Translate
Σάββατο 23 Μαρτίου 2013
Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013
Μαρ 212013
Προσποιούνται
και αποκτούν τα χαρακτηριστικά που αρέσουν στο μεγαλύτερο μέρος του
πληθυσμού, τον οποίο απενοχοποιούν και κολακεύουν με αναίσχυντο τρόπο
Η δημαγωγία είναι παρενέργεια της
δημοκρατίας. Στην ιστορία δεν υπήρξε δημοκρατία χωρίς πολιτικούς που να
απευθύνονται στις παρορμήσεις, στα ένστικτα, στις προκαταλήψεις και στην
άγνοια του πληθυσμού. Υπήρχε και υπάρχει ποικιλία δημαγωγών: μερικοί
είναι ηθοποιοί εξ επαγγέλματος (όπως ο Μπέπε Γκρίλο), άλλοι είναι
ηθοποιοί εξαιτίας της πολιτικής τους φιλοδοξίας, της εξουσιομανίας που
τους διακρίνει- προσποιούνται και αποκτούν τα χαρακτηριστικά που αρέσουν
στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τον οποίον απενοχοποιούν και
κολακεύουν με αναίσχυντο τρόπο. Το κοινό στοιχείο όλων των δημαγωγών
είναι η αντίθεσή τους στη σκέψη και στην ωρίμανση των συλλογικών
αποφάσεων- προτείνουν λύσεις ελκυστικές, άμεσες και, όχι σπάνια, βίαιες,
«ριζοσπαστικές».
Ενα από τα θεμελιώδη προβλήματα της
δημοκρατίας είναι ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει την
άνοδο στην εξουσία ανθρώπων που εκπροσωπούν τη χαμηλότερη μόρφωση και
πολιτική αγωγή - γίνεται συχνά λόγος για την παιδεία και το πώς θα
μπορούσε να ελαχιστοποιήσει τα φαινόμενα πολιτικού τσαρλατανισμού, αλλά
το ζήτημα είναι πιο περίπλοκο.
Οι
δημαγωγοί ευδοκιμούν σε περιόδους κρίσης: απαιτούν άμεση και
ασυλλόγιστη δράση, προτρέπουν σε θεαματικές πράξεις που εκτονώνουν
προσωρινά τους αδικημένους, ενώ συγχρόνως καταγγέλλουν τους μετριοπαθείς
για ανημπόρια, ανικανότητα ή προδοσία του έθνους.
Επίσης, εκμεταλλεύονται τις κρίσεις για
να αποκτήσουν εξουσία με την οποία στη συνέχεια βλάπτουν τη δημοκρατία:
χρησιμοποιώντας τεχνάσματα (γοητεία, ευφράδεια, «λαϊκό» προφίλ)
χειρίζονται τα πλήθη και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τα
προτρέπουν σε καταστροφικά εγχειρήματα: προτού ο Χίτλερ εγγραφεί στην
ιστορία ως «δικτάτορας» ήταν ένας λαϊκιστής που χρησιμοποίησε τον
παραδοσιακό, λαϊκό αντισημιτισμό αναδεικνύοντάς τον σε πολεμικό
ρατσισμό.
Τα
συστατικά της δημαγωγίας είναι η καλλιέργεια παράλογων φόβων, η
μανιχαϊστική, υπεραπλουστευτική αντίληψη της ιστορίας και η κινδυνολογία
που συνοδεύεται με μεσσιανισμό: ο Στάλιν, μέσω του φόβου της
καπιταλιστικής Δύσης και της ψευτομαρξιστικής αντίληψης για την ιστορία,
«έσωσε» την ΕΣΣΔ κτίζοντας ένα εγκληματικό καθεστώς.
Στη σύγχρονη Ελλάδα, εμβληματικός
λαϊκιστής ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ένας πολιτικός που ταιριάζει,
νομίζω, στον ορισμό που δίνει ο Πολύβιος (ήδη από το 146 π.Χ.)
υποστηρίζοντας ότι οι δημαγωγοί είναι οι χειρότεροι εχθροί της
δημοκρατίας.
Η σημερινή Ελλάδα είναι, εκ των
πραγμάτων, πρόσφορο έδαφος: έχουμε ελλειμματική παιδεία, χαμηλό επίπεδο
ηγεσιών, αιματηρή πρόσφατη ιστορία, καθώς και ιστορικό φτώχειας,
εξάρτησης, και διαφθοράς. Ξεφυτρώνουν κραυγαλέοι πολιτικάντηδες,
ψευτοσωτήρες, ψευτοπατριώτες, μερικοί εκ των οποίων δεν εντάσσονται καν
στον συνταγματικό χώρο: δηλώνουν «αντισυστημικοί», άρα επαναστάτες. Η
«επανάσταση» στην Ελλάδα είναι η υπέρτατη αξία: ακόμα και οι
συνταγματάρχες της 21ης Απριλίου 1967 αυτοαποκαλούνταν επαναστάτες.
Οι φερόμενοι ως φίλοι του λαού
-λαϊκιστές και λαϊκοί γελωτοποιοί- είτε επηρεάζονται από ολοκληρωτικές
ιδεολογίες είτε επιδίδονται σε ηθικό διδακτισμό με φτηνές συγκινήσεις,
εύκολα δάκρυα, εξωφρενικές υπερβολές και οράματα καταστροφής: όσο
δυσκολότερα είναι τα πράγματα, τόσο λιγότερο ρεαλιστικές είναι οι
λαϊκιστικές υποσχέσεις- και καθώς η κατάσταση επιδεινώνεται, οι τόνοι
ανεβαίνουν.
Οι δημαγωγοί είναι εκκωφαντικοί- η
ρητορεία τους είναι επαναληπτική και συνθηματολογική - όσο για το τέλος
τους, είναι συνήθως πικρό, όπως κι εκείνο των οπαδών τους.
Εκμεταλλεύονται τις κρίσεις για να αποκτήσουν εξουσία, με την οποία στη συνέχεια βλάπτουν τη δημοκρατία
Σώτη Τριανταφύλλου - συγγραφέας
Πηγή: origin2.ethnos.gr
Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013
21.03.2013: ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ - GOLDMAN SACHS ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΡΩΣΙΑΣ
Για πρώτη φορά από την αρχή της κρίσης, ένας ευρωπαϊκός λαός, ο ευάριθμος κυπριακός, αν και ανοιχτά προδομένος από τον πρόεδρό του, έχει -μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- εμποδίσει τη συμμαχία των ανώτερων τάξεων της Ευρωγερμανίας και των αγορών να επιβάλλουν στην Κύπρο την επόμενη φάση του ευρωπαϊκού «Σοκ και Δέους». Από τη νύχτα της περασμένης Παρασκευής, η κυπριακή κοινωνία και το κυπριακό κράτος δέχονται έναν πόλεμο λιγότερο δραματικό μεν, αλλά πολύ πιο απειλητικό από την τουρκική εισβολή του 1974. ‘Έναν πόλεμο όχι με στρατιωτικά, αλλά με πολιτικά και οικονομικά μέσα...
Πόλεμο που εμμέσως πλην σαφώς ολοκληρώνει την επίθεση κατά της Ελλάδας του Μαίου 2010 και οδηγεί στην τελική φάση της καταστροφής του ελληνικού λαού στο σύνολό του και των δύο κρατών, Κύπρου και Ελλάδας.
Στην περίπτωση των δύο κρατών είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με διπλή επίθεση, οικονομικής και γεωπολιτικής στόχευσης. Τα μέτρα που επιβλήθηκαν σε Ελλάδα και Κύπρο ξεχωρίζουν από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, γιατί πάνε μεν στην ίδια κατεύθυνση, αλλά με πολύ μεγαλύτερη δριμύτητα, υπονομεύοντας άμεσα τη δυνατότητα αναπαραγωγής των δύο κοινωνιών και των δύο κρατών, τα οποία μεταβάλλονται σε καταστρεφόμενες αποικίες χρέους. Η τελευταία απόφαση για την Κύπρο «βγάζει μάτι», γιατί πλήττει αποκλειστικά ελληνικά, κυπριακά και ρωσικά συμφέροντα υπονομεύοντας τη σχέση του ελληνικού χώρου με τη Μόσχα (αλλά και τη σχέση Βερολίνου-Μόσχας!).
Με την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, η Ευρώπη έβαλε για πρώτη φορά «πόδι» στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν και Ελλάδα και Κύπρος παρέμειναν πάντα υπό την υψηλή στρατηγική εποπτεία των ΗΠΑ, όπως εδόθη στον κ. Σημίτη να καταλάβει καλά με την κρίση των Ιμίων και στον κ. Καραμανλή με την υπόθεση της Ρωσίας. Υπήρξε ένας καταμερισμός ηγεμονίας, οικονομικής υπό την Ευρώπη, στρατηγικής υπό τις ΗΠΑ. Οι αποφάσεις του Eurogroup, είτε εκ προθέσεως, είτε εκ συνεπειών, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πιθανώς το Βερολίνο έχει αποφασίσει να «πετάξει σαβούρα» στη Μεσόγειο, αναδιπλούμενο στρατηγικά στην Κεντρική Ευρώπη και αφήνοντας Ελλάδα και Κύπρο στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ.
Υφίσταται σήμερα αντικειμενική σύγκλιση μεταξύ της πιο πρωτόγονης και επαρχιακής εκδοχής γερμανικού εθνικισμού και των πιο ριζοσπαστικών ομάδων της Αυτοκρατορίας του Χρήματος. Το φαινόμενο είναι πολύ παληό κι αυτό περιγράφει στην ουσία ο Φάουστ του Γκαίτε!
Είτε γιατί είναι η κρυφή ατζέντα ορισμένων από τις δυνάμεις που επιτίθενται, είτε γιατί προκύπτει ως αποτέλεσμα του χαώδους χαρακτήρα των ασκούμενων πολιτικών, οι αποφάσεις για την Κύπρο επιβεβαιώνουν ότι η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση έχει μπει πιθανώς στην οδό που θα την οδηγήσει στον τελικό εκφυλισμό ή και την πλήρη διάλυση. ‘Οσο συνεχίζεται αυτή η κρίση χωρίς να εμφανίζονται αξιόπιστες εναλλακτικές, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες μιας ευρωπαϊκής αποσύνθεσης μέσα στο χάος και τον ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων.
Τι πρέπει να κάνουμε
Αν αυτή η ανάλυση είναι σωστή προκύπτουν δύο συμπεράσματα. Πρώτον, ότι πρέπει οι εθνικές δυνάμεις στην Ελλάδα και Κύπρο, αυτές δηλαδή που θέλουν να υπερασπιστούν τον ελληνικό λαό, να μεταφέρουν άμεσα τη σύγκρουση σε όλη την Ευρώπη, κάτι που «εγκληματικώς» έχουν αμελήσει να πράξουν. Οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις στην Ελλάδα και οι πολιτικές δυνάμεις στην Κύπρο έχουν μέχρι τώρα κινηθεί με πάρα πολύ «επαρχιακό» τρόπο, είτε μην αναγνωρίζοντας τη σημασία της διεθνούς κινητοποίησης, είτε μην ξέροντας πώς να την κάνουν.
Ανεξαρτήτως του τι θα γίνει με την Ευρώπη, η εξέλιξη επιβάλλει και την αναζήτηση συμμαχιών εκτός Ευρώπης. Δεν θα επιμείνουμε στην, κατανοητή και από τον τελευταίο ‘Ελληνα (πλην διαφόρων «παπαγάλων» μιας αξιοθρήνητης ελίτ), σημασία της Ρωσίας για την Ελλάδα. Επισημαίνουμε μόνο ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, το ελληνικό και το κυπριακό κράτος κινδυνεύουν κυριολεκτικά με αφανισμό, οι δύο χώρες προοπτικά με διαμελισμό, αν επιτρέψουν την παραμικρή περαιτέρω επιδείνωση των σχέσεών τους με τη Μόσχα. Η Κύπρος το γνωρίζει εξ εμπειρίας, αφού ήταν η Ρωσία που στήριξε τον Μακάριο, απέτρεψε μαζί με τις ΗΠΑ την τουρκική εισβολή το 1964, ήταν η φωνή της Κύπρου στο Συμβούλιο Ασφαλείας και έδωσε στη Λευκωσία τα όπλα που ζήτησε.
«Ελλάς – Ρωσία – συμμαχία»
Η σχέση είναι ζωτικής σημασίας για τον ελληνισμό και για τη Ρωσία. Η Μόσχα διέλυσε με πρωτοβουλία της το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και την ΕΣΣΔ, διαπιστώνοντας ότι πήρε σε αντάλλαγμα μια προφανή προσπάθεια περικύκλωσης και απειλής. Ο ψυχρός πόλεμος, που εκείνη τελείωσε μονομερώς, το 1989-91, ξανάρχισε με άλλα μέσα, όχι από το Βερολίνο και την Καμπούλ, αλλά από το Κίεβο, την Τασκένδη και το Γκρόζνι! Η απόφαση του Eurogroup συνιστά μνημείο ταυτόχρονης ανοησίας και θράσους, από την πλευρά του κ. Σόιμπλε, Υπουργού Οικονομικών μιας χώρας που δεν θα είχε ενωθεί ποτέ, αν δεν το είχε θελήσει το Κρεμλίνο.
Αν η Ρωσία επιτρέψει στον ελληνικό χώρο, την πιο φιλική δύναμη προς τη Ρωσία σε όλη τη δυτική Ευρώπη, να αποκοπεί οριστικά από τη Μόσχα, αν ο ελληνικός κόσμος χάσει τα δύο κυρίαρχα σήμερα κράτη του, αν καταστραφεί ο ελληνικός χώρος, που κρατάει σε μεγάλο βαθμό την πρόσβαση της Ρωσίας στις «θερμές θάλασσες», τότε οι στρατηγικές συνέπειες για τη Μόσχα θα είναι πολύ μεγάλες.
Η Ρωσία είναι σήμερα η μεγαλύτερη δύναμη εκτός ΕΕ που μπορεί να βοηθήσει την Κύπρο να αντιμετωπίσει το τεράστιο πλήγμα στην εμπιστοσύνη στον τραπεζικό της τομέα και το κυπριακό κράτος που ήδη προέκυψε από την ανακοίνωση των αποφάσεων του Eurogroup, έναντι μάλιστα σχετικά ασήμαντων κεφαλαίων. Η Κύπρος οφείλει να εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες σε αυτή την κατεύθυνση.
Σήμερα η Λευκωσία κρατάει ακόμα στα χέρια της ένα «πυρηνικό όπλο» - τις κλειστές τράπεζές της. Πρέπει να τις ανοίξει μόνο όταν έχει εξασφαλίσει βιώσιμο χρέος και κράτος, στοιχειώδη αποκατάσταση της διεθνούς αξιοπιστίας της, είτε από Ρωσία, είτε από Γερμανία και ΕΕ. Μέχρι τώρα μας λέγανε ότι είμαστε πολύ μικροί για να πούμε ‘Όχι. Αξίζει να δούμε τώρα, αυτοί πόσο μεγάλοι είναι απέναντι στο δικό μας ‘Όχι.
Σώστε τη Δημοκρατία
Τεράστιο θέμα εγείρει, όπως είναι φυσικό, η συμπεριφορά του Νίκου Αναστασιάδη που ξεπέρασε το προηγούμενο ρεκόρ εξαπάτησης του Γιώργου Παπανδρέου. Η προδοσία του νεοεκλεγέντος Προέδρου είναι τόσο συγκλονιστική, έγινε τόσο γρήγορα, που πολλοί Κύπριοι δεν την πιστεύουν – γιατί αν την πιστέψουν θα πρέπει να διερωτηθούν τι στο καλό σκέφτονταν όταν έκαναν όλα αυτά που τον οδήγησαν τελικά να εκλεγεί Πρόεδρος.
Σε ένα στοιχειωδώς ευνομούμενο κράτος, ένας Πρόεδρος που είχε πλήξει κατά τέτοιο τρόπο τα συμφέροντα του κράτους του, αλλά και δεν είχε σεβαστεί τις ρητές υποσχέσεις επί τη βάσει των οποίων εξελέγη Πρόεδρος, θα είχε καθαιρεθεί ή υποχρεωθεί σε παραίτηση. Επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία είναι αδύνατο να επιβιώσει του συγκεκριμένου Προέδρου, είναι απαραίτητο το σύνολο των κομμάτων, των προεδρικών υποψηφίων και η Βουλή να επιβάλλουν σε αυτό το άτομο αν μη τι άλλο την από κοινού διαχείριση της εθνικής υπόθεσης.
Είναι προφανές ότι το κυπριακό κράτος και η ΕΕ οφείλει να προστατεύσει κατά προτεραιότητα τους καταθέτες έως 100.000 ευρώ. Αλλά δεν φτάνει. Πρέπει να προστατευθεί ο χρηματοπιστωτικός τομέας και ταυτόχρονα το κυπριακό κράτος. Υποθέτουμε ότι η ΕΚΤ θα παράσχει ρευστότητα όταν ανοίξουν οι τράπεζες για να μην καταρρεύσουν αμέσως. Σε αντάλλαγμα όμως θα αποκτήσει την πλήρη κυριότητα όλου του τραπεζικού τομέα και των σημαντικών πληροφοριών για ολόκληρη την άρχουσα τάξη της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ρωσίας που διαθέτει. Υπενθυμίζουμε ότι είναι η Blackrock, συμφερόντων Goldman Sachs, που έχει αναλάβει για λογαριασμό της «Ευρώπης» τον έλεγχο των τραπεζών της. Από το κυπριακό κράτος θα απομείνει ένα κουφάρι που θα εκτελεί πειθήνια τις εντολές των πραγματικών ιδιοκτητών του. Οι οποίοι απέφυγαν καν να μας πουν τους όρους τους, γιατί στη συμφωνία του Γιούρογκρουπ δεν υπάρχει καν το Μνημόνιο. Αυτό θα έρθει μετά και μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα προβλέπει. Καμία λύση δεν πρέπει να εφαρμοστεί αν δεν είναι ολοκληρωμένη και δεν αφήνει βιώσιμο κυπριακό κράτος.
ΥΓ. Υπάρχουν βέβαια όσοι λένε ότι η σωτηρία μας βρίσκεται στον άξονα Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα. Καμία αντίρρηση. Τώρα έχουμε την ανάγκη του Ισραήλ. Αυτή η χώρα έχει κολοσσιαία επιρροή στην ΕΕ και την ίδια τη Γερμανία, στις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, στην παγκόσμια οικονομική και πολιτική ελίτ, στα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα και το ΔΝΤ. Ας πάνε λοιπόν τώρα, αμέσως, οι οπαδοί της ελληνοισραηλινής προσέγγισης να ζητήσουν από το Τελ Αβίβ βοήθεια. Στην ανάγκη φαίνονται οι φίλοι...
* Δημοσιογράφος,συνεργάτης ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.
Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013
Ζούμε το τέλος της ευρωζώνης;
Μαρτίου 19, 2013 in Η πολιτική στην καλύβα
Μέρκελ, Σόιμπλε και οι υπάλληλοί τους
στις Βρυξέλλες πυρπολούν την Ευρώπη και καταστρέφουν το ευγενέστερο
μεταπολεμικό πολιτικό επίτευγμα του πλανήτη – Η τιμωρία της Κύπρου
πληγώνει την Γηραιά Ήπειρο και κλονίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών
Οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο πίστευαν ότι θα ξεμπέρδευαν στα
γρήγορα, σε ένα τριήμερο, με την Κύπρο, δεν υπολόγιζαν τις αντιδράσεις,
πολιτικές και οικονομικές, παρ’ ότι είχαν εμπειρίες από την προηγούμενη
εμμονή τους για τη συμμετοχή των ιδιωτών στο κούρεμα του ελληνικού
χρέους.
Όπως όλοι θυμούνται από την εμμονή του Σόιμπλε και συνολικά των γερμανών διαχύθηκε η κρίση χρέους σε όλη την ευρωζώνη.
Τότε η Γερμανία ήθελε να τιμωρήσει εκείνους που είχαν πάρει ρίσκο
και χρηματοδοτούσαν αφειδώς υπερχρεωμένες οικονομίες, τώρα θέλουν να
τιμωρήσουν εκείνους που μεταφέρουν κεφάλαια και πλούτο σε φορολογικούς
παραδείσους.
Τότε με την εμμονή τους κατέστρεψαν την αγορά των ομολόγων και τώρα
με την ίδια εμμονική στάση τους υπονομεύουν το αγαθό της τραπεζικής
πίστης, πληγώνοντας καίρια τη βάση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Δεν αντιλαμβάνονται μέσα στον δογματισμό και την υπεροψία τους ότι
μαζί με τους ρώσους ολιγάρχες καταστρέφουν και μια πολύπαθη μικρή χώρα
και μαζί της κάθε έννοια αλληλεγγύης, η οποία αποτελεί συστατικό
στοιχείο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Όμως τα γεγονότα είναι αμείλικτα. Το κυπριακό πολιτικό σύστημα
αντέδρασε και συνεχίζει να αντιδρά. Δεν εκτέλεσε τις αποφάσεις των
Βρυξελλών εντός των προθεσμιών που είχαν τεθεί. Και πιθανώς να μην το
κάνει ούτε αύριο.
Όπως προκύπτει από τους ανταποκριτές στη Λευκωσία πλειοψηφία δεν
υπάρχει στο κυπριακό κοινοβούλιο γι’ αυτά τα μέτρα. Ούτε είναι εύκολο να
συμφωνήσει ακόμη και σε ένα λιγότερο πιεστικό πακέτο, που πιθανώς θα
απαλλάσσει τους μικροκαταθέτες.
Η ζημιά ωστόσο έχει γίνει. Το κυπριακό τραπεζικό σύστημα έχει καταστεί ήδη αναξιόπιστο και μόνο ένα θαύμα μπορεί να το διασώσει.
Επιπλέον η περιπλοκή έχει ήδη μεταφερθεί στην Αθήνα. Οι
εγκατεστημένες στην Ελλάδα κυπριακές Τράπεζες θα μείνουν κλειστές την
Τρίτη, ίσως και την Τετάρτη και την Πέμπτη. Οι ελληνικές πιστωτικές
αρχές και η κυβέρνηση δηλώνουν ότι είναι έτοιμες να εξαγοράσουν τις εδώ
λειτουργούσες κυπριακές Τράπεζες, αλλά στον βαθμό που δεν υπάρχει
συμφωνία και αποδοχή του πακέτου διάσωσης στην Κύπρο κάτι τέτοιο δεν
μπορεί να γίνει.
Πρόθυμοι αγοραστές μπορεί να υπάρχουν προκειμένου να ασφαλισθεί
κατά το δυνατόν το έτσι κι αλλιώς προβληματικό ελληνικό χρηματοπιστωτικό
σύστημα,αλλά όσο δεν υπάρχουν πωλητές η περιπλοκή πρέπει να θεωρείται
δεδομένη για την Αθήνα.
Τι θα γίνει αν το πρωί της Τρίτης οι Έλληνες καταθέτες της Τράπεζας
Κύπρου, της Λαϊκής και της Ελληνικής Τράπεζας απαιτήσουν τα περίπου 15
δισ. που έχουν κατατεθειμένα σ’ αυτές; Και οι συναλλαγές τόσων και τόσων
επιχειρήσεων πως θα διευθετηθούν; Και οι περίπου 5.000 εργαζόμενοι τι
θα απογίνουν;
Η Ελλάδα δυστυχώς έχει μπει σε διαδικασία περιπλοκής. Αλλά δεν
είναι η μόνη. Οι Ισπανοί ανησυχούν, οι Ιταλοί το ίδιο,οι Πορτογάλοι
επίσης, οι Εσθονοί που συλλέγουν και αυτοί καταθέσεις Ρώσων νοιώθουν
ανασφαλείς. Κι αν είναι πρόβλημα η Κύπρος με τον υπερμεγέθη τραπεζικό
τομέα, γιατί άραγε δεν ισχύει το ίδιο για το Λουξεμβούργο;
Τίποτε λοιπόν δεν σταματά το κύμα αμφισβήτησης που άνοιξαν οι
γερμανοί πολιτικοί με την αμετροεπή ηγεμονική στάση και συμπεριφορά
τους.
Ίσως είναι πρώιμο να υποστηρίξει κανείς ότι ζούμε το τέλος της
Ενωμένης Ευρώπης. Ωστόσο είναι φανερό ότι με τέτοιες,οικονομικά
αστήρικτες και πολιτικά εκδικητικές επιλογές,δεν μπορεί να περπατήσει το
ευρωπαϊκό όραμα.
Η Γερμανία δυστυχώς καταδιώκεται από την Ιστορία της,σπέρνοντας και πάλι σπόρο διχασμού στην Γηραιά Ήπειρο.
Θα το πληρώσει η ίδια,θα το πληρώσουμε όλοι. Και το κυριότερο θα
χαθεί το ευγενέστερο πολιτικό επίτευγμα των μεταπολεμικών χρόνων προς
χάριν μικρών συμφερόντων και μεγάλων εγωισμών, που χαρακτηρίζουν
μυωπικές μικρές και ασήμαντες ηγεσίες.
Ζούμε το τέλος της ευρωζώνης; – πολιτική – ΤΟ ΒΗΜΑ.
Κυριακή 17 Μαρτίου 2013
Το δόγμα του Πούτιν
Η Ρωσία αναζητά το πώς θα ξαναχτίσει την Σοβιετική Ένωση
15/03/2013
Περίληψη:
Αφότου αναρριχήθηκε στην εξουσία το 2000, ο
Βλαντιμίρ Πούτιν έχει προσθέσει ένα πρωταρχικό στόχο στην ρωσική
εξωτερική πολιτική: την ανάκτηση των οικονομικών, πολιτικών και
γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων που χάθηκαν από το σοβιετικό κράτος το
1991.
Ο LEON ARON είναι διευθυντής Ρωσικών Σπουδών στο
American Enterprise Institute. Έχει συγγράψει, προσφάτως, το βιβλίο
Roads to the Temple: Truth, Memory, Ideas, and Ideals in the Making of
the Russian Revolution, 1987-1991.
- η Ρωσία πρέπει να παραμείνει μια πυρηνική υπερδύναμη,
- μια μεγάλη δύναμη σε όλες τις πτυχές της διεθνούς δραστηριότητας, και
- η ηγεμόνας - η πολιτική, στρατιωτική και οικονομική ηγέτιδα - της περιοχής της.
Η συναίνεση αυτή σηματοδοτεί μια γραμμή, πέρα από την οποία η Ρωσία δεν μπορεί να υποχωρήσει χωρίς να χάσει την αίσθηση της υπερηφάνειας της ή ακόμη και την εθνική της ταυτότητα. Έχει αποδειχθεί εξαιρετικά ανθεκτική, επιβιώνοντας στην μετεπαναστατική αναταραχή και την αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος από τον Μπόρις Γιέλτσιν στον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Μετά την εκλογή του ως πρόεδρος το 2000, ο Πούτιν προσέθεσε σε αυτήν την ατζέντα ένα γενικό στόχο: την ανάκτηση των οικονομικών, πολιτικών και γεωστρατηγικών «εργαλείων» που απώλεσε το σοβιετικό κράτος το 1991. Αν και ποτέ δεν το έχει δηλώσει επίσημα, ο Πούτιν έχει επιδιώξει αυτόν τον στόχο με τέτοια αποφασιστικότητα, συνοχή και συνέπεια που αξίζει να ονομάζεται «το Δόγμα Πούτιν». Εσωτερικά, το δόγμα οδήγησε το καθεστώς να διεκδικήσει τα ανώτερα επίπεδα της οικονομίας (πρώτα και κυρίως, τις βιομηχανίες πετρελαίου και φυσικού αερίου) και να επαναβεβαιώσει τον έλεγχό της επί της εθνικής πολιτικής, του δικαστικού συστήματος καθώς και των εθνικών τηλεοπτικών δικτύων, από τα οποία ενημερώνεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ρώσων. Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας, το δόγμα προχώρησε σε επανερμηνεία της γεωστρατηγικής «τριάδας» της Ρωσίας, καθιστώντας την υλοποίηση και τη διατήρησή της πολύ πιο κατηγορηματική από ό, τι προβλεπόταν αρχικά. Παρά το γεγονός ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, έχει αφήσει να εννοηθεί πρόσφατα ότι θα προσπαθήσει να αναβιώσει την «επανεκκίνηση» με τη Ρωσία, η καλύτερη επιλογή της Ουάσιγκτον μπορεί να είναι μια στρατηγική παύση: μια πολύ μεγάλης κλίμακας υποβάθμιση του τρόπου αλληλεπίδρασης, η οποία θα αντανακλά την αυξανόμενη διαφορά στις αξίες και τους στόχους των δύο χωρών που, όμως, θα συντηρεί τον ειλικρινή διάλογο, ίσως ακόμα και τη συνεργασία σε λίγους επιλεγμένους τομείς.
ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ
Η πρώτη επιτακτική ανάγκη της συναίνεσης στην εξωτερική πολιτική της Ρωσίας είναι η διατήρηση της θέσης της χώρας ως μια πυρηνική υπερδύναμη. Η κεντρική σημασία της διατήρησης της ισοτιμίας της Ρωσίας με τη μόνη άλλη πυρηνική υπερδύναμη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, εξηγεί την προθυμία της Μόσχας να συμμετάσχει με την Ουάσιγκτον σε διαπραγματεύσεις για τη στρατηγική ελέγχου των εξοπλισμών. Την ίδια στιγμή, η δυναμική επιδίωξη αυτού του στόχου από τον Πούτιν ευθύνεται για την σφοδρότητα με την οποία η Μόσχα αντιτίθεται σε οτιδήποτε θα μπορούσε να αποδυναμώσει αυτήν την στρατηγική ισοτιμία, όπως το σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, το ότι έχουν πέσει στο κενό οι ισχυρισμοί των κορυφαίων αξιωματούχων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ότι το σύστημα δεν αποτελεί απειλή για την πυρηνική αποτροπή της Ρωσίας. Όπως δήλωσε ο Πούτιν σε ομιλία του στο Ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών τον περασμένο Ιούλιο, δήθεν η αντιπυραυλική ασπίδα «αναστατώνει την στρατηγική ισορροπία» - δηλαδή, αποδυναμώνει το καθεστώς της Ρωσίας ως μια πυρηνική υπερδύναμη.
Ένας δευτερεύων αλλά συμβολικά σημαντικός (για να μην αναφέρουμε προσοδοφόρος) πυλώνας της θέσης της Ρωσίας ως πυρηνικής υπερδύναμης είναι οι εξαγωγές τής πυρηνικής της τεχνολογίας. Η κρατική εταιρεία πυρηνικής ενέργειας, Rosatom, έχει υπάρξει δραστήρια στο να πωλεί πυρηνική τεχνολογία και σήμερα έχει συμβάσεις για πώληση πυρηνικών αντιδραστήρων στην Κίνα, την Τουρκία, την Ινδία, την Λευκορωσία και το Μπαγκλαντές. Το Ιράν ήταν ένας ιδιαίτερα ελκυστικός πελάτης – η Ρωσία βοήθησε να κατασκευάσει το αξίας ενός δισ. δολαρίων πυρηνικό εργοστάσιο στο Μπουσέρ παρά την αντίδραση των ΗΠΑ. Το έργο στο Μπουσέρ υπογράμμισε όχι μόνο την πυρηνική τεχνολογική ικανότητα της Ρωσίας, αλλά και την προθυμία της Μόσχας να υποστηρίξει τις πολιτικές της Τεχεράνης απέναντι στην αντίθεση της Ουάσιγκτον.
Αυτή η ακαμψία απέναντι στις επιθυμίες των ΗΠΑ είναι κεντρικής σημασίας για την επανερμηνεία από τον Πούτιν του δεύτερου στόχου της συναίνεσης για την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας: σε γενικές γραμμές, η διατήρηση του καθεστώτος της χώρας ως μεγάλης δύναμης. Είναι σε αυτό το πλαίσιο που η Μόσχα επιδιώκει ενεργά την προσέγγιση πρώην πελατών της Σοβιετικής Ένωσης στη Μέση Ανατολή, την Λατινική Αμερική και την Ασία. Εμβληματική αυτής της πολιτικής ήταν η αναβάθμιση το 2009, των εγκαταστάσεων εφοδιασμού και επισκευών στον λιμένα Ταρτούς στη Συρία και η επίσκεψη του Πούτιν στην Κούβα τον Δεκέμβριο του 2000, η πρώτη από ηγέτη της Ρωσίας ή της Σοβιετικής Ένωσης μετά από το ταξίδι του Λεονίντ Μπρέζνιεφ εκεί, το 1974. Επιπλέον, η χρήση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ από την Μόσχα για να αποδυναμώσει ή να εμποδίσει τις πρωτοβουλίες των ΗΠΑ έχει αυξηθεί σταθερά: τη δεκαετία του 1990, η Ρωσία θέτει δύο βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Μεταξύ του 2000 και του 2012, το βέτο ασκήθηκε οκτώ φορές.
ForeignAffairs.gr.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)