Η επιστημονική μάχη πίσω από την γεωπολιτική στην Αρκτική

Η επιστημονική μάχη πίσω από την γεωπολιτική στην Αρκτική

Η Αρκτική έχει χαρακτηριστεί ως το νέο Ελντοράντο των φυσικών πόρων, και η Ρωσία θα παρουσιάσει στον ΟΗΕ νέα επιστημονικά επιχειρήματα, για να αποδείξει τα κυριαρχικά δικαιώματά της εκεί.

Λεοπόλντ Λομπκόβσκι
Σύμφωνα με τη Σύμβαση για το Δίκαιο της θάλασσας του 1982, οι χώρες μπορούν να επεκτείνουν το όριο της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) των 200 ναυτικών μιλίων, εφόσον αποδείξουν ότι τα διάφορα υποθαλάσσια υψώματα και ράχες που διεκδικούν έχουν σχέση με την ηπειρωτική χώρα. Ότι στην πραγματικότητα δηλαδή, αποτελούν τη φυσική συνέχεια της ηπείρου.

Αλλά και αυτό το όριο, έχει τους δικούς του περιορισμούς. Η αύξηση του ορίου δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 150 μίλια. Δηλαδή, αν η Ρωσία αποδείξει ότι οι υποθαλάσσιες ράχες, Λομονόσοφ και Μεντελέγιεφ που διεκδικεί, είναι η φυσική συνέχεια της ηπείρου, τότε μπορούμε να αυξήσουμε το εξωτερικό όριο της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας κατά 150 ν.μ από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της χωρικής θάλασσας. Όχι όμως περισσότερο.

Ωστόσο, υπάρχει εξαίρεση στη διάταξη αυτή, που επιτρέπει την υπέρβαση του εξωτερικού ορίου των 350 ν.μ. Για να ισχύσει όμως αυτή η οριοθέτηση, θα πρέπει να αποδείξουμε ότι η ίδια η ηπειρωτική πλάκα εισέρχεται στον Ωκεανό. Τότε, η Ρωσία θα μπορεί να «διευρυνθεί» όχι μόνο με τις υποθαλάσσιες οροσειρές, Λομονόσοφ και Μεντελέγιεφ, αλλά και στα μεταξύ των μεσοωκεάνειων ραχών, τη λεκάνη Ποντβόντνικοφ και τμήμα της λεκάνης Μακάροφ. Αν μπορέσουμε να πείσουμε τους αντιπάλους μας, και πρωτίστως τους αμερικανούς επιστήμονες, για τη θέση μας, θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τον περιορισμό των 350 ν. μιλίων και να διεκδικήσουμε μια πολύ μεγάλη έκταση, που ξεπερνά το ένα εκατομμύριο τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Το «όπλο» της Πληροφορικής

Διαβάστε επίσης:

Ενεργειακή υπερδύναμη έως το 2020

Οι Αμερικανοί ισχυρίζονται ότι οι υποθαλάσσιες ράχες δεν αποτελούν τη φυσική συνέχεια της ηπείρου. Τα υψώματα, έχουν προκύψει με εντελώς ξεχωριστό τρόπο  –ανεξάρτητα- μέσα στον Ωκεανό. Πώς; Για παράδειγμα, με την ανάδυση του καυτού πετρώματος σε «στήλες» μέσα από τον μανδύα της γης, όπως όταν εκτοξεύεται το μάγμα από τα ηφαίστεια. Φυσικά, ο βέλτιστος τρόπος αξιολόγησης του ενός ή του άλλου σεναρίου, θα ήταν αν μπορούσαμε να συγκρίνουμε  δεδομένα σχετικά με τη σύνθεση της ύλης της ηπείρου και των υποθαλάσσιων αυτών υψωμάτων. Αλλά για να γίνει σωστά αυτό, θα πρέπει να προβούμε σε περίπλοκες και κοστοβόρες εργασίες, όπως για παράδειγμα, η εκτέλεση εργασιών διάνοιξης του πυθμένα σε βάθος πολλών χιλιομέτρων. Σε τόσο μεγάλες δαπάνες, προς το παρόν, κανείς δεν θέλει να προχωρήσει.

Όσον αφορά στις πολύ φθηνότερες γεωλογικές και γεωφυσικές έρευνες, τα αποτελέσματα των μελετών μπορεί να εξηγηθούν με διττό τρόπο. Και μπορούν εύκολα να αμφισβητηθούν. Σε μια τέτοια περίπτωση, ένας αποτελεσματικός τρόπος στη «μάχη» με τους αντιπάλους, είναι η επιστήμη της «κυβερνητικής». Η δημιουργία ενός ρεαλιστικού μοντέλου της γεωλογικής εξέλιξης της περιοχής της Αρκτικής, το οποίο να εξηγεί το πώς δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε η παγωμένη ήπειρος, για παράδειγμα, τα τελευταία 150 εκατομμύρια χρόνια. Το μοντέλο παρουσιάζει ποιά τμήματα του φλοιού και πώς «έφτασαν» στην πολική περιοχή και πως  έγινε η μετακίνηση της λιθόσφαιρας. Επίσης, που οι λιθοσφαιρικές πλάκες αποκλίνουν η μία απ’ την άλλη και που, αντίθετα, οι τεκτονικές πλάκες συγκλίνουν.

Η επιστήμη, «εργαλείο» της διπλωματίας

Το 2010, με πρωτοβουλία του ακαδημαϊκού Ν.Λαβερόφ, η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία για τη χρήση του υπεδάφους, «Rosnedra», πρότεινε στη Ρωσική Ακαδημία Επιστημών την ενεργό συμμετοχή της στη διαδικασία της προετοιμασίας του φακέλου της Ρωσίας προς την Επιτροπή του ΟΗΕ για τα όρια της υφαλοκρηπίδας. Στο πλαίσιο της συνεργασίας, οι ερευνητές της ΡΑΕ έπρεπε να δημιουργήσουν το μοντέλο της γεωλογικής εξέλιξης της περιοχής της Αρκτικής.

Σχετικά:

63 δισ. δολάρια σε αναπτυξιακό πρόγραμμα στην Αρκτική θα επενδύσει η Ρωσία

Ουδέτερη θέλει την Αρκτική το 70% των ρώσων πολιτών

Το μοντέλο δείχνει ότι 150 εκατομμύρια χρόνια πριν, στις πολικές περιοχές της Γης υπήρχε η ήπειρος Arctida, η οποία εκτείνονταν μεταξύ της Βόρειας Αμερικής και της Ευρασίας. Η Arctida στη συνέχεια, άρχισε να διασπάται και το ανατολικό τμήμα της, που περιελάμβανε τα ηπειρωτικά τεμάχη της Αλάσκας, της Τσουκότκα και τα νησιά Νοβοσιμπίρσκ. Ετσι, αποσπάστηκε από το καναδικό τμήμα και η πλάκα, περιστρεφόμενη αριστερόστροφα, άρχισε να πλησιάζει τη Σιβηρία, με την οποία τελικά συγκρούστηκε, ‘κλείνοντας’ τον Νότιο-Ανιούσκι Ωκεανό. Σαν αποτέλεσμα, στη θέση του «αποκολλημένου» ανατολικού κομματιού της Arctida στο διάστημα από 150 έως 120 εκατομμύρια χρόνια πριν, σχηματίστηκε η καναδική λεκάνη.

Αλλά η ιστορία της διάσπασης της Arctida δεν τελειώνει εκεί. Το κύριο «σώμα» της, ή μάλλον η λιθόσφαιρα στο κεντρικό και δυτικό τμήμα της ηπείρου, άρχισε να απλώνεται προς τα δυτικά – βορειοδυτικά. Αυτή η διαδικασία συνεχίζεται μέχρι και τις δικές μας μέρες. Σαν αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης, από την αρχαία Arctida έμεινε μόνο το κεντρικό της τμήμα, το οποίο είναι σαν ένα είδος γέφυρας μεταξύ της Βόρειας Αμερικής και της Ευρασίας. Η «γεωλογική γέφυρα», αποτελείται από την υποθαλάσσια ράχη Λομονόσοφ, τα υψώματα Μεντελέγιεφ και Άλφα και τις λεκάνες Ποντβόντνικοφ και Μακάροφ, που βρίσκονται ανάμεσά τους.

Η τεκτονική των πλακών

Το ρωσικό μοντέλο βασίζεται σε μια τεράστια ποσότητα γεωλογικών και γεωφυσικών δεδομένων που αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια πολυετών ερευνών που διεξήγαγαν στην Αρκτική, ρώσοι και ξένοι επιστήμονες. Στην αρχή, έπρεπε να κατανοηθεί ο μηχανισμός που ελέγχει την κίνηση των τεκτονικών (λιθοσφαιρικών) πλακών και των «μπλοκ» του φλοιού της Γης στην περιοχή της Αρκτικής.

Εδώ, το βασικότερο ρόλο διαδραμάτισαν τα δεδομένα της σεισμικής τομογραφίας της Γης. Με βάση όλα τα ανωτέρω, κατασκευάστηκε το μοντέλο της γεωλογικής εξέλιξης της περιοχής. Η πλάκα του Ειρηνικού βυθίζεται στο μανδύα. Το υλικό της πλάκας σταδιακά λιώνει, και, έχοντας φτάσει σε βάθος περίπου 670 χιλιομέτρων, ρέει οριζόντια και ολισθαίνει αρκετά κάτω από την ήπειρο. Στη συνέχεια, η ύλη ανυψώνεται και ρέει αντίστροφα, προς τον Ειρηνικό Ωκεανό, δημιουργώντας τα λεγόμενα θερμικά ρεύματα μεταφοράς (convection cells) στον μανδύα.

Διαβάστε περισσότερα για την Αρκτική

Ο μηχανισμός αυτός της κίνησης στο εσωτερικό της γήϊνης μάζας, είναι ο πρωτογενής παράγοντας της ύπαρξης της τεκτονικής των πλακών και της μακράς ιστορίας της κίνησης και των μεταβολών του στερεού φλοιού του πλανήτη. Λόγω αυτών των μεταφορικών ρευμάτων, αποκολλήθηκε το ανατολικό τμήμα της Arctida από την βορειοαμερικανική ήπειρο πριν από περίπου 150 εκατομμύρια χρόνια. Όταν το ίδιο τμήμα ολίσθησε προς τη Σιβηρία, το ρεύμα δεν αποσβέστηκε, αλλά άλλαξε κατεύθυνση. Στην αρχή, «τράβηξε» την Arctida σε κατεύθυνση που οδήγησε στο διαχωρισμό της ράχης Λομονόσοφ από τη θάλασσα του Μπάρεντς και τη δημιουργία, 50 εκατομμύρια χρόνια πριν, της Ευρασιατικής ωκεάνιας λεκάνης.

Σαν αποτέλεσμα των τεκτονικών γεγονότων στο κεντρικό τμήμα του Αρκτικού Ωκεανού, έχει σχηματιστεί ένα μεγάλο τμήμα –υπολειμματικό της αρχαίας ηπείρου Arctida- με τη μορφή μιας υποβρύχιας τεκτονικής γέφυρας, που συμπεριλαμβάνει τις ράχες Λομονόσοφ, Μεντελέγιεφ και Άλφα και τις υποθαλάσσιες λεκάνες Ποντβόντνικοφ και Μακάροφ. Η γέφυρα που διέρχεται από το Βόρειο Πόλο, συνδέει τα ηπειρωτικά περιθώρια της Ευρασίας και της Βόρειας Αμερικής. Αυτή είναι εν συντομία, η επιστημονική τεκμηρίωση για τη σημαντική επέκταση της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας της Ρωσίας στην Αρκτική.

Οι ωφελημένοι

Το μοντέλο αυτό δουλεύει υπέρ της Ρωσίας, του Καναδά και της Δανίας. Σε αυτή την περίπτωση οι τρεις χώρες είναι στρατηγικοί σύμμαχοι. Το πώς θα αντιδράσουν οι άλλοι παίκτες, είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Κατά πάσα πιθανότητα, οι υπόλοιπες χώρες δεν θα το στηρίξουν. Τις ίδιες, δεν τις συμφέρει η αλλαγή του status quo με την επακόλουθη διαίρεση της Αρκτικής από τα κράτη που συνορεύουν με την βόρεια παγωμένη ήπειρο.

Στην πραγματικότητα, η εξέταση της εξέλιξης της Αρκτικής μέσα από το ρωσικό μοντέλο, θα πρέπει να είναι στόχος όλης της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Και επί της ουσίας, αυτή είναι που θα έχει τον τελευταίο λόγο. Η Ρωσία, ετοιμάζεται να υποβάλει μέσα στο 2014 τη σχετική αίτηση στην Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα όρια της υφαλοκρηπίδας.

 Συντονιστής του έργου για τα όρια της υφαλοκρηπίδας στην Αρκτική, αναπληρωτής Διευθυντής του Ινστιτούτου Ωκεανολογίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών (ΡΑΕ), αντεπιστέλλων μέλος της ΡΑΕ

 Το πρωτότυπο άρθρο βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: rg.ru

11 λόγοι για να πίνουμε καφέ… κάθε μέρα!

11 λόγοι για να πίνουμε καφέ… κάθε μέρα!

Ο καφές, σύμφωνα με τη «Ηuffington Ρost», μπορεί να είναι ευεργετικός για τον εγκέφαλο, το δέρμα και το σώμα και για του λόγου το αληθές σας παραθέτουμε 11 λόγους, που επιβεβαιώνουν ότι πρέπει να ξυπνάμε με τη μυρωδιά του καφέ.

Αντιοξειδωτική δράση

Σύμφωνα με μια μελέτη που έγινε το 2005, ο καφές παρέχει περισσότερα αντιοξειδωτικά από οποιοδήποτε άλλο προϊόν. Ενώ τα φρούτα και τα λαχανικά έχουν επίσης… τόνους αντιοξειδωτικών, το ανθρώπινο σώμα φαίνεται πως απορροφά περισσότερα αντιοξειδωτικά συστατικά από τον καφέ.

Αγχολυτική μυρωδιά

Ερευνητές από το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σεούλ εξέτασαν τους εγκεφάλους αρουραίων, που ήταν στρεσαρισμένοι λόγω έλλειψης ύπνου και ανακάλυψαν ότι όσοι είχαν εκτεθεί στο άρωμα του καφέ, βίωσαν αλλαγές στις πρωτεΐνες του εγκεφάλου που συνδέονται με το άγχος. Σημειώνεται δε ότι, η μελέτη αυτή δεν αφορούσε στο στρες καθεαυτό αλλά σε εκείνη τη μορφή που προέρχεται από την έλλειψη ύπνου. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να έχετε δίπλα από το μαξιλάρι σας καβουρδισμένους κόκκους καφέ για τις άυπνες νύχτες, αλλά σε ακραίες καταστάσεις δεν θα πείραζε να τους μυρίσετε.

Καφές Vs νόσος του Πάρκινσον

Η ScienceDaily ανέφερε το 2012, ότι η κατανάλωση καφέ μπορεί να βοηθήσει τα άτομα με νόσο του Πάρκινσον να ελέγξουν τις κινήσεις τους. Ο συγγραφέας της μελέτης, Ronald Postuma, MD, δήλωσε: «Μελέτες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν καφεΐνη είναι λιγότερο πιθανό να αναπτύξουν τη νόσο του Πάρκινσον, αλλά αυτό είναι μία από τις πρώτες μελέτες σε ανθρώπους που έχουν γίνει, προκειμένου να αποδειχθεί εάν και κατά πόσο η καφεΐνη μπορεί να βοηθήσει με τα συμπτώματα κίνησης για τους ανθρώπους, που ήδη έχουν την ασθένεια».

Ο καφές βοηθά το συκώτι (ειδικά αν πίνετε αλκοόλ)

Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2006 και περιελάμβανε 125.000 άτομα άνω των 22 ετών, έδειξε ότι όσοι πίνουν τουλάχιστον ένα φλιτζάνι καφέ την ημέρα είχαν 20% λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν κίρρωση του ήπατος, μια αυτοάνοση ασθένεια που προκαλείται από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε ηπατική ανεπάρκεια και καρκίνο. Ο Arthur L. Klatsky, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης δήλωσε στον Guardian, ότι η κατανάλωση καφέ φαίνεται να έχει κάποια προστατευτικά οφέλη από την αλκοολική κίρρωση και όσο περισσότερο καφέ καταναλώνει ένα άτομο, τόσο μειώνει τον κίνδυνο να νοσηλευτεί ή να πεθάνει από αλκοολική κίρρωση. Επιπλέον, μελέτες έχουν δείξει ότι ο καφές μπορεί να «μπλοκάρει» την ανάπτυξη μη αλκοολικής λιπώδους νόσου του ήπατος. Μια διεθνής ομάδα ερευνητών αποφάνθηκε, ότι η κατανάλωση τεσσάρων ή περισσότερων φλιτζανιών καφέ ή τσάι την ημέρα μπορεί να είναι ευεργετική για την πρόληψη της εξέλιξης τέτοιων παθήσεων.

Ο καφές φέρνει ευτυχία

Μια μελέτη που διεξήχθη από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Υγείας διαπίστωσε ότι όσοι πίνουν τέσσερα ή περισσότερα φλιτζάνια καφέ την ημέρα είχαν περίπου 10% λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν κατάθλιψη, από εκείνους που δεν είχαν αγγίξει ποτέ καφέ στη ζωή τους. Και προφανώς, αυτό δεν έχει να κάνει με την καφεΐνη, καθώς και τα αναψυκτικά τύπου κόλα έχουν καφεΐνη αλλά δεν παρουσιάζουν τέτοιες …αντικαταθλιπτικές ιδιότητες. Ο συγγραφέας της μελέτης, Honglei Chen, MD, PhD, δήλωσε στο Prevention.com ότι εικάζει πως ο καφές έχει αυτή τη δράση λόγω των συγκεκριμένων αντιοξειδωτικών του στοιχείων.

Μειωμένες περιπτώσεις αυτοκτονίας

Μια μελέτη που έγινε από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ διαπίστωσε ότι η κατανάλωση μεταξύ δύο και τεσσάρων φλιτζανιών καφέ την ημέρα, μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο αυτοκτονίας στους άνδρες και τις γυναίκες κατά περίπου 50%. Οι ειδικοί αναφέρουν ότι ενδεχομένως αυτό συμβαίνει επειδή ο καφές δρα ως ήπιο αντικαταθλιπτικό, βοηθώντας στην παραγωγή των νευροδιαβιβαστών, όπως η σεροτονίνη, η ντοπαμίνη και η νοραδρεναλίνη.

Αντικαρκινική δράση…αποκλειστικά για γυναίκες

Τα νέα για τις γυναίκες που αγαπούν τον καφέ είναι ιδιαίτερα καλά ειδικά μετά από έρευνα που διεξήγαγαν το Brigham and Women’s Hospital και η Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ. Έπειτα από μελέτη 112.897 ανδρών και γυναικών άνω των 20 ετών διαπιστώθηκε ότι οι γυναίκες που πίνουν τρία ή περισσότερα φλιτζάνια καφέ την ημέρα είναι πολύ λιγότερο πιθανό να αναπτύξουν καρκίνο του δέρματος από εκείνες που δεν το κάνουν.

Για καλύτερη άθληση

Οι New York Times ανέφεραν ότι σύμφωνα με επιστήμονες, ένα φλιτζάνι καφέ πριν από την προπόνηση, μπορεί να δώσει ώθηση στην αθλητική απόδοση, ειδικά σε αθλήματα αντοχής, όπως το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων και το ποδήλατο. Η καφεΐνη αυξάνει τον αριθμό των λιπαρών οξέων στο αίμα, που επιτρέπει στους μυς των αθλητών να απορροφήσουν και να κάψουν τα λίπη για ενέργεια. Κατά συνέπεια εξοικονομούν μικρά αποθέματα υδατανθράκων για αργότερα, στην άσκησή τους.

Κατά του διαβήτη τύπου 2

Ο καφές μειώνει επίσης τον κίνδυνο του διαβήτη τύπου 2, σύμφωνα με μια μελέτη από την American Chemical Society. Ερευνητές της μελέτης διαπίστωσαν, ότι οι άνθρωποι που πίνουν τέσσερα ή περισσότερα φλιτζάνια καφέ την ημέρα μειώνουν τις πιθανότητες εμφάνισης διαβήτη τύπου 2 κατά 50%, ενώ με κάθε επιπλέον φλιτζάνι, ο κίνδυνος μειώνεται κατά 7%.

Κατά του Αλτσχάιμερ

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Φλόριντα και το Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι διαπίστωσαν ότι τα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών, που είχαν υψηλότερα επίπεδα καφεΐνης στο αίμα, εκδήλωσαν τη νόσο του Αλτσχάιμερ δύο έως τέσσερα χρόνια αργότερα, σε σύγκριση με όσους είχαν λιγότερη καφεΐνη στο αίμα τους. Ο dr. Chuanhai Cao, νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Φλόριντα και συν-συγγραφέας της μελέτης, επεσήμανε ότι η έρευνα δεν ισχυρίζεται ότι η μέτρια κατανάλωση καφέ θα προστατεύσει πλήρως τους ανθρώπους από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, αλλά υπάρχουν αρκετά στοιχεία που ενισχύουν την άποψη, ότι μπορεί να μειώσει σημαντικά τον κίνδυνο της νόσου του Αλτσχάιμερ ή έστω να καθυστερήσει την εμφάνισή της.

Μυαλό… ξυράφι

Έρευνες αναφέρουν ότι ο καφές εκτός των άλλων, επιτρέπει στο μυαλό να εργαστεί με έναν πολύ πιο αποδοτικό και έξυπνο τρόπο. Συγκεκριμένα, υποστηρίζουν, ότι όταν κάποιος έχει έλλειψη ύπνου και πιεί καφέ, λίγο πολύ όλες οι λειτουργίες του οργανισμού του «ξυπνούν»: ο χρόνος αντίδρασης, η επαγρύπνηση, η προσοχή, η λογική σκέψη, οι περισσότερες δηλαδή πολύπλοκες λειτουργίες που συνδέονται με τη νοημοσύνη.

http://kafeneio-gr.blogspot.gr/2013/11/11.html

10 γραφικά χωριά δίπλα σε ποταμούς και λίμνες

10 γραφικά χωριά δίπλα σε ποταμούς και λίμνες

Ταξιδεύουμε σε 10 μοναδικής ομορφιάς χωριά που βρίσκονται δίπλα σε γνωστούς ποταμούς και λίμνες. Ακολουθήστε μας..










Hallstatt, Αυστρία

Διάσημο για τη παραγωγή αλατιού, αλλά και για την σπάνια ομορφιά του. Ξεχωρίζει για τη θέση του σε μια στενή βραχώδη όχθη της ομώνυμης λίμνης. Ενώ τα τεράστια βουνά που έχει για background του προσφέρουν έντονη θεατρικότητα. Αν φτάσετε εδώ αναζητήστε την εμπειρία του να μείνετε σε ένα σπιτάκι μέρος τους οποίου είναι χτισμένο πάνω στη λίμνη.

Aylesfor, Βρετανία 

Βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Medway στο Κεντ. Το κύριο χωριό αποτελείται από μόλις 60 σπιτάκια, διαθέτει μόλις δυο pubs και δυο εστιατόρια. Τις τελευταίες δεκαετίες γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη και ο πληθυσμός τους έχει φτάσει κοντά στους 5000 κατοίκους. Είναι ιδιαίτερα δημοφιλές σε ερωτευμένα ζευγάρια που το επιλέγουν για απομόνωση.

Cesky Krumlov, Τσεχία

Ένα από ομορφότερα μεσαιωνικά χωριά της νότιας Βοημίας της Τσεχίας. Δεν είναι απλώς χτισμένο δίπλα στο Μολδάβα, στην πραγματικότητα σχεδόν περιτριγυρίζεται από αυτόν. Διάσημο αξιοθέατο του είναι το κάστρο Κρούμλοβ, το οποίο χρονολογείται από τον 13ο αιώνα και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στη χώρα. Εκτός από τα επιβλητικά του τείχη, ξεχωρίζει για τους φροντισμένους κήπους, τις λιμνούλες και ένα μπαρόκ θέατρο.

La Roque Gageac, Γαλλία

Στριμωγμένο μεταξύ του ποταμού Dordogne και μιας σειράς άγριων βράχων. Απαρτίζεται από μια συστάδα από χαριτωμένα σπιτάκια που καθρεφτίζονται στα γαλήνια νερά.

Zengchong, Κίνα

Κρυμμένο πίσω από απότομους γκρεμούς  της επαρχίας Guizhou και μακριά από κάθε σημάδι του σύγχρονου πολιτισμού, το χωριό Zengchong αποτελείται από μόλις 100 πέτρινα παραδοσιακά σπίτια πάνω σε ένα νησάκι σε σχήμα καρδιάς.

Reil, Γερμανία 

Καθρεφτίζεται στα πράσινα νερά του Ρήνου, στις επαρχίες Bernkastel και Wittlich. Πρόκειτα για ένα από τα πιο όμορφα χωριουδάκια της Γερμανίας. Είναι γνωστό από το μεσαίωνα. Φημολογείται μάλιστα ότι ο δημιουργός του Καθεδρικούς της Κολωνίας, Gerhard von Rile, καταγόταν από το χωριό. Τα σπίτια από την μια πλευρά έχουν θέα τα ποταμόπλοια που περνούν συχνά και από την άλλη τους αμέτρητους, φημισμένους αμπελώνες της περιοχής.

Borgo a Mozzano

Το χωριό που είναι διάσημο για την γέφυρα του Διαβόλου. Ξεχωρίζει για τις άνισες καμάρες της. Μέσω αυτής οι κάτοικοι της κωμόπολης διασχίζουν τον ποταμό Σέρκιο, στη Βόρεια Τοσκάνη, στη περιοχή της Lucca.

Dinant, Βέλγιο 

Μια από τις πιο όμορφες Βελγικές πόλεις. Χρωστά μέρος της γοητείας της στο ποταμό Meuse. Ορόσημο της είναι ο ιδιαίτερος Καθεδρικός της. Θεμελιώθηκε σε γοτθικό ρυθμό πάνω σε παλιά ερείπια ενός ρωμανικού αρχιτεκτονικού στυλ ναού που χρονολογούταν από το 1227. Στην νέα του εκδοχή απέκτησε δυο πύργους και ένα τρούλο κρεμμύδι. Στα εστιατόρια Dinant μη ξεχάσετε να δοκιμάστε τη διάσημη τοπική τάρτα quiche που φτιάχνεται με τυρί που οι ντόπιοι λένε «boulette de Romedenne», αλλά και τα σκληρά κουλουράκια couque με την έντονη γλυκιά γεύση.

Burnsall, Αγγλία 

Ένα από τα πιο γραφικά χωριά της βρετανικής επαρχίας Wharfedale. Έχει χτιστεί σοφά εκεί που στρίβει ο ποταμός Wharfe. Γύρω του καταπράσινες πλαγιές, κοιλάδες, μικρές φάρμες και παραμυθένια σπιτάκια σαν αυτά που θα μπορούσαν να μένουν Χόμπιτ.

Cochem, Γερμανία 

Εδώ τη παράσταση κλέβει το επιβλητικό κάστρο που έχει χτιστεί στο λόφο πίσω από τον οικισμό. Χρονολογείται στα 1000μχ και οι φήμες θέλουν να έχει φιλοξενήσει κατά το παρελθόν πολλές μυστικές συναντήσεις σημαντικών ανδρών. Οι επισκέπτες του μπορούν να δουν από εκεί ψηλά, το ποταμό Moselle να κάνει σχηματισμούς μέσα στην κοιλάδα και φυσικά το πανέμορφο Cochem.

dinfo.gr

Τα μεγαλύτερα παράδοξα του κόσμου

 Posted by Blog Antikleidi Επιστήμη Add comments

Νοε082013

Όσο πιο πολλούς φόρους ζητούν οι κυβερνήσεις, τόσο λιγότερα χρήματα εισπράττουν

Όταν οι κυβερνήσεις αποκαλύπτουν σχέδια να αυξήσουν τον υψηλότερο συντελεστή στο φόρο εισοδήματος, υποστηρίζουν ότι οι αλλαγές αυτές θα φέρουν εκατομμύρια ευρώ επιπλέον στα ταμεία του κράτους. Όμως κάποιοι οικονομολόγοι αμφισβητούν αυτές τις προβλέψεις, υποστηρίζοντας ότι τα έσοδα από τη φορολογία αυξάνονται μόνο μέχρι ένα συγκεκριμένο φορολογικό συντελεστή - όταν αυτός ξεπεραστεί, αρχίζουν ξανά να πέφτουν.

Αυτό το φαινόμενο είναι γνωστό ως «καμπύλη του Λάφερ». Όταν οι πολίτες θεωρούν ότι το κράτος εφαρμόζει υπερβολικά υψηλούς φορολογικούς συντελεστές, δεν έχουν πλέον κίνητρο για να εργάζονται, ενώ απ’ την άλλη αρχίζουν να ψάχνουν τρόπους να αποφύγουν τη φορολογία, είτε εκμεταλλευόμενοι «παραθυράκια» στη φορολογική νομοθεσία είτε εμπιστευόμενοι τις καταθέσεις τους σε offshore φορολογικούς παραδείσους είτε τέλος εγκαταλείποντας τη χώρα και μετακομίζοντας στο εξωτερικό. Όμως, σύμφωνα με τον οικονομολόγο καθηγητή Κόλιν Ρεν του Πανεπιστημίου του Νιούκαστλ, ο καθορισμός των περιπτώσεων στις οποίες ισχύει το παραπάνω φαινόμενο αποτελεί αντικείμενο διενέξεων ανάμεσα στους ειδικούς. Όπως εξηγεί, «λέγεται ότι η μείωση του υψηλότερου φορολογικού συντελεστή εισοδήματος, που έφτανε μέχρι και το 83% στη Μεγάλη Βρετανία από τα τέλη του 1970 ως τις αρχές της δεκαετίας του ’80, οδήγησε σε αύξηση των εσόδων από φορολογία». Κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει αν και κατά πόσο η απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει πάλι σε αύξηση του υψηλότερου φορολογικού συντελεστή θα οδηγήσει σε πτώση των εσόδων. Σύντομα θα το διαπιστώσουμε και στην Ελλάδα.

Το Σύμπαν είναι γεμάτο λαμπερά αστέρια, και όμως το διάστημα παραμένει σκοτεινό

Η ουσία αυτού του παραδόξου έγκειται σε κάποια απλά δεδομένα σχετικά με το φως και τα αστέρια. Η ένταση του φωτός, από οποιαδήποτε πηγή και αν προέρχεται, μειώνεται ανάλογα με το τετράγωνο της απόστασης: με άλλα λόγια, όταν διπλασιάζεται η απόσταση από ένα αστέρι, η λάμψη του μειώνεται στο ένα τέταρτο. Όσο όμως κοιτάζουμε το σύμπαν, παρατηρούμε όλο και περισσότερα αστέρια. Βασισμένοι σε απλούς γεωμετρικούς υπολογισμούς, καταλήγουμε ότι, κάθε φορά που διπλασιάζεται η απόσταση, ο αριθμός των άστρων τετραπλασιάζεται, εξουδετερώνοντας την επίδραση της απόστασης στην ένταση της λάμψης τους. Σύμφωνα με τα παραπάνω δεδομένα, ο νυχτερινός ουρανός θα έπρεπε να είναι ολοφώτεινος λόγω των άπειρων αστεριών του απέραντου σύμπαντός μας. Γιατί λοιπόν κάτι τέτοιο δε συμβαίνει;

Τη δεκαετία του 1820 ο Γερμανός αστρονόμος Βίλχελμ Όλμπερς προσπάθησε να εξηγήσει το φαινόμενο υποστηρίζοντας ότι η αστρική σκόνη ανέκοπτε το φως των πιο μακρινών άστρων. Η θεωρία του όμως καταρρίπτεται εύκολα, αν σκεφτούμε ότι η σκόνη θα θερμαινόταν τόσο ώστε θα άρχιζε να λάμπει εξίσου έντονα με τα άστρα που θα έκρυβε. Πολλοί ερευνητές πίστεψαν ότι βρήκαν την πραγματική απάντηση όταν το 1929 οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ότι το σύμπαν διαστέλλεται, κάτι που προκαλεί τη σταδιακή εξασθένιση της φωτεινότητας των πιο μακρινών άστρων. Και όμως, όπως παρατηρεί ο αστροφυσικός Έρικ Λίντερ του Εργαστηρίου Λόρενς Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας, ούτε αυτή η εξήγηση είναι αρκετή: «Το φαινόμενο ελαττώνει τη φωτεινότητα των άστρων περίπου στο μισό, αλλά δεν μπορεί να μειώσει σε τέτοιο βαθμό την άπειρη φωτεινότητα ώστε να την καταστήσει πεπερασμένη». Η πραγματική εξήγηση είναι ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε πριν από 14 δισεκατομμύρια χρόνια περίπου. «Ένα άστρο έχει περιορισμένη διάρκεια λάμψης», σχολιάζει ο Λίντερ. «Και δεν αρκεί για να γεμίσει την απέραντη έκταση του διαστήματος».

Τα τραύματα από ατυχήματα με ποδήλατο είναι λιγότερα σε μέρη όπου οι ποδηλάτες δε φορούν κράνος

Τα πλεονεκτήματα του να φοράει κάποιος κράνος όταν κυκλοφορεί με ποδήλατο είναι πασιφανή: προστατεύεται από σοβαρά κρανιακά τραύματα, ακόμα και από το θάνατο. Πώς γίνεται, τότε, σε χώρες όπου σχεδόν κανείς ποδηλάτης δε φοράει κράνος, όπως στη Γερμανία ή στη Δανία, να σημειώνονται πολύ λιγότερα τραύματα από ποδηλατικά ατυχήματα απ’ ό,τι σε χώρες όπως τις ΗΠΑ ή το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου σχεδόν όλοι οι ποδηλάτες προστατεύονται με κράνος; Και γιατί στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, όπου οι ποδηλάτες υποχρεώθηκαν να φορούν κράνος, το μέτρο αυτό δεν επηρέασε καθόλου αυτά τα ποσοστά;

Κάποιοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι το παράδοξο οφείλεται στο φαινόμενο της «αντιστάθμισης του κινδύνου»: οι ποδηλάτες που φορούν κράνος, νιώθοντας πιο ασφαλείς, παίρνουν περισσότερα ρίσκα. Αν και ο συγκοινωνιακός ψυχολόγος δρ Ίαν Γουόκερ του Πανεπιστημίου του Μπαθ δεν είναι τόσο σίγουρος: «Οι ενδείξεις που έχουμε υποδεικνύουν μάλλον το αντίθετο», λέει. «Οι ποδηλάτες που φορούν κράνος συνήθως αντικατοπτρίζουν μια γενικότερη τάση προς τη συνετή και προσεκτική συμπεριφορά». Η δική του έρευνα υποδεικνύει μια τελείως διαφορετική αιτία: ότι δηλαδή οι οδηγοί αυτοκινήτων, όταν προσπερνούν ποδηλάτες που φορούν κράνος, τους αφήνουν λιγότερο χώρο, κάτι που μπορεί να προκαλέσει περισσότερα ατυχήματα.

Αλλού, πάλι, η υποχρεωτική χρήση του κράνους έχει οδηγήσει σε ένα άλλο παράδοξο φαινόμενο: κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι η ποδηλασία είναι επικίνδυνη, αποθαρρύνοντάς τους από μια υγιεινή συνήθεια. Στην πραγματικότητα, σχολιάζει ο Γουόκερ, η ποδηλασία δεν είναι πιο επικίνδυνη από το να κυκλοφορεί κανείς με τα πόδια, ενώ αντίθετα είναι πολύ ευεργετική για την υγεία. Κατά μέσο όρο, περίπου 100 ποδηλάτες σκοτώνονται κάθε χρόνο στους δρόμους της Μεγάλης Βρετανίας. «Συγκρίνετε αυτόν τον αριθμό με τους 40.000 Βρετανούς πολίτες που χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο λόγω προβλημάτων υγείας που οφείλονται στην παχυσαρκία», λέει.

Ο Νόμος του Μέρφι δεν μπορεί να αποδειχτεί

Όλοι γνωρίζουν το νόμο του Μέρφι: ό,τι μπορεί να πάει στραβά θα πάει. Όλοι επίσης έχουν υποστεί κάποια στιγμή τις συνέπειές του: αν η φρυγανιά πέσει από το πιάτο, θα προσγειωθεί από τη βουτυρωμένη μεριά• αν ξεχάσετε την ομπρέλα σας στο σπίτι, είναι σίγουρο ότι θα βρέξει.

Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι ο Μέρφι υπήρξε ιστορικό πρόσωπο. Ο ταγματάρχης Έντουαρντ Α. Μέρφι ήταν μηχανικός της Αεροπορίας των ΗΠΑ. Τη δεκαετία του 1940, ενώ διεξήγαγε έρευνες σχετικά με την επίδραση της απότομης επιβράδυνσης στους πιλότους, ανακάλυψε την εξής γενική αρχή: «Αν υπάρχουν δύο τρόποι για να γίνει κάτι και ο ένας από τους δύο οδηγεί στην καταστροφή, πρέπει να υποθέσετε ότι αυτός είναι ο τρόπος που θα γίνει».

Από ειρωνεία της τύχης, ο Μέρφι δε θέλησε ποτέ να υιοθετήσει την εκλαϊκευμένη εκδοχή του νόμου «του», γιατί τη θεωρούσε επιπόλαιη και μη επιστημονική, κάτι που τον μετατρέπει στο πρώτο θύμα του νόμου του και με αυτόν τον τρόπο, παραδόξως, τον επιβεβαιώνει – ή μήπως όχι; Στο κάτω κάτω, κάθε απόπειρα να αποδείξει κανείς την εγκυρότητα του νόμου του Μέρφι είναι εξ ορισμού καταδικασμένη σε αποτυχία. Αν δηλαδή κάποιος επιχειρήσει να αποδείξει την ισχύ του νόμου ρίχνοντας στο πάτωμα βουτυρωμένες φρυγανιές, για να δει αν όντως θα προσγειωθούν από τη βουτυρωμένη μεριά και το πείραμα «επιτύχει», τότε αυτόματα ακυρώνεται η ισχύ του νόμου, εφόσον κάτι που μπορούσε να πάει στραβά δεν πήγε. Αν, αντίθετα, οι φρυγανιές προσγειωθούν από την άλλη μεριά, αυτό μας δείχνει άραγε ότι ο νόμος δεν ισχύει ή μήπως επενέβη ακριβώς ο νόμος του Μέρφι και μας χάλασε το πείραμα;

Η δημιουργία περισσότερων δρόμων, αντί να μειώνει τα μποτιλιαρίσματα, τα αυξάνει

Αν μια πόλη «πνίγεται» από τα μποτιλιαρίσματα, φαίνεται λογικό να καταφύγει στη δημιουργία «βοηθητικών δρόμων» για να απαλύνουν την κυκλοφοριακή συμφόρηση. Η λογική λέει ότι όσο περισσότεροι οι δρόμοι, τόσο μειώνεται η ποσότητα των αυτοκινήτων ανά δρόμο και άρα εξαλείφονται τα μποτιλιαρίσματα. Αυτό τουλάχιστον πίστευαν όλοι μέχρι που το 1968 ο Γερμανός μαθηματικός Ντίτριχ Μπράες έδειξε ότι οι υποδείξεις του κοινού νου δεν εφαρμόζονται πάντα στο κυκλοφοριακό και ότι οι επιπλέον δρόμοι είναι πιθανόν να χειροτερέψουν τα πράγματα. Με απλά λόγια, μερικοί οδηγοί βρίσκουν παρακάμψεις μέσα στο οδικό δίκτυο, για να συντομεύσουν τη διαδρομή τους, αλλά αυτό έχει ως συνέπεια να αυξάνεται η κυκλοφοριακή συμφόρηση σε άλλα σημεία του δικτύου, κάτι που επιβραδύνει δραματικά τη διαδρομή των υπόλοιπων οδηγών.

«Το παράδοξο του Μπράες αποτελεί συνέπεια δύο διαφορετικών στρατηγικών βελτιστοποίησης», εξηγεί ο δρ Μάικλ Γκάστνερ, ειδικός στην επιστήμη των υπολογιστών στο Ινστιτούτο Σάντα Φε του Νέου Μεξικού. «Ο στόχος των συγκοινωνιολόγων και των σχεδιαστών οδικών δικτύων είναι να ελαττώσουν το συνολικό χρόνο που ξοδεύουν στις μετακινήσεις τους όλοι οι οδηγοί μαζί. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται γιατί ο κάθε οδηγός προσπαθεί να βρει το συντομότερο δρόμο για τον ίδιο – και αυτές οι δύο τεχνικές μπορούν να διαμορφώσουν με τελείως διαφορετικό τρόπο την κυκλοφοριακή ροή».

Προσομοιώσεις στον υπολογιστή από την ομάδα του Γκάστνερ υποδεικνύουν ότι, αντί να ανοίγουμε καινούριους δρόμους, το ιδανικό θα ήταν να κλείσουμε κάποιες στρατηγικές παρακάμψεις, κάτι που θα μείωνε τη μέση διάρκεια των διαδρομών στους υπόλοιπους δρόμους σε ποσοστό μέχρι και 30%.

Η λύση λοιπόν στο κυκλοφοριακό πρόβλημα μοιάζει εκ πρώτης όψεως με ένα παράδοξο: για να ανακουφίσουν τους δρόμους, οι σχεδιαστές του δικτύου θα πρέπει να μειώσουν τον αριθμό των διαθέσιμων δρόμων. «Όσο περίεργο και αν φαίνεται, η “υποβάθμιση” του δικτύου μπορεί να βελτιώσει την απόδοσή του», σχολιάζει ο Γκάστνερ.

Σύμφωνα με υπολογισμούς, υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός εξωγήινων εκεί έξω, ωστόσο μέχρι τώρα δεν έχουμε βρει κανέναν

Ακόμα και αυτοί που δεν πιστεύουν στα ΑΤΙΑ συχνά υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί παρά να υπάρχει εξωγήινη ζωή κάπου εκεί έξω. Στο κάτω κάτω της γραφής, το σύμπαν είναι αχανές. Κατά τη δεκαετία του ’50, ο Ιταλός φυσικός και νομπελίστας Ενρίκο Φέρμι, μετά από κάποιους κατά προσέγγιση υπολογισμούς, κατέληξε ότι ο ίδιος ο γαλαξίας μας θα πρέπει να σφύζει από ζωή, ακόμα και από νοήμονα ζωή, κάτι που τον έκανε να αναρωτηθεί: «Μα πού πήγαν όλοι;». Η αντίφαση είναι γνωστή ως το Παράδοξο του Φέρμι.

Μια ευρέως διαδεδομένη εξήγηση του παραδόξου είναι ότι το διαστημικό ταξίδι είναι απλούστατα υπερβολικά χρονοβόρο. Ακόμα και αν ταξίδευε με την ταχύτητα του φωτός, ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο θα χρειαζόταν δεκάδες χιλιάδες χρόνια για να διασχίσει το γαλαξία μας, και αυτός είναι ο λόγος που δεν έχουμε δει ακόμα πράσινα ανθρωπάκια να προσγειώνονται στην πίσω αυλή του σπιτιού μας. Το 1975, όμως, ο Αμερικανός αστρονόμος Μάικλ Χαρτ έδειξε ότι, ακόμα και αν οι εξωγήινοι διαθέτουν μόνο συμβατικούς πυραύλους ανάλογους με τους δικούς μας, θα μπορούσαν παρ’ όλα αυτά να επισκεφθούν ολόκληρο το γαλαξία μέσα σε λίγα εκατομμύρια χρόνια. Το κόλπο για να το καταφέρουν θα ήταν να εγκαταστήσουν αποικίες, κάθε μία από τις οποίες θα οργάνωνε τις δικές της εξερευνητικές αποστολές, δημιουργώντας έτσι ένα αποικιστικό «κύμα», που θα αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο. Έτσι κι αλλιώς, ακόμα και αν οι εξωγήινοι δεν το κουνούσαν από τον πλανήτη τους, θα μπορούσαν και πάλι να μας κάνουν γνωστή την ύπαρξή τους είτε με τη θέλησή τους, εκπέμποντας σήματα στο διάστημα, είτε και τυχαία, λόγω «διαρροής» του τηλεοπτικού ή ραδιοφωνικού δικτύου τους. Μέχρι στιγμής, πάντως, δεν έχουν υπάρξει αξιόπιστες ενδείξεις τέτοιων σημάτων.

Ανάμεσα στις εξηγήσεις που έχουν προταθεί για το φαινόμενο που έχει ονομαστεί «Η Μεγάλη Σιωπή» βρίσκεται και αυτή που υποστηρίζει ότι, μόλις οι εξωγήινοι κάνουν γνωστή την ύπαρξή τους στο υπόλοιπο σύμπαν, δέχονται επίθεση από μια εξωγήινη φυλή επιδρομέων, διαφορετική από τη δική τους. Ωστόσο, η δρ Τζιλ Τάρτερ, διευθύντρια του Κέντρου Ερευνών για την Εξωγήινη Νοημοσύνη (SETI) στην Καλιφόρνια, πιστεύει ότι υπάρχει μια λιγότερο ανησυχητική εξήγηση στο Παράδοξο του Φέρμι. «Δουλεύω στο Κέντρο εδώ και δεκαετίες και η πείρα μου μού επιτρέπει να δηλώνω έκπληκτη από το πόσο λίγο έχουμε εξερευνήσει το σύμπαν στο οποίο ζούμε», λέει. «Έτσι λοιπόν τείνω να τοποθετούμαι όχι στο στρατόπεδο εκείνων που υποστηρίζουν ότι “βρίσκονται ανάμεσά μας”, αλλά μάλλον σε αυτούς που πιστεύουν ότι δεν έχουμε αρκετές αποδείξεις, για να καταλήξουμε ότι κάτι τέτοιο δε συμβαίνει».

Οι απλοί οργανισμοί είναι πιθανό να διαθέτουν περισσότερο γενετικό υλικό από πιο σύνθετους οργανισμούς όπως εμείς

Εμείς οι άνθρωποι καυχιόμαστε ότι είμαστε τα πιο εξελιγμένα πλάσματα στη Γη, και σίγουρα πολύ πιο σύνθετα από μια αμοιβάδα, για παράδειγμα. Θα ήταν λοιπόν αυτονόητο οι άνθρωποι να έχουμε πολύ περισσότερο DNA από αυτούς τους μονοκύτταρους οργανισμούς, σωστά;

Δεν είναι έτσι όμως: στην πραγματικότητα οι αμοιβάδες περιέχουν πάνω από 100 φορές περισσότερο γενετικό υλικό από εμάς. Επιστήμονες εξειδικευμένοι στη γενετική εξηγούν ότι οι αλληλουχίες του DNA είναι τόσο πολύπλοκες που δεν είναι λογικό να περιμένουμε έναν απλό συσχετισμό μεταξύ της ποσότητας αλληλουχιών που διαθέτει ένας οργανισμός και της πολυπλοκότητάς του.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Ράιαν Γκρέγκορι, του Πανεπιστημίου του Γκουέλφ του Καναδά, τα γονιδιώματα αντικατοπτρίζουν την περίπλοκη εξελικτική ιστορία των ζωντανών όντων και δεν πρόκειται για απλές «οδηγίες» για το πώς φτιάχνεται ένας οργανισμός.

«Για παράδειγμα, ο πιο κοινός τύπος DNA, που απαντά στους περισσότερους ζωικούς και φυτικούς οργανισμούς, είναι μεταθέσιμα στοιχεία. Πρόκειται για αλληλουχίες DNA ικανές να δημιουργούν αντίγραφα του εαυτού τους και γενικά θεωρούνται παράσιτα του γονιδιώματος-ξενιστή», σχολιάζει ο Γκρέγκορι. «Κάποιες από αυτές μπορεί να αναλαμβάνουν λειτουργικούς ρόλους, αλλά πολλές παραμένουν ανενεργές και κάποιες μπορούν ακόμα και να προκαλέσουν ασθένειες».

Ένα μέρος αυτού του γενετικού υλικού δεν κάνει τίποτα, και όμως αν γινόταν καταμέτρηση του γενετικού υλικού διαφόρων οργανισμών θα συγκαταλεγόταν στους υπολογισμούς. Αυτό που η έρευνα προσπαθεί τώρα να ανακαλύψει είναι από πού προήλθε αυτό το αποκαλούμενο «άχρηστο DNA».

___________

   Πηγή: focusmag.gr

Το πολύσημο του «ευρωπαϊσμού» & η αντίστοιχη πολ. απάτη

Published by Πάνος [admin] on 2013/11/6 (32 reads)

Το πολύσημο του «ευρωπαϊσμού» και η αντίστοιχη πολιτική απάτη

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Ίσως η μεγαλύτερη πολιτική απάτη που συντελείται αυτόν τον καιρό είναι η προπαγανδιστική χρήση του όρου «ευρωπαϊστής», «κόμμα ευρωπαϊκό» κ.λπ. Αν αυτός ο χρησιμοποιούμενος όμως όρος δεν επεξηγείται αναλυτικώς, ο χρήστης του είναι ή κρυψίνους απατεών ή απολύτως ανόητος, δηλαδή και αυτός μπερδεμένος στον τουλάχιστον υπόπτως χρησιμοποιούμενο ασαφέστατο αυτόν όρο.

Ο όρος λοιπόν αυτός, αρχικώς βέβαια σημαίνει αυτόν που υποστηρίζει την Ευρώπη και θέλει η Ελλάς να είναι εντός της Ευρώπης. Αυτό όμως δεν σημαίνει σχεδόν τίποτα το ουσιαστικό, κυμαίνεται από το πολιτικά ευκταίο μέχρι το απόλυτα πολιτικά απευκταίο, επιδέχεται πάμπολλων ερμηνειών. Τι σημαίνει Ευρώπη και πώς θέλουμε να είναι αυτή η Ευρώπη; Ευρώπη εθνών - κρατών; Αν είναι έτσι, πώς αυτά τα έθνη - κράτη θα συνεργάζονται για να συναποτελούν «Ευρώπη»; Μήπως Ευρώπη ομοσπονδιακή; Ή μήπως Ευρώπη γερμανική ή έστω γαλλογερμανική και όλοι οι υπόλοιποι υποτελή κρατίδια - αν όχι προτεκτοράτα - άνευ πρακτικώς πολιτικού λόγου (όπως τώρα δηλαδή);

Όταν λοιπόν κάποιος πολιτικός ή κάποιο κόμμα χρησιμοποιεί τον όρο αυτόν, θα πρέπει να εξηγεί τι ακριβώς εννοεί. Ειδάλλως προπαγανδίζει προς απολύτως άγνωστες κατευθύνσεις, άγνωστες ενδεχομένως και γι' αυτόν. Ας μου επιτραπούν όμως εδώ μερικές σχετικές σκέψεις και προσπάθεια διάλυσης επικρατουσών λανθασμένων απόψεων:

1. Η Ευρωπαϊκή Ένωση γεννήθηκε ως κατ' αρχήν πολιτική και όχι οικονομική ένωση. Ο πρώτος λόγος που οδήγησε στην άλλοτε ΕΟΚ, τη δεκαετία του '50, ήταν η δημιουργία συνεργασιών με σκοπό τον αποκλεισμό μελλοντικού πολέμου. Στη συνέχεια, το όραμα δημιουργίας μιας μεγάλης Ένωσης, ως ισχυρής οντότητας, εντός ενός ανταγωνιστικού διεθνούς τοπίου ανερχόμενων δυνάμεων, κυρίως από την Ασία. Βεβαίως και για να αποφύγει να συνθλιβεί μέσω των υπερδυνάμεων ΗΠΑ και της τότε ΕΣΣΔ, υπερδύναμη που ανέκαμψε υπό τη μορφή του νέου ρωσικού κράτους.

2. Η Ευρώπη δεν είναι κατ' ουσίαν σύνολο κρατών, αλλά είναι σύνολο Περιφερειών. Η ιστορική της θεμελίωση είναι η Ελλάδα, που υπήρξε ένωση Περιφερειών, υπό τη μορφή πόλεων - κρατών, ενοποιημένες με έναν κοινό Πολιτισμό, γλώσσα και τρόπο έκφρασής τους (την Τέχνη), που από τα βάθη της Μικράς Ασίας - αλλά και με αποδεδειγμένη εμβέλεια μέχρι την Άπω Ανατολή - εκτεινόταν ως «κοσμοσύστημα»[1] σε όλες τις περιοχές που βρέχονταν από τη Μεσόγειο Θάλασσα.

Τα έθνη - κράτη που δημιουργήθηκαν πολύ αργότερα, δημιουργήθηκαν ως ένωση Περιφερειών, συχνά με ισχνή κοινωνικοπολιτισμική θεμελίωση, δεν έπαψαν μέχρι τις μέρες μας να αλλάζουν σύνορα και ονόματα, ακριβώς γι' αυτόν τον αδύναμο χωρισμό τους. Θα λέγαμε μάλιστα πως τη στιγμή της λίγο - πολύ οριστικοποίησης των συνόρων αυτών των εθνών - κρατών, τα τελευταία χρόνια, άρχισαν να διαλύονται ξανά σε Περιφέρειες, μειώνοντας ολοένα και περισσότερο την κρατική τους αυτοτέλεια, υπό την αδήριτο ανάγκη οικονομικοπολιτικών και κοινωνικών μεταξύ τους συνεργασιών, αυτών δηλαδή που οδήγησαν στους λόγους της προσπάθειας ενοποίησής τους με την ΕΟΚ και εν συνεχεία με τα οράματα περί Ε.Ε.

3. Το επιχείρημα του Βορρά (βλέπε Γερμανία) εναντίον του Νότου, ιδιαιτέρως εναντίον της Ελλάδας, είναι ότι η Ελλάδα «πολύ γρήγορα» εντάχθηκε στο ενιαίο ευρώ ή ότι δεν έπρεπε καν να είχε ενταχθεί. Θα λέγαμε όμως εδώ, ότι κάποιος θα πρέπει να υπενθυμίσει στον Βορρά αυτόν, πως ακόμα περισσότερο γρήγορα και μάλιστα απολύτως αντιεπιστημονικά δημιουργήθηκε το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Αν αυτό το πρότεινε σε εργασία του φοιτητής οικονομικών, θα απορριπτόταν ασυζητητί από τον καθηγητή του. Δεν μπορείς να επιβάλεις κοινό νόμισμα σε διαφορετικά κράτη, προτού τα εντάξεις υπό κοινή οικονομική και πολιτική διοίκηση, σαν ομοσπονδία ή ένωση «Πολιτειών», π.χ. κατά το μοντέλο των ΗΠΑ. Το κοινό νόμισμα προωθήθηκε από τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη για πολιτικούς λόγους και έτσι συνεχιζόταν να γίνεται, μέχρι αυτά να εξοκείλουν σε ανομολόγητες επιδιώξεις κυριαρχίας τους προς τα υπόλοιπα μικρότερα κράτη, διά της δημιουργίας εξαρτώμενων προτεκτοράτων.

4. Τελευταία η Ε.Ε. - δηλαδή τα κράτη που την απαρτίζουν, υπό την ηγεσία του ισχυροτέρου - ξεχνά τους πολιτικούς λόγους που την υποχρεώνουν σε ουσιαστικότερη ενοποίηση και βρίσκεται στη δίνη οικονομικών επιδιώξεων και πολιτικών σκοπιμοτήτων επί μέρους (δηλ. των συγκεκριμένων) εθνών - κρατών της. Οποία μάλιστα ειρωνεία της ιστορίας: πίσω από αυτές τις επιδιώξεις διάλυσης του οράματος της Ε.Ε. βρίσκεται η χώρα που δύο φορές κατά τον ΧΧό αιώνα πάσχισε για την καθυπόταξη ολοκλήρου του ευρωπαϊκού χώρου υπό την κυριαρχία της, πνίγοντάς τον στο αίμα. Πρόκειται για τη χώρα που δύο φορές ανέκαμψε από τις άφρονες και εγκληματικές (στην κυριολεξία) αυτές επιδιώξεις της, χάρις στις υπόλοιπες και καθημαγμένες από αυτήν χώρες, χώρες που πρόταξαν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και ενότητα. Σχεδόν της χάρισαν τα τότε χρέη της, με πρώτη την Ελλάδα, την Ελλάδα που τώρα δεινοπαθεί από αυτήν!

5. Η «Ευρώπη» είχε ανάγκη από την Ελλάδα - και η Ελλάδα φάνηκε να είχε ανάγκη από την υπόλοιπη Ευρώπη - παρ' ότι υφίστανται γι' αυτό κάποιες ενστάσεις. Σε κάθε πάντως περίπτωση, win-win. Η Ευρώπη - συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας - επεδίωξε τη γεωγραφική της ολοκλήρωση με την προσθήκη της νοτιοανατολικής χερσονήσου της και για τη μέσω αυτής οριστική ανάσχεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ενδεχομένως τα τότε ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη να το έπραξαν με την υστερόβουλη πρόθεση οικειοποίησης της ιδιαίτερης γεωπολιτικής αξίας αυτής της ΝΑ. ευρωπαϊκής χερσονήσου, δημιουργώντας σε αυτήν σύνολο κρατιδίων «προτεκτοράτων». (Ίσως γι' αυτό και δεν υπερασπίστηκε τη Συνθήκη των Σεβρών του 1921, εξαπατώντας τον Βενιζέλο και οδηγώντας την Ελλάδα στη Μικρασιατική Καταστροφή, δηλαδή αποκλείοντάς την από την απόκτηση μεγαλύτερης εμβέλειας). Εν πάση περιπτώσει, η Ελλάδα δεν είναι «περιφέρεια» της Ευρώπης, έχει ιδιαίτερη γεωπολιτική ισχύ, ελπίζουμε κάποια στιγμή οι πολιτικοί μας να το καταλάβουν και να αποδεσμευτούμε από τη «μοίρα των προτεκτοράτων» [2].

6. Η σημερινή κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία. Η Ελλάδα μπορεί να συμμετάσχει καθοριστικά στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, αρκεί οι πολιτικοί της να κατανοήσουν τη γεωπολιτική ισχύ της. Ο J. Attali είχε πει πως «η Ελλάδα είναι η πατρίδα της Ευρώπης. Και στο τέλος η ελληνική κρίση θα γίνει η μαμή της ολοκλήρωσης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος» [3]. Επισημαίνω πως ο J. Attali έχει επισημάνει με τον πιο κατηγορηματικό και πειστικό τρόπο πως μόνο ένα ομοσπονδιακό σύστημα μπορεί να σώσει την Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι σε θέση να οδηγήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, αρνούμενη τη συμμετοχή της στην Ε.Ε. υπό άλλο καθεστώς. Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να γράψει Ιστορία.

* Ο Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων.

Παράρτημα

[1] Γεώργιος Κοντογεώργης, «Το ελληνικό κοσμοσύστημα», εκδ. Ι.Σιδέρης 2006

[2] Ν. Χιωτίνης, Η μοίρα των προτεκτοράτων, «Το Ποντίκι» 12.7.2013

[3] Jacques Attali, «The New York Times», «Το Βήμα», 2.3.2010

ΠΗΓΗ:  ΔΕΥΤΕΡΑ, 4 Νοεμβρίου 2013, http://www.topontiki.gr/article/60774 ... antistoixi-politiki-apati

Η επικείμενη “φούσκα” των ορυκτών καυσίμων

Νοεμβρίου 4, 2013 in Η πολιτική στην καλύβα

Ένα άρθρο που πρέπει να μελετήσουν προσεκτικά όσοι φίλοι της καλύβας έχουν  επενδυτικά χαρτοφυλάκια γεμάτα… υδατάνθακες 

των Αλ Γκορ και Ντέιβιντ Μπλαντ

The Coming Carbon Asset Bubble

Πηγή: http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=8893

Μετά την κρίση δανεισμού και τη μεγάλη ύφεση, θα φαινόταν γελοία η σκέψη να επενδύσει κανείς σε ενυπόθηκα δάνεια! Αλλά όταν εξελισσόταν αυτή η «φούσκα», όπως συνήθως συμβαίνει, κανείς δεν έβλεπε πως δίνονταν 7.5 εκατομμύρια δάνεια σε ανθρώπους που δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσουν να τα αποπληρώσουν.

Ένας λόγος που σχηματίζονται τέτοιος «φούσκες» είναι πως πολλοί επενδυτές συγχέουν τις έννοιες «αβεβαιότητα» και «ρίσκο». Ο οικονομολόγος Φρανκ Νάιτ(FrankKnight) εμπέδωσε τη λεπτή, αλλά κρίσιμη διαφορά μεταξύ των δύο εννοιών: η αβεβαιότητα είναι συνήθως ο χειρότερος φόβος του καλού επενδυτή, διότι δεν του επιτρέπει να μετρήσει ή τα κοστολογήσει το ρίσκο που αναλαμβάνει. Όταν οι επενδυτές συγχέουν αβεβαιότητα και ρίσκο, γίνονται ευάλωτοι στη σκέψη πως εφόσον δεν μετριέται δεν υπάρχει -και άρα μπορούν μια χαρά να το αγνοήσουν.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει με τη «φούσκα» των ορυκτών καυσίμων: συνεχίζει να μεγαλώνει ακριβώς διότι οι περισσότεροι συμμέτοχοι στις αγορές λανθασμένα μπερδεύουν το ρίσκο της χρήσης τέτοιων καυσίμων με την αβεβαιότητα, και άρα αποτυχαίνουν να συμπεριλάβουν το κόστος της επιλογής τους στις επενδυτικές τους αναλύσεις. Αδιαφορώντας για τα δεδομένα ρίσκα που συνδέονται με τη χρήση αυτών των καυσίμων, εκθέτουν τα χαρτοφυλάκιά τους σε εξωτερικότητες που θα έπρεπε να τις είχαν συμπεριλάβει στην εκτίμηση των κεφαλαιακών τους αποδόσεων.

Ιδού πώς σχετίζονται τα ορυκτά καύσιμα με τις επενδύσεις: στην επιστημονική κοινότητα υπάρχει πλατιά συναίνεση πως η άνοδος της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη κατά περισσότερο από 2^οCθα προκαλούσε καταστροφικές και ανεπίστρεπτες ζημιές στον πλανήτη. Έγκυρες μετρήσεις προειδοποιούν πως με τον τρέχοντα ρυθμό εκπομπών CO2 αυτό το όριο θα ξεπεραστεί σύντομα -και κατά πολύ. Σε μια προσπάθεια να αποτραπεί αυτή η εξέλιξη, η «διεθνής υπηρεσία ενέργειας» (IEA) συνέταξε έναν «ανθρακικό προϋπολογισμό» σύμφωνα με τον οποίο ως το 2050 θα έχει χρησιμοποιηθεί μόλις το 1/3 των σημερινών αποθεμάτων ορυκτών καυσίμων. Με άλλα λόγια, όταν η παγκόσμια θερμοκρασία θα έχει αυξηθεί κατά 2^οC, τουλάχιστο τα 2/3 των αποθεμάτων σε ορυκτά καύσιμα θα παραμένουν ανεκμετάλλευτα και κινδυνεύουν να παραμείνουν εκτός αγοράς, δημιουργώντας «απαξιωμένα ανθρακικά αποθέματα».

«Απαξιωμένοι» (stranded) ονομάζονται οι πόροι που χάνουν κάθε οικονομική αξία πολύ πριν ολοκληρώσουν τον αξιοποιήσιμο κύκλο ζωής τους. Οι απαξιωμένοι ανθρακικοί πόροι συμπεριλαμβάνουν τα ορυκτά καύσιμα αλλά και όλους τους πόρους που λόγω της εξάρτησής τους από τα ορυκτά καύσιμα εμφανίζουν εντατικές εκπομπές CO2. Δεν είναι όλες ίδιες, αλλά είναι εύλογο να υποθέτουμε πως σε περίπτωση περιορισμού της χρήσης καυσίμων με ανθρακικές εκπομπές, θα «αχρηστευθούν» πρώτες οι επενδύσεις με το μεγαλύτερο κόστος και τις εντονότερες θερμοκηπικές εκπομπές (όπως π.χ. η εξόρυξη άνθρακα ή ηπισσούχος άμμος).

Πολλοί επενδυτές εκτιμούν πως αυτή μας η ανάλυση είναι λανθασμένη και πως τα ορυκτά καύσιμα δεν πρόκειται να εκτεθούν στον κίνδυνο της «απαξίωσης», επειδή θα επιβληθεί από κάποια παγκόσμια συμφωνία μια εύλογη τιμή στα ορυκτά καύσιμα. Όσο σημαντικό ρόλο θα μπορούσε να παίξει μια τέτοια τιμολόγηση, θεωρούμε πως το λάθος που κάνουν οι επενδυτές είναι πως υποθέτουν πως η τιμολογιακή πολιτική είναι ο μόνος δρόμος προς την (ελεγχόμενη) «απαξίωση» των πόρων αυτών. Εκτιμούμε πως αυτή η στρατηγική είναι λανθασμένη και επιπόλαιη. Κιαυτόγιατρειςφανερούςλόγους:

Ÿ Πρώτον, υπάρχουν πολλοί εναλλακτικοί τρόποι «απαξίωσης» των ανθρακικών αποθεμάτων: ο άμεσος έλεγχός τους από τις τοπικές, περιφερειακές ή παγκόσμιες αρχές· ή έμμεση ρύθμιση της χρήσης τους μέσω των αυξανόμενων έλεγχων της ρύπανσης, των περιορισμών στη χρήση ύδατος και της εντολής για επέκταση της χρήσης των «ανανεώσιμων πηγών ενέργειας» (ΑΠΕ) ή η υιοθέτηση αυστηρότερων περιβαλλοντικών προδιαγραφών. Ακόμα και οι αναμενόμενες ρυθμίσεις θα μπορούσαν να απειλήσουν μακροπρόθεσμα τη χρήση των ανθρακικών πόρων.

Ÿ Δεύτερον, η «απαξίωση» θα μπορούσε να επιβληθεί από τις δυνάμεις της αγοράς. Ήδη σήμερα, χωρίς επιδοτήσεις οι ΑΠΕ είναι σε αρκετές χώρες ανταγωνιστικές σε σχέση με τη χρήση ορυκτών καυσίμων. Οι απώλειες σε ανταγωνιστικότητα, σε συνδυασμό με την αδυναμία να διατηρηθεί σταθερή η τιμή της ενέργειας και τη βελτίωση στα δίκτυα διανομής ηλεκτρικής ενέργειας θα μπορούσε να απομακρύνει τη κεφαλαιακή ροή από τα ορυκτά καύσιμα.

Ÿ Τρίτον, η κοινωνικοπολιτική πίεση (με τη μορφή εκστρατειών κατά της χρήσης ορυκτών καυσίμων, μέτρων προστασίας του περιβάλλοντος και μεταβολών στις διαθέσεις της κοινής γνώμης) θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο ο κλάδος της εντατικής εξόρυξης ορυκτών καυσίμων θα έχανε τη δυνατότητά του να λειτουργεί, πράγμα που θα οδηγούσε πολλούς πόρους στην απαξίωση.

 Η αναβλητικότητα στα μέτρα τιθάσευσης της κλιματικής αλλαγής δεν πρόκειται να αναβάλει την ίδια την κλιματική αλλαγή. Ως εκ τούτου οι επενδυτές θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνουν από σήμερα το κόστος της «απαξίωσης» των ανθρακικών πόρων ή να προσπαθήσουν να απορροφήσουν το κόστος τηςαδράνειας στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, συμπεριλαμβάνοντας από σήμερα το κόστος της μελλοντικής «απαξίωσης» στη λειτουργία όλων των επιχειρήσεων των κλάδων που στηρίζονται στα ορυκτά καύσιμα. Το να συμπεριλαμβάνεις από σήμερα το ρίσκο της χρήσης ορυκτών καυσίμων στην αξία των μετοχών και τους ισολογισμούς είναι στην πραγματικότητα μια βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη στρατηγική διαχείρισης κινδύνων. Υπάρχουν τέσσερις κυρίως τρόποι που μπορούν οι επενδυτές να το κάνουν αυτό:

Ÿ Πρώτον, να συνυπολογίσουμε τους κινδύνους που θέτει η χρήση υδρογονανθράκων στα διάφορα χαρτοφυλάκια. Το ελάχιστο είναι οι επενδυτές να γνωρίζουν σε ποιο βαθμό το ανθρακικό ρίσκο εμπεριέχεται στις σημερινές και αυριανές επενδύσεις τους. Αυτό π.χ. μπορεί να επιτευχθεί συμπεριλαμβάνοντας το ανθρακικό ρίσκο στη σημερινή και αυριανή εκτίμηση των περιουσιακών στοιχείων τους και στην ανάπτυξη εργαλείων που ποσοτικοποιούν αυτό το ρίσκο. Σημειώστε πως ακόμα και τα πιο παθητικά κεφάλαια είναι επίσης εκτεθειμένα στην «απαξίωση» των ορυκτών καυσίμων, καθώς ο κλάδος των ορυκτών καυσίμων συχνά εκπροσωπεί μεταξύ 10% και 30% του κύκλου δραστηριοτήτων τους.

Ÿ Δεύτερον, να πιεστούν τα διοικητικά συμβούλια και οι διευθύνοντες σύμβουλοι των επιχειρήσεων να εκπονήσουν σχέδια διάγνωσης και αντιμετώπισης του ανθρακικού ρίσκου. Οι επενδυτές οφείλουν να ρωτήσουν π.χ. αν οι επιχειρήσεις τους διαθέτουν «σκιώδη τιμολόγηση» των ορυκτών καυσίμων (κι αν όχι, γιατί;) και ποιο είναι το αποτέλεσμα στους ισολογισμούς τους, πόσα ορυκτά καύσιμα σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν και πώς συνδέεται αυτή τους η επιλογή με τους μακροπρόθεσμους επιχειρηματικούς τους σχεδιασμούς κ.λπ. Οι επενδυτές οφείλουν να πιέζουν τις διευθυντικές ομάδες ώστε να μειώνουν τις κεφαλαιακές ροές προς τα ορυκτά καύσιμα προς πιο παραγωγικές μορφές ενέργειας, στο πλαίσιο της μετάβασης προς μια οικονομία χαμηλών ανθρακικών ρύπων.

Ÿ Τρίτον, να διαφοροποιηθούν οι επενδύσεις τους με τοποθετήσεις στις ευκαιρίες που προσφέρει η οικονομία χαμηλών ανθρακικών ρύπων. Οι επενδυτές οφείλουν να μειώνουν στα χαρτοφυλάκιά τους το βάρος των εμπεδωμένων κινδύνων που συνδέονται με το ανθρακικό ρίσκο και να αυξάνουν εκείνο των μορφών ενέργειας με λίγες ή καθόλου θερμοκηπικές εκπομπές. Οι επενδυτές έχουν την ευκαιρία να κεφαλαιοποιήσουν σε ανερχόμενους τομείς όπως οι «ανανεώσιμες πηγές ενέργειας» (ΑΠΕ) (ηλιακή, αιολική, γεωθερμία), η αναβάθμιση του κτιριακού αποθέματος (μόνωση, φωτισμός, κ.λπ), οι μετακινήσεις (ηλεκτρική αυτοκίνηση, μέσα μαζικής μετακίνησης κ.λπ). Αυτή η επενδυτική στρατηγική θωρακίζει τα επενδυτικά χαρτοφυλάκια που είναι ακραία εκτεθειμένα στο ανθρακικό ρίσκο, ενώ τους δίνει τη δυνατότητα να αντεπεξέρθουν στην απαξίωση εκείνα τα στοιχεία του ενεργητικού τους που συνδέονται με τον κλάδο των ορυκτών καυσίμων.

Ÿ Τέταρτον, να απαλλαγούν από τα στοιχεία του ισολογισμού τους που συνδέονται με τα ορυκτά καύσιμα. Αυτός είναι ασφαλώς ο ασφαλέστερος τρόπος να μειωθεί το ανθρακικό ρίσκο, αν και αναγνωρίζουμε πλήρως πως αυτή η απαλλαγή μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά περίπλοκη για πολλούς κεφαλαιοκράτες. Αλλά πρόκειται για μια πολυετή επιχείρηση, που έχει διαβαθμίσεις· τα πιο πρώιμα και ευκολότερα βήματα μπορούν να αφορούν την απομάκρυνση τουλάχιστο από τις μορφές ενέργειας με τις εντονότερες εκπομπές θερμοκηπικών αερίων, πόσο μάλλον που η «απαξίωση» των ορυκτών καυσίμων μπορεί να τους προφτάσει πολύ πριν εμφανιστούν «καθαρότερες» μορφές ανθρακικών καυσίμων.

Όπως είχε πει ο πρόεδρος Τζον Κένεντι (JohnF. Kennedy) «κάθε πρόγραμμα δράσης εμπεριέχει ρίσκα και δαπάνες, που όμως είναι απείρως λιγότερα από τα ρίσκα και τις δαπάνες της βολικής αδράνειας». Η μετάβαση προς μια οικονομία χαμηλών ανθρακικών εκπομπών θα ισοδυναμεί με επανάσταση στην παγκόσμια και θα προσφέρει σημαντικές ευκαιρίες για αυξημένες επενδυτικές αποδόσεις.Εντούτοις, οι επενδυτές οφείλουν πια να αναγνωρίσουν πως το ανθρακικό ρίσκο είναι πραγματικό και αυξανόμενο. Η αδράνεια, δεν είναι πια ένδειξη σωφροσύνης.

 progressive social issues, elections, economy, culture..

Ο φόρος επί (κινητών και) ακινήτων

Νοεμβρίου 3, 2013 in Η πολιτική στην καλύβα

Του Κώστα Καλλίτση

Χρειάζεται ένας προοδευτικός, διαφανής, κατανοητός, φόρος ακίνητης περιουσίας, με λογικούς συντελεστές, επί πραγματικών αξιών; Ασφαλώς! Αλλά το νέο σύστημα φορολογίας ακινήτων είναι τόσο περίπλοκο, ώστε σε παραπέμπει στον σαρκασμό του Αϊνστάιν για τον υπολογισμό του φόρου: Είναι -έλεγε- μια πάρα πολύ σύνθετη δουλειά για έναν μαθηματικό, μπορεί να την κάνει μόνο ένας φιλόσοφος. Γιατί είναι τόσο περίπλοκο; Για να κρυφτεί η ουσία: (α) Στη δεκαετία 2000-2010, τα έσοδα από την πάγια φορολογία της ακίνητης περιουσίας αναλογούσαν στο 0,2% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ). Το 2011, αυξήθηκαν στο 1,1% του ΑΕΠ (2,2 δισ. ευρώ), ήτοι η επιβάρυνση αυξήθηκε 5 φορές. Το 2014 τα έσοδα επιδιώκεται να φτάσουν τα 3,5 δισ. ευρώ. Με το ΑΕΠ στα 185 δισ. ευρώ περίπου, θα αντιστοιχούν στο 1,9% του ΑΕΠ. Ητοι, μέσα στην 3ετία η επιβάρυνση των ακινήτων αυξάνεται 60%, ενώ συγκριτικά με τον μέσο όρο της 10ετίας 2000-2010 θα έχει αυξηθεί περισσότερο από εννιά φορές.(β) Ετσι, η χώρα μας αναδεικνύεται πρωταθλητής στη φορολογική επιβάρυνση των ακινήτων πανευρωπαϊκά – και, μάλιστα, χωρίς να συνυπολογίζονται δημοτικά και άλλα τέλη. Το 2011, όταν η πάγια φορολογική επιβάρυνση των ακινήτων στην Ελλάδα ήταν 1,1% του ΑΕΠ, στην Ενωση των 27 ήταν 0,8% του ΑΕΠ και στους 17 της Ευρωζώνης ήταν 0,7% του ΑΕΠ, σε μέσο όρο. Το 2011, η Ελλάδα ήταν 6η στους 27 με κριτήριο το ύψος της πάγιας φορολογικής επιβάρυνσης των ακινήτων. Το 2014, διεκδικεί να εκτοξευτεί στη 2η θέση, πάνω από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες πλην Βρετανίας. Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι ακόμη επαχθέστερη. Την καθολική περίσκεψη για τη νέα φορολογία, διασκέδασαν οι οικονομολόγοι μιας τράπεζας. Αποφάνθηκαν ότι συνιστά «μια από τις σπουδαιότερες μεταρρυθμίσεις» στη χώρα. Πώς κατέληξαν στο συμπέρασμα αυτό; Αφενός, δεν συνυπολόγισαν τον υψηλό φόρο μεταβίβασης (πολύ βαρύτερο από την υπόλοιπη Ευρώπη…) και τις πολλαπλές επιπλέον επιβαρύνσεις που η «μεταρρύθμιση» διατηρεί. Αφετέρου, υπολόγισαν την επιβάρυνση από τη νέα φορολογία, όχι επί των πραγματικών τιμών της αγοράς, αλλά επί των υψηλών αντικειμενικών (κοινώς, virtual…) αξιών. Ετσι, εύκολα τους προέκυψε μια επιβάρυνση πλασματικά μειωμένη, αφού οι αγοραίες τιμές υπολείπονται κατά πολύ των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων. Εδώ, ακριβώς, υπάρχει ένα μείζον θέμα, το οποίο καθιστά τη φορολόγηση επαχθέστερη: Πώς υπολογίζονται οι αξίες επί των οποίων επιβάλλεται ο φόρος; Στη Βρετανία (με έκταση 84% μεγαλύτερη) μισθοδοτούνται περίπου 3.500 υπάλληλοι για να κάνουν αυτό το έργο. Στην καθ’ ημάς «μεταρρύθμιση», οι αξίες υπολογίζονται ανάλογα με πόσα λείπουν στο κράτος. Αυθαίρετα. Προφανώς, θα υπάρξουν επιμέρους αλλαγές στο αρχικό σχέδιο φορολόγησης των ακινήτων που, όμως, δεν θα θίγουν τον πυρήνα του. Το αρχικό σχέδιο (τον Φεβρουάριο, φέτος) είχε προβλέψει να φορολογείται το σύνολο της ακίνητης περιουσίας που κατείχε κάποιος (όχι μεμονωμένα κάθε ακίνητο…) στη βάση προοδευτικής κλίμακας, με μηδενικούς συντελεστές για πολλούς που επλήγησαν βαρύτατα από την κρίση. Η αρμόδια διακομματική επιτροπή, τότε, είχε ομοφωνήσει. Επειτα από 9 μήνες, η κυβέρνηση απεφάνθη ότι ούτε προοδευτικότητα θα υπάρξει ούτε περίσσευμα κοινωνικής αλληλεγγύης. Το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει ήδη αποφανθεί επί της ουσίας για την αντισυνταγματικότητα αυτής της βαριάς φορολόγησης. Με αφορμή το «χαράτσι της ΔΕΗ», το 2012 έκρινε αντισυνταγματική τη μονιμοποίηση εκείνης, της μη ανταποδοτικής επιβάρυνσης – αυτής, δηλαδή, που επιχειρείται να επιβληθεί από το 2014. Αλλά, η κυβέρνηση (εξόχως ασκημένη με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου…) δεν φαίνεται να διστάζει. Αφού φορολόγησε τον εργαζόμενο ως «εισοδηματία» (με τακτικούς φόρους και έκτακτες εισφορές αλληλεγγύης που δεν καταλήγουν στους ανέργους…), του αφαιρεί ένα μισθό ως «καταναλωτή» (μέσω του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης) και, καθώς εξαντλήθηκαν τα προηγούμενα, τώρα τον φορολογεί ως «έχοντα και κατέχοντα», εκμεταλλευόμενη τη μεγάλη διασπορά της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας. Αν αρθεί και η απαγόρευση των πλειστηριασμών, το ενδεχόμενο μαζικής απαλλοτρίωσης της μικρής και της μεσαίας ιδιοκτησίας, θα γίνει περισσότερο ευδιάκριτο. Η γη και τα ακίνητα θα συγκεντρωθούν σε λιγότερες και μεγαλύτερες ιδιοκτησίες. Γι’ αυτές, τις μεγάλες ιδιοκτησίες, ήδη υπάρχει πρόνοια: Θυμίζω ότι το 40% των εισοδημάτων από ενοίκια το καρπώθηκε το 10% των πλουσιότερων Ελλήνων -όπως δείχνουν οι φορολογικές δηλώσεις. Τα εισοδήματα από ενοίκια φορολογούνται με 10% έως 33%. Ενα εισόδημα 100.000 ευρώ από ενοίκια φορολογείται αυτοτελώς, με 10% έως 33% – δεν προστίθεται στο συνολικό εισόδημα. Το ίδιο εισόδημα από μισθωτές υπηρεσίες φορολογείται με συντελεστή έως 42%. Οποιος έχει ακίνητο χωρίς εισόδημα, είτε πληρώνει είτε το «σκοτώνει». Οποιος έχει ακίνητο χωρίς εισόδημα και δεν έχει δουλειά, είναι άνεργος, το «σκοτώνει» ή πάει φυλακή. Ετσι, η «μεταρρύθμιση» προελαύνει.

kathimerini.gr – Ο φόρος επί (κινητών και) ακινήτων.