"Δεν είμαστε Γερμανοί!"

"Δεν είμαστε Γερμανοί!"

Η Ελληνική απάντηση στην Γερμανική εκστρατεία δυσφήμισης για το εγκλήμα στο "Lorelei" (4 - 6 Νοεμβρίου 1902)

Η Αθήνα το 1900

γράφει ο Φιλίστωρ

Η Ελλάδα το 1902 βρισκόταν σε δεινή οικονομική, ηθική και κοινωνική κατάσταση. Λίγα χρόνια πριν, το 1897 είχε υποστεί μια ταπεινωτική στρατιωτική ήττα από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που ίσως δεν είχε εδαφικό αντίκτυποπλην μικρών αλλαγών στην μεθοριακή γραμμή, αλλά είχε ως επίπτωση την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου υπό την αιγίδα της Γερμανίας. Ο Δ.Ο.Ε. είχε ως αποστολή την απευθείας είσπραξη των προσόδων του Ελληνικού κράτους προς ικανοποίηση των πιστωτών της Χώρας που είχαν μείνει ξεκρέμαστοι μετά την χρεοκοπία του 1896. Οι πρόσοδοι αυτοί προέρχονταν από τα κρατικά μονοπώλια (φωταέριο, οινόπνευμα κτλ) και από τα έσοδα των τελωνείων. Αναμφίβολα ο οικονομικός αντίκτυπος ήταν μεγάλος για την χώρα, καθώς το δημόσιο  κατάφερνε να πληρώνει τους υπαλλήλους του, όμως δεν είχε χρήματα για δημόσια έργα και για τις ένοπλες δυνάμεις που αποτελούσαν την μόνη ελπίδα της Ελλάδας να "μεγαλώσει" προς Βορρά και να καταστεί βιώσιμη. Οι οικονομικές επιπτώσεις στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ήταν μικρές καθώς εκείνη την εποχή λίγοι φορολογούμενοι είχαν οικονομική σχέση εξάρτησης με το δημόσιο και δεν υπήρχαν συνταξιούχοι. Το πλήγμα όμως ήταν κυρίως ηθικό, καθώς οι Έλληνες ένιωθαν ταπεινωμένοι και εξευτελισμένοι στα μάτια της Διεθνούς κοινότητας. Τον Νοέμβριο του 1901 είχαν γίνει τα αιματηρά γεγονότα των "Ευαγγελικών" που επέφεραν την πτώση της κυβέρνησης Θεοτόκη, ενώ η μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια για την οικονομική δυσπραγία και τους πολλούς φόρους είχε φέρει προ των πυλών της εξουσία τον Θεόδωρο Δεληγιάννη.

Μέσα σε αυτό το καταθλιπτικό κλίμα συνέβη το συνταρακτικό έγκλημα του "Λωρελάυ". Τον Οκτώβριο του 1902, η Γερμανική θαλαμηγός Λωρελάυ που ανήκε στην Γερμανική πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης, κατέπλευσε στον Πειραιά για να επισκευαστεί από τα ναυπηγεία Βασιλειάδη. Όλα τα κιβώτια που υπήρχαν στο πλοίο μεταφέρθηκαν και αποθηκεύτηκαν στα ναυπηγεία, εκτός ενός κιβωτίου που έμεινε στο πλοίο όπου είχε τοποθετηθεί μόνιμη φρουρά από ένα υπαξιωματικό κι έναν ναύτη. Το πρωινό της 3ης Νοεμβρίου 1902, ένας αξιωματικός του πλοίου ανήλθε για να κάνει τον προβλεπόμενο έλεγχο, όταν διαπίστωσε ότι το κιβώτιο είχε κλαπεί, ενώ είχαν εξαφανιστεί ο υπαξιωματικός Μπρίτσκι και ο ναύτης Κόλλερ. Η αίθουσα που βρισκόταν το κιβώτιο αλλά και οι χώροι γύρω από αυτήν ήταν γεμάτοι από λίμνες αίματος, ενώ επίσης ύποπτο ήταν ότι έλειπε και η βάρκα του πλοίου, ενώ το σκοινί που ήταν δεμένη είχε στάλες από αίμα πάνω του.

Αλέξανδρος Ζαΐμης

Το νέο θορύβησε την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Ζαΐμη που ευλόγως φοβόταν τυχόν διεθνείς επιπλοκές. Η Ελληνική κοινή γνώμη αναστατώθηκε καθώς τα αιματηρά εγκλήματα ήταν πολύ σπάνια εκείνα τα χρόνια (ακόμη και οι ληστές σπανίως σκότωναν), ενώ ελλόχευε ο κίνδυνος η δολοφονία Ευρωπαίων και η κλοπή διπλωματικών εγγράφων να δυσφυμούσε την Χώρα διεθνώς, όπως είχε γίνει στην περίπτωση της δολοφονίας των Άγγλων περιηγητών στο Δήλεσι τρεις δεκαετίες πριν. Αμέσως οι Ελληνικές Αρχές ξεκίνησαν έρευνες με επικεφαλής τον αστυνόμο Μήτσα και τον Λιμενάρχη Ανδριόπουλο που ανέλαβαν την εξιχνίαση του εγκλήματος. Η πρώτη εύλογη σκέψη του Ανδριόπουλου ήταν να ψάξει τον βυθό της περιοχής που άραζε το πλοίο θεωρώντας ότι θα βρίσκονταν - πιθανότατα - τα θύματα. Ρώσοι δύτες έψαξαν αυθημερόν την περιοχή και  λίγες ώρες μετά ανέσυραν το άψυχο σώμα του Μπρίτσκι, αλλά δεν βρέθηκε πουθενά το πτώμα του Κόλλερ. Η άποψη του κυβερνήτη του πλοίου φον Ρόϋτερ και της Γερμανικής πρεσβείας ήταν ότι η ληστεία του πλοίου έγινε από Έλληνες που δολοφόνησαν τους δύο Γερμανούς αποκομίζοντας το κιβώτιο. Από Ελληνικής πλευράς, τις έρευνες ανέλαβε ο διευθυντής της αστυνομίας Γενίσερλης, που κατά την άποψη των περισσοτέρων, ήταν ο εξυπνότερος και εμπειρότερος εγκληματολόγος που διέθετε η Ελλάδα τότε.

Ιωάννης Γενίσερλης

Μετά από έρευνα στο τόπο του εγκλήματος ο Γενίσερλης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι Γερμανοί έκαναν λάθος στις εκτιμήσεις τους. Θεωρούσε πολύ δύσκολο Έλληνες να πλησιάσουν το πλοίο χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, ενώ επίσης δύσκολο θα τους ήταν να βρουν τον προσανατολισμό τους καθώς δεν γνώριζαν τους χώρους του πλοίου. Επίσης ήταν ακατανόητο γιατί διέφυγαν με την βάρκα του πλοίου αφού θα είχαν πλησιάσει από την στεριά με την δική τους. Η πιθανότερη εκδοχή των αρχών ήταν ότι το έγκλημα το είχαν διαπράξει Γερμανοί ναύτες του πληρώματος που γνώριζαν τα θύματα, γνώριζαν πως να κινηθούν και που βρισκόταν το κιβώτιο.

Οι Γερμανοί όμως επέμεναν καθώς θεωρούσαν απίθανο Γερμανοί ναύτες να σκότωναν για ένα κιβώτιο που γνώριζαν ότι περιείχε μόνο έγγραφα και ο Γερμανό πρέσβης τηλεγράφησε στην κυβέρνηση του ότι οι δολοφόνοι ήταν Έλληνες ζητώντας την άδεια να τους επικηρύξει. Το νέο των δολοφονιών έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση στην Γερμανική κοινή γνώμη, ενώ ο Γερμανικός Τύπος φιλοξενούσε ανθελληνικά δημοσιεύματα χαρακτηρίζοντας τους Έλληνες ως έθνος ληστών και δολοφόνων. Την διεθνή κατακραυγή κατά της Ελλάδας υποδαύλιζαν οι ξένοι ανταποκριτές εφημερίδων που βρίσκονταν στην Αθήνα και οι οποίοι υιοθετούσαν πλήρως το σκεπτικό του Γερμανού κυβερνήτη. Ήταν τόσο σίγουροι οι Γερμανοί για την ενοχή των Ελλήνων ώστε να επικηρύξουν τους Έλληνες εγκληματίες έναντι 1000ων μάρκων. Η επικήρυξη έθιξε τους Έλληνες καθώς θεωρήθηκε ότι οι Γερμανοί θεωρούσαν ότι οι Ελληνικές αρχές δεν μπορούσαν να εξιχνιάσουν το έγκλημα και είχαν ανάγκη της οικονομικής αρωγής των Γερμανών.  

Το πολεμικό πλοίο "Lorelei"

Οι Ελληνικές εφημερίδες προσπάθησαν να υπερασπιστούν τις Ελληνικές θέσεις περί αθωότητας των Ελλήνων, όμως το ηθικό της Ελληνικής κοινωνίας είχε τρωθεί από το αποτρόπαιο έγκλημα και στους δρόμους, στην αγορά και στα καφενεία της Αθήνας το κλίμα ήταν βαρύ και όλοι ήταν ιδιαίτερα κατηφείς. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται σήμερα, υπήρχε μια πάνδημος αγωνία να αποδειχθεί ότι οι εγκληματίες δεν ήταν Έλληνες, που έφτανε τα όρια της ομαδικής υστερίας. Η λύση του δράματος όμως ήρθε εντελώς απρόσμενα το απόγευμα της 5ης Νοεμβρίου από τον νεαρό εύζωνα Δημήτριο Σαούτη που υπηρετούσε στο αστυνομικό τμήμα της Καλλιθέας. Ο Σαούτης είχε δει σκίτσα του Γερμανού ναύτη Κόλλερ που αναζητούσε εναγωνίως η αστυνομία. Ένα απόγευμα που γύριζε σπίτι του με το τρένο, είδε έναν άνδρα με ξενικά χαρακτηριστικά και ναυτική περιβολή να περπατάει στον δρόμο. Ο Σαούτης πίστεψε ότι ίσως ήταν ο Κόλλερ και κατεβαίνοντας αμέσως στην επόμενη στάση κατάφερε να τον συλλάβει και να ειδοποιήσει τις αρχές.

Στις ανακρίσεις που ακολούθησαν ο Κόλλερ δεν άργησε να παραδεχθεί την ενοχή του: αυτός είχε αιφνιδιάσει τον Μπρίτσκι και τον είχε σκοτώσει πισώπλατα ρίχνοντας το άψυχο σώμα του στην θάλασσα. Αμέσως μετακίνησε με δυσκολία το κιβώτιο στην βάρκα πιστεύοντας ότι περιείχε κάτι πολύτιμο καθώς δεν γνώριζε γράμματα για να διαβάσει την επιγραφή απέξω ότι περιείχε έγγραφα. Τελικώς απέτυχε να ανοίξει το κιβώτιο και το εγκατέλειψε. Αυτό που έκανε εντύπωση στους Έλληνες αστυνομικούς ήταν η απάθεια του Κόλλερ και η ευκολία με την οποία περιέγραφε το φρικαλέο έγκλημα του. Από τον συνδυασμό των καταθέσεων του Κόλλερ και των υπολοίπων ναυτών, ανακαλύφθηκε ότι ο Μπρίτσκι είχε γίνει υπαίτιος να τιμωρηθεί ο Κόλλερ και αυτό είχε εξοργίσει τον δολοφόνο και είχε διευκολύνει την τελική του απόφαση.

Οδός Αθηνάς 1900

Το νέο της ενοχής του Πρώσου ναύτη λύτρωσε κυριολεκτικά τους Έλληνες οι οποίοι πανηγύρισαν με μια ειλικρινή χαρά αποθεώνοντας τον εύζωνα Σαούτη του οποίου σκίτσα κοσμούσαν τα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων. Το απόγευμα της 5ης Οκτωβρίου, όμιλοι πολιτών συγκεντρώνονταν σε κάθε γωνιά της πόλης και συζητούσαν το μεγάλο νέο με χαρά και ανακούφιση δοξάζοντας τον Θεό. Ο Κόλλερ κρατήθηκε μέχρι τις 01.00 την νύχτα στο αστυνομικό τμήμα της οδού Ακαδημίας δεχόμενος ερωτήσεις και τότε αποφασίστηκε η μεταφορά του στον Πειραιά για να αποφευχθεί η επαφή του με τον κόσμο. Ενώ όμως γινόταν η μεταφορά του από τέσσερις αστυνομικούς, χιλιάδες Αθηναίοι κύκλωσαν τους πέντε άνδρες και τον εισαγγελέα Λυκουρέζο που συνόδευε την πομπή, ζητωκραυγάζοντας υπέρ της Ελλάδας και της αστυνομίας, ενώ δύο ήταν τα μυριόστομα συνθήματα:

-Δεν είμαστε Γερμανοί!
-Κάτω οι υβριστές μας!

Το αποκορύφωμα του λαϊκού ξεσπάσματος έγινε στον Πειραιά όπου είχε μαζευτεί χιλιάδες κόσμου. Υποδέχτηκαν τον δολοφόνο με γιουχαΐσματα φωνάζοντας τα ίδια συνθήματα υπέρ της Ελλάδας και κατά των υβριστών της. Το πάθος του κόσμου ήταν τέτοιο, που αν ο Κόλλερ έπεφτε στα χέρια του, ασφαλώς θα τον κομμάτιαζε. Τον δολοφόνο περικύκλωσαν 50 αστυνομικοί για να τον γλιτώσουν από το μαινόμενο πλήθος που βρισκόταν σε ομαδική παράκρουση. Άλλοι φώναζαν, άλλοι έβριζαν, άλλοι χόρευαν, ενώ στα γεγονότα πρωτοστατούσαν και γυναίκες κόντρα στα αυστηρά ήθη της εποχής. Ακόμη και στους τοίχους τοιχοκολούνταν αφίσες που έγραφαν "δεν είμαστε Γερμανοί!". Ο Γενίσερλης παρουσιάστηκε και στον Γεώργιο Α΄ για να του αναγγείλει επισήμως την σύλληψη και την ομολογία του Πρώσου ναύτη για να λάβει τα συγχαρητήρια του Βασιλιά για την εξιχνίαση του εγκλήματος από τις Ελληνικές αρχές, ενώ δήλωσε ευτυχής που τελικώς δεν συμμετείχαν Έλληνες στο έγκλημα.

Όλες οι Ελληνικές εφημερίδες της 6ης Νοεμβρίου βγήκαν με διθυραμβικά σχόλια για τις Ελληνικές Αρχές δείχνοντας "αβροφροσύνη" προς τους Γερμανούς δημοσιογράφους, παρατηρώντας ότι δεν επιτρέπεται η εθνικότητα του εγκληματία να σπιλώνει ένα ολόκληρο έθνος. Η όπως έγραφε μια Ελληνική εφημερίδα:

''Υπήρξε ημέρα αποδείξασα και διατρανώσασα, οτι η μικρά μας πατρίς δεν έχει βδελυρούς κακούργους, δυναμένους και διανοηθώσιν έγκλημα ώς το πλημμυρίσαν με αίμα το πολεμικόν σκάφος της ξένης δυνάμεως, αποδείξασα ακόμη, ότι η Ελληνική δικαιοσύνη δεν έχει ανάγκη της επικουρίας των γερμανικών μάρκων του φον Ρόιτερ, των αυθαδώς δωρούμενων εις εκείνων, όστις θα επιδείκνυε τον εγκληματία''.

Ο Σαούτης λατρεύτηκε σαν ήρωας (πολλές εφημερίδες έγραφαν ότι ήταν πολύ εξυπνότερος από τον έμπειρο Γερμανό πλοίαρχο, ενώ χαρακτήριζαν ως συμπαθείς ηλιθίους συλλήβδην τους Γερμανούς αξιωματικούς του πλοίου), ενώ αρνήθηκε να παραλάβει την αμοιβή χιλίων μάρκων που του πρόσφερε η γερμανική πρεσβεία. Τα μακροσκελή χρονικά της σύλληψης που δημοσιεύονταν περιέγραφαν με απίστευτη λεπτομέρεια τις ενέργειες του νεαρού Σαούτη, πως εντόπισε τον καταζητούμενο και με πόση ευγένεια του φέρθηκε αρχικά καθώς δεν ήταν σίγουρος αν ήταν ο ύποπτος. Ο Γερμανός πρέσβης βαρώνος Πλεσσάν προσπάθησε να αμβλύνει τις εντυπώσεις δηλώνοντας πως τα φυλλάδια των επικηρύξεων δεν είχαν τυπωθεί με την άδεια της Γερμανικής πρεσβείας, ενώ ο πλοίαρχος φον Ρόϋτερ που ήταν και ο πλέον εριστικός εναντίον των Ελλήνων, με δηλώσεις του διαμαρτυρήθηκε ότι είχαν παραποιηθεί από τις εφημερίδες όσα είχε πει και σε καμία περίπτωση δεν είχε προσβάλλει τους Έλληνες.

Πηγές

Εφημερίδες ΣΚΡΙΠ, ΕΜΠΡΟΣ και ΑΘΗΝΑΙ, φύλλα 4, 5, 6 Νοεμβρίου 1902

http://hellenichistory4you.blogspot.gr/2014/06/blog-post_11.html

http://www.navypedia.org/ships/germany/ger_conc_lorelei.htm

http://www.istorikathemata.com

Ο ηγέτης ποιας χώρας μοιράζει στους πολίτες δολάρια;

Ο ηγέτης ποιας χώρας μοιράζει στους πολίτες δολάρια;

Ενώ στην Ευρώπη κυριαρχεί η λιτότητα, στη Σ. Αραβία βρέχει κυριολεκτικώς…
λεφτά!

Στη συνείδηση του κόσμου, οι βασιλιάδες είναι άτομα μεγάλης δύναμης, απομακρυσμένοι από τον λαό, πολλές φορές αδιάφοροι για τη φτώχεια, την πείνα και για όσα δεν μπορούν να τους αγγίξουν.

Ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας έρχεται να ανατρέψει άρδην αυτό το κλισέ. Κι έτσι, την ώρα που στην Ευρώπη πληθαίνουν οι φωνές κατά της λιτότητας, και στις ΗΠΑ, το Κογκρέσο ετοιμάζεται για μια ακόμα μάχη επί του προϋπολογισμού, στη Σαουδική Αραβία τέτοια προβλήματα δεν υπάρχουν, ειδικά όταν είσαι βασιλιάς και μοιράζεις στον λαό σου δισεκατομμύρια με βασιλικό διάταγμα!

Οι καθημερινοί Σαουδάραβες έχουν κάθε λόγο λοιπόν να είναι ευτυχείς με τον νέο τους μονάρχη, τονΒασιλιά Salman. Όπως αναφέρει στο CNBC ο διευθυντής του επενδυτικού Ομίλου Ashmore με έδρα το Ριάντ, Γιάννης Σφακιανάκης, “αυτή τη στιγμή η Σαουδική Αραβία κάνει πάρτι”, μεταδίδει το defencenet.gr.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, οι παροχές αυτές θα κοστίσουν στον βασιλιά πάνω από 32 δισ. δολάρια. Το ποσό αυτό, υπερβαίνει τον ετήσιο προϋπολογισμό, για παράδειγμα, της Νιγηρίας, που αποτελεί τη μεγαλύτερη οικονομία της Αφρικής. Ο βασιλιάς Salman ανέβηκε στον θρόνο τον περασμένο μήνα και ανέλαβε δράση αμέσως: κατήργησε κρατικούς φορείς και απέλυσε υπουργούς. Κανένα μέτρο όμως δεν δημιούργησε τόσο πάταγο, όσο οι τεράστιες παροχές που διέταξε να χορηγηθούν σε μεγάλο κομμάτι του αραβικού πληθυσμού.

Μεταξύ των παροχών αυτών είναι επιχορηγήσεις σε επαγγελματικές ενώσεις, λογοτεχνικές και αθλητικές λέσχες, επενδύσεις στους τομείς του νερού και του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά και μπόνους ισάξια με μισθούς δυο μηνών προς όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, τους στρατιωτικούς, τους συνταξιούχους και τους φοιτητές εσωτερικού και εξωτερικού. Κάποιες ιδιωτικές εταιρείες ακολούθησαν το παράδειγμα αυτό δίνοντας μπόνους στους υπαλλήλους τους, με αποτέλεσμα να μπουν κι άλλα δισεκατομμύρια στις τσέπες του λαού.

Τμήμα αυτών των κρατικών δαπανών θα πραγματοποιηθεί τα επόμενα χρόνια, αλλά το μεγαλύτερο μέρος θα πάει στην εγχώρια αγορά αμέσως, όπως και τα μπόνους που προαναφέρθηκαν. Περίπου 3 εκατ. Σαουδάραβες από τους συνολικά 5,5 εκατ. που αποτελούν το εργατικό δυναμικό, είναι δημόσιοι υπάλληλοι.

Η σκοτεινή ιστορία του μακάβριου Αστρονομικού Ρολογιού της Πράγας

• Κόσμος

Φεβ 22, 2015

0 987

Ένα μακάβριο, αυτόματο αστρολογικό ρολόι που χρονολογείται από τα τέλη του 1400…

Ο θρύλος του Αστρονομικού Ρολογιού (το Orloj, “Ορλόι” για τους ντόπιους, παράφραση της Ελληνικής λέξεως ωρολόγιον) στη Παλιά Πόλη της Πράγας φαίνεται να προέρχεται κατευθείαν από κάποιο από τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ.

Η σκοτεινή ιστορία τοποθετείται στον 15ο αιώνα, όταν λέγεται πως κατασκευάστηκε από τον μεγάλο ωρολογοποιό Mikuláš of Kadaň.

Ήταν τέτοια η φήμη της δεξιοτεχνίας του που πολλά ξένα κράτη προσέγγισαν τον Mikuláš και κάθε μια επιθυμούσε να έχει τη δική τους πλατεία σε κάποια πόλης με ένα θαυμάσιο αστρονομικό ρολόι.

Ο Mikuláš αρνήθηκε να δείξει το σχέδιο του αριστουργήματος του στο οποιονδήποτε, παρά μόνο στο Συμβούλιο της Πράγας.

Από φόβο μήπως ο Mikuláš κατασκεύαζε ένα μεγαλύτερο, καλύτερο και πιο όμορφο ρολόι για κάποια άλλη πόλη, το Συμβούλιο τον τύφλωσε, διασφαλίζοντας ότι ποτέ κάποιο άλλο ρολόι δεν θα ξεπερνούσε το δικό τους.

Τρελαμένος ο ωρολογοποιός πήρε την απόλυτη εκδίκηση, πέφτοντας στα ολοκαίνουργια γρανάζια του ρολογιού και δίνοντας έτσι τέλος στη ζωή του με ένα εγκεφαλικό επεισόδιο.

Με αυτό τον τρόπο, καταράστηκε το ρολόι. Όλοι όσοι προσπάθησαν να το φτιάξουν είτε τρελάθηκαν ή πέθαναν.

Ενώ αυτή η ιστορία αποτελεί απλά θρύλο, αποτελεί απόδειξη για την εξαιρετική φύση τουΑστρονομικού Ρολογιού της Πράγας. Το ρολόι έχει τροποποιηθεί, καταστραφεί και επισκευάστηκε πολλές φορές από την κατασκευή του το 1380.

Είναι ίσως το πιο γνωστό αστρονομικό ρολόι στον κόσμο, με τέσσερα κινούμενα αυτόματα (συμπεριλαμβανομένου ένα σκελετό που χτυπάει την καμπάνα του θανάτου κάθε ώρα) και τα αγάλματα των 12 αποστόλων που περιστρέφονται.

Δείχνει τις φάσεις του φεγγαριού και το ταξίδι του ήλιου μέσα από τους αστερισμούς του ζωδιακού κύκλου.

Το ημερολόγιο, ακριβώς κάτω από το ρολόι, δείχνει την ημέρα του μήνα, την ημέρα της εβδομάδας, εορταστικές ημέρες και αλληγορικές εικόνες από τον τρέχοντα μήνα και ζώδιο.

defencenet

ΜΕΛ ΦΙΣΕΡ, Ο ΠΙΟ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΚΥΝΗΓΟΣ ΘΗΣΑΥΡΩΝ

Ο Αμερικανός μηχανικός Μελ Φίσερ αγάπησε παράφορα τη θάλασσα κι αυτή τον αντάμειψε με έναν αμύθητο θησαυρό από τον βυθό της Καραϊβικής, τον έκανε τον πιο επιτυχημένο κυνηγό θησαυρών με μια ζωή για Χολιγουντιανό σενάριο. Στην πολιτεία της Ιντιάνα, όπου γεννήθηκε το 1922, δεν υπήρχε θάλασσα ούτε ωκεανός. Από μικρό παιδί όμως λάτρεψε τη θάλασσα που τη γνώρισε μέσα από τα βιβλία. Ήταν τόση η λαχτάρα του για περιπέτεια που στα 11 του είχε ήδη διαβάσει δεκάδες  βιβλία για τη θάλασσα, τα ταξίδια, τους πειρατές και τη λεία τους. Είχε ήδη φτιάξει χειροποίητη στολή δύτη. Από τόσο μικρός είχε αποφασίσει να αφιερώσει τη ζωή του σ αυτόν ακριβώς το σκοπό: στο να ανακαλύψει χαμένους θησαυρούς. Το απίστευτο είναι ότι τα κατάφερε τον Ιούλιο του 1985 όταν βρήκε τμήμα του πολύτιμου φορτίου του Atocha, μιας ισπανικής γαλέρας που μετέφερε αμύθητα πλούτη από τον Νέο Κόσμο στην Ευρώπη.

Όταν ενηλικιώθηκε ο Φίσερ σπούδασε μηχανικός και υπηρέτησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετακόμισε στην Καλιφόρνια όπου άνοιξε ένα από τα πρώτα καταστήματα με καταδυτικά είδη. Παντρεύτηκε μια γυναίκα που είχε την ίδια αγάπη για το υγρό στοιχείο και μάλιστα ήταν από τις πρώτες Αμερικανίδες που έμαθαν να καταδύονται και έσπασε πολλά ρεκόρ συνεχούς παραμονής κάτω από το νερό. Η κοινή τους επιχείρηση γνώρισε εμπορική επιτυχία αλλά ο Μελ αποφάσισε να επεκταθεί και σε άλλες δραστηριότητες. Το 62 γνώρισε έναν κυνηγό θησαυρών στην Φλόριντα που έψαχνε να βρει τα ναυάγια ενός ισπανικού στόλου που βυθίστηκε κατά την διάρκεια ενός τυφώνα κοντά στις ακτές της Πολιτείας. 

Αρχικά ο Φίσερ βοηθούσε τον “παλιό” κυνηγό θησαυρών ως μηχανικός και μάλιστα τον προμήθευσε με αρκετές ευρεσιτεχνίες που διευκόλυναν πολύ την έρευνα στον βυθό. Παρά τις συνδυασμένες προσπάθειες  των δύο τους οι συνεχείς τυφώνες, τα επικίνδυνα θαλάσσια ρεύματα και οι ελλιπείς χάρτες δεν τους επέτρεψαν να έχουν χειροπιαστά αποτελέσματα. Έτσι αποφάσισε το 1969 να εστιάσει τις προσπάθειές του στο πλοίο «Ατότσα» που είχε βυθιστεί μαζί με το πλοίο «Μαργκαρίτα» κοντά στα Φλόριντα το μακρινό 1622. Ο Μελ Φίσερ όχι μόνο χρειάστηκε δεκαετίες υπομονετικής έρευνας και άπειρες ώρες κάτω από το νερό, αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσει νομικά και το αμερικανικό κράτος, που ζητούσε μερτικό απ’ ότι έβρισκε ο κυνηγός θησαυρών.

Η επιμονή του ανταμείφθηκε μετά από 11 χρόνια, όταν ανακάλυψε για πρώτη φορά χρυσά νομίσματα που προέρχονταν από το φορτίο της φρεγάτας «Μαργαρίτα». Δεν σταμάτησε όμως να ψάχνει κι έτσι βρήκε στο βυθό δεκάδες νομίσματα και πλάκες χρυσού. Ήταν το φορτίο του «Ατότσα». Τις επόμενες εβδομάδες ανελκύστηκε ένας αμύθητος θησαυρός από χρυσά και ασημένια νομίσματα, πλάκες χρυσού και αργύρου, κοσμήματα και πολύτιμους λίθους. Το όνειρο του πραγματοποιήθηκε αλλά πλήρωσε μεγάλο τίμημα καθώς έχασε έναν από τους 3 γιους του, σε μια από τις βουτιές στον βυθό της Καραϊβικής. Το όνομα του Φίσερ έγινε γνωστό σε όλον τον κόσμο ταυτίστηκε με το πείσμα και ο ίδιος ήταν πια ζάπλουτος. Πέθανε το 1998 και τα παιδιά του συνεχίζουν την επικερδή του δραστηριότητα καθώς ένα μεγάλο μέρος του φορτίου των 2 πλοίων δεν έχει ακόμα εντοπιστεί. Εκατοντάδες άνθρωποι από όλον τον κόσμο παίρνουν μέρος στις υποθαλάσσιες έρευνες, πληρώνοντας αδρά την εταιρεία του Φίσερ.

Η ζωή του έγινε θέμα ντοκιμαντέρ ενώ υπάρχει στην Φλόριντα, μουσείο που φέρει το όνομά του και στεγάζει πολλά από τα ευρήματά του. Ερασιτέχνες δύτες που έχουν πάρει μέρος στο κυνήγι του θησαυρού φεύγουν με αναμνηστικά όπως νομίσματα και άλλα πράγματα που είναι εδώ και εκατοντάδες χρόνια στον βυθό. Το “κυνήγι του θησαυρού” συνεχίζεται…http://diasimesistories.blogspot.gr/2015/02/blog-post_12.html

Δημοσιεύτηκε 2 days ago από τον χρήστη tasos tergiakis

Εκθεση – κόλαφος για το ελληνικό χρέος: Το 92% των δανείων από το 2010 έχει επιστραφεί στους πιστωτές!

Εκθεση – κόλαφος για το ελληνικό χρέος: Το 92% των δανείων από το 2010 έχει επιστραφεί στους πιστωτές!

14.2.15   GBAL   

ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!!!
«Τα προγράμματα λιτότητας έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων».

Γράφει ο Λεωνίδας Βατικιώτης.
Πλήρη απομυθοποίηση της περιλάλητης «γενναιοδωρίας» των 
πιστωτών μας, οι οποίοι τη στιγμή που η Ελλάδα κινδύνευε έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη και την έσωσαν, όπως ισχυρίζεται η επίσημη αφήγηση, αποτελεί έκθεση βρετανικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης.

Με βάση την ίδια αφήγηση, που κυριαρχεί στις στήλες όχι μόνο του λαϊκίστικου γερμανικού Τύπου (βλ. Bild), αλλά και σε σημαντικό μέρος του ελληνικού, το κίνητρο των δανειστών μας δεν ήταν άλλο από την ανιδιοτελή αλληλεγγύη. Κι έτσι κι εμείς οφείλουμε τώρα, αφού εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, να φανούμε τυπικοί με τις υποχρεώσεις μας και να επιστρέφουμε τα χρήματα που όλοι μαζί υποτίθεται πως δανειστήκαμε…

Τίποτε απ” όλα αυτά δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια, αναφέρεται σε μια καλά τεκμηριωμένη έκθεση που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, με τίτλο «Έξι κρίσιμα σημεία για το ελληνικό χρέος και τις επερχόμενες εκλογές», η βρετανική οργάνωση Jubilee Debt Campaign.

Να τονίσουμε ότι από το 2010 ακόμη η συγκεκριμένη οργάνωση είχε προειδοποιήσει για τη μεροληψία και την κρυφή ατζέντα των προγραμμάτων δανειοδότησης στην Ελλάδα.
«Επαναλαμβάνονταν λάθη που είχαν γίνει στις αναπτυσσόμενες χώρες τις δεκαετίες του 1980 και του 1990», σημειώνεται χαρακτηριστικά. Με βάση την παρούσα έκθεση, εν συντομία, το 92% των χρημάτων που δανειστήκαμε από την τρόικα από το 2010 μέχρι σήμερα έχει επιστρέφει στους πιστωτές!

Το συνολικό ποσό που έχει εισρεύσει τυπικά στην Ελλάδα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από τον Μάιο του 2010 -όταν ο Γιώργος Παπανδρέου με την παρέα του υπέγραφαν το πρώτο Μνημόνιο του ξεπουλήματος- μέχρι το τέλος του 2014 ήταν 252 δις ευρώ, σε ένα σύνολο χρέους που στα τέλη του 2014 έφτανε τα 317 δις ευρώ.
Από αυτά τα 252 δις ευρώ που χρεώθηκαν στα βιβλία του ελληνικού Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), 149,2 δις ευρώ -δηλαδή η μερίδα του λέοντος- κατευθύνθηκαν στην αποπληρωμή παλιότερων χρεών.

Επίσης, 48,2 δις ευρώ διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων τον Φεβρουάριο του 2012, και 34,5 δις ευρώ ήταν τα διάφορα «γλυκαντικά» που δόθηκαν στους ιδιώτες κατόχους ομολόγων για να συμμετάσχουν στην αναδιάρθρωση.

Άθροισμα όλων αυτών, 231,9 δις ευρώ ή το 92% των χρημάτων που δανείστηκε η Ελλάδα για να σωθεί, υποτίθεται. Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη, ωστόσο, είναι ο υπερδανεισμός της Ελλάδας και η βαθύτερη υποδούλωσή της στους δανειστές, μέσω της κρατικοποίησης του δημόσιου χρέους!

Αυτό ωστόσο, που από την δεύτερη κιόλας σελίδα της επισημαίνει η έκθεση ήταν πως η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί από το 2010 κιόλας.

Ο κίνδυνος που ελλόχευε είχε περιγράφει πολύ καθαρά και σήμερα είναι αποτυπωμένος σε επίσημα πρακτικά.

Ουδείς, επομένως, δικαιούται να επικαλείται το τεκμήριο της άγνοιας! Η έκθεση αναφέρεται συγκεκριμένα στη συζήτηση που διεξήχθη στη διοίκηση του ΔΝΤ τον Μάιο του 2010 και είδε το φως της δημοσιότητας το 2013 από τις στήλες της αμερικανικής εφημερίδας Wall Street Journal.

Τονίζεται, για παράδειγμα, η τοποθέτηση της Βραζιλίας για τον δανεισμό της Ελλάδας στη σχετική συζήτηση, όπου, τον Μάιο του 2010, ο εκπρόσωπος της λατινοαμερικανικής χώρας ανέφερε ότι τα δάνεια του Ταμείου «μπορούν να ιδωθούν όχι ως διάσωση της Ελλάδας, η οποία θα πρέπει να υποστεί μια στρεβλή προσαρμογή, αλλά ως διάσωση των ιδιωτών κατόχων χρέους στην Ελλάδα, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων».

Στην ίδια συνεδρίαση του ΔΝΤ, τον Μάιο του 2010, η Αργεντινή είχε υποστηρίξει ότι «θα έπρεπε να είναι στο τραπέζι μια αναδιάρθρωση χρέους». Το ίδιο είχε πει και ο εκπρόσωπος του Ιράν. Κριτική άσκησαν εκπρόσωποι πολλών χωρών (Αίγυπτος, Κίνα κ.ά.) απέναντι επίσης στις υπεραισιόδοξες προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με την Ινδία να προειδοποιεί ότι οι περικοπές θα πυροδοτήσουν ένα σπιράλ ανεργίας, μειωμένων εσόδων και αύξησης του χρέους, που θα έκανε αναπότρεπτη μια μελλοντική αναδιάρθρωσή του.

Όπως ακριβώς συνέβη… Το συμπέρασμα που εξάγει η βρετανική οργάνωση είναι πέρα για πέρα εύστοχο: «Η διάσωση και τα προγράμματα λιτότητας δεν πραγματοποιήθηκαν επειδή πίστευαν ότι θα βοηθούσαν τον ελληνικό λαό ή θα μείωναν το βάρος του χρέους.

Έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων»… Υπηρέτες των αρπακτικών! Ιδιαίτερη αναφορά κάνει η έκθεση του Jubilee Debt Campaign στην προθυμία με την οποία η ελληνική κυβέρνηση -αντίθετα με ό,τι έκανε η κυβέρνηση της Αργεντινής- δέχτηκε να αποπληρώσει τους κερδοσκόπους που αρνήθηκαν να δεχτούν το «κούρεμα», τα περίφημα «αρπακτικά κεφάλαια». «Στο τέλος, ενώ μια μεγάλη πλειοψηφία ιδιωτών δανειστών συμφώνησε με τη μείωση του χρέους, διάφορα αρπακτικά κεφάλαια αρνήθηκαν να το κάνουν.

Αυτοί οι κερδοσκόποι αγόρασαν φθηνά ελληνικά ομόλογα που είχαν εκδοθεί υπό το βρετανικό δίκαιο και συνεχίζουν να ζητούν να πληρωθούν στο ακέραιο.

Το συνολικό ποσό του χρέους των «αρπακτικών κεφαλαίων» που αρνήθηκε τη συμφωνηθείσα αναδιάρθρωση ήταν 6,5 δις ευρώ.

Η ελληνική κυβέρνηση πέρασε νόμο για να επιβάλει τη συμφωνηθείσα μείωση χρέους σε όλα τα ομόλογα υπό τον ελληνικό νόμο, αλλά η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να κάνει το ίδιο.
Τα αρπακτικά κεφάλαια έχουν συνεχίσει να πληρώνονται, πραγματοποιώντας ένα τεράστιο κέρδος επί του ποσού που αγόρασαν το χρέος. Αυτό, στην πραγματικότητα, ήταν ένα κέρδος που δόθηκε στα αρπακτικά κεφάλαια από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ, που άφησαν το χρέος για τον ελληνικό λαό».

Τέλος, η έκθεση κάνει συγκεκριμένη αναφορά στην απόφαση των Ηνωμένων Εθνών που ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2014 (με 124 ψήφους υπέρ και 11 κατά), με την οποία ζητείται η θεσμοθέτηση ενός νέου νομικού πλαισίου για τις αναδιαρθρώσεις δημόσιων χρεών, με τις σχετικές διαπραγματεύσεις να ξεκινούν τον Φεβρουάριο. ΕΕ και Ελλάδα απείχαν από την ψηφοφορία, κρίνοντας προφανώς ότι δεν τους… αφορούν τέτοια θέματα, ενώ Αγγλία και Γερμανία ψήφισαν κατά, επιλέγοντας τη διαιώνιση του σημερινού ληστρικού καθεστώτος, που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των αρπακτικών και του Δ” Ράιχ.

Παρότι αυτή είναι η δεύτερη έκθεση από το εξωτερικό (μετά τη μελέτη της Attac τον Αύγουστο του 2013) η οποία αναλύει πού τελικά αξιοποιήθηκαν τα χρήματα των πιστωτών, αρμόδιες υπηρεσίες από την Ελλάδα -από το υπουργείο Οικονομικών μέχρι τη Στατιστική Υπηρεσία- ουδέποτε… καταδέχτηκαν να ενημερώσουν τον λαό για το ποιοι ωφελήθηκαν από τις δόσεις των δανείων.
Καθόλου τυχαία, μπορεί να πει κανείς, μια και έτσι συντηρούνταν ο μύθος της «διάσωσης της Ελλάδας» και αποκρύβονταν οι μεγάλοι κερδισμένοι των δανείων: οι ίδιοι οι δανειστές και οι τράπεζες.

Συμπέρασμα που μπορεί να αποτελέσει και το πιο ισχυρό χαρτί από τη μεριά της νέας ελληνικής κυβέρνησης, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης που θα ξεκινήσει με τους πιστωτές, για να διεκδικήσει τη διαγραφή του χρέους.

ΠΗΓΗ: Επίκαιραhttp://www.analystsforchange.org/2015/02/92-2010.html