Οι 10 γνωστότερες φυλές του καφέ

Οι 10 γνωστότερες φυλές του καφέ

Ο Kaldi, ο Αιθίοπας βοσκός, που σύμφωνα με τον μύθο, ανακάλυψε τις ευεργετικές και διεγερτικές ιδιότητες του καφέ τον 13ο αιώνα, σίγουρα δεν είχε επίγνωση του τι θα ακολουθούσε σε όλο τον κόσμο, αυτή του την ανακάλυψη.

Οι πολύτιμοι κόκκοι του καφέ, δεν έμειναν στην Αιθιοπία βέβαια, αλλά ταξίδεψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε όλες τις γωνιές του κόσμου και σήμερα, ο καφές έχει γίνει το δημοφιλέστερο ρόφημα, με τη μεγαλύτερη κατανάλωση στον πλανήτη. Ποια είναι όμως, τα 10 γνωστότερα εθνικά είδη καφέ;

Ο ιταλικός

Ο espresso, που όλοι γνωρίζουμε ότι κατάγεται από την Ιταλία, εκτός από το ότι είναι από τα πιο διάσημα είδη καφέ, στην ιταλική γλώσσα σημαίνει και «γρήγορος», αφού καταναλώνεται εξαιρετικά γρήγορα και συνήθως στα όρθια. Ο espresso βγαίνει σε μικρή ποσότητα εξαιτίας της περιεκτικότητάς του σε καφεΐνη και είναι από τους πιο δυνατούς του είδους. Έχει πάντα καϊμάκι και οι πιο ελαφριές εκδοχές του, όπως είναι ο cappuccino και ο latte που συνοδεύονται με γάλα, πίνονται κυρίως το πρωί και δεν συνηθίζονται μετά από γεύμα, όπως είθισται να πίνεται ο σκέτος espresso (μονός ή διπλός) αφού εκτός των άλλων, έχει και χωνευτικές ιδιότητες.

Ο αιγυπτιακός

Ο αιγυπτιακός καφές ή αλλιώς ahwa, δημιουργεί και αυτός -όπως και ο ελληνικός που ξέρουμε- κατακάθι στον πάτο του φλιτζανιού και ο καλύτερος τρόπος είναι να πίνεται σε μικρές γουλιές, καθώς έτσι εντείνεται η ήδη πλούσια και σοκολατένια γεύση του. Σερβίρεται σκέτος, «ahwa sada», πάντα με καϊμάκι και σε μικρό φλιτζάνι. Οι αντίστοιχες καφετέριες της Αιγύπτου, λέγονται «ahwa houses» και είναι μέρη χαλάρωσης, όπου συναντώνται οι άντρες της περιοχής, για να παίξουν τάβλι, πίνοντας τον καφέ τους. Όπως ακριβώς και στα παραδοσιακά ελληνικά καφενεία, μόνο που εδώ παίζουμε και πρέφα…

Ο τζαμαϊκανός

Η Τζαμάικα προσφέρει στον κόσμο μια μοναδική ποικιλία εξωτικού και αρωματικού καφέ, καλλιεργημένου στα εύφορα εδάφη του Blue Mountain. Οι κόκκοι του Blue Mountain καφέ είναι ελαφρώς καβουρδισμένοι, ώστε να διατηρηθεί η φυσική γεύση των βοτάνων και μπαχαρικών της Καραϊβικής. Κάθε φθινόπωρο διεξάγεται το ετήσιο φεστιβάλ καφέ, στο οποίο παρουσιάζονται όλες οι νέες ποικιλίες και τα είδη του καφέ. Επίσης, οι κόκκοι του Blue Mountain είναι και η γευστική βάση για το λικέρ Tia Maria. Την επόμενη φορά που θα βγείτε νωρίς για ποτό, ζητήστε το Jamaican Coffee κοκτέιλ, με Tia Maria, ρούμι, βανίλια και ζάχαρη και ετοιμαστείτε η διάρκεια της νύχτας θα είναι μεγαλύτερη της συνηθισμένης…

Ο αιθιοπικός

Στην Αιθιοπία η φράση «Buna dabo naw» σημαίνει «ο καφές είναι το ψωμί μας». Αυτή η παραδοχή αρκεί για να γίνει σαφής η θέση του καφέ στην αιθιοπική κουλτούρα, πόσο μάλλον, όταν σύμφωνα με τον μύθο, η Αιθιοπία είναι και η πατρίδα του καφέ. Γνωστό αξιοθέατο είναι οι τελετές του καφέ, ως έκφραση φιλίας και φιλοξενίας. Σε αυτές τις τελετές, η οικοδέσποινα πλένει, ψήνει και αλέθει τους κόκκους του καφέ στο γουδί. Μετά αναμειγνύει τον αλεσμένο καφέ με μπαχαρικά στην jebena – ένα πήλινο σκεύος που επιτρέπει στους αλεσμένους κόκκους να διαχωρίζονται από το ρόφημα. Στο στόμιο της jebena υπάρχει φίλτρο από τρίχωμα αλόγου, που επιτρέπει στο ρόφημα του καφέ να σερβιριστεί καθαρό από τους κόκκους. Στη συνέχεια, ο buna μοιράζεται στους καλεσμένους σε μικρά φλιτζανάκια, τα cini. Σερβίρεται με ζάχαρη και ΠΟΤΕ με γάλα.

Ο μαλτέζικος Msajjar

Ο παραδοσιακός καφές της Μάλτας, γνωστός και ως Kafe Msajjar, είναι ένα μίγμα μπαχαρικών και καφέ, το οποίο σιγοβράζεται σε μια ειδική κανάτα, γνωστή ως stanjata. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μίξη αραβικού καφέ και καφέ Robusta (ποικιλία από την Αφρική), εμποτισμένη με κιχώριο, γαρύφαλλο, ξύσμα πορτοκαλιού και γλυκάνισο, που δημιουργούν μια πολύ ιδιαίτερη γεύση. Ο Msajjar είθισται να σερβίρεται χωρίς γάλα.

Ο ισπανικός Carajillo

Η κατανάλωση του καφέ στην Ισπανία, είναι τόσο υψηλή και «απαραίτητη» όσο και στην Ελλάδα. Το ειδικό μίγμα καφέ και το γεγονός ότι ραντίζεται με ζάχαρη πριν καβουρδιστεί, δίνει στους κόκκους μια λεπτή αίσθηση γλυκύτητας και συνήθως, σερβίρεται σε μικρό ποτήρι με λίγο brandy ή ρούμι. Η καταγωγή του ανάγεται στην ισπανική κατοχή της Κούβας, όταν οι στρατιώτες συνδύαζαν τον καφέ τους με ρούμι, για να έχουν θάρρος στη μάχη (coraje θα πει «θάρρος» στα Ισπανικά).

Ο βραζιλιάνικος

Ο «café com leite» της Βραζιλίας, είναι εν ολίγοις ο καφές με γάλα. Και για την ακρίβεια δεν είναι καφές, αλλά γάλα με καφέ. Στις καφετέριες της Βραζιλίας, συνηθίζεται μάλιστα, να γεμίζει ο μπάρμαν το ποτήρι με γάλα μέχρι το σημείο που επιθυμεί ο πελάτης και σε δεύτερη φάση, να προστίθεται η δόση του καφέ (φίλτρου ή espresso).

Ο τουρκικός (Türk Kahvesi)

τουρκικός καφές αλέθεται με κάρδαμο και βράζεται στο μπρίκι, ενώ η ζάχαρη έχει προστεθεί κατά το καβούρδισμα των κόκκων. Ο τουρκικός για πολλούς είναι μια ανεπεξέργαστη και πιο «δυνατή» εκδοχή του espresso που βράζεται κι έχει κατακάθι. Σερβίρεται συνήθως χωρίς γάλα, σε μικρό φλιτζανάκι, με τη συνοδεία λουκουμιού. Το έθιμο θέλει οι μεγαλύτεροι ηλικιακά να σερβίρονται πρώτοι τον καφέ τους, ως ένδειξη σεβασμού.

Ο αυστραλέζικος Flat White

Ο αυστραλέζικος καφές flat white αναπτύχθηκε στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, τη δεκαετία του 1980. Δεν έχει το γάλα που έχει ο latte της Βραζιλίας και θυμίζει περισσότερο τον cappuccino. Φτιάχνεται με διπλή δόση ristretto espresso (λιγότερο νερό στην παρασκευή του, για μεγαλύτερη ένταση) και λίγο γάλα. Σερβίρεται στο φλιτζάνι του καπουτσίνο.

Και ο ελληνικός…

Ο ελληνικός καφές, όπως όλοι ξέρουμε καλά, βράζεται στο μπρίκι και όχι σε μηχανή, όπως συνηθίζουν πολλές καφετέριες που δεν σέβονται την ιστορία του καφέ μας. Οι τεχνικές παραγωγής του είναι παρόμοιες με εκείνες του τουρκικού και σερβίρεται σε πολλές εκδοχές: σκέτος, σκέτος ελαφρύς, σκέτος βαρύς, μέτριος, μέτριος ελαφρύς, ολίγον μέτριος, γλυκός, γλυκύ βραστός, βαρύ γλυκός. Και όταν θέλετε να μυήσετε κάποιον φίλο σας από το εξωτερικό στον ελληνικό καφέ, μην ξεχάσετε να του πείτε ότι ο πάτος δεν είναι ποτέ «άσπρος» στο φλιτζάνι και πρέπει να πιει τον καφέ του σιγά-σιγά. Ο ελληνικός καφές και ο τουρκικός είναι για πολλούς ουσιαστικά ο ίδιος καφές. Οι διαφορές είναι μικρές και για τους αμύητους, ακόμα πιο δυσδιάκριτες. Και οι δύο όμως σίγουρα, είναι μεταγενέστεροι του αραβικού καφέ.

Ευτυχώς τα αποθέματα του καφέ είναι ανεξάντλητα εν αντιθέσει με εκείνα του πετρελαίου. Ακόμα και αν δεν έχουμε αυτοκίνητα λοιπόν, σίγουρα θα έχουμε την ενέργεια για να «ταξιδεύουμε» με τα πόδια…http://forcleveronly.blogspot.gr/2013/08/10_16.html

Black Diamond: Το ακριβότερο παγωτό του κόσμου κάνει 728 ευρώ

Black Diamond: Το ακριβότερο παγωτό του κόσμου κάνει 728 ευρώ

Το πιο ακριβό παγωτό του κόσμου λέγεται Black Diamond και απευθύνεται σε απαιτητικούς ουρανίσκους και γεμάτα πορτοφόλια. Η κάθε μπάλα κοστίζει 728 ευρώ και πωλείται αποκλειστικά στο Scoopi Café που βρίσκεται στο Ντουμπάι.


Ο ιδιοκτήτης Zubin Doshi χρειάστηκε πέντε εβδομάδες για τη δημιουργία του και τα υλικά του παγωτού έχουν έρθει από διάφορα μέρη του κόσμου.


Το εξωτικό παγωτό φτιάχνεται από βανίλια Μαγαδασκάρης, σαφράν από το Ιράν, μαύρη τρούφα από την Ιταλία και είναι καλυμμένο με χρυσάφι 23 καρατίων. Το μπολ μάρκας «Versace» στο οποίο σερβίρεται και το κουτάλι μένει στον πελάτη.http://forcleveronly.blogspot.gr/

Καταραμένη φτώχεια! Δείτε τα χλιδάτα πιάτα του εστιατορίου της Βουλής(Φωτο)

Τελευταία τροποποίηση στις Σάββατο, 28 Μαρτίου 2015 09:23

Αστακομακαρονάδα, σαλάτα με φύκια, σως ροδιού κλπ ...

Το μενού ήταν ως σήμερα το συνηθισμένο, με λίγα πιάτα, χωρίς εκπλήξεις.

Ομως τα πράγματα άλλαξαν! Οπως επισημαίνει γνωστή δημοσιογράφος του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ, επί αριστερής κυβέρνησης, το μενού αναβαθμίστηκε και περιλαμβάνει πολύ χλιδάτα πιάτα.

Ανέβασε μάλιστα και το μενού στο facebook για να πάρουμε μια ...γεύση.

http://www.briefingnews.gr/kafe/item/144452-katarameni-kri

ΕΛΕΙΠΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΤΡΕΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ Ο πιο απίθανος λόγος για τον οποίο χορηγήθηκε αναρρωτική άδεια σε δημόσιο υπάλληλο: Υψωνόταν από μόνο του το... μεσαίο δάκτυλο του χεριού του

ΕΛΕΙΠΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΤΡΕΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

Ο πιο απίθανος λόγος για τον οποίο χορηγήθηκε αναρρωτική άδεια σε δημόσιο υπάλληλο: Υψωνόταν από μόνο του το... μεσαίο δάκτυλο του χεριού του

Ελλάδα

22|09|2013 13:40

-A+A

Ο λόγος για τον οποίο χορηγήθηκε αναρρωτική άδεια σε υπάλληλο του υπουργείου Υγείας -αδιευκρίνιστο το πότε- αποτελεί ίσως την πιο... απίστευτη περίπτωση απουσίας από τη δουλειά για λόγους υγείας και αποκαλύπτει το μέγεθος του «οργίου» χορήγησης αδειών στο Δημόσιο.

Σύμφωνα με τον «Βηματοδότη» υπάλληλος του υπουργείου Υγείας πήρε τρεις εβδομάδες αναρρωτική άδεια γιατί το μεσαίο δάκτυλο του αριστερού του χεριού... εκτινασσόταν και προφανώς δεν μπορούσε να κυκλοφορεί στους διαδρόμους του υπουργείου με παρατεταμένο δάχτυλο.

Στον συγκεκριμένο υπάλληλο είχε χορηγηθεί η ανάλογη ιατρική γνωμάτευση από γιατρό του νοσοκομείου Λαρίσης ο οποίος σημείωνε σε αυτή ότι αφού τον εξέτασε διέγνωσε ότι πάσχει από «τινασσόμενο μέσο δάκτυλο της αριστερής χειρός».

Πηγή: Ο πιο απίθανος λόγος για τον οποίο χορηγήθηκε αναρρωτική άδεια σε δημόσιο υπάλληλο: Υψωνόταν από μόνο του το... μεσαίο δάκτυλο του χεριού του | iefimerida.grhttp://www.iefimerida.gr/news/122917/%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%BF-%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CE%B5-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF-%CF%85%CF%88%CF%89%CE%BD%CF%8C#ixzz3VbWXxfy4

10 παράξενες εφευρέσεις της Βικτωριανής Εποχής

10 παράξενες εφευρέσεις της Βικτωριανής Εποχής

Η Βικτωριανή Εποχή έφερε μαζί της ένα κύμα δημιουργικότητας και πειραματισμού. Μερικά από τις πιο παράξενες ιστορίες συνέβησαν εκείνη την εποχή όπως και πολλές παράξενες εφευρέσεις, μερικές από τις οποίες αποδείχτηκαν τελικά χρήσιμες.


Αυτόματη μηχανή καπνίσματος

Εκείνη την εποχή το κάπνισμα ήταν κάτι το κοινό. Τα οπιούχα ήταν κάτι σαν τα πατατάκια στα περίπτερα και πίπες υπήρχαν σε κάθε σπίτι. Σε πολλά μπαρ το σύννεφο του καπνού αποτελούνταν από διάφορα είδη. Τι γινόταν όμως αν στο μαγαζί κάποιου δεν πήγαιναν καπνιστές; Κανένα πρόβλημα, γιατί εκείνη την εποχή εφευρέθηκε η αυτόματη μηχανή καπνίσματος. Αντί για τους ανθρώπους κάπνιζε η μηχανή!


Μπαστούνι πολλαπλών χρήσεων

Παράξενο αλλά μάλλον πολύ χρήσιμο. Εκτός από μπαστούνι είχε και άλλες χρήσεις. Ήταν φλάουτο, μετρητής αλόγου (!), δίχτυ για πεταλούδες ομπρέλα και εννοείτε πίπα, μιας και όπως είπαμε, το κάπνισμα ήταν πολύ κοινό τότε.
 Κάτι σαν ελβετικός σουγιάς δηλαδή!


Μηχανή για το γλύψιμο των γραμματοσήμων

Όταν εκείνη την εποχή, το ταχυδρομείο είχε τεράστια άνθιση και κάποιος έπρεπε να στέλνει πολλά γράμματα, τότε αυτή η συσκευή του ήταν πολύ χρήσιμη. Υπήρχαν διάφορα σχέδια και σχήματα της μηχανής που κολλούσε ένα γραμματόσημο χωρίς να χρειάζεται σάλιο.


Προφυλακτήρας ποδηλάτου για κυρίες

Και το ποδήλατο βρήκε μεγάλη απήχηση εκείνη την εποχή. Πως λοιπόν οι κυρίες με τα μακριά φορέματα τους θα μπορούσαν να κάνουν την ποδηλατάδα τους χωρίς αυτά να μπλέκουν στις ρόδες; Με τον προφυλακτήρα.


Η γέφυρα που κυλούσε

Από το να 
κατασκευάσεις μια ολόκληρη γέφυρα, γιατί να μην κάνεις μια πλατφόρμα που να κινείται πάνω σε ράγες; Μάλλον η ιδέα ήταν μια σκέτη αποτυχία γιατί τελικά η γέφυρα επικράτησε.


Μηχανική βούρτσα για άλογα

Το βούρτσισμα 
του αλόγου γινόταν παιχνιδάκι με αυτήν την συσκευή.




Σταθεροποιητής για γράψιμο

Αν σκεφτεί κανείς πως η μετακινήσεις τότε γινόντουσαν με άμαξες, τότε μάλλον αυτή η συσκευή ήταν πολύ χρήσιμη. Όταν κάποιος λοιπόν ταξίδευε με μια άμαξα στους κακοφτιαγμένους δρόμους και έπρεπε να κάνει και γραφική δουλειά ταυτόχρονα, απλά τοποθετούσε τον σταθεροποιητή στο κάθισμα του και έκανε τη δουλειά του.




Διπλογράφος και Bigraph

Ο Διπλογράφος επέτρεπε σε κάποιον που έγραφε να δημιουργεί ταυτόχρονα και ένα αντίγραφο. Ο bigraph ήταν για τον ίδιο σκοπό, απλά στην ουσία, αντέγραφε τις κινήσεις του συγγραφέα και δημιουργούνταν ένα αντίγραφο σε ένα άλλο χαρτί.


Σφαιρικό ποδήλατο

Μια διάφανη σφαίρα με ένα σχοινί για να στηρίζεται ο χειριστής της.


Ηλεκτρικό κόσμημα

Το ηλεκτρικό δεν ήταν κάτι κοινό όπως είναι σήμερα, απεναντίας ήταν μια επαναστατική ιδέα. Φανταστείτε λοιπόν ένα κόσμημα που άναβε με ηλεκτρικό. Τοποθετούσα φωτάκια στο κόσμημα και αυτά έλαμπαν. Φυσικά δεν ήταν κάτι που μπορούσε να φορεθεί παντού και πάντα.http://forcleveronly.blogspot.gr/2013/06/10.html

Οι παράξενες συνήθειες διάσημων συγγραφέων

Οι παράξενες συνήθειες διάσημων συγγραφέων

Πολλοί διάσημοι συγγραφείς έχουν παράξενη, περίεργη και κάποιοι θα έλεγαν και εξωφρενική ρουτίνα στην καθημερινότητά τους.

Η συγγραφέας Celia Blue Johnson από το Μπρούκλιν, συγκέντρωσε στο βιβλίο της Odd Type Writers: From Joyce and Dickens to Wharton and Welty, the Obsessive Habits and Quirky Techniques of Great Authors τις παράξενες συνήθειες, προλήψεις, μεθόδους και τεχνικές ή τρικ αναβλητικότητας διάσημων συγγραφέων προκειμένου να περάσουν τις σκέψεις τους επάνω σε χαρτί.

Ο τρόπος και το μέσο της γραφής αποκαλύπτουν την προσωπική ιδιοσυγκρασία.

Ο Wallace Stevens έγραφε τα ποιήματά του σε κόλλες χαρτί ενώ περπατούσε, κάτι που ο ίδιος θεωρούσε διεγερτικά δημιουργικό, και στη συνέχεια τις έδινε στη γραμματέα του για να τις δακτυλογραφήσει.

Ο James Joyce έγραφε ξαπλωμένος μπρούμυτα στο κρεβάτι με μπλε μελάνι, φορώντας ένα λευκό παλτό. Το μεγαλύτερο τμήμα του Finnegan's Wake το έγραψε με κηρομπογιές σε χαρτόνι. Αυτό όμως δεν ήταν θέμα παραξενιάς, αλλά πρακτικότητας... γιατί ήταν σχεδόν τυφλός. Είχε μυωπία από την παιδική του ηλικία και όταν έφτασε στα 20 του χρόνια είχε μεγαλώσει πολύ και του δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα. Σαν να μην έφτανε αυτό, στα 25 του έπαθε ρευματικό πυρετό, που τού προκάλεσε ιριδίτιδα, μια επίπονη ασθένεια στα μάτια. Μέχρι το 1930 είχε υποβληθεί σε 25 χειρουργικές επεμβάσεις στα μάτια, καμία από τις οποίες δε βελτίωσε την όρασή του.

Οι κηρομπογιές τον βοηθούσαν να βλέπει αυτά που έγραφε, ενώ το άσπρο παλτό τον βοηθούσε γιατί αντανακλούσε περισσότερο φως στις σελίδες τη νύχτα.

Η Virginia Woolf ήταν πολύ ισχυρογνώμων αναφορικά με τον σωστό τρόπο να γράφει και το σωστό τρόπο να διαβάζει. Στα 20 της περνούσε δυόμισι ώρες κάθε πρωί γράφοντας σε ένα γραφείο με ύψος 1,06 μ. με κλίση στην κορυφή του, έτσι ώστε να μπορεί να κοιτάζει τη δουλειά της και από κοντά, αλλά και από μακριά.

Σύμφωνα με τον ανιψιό της, Quentin Bell, αυτό δεν είχε να κάνει με πρακτικούς λόγους, αλλά είχε σχέση με την αντιπαλότητα που είχε αναπτύξει με την αδερφή της, την καλλιτέχνιδα Vanessa Bell, η οποία ζωγράφιζε όρθια. Η Virginia δεν ήθελε να την ξεπερνάει η αδερφή της.

Όταν σταμάτησε να γράφει όρθια και άρχισε να κάθεται, κατασκεύασε κάτι για το οποίο ήταν πολύ περήφανη: χρησιμοποίησε ένα κομμάτι κόντρα πλακέ ως πίνακα γραφής, στο οποίο πρόσθεσε ένα δίσκο για μελάνι και πένες έτσι ώστε να μην διακόπτεται η έμπνευσή της όταν ξέμενε από υλικά.

Καθοδηγούμενος από έναν παρόμοιο φόβο “εξάντλησης” των υλικών, ο John Steinbeck, που προτιμούσε να γράφει με μολύβι, είχε πάντοτε στο γραφείο του 12 πολύ καλά ξυσμένα μολύβια. Ο εκδότης του αναγκάστηκε να τού στέλνει στρογγυλεμένα μολύβια, γιατί τα κρατούσε τόσο σφιχτά και δυνατά που δημιουργούνταν κάλοι ανάμεσα στα δάχτυλά του.

Ο Truman Capote δεν ξεκινούσε ή δεν τελείωνε τα έργα του τις Παρασκευές. Δεν έμενε σε δωμάτια ξενοδοχείου αν το νούμερο στο τηλέφωνο περιείχε τον αριθμό 13 και ποτέ δεν άφηνε πάνω από τρία αποτσίγαρα στο τασάκι, αδειάζοντας τα επιπλέον στην τσέπη του σακακιού του.

Πολλοί συγγραφείς μετρούσαν την ποιότητα της δουλειάς τους με... ποσοτικά κριτήρια. Για παράδειγμα ο Jack London έγραφε 1.000 λέξεις κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ενώ ο William Golding ανακοίνωσε μια φορά σε ένα πάρτι ότι έγραφε καθημερινά 3.000 λέξεις, νούμερο που φρόντιζαν να “φτάνουν” και οι Norman Mailer και Arthur Conan Doyle.

Ο Anthony Trollope, από την άλλη, ξεκινούσε κάθε ημέρα στις 5 και μισή το πρωί και πίεζε τον εαυτό του να γράφει 250 λέξεις κάθε 15 λεπτά, χρονομετρώντας μάλιστα τον εαυτό του.

Ο Stephen King κάνει τα πάντα για να φτάσει το στόχο των 2.000 λέξεων που έχει ορίσει ότι θέλει να πετυχαίνει καθημερινά, ενώ ο Thomas Wolfe δε σταματά αν δεν έχει γράψει 1.800 λέξεις.

Βέβαια, κάποιοι συμφωνούσαν με το αρχαίο ρητό “ουκ εν τω πολλώ το ευ”, με τον James Joyceνα θεωρεί κατόρθωμα τη συμπλήρωση δύο τέλειων προτάσεων την ημέρα. Ακόμη, η Dorothy Parker, μανιακή με τη διόρθωση, έλεγε ότι “δεν μπορώ να γράψω ούτε πέντε λέξεις, έχω αλλάξει ήδη επτά”.

Όταν το φθινόπωρο του 1830 ο Victor Hugo ξεκίνησε να γράφει την Παναγία των Παρισίων, είχε ένα ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα μπροστά του. Το βιβλίο έπρεπε να είναι έτοιμο μέχρι το Φεβρουάριο της επόμενης χρονιάς. Έτσι αγόρασε ένα μπουκάλι μελάνι και κλείστηκε στο σπίτι του για μήνες. Η τεχνική του ήταν η εξής: Κλείδωσε τα ρούχα του στη ντουλάπα για να αποφεύγει τον πειρασμό να βγαίνει έξω και δεν είχε τίποτε άλλο να φορέσει παρά μόνο ένα μεγάλο, γκρι σάλι. Έφτανε μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών του και το είχε αγοράσει ειδικά γι΄ αυτήν την περίσταση. Το φορούσε για τους επόμενους πολλούς μήνες.

Τελείωσε το βιβλίο του μερικές εβδομάδες πριν τη λήξη της προθεσμίας, ενώ τελείωσε όλο το μπουκάλι μελάνι.

Ο Charles Dickens προτιμούσε το μπλε μελάνι, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί στέγνωνε πιο γρήγορα από τα άλλα χρώματα.

Η Virginia Woolf χρησιμοποιούσε διαφορετικό χρώμα μελάνι: πράσινο, μπλε και μοβ, που ήταν και το αγαπημένο της. Το μοβ άρεσε επίσης και τον Lewis Carroll, κι αυτό γιατί όταν δίδασκε μαθηματικά στην Οξφόρδη, οι καθηγητές χρησιμοποιούσαν μοβ μελάνι για να διορθώνουν τα γραπτά των φοιτητών τους.

Ο Joseph Heller έγραψε μερικά από τα καλύτερα έργα του ενώ μετακινούνταν με λεωφορείο. Όταν ξεκίνησε να γράφει για μια διαφημιστική εταιρεία σε ηλικία 16 ετών, ο Woody Allen, όχι μόνο το έκανε ενώ χρησιμοποιούσε το μετρό, αλλά δεν ήταν καν καθιστός σε κάποια θέση.http://forcleveronly.blogspot.gr/2015/03/blog-post_84.html

Ξεθάβοντας το παρελθόν της Τουρκίας

Οθωμανική αναβίωση, τότε και τώρα

Nick Danforth

12/03/2015

• Print
• Send to friend
• • Decrease font size
  • Text
  • Increase font size

Περίληψη: 

 

Από την δεκαετία του 1930 μέχρι σήμερα, η Τουρκία κραδαίνει την νεο-οθωμανική ρητορική για να υποστηρίξει μια σειρά από διαφορετικές, ακόμη και αντιφατικές πολιτικές.

Ο NICK DANFORTH είναι υποψήφιος διδάκτορας τουρκικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Georgetown.

Εμφάνιση άρθρου σε μία σελίδα

• previous-disabled
• Page
  1
  of 4
• next

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να γράψετε το σχόλιο σας.Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε ενημέρωση από το ForeignAffairs.gr.

Το πρωί της 22ας Φεβρουαρίου, πάνω από 500 Τούρκοι στρατιώτες μεταφέρθηκαν [1] στην Συρία για να εξάγουν την σορό του Σουλεϊμάν Σαχ -παππού του Οσμάν Α’, του ιδρυτή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας- από ένα μικρό μαυσωλείο στις όχθες του ποταμού Ευφράτη. Αν κι ο Σουλεϊμάν Σαχ δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα διάσημος ή σημαντικός σε σύγκριση με άλλους Οθωμανούς προγόνους, ο τάφος του ήταν μέρος της Τουρκίας, σύμφωνα με μια συνθήκη του 1921, και οι φρουροί του βρίσκονταν τεχνικά επί τουρκικού εδάφους. Καθώς αμφότεροι είχαν περικυκλωθεί εδώ και μήνες από μαχητές του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και της αλ-Σαμ (ISIS), ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, επέμεινε ότι η απόσυρση των λειψάνων και των φρουρών αποτελούσε μέσο για την προστασία της εθνικής τους τιμής. «Οι χώρες που δεν προστατεύουν τα ιστορικά τους σύμβολα δεν μπορούν να οικοδομήσουν το μέλλον τους», είπε. Η αντιπολίτευση, εν τω μεταξύ, έσπευσε να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι θυσιάζει τουρκικό έδαφος για πρώτη φορά σε διάστημα σχεδόν ενός αιώνα.

Αυτή η εισβολή στην Συρία ανανέωσε φυσικά τις ανησυχίες ότι η σύγχρονη Τουρκία, κατά κάποιον τρόπο, ξεθάβει το οθωμανικό παρελθόν της. Πράγματι, τέτοιες κατηγορίες παρουσιάστηκαν ήδη από το 1937, μόλις 15 χρόνια μετά το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ως απάντηση σε μια διαφορετική εδαφική σύγκρουση με την Συρία. Σύμφωνα με την ιστορικό Sarah Shields [2], ο Γάλλος αυτοκρατορικός αξιωματικός, Damien de Martel, επικαλέστηκε το φάντασμα του νεο-οθωμανισμού, όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο πρώτος πρόεδρος της Τουρκίας, απαίτησε από την Γαλλία να παραχωρήσει την Αλεξανδρέττα (την νυν νότια τουρκική επαρχία Χατάι) στην Τουρκία, έστω κι αν οι εθνικιστές της Συρίας θεωρούσαν πως θα ήταν παράνομη μια τέτοια προσάρτηση. Το αίτημα του Ατατούρκ, όπως προειδοποίησε τότε ο Martel [3], ήταν η απόδειξη ότι σύντομα θα «επέστρεφε στην πολιτική των σουλτάνων» και θα άρχιζε την ανακατάληψη της Εγγύς Ανατολής.

Από την δεκαετία του 1930 έως το 2015, η Τουρκία πράγματι κραδαίνει την νεο-οθωμανική ρητορική για να υποστηρίξει μια σειρά από διαφορετικές, ακόμη και αντιφατικές πολιτικές. Το να εξετάσουμε την εξέλιξη του τρόπου με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε ο όρος αυτός μπορεί να βοηθήσει στην επεξήγηση των τρεχόντων διλημμάτων εξωτερικής πολιτικής του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) στην Μέση Ανατολή.

Η ΛΟΓΙΚΗ ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ

Η εξωτερική πολιτική του Ατατούρκ [4] χαρακτηριζόταν σε μεγάλο βαθμό από ουδετερότητα και απομονωτισμό. Με εξαίρεση την Αλεξανδρέττα και μια σύντομη διαφωνία με το Ηνωμένο Βασίλειο για την ιρακινή επαρχία της Μοσούλης, απέρριψε τις αλυτρωτικές διεκδικήσεις πρώην οθωμανικών εδαφών. Ανησυχώντας σε μεγάλο βαθμό για την διατήρηση όσων είχε από την αρπάγη των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ο Ατατούρκ επικεντρώθηκε στην ανοικοδόμηση του τουρκικού κράτους και της οικονομίας στο εσωτερικό της Ανατολίας.

Η πολιτική αυτή άλλαξε δραματικά, όμως, μετά την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου. Η ένταξη στο ΝΑΤΟ με σκοπό την αντιμετώπιση μιας ανανεωμένης σοβιετικής απειλής αποτελούσε, κατά μια έννοια, μια εξαιρετικά νεο-οθωμανική πολιτική ˑ για το μεγαλύτερο μέρος του δέκατου ένατου αιώνα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε συμμαχήσει με το Ηνωμένο Βασίλειο, την τότε διαπρεπή υπερδύναμη της Δύσης, για να ισορροπήσει απέναντι στην τσαρική Ρωσία. Με το Δόγμα Τρούμαν, το οποίο προέβλεπε εκατομμύρια για οικονομική και στρατιωτική βοήθεια προς την Τουρκία, οι Ηνωμένες Πολιτείες πήραν την θέση της Βρετανίας.

Όπως ήταν αναμενόμενο, στα πρώτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, Τούρκοι κι Αμερικανοί διπλωμάτες επικαλούνταν συχνά την μακρά ιστορία της σύγκρουσης των Οθωμανών με την Ρωσία τόσο για να εμπνεύσουν, όσο και για να την χρησιμοποιήσουν ως προπαγάνδα. Οι Τούρκοι στρατιώτες που αγωνίζονταν στον πόλεμο της Κορέας χαιρετίζονταν ως εγγονοί των γενιτσάρων, της ελίτ του πεζικού των σουλτάνων. Υπήρχαν φήμες πως οι Οθωμανοί ήρωες πολέμου μπορούσαν [5] ακόμα και να ενώνονταν μυστικά μαζί τους στο πεδίο της μάχης. Αλλά η ανανέωση της νεο-οθωμανικής ρητορικής έφερε επίσης επιπλοκές. Οι Αμερικανοί διπλωμάτες φοβούνταν ότι θα αποξενώσει τον νέο σύμμαχο της Τουρκίας, την Ελλάδα, καθώς και τους πρόσφατα ανεξάρτητους Άραβες γείτονές της. Εκείνη την εποχή, η Ουάσιγκτον ενθάρρυνε την Τουρκία να κατευθύνει την Μέση Ανατολή, με έναν οθωμανικό τρόπο, σε μια συμμαχία κατά της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά προειδοποίησε την Τουρκία να προχωρήσει προσεκτικά δεδομένου ότι πολλοί Άραβες δεν έχουν ιδιαίτερα καλές αναμνήσεις από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο όρος «νεο-οθωμανικός» επανήλθε στην επικαιρότητα, πιο συχνά σε σχέση με [6] τα οικονομικά κίνητρα προσέγγισης του Τούρκου ηγέτη, Τουργκούτ Οζάλ, στην Κεντρική Ασία - παρεμπιπτόντως, μια περιοχή που δεν υπήρξε ποτέ μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Είναι απίθανο να ασχολήθηκε ο Οζάλ με την αναβίωση του οθωμανικού παρελθόντος. Ήταν επιχειρηματίας και το κίνητρό του πίσω από την επέκταση της περιφερειακής επιρροής της Τουρκίας ήταν επιχειρηματικό -να δημιουργήσει ευκαιρίες για Τούρκους βιομηχάνους που προσανατολίζονταν όλο και περισσότερο στις εξαγωγές. Τον λεγόμενο νεο-οθωμανισμό του Οζάλ τροφοδοτούσε ο ενθουσιασμός του για την ελεύθερη αγορά, η οποία δεν αποτελούσε ποτέ οθωμανικό ιδανικό. Στην πραγματικότητα, ο Οζάλ υιοθέτησε μια φιλοδυτική ερμηνεία του οθωμανισμού –συγκρίνοντας ακόμα και την οθωμανική εγχώρια πολιτική της φιλελεύθερης αποκέντρωσης με εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών.

ΣΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣhttp://www.foreignaffairs.gr/articles/70224/nick-danforth/ksethabontas-to-parelthon-tis-toyrkias

Εμφάνιση άρθρου σε μία σελίδα