενός βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα και το ΕFF παρέχει μακροπρόθεσμη βοήθεια για την υποστήριξη των διαρθρωτικών μελών καθώς και μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των δυσχερειών στο ισοζύγιο πληρωμών ενός μακροπρόθεσμου χαρακτήρα.
(Μια πρώτη απορία που γενναται είναι γιατι η Ελλαδα,αφου,υποθετικα,δεν μπορουσε να αποφυγει το ΔΝΤ,δεν αιτήθηκε για το βραχυπρόθεσμο πρόγραμμα (Stand by) και επεσε στην αγκαλια του ΔΝΤ για τα επόμενα 20 χρόνια μέσω του ΕFF.)
Τα νησιά Μπαρμπάντος μπηκαν στο Πρόγραμμα την 1η Οκτωβρίου, 1982 και βγηκαν την 31 Μάη του 1993..
Τα Μπελίζ μπηκε 3 Δεκ 1984 και αποχωρησε την 31 Μαΐου 1986
(Το Μπελιζ και το Μπαρμπαντος μπήκαν αποκλειστικα και μονο στο Stand by)
Η Ντομίνικα μπήκε στις 6 του Φλεβάρη, 1981 και επειτα από 3 δανειακες συμβασεις,απεχωρησε στις 25 Νοέμβρη του 1989
Η Γρενάδα (οπου εγινε μεχρι και στρατιωτικη επεμβαση των Αμερικανών Πεζοναυτων για να σταθεροποιηθεί το ΔΝΤ),μπηκε στις 6 του Νοέμβρη του 1979 και βγηκε στις 23 Ιανουαρίου του 1984,μετα από 3 Μνημονια Συνεργασιας  και μια αιματηρή εισβολή 2.000 πεζοναυτών των ΗΠΑ στο νησί,το 1983 και ανατροπή της Κυβέρνησης της Νέας Κοινής Προσπάθειας για την Πρόνοια, Εκπαίδευση, και την Απελευθέρωση,του αριστερου Κινήματος που ειχε ελευθερώσει το νησι από τος Αγγλους.
Στην Γουιάνα το ΔΝΤ μπηκε στις 25 Ιουνίου, 1979 και εφυγε αισιως στις 31 Δεκεμβρίου 2001,επειτα από 6 δανειακες συμβασεις και ισαριθμα μνημονια.
Στη Τζαμαικα το προγραμμα ξεκίνησε στις 11 Ιούνη 1979 και τερματίστηκε την 16 Μαρτίου, 1996,επειτα από 9 δανειακές συμβάσεις και μνημονια!
Στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο το Προγραμμα ξεκίνησε στις 13 Ιαν 1989 και έληξε την 31η  Μαρτίου 1991 με δυο προσαρμογές ενδιαμεσα.
Το Μπελιζ,(με διετες,βραχυπρόθεσμο προγραμμα του ΔΝΤ),κατέστη παραδειγμα για τους ιθύνοντες του Ταμείου,καθως κατάφερε να ανορθώσει καποιους δεικτες στην Οικονομία του.
Στις υπόλοιπες Χώρες,η «επιτυχια»του ΔΝΤ ήταν αναιμικη και αμφιλεγόμενη και από τους ιδιους τους οικονομολόγους του,όπως θα δούμε.
Ενδεικτικό είναι ότι σύμφωνα  με τον Πίνακα του Ταμείου  Selected Indicators of Economic Performance Πηγη: International Financial Statistics, IMF η πλήρης αποτυχία ήρθε για την Τζαμάικα (μετα από 17 χρονια Μνημονιο!) και την Γουιάνα,με 21 χρόνια στα Προγράμματα του ΔΝΤ!
Το 1979, η Τζαμάικα έγινε η πρώτη χώρα της Καραϊβικής που ελαβε υποστήριξη από το  ΔΝΤ για να διορθώσει το ισοζύγιο πληρωμών. Μεταξύ 1979 και 1996, η χώρα έλαβε σχεδόν αδιάλειπτη στήριξη του ΔΝΤ συμφωνώντας σε έξι προγράμματα  και τρεις εκτεταμένες χρηματοδοτήσεις του Ταμείου.
Από εδώ και εμπρός,πολλά πράγματα,θα σας φαινονται οικεια.
Οι Χώρες τις Καραιβικής μπήκαν κάτω από μια ομπρέλλα μέτρων που ονομάστηκαν Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις,μεσω ενός προγράμματος που ονομάστηκε Μεσοπρόθεσμο.
Ένα από τα βασικά στοιχεία του μεσοπρόθεσμου προγράμματος είναι η ταχεία ιδιωτικοποίηση των κρατικών τραπεζών και επιχειρήσεων, «το απόλυτο εργαλείο για την άσκηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας»,σύμφωνα με τον Δρ Τομσον.
Η προσπάθεια για την σταθεροποίηση της οικονομίας της Τζαμάικα έγινε με την εισαγωγή τεράστιων περικοπών στις δαπάνες,διαδοχικές υποτιμήσεις και την ιδιωτικοποίηση των περισσότερων υπό κρατικό έλεγχο εταιρειών..
Από το 1974 μέχρι το 1997 το μόνο που καταφερε το Μεσοπρόθεσμο ήταν να μειώσει το επίπεδο του πληθωρισμού.
Ωστόσο,υπήρξε αργή έως μηδενική  ανάπτυξη ,αυξανόμενη ανεργία και τα υψηλά επιτόκια δανεισμού,οδήγησαν στην πτώση της παραγωγής.
Μεταξύ 1984 και 1986, η κυβέρνηση της Τζαμάικα ξεκίνησε βαθιές περικοπές στο επίπεδο των δημόσιων δαπανών με την απόλυση περίπου 10.000 εργαζομένων στον δημόσιο τομέα,τη μείωση του επιπέδου των επιδοτήσεων,την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων  επιχειρήσεων και χρηση της ελεύθερης αγοράς.. Επιπλέον, το νόμισμα
υποτιμήθηκε επανειλημμένα σε μια προσπάθεια να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων εξαγωγικών ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Αρκετές κρατικές οντότητες, περιλαμβανομένων των τραπεζών, των ξενοδοχείων,των μεταφορών και των επικοινωνιών, ιδιωτικοποιήθηκαν
Η Τζαμάικα γνώρισε μείωση της παραγωγής, μια σοβαρή κρίση συναλλαγματος και πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις. Από το τέλος του 1987 και Μαΐου 1988,το τζαμαϊκανό δολάριο είχε υποτιμηθεί κατά 95%. Επιπλέον, το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε σταθερά καθ ‘όλη τη δεκαετία του 1980 φθάνοντας στα 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια το 1989, ή ισοδύναμο με το 125% του ΑΕΠ.
Το ισοζύγιο πληρωμών εξακολουθούσε να είναι προβληματικό και στην στην δεκαετία του ενενήντα,καθως και στα επόμενα χρόνια και γενικά η ανάπτυξη παρέμεινε σε καταθλιπτικα επίπεδα.
Στην περίπτωση της Γουιάνας, η κυβέρνηση μείωσε το μέγεθος του Δημοσίου στο μισο,μεταξύ 1991 και 1998, αλλά δεν πειραξε τους  ονομαστικούς μισθούς (όπως εκανε στην Ελλάδα). Η Κυβέρνηση μειωσε περαιτέρω
δαπάνες για μεταβιβάσεις κεφαλαίων και κάθε είδους κεφαλαιουχικές δαπάνες.
Μια σειρά φορολογικών μέτρων που τέθηκαν σε εφαρμογή,συμπεριλαμβανομένης της μείωσης του ποσοστού των φόρων των εταιρειών, και την κατάργηση πολλών ειδικών φόρων κατανάλωσης και την αντικατάστασή τους με ενιαιο φόρο κατανάλωσης. Το 1991, την ιδια στιγμη που οι φοροι επιχειρησεων επεφταν,ο φόρος εισοδήματος για τα φυσικα προσωπα αυξήθηκε  και όλες οι προηγούμενες κρατήσεις,παροχές και επιδόματα καταργήθηκαν.
Την ίδια χρονιά, η νομισματική πολιτική περιελαμβανε την άρση των ελέγχων στα επιτόκια, αλλά το ελάχιστο επιτόκιο καταθέσεων διατηρήθηκε. Επίσης, τον Απρίλιο του 1991, το 80 τοις εκατό των πλεονάζοντα αποθεματικά ειχαν μετατραπεί σε ομόλογα.
Επιπλέον, το νερό, φυσικό αέριο, ταχυδρομικές υπηρεσίες και δημόσιες μεταφορές, όπως και τα μισθώματα για τη δημόσια στέγαση αυξήθηκαν. Οι κρατικές συμμετοχές σε διάφορους δημόσιους φορείς πωλήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.Επίσης θεσπίστηκαν αυστηρά ορια στην Κεντρική Τραπεζα ως προς τον δανεισμό προς τον δημόσιο τομέα.
Στη Γουιάνα, παρά τις διαδοχικές υποτιμήσεις,η πραγματική παραγωγή το 1988 υπολογίστηκε 22% χαμηλότερη από εκείνη του 1980. Οι σημαντικές υποτιμήσεις οδήγησαν σε υψηλούς ρυθμούς πληθωρισμού και έριξαν το πραγματικό επίπεδο των μισθών.
Και οι υπόλοιπες χώρες της συνταγής του EFF,δεν είχαν καλύτερα αποτελέσματα.
Μεταξύ 1982 και 1987, η οικονομία του Τρινιδάδ και Τομπάγκο εγγραφει έξι συναπτά έτη αρνητικής οικονομικής ανάπτυξης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα κέρδη από τον τομέα των πετρελαιοειδών μειώθηκαν
κοντά στο μισό και το ποσοστό της ανεργίας πάνω από διπλασιάστηκε από 10 έως 22 τοις εκατό. Επιπλέον, το ΑΕΠ το 1987 ήταν 28 τοις εκατό κάτω από το επίπεδο του 1982, και πάνω από $ 2,8 δισεκατομμύρια των συναλλαγματικών αποθεμάτων χάθηκε.
Ποια ήταν όμως τα επίσημα κοινά χαρακτηριστικά των Προγραμμάτων?
Σύμφωνα με τον Δρ Τομσον, σε γενικές γραμμές, ο σχεδιασμός των προγραμμάτων σταθεροποίησης δίνει έμφαση στη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος,ώστε να καταστεί η συναλλαγματική ισοτιμία περισσότερο ανταγωνιστική, στην απελευθέρωση του εμπορικού καθεστώτος, αυξάνοντας τιις ιδιωτικοποιήσεις και τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.
Συνήθως αυτά τα Προγράμματα  περιείχουν φορολογικά μέτρα που αποσκοπούν στη μείωση των δημοσίων δαπανών και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, σε συνδυασμό με μέτρα που αποσκοπούν στην τόνωση των ιδιωτικών δραστηριότητων και τη μεταρρύθμιση του φορολογικού καθεστώτος.
Η Τζαμάικα, Τρινιντάντ και Τομπάγκο και η Γουιάνα ιδιωτικοποίησαν ή την εκκαθάρισαν (είναι εξαιρετικη η φρασεολογια του ΔΝΤ) τις δημοσίες επιχειρήσεις, καθώς και βελτιώσαν την τιμολόγηση αυτών που παρέμειναν κρατικές. Οι χώρες επίσης ελαβαν μέτρα στην νομισματική πολιτική, κυρίως ως συμπλήρωμα της δημοσιονομικής τους πολιτικής. Μερικές,όπως τα Μπαρμπάντος και η Τζαμάικα καθιέρωσαν πιστωτικούς ελεγχους, ανώτατα όρια για την κατάθεση και εναρμονίστηκαν με την λειτουργία της ελεύθερης αγοράς. Η Τζαμάικα, Τρινιντάντ και Τομπάγκο και η Γουιάνα, επέλεξαν την υποτίμηση, ενώ ηΝτομίνικα, Μπαρμπάντος, Μπελίζ και η Γρενάδα είτε αποκλεισαν την υποτίμηση ή δεν ήταν σε θέση να την πράξουν.
Τι έγινε όμως στις χώρες που δεν είχαν ούτε το όπλο της υποτίμησης για να αμυνθούν?
Κατά την έναρξη του προγράμματος στα Μπαρμπάντος, η κυβέρνηση απέκλεισε την υποτίμηση και εστιάσε σχεδόν αποκλειστικά στη δημοσιονομική πολιτική. Στα τέλη του 1991 οι ονομαστικοί μισθοί στο δημόσιο τομέα μειώθηκαν κατά 8 τοις εκατό και καταψυχθηκαν το επόμενο έτος. Παράλληλα, 11 τοις εκατό των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα απολύθηκαν και οι δαπάνες μειώθηκαν δραστικά.
Από την πλευρά των εσόδων, μια φορολογική σταθεροποίηση από 1 – 5 τοις εκατό επιβλήθηκε επί των εισοδημάτων, ο φόρος κατανάλωσης επί των βασικών προϊόντων αυξήθηκε από 10 σε 17 τοις εκατό,έως και 20 τοις εκατό.
Σε μια προσπάθεια να ενθαρρύνει τις επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα, η Ντομίνικα,διευρύνει τη φορολογική βάση και απλοποιει το φορολογικο συστημα.(Δηλαδη το κανει οριζοντιο) Η κυβέρνηση της Ντομίνικα εισήγαγε μια σημαντική φορολογική μεταρρύθμιση το 1987-88 ως μέρος του προγράμματος σταθεροποίησης της. Οι φόροι κατανάλωσης ήταν ενωμένοι σε 20%, εκτός από τα πολυτέλη αντικείμενα με επιπλέον χρέωση 15%. Μια ενιαία χρέωση στην τελωνειακή υπηρεσία του 1,5% και φόρος ακαθάριστων εσόδων 3% εισήχθει.
Όλα τα δικαιώματα με εξαίρεση τους τόκους των στεγαστικών δανείων,καταργήθηκαν ενώ παράλληλα,10% επενδυτική πίστωση για τις επιχειρήσεις και μια εισφορά για την ανάπτυξη του εισοδήματος από την μπανάνα (κατι σαν τις δικες μας επιδοτησεις στον τουρισμο και στην ναυτιλοια,σε αλλα μεγέθη βεβαια αλλα στην ιδια λογικη) εισήχθησαν.
Το 1986 η κυβέρνηση του Τρινιδάδ και Τομπάγκο μειωνει το μισθολογικό κόστος του δημόσιου τομέα με κατάργηση των επιδοματων και με την ονομαστική μείωση των μισθων του δημοσίου τομέα κατά 10 τοις εκατό. Ένα εθελοντικό πρόγραμμα αποχώρησης εισήχθη επίσης με στόχο την μείωση του μεγέθους του δημόσιου τομέα. Η κυβέρνηση μείωσε επίσης τις συμμετοχές της σε διάφορες εταιρείες ενέργειας και εκκαθάρισε πολλες κρατικές επιχειρήσεις. Μια προσπάθεια έγινε επίσης για φορολογικη μεταρρύθμιση, μέσω της κατάργησης των διαφόρων φόρων και την εισαγωγή μιας τιμής 15 τοις εκατό προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) που καλύπτει όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες, εξαιρουμένων των εξαγωγών και κάποια βασικα εμπορεύματα.
Για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα,οι τράπεζες που επιθυμούσαν να δανείσουν ορισμένες κρατικές επιχειρήσεις και τις κρατικές αρχές θα έπρεπε να διαβουλευθούν με την κεντρική τράπεζα, πριν καταλήξουν σε απόφαση και το επιτόκιο αυξήθηκε ως μέσο για τη μείωση των δανείων από τις εμπορικές τράπεζες προς το κράτος.
Η αποτίμηση του ΔΝΤ
Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς αποτιμά το Ταμείο όλη αυτήν την Καταστροφή.
Σύμφωνα με την Έκθεση και αντιγραφοντας την λεξη-λεξη διαβάζουμε τα εξής.
« Τα προγραμματα  σταθεροποίησης στην Καραϊβική είχαν ανάμικτα αποτελέσματα. Συνολικά, με βάση τις εμπειρίες από τις χώρες της Καραϊβικής που έχουν ξεκινήσει
τα προγράμματα σταθεροποίησης και χρηματοδοτικών συμφωνιών στήριξης με το ΔΝΤ, σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, η ανάπτυξη είναι πάντα πτωτικη, αλλά οδηγεί στη βιώσιμη ανάπτυξη σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως όταν οι οικονομίες προσπαθούν να προσαρμοστούν στα διάφορα κίνητρα και τις προτάσεις των διαφόρων προγραμμάτων προσαρμογής.»
Μνημείο ασαφειας! Απόλυτα ηθελημένης.
Όμως διαβάζοντας τον Πίνακα Επιλεγμένοι Δείκτες Των Οικονομικών Επιδόσεων,του ΔΝΤ σχετικα με την Καραιβικη,βλέπουμε ότι το Ισοζυγιο του Δημοσιου Τομεα είναι αρνητικο. Προφανώς το νοικοκυρεμα του Κρατους,αφήνει πολλα χρέη πίσω.Για τους φορολογουμενους.
Μπαρμπαντος   -71.20 το 2002. εφτασε μεχρι  -205.85 το 1988
Μπελιζ              -70.8 το 1994
Ντομινικανα    -1.255 το 1991
Γρεναδα           το ΔΝΤ δινει στοιχεια μονο για το 1991 και 1994,-12.23 και  -7.86  αντιστοιχα.
Γουιανα             -957.7 το 1982 και εφτασε -9165.8 το1991
Τζαμαικα          Δεν δινει στοιχεια.
Δινει όμως στοιχεια για Αναπτυξη για 18 ετη,ανα 3ετιες..
Θαυμαστε…1.2, -4.7, 2.1, 0.08, 0.08, -1.8, 0.06
Δηλαδή ο μ.ο. ρυθμού ανάπτυξης της χώρας στα 18 χρόνια του προγράμματος διαμορφώνεται στο
-2.98…
(οι τιμες είναι σε εκατομμυρια τοπικά δολλαρια)
Στην Αποτιμηση και στις Σκεψεις για Μελοντικη Χρηση (Η Ευρωπη εγινε  η μελλοντικη χρηση του EFF) διαβαζουμε ότι o ρόλος της δημοσιονομικής πολιτικής δεν πρέπει να περιορίζεται από τις κρατικές δαπάνες, αλλά θα πρέπει να περιλαμβάνονται  προσπάθειες για την ενθάρρυνση της δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα και την έναρξη της φορολογικής μεταρρύθμισης για αυτό όταν είναι απαραίτητο.
.Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν  μείωση μισθών στο δημόσιο τομέα,μειωση του μεγέθους στον δημόσιο τομέα μέσω απολύσεων και εθελουσίας εξόδου, καθώς και τη μείωση του δημοσιου τομέα επενδύσεων.
Press Release No. 98/44
September 28, 1998                                                                                  International Monetary Fund
700 19th Street, NW
Washington, D.C. 20431 USA
IMF Approves Three-Year Extended Fund Facility for Bulgaria
The International Monetary Fund (IMF) approved a three-year credit for Bulgaria equivalent to SDR 627.62 million (about US$864 million at the current exchange
rate) under the Extended Fund Facility (EFF)1 to support the government’s medium-term economic reform program for July 1998-June 2001. Of the total, the equivalent of SDR 52.30 million (about US$72 million) is available immediately
Structural Reforms
One of the key elements of the medium-term program is the rapid privatization of state owned banks and enterprises, the ultimate tool to exercise financial discipline.
Kαι στα Ελληνικά…
Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις
Ένα από τα βασικά στοιχεία του μεσοπρόθεσμου προγράμματος είναι η ταχεία ιδιωτικοποίηση των κρατικών τραπεζών και επιχειρήσεων, το απόλυτο εργαλείο για την άσκηση δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Ακριβως τα ιδια λογια της Εκθεσης για την εμπλοκη του ΔΝΤ στην Καραιβικη από το 1974 μεσω του EFF!
Κλείνοντας,θέλω να αναφέρω ότι οι πηγές που χρησιμοποιησα,ήταν αποκλειστικα από το αρχείο του ΔΝΤ. Το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου είναι πιστή αντιγραφή των αρχείων,τα οποία και παραθέτω στις Πηγές.Απλά έγινε συνδυαστικά.
Το ανησυχητικό είναι,πως χωρίς ο υπογράφων να είναι οικονομολόγος,παρ΄όλα αυτά,οι όροι και η φρασεολόγια του Ταμείου του ήταν πολύ οικεία. Πρέπει να ευχαριστήσω μάλλον τους δημοσιογράφους του Μεγκα και του Σκαι για αυτό.
Νικος Μιχαλόπουλος
ΠΗΓΕΣ
Hiliare Alvin D. L. “ Caribbean Approaches to Economic Stabilization” IMF Working
Paper, April 2000.
International Monetary Fund, International Financial Statistics.
International Monetary Fund “IMF Conditionality: Experience Under Stand-By and
Extended Arrangements, Part II Background Papers”.
International Monetary Fund, Annual Report 2001.
Ramsaran Ramesh F. “The Challenge of Structural Adjustment in the Commonwealth
Caribbean”:
Caribbean Country Experiences with IMF
Stabilization Programs Within the Context of
Globilization
Thomson Fontaine PhD
http://www.imf.org/external/np/exr/facts/eff.htm
http://www.imf.org/external/pubs/ft/survey/so/2012/CAR031512B.htm
http://www.thedominican.net/articles/stabilization.pdf
http://www.imf.org/external/np/sec/pr/1998/pr9844.htm
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εποχή.
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Τα συστατικά της αυτοκαταστροφής

02/04/2013 8 σχόλια
λλ
Η Κύπρος απέφυγε τη χρεωκοπία προς απογοήτευση των καλοθελητών, στην πλειοψηφία τους Ελλαδιτών που αναζητούσαν ευκαιρία να φωνάξουν το δικό τους «ηρωικό όχι» με το αζημίωτο.
Υπάρχουν δύο λαοί στους οποίους πάει γάντι η έκφραση «χαμένες ευκαιρίες»: οι Παλαιστίνιοι και οι Σέρβοι. Και οι δύο διεκδικούν τα σκήπτρα της αυτοκαταστροφής, αφού σε κρίσιμες ιστορικές καμπές απέρριψαν συμβιβαστικές λύσεις, υιοθετώντας μαξιμαλιστικά αιτήματα που αποδείχθηκαν τυφλά και αδιέξοδα. Οδηγήθηκαν έτσι σε οδυνηρές ήττες, μπροστά στις οποίες οι συμβιβαστικές λύσεις φαντάζουν θρίαμβοι. Οι Παλαιστίνιοι θα είχαν σήμερα το δικό τους κράτος, ενώ οι Σέρβοι θα είχαν προστατέψει τους μειονοτικούς τους πληθυσμούς στην Κροατία, τη Βοσνία και το Κόσοβο αντί να τους μετατρέψουν σε πρόσφυγες. Και, εννοείται, θα είχαν αποφύγει την τραγωδία πολύνεκρων πολέμων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως και οι δύο λαοί διαθέτουν πλειάδα θαυμαστών στην Ελλάδα. Διατρέχοντας την ιστορική εμπειρία των δύο αυτών λαών, διαπιστώνει κανείς πως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο δεν είναι η αυτοκαταστροφή και οι χαμένες ευκαιρίες καθαυτές, αλλά η αναγωγή της επαναλαμβανόμενης ήττας και τραγωδίας σε απόδειξη ηρωισμού και αυτοθυσίας και η μετατροπή της σε συστατικό στοιχείο της εθνικής τους ταυτότητας. Το αποτέλεσμα είναι πως η καταστροφή όχι μόνο δεν τους έχει διδάξει, αλλά τους έχει οδηγήσει στη συστηματική επανάληψη των σφαλμάτων τους με τραγικές συνέπειες. Η αδυναμία τους αυτή έχει μάλιστα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους αντιπάλους τους. Εχουν γραφτεί δεκάδες αναλύσεις για το πώς οι Ισραηλινοί καταφέρνουν να ενεργοποιούν την τάση αυτή των Παλαιστινίων, οδηγώντας τους έτσι σε καταστροφικές επιλογές.
Η Κύπρος δεν διαφέρει τόσο. Η ιστορία της είναι γεμάτη από άστοχες ή άκαιρες επιλογές με τραγικές συνέπειες. Η πρόσφατη κρίση επιβεβαίωσε την αυτοκαταστροφική ροπή των Κυπρίων αλλά και την αδυναμία εξαγωγής διδαγμάτων από προηγούμενα λάθη τους: από την εγκληματική αδράνεια της κυβέρνησης Χριστόφια ώς τις παλινδρομήσεις των πρόσφατων διαπραγματεύσεων και το «ηρωικό όχι» της Βουλής, η Κύπρος πέτυχε ένα σχεδόν χείριστο αποτέλεσμα – σχεδόν, γιατί τουλάχιστον απέφυγε τη χρεοκοπία, αυτό δηλαδή που την καλούσαν να πράξει διάφοροι εκ του ασφαλούς καλοθελητές, όπως ακριβώς το φιλοθεάμον κοινό προτρέπει τον απελπισμένο να πηδήσει στο κενό. Δυστυχώς, η πλειοψηφία των καλοθελητών αυτών ήταν Ελλαδίτες που αναζητούσαν ευκαιρία να φωνάξουν το δικό τους «ηρωικό όχι» με το αζημίωτο, πάνω στην πλάτη των Κυπρίων.
Το «ηρωικό όχι» αποτελεί κλασική συνταγή με γνωστό μοτίβο. Πρώτο συστατικό της, η κυριαρχία ενός θερμού συναισθηματισμού αντί του απαραίτητου ψυχρού ορθολογισμού. Σύμπτωμά του είναι η επικράτηση της ρητορικής κορόνας και του λυρισμού αντί της λογικής ανάλυσης. Συνέπειές του, οι σπασμωδικές κινήσεις, η έλλειψη προετοιμασίας και η ένδεια σχεδιασμού. Δεύτερο συστατικό, η επικράτηση μιας ηρωικής ανάγνωσης του εαυτού μας που οδηγεί στην υπερτίμηση των δυνατοτήτων μας και στην αντίστοιχη υποτίμηση της άλλης πλευράς. Εδώ εντάσσεται και η έκδηλη αδυναμία ερμηνείας των πραγματικών της κινήτρων και η αυτόματη απόδοση μοχθηρών και κακόβουλων προθέσεων.
Στην περίπτωση της Κύπρου, προτού καταλήξει κανείς σε εύκολα συμπεράσματα ως προς την υποτιθέμενη πρόθεση του Βορρά να διαλύσει τον Νότο, καλό θα ήταν να εξετάσει κάποιες απλούστερες ερμηνείες όπως, π.χ., την κατανοητή επιθυμία της πλειοψηφίας των χωρών της Ευρώπης (και όχι μόνο του Βορρά, των προτεσταντών ή των πλούσιων χωρών όπως λανθασμένα επαναλαμβάνεται) να μην εξαναγκάσουν τους φορολογουμένους τους να επωμιστούν το κόστος διάσωσης ενός τραπεζικού συστήματος με τα χαρακτηριστικά του κυπριακού. Σημειώνω εδώ και την απίστευτα αδαή παρουσίαση ως θριάμβου του νεοφιλελευθερισμού, μιας καθαρά σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής επιλογής όπως η αντίθεση στη χαμηλή φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και στην έλλειψη ενός στιβαρού ελεγκτικού πλαισίου για τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος. Οδηγούμαστε έτσι στην ακατάσχετη συνωμοσιολογία. Χαρακτηριστικό σύμπτωμα εδώ είναι η απόπειρα εξαπάτησης και η κουτοπονηριά, αφού οι άλλοι θεωρούνται εξ ορισμού κατώτεροι.
Τέταρτο συστατικό είναι η υιοθέτηση μιας αφηγηματικής στρατηγικής που βασίζεται στην αναλογία των αγνών και μικρών που αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν με άνισους όρους τους μοχθηρούς και ισχυρούς (εδώ παρεισφρέει και το γνωστό μοτίβο της ήττας λόγω προδοσίας). Η συνέπεια είναι πως αφού δεν μπορείς να επικρατήσεις, καλύτερα να νικήσεις στο ηθικό πεδίο με την ηρωική σου αυτοθυσία. Πρόκειται για την αθεράπευτα ρομαντική απόδοση προτεραιότητας στο μέσο έναντι του αποτελέσματος: έτσι πλασάρεται η «ηθική επικράτηση» ως άλλοθι για την αποτυχία. Ομως η έλλειψη ισχύος από μόνη της δεν εγγυάται την ηθική ανωτερότητα ούτε οδηγεί απαραίτητα σε ήττα. Πέμπτο και πιο ακραίο συστατικό είναι η λατρεία της ήττας. Η καθημερινότητα έχει την κακή συνήθεια να υπονομεύει τον ρομαντισμό και οι κραυγές περί ηθικής νίκης γρήγορα γίνονται αντιληπτές ως το θλιβερό φύλλο συκής που είναι πραγματικά. Ετσι, όταν συσσωρευθούν οι αποτυχίες, καλλιεργείται συστηματικά η λατρεία της ήττας. Εδώ περνάμε στο στάδιο της συλλογικής αυταπάτης, στο οποίο έχουν διαπρέψει οι Σέρβοι και όπου ευτυχώς δεν έχουμε φτάσει, τουλάχιστον όχι ακόμη.
Για να απαλλαγούμε από αυτές τις βλαβερές ροπές πρέπει να προχωρήσουμε σε βαθιές τομές στους μηχανισμούς που τις συντηρούν: την ενημέρωση και, ιδίως, την παιδεία.
Στάθης Ν. Καλύβας, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Το παραμύθι της προόδου έχει και δράκο…


παραμυθιΠολλοί μιλούν σήμερα για πρόοδο. Η λέξη σημαίνει «εξέλιξη προς το καλύτερο, βελτίωση, προκοπή».  Το ανθρώπινο γένος έχει προοδεύσει, λένε, χάριν της γραμμικής εξέλιξης. Όλοι σήμερα απολαμβάνουν «εν ειρήνη» τα «αγαθά» που προσφέρει το σύστημα, επαναπαυμένοι στον μικρόκοσμό τους. Όσο αυτά υπάρχουν βέβαια, διότι σ’ αυτήν την ζωή τίποτα δεν είναι για πάντα.
Την ίδια ώρα χώρες βάλλονται οικονομικά. Ο κόσμος γονατίζει από χαράτσια και φόρους! Δημεύονται καταθέσεις στα καλά καθούμενα. Παιδάκια στην Αφρική πεθαίνουν της πείνας και εμβολιάζονται με δηλητήρια. Γυναικόπαιδα σφαγιάζονται σε πολέμους που γίνονται για την «πρόοδο» και την «δημοκρατία». Η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί ειδικά σε μικρές ηλικίες. Ο καρκίνος και άλλες αρρώστιες θερίζουν πληθυσμούς. Η μόρφωση παραπαίει. Η ιστορία διαστρεβλώνεται. Η αισθητική έχει πάει περίπατο. Η παιδική αθωότητα κατακεραυνώνεται. Η πολιτική έχει ταυτιστεί με την διαφθορά. Στους δρόμους «πλακώνονται» για ιδεολογίες. Οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί κατά κόρον σε όλον τον κόσμο. Το άγχος και η κατάθλιψη έχουν κυριεύσει τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Κατά τ’ άλλα απολαμβάνουμε την «πρόοδο», την «ειρήνη» και την «δημοκρατία». Για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που βεβηλώνεται καθημερινά ουδείς λόγος. Όλοι παρακολουθούν αποχαυνωμένοι τον ρου των γεγονότων. Τι έλεγε ο Σωκράτης στην παραβολή του σπηλαίου; Οι άνθρωποι αλυσοδεμένοι σε χέρια, πόδια και λαιμό (για να μην μπορούν να δουν ούτε το διπλανό τους) παρακολουθούν σκιές σ’ έναν τοίχο, ο οποίος φωτίζεται. Πίσω τους και μπροστά από το φως «κάποιοι» παίζουν με τις μαριονέτες τους ( δηλαδή: «πολιτικούς», «οικονομολόγους», «ανθρωπιστές», «καλλιτέχνες», «εκπαιδευτικούς», «τραπεζίτες», «μεγάλο-ιδιώτες» κ.α.), ούτως ώστε οι σκιές να χτυπούν στον τοίχο. Έτσι κατασκευάζεται ένα θέατρο σκιών για «μορφωθούν» οι «κρατούμενοι». Οι ίδιοι έχουν ξεχάσει πως φορούν αλυσίδες και θεωρούν ότι η πραγματικότητα περιορίζεται στις σκιές. Αγοράζουν το παραμύθι της «προόδου». Κάθονται υπνωτισμένοι στις θέσεις τους και αρνούνται ή μάλλον βαριούνται να γίνουν εξ-ύπνοι (εκτός ύπνου).
Όποιοι ελευθερώνονται από τις αλυσίδες και σπεύδουν να ενημερώσουν τους υπόλοιπους για την πλεκτάνη που ξετυλίγεται εν αγνοία τους, χλευάζονται ή ακόμα θανατώνονται από τους ίδιους τους συγκρατούμενούς τους, οι οποίοι δεν θέλουν με τίποτα να χάσουν την υποτιθέμενη βολή τους. Πράγματι ο Σωκράτης καταδικάστηκε σε θάνατο από δήθεν δημοκράτες των Αθηνών. Σήμερα το ίδιο δεν γίνεται; Όποιος θελήσει να ψελλίσει μικρή δόση αλήθειας, χλευάζεται από τους «σύγχρονους ιεροεξεταστές». Ουδείς δύναται να αμφισβητήσει την σημερινή «πρόοδο».
Παράλληλα από τα μίντια προβάλλονται τα μοντέλα συμπεριφοράς του «ξερόλα-εξυπνάκια», του υποκριτή, του «παρτάκια» με ταυτόχρονη γελοιοποίηση και υποτίμηση της πραγματικής έρευνας, της εργατικότητας, της ακεραιότητας και της φιλοπατρίας. Αυτά χαρακτηρίζονται οπισθοδρομικά. Δεν συμβαδίζουν με την γραμμική εξέλιξη. Με λίγα λόγια στον Μεσαίωνα ήταν χαζοί που κοίταξαν πίσω στο ελληνικό παρελθόν και έφεραν την Αναγέννηση. Εμείς θα επιμένουμε γραμμικά.
Συνεπώς η αδικία και η απανθρωπιά θα βασιλεύουν. Το κοινωνικό «μπάχαλο» θα κορυφωθεί. Τότε οι «κάποιοι» του σπηλαίου του Σωκράτη θα φέρουν την λύση. Την τάξη μέσω του χάους. Το σπήλαιο θα αποκαλυφθεί σε όλο του το μεγαλείο! Είστε έτοιμοι να το αντικρύσετε;
ΠΥΓΜΗ.gr
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Παναγιώτης Ήφαιστος: Η παρελθούσα επένδυση στο «τοξικό νόμισμα ευρώ» και η διέξοδος


Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

Ο πολιτικοοικονομικός ορθολογισμός δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Συναρτάται με την ορθολογιστική πολιτική συγκρότηση, την ορθολογιστική διακρατική οργάνωση και τον έλεγχο της ιδιωτείας σ’ οποιοδήποτε πεδίο και εάν εκδηλώνεται. Η χαρακτηριστικότερη περίπτωση πολιτικοοικονομικού ανορθολογισμού των καιρών μας είναι η κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτη δράση των χρηματοοικονομικών δρώντων και η δημιουργία μιας ανεξέλεγκτης νομισματικής τεχνόσφαιρας πάνω στην εθνοκρατοκεντρικά διαφοροποιημένη Ευρώπη που διαχειρίζεται ένα προγραμματικά τοξικό νόμισμα, το ευρώ. Αυτή η αλλόκοτη δομή προκάλεσε χάος, καταστρέφει ολόκληρες κοινωνίες και κατεδαφίζει τα οποιαδήποτε διακρατικά συνεργασιακά κεκτημένα της μεταπολεμικής Ευρώπης.




Υπό ένα γενικότερο πρίσμα αυτό είναι αποτέλεσμα και των χαρούμενων μεταψυχροπολεμικών πολιτικοστοχαστικών τοξικών. Τα ορφανά ενός παρωχημένου αρχαϊκού οικονομικού (φιλελεύθερου) Δαρβινισμού και ενός ναυαγισμένου κομμουνισμού έσμιξαν, κυριάρχησαν και τις τρις τελευταίες δεκαετίες ασχημόνησαν πολιτικοοικονομικά. Οι πρώην κομμουνιστές έχασαν την μαρξιστική ευρωστία ανάλυσης της κρατικής και διεθνούς πολιτικής οικονομίας και στα χέρια τους έμεινε ένας μαραμένος και μίζερος διεθνισμός-κοσμοπολιτισμός. Ο πολιτικοκτόνος εθνομηδενισμός είναι είδος αποκορύφωσής τους. Σαν έτοιμοι από καιρό όλοι ακαριαία συμπορεύτηκαν με τον ακόμη πιο κίβδηλο και ψεύτικο διεθνισμό της «παγκοσμιοποίησης».

Η «παγκοσμιοποίηση» στην ελληνική γλώσσα αποτελεί ακόμη μια μεταφυσική πολιτικοστοχαστική διαστροφή που παραποιεί τον όρο «πλανητικοποίηση» για να υπονοήσει την έλευση ενός δήθεν ενοποιημένου πλανήτη, πάνω στον οποία θα υπάρχει μια δήθεν ενοποιημένη παγκόσμια κοινωνία την οποία θα συγκροτούσαν οι διεθνικοί μη κυβερνητικοί οργανισμοί (ο θεός να τους κάνει «μη κυβερνητικούς»), οι κερδοσκόποι και κάθε άλλο φρούτο της ιδιωτείας που περιπλανάται πλανητικά και ακούει στο περίεργο και αλλόκοτο όνομα «πολίτης του κόσμου». Δηλαδή, χάος μέσα σε μπερδεμένα μυαλά. Ιδιωτεία, ασυναρτησίες, πολιτική θεολογία, ιδεολογήματα υποπροϊόντα των ιδεολογιών, νοσταλγικά διεθνιστικά θεωρήματα και κοσμοπολίτικες αφέλειες ροκάνισαν τον πολιτικό ορθολογισμό ενδοκρατικά και διακρατικά. Ακόμη πιο σημαντικό, εξυπηρετούσαν ένα σκοπό γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων: Την διείσδυση, επέμβαση και καταχρηστική αρπαγή πλουτοπαραγωγικών πόρων εκ μέρους των εκάστοτε κυρίαρχων ηγεμονικών δυνάμεων και εις βάρος των λιγότερο ισχυρών κοινωνιών.

Για να θυμίσω τον Παναγιώτη Κονδύλη όταν αναφερόταν σε αυτά τα περίεργα πολιτικοστοχαστικά μείγματα, «ότι ωφελεί τους ιδιοτελείς το κηρύττουν οι αφελείς», προσθέτοντας ότι «όταν οι αμερικανοί χαράζουν την στρατηγική τους με θέαση το δεκαετιών βαθειά μέσα στον ορίζοντα του 21 αιώνα δεν ερωτούν τον Ρωλς ή τον Χάμπερμανς». Το αποτέλεσμα είναι πλέον ορατό και στους τυφλούς: Όργιο επεμβάσεων που κήρυτταν οι ιθαγενείς των κοινωνιών-θυμάτων, ελεύθερο πεδίο στους κερδοσκόπους κάθε είδους, αποδυνάμωση της πολιτειακής δημοκρατίας, μεθοδικό κτίσιμο δομών αρπαγής του πλούτου των λιγότερο ισχυρών από όσα κράτη διάθεταν στρατηγικά σχέδια και εκτροχιασμός του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης το 1992 όταν υιοθετήθηκε η ΟΝΕ.

Όσοι γνωρίζαμε το Αλφαβητάριο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ακαριαία μετά την υιοθέτηση της ΟΝΕ εντείναμε την κριτική μας και αντιταχθήκαμε μοναχικά και σθεναρά στο κολοσσιαίο πολιτικοοικονομικό έγκλημα ένταξης της Ελλάδας σε αυτό τον λάκκο των λεόντων. Σκεφτείτε πόσα πληρώνει η Ελληνική κοινωνία για πανεπιστημιακά Τμήματα Ευρωπαϊκών σπουδών και πόσοι τελικά φοιτητές και διδάσκοντες, εν τούτοις, δεν ξέρουν αυτό το Αλφαβητάριο. Επειδή δε η πανεπιστημιακή ιδιότητα είναι στις μέρες μας και ασφαλές εφαλτήριο κομματικών και πολιτικών αναρριχήσεων σκεφτείτε πόσος τοξικός στοχασμός εισέρευσε στο σύστημα λήψης αποφάσεων. Αλόγιστα, απροετοίμαστοι να αντιμετωπίσουμε τον ανελέητο ανταγωνισμό, νεφελοβατώντας εν μέσω ιδεαλιστικών φληναφημάτων και έχοντας παντελή άγνοια για τους λόγους που υιοθετήθηκε η ΟΝΕ, η Ελλάδα αλλά και άλλα κράτη έκαναν ένα άλμα στο κενό υιοθετώντας το τοξικό ευρώ. Το ευρώ είναι τοξικό γιατί στερείται παντελώς –όπως γράψαμε άπειρες φορές μετά το 1992 για να εισπράξουμε μύδρους από τα ασθενή πνεύματα της συμβατικής σοφίας–, κοινωνικοπολιτικού ορθολογισμού. Αναφέρω μόνο τρεις παράγοντες.

Πρώτον, οι μακροοικονομικές αποφάσεις αφορούν τις κοινωνικές ισορροπίες, τις κοινωνικές ιεραρχίες, την διανεμητική δικαιοσύνη και τον τρόπο ζωής κάθε κοινωνικής οντότητας. Επειδή όπως μπορεί καθείς να δει με γυμνό οφθαλμό κάθε κοινωνική οντότητα διαθέτει διαφορετική πολιτική ανθρωπολογία αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα έθνη αξιώνουν, παλεύουν και κατακτούν την εθνική τους ανεξαρτησία. Για να μπορούν, ακριβώς, να ασκούν αυτοδιάθεση, να συγκροτούν τον τρόπο ζωής τους σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητά τους, να αμύνονται κατά των απειλών και να αυξάνουν την κρατική τους ισχύ ούτως ώστε να συμμετέχουν επωφελώς στο άκρως ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα.

Το πρόβλημα με την κακή θεωρία του κράτους όσον αφορά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι ότι πολλοί, τυφλωμένοι από τις προαναφερθείσες διεθνιστικές και κοσμοπολίτικες ασυναρτησίες δεν μπόρεσαν να δουν ότι η ΕΕ είναι κρατοκεντρική. Δεν μπορούσε να εξομοιωθεί ως προς τον τρόπο ζωής γιατί δεν υπήρχε πανευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπολογία. Καλά τα αγγουράκια και οι ντομάτες που κυκλοφορούν ελεύθερα επ’ ωφελεία όλων και καλός ο συντονισμός σε κοινές πολιτικές όπως η εμπορική πολιτική στους διεθνείς θεσμούς. Η ευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπολογία, όμως, ήταν και είναι μηδέν. Γι’ αυτό μηδέν πρέπει να είναι η πολιτική και οικονομική ένωση και οι υπερεθνικοί θεσμοί πρέπει να είναι αυστηρά εντολοδόχοι των διακυβερνητικών θεσμών όπου τα κράτη μέλη θα αποφασίζουν ομόφωνα (διακρατική δημοκρατία μεταξύ ισότιμων κρατών και διακρατικός πολιτικός ορθολογισμός = ομόφωνες αποφάσεις). Το τι θα γίνει σε χίλια χρόνια δεν το ξέρουμε. Ξέρουμε όμως ότι το 1992 βιάστηκε η πολιτικά ενταγμένη λογική, βιάστηκε ο πολιτικός ορθολογισμός και βιάστηκαν πολιτικοοικονομικά οι ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ωφελήθηκε η ιδιωτεία: Οι κερδοσκόποι, οι υψηλά αμειβόμενοι τεχνοκράτες και τα ηγεμονικά κράτη.

Δεύτερον, εάν δεν το ευνοούσαν οι ιστορικοστρατηγικές συγκυρίες η ΟΝΕ μάλλον ποτέ δεν θα είχε υιοθετηθεί. Πιο συγκεκριμένα, επί δεκαετίες οι Γάλλοι πίεζαν την Γερμανία να θέση υπό κεντρικό ευρωπαϊκό έλεγχο την ανεξάρτητη Γερμανική κεντρική τράπεζα. Ενόσω δυνάμωνε η Γερμανική οικονομία οι υπόλοιπες οικονομίες γίνονταν έρμαιο των αποφάσεων της «ανεξάρτητης» (γερμανικών μυαλών όμως) τράπεζας. Συντομογραφικά εδώ, γιατί υπάρχουν πολλές δημοσιεύσεις μας λεπτομερούς εξέτασης αυτών των φαινομένων, το 1991-2 η Γαλλία απελπισμένη και κινούμενη σπασμωδικά λόγω Γερμανικής επανένωσης που επαναπροσδιόριζε τον ευρασιατικό στρατηγικό χάρτη, εκβίασε!! την Γερμανία να δεχθεί την ΟΝΕ. Οι Γάλλοι έτρεφαν αυταπάτες και το έλεγαν ότι οι νομισματικοί δεσμοί «θα έδεναν τον Γερμανικό οικονομικό κολοσσό».

Όπως ειπώθηκε τότε, είναι σαν να έδεναν ένα γίγαντα με κλωστές. Υπήρξαν και στρατιωτικές απειλές εκ μέρους της Γαλλίας (και αρχικά και της Βρετανίας). Σε πρόσφατο ακαδημαϊκό ταξίδι μου στην Γερμανία συνάντησα σύμβουλο του τότε Καγκελάριου Κόλ. Μου βεβαίωσε αυτό που εμείς οι αναλυτές των ευρωστατραγικών ξέραμε, ότι δηλαδή οι Γερμανοί με σφιγμένα τα δόντια δέχθηκαν τον εκβιασμό για μια εν γνώσει τους ανορθολογική ΟΝΕ, προσδοκώντας ότι η οικονομική τους δύναμη θα ανέτρεπε τις προσδοκίες των άλλων. Όπως και έγινε. Όλα αυτά επί δύο δεκαετίες τα γράφαμε και τα λέγαμε περιγραφικά και αξιολογικά ελεύθερα.

Γι’ αυτό με δέος και φόβο προειδοποιούσαμε ότι «πέφτουμε απροετοίμαστοι και χωρίς αλεξίπτωτο στις συμπληγάδες της γαλλογερμανικής στρατηγικής σύγκρουσης» και ότι αυτό «θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς απόδραση». Πρόσφατα κάποιος μου έγραψε ότι αυτές οι αναλύσεις άξιζαν πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Του απάντησα αυτό δεν σημαίνει τίποτα όταν η Ελλάδα όντας συνολικά κρίνοντας ως και να ήταν πολιτικοστοχαστικά νήπιο σύρθηκε αυτοβούλως προς την καταστροφή. Η χαζοχαρούμενη ελληνική είσοδος στις στρατηγικές γαλλο-γερμανικές συμπληγάδες και στον ανελέητο ανταγωνισμό κοντεύει να αποτελειώσει το νεοελληνικό κράτος. Το καίριο ερώτημα είναι: Τι αντίστοιχα και ανάλογα λάθη γίνονται τώρα, σε παρόντα δηλαδή χρόνο!

Τρίτον, ήδη πριν εισέλθει η Ελλάδα στην ΟΝΕ ήταν ήδη σαφές ότι αυτό το νομισματικό εργαλείο ήταν άκρως ελλειμματικό και επικίνδυνο. Η ευρωπαϊκή και διεθνής οικονομική διακυβέρνηση εκτροχιάστηκαν. Επικράτησαν τεχνοκράτες και κερδοσκόποι και η διεθνική ιδιωτεία οργίασε. Αυτά που ζούμε τώρα ήταν μια προαναγγελθείσα κρίση. Η Ελλάδα λόγω «κακής θεωρίας του κράτους» οδηγήθηκε στην καταστροφή. Γιατί, όμως, έστω και μετά, το πολιτικοστοχαστικό σύστημα της Ελλάδας να μην μπορέσει να αντιτάξει ένα πολιτικό και οικονομικό λόγο ευρωπαϊκού επιπέδου! Τι  μας λείπει! Γιατί  δεν κάνει σημαία κριτικής τα ελλείμματα και τις θεσμικές διαστροφές, γιατί δεν προτείνει μια ορθολογιστική διέξοδο και γιατί δεν αρνείται να δεχθεί τα μνημόνια που σημαίνουν βασικά ότι διαρκώς πυροβολούμε τα πόδια μας.

Είναι δύσκολο να εξαντλήσουμε εδώ το μεγάλο αυτό θέμα. Λέμε μόνο ότι όσο περισσότερο τοξικό νόμισμα εισρέει στο πολιτικοοικονομικό μας σώμα τόσο περισσότερο θα καταλήγουμε στην άβυσσο αργοπεθαίνοντας. Αυτού λεχθέντος δεν προκρίνεται μια απεγνωσμένη έξοδος από το ευρώ. Το ζήτημα είναι να μην μπαίναμε. Τώρα η διέξοδος πρέπει να είναι συντεταγμένη, ελεγχόμενη και κατά προτίμηση με αποφάσεις ευρωπαϊκού επιπέδου που θα αποτινάξουν αυτό το τέρας από τις πλάτες όλων των ευρωπαίων για να αποκτήσουν τα κράτη-μέλη δημοσιονομική και νομισματική ευελιξία. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συμμαχία και με άλλα κράτη για να διαγραφούν τα απαράδεκτα και καταχρηστικά χρέη που δημιούργησε αυτή η νομισματική διαστροφή και που αντιβαίνουν σε κάθε κριτήριο πολιτικού πολιτισμού. Τίποτα που σκοτώνει ανθρώπους δεν είναι νομιμοποιημένο και διαστρεμμένες θανατηφόρες κανονιστικές διατάξεις μπορούν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν με εθνικές και διακρατικές αποφάσεις που θα ορίζουν νέους νόμους. Το ευρώ απαιτείται να εξαφανιστεί και να αντικατασταθεί με μια νέα πολιτικοοικονομικά ορθολογιστική δομή.

Ο Γόρδιος δεσμός όμως δεν κόβεται εύκολα επειδή το σύστημα πάσχει πολιτικοστοχαστικά και επειδή συναρτάται με μια σειρά στρατηγικά ζητήματα. Αφήνοντας κατά μέρος τις δυσκολίες πέραν του κράτους, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι εντός των κρατών γιατί βλέπουν λάθος την διεθνή πολιτική: Οι κοινωνίες ροκανίστηκαν. Ξέχασαν ότι η κρατική τους ισχύς είναι το κυριότερο νόμισμα της εξωτερικής τους πολιτικής. Το ανακαλύπτουν αργά και οδυνηρά. Ξέχασαν επίσης ότι πέραν του κράτους δεν υπάρχει τίποτα πολιτικά άξιο λόγου. Αισθητικές σχέσεις, φιλίες, ζεϊμπέκικα, κουμπαριές, χοροεσπερίδες και συμπόσια δεν ορίζουν την διεθνή πολιτική.

Την διεθνή πολιτική την ορίζει η διεθνής κατανομή ισχύος και την βαθύτατων προεκτάσεων διεθνή κατανομή ισχύος την ορίζουν οι δυνατότητες των κρατών που συμμετέχουν στο διεθνές σύστημα. Για τα κράτη που διαθέτουν στρατηγική οι προσωπικές και αισθητικές σχέσεις είναι μόνο εργαλειακά και όχι αυτοσκοπός. Εξ ου και οι στρατηγικές soft power. Δεν τρέφεις αυταπάτες ότι οι αισθητικές σχέσεις δίνουν λύσεις στα διακρατικά προβλήματα ή σε διασώζουν εάν κινδυνεύεις. Διεθνισμοί, κοσμοπολιτισμοί, παγκοσμιοποιήσεις και άλλες ασυναρτησίες ή προπαγανδιστικά συνθήματα των ισχυρών δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και ποτέ δεν υπάρξουν ως γήινες έννοιες. Στην γη υπάρχει μόνο το εθνοκράτος, η κοινωνία του, η ευημερία του, η ασφάλειά του και το μέλλον του.

Κατιτί σχετικό που είναι δύσκολο να απαντηθεί αφορά την ετοιμότητα των μελών των κοινωνιών για αυτοθυσία. Μπορεί να επιβιώσει και να ευημερήσει ένα οποιοδήποτε κράτος εάν τα μέλη του δεν είναι έτοιμα ακόμη και να αποθάνουν εάν χρειαστεί για να το υπερασπιστούν; Ασφαλώς και όχι. Η εθνική ανεξαρτησία όλων των κρατών κατακτήθηκε με αίμα και η ετοιμότητα αυτοθυσίας είναι προϋπόθεση διασφάλισης αυτής της εθνικής ανεξαρτησίας που αποτελεί και την ελευθερία κάθε κοινωνίας. Παρά το ότι το θεωρούμε αυτονόητο το λέμε γιατί στην περίπτωση της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια και στην Κύπρο πρόσφατα το ζητούμενο δεν είναι καν να πεθάνουν μαχόμενοι για την ελευθερία τους αλλά να υποστούν οικονομικές θυσίες. Θυσίες για τον εαυτό τους, όμως, όχι για τα ξένα τρωκτικά, τους κερδοσκόπους και τα συμφέροντα των  ηγεμονικών κρατών.

Στις δύο ζυγαριές της πλάστιγγας των κοινωνικοπολιτικών αποφάσεων στην μια πλευρά είναι η ελευθερία, η δημοκρατία και η ανεξαρτησία και στην άλλη πλευρά οι ψευδαισθήσεις ότι το μίγμα τεχνοκρατών, κερδοσκόπων και ηγεμονικών αξιωματούχων που μας πίνουν το αίμα θα μας συντηρήσουν ως υποτελείς μεν αλλά αναίμαχτα. Κάποιοι ίσως να ελπίζουν και σε θαύματα. Μερικές χιλιάδες ήδη αυτοκτόνησαν. Ο Θουκυδίδης όμως που τα είπε όλα όσα πρέπει να ξέρει ένας πολίτης και ένας ηγέτης ενός κράτους, προειδοποίησε και για αυτό: «Η ελπίδα την ώρα του κινδύνου είναι σπάταλη».

Το ζήτημα που τίθεται άμεσα για την Ελλάδα, την Κύπρο και άλλα υπόδουλα πλέον κράτη μέλη της ΕΕ, είναι να αποτινάξουν τον ζυγό. Απαιτεί, μεταξύ άλλων, απόρριψη της δεσποτείας, συμμαχίες με όσους έχουν κοινό συμφέρον επιβίωσης και ετοιμότητα λιτότητας για αυτοσυντήρηση. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει εάν δεν λιτότητα δεν σημαίνει διασφάλιση των πολιτών, των νοικοκυριών, του ελάχιστου διαβίωσης, των επιχειρήσεων και των στεγαστικών. Σημαίνει σίγουρα άφθονο πατριωτισμό που θα θρέψει αποφάσεις όχι υποτέλειας αλλά εθνικής ανεξαρτησίας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι και μια άλλη πολιτική διακυβέρνηση εκτός σάπιου παλαιοκομματισμού. Το πώς θα γίνουν αυτά εμπράγματα είναι υπόθεση πολιτικής και όχι ενός σύντομου άρθρου. Στο παρελθόν και έγκαιρα, πάντως, το αναλύσαμε εκτενώς.

Το ζήτημα είναι ότι όσο περνάει ο χρόνος τα μνημόνια δεν είναι σωλήνες αίματος αλλά τοξικών που μας αποδυναμώνουν διαρκώς οδηγώντας μας στην ευθανασία και στον οριστικό θάνατο.

Για τις αναλύσεις σε σύντομα κείμενα βλ. για το γερμανικό ζήτημα http://www.ifestosedu.gr/111GermanikoEE.htm, για τα συναφή στρατηγικά ζητήματα της Ευρώπης http://www.ifestosedu.gr/111SEUstrategicIssues.htm, για τις προειδοποιήσεις να μην εισέλθουμε στην ΟΝΕ ανέτοιμοι, ενδεικτικά http://www.ifestosedu.gr/111ONEGreeceWarning.htm, για διαπραγματευτικές προσεγγίσεις http://www.ifestosedu.gr/111EUNegotiation.htm, για τις πολιτικοοικονομικές δομές της ΕΕ http://www.ifestosedu.gr/111Despoteia.htm, για προσεγγίσεις επιβίωσης σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης http://www.ifestosedu.gr/111KatastasiEktaktouAnagkis.htm, για δέκα περίπου βιβλία περί την ΕΕ που αναλύουν τα πιο πάνω και πολλά άλλα http://www.ifestosedu.gr/1IfestosTitloiViblion.htm.          

29.3.2013 http://www.geostrategy.gr/
 
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)