Μικρές χώρες του κόσμου… χάρμα οφθαλμών!

Μικρές χώρες του κόσμου… χάρμα οφθαλμών!

Υπάρχουν χώρες ολόκληρες που μπορεί να περιλαμβάνουν μια και μόνο πόλη η μερικά μικρά νησιά αλλά προσφέρουν μοναδικές εμπειρίες στους επισκέπτες τους. Μερικές από τις μικρότερες αλλά πολύ όμορφες χώρες στη λίστα που ακολουθεί...




1. Βατικανό

Η Πόλη του Βατικανού είναι η μικρότερη αναγνωρισμένη χώρα στον κόσμο, με έκταση περίπου 110 στρέμματα και πληθυσμό μόλις 800 κατοίκους.

2. Μονακό

Το πριγκηπάτο του Μονακό βρίσκεται στη γαλλική Ριβιέρα και είναι το δεύτερο μικρότερο ανεξάρτητο κράτος στον κόσμο με σημαντικότερη πόλη το Μόντε Κάρλο και ένα από τα υψηλότερα εισοδήματα κατά κεφαλήν.

3. Ναούρου

Νησιωτική χώρα της Μικρονησίας στο Νότιο Ειρηνικό, είναι η μικρότερη δημοκρατία στον κόσμο, καλύπτοντας μόλις 21 τετραγωνικά χιλιόμετρα έκταση, με 9.000 κατοίκους.

4. Τουβαλού

Πολυνησιακό νησί που βρίσκεται στον Ειρηνικό Ωκεανό, ανάμεσα στη Χαβάη και την Αυστραλία. Ένα από τις μικρότερες και πιο απομακρυσμένες χώρες στον κόσμο.

5. Σαν Μαρίνο

Η Δημοκρατία του Αγίου Μαρίνου βρίσκεται στην ιταλική χερσόνησο, στη βόρειο-ανατολική πλευρά των Απέννινων. Αποτελεί το παλαιότερο κράτος στην Ευρώπη που ιδρύθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 301 και ο πληθυσμός του δεν υπερβαίνει τους 33.000 κατοίκους.

6. Λιχτενστάιν

Το Πριγκιπάτο του Λιχτενστάιν είναι μια αλπική χώρα της κεντρικής Ευρώπης που συνορεύει με την Ελβετία δυτικά και νότια και με την Αυστρία στα ανατολικά και βόρεια. Είναι το τελευταίο απομεινάρι της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και είναι ένα ανεξάρτητο κράτος με πολύ στενούς δεσμούς με την Ελβετία.

7. Νησιά Μάρσαλ

Η Δημοκρατία των Νήσων Μάρσαλ είναι μια νησιωτική χώρα που βρίσκεται στο βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό, περίπου στη μέση μεταξύ της Χαβάης και της Αυστραλίας. Περιλαμβάνει 29 κοραλλιογενείς ατόλες και χιλιάδες μικροσκοπικά νησάκια, όλα διάσπαρτα σε μια ευρεία περιοχή του Ειρηνικού Ωκεανού .

8. Οι Μαλδίβες

Οι Μαλδίβες ή Νησιά των Μαλδίβων είναι ένα νησιωτικό έθνος στον Ινδικό Ωκεανό. Πρόκειται για ένα αρχιπέλαγος 1.192 κοραλλιογενών νησιών που ομαδοποιούνται σε 26 κοραλλιογενείς ατόλες. Οι Μαλδίβες είναι η μικρότερη ασιατική χώρα με πρωτεύουσα την πόλη Μαλέ.

9. Γρενάδα

Πρόκειται για μια νησιωτική χώρα που αποτελείται από το νησί της Γρενάδας και έξι μικρότερα νησιά στο νότιο άκρο των Γρεναδίνων στη νοτιοανατολική Καραϊβική Θάλασσα.

10. Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες

Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες είναι μια νησιωτική χώρα στο νότιο τμήμα των Νήσων Windward που βρίσκονται στο νότιο άκρο των ανατολικών συνόρων της Καραϊβικής Θάλασσας.

11. Μπαρμπάντος

Τα Μπαρμπάντος είναι μια νησιωτική χώρα στην Μικρές Αντίλλες, δημοφιλής τουριστικός προορισμός στην Καραϊβική και ιδιαιτερα ανεπτυγμένη.

12. Αντίγκουα και Μπαρμπούντα

Νησιωτικό έθνος που βρίσκεται μεταξύ της Καραϊβικής Θάλασσας και του Ατλαντικού Ωκεανού. Αποτελείται από δύο μεγάλα κατοικημένα νησιά, την Αντίγκουα και την Μπαρμπούντα, καθώς και από έναν αριθμό μικρότερων νησιών.

13. Παλάου


Η Δημοκρατία του Παλάου είναι μια νησιωτική χώρα που βρίσκεται στο δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό, δημοφιλής καταδυτικός προορισμός για τους απανταχού λάτρεις του τροπικού βυhttp://kosmoskaipolitismos.blogspot.gr/2013/08/blog-post_29.htmlθού.

Τα βουνά των χρημάτων και των χρεών

Η συνηθέστερη ερώτηση αφορά το από πού προέρχονται τα χρήματα, με τα οποία δανείζονται κράτη, επιχειρήσεις και νοικοκυριά – ειδικά σε μία εποχή, όπου τα παγκόσμια χρέη έχουν εκτοξευθεί στη στρατόσφαιρα. Στα πλαίσια αυτά έχουν ασφαλώς ενδιαφέρον τα παρακάτω νούμερα:

(α)  Η συνολική αξία των αποθεμάτων ασημιού του πλανήτη, υπολογιζόμενα σε 1 δις ουγγιές, είναι περί τα 17 δις $ – με μία μέση σημερινή τιμή της τάξης των 17 $ ανά ουγγιά.

(β)  Η συνολική αξία των αποθεμάτων χρυσού, τα οποία υπολογίζονται στους 187.200 τόνους, είναι 7,7 τρις $ – με μέση τιμή τα 1.275 $ ανά ουγγιά.

(γ)  Η πλέον ταχύτερα αυξανόμενη κατηγορία παγίων περιουσιακών στοιχείων είναι τα κρυπτογραφημένα (ψηφιακά) νομίσματα, συνολική αξίας σήμερα στα 173 δις $ – εκ των οποίων τα 100 δις $ αφορούν το BITCOIN, τα 28 δις $ το ETHEREUM και τα 45 δις $ όλα τα υπόλοιπα.

(δ)  Οι έξι μεγαλύτερες εταιρείες του πλανήτη είναι οι εξής αμερικανικές, κατά σειρά χρηματιστηριακής αξίας: APPLE, ALHPABET (GOOGLE), MICROSOFT, FACEBOOK, AMAZON, BERKSHIRE HATHAWAY (Buffet). Η χρηματιστηριακή αξία της APPLE είναι 873 δις $ σήμερα (περίπου 5 φορές το ΑΕΠ της Ελλάδας), ενώ της ALPHABET 713 δις $.

(ε)  Η περιουσία των 50 πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη υπολογίζεται στα 1,9 τρις $ (περίπου 11 φορές το ΑΕΠ της Ελλάδας), ενώ οι εννέα πρώτοι είναι οι εξής: Gates (89), Bezos (84), Buffet (81), Zuckerberg (73), MA (39), Musk (21). Ο μοναδικός κινέζος είναι ο ΜΑ, ο ανταγωνιστής της AMAZON στην Κίνα.

(στ) Ο Ισολογισμός της Fed αυξήθηκε στα 4,5 τρις $ το 2014 από 1 τρις $ το 2008 λόγω των πακέτων ποσοτικής διευκόλυνσης – ενώ παραμένει έκτοτε στα ίδια επίπεδα. Όλων μαζί των μεγάλων κεντρικών τραπεζών υπολογίζονται στα 17 τρις $.

(ζ)  Η συνολική αξία των κερμάτων και χαρτονομισμάτων του πλανήτη, των μετρητών χρημάτων δηλαδή, τοποθετείται στα 7,6 τρις $. Μαζί με τις καταθέσεις όψεως, τα χρήματα φτάνουν στα 36,8 τρις $ – ενώ όλα μαζί (μετρητά, καταθέσεις όψεως, καταθέσεις προθεσμίας, αποταμιεύσεις κλπ.) υπολογίζονται στα 90,4 τρις $. Είναι δηλαδή περισσότερα από το παγκόσμιο ΑΕΠ (75,6 τρις $ το 2016 – πηγή) – με μόλις το 8% σε φυσική μορφή, ενώ τα υπόλοιπα 92% σε ηλεκτρονική μορφή.

(η)  Η αξία των χρηματιστηρίων διεθνώς υπολογίζεται στα 73 τρις $,περίπου όσο το παγκόσμιο ΑΕΠ – με το 38% στις Η.Π.Α., το 11% στην Ευρώπη, το 10% στην Κίνα, το 7% στην Ιαπωνία, το 5% στη Μ. Βρετανία (θεωρείται ήδη εκτός Ευρώπης) και το 29% στον υπόλοιπο πλανήτη.

(θ)  Το συνολικό παγκόσμιο χρέος (κράτη, επιχειρήσεις και νοικοκυριά) υπερβαίνει τα 215 τρις $ ή το 325% του ΑΕΠ του πλανήτη – ενώ τα 70 τρις $ ή το 33% προστέθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια, μετά την κρίση. Κυριότερη αιτία της αύξησης του είναι η Κίνα, στην οποία το συνολικό χρέος από 200% του ΑΕΠ της το 2011 εκτοξεύθηκε στο 300% σήμερα – με το 150% του χρέους ως προς το ΑΕΠ να αφορά τις επιχειρήσεις εκτός των τραπεζών.

(ι)  Τα ακίνητα παγκοσμίως (σπίτια, γραφεία, καταστήματα, ξενοδοχεία, βιομηχανική γη, αγροτική γη, λοιπή εμπορική γη), τα οποία ουσιαστικά τοποθετούνται απέναντι στο χρέος, έχουν συνολική αξία ύψους 217 τρις $ – εκ των οποίων τα 162 τρις $ ή το 75% αφορά τα σπίτια. Το 21% από τα σπίτια (residence) ευρίσκονται στις Η.Π.Α., παρά το ότι κατοικεί μόλις το 5% του πληθυσμού του πλανήτη, ενώ το 24% στην Ευρώπη – στην οποία κατοικεί το 11% του πληθυσμού. Όταν σπάζουν οι φούσκες στα ακίνητα, όπως οι σημερινές στην Αυστραλία, στον Καναδά κοκ., τότε μειώνεται απότομα η αξία των εγγυήσεων και δημιουργούνται τεράστια προβλήματα στις τράπεζες – οι οποίες πρέπει να μειώσουν αντίστοιχα τα δάνεια τους, άρα το παγκόσμιο χρέος.

Η συνολική ποσότητα των χρημάτων πάντως (90,4 τρις $), μαζί με την αξία των ακινήτων (217 τρις $), υπερβαίνει κατά πολύ το παγκόσμιο χρέος (215 τρις $) – πόσο μάλλον εάν προσθέσουμε την αξία των χρηματιστηρίων (73 τρις %)

(κ)  Η κατώτερη αξία της αγοράς παραγώγων υπολογίζεται στα 544 τρις $, δηλαδή πάνω από το επταπλάσιο του παγκοσμίου ΑΕΠ. Η υψηλότερη αξία, η οποία συμπεριλαμβάνει τόσο τις αγορές, όσο και τις πωλήσεις, υπολογίζεται στα 1,2 τετράκις $ ή 16 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ – αποτελώντας μία βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια του παγκοσμίου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Αρκετοί βέβαια θεωρούν πως πρόκειται για ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, αφού από τη μία πλευρά ευρίσκονται αυτοί που τα αγοράζουν, ενώ από την άλλη αυτοί που τα πουλούν – κάτι που όμως δεν συμπεριλαμβάνει τον κίνδυνο των αγορών επί πιστώσει, ο οποίος εμφανίζεται όταν κάποιος αδυνατεί να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του, προκαλώντας στη συνέχεια μία αλυσιδωτή αντίδραση τεραστίων διαστάσεων, όπως αυτή που βιώσαμε το 2008. Τα πλέον γνωστά παράγωγα, τα οποία πυροδότησαν την κρίση του 2008, είναι τα «δομημένα προϊόντα» (συσκευασμένα δάνεια) και τα CDS – ενώ τα περισσότερα στοιχήματα αφορούν τις νομισματικές ισοτιμίες.

http://www.analyst.gr/2017/11/04/ta-vouna-ton-xrimaton-kai-ton-xreon/

7 ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΔΕ ΠΗΓΑΝ ΣΧΟΛΕΙΟ!!!

Μετά τους «κακούς μαθητές, μεγαλοφυείς ενήλικες» συνεχίζουμε με κάποιους ανθρώπους που είτε δεν πήγαν καθόλου στο σχολείο είτε έμειναν τόσο λίγο σε αυτό ώστε δεν πρόλαβαν να μάθουν τίποτα. Όμως, ο καθένας στον τομέα του, επηρέασε τόσο τον κόσμο, ώστε να μπορούμε να πούμε ότι τον διαμόρφωσαν -με τη δύναμη του μυαλού τους και μόνο.

Ο Τόμας Έντισον πήγε στο σχολείο σε ηλικία οκτώ χρονών και έμεινε τρεις μήνες. Ήταν ο τελευταίος στην τάξη και ο δάσκαλος «δεν τον χώνευε».

Ο πατέρας του Έντισον πίστευε ότι ο γιος του ήταν κουτός (μάλλον εκείνος δεν ήταν ιδιαίτερα ευφυής).

Κάποια μέρα ο δάσκαλος είπε στον Έντισον -μπροστά σε όλη την τάξη- ότι είναι αδειοκέφαλος. Ο Τόμας, που δεν ήταν το πιο πειθήνιο παιδί, εγκατέλειψε αμέσως στην τάξη και στο σπίτι είπε ξεκάθαρα στη μητέρα του ότι δε θα ξαναγυρίσει ποτέ στο σχολείο. Και πράγματι έτσι έκανε (το σχολείο δεν ήταν υποχρεωτικό το 1855).

Έμεινε να διαβάζει στο σπίτι, έχοντας ως δασκάλα τη μητέρα του. Εκείνη μπόρεσε να του μάθει μόνο τα βασικά (κολλυβογράμματα, όπως έλεγαν κι οι παλιοί).

Σε ηλικία δεκαεννιά χρονών ο Έντισον έγραφε τις επιστολές χωρίς να χρησιμοποιεί καθόλου σημεία στίξης. Κι αυτό μπορεί να μη μας φαίνεται περίεργο στον Οδυσσέα του Τζόις, αλλά τι εντύπωση θα μας έκανε αν κάποιος μας έστελνε ένα γράμμα χωρίς κόμματα και τελείες;

 -

Ο μικρός Έντισον, πέρα από τα σημεία στίξης, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για το διάβασμα. Διάβαζε ολημερίς Σαίξπηρ, Ντίκενς και ό,τι άλλο έπεφτε στα χέρια του. Μέχρι που μια μέρα η μητέρα του έφερε το βιβλίο «Σχολή της φυσικής», και τότε ουσιαστικά γεννήθηκε ο εφευρέτης Έντισον.
 

Έστησε ένα μικρό εργαστήριο στο υπόγειο του σπιτιού και όλη μέρα έκανε πειράματα.

Σε ηλικία δώδεκα χρονών, ενώ είχε συναρμολογήσει μόνος του έναν τηλέγραφο και είχε φτιάξει μια ηλεκτρική παγίδα για ποντίκια, κατάλαβε ότι χρειαζόταν λεφτά για να βελτιώσει το εργαστήριο του και ξεκίνησε να ψάχνει για δουλειά.

Βρήκε σε μια γειτονική πόλη. Για να πηγαίνει ως εκεί έπρεπε να ταξιδεύει με το τρένο τρεις ώρες καθημερινά. Ο Έντισον εκμεταλλεύτηκε αυτό το χρόνο για να διαβάζει και για να κερδίζει χρήματα, αφού πουλούσε στους επιβάτες φρούτα, ξηρούς καρπούς και καραμέλες.

Λίγο μετά ξεκίνησε να πουλάει στους επιβάτες και την εφημερίδα του! Αγόρασε από κάποιον παλαιοπώλη ένα παλιό χειροκίνητο πιεστήριο και κατά τον πηγαιμό έγραφε, στοιχειοθετούσε και τύπωνε μια μικρή εφημερίδα που είχε ως ύλη τα δρομολόγια των τρένων και μερικά πολιτικά νέα. Στο γυρισμό την πουλούσε.

Ο Έντισον συνέχισε έτσι (να κερδίζει χρήματα και να τα επενδύει στο εργαστήριο του) και έκανε μερικές από τις σημαντικότερες εφευρέσεις: Το μικρόφωνο, τον φωνογράφο, την ηλεκτρική λυχνία, το μπετόν και τελειοποίησε το τηλέφωνο, τη μηχανή λήψης φωτογραφιών, την ηλεκτρική γεννήτρια.

Το 1882, σε ηλικία 35 χρονών, έθεσε σε λειτουργία το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρισμού (στην Νέα Υόρκη).

Δυόμιση χιλιάδες διπλώματα ευρεσιτεχνίας φέρουν το όνομα του -και έχουν και σημεία στίξης. Ας θυμηθούμε και την πιο γνωστή του φράση: «Η ιδιοφυία είναι 1% έμπνευση και 99% εφίδρωση».

Ένας άλλος «αμόρφωτος» ήταν ο Αβραάμ Λίνκολν (άραγε ο Ντάνιελ Ντέι Λούις ήταν καλός μαθητής;) Ο Λίνκολν με την «emancipation proclamation» έδωσε την ελευθερία στους μέχρι τότε σκλάβους της Αμερικής. Γι’ αυτό και δολοφονήθηκε τρία χρόνια μετά.
 

Ο Άμπε ήταν γιος ξυλοκόπου και δεν πήγε ούτε ένα χρόνο δημοτικό σχολείο. Όμως ενώ εργαζόταν ως υποτακτικός σε κάποιον κτηματία εκμεταλλευόταν κάθε ελεύθερη στιγμή για να μάθει να διαβάζει (αυτός διάβαζε κυρίως εφημερίδες).

Σε ηλικία είκοσι έξι χρονών ξεκίνησε να μελετάει μόνος νομικά συγγράμματα και δύο χρόνια αργότερα κατάφερε να του δοθεί η άδεια για την άσκηση δικηγορίας.

Σε όλη του την πολιτική σταδιοδρομία οι αντίπαλοι του στόχευαν διαρκώς στη φτωχική του καταγωγή και την έλλειψη επίσημης μόρφωσης, αλλά ο Λίνκολν δεν αισθανόταν μειονεκτικά για αυτό.

Αφήνοντας τις εφευρέσεις και την πολιτική θα περάσουμε στο χώρο της λογοτεχνίας, όπου θα συναντήσουμε δύο «μεγάλους» που επίσης ήταν αυτοδίδακτοι. Ο πρώτος είναι ένας από τους πιο αγαπητούς συγγραφείς, αφού ο «Τομ Σόγιερ» και ο «Χικλμπέρι Φιν», είναι μπεστ σέλλερ τα τελευταία 150 χρόνια.

Ο Μάρκ Τουέιν (αληθινό όνομα Σάμουελ Λάνχορν Κλέμενς) θα είχε χαρακτηριστεί υπερκινητικό παιδί και θα τον είχαν μπουκώσει στα φάρμακα αν είχε γεννηθεί στην εποχή μας. Η μητέρα του και η δασκάλα του πολύ πρόθυμα θα το είχαν κάνει, αφού όπως φαίνεται ο Σαμ ήταν αδύνατο να μείνει ακίνητος πάνω από ένα δευτερόλεπτο.

Έκανε λίγα μαθήματα, λίγες εβδομάδες σύνολο.

Δώδεκα χρονών –και ενώ μόλις που είχε μάθει να διαβάζει- πέθανε ο πατέρας του και ο Κλέμενς αναγκάστηκε να εργαστεί. Έκανε ό,τι δουλειά μπορούσε να βρει ταξιδεύοντας στην Αμερική από άκρη σε άκρη. Δούλεψε σε ποταμόπλοιο απ’ όπου πήρε και το ψευδώνυμο του (Μάρκ Τουέιν= Σημείωσε δύο οργιές βάθος).

Δούλεψε σε τυπογραφείο και λίγο καιρό αργότερα ανέλαβε τη σύνταξη μιας μικρής αγροτικής εφημερίδας, με 50-100 αναγνώστες.

Ο Τουέιν ξεκίνησε να γράφει τα αγροτικά νέα με το χιούμορ που χαρακτήριζε τα βιβλία του. Έλεγε, για παράδειγμα, ότι ο καιρός ήταν κατάλληλος  για να κλαδέψουν τα πατατόδεντρα.

Η εφημερίδα του είχε τεράστια επιτυχία και σύντομα ξεκίνησε να γράφει άρθρα και σε άλλες.

Έκανε ταξιδιωτικά ρεπορτάζ απ’ όλο τον κόσμο, -είχε περάσει και από την Ελλάδα- κι όταν εκδόθηκαν τα βιβλία του κατέκτησε παγκόσμια διασημότητα και αναγνώριση.

Σε ηλικία εξήντα επτά χρονών το υπερκινητικό παιδί με την ελλιπή μόρφωση έγινε διδάκτορας στο πανεπιστήμιο του Μιζούρι, καθώς και σε εκείνο της Οξφόρδης.

Ένας άλλος «ελλιπής» που έγινε ένας από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους όλων των εποχών ήταν ο Τσαρλς Ντίκενς. Αυτός πήγε μέχρι τα έντεκα στο σχολείο, αλλά εκεί γνώρισε τη φρίκη, όπως την περιγράφει στον «Δαβίδ Κόπερφηλντ».

Γράφει για το δάσκαλο του, τον κύριο Κρίκ που μάλλον απολάμβανε τον ξυλοδαρμό των μαθητών:

«Αλήθεια, σκέφτομαι σήμερα όταν κοιτάζω πίσω μου, τι φοβερό ξεκίνημα για τη ζωή, να εξευτελίζεσαι και να σέρνεσαι από έναν τόσο ανίκανο και θρασύ άνθρωπο.»

Έντεκα χρονών ο Κάρολος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο για να προσέχει τα πέντε μικρότερα αδέλφια του και να εργάζεται σε μια βιοτεχνία βερνικιών, αφού οι γονείς του ήταν παρόντες-απόντες.

Λίγο καιρό μετά όλη η οικογένεια συνελήφθη και τους έκλεισαν σε φυλακή χρεωστών! (Σύντομα και στην Ελλάδα).

Μόνο ο Κάρολος κατάφερε να αποφύγει τη φυλακή και έμεινε σε ένα δωμάτιο μόνος έχοντας κληρονομήσει μοναχά μια κασέλα με βιβλία. Διάβαζε τον «Ροβινσόνα Κρούσο» και «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ» και ονειρευόταν να γράψει κάτι ανάλογο.

Τελικά κατάφερε να γράψει πολύ καλύτερα από αυτούς.

Η πιο εντυπωσιακή περίπτωση αυτοπραγμάτωσης είναι πιθανότατα εκείνη του Τσάρλι Σπένσερ, ο οποίος ως Σαρλό έμελε να γίνει η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα του εικοστού αιώνα (μαζί με τον Αδόλφο Χίτλερ, με τον οποίο είχε μόλις τέσσερις μέρες διαφορά).

Ο Τσάρλι δεν πήγε ποτέ σχολείο. Μόνη του επιδίωξη στα παιδικά του χρόνια, όπως λέει ο ίδιος, ήταν: «Πως θα χορτάσω την πείνα μου».

Ζούσε στο Λονδίνο με τη μητέρα του και τον ετεροθαλή αδελφό του, σε απερίγραπτη φτώχια. Ο πατέρας του, ένας ηθοποιός που είχε γίνει αλκοολικός τους είχε εγκαταλείψει από νωρίς. (Τελευταία έγινε γνωστό ότι ο Τσάπλιν είχε τσιγγάνικη καταγωγή, αλλά αυτό δεν είναι επιβεβαιωμένο).

 

Πολύ νωρίς η μητέρα του, πρώην πιανίστα που εργαζόταν ως ράφτρα, κατέρρευσε ψυχοσωματικά και κλείστηκε στο φρενοκομείο, ενώ τα παιδιά πήραν τη θέση τους στο ορφανοτροφείο.

Γράφει ο γιος του Τσάπλιν:

«Τα παιδιά στο ορφανοτροφείο δεν είχαν ποτέ αρκετό φαγητό και ζεστά ρούχα. Για το αδίκημα τους, που δεν ήταν άλλο από τη φτώχια, τους μεταχειρίζονταν σαν εγκληματίες.»

Ο Τσάπλιν έμεινε αρκετό καιρό εκεί. Μεγαλώνοντας, και με τη μεσολάβηση του πατέρα του, πήρε τους πρώτους ρόλους, ως κομπάρσος, στο θέατρο. Μόλις κέρδισε κάποια χρήματα πήρε το δρόμο του για την Αμερική.

Εκεί, 21 χρονών, άρχισε να τον ανησυχεί η ελλιπής σχολική του μόρφωση.

«Ήθελα», έγραφε, «να ξέρω τόσα όσα και οι άλλοι, για να μπορώ να αμύνομαι ενάντια στην περιφρόνηση που δείχνει ο κόσμος στους αμόρφωτους και αδαείς.»

Το πρώτο βιβλίο που αγόρασε ήταν η αγγλική γραμματική και μετά ένα αγγλολατινικό λεξικό. Νομίζετε ότι τα απομνημόνευσε σε λίγες μέρες; Όχι, τα βιβλία έμειναν σε μια βαλίτσα έτσι όπως αγοραστήκανε.

Το επόμενο βιβλίο που αγόρασε ήταν το «Ο κόσμος σαν βούληση και σαν παράσταση», του Σοπενχάουερ.

Αυτό το βιβλίο, λέει ο Τσάπλιν, το διάβαζε για σαράντα χρόνια, κάθε τόσο και πάλι από την αρχή, «χωρίς ποτέ να εμβαθύνει στο νόημα του».

Αυτό ήταν το σύνολο της μόρφωσης του ανθρώπου που άλλαξε τον κινηματογράφο κι έκανε τόσους ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη να γελάσουν και να κλάψουν.

Και θα τελειώσουμε τον κατάλογο των «αμόρφωτων» με έναν άνθρωπο που είχε αποφασίσει από οκτώ χρονών τι θέλει να κάνει –και μέχρι να το κάνει έμαθε και δεκάξι γλώσσες.

Ο Χάινριχ Σλήμαν, σε ηλικία οκτώ χρονών, είδε σ” ένα περιοδικό μια αναπαράσταση από τη φλεγόμενη Τροία, και αποφάσισε ότι έπρεπε να την ανακαλύψει.

Ο πατέρας του προσπάθησε να τον πείσει ότι η Τροία ήταν μια μυθική πόλη -έτσι πίστευαν τότε. Το παιδί όμως είχε βάλει στόχο.

 -

Σε ηλικία δεκατεσσάρων χρονών, κι έχοντας μάθει πολύ λίγα «γράμματα» από τον πατέρα του, ο Σλήμαν αναγκάζεται να γίνει μαθητευόμενος σε έναν έμπορο.

Επειδή κατάλαβε ότι για να κάνει τις ανασκαφές θα χρειαζόταν πολλά λεφτά ο Χάινριχ βρήκε μια καινούρια δουλειά σε ένα καράβι, με το οποίο θα έφτανε ως την Αμερική, «τη χώρα των ευκαιριών».
 

Δυστυχώς το καράβι ναυάγησε στις ολλανδικές ακτές και ο Χάινριχ έμεινε στην Ολλανδία. Εκεί, και ενώ δούλευε ως κλητήρας σε εμπορική επιχείρηση, φάνηκε η γλωσσική του μεγαλοφυΐα.

Σε τρία χρόνια έμαθε να γράφει και να διαβάζει: Ολλανδικά, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά και πορτογαλικά.

Αργότερα βρέθηκε στην Πετρούπολη, όπου έμαθε ρωσικά και ξεκίνησε να εμπορεύεται ινδικά χρώματα, νίτρο, θειάφι κα.

Σε ηλικία 26 χρονών ήταν εκατομμυριούχος και ξεκίνησε για την Αμερική. Στη διάρκεια του ταξιδιού (έξι εβδομάδες) έμαθε πολωνικά και σουηδικά.

Κέρδισε πολλά ακόμα χρήματα κάνοντας εμπόριο χρυσού και μόλις είχε μαζέψει αρκετά ξεκίνησε για το παιδικό του όνειρο: Να ανακαλύψει το Ίλιον του Ομήρου.

Οι τελευταίες γλώσσες που έμαθε ήταν αραβικά και ελληνικά. Ταξίδεψε στην Ανατολή (Εγγύς, Μέση και Άπω) και τελικά εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα (όπου παντρεύτηκε και Ελληνίδα).
 

Στα 48 του χρόνια και βασιζόμενος κυρίως στην Ιλιάδα ξεκίνησε τις ανασκαφές στην Μικρά Ασία. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα βρήκε πράγματι την πόλη των ονείρων του (και μερικές ακόμα μετά).

Άλλοι αμόρφωτοι ήταν ο Σουηδός Άλφρεντ Νόμπελ, που εννιά χρονών αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να πουλάει σπίρτα για να επιβιώσει, ο Σκωτσέζος Άντριου Κάρνετζυ, που ως παιδί δούλευε σε υφαντουργεία και ως θερμαστής, και ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν που πήγε για ενάμιση χρόνο σε σχολείο.

Σας κράτησα λίγο παραπάνω στην τάξη, το ξέρω.

Στην επόμενη ώρα θα μάθουμε για τους αριστούχους στο σχολείο και στη ζωή –και θα συναντήσουμε τους τρεις της Οκτωβριανής επανάστασης: Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν.

(Επί του πιεστηρίου: Κι ο Ζοζέ Σαραμάγκου ελάχιστα «γράμματα» έμαθε. Εγγονός ακτήμονων χωρικών και γιός αστυνομικού τέλειωσε το δημοτικό κι ύστερα γράφτηκε σε τεχνικό γυμνάσιο. Σαν τέλειωσε ξεκίνησε να δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων.

Το πως κατάφερε να γράψει κάποια από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα, καθώς και να δημιουργήσει ένα στυλ γραφής καθαρά προσωπικό είναι κάτι που μόνο ο ίδιος ο Σαραμάγκου θα μπορούσε να μας εξηγήσει. Ίσως ούτε κι αυτός να μπορούσε.
 

Η ζωή είναι αναπόφευκτη και απρόβλεπτη.

Ευχαριστώ τον Alex del P, που μου επισήμανε την περίπτωση Σαραμάγκου.)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(Οι ιστορίες των αμόρφωτων προέρχονται από το βιβλίο του Γκέρχαρντ Πράουζε:
«Οι μεγάλοι στο σχολείο – θρύλος και αλήθεια για την επιτυχία στη ζωή»

Τίτλος πρωτότυπου: «Genies in der schule». Εκδόσεις Νότος ΕΠΕ 1977)

Πηγή: Γελωτοποιόςhttp://tvxs.gr/news/paideia/anthropoi-poy-den-pigan-sxoleio-ki-allaksan-ton-kosmo

Χρέη και τράπεζες εκτός ελέγχου

Η Ελλάδα αποτελεί μόνο τη μικρή κορυφή ενός δυσθεώρητου παγόβουνου, έχοντας χρέη μόλις 325 δις € έναντι 135 τρις $ των G20 – ενώ η κατάσταση είναι τόσο άσχημη, ώστε να προτείνεται ακόμη και η δήμευση ιδιωτικών ακινήτων για να μη χαθεί ο έλεγχος και να μην απειληθεί η ειρήνη (ακουστικό).  

.

Άρθρο

Τα τεράστια βουνά χρεών που συσσωρεύονται στον πλανήτη (135 τρις $ στις χώρες των G20, τα οποία αντιστοιχούν στο 235% του ΑΕΠ τους), απειλούν σε μεγάλο βαθμό το τραπεζικό σύστημα – ιδιαίτερα τις εννέα μεγαλύτερες δυτικές τράπεζες, εκ των οποίων δύο στη Μ. Βρετανία και από μία στη Γερμανία, στη Γαλλία και στην Ιταλία. Σε συνδυασμό δε με τα κόκκινα δάνεια (περί το 1 τρις € στην Ευρώπη, εκ των οποίων τα 350 δις € στην Ιταλία και τα 100 δις € στην Ελλάδα, ενώ στην Ισπανία δεν είναι καθόλου αμελητέα), κυρίως όμως με τη μειωμένη κερδοφορία των τραπεζών λόγω των μηδενικών επιτοκίων, αποτελούν μία τεράστια βραδυφλεγή βόμβα – η οποία αργά ή γρήγορα θα εκραγεί.

Εν πρώτοις, η μειωμένη κερδοφορία των τραπεζών οφείλεται στο ότι, δεν δανείζουν τις καταθέσεις τους, ούτε δανείζονται για να δανείσουν όπως πιστεύουν πολλοί άνθρωποι –  αλλά απλά παράγουν χρήματα από το πουθενά μέσω της παροχής δανείων (ανάλυση). Όταν όμως τα βασικά επιτόκια είναι χαμηλά, τότε δεν είναι σε θέση να χρεώσουν υψηλά επιτόκια στους δανειολήπτες τους, επειδή οι τελευταίοι δεν το αποδέχονται – κρίνοντας από τα επιτόκια που ανακοινώνουν οι κεντρικές τράπεζες. Επομένως υποχρεώνονται να τα χαμηλώσουν – εις βάρος της κερδοφορίας τους.

Από την άλλη πλευρά τώρα, έχει αλλάξει ριζικά το μοντέλο λειτουργίας των τραπεζών σε παγκόσμιο επίπεδο – αφού πάνω από το 60% των δανείων τους (σχεδόν 80% των ελβετικών), αφορά τα στεγαστικά δάνεια. Με δεδομένες όμως τις φούσκες που έχουν δημιουργηθεί στην αγορά ακινήτων σε πολλές χώρες του πλανήτη (Καναδάς, Αυστραλία, Σουηδία κοκ.), εάν τυχόν αυξηθούν τα επιτόκια η συγκεκριμένη αγορά θα καταρρεύσει – πλημμυρίζοντας τις τράπεζες με κόκκινα δάνεια.

Εν τούτοις, η πολιτική των μηδενικών επιτοκίων και των πακέτων ποσοτικής διευκόλυνσης εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών δεν μπορεί να διατηρηθεί στο διηνεκές – μεταξύ άλλων επειδή δεν θα έχουν κανένα νομισματικό όπλο στη διάθεση τους, όταν ξεσπάσει η επόμενη κρίση, η οποία δεν θα αργήσει για πολύ ακόμη (συνήθως συμβαίνει ανά δέκα χρόνια, με την τελευταία το 2008).

Εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν για τις κεντρικές τράπεζες οι οποίες, γνωρίζοντας τους κινδύνους, θέλουν να επιβάλλουν την αύξηση της κεφαλαιακής επάρκειας των εμπορικών τραπεζών – ειδικά στην Ευρώπη, το χρηματοπιστωτικό σύστημα της οποίας είναι βαριά άρρωστο. Εν προκειμένω όμως σε χώρες, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Ελλάδα, τυχόν υποχρέωση αύξησης της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών θα οδηγούσε στη χρεοκοπία αρκετών – όπως προειδοποίησε ο πρώην ιταλός πρωθυπουργός.

Περαιτέρω, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η πρόταση της γαλλικής δεξαμενής σκέψης «France strategy» προς τον πρόεδρο Macron – σημειώνοντας πως έτσι προωθούνται από τους πολιτικούς τα κρυφά σχέδια τους, με τέτοια ινστιτούτα δηλαδή, για να «μετρήσουν» τις αντιδράσεις των Πολιτών. Στα πλαίσια αυτά, η λύση που προωθείται στο θέμα του χρέους δεν είναι άλλη από τη δήμευση ενός μέρους της ιδιωτικής περιουσίας από το κράτος (πηγή) – κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτά που δρομολογήθηκαν από τα κομμουνιστικά συστήματα, οπότε σωστά αναφέρεται ότι, η Ευρωζώνη μετατρέπεται σταδιακά σε μία ένωση σοβιετικού τύπου.

Ειδικότερα, υπενθυμίζοντας πως έχει προηγηθεί κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν από μία γερμανική συμβουλευτική εταιρεία, η οποία ανέφερε την εφάπαξ επιβολή φόρου στην ιδιωτική ακίνητη περιουσία για τη μείωση του δημοσίου χρέους (επίσης από το ΔΝΤ και από τη γερμανική κεντρική τράπεζα – πηγή), οι Γάλλοι προτείνουν να ανακηρυχθεί το κράτος συνιδιοκτήτης όλων των δομημένων για κατοικία εκτάσεων σε ένα ποσοστό της αξίας τους – όπου ο ιδιοκτήτης θα μπορεί να εξαγοράσει το μερίδιο του δημοσίου ή όχι.

Εάν όχι, τότε το κράτος θα επιτρέπεται να ρευστοποιεί το μερίδιο που θα δημεύσει – αλλά μόνο όταν το ακίνητο μεταβιβαστεί είτε σε κάποιον αγοραστή, είτε στους κληρονόμους του ιδιοκτήτη! Σύμφωνα με το Γάλλο εμπνευστή της ιδέας, εάν μία χώρα όπως η Ιταλία αποφάσιζε να δημεύσει το 25% της αξίας των ιδιωτικών ακινήτων, τότε το δημόσιο χρέος της θα μειωνόταν κατά 40 μονάδες του ΑΕΠ της, άρα από το 133,1% στο 93,1% – οπότε θα ήταν βιώσιμο και θα μπορούσε η Ιταλία να δανείζεται φθηνά από τις αγορές, να επενδύει και να αναπτύσσεται.

Ολοκληρώνοντας, μπορεί η πρόταση αυτή να θεωρείται ανέφικτη, αλλά δεν πρέπει κανείς να την υποτιμάει – ενώ το μόνο σίγουρο είναι το ότι, εάν δεν βρεθεί κάποιος τρόπος μείωσης του χρέους παγκοσμίως, κρίνοντας από την ιστορία δεν θα αποφευχθεί ο πόλεμος.

Μία από τις λύσεις θα ήταν το πάγωμα ενός μεγάλου μέρους των δημοσίων χρεών εκ μέρους των δυτικών κεντρικών τραπεζών, οπότε η αύξηση της ρευστότητας και ο πληθωρισμός (ανάλυση) – κάτι που άλλωστε εφαρμόζει ήδη η Ιαπωνία σε κάποιο βαθμό, χωρίς να έχουν υπάρξει παρενέργειες. Μία δεύτερη η διεθνής διάσκεψη, με στόχο την από κοινού αντιμετώπιση του προβλήματος – κατά το παράδειγμα του Bretton Woods.

Δυστυχώς όμως οι πιστωτές του συστήματος, καθώς επίσης εκείνες οι χώρες που δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως η Γερμανία, δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσουν – οπότε η διόγκωση των χρεών θα συνεχιστεί, με οδυνηρά αποτελέσματα τόσο για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, όσο και για την ειρήνη στον πλανήτη. Ακολουθεί η σημερινή συνομιλία του κ. Σαχίνη με τον κ. Βιλιάρδο.

https://youtu.be/03Ip4pbCy1E

http://www.analyst.gr/2017/10/13/xrei-kai-trapezes-ektos-elegxou/

καταψυξη