6 ιστορίες για ανθρώπους που εκδικήθηκαν
Πέρα από ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, η εκδίκηση αποτελεί υπόθεση τόσο παλιά όσο και η Ιστορία. Η ενστικτώδης επιθυμία του ανθρώπου να πάρει το αίμα του πίσω για όσα παθαίνει τον σπρώχνει να διεκδικήσει οδόντα αντί οδόντος από αυτούς που τον αδίκησαν. Υπάρχουν, όμως, και κάποιες περιπτώσεις ατόμων που εξέλιξαν τα απλά αντίποινα σε πολύκροτες υποθέσεις μεγαλειώδους και περιπετειώδους εκδίκησης. Τέτοιες περιπτώσεις συγκεντρώνουμε παρακάτω – μην τις… δοκιμάσετε στο σπίτι σας.
Η εκδίκηση του spam
Όταν το internet μπήκε για τα καλά στις ζωές μας και το
email ξεπέρασε το φυσικό ταχυδρομείο πριν από μία δεκαετία και κάτι, εμφανίστηκαν και οι πρώτοι ηλεκτρονικοί spammers, γεμίζοντας τα εισερχόμενά μας με ανεπιθύμητες διαφημίσεις. Ο κορυφαίος ίσως αυτών των spammers την περασμένη δεκαετία υπήρξε ένας Αμερικανός ονόματι Alan Ralsky, ο οποίος έστησε μια ολόκληρη επιχείρηση επιφορτισμένη με καθήκοντα spamming για κάθε είδους προϊόν, κάνοντας έξαλλους όσους επέκριναν αυτού του είδους το σύγχρονο επιχειρησιακό μοντέλο. Όταν λοιπόν σε ένα άρθρο περιοδικού αναφέρθηκε η διεύθυνση του πολυτελούς σπιτιού του Ralsky – το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν ένα… φτωχικό 743 τετραγωνικών μέτρων – μέρος αυτών των επικριτών ένωσε τις δυνάμεις του και καταχώρησε την διεύθυνση του σπιτιού του σε κάθε λίστα εταιρίας διανομής διαφημιστικών φυλλαδίων των ΗΠΑ. Μάλιστα, έστησαν ολόκληρη αλυσίδα προώθησης της φυσικής του διεύθυνσης στο διαδίκτυο, ώστε όποιος θέλει να τον εγγράφει σε ακόμη περισσότερες αντίστοιχες λίστες. Έτσι, στο γραμματοκιβώτιο του Ralsky έφταναν καθημερινά μερικές… εκατοντάδες κιλά ανεπιθύμητης αλληλογραφίας. Αν αυτό δεν του δίδαξε κάτι, η καταδίκη του το 2009 για μια χρηματιστηριακή απάτη με ποινή κάθειρξης 51 μηνών σίγουρα το έκανε καλύτερα.
Η εκδίκηση των 47 Ronin
Τον 18ο αιώνα, κάθε ευγενής της Ιαπωνίας είχε για προστάτες του σαμουράι, οι οποίοι έπαιρναν όρκο να εκδικηθούν τον θάνατο του αφέντη τους, όταν αυτός συμβεί. Ένας ευγενής λοιπόν, με το όνομα Asano Naganori, όταν τραυμάτισε άλλον ευγενή, τον Kira Yoshinaka, και εξωθήθηκε σε ατιμωτική αυτοχειρία, άφησε τους 47 σαμουράι του, οι οποίοι πλέον, αφού δεν είχαν αφέντη, ονομάζονταν Ronin, να σχεδιάσουν την εκδίκησή τους. Επισκέφθηκαν κρυφά το σπίτι του Yoshinaka και απαίτησαν να διαπράξει κι αυτός το τελετουργικό αυτοχειρίας, το λεγόμενο Seppuku. Όταν εκείνος αρνήθηκε, οι 47 Ronin τον αποκεφάλισαν και τοποθέτησαν το «λάφυρό» τους πάνω στον τάφο του αφέντη τους. Στην συνέχεια, παραδόθηκαν στις αρχές, οι οποίες με τη σειρά τους απαίτησαν το δικό τους χαρακίρι. Οι 46 από τους Ronin το έκαναν – η τύχη του 47ου, που αρνήθηκε να το κάνει, παραμένει μυστήριο ακόμη και σήμερα.
Η σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου
Ήταν η ημέρα του Αγίου Βαρθολομαίου, τον Αύγουστο του 1572, όταν αποφάσισαν να παντρευτούν στο Παρίσι ένας Ουγενότος αριστοκράτης και μία καθολική ευγενής. Για τον γάμο τους κατέφτασαν στην πόλη πολλοί καθολικοί, από την πλευρά της νύφης και άλλοι τόσοι Ουγενότοι (γάλλοι προτεστάντες) από την πλευρά του γαμπρού. Δεν υπολόγισαν όμως την οργή της Καθολικής Εκκλησίας για την αυξανόμενη ισχύ των Προτεσταντών, οι οποίοι της στοίχισαν πολλούς πιστούς αλλά και εδάφη. Σε αντίποινα λοιπόν, ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Θ’, που τύγχανε Καθολικός, διέταξε την σφαγή του Ουγενότου στρατηγού αμέσως μετά τον γάμο. Και όχι μόνο αυτό: Για να γίνει πιο «δραστική» η εκδίκησή του, διέταξε την εκτέλεση κάθε Ουγενότου επισκέπτη στην πόλη, ήτοι περίπου 4.000 γάλλων προτεστάντων που έγιναν θύματα σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου». Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο αιματηρή – οι καθολικές αρχές αποφάσισαν πως κανένας προτεστάντης δεν έχει θέση στη Γαλλία: Έτσι, σφαγιάστηκε ένα κομμάτι του πληθυσμού κάπου ανάμεσα στους 30.000 και τους 100.000 ανθρώπους, ενώ οι υπόλοιποι Ουγενότοι κατέφυγαν στην Αγγλία.
Εκδίκηση… για μια κιθάρα
Όταν τα μέλη του καναδικού folk-pop συγκροτήματος Sons of Maxwell βρίσκονταν καθισμένοι στο πίσω μέρος ενός αεροσκάφους της United Airlines το 2008, περιμένοντας την απογείωση για το ταξίδι προς τη Nebraska όπου είχαν προγραμματίσει συναυλία, είδαν από τα παράθυρα κάτι που δεν τους άρεσε καθόλου: Τους υπαλλήλους της αεροπορικής εταιρίας να πετούν όπως-όπως τα μουσικά τους όργανα στην «μπαγκαζιέρα» του αεροπλάνου. Όταν αποβιβάστηκαν, διαπίστωσαν πως η κιθάρα του μέλους της μπάντας, Dave Carroll, αξίας 3.500 δολαρίων, είχε σπάσει. Έξαλλος ο Carroll ζήτησε από την εταιρία αποζημίωση. Οι αρμόδιοι τον παρέπεμψαν σε μία σειρά αιτήσεων για αποζημίωση με χρονοβόρες διαδικασίες γραφειοκρατίας, και τελικά, αφού είχε ξοδέψει μεγάλο ποσό για να επισκευάσει την κιθάρα, η United απέρριψε το αίτημά του για αποζημίωση. Η απάντηση του μουσικού ήρθε… μέσα από το πεντάγραμμο: Ηχογράφησε σειρά τραγουδιών με τίτλο «United Breaks Guitars», τα ανέβασε στο Youtube και το εκδικητικό project του έγινε viral συγκεντρώνοντας εκατομμύρια views. Δεν ξέρουμε αν είναι τυχαίο, αλλά εντός τεσσάρων ημερών από την δημοσίευση του πρώτου video, η μετοχή της United σημείωσε δραματική πτώση της τάξης του 10%.
Εκδίκηση… γραμμένη με tattoo
Το 2006, η 10χρονη Katie Collman βρέθηκε νεκρή και βιασμένη, ενώ στο σημείο του τραγικού συμβάντος βρέθηκε το DNA, ένα αποτσίγαρο και ίνες από το χαλί ενός συγκεκριμένου υπόπτου, του Anthony Stockelman. Εκείνος αποδέχθηκε όλες τις κατηγορίες σε μια προσπάθεια να κερδίσει την επιείκεια του δικαστηρίου και να αποφύγει την εκτέλεση. Έτσι, βρέθηκε να εκτίει ισόβια ποινή φυλάκισης στις φυλακές του Wabash Valley. Εκεί, λίγους μήνες μετά την φυλάκισή του, βρέθηκε ένα πρωί με ένα αυτοσχέδιο τατουάζ στο μέτωπό του, που αποτελούταν από τη φράση «Katie’s Revenge» (η εκδίκηση της Katie). Οι αρχές διερεύνησαν την υπόθεση, θεωρώντας πως οι συγκρατούμενοί του έσπευσαν να του κολλήσουν τη ρετσινιά. Αυτό που αποκαλύφθηκε όμως λίγο αργότερα είναι πως στο ίδιο σωφρονιστικό ίδρυμα βρισκόταν ως συγκρατούμενός του ο ξάδερφος της Katie, ο οποίος και προφανώς θεωρείται πως ευθύνεται για το εκδικητικό τατουάζ.
Το «κρύο πιάτο» του James Annesley
Η ιστορία του James Annesley μοιάζει πολύ με αυτή του ήρωα της ταινίας «12 χρόνια σκλάβος»: Ο James γεννήθηκε σε μια πολύ πλούσια οικογένεια της Ιρλανδίας τον 18ο αιώνα, αλλά ο πλούτος της φαμίλιας ήταν μεγάλο δέλεαρ για τους «φτωχούς συγγενείς». Ο θείος του James λοιπόν, Richard, φρόντισε να βγάλει από τη μέση, ένα-ένα, όλα τα μέλη της οικογένειας Annesley, δηλητηριάζοντας μέχρι και τον ίδιο του τον αδερφό. Όταν όλοι είχαν πεθάνει εκτός από τον 12χρονο James, ο θείος του τον έβαλε σε ένα καράβι και τον έστειλε στην Αμερική, πουλώντας τον ουσιαστικό ως υπηρέτη. Εκεί, ο James έμεινε επί 12 χρόνια υπηρετώντας πιστά το νέο του σπίτι, μέχρι που, στα 25 χρόνια του, κατάφερε να επιβιβαστεί σε ένα πλοίο για Τζαμάικα, και από εκεί για Λονδίνο, όπου έφτασε αποφασισμένος να ξεμπροστιάσει τον θείο του. Δυστυχώς, ο James έφυγε από τη ζωή πριν προλάβει να τα καταφέρει. Ωστόσο, ο νομικός αγώνας που είχε ξεκινήσει δικαιώθηκε μετά τον θάνατό του:
Η εκδίκηση του spam
Όταν το internet μπήκε για τα καλά στις ζωές μας και το
email ξεπέρασε το φυσικό ταχυδρομείο πριν από μία δεκαετία και κάτι, εμφανίστηκαν και οι πρώτοι ηλεκτρονικοί spammers, γεμίζοντας τα εισερχόμενά μας με ανεπιθύμητες διαφημίσεις. Ο κορυφαίος ίσως αυτών των spammers την περασμένη δεκαετία υπήρξε ένας Αμερικανός ονόματι Alan Ralsky, ο οποίος έστησε μια ολόκληρη επιχείρηση επιφορτισμένη με καθήκοντα spamming για κάθε είδους προϊόν, κάνοντας έξαλλους όσους επέκριναν αυτού του είδους το σύγχρονο επιχειρησιακό μοντέλο. Όταν λοιπόν σε ένα άρθρο περιοδικού αναφέρθηκε η διεύθυνση του πολυτελούς σπιτιού του Ralsky – το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν ένα… φτωχικό 743 τετραγωνικών μέτρων – μέρος αυτών των επικριτών ένωσε τις δυνάμεις του και καταχώρησε την διεύθυνση του σπιτιού του σε κάθε λίστα εταιρίας διανομής διαφημιστικών φυλλαδίων των ΗΠΑ. Μάλιστα, έστησαν ολόκληρη αλυσίδα προώθησης της φυσικής του διεύθυνσης στο διαδίκτυο, ώστε όποιος θέλει να τον εγγράφει σε ακόμη περισσότερες αντίστοιχες λίστες. Έτσι, στο γραμματοκιβώτιο του Ralsky έφταναν καθημερινά μερικές… εκατοντάδες κιλά ανεπιθύμητης αλληλογραφίας. Αν αυτό δεν του δίδαξε κάτι, η καταδίκη του το 2009 για μια χρηματιστηριακή απάτη με ποινή κάθειρξης 51 μηνών σίγουρα το έκανε καλύτερα.
Η εκδίκηση των 47 Ronin
Τον 18ο αιώνα, κάθε ευγενής της Ιαπωνίας είχε για προστάτες του σαμουράι, οι οποίοι έπαιρναν όρκο να εκδικηθούν τον θάνατο του αφέντη τους, όταν αυτός συμβεί. Ένας ευγενής λοιπόν, με το όνομα Asano Naganori, όταν τραυμάτισε άλλον ευγενή, τον Kira Yoshinaka, και εξωθήθηκε σε ατιμωτική αυτοχειρία, άφησε τους 47 σαμουράι του, οι οποίοι πλέον, αφού δεν είχαν αφέντη, ονομάζονταν Ronin, να σχεδιάσουν την εκδίκησή τους. Επισκέφθηκαν κρυφά το σπίτι του Yoshinaka και απαίτησαν να διαπράξει κι αυτός το τελετουργικό αυτοχειρίας, το λεγόμενο Seppuku. Όταν εκείνος αρνήθηκε, οι 47 Ronin τον αποκεφάλισαν και τοποθέτησαν το «λάφυρό» τους πάνω στον τάφο του αφέντη τους. Στην συνέχεια, παραδόθηκαν στις αρχές, οι οποίες με τη σειρά τους απαίτησαν το δικό τους χαρακίρι. Οι 46 από τους Ronin το έκαναν – η τύχη του 47ου, που αρνήθηκε να το κάνει, παραμένει μυστήριο ακόμη και σήμερα.
Η σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου
Ήταν η ημέρα του Αγίου Βαρθολομαίου, τον Αύγουστο του 1572, όταν αποφάσισαν να παντρευτούν στο Παρίσι ένας Ουγενότος αριστοκράτης και μία καθολική ευγενής. Για τον γάμο τους κατέφτασαν στην πόλη πολλοί καθολικοί, από την πλευρά της νύφης και άλλοι τόσοι Ουγενότοι (γάλλοι προτεστάντες) από την πλευρά του γαμπρού. Δεν υπολόγισαν όμως την οργή της Καθολικής Εκκλησίας για την αυξανόμενη ισχύ των Προτεσταντών, οι οποίοι της στοίχισαν πολλούς πιστούς αλλά και εδάφη. Σε αντίποινα λοιπόν, ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Θ’, που τύγχανε Καθολικός, διέταξε την σφαγή του Ουγενότου στρατηγού αμέσως μετά τον γάμο. Και όχι μόνο αυτό: Για να γίνει πιο «δραστική» η εκδίκησή του, διέταξε την εκτέλεση κάθε Ουγενότου επισκέπτη στην πόλη, ήτοι περίπου 4.000 γάλλων προτεστάντων που έγιναν θύματα σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου». Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο αιματηρή – οι καθολικές αρχές αποφάσισαν πως κανένας προτεστάντης δεν έχει θέση στη Γαλλία: Έτσι, σφαγιάστηκε ένα κομμάτι του πληθυσμού κάπου ανάμεσα στους 30.000 και τους 100.000 ανθρώπους, ενώ οι υπόλοιποι Ουγενότοι κατέφυγαν στην Αγγλία.
Εκδίκηση… για μια κιθάρα
Όταν τα μέλη του καναδικού folk-pop συγκροτήματος Sons of Maxwell βρίσκονταν καθισμένοι στο πίσω μέρος ενός αεροσκάφους της United Airlines το 2008, περιμένοντας την απογείωση για το ταξίδι προς τη Nebraska όπου είχαν προγραμματίσει συναυλία, είδαν από τα παράθυρα κάτι που δεν τους άρεσε καθόλου: Τους υπαλλήλους της αεροπορικής εταιρίας να πετούν όπως-όπως τα μουσικά τους όργανα στην «μπαγκαζιέρα» του αεροπλάνου. Όταν αποβιβάστηκαν, διαπίστωσαν πως η κιθάρα του μέλους της μπάντας, Dave Carroll, αξίας 3.500 δολαρίων, είχε σπάσει. Έξαλλος ο Carroll ζήτησε από την εταιρία αποζημίωση. Οι αρμόδιοι τον παρέπεμψαν σε μία σειρά αιτήσεων για αποζημίωση με χρονοβόρες διαδικασίες γραφειοκρατίας, και τελικά, αφού είχε ξοδέψει μεγάλο ποσό για να επισκευάσει την κιθάρα, η United απέρριψε το αίτημά του για αποζημίωση. Η απάντηση του μουσικού ήρθε… μέσα από το πεντάγραμμο: Ηχογράφησε σειρά τραγουδιών με τίτλο «United Breaks Guitars», τα ανέβασε στο Youtube και το εκδικητικό project του έγινε viral συγκεντρώνοντας εκατομμύρια views. Δεν ξέρουμε αν είναι τυχαίο, αλλά εντός τεσσάρων ημερών από την δημοσίευση του πρώτου video, η μετοχή της United σημείωσε δραματική πτώση της τάξης του 10%.
Εκδίκηση… γραμμένη με tattoo
Το 2006, η 10χρονη Katie Collman βρέθηκε νεκρή και βιασμένη, ενώ στο σημείο του τραγικού συμβάντος βρέθηκε το DNA, ένα αποτσίγαρο και ίνες από το χαλί ενός συγκεκριμένου υπόπτου, του Anthony Stockelman. Εκείνος αποδέχθηκε όλες τις κατηγορίες σε μια προσπάθεια να κερδίσει την επιείκεια του δικαστηρίου και να αποφύγει την εκτέλεση. Έτσι, βρέθηκε να εκτίει ισόβια ποινή φυλάκισης στις φυλακές του Wabash Valley. Εκεί, λίγους μήνες μετά την φυλάκισή του, βρέθηκε ένα πρωί με ένα αυτοσχέδιο τατουάζ στο μέτωπό του, που αποτελούταν από τη φράση «Katie’s Revenge» (η εκδίκηση της Katie). Οι αρχές διερεύνησαν την υπόθεση, θεωρώντας πως οι συγκρατούμενοί του έσπευσαν να του κολλήσουν τη ρετσινιά. Αυτό που αποκαλύφθηκε όμως λίγο αργότερα είναι πως στο ίδιο σωφρονιστικό ίδρυμα βρισκόταν ως συγκρατούμενός του ο ξάδερφος της Katie, ο οποίος και προφανώς θεωρείται πως ευθύνεται για το εκδικητικό τατουάζ.
Το «κρύο πιάτο» του James Annesley
Η ιστορία του James Annesley μοιάζει πολύ με αυτή του ήρωα της ταινίας «12 χρόνια σκλάβος»: Ο James γεννήθηκε σε μια πολύ πλούσια οικογένεια της Ιρλανδίας τον 18ο αιώνα, αλλά ο πλούτος της φαμίλιας ήταν μεγάλο δέλεαρ για τους «φτωχούς συγγενείς». Ο θείος του James λοιπόν, Richard, φρόντισε να βγάλει από τη μέση, ένα-ένα, όλα τα μέλη της οικογένειας Annesley, δηλητηριάζοντας μέχρι και τον ίδιο του τον αδερφό. Όταν όλοι είχαν πεθάνει εκτός από τον 12χρονο James, ο θείος του τον έβαλε σε ένα καράβι και τον έστειλε στην Αμερική, πουλώντας τον ουσιαστικό ως υπηρέτη. Εκεί, ο James έμεινε επί 12 χρόνια υπηρετώντας πιστά το νέο του σπίτι, μέχρι που, στα 25 χρόνια του, κατάφερε να επιβιβαστεί σε ένα πλοίο για Τζαμάικα, και από εκεί για Λονδίνο, όπου έφτασε αποφασισμένος να ξεμπροστιάσει τον θείο του. Δυστυχώς, ο James έφυγε από τη ζωή πριν προλάβει να τα καταφέρει. Ωστόσο, ο νομικός αγώνας που είχε ξεκινήσει δικαιώθηκε μετά τον θάνατό του:
Σε δίκες που διήρκεσαν πολλές δεκαετίες, αποκαλύφθηκε το πραγματικό ποιόν του Richard Annessley, και δίπλα στο όνομά του προστέθηκαν μεταξύ άλλων οι «σφραγίδες» σκευωρός, μηχανορράφος, δίγαμος και απατεώνας.
πηγή: in2life.gr
PDF
