Ο ηγέτης ποιας χώρας μοιράζει στους πολίτες δολάρια;

Ο ηγέτης ποιας χώρας μοιράζει στους πολίτες δολάρια;

Ενώ στην Ευρώπη κυριαρχεί η λιτότητα, στη Σ. Αραβία βρέχει κυριολεκτικώς…
λεφτά!

Στη συνείδηση του κόσμου, οι βασιλιάδες είναι άτομα μεγάλης δύναμης, απομακρυσμένοι από τον λαό, πολλές φορές αδιάφοροι για τη φτώχεια, την πείνα και για όσα δεν μπορούν να τους αγγίξουν.

Ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας έρχεται να ανατρέψει άρδην αυτό το κλισέ. Κι έτσι, την ώρα που στην Ευρώπη πληθαίνουν οι φωνές κατά της λιτότητας, και στις ΗΠΑ, το Κογκρέσο ετοιμάζεται για μια ακόμα μάχη επί του προϋπολογισμού, στη Σαουδική Αραβία τέτοια προβλήματα δεν υπάρχουν, ειδικά όταν είσαι βασιλιάς και μοιράζεις στον λαό σου δισεκατομμύρια με βασιλικό διάταγμα!

Οι καθημερινοί Σαουδάραβες έχουν κάθε λόγο λοιπόν να είναι ευτυχείς με τον νέο τους μονάρχη, τονΒασιλιά Salman. Όπως αναφέρει στο CNBC ο διευθυντής του επενδυτικού Ομίλου Ashmore με έδρα το Ριάντ, Γιάννης Σφακιανάκης, “αυτή τη στιγμή η Σαουδική Αραβία κάνει πάρτι”, μεταδίδει το defencenet.gr.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, οι παροχές αυτές θα κοστίσουν στον βασιλιά πάνω από 32 δισ. δολάρια. Το ποσό αυτό, υπερβαίνει τον ετήσιο προϋπολογισμό, για παράδειγμα, της Νιγηρίας, που αποτελεί τη μεγαλύτερη οικονομία της Αφρικής. Ο βασιλιάς Salman ανέβηκε στον θρόνο τον περασμένο μήνα και ανέλαβε δράση αμέσως: κατήργησε κρατικούς φορείς και απέλυσε υπουργούς. Κανένα μέτρο όμως δεν δημιούργησε τόσο πάταγο, όσο οι τεράστιες παροχές που διέταξε να χορηγηθούν σε μεγάλο κομμάτι του αραβικού πληθυσμού.

Μεταξύ των παροχών αυτών είναι επιχορηγήσεις σε επαγγελματικές ενώσεις, λογοτεχνικές και αθλητικές λέσχες, επενδύσεις στους τομείς του νερού και του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά και μπόνους ισάξια με μισθούς δυο μηνών προς όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, τους στρατιωτικούς, τους συνταξιούχους και τους φοιτητές εσωτερικού και εξωτερικού. Κάποιες ιδιωτικές εταιρείες ακολούθησαν το παράδειγμα αυτό δίνοντας μπόνους στους υπαλλήλους τους, με αποτέλεσμα να μπουν κι άλλα δισεκατομμύρια στις τσέπες του λαού.

Τμήμα αυτών των κρατικών δαπανών θα πραγματοποιηθεί τα επόμενα χρόνια, αλλά το μεγαλύτερο μέρος θα πάει στην εγχώρια αγορά αμέσως, όπως και τα μπόνους που προαναφέρθηκαν. Περίπου 3 εκατ. Σαουδάραβες από τους συνολικά 5,5 εκατ. που αποτελούν το εργατικό δυναμικό, είναι δημόσιοι υπάλληλοι.

Η σκοτεινή ιστορία του μακάβριου Αστρονομικού Ρολογιού της Πράγας

• Κόσμος

Φεβ 22, 2015

0 987

Ένα μακάβριο, αυτόματο αστρολογικό ρολόι που χρονολογείται από τα τέλη του 1400…

Ο θρύλος του Αστρονομικού Ρολογιού (το Orloj, “Ορλόι” για τους ντόπιους, παράφραση της Ελληνικής λέξεως ωρολόγιον) στη Παλιά Πόλη της Πράγας φαίνεται να προέρχεται κατευθείαν από κάποιο από τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ.

Η σκοτεινή ιστορία τοποθετείται στον 15ο αιώνα, όταν λέγεται πως κατασκευάστηκε από τον μεγάλο ωρολογοποιό Mikuláš of Kadaň.

Ήταν τέτοια η φήμη της δεξιοτεχνίας του που πολλά ξένα κράτη προσέγγισαν τον Mikuláš και κάθε μια επιθυμούσε να έχει τη δική τους πλατεία σε κάποια πόλης με ένα θαυμάσιο αστρονομικό ρολόι.

Ο Mikuláš αρνήθηκε να δείξει το σχέδιο του αριστουργήματος του στο οποιονδήποτε, παρά μόνο στο Συμβούλιο της Πράγας.

Από φόβο μήπως ο Mikuláš κατασκεύαζε ένα μεγαλύτερο, καλύτερο και πιο όμορφο ρολόι για κάποια άλλη πόλη, το Συμβούλιο τον τύφλωσε, διασφαλίζοντας ότι ποτέ κάποιο άλλο ρολόι δεν θα ξεπερνούσε το δικό τους.

Τρελαμένος ο ωρολογοποιός πήρε την απόλυτη εκδίκηση, πέφτοντας στα ολοκαίνουργια γρανάζια του ρολογιού και δίνοντας έτσι τέλος στη ζωή του με ένα εγκεφαλικό επεισόδιο.

Με αυτό τον τρόπο, καταράστηκε το ρολόι. Όλοι όσοι προσπάθησαν να το φτιάξουν είτε τρελάθηκαν ή πέθαναν.

Ενώ αυτή η ιστορία αποτελεί απλά θρύλο, αποτελεί απόδειξη για την εξαιρετική φύση τουΑστρονομικού Ρολογιού της Πράγας. Το ρολόι έχει τροποποιηθεί, καταστραφεί και επισκευάστηκε πολλές φορές από την κατασκευή του το 1380.

Είναι ίσως το πιο γνωστό αστρονομικό ρολόι στον κόσμο, με τέσσερα κινούμενα αυτόματα (συμπεριλαμβανομένου ένα σκελετό που χτυπάει την καμπάνα του θανάτου κάθε ώρα) και τα αγάλματα των 12 αποστόλων που περιστρέφονται.

Δείχνει τις φάσεις του φεγγαριού και το ταξίδι του ήλιου μέσα από τους αστερισμούς του ζωδιακού κύκλου.

Το ημερολόγιο, ακριβώς κάτω από το ρολόι, δείχνει την ημέρα του μήνα, την ημέρα της εβδομάδας, εορταστικές ημέρες και αλληγορικές εικόνες από τον τρέχοντα μήνα και ζώδιο.

defencenet

ΜΕΛ ΦΙΣΕΡ, Ο ΠΙΟ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΚΥΝΗΓΟΣ ΘΗΣΑΥΡΩΝ

Ο Αμερικανός μηχανικός Μελ Φίσερ αγάπησε παράφορα τη θάλασσα κι αυτή τον αντάμειψε με έναν αμύθητο θησαυρό από τον βυθό της Καραϊβικής, τον έκανε τον πιο επιτυχημένο κυνηγό θησαυρών με μια ζωή για Χολιγουντιανό σενάριο. Στην πολιτεία της Ιντιάνα, όπου γεννήθηκε το 1922, δεν υπήρχε θάλασσα ούτε ωκεανός. Από μικρό παιδί όμως λάτρεψε τη θάλασσα που τη γνώρισε μέσα από τα βιβλία. Ήταν τόση η λαχτάρα του για περιπέτεια που στα 11 του είχε ήδη διαβάσει δεκάδες  βιβλία για τη θάλασσα, τα ταξίδια, τους πειρατές και τη λεία τους. Είχε ήδη φτιάξει χειροποίητη στολή δύτη. Από τόσο μικρός είχε αποφασίσει να αφιερώσει τη ζωή του σ αυτόν ακριβώς το σκοπό: στο να ανακαλύψει χαμένους θησαυρούς. Το απίστευτο είναι ότι τα κατάφερε τον Ιούλιο του 1985 όταν βρήκε τμήμα του πολύτιμου φορτίου του Atocha, μιας ισπανικής γαλέρας που μετέφερε αμύθητα πλούτη από τον Νέο Κόσμο στην Ευρώπη.

Όταν ενηλικιώθηκε ο Φίσερ σπούδασε μηχανικός και υπηρέτησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετακόμισε στην Καλιφόρνια όπου άνοιξε ένα από τα πρώτα καταστήματα με καταδυτικά είδη. Παντρεύτηκε μια γυναίκα που είχε την ίδια αγάπη για το υγρό στοιχείο και μάλιστα ήταν από τις πρώτες Αμερικανίδες που έμαθαν να καταδύονται και έσπασε πολλά ρεκόρ συνεχούς παραμονής κάτω από το νερό. Η κοινή τους επιχείρηση γνώρισε εμπορική επιτυχία αλλά ο Μελ αποφάσισε να επεκταθεί και σε άλλες δραστηριότητες. Το 62 γνώρισε έναν κυνηγό θησαυρών στην Φλόριντα που έψαχνε να βρει τα ναυάγια ενός ισπανικού στόλου που βυθίστηκε κατά την διάρκεια ενός τυφώνα κοντά στις ακτές της Πολιτείας. 

Αρχικά ο Φίσερ βοηθούσε τον “παλιό” κυνηγό θησαυρών ως μηχανικός και μάλιστα τον προμήθευσε με αρκετές ευρεσιτεχνίες που διευκόλυναν πολύ την έρευνα στον βυθό. Παρά τις συνδυασμένες προσπάθειες  των δύο τους οι συνεχείς τυφώνες, τα επικίνδυνα θαλάσσια ρεύματα και οι ελλιπείς χάρτες δεν τους επέτρεψαν να έχουν χειροπιαστά αποτελέσματα. Έτσι αποφάσισε το 1969 να εστιάσει τις προσπάθειές του στο πλοίο «Ατότσα» που είχε βυθιστεί μαζί με το πλοίο «Μαργκαρίτα» κοντά στα Φλόριντα το μακρινό 1622. Ο Μελ Φίσερ όχι μόνο χρειάστηκε δεκαετίες υπομονετικής έρευνας και άπειρες ώρες κάτω από το νερό, αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσει νομικά και το αμερικανικό κράτος, που ζητούσε μερτικό απ’ ότι έβρισκε ο κυνηγός θησαυρών.

Η επιμονή του ανταμείφθηκε μετά από 11 χρόνια, όταν ανακάλυψε για πρώτη φορά χρυσά νομίσματα που προέρχονταν από το φορτίο της φρεγάτας «Μαργαρίτα». Δεν σταμάτησε όμως να ψάχνει κι έτσι βρήκε στο βυθό δεκάδες νομίσματα και πλάκες χρυσού. Ήταν το φορτίο του «Ατότσα». Τις επόμενες εβδομάδες ανελκύστηκε ένας αμύθητος θησαυρός από χρυσά και ασημένια νομίσματα, πλάκες χρυσού και αργύρου, κοσμήματα και πολύτιμους λίθους. Το όνειρο του πραγματοποιήθηκε αλλά πλήρωσε μεγάλο τίμημα καθώς έχασε έναν από τους 3 γιους του, σε μια από τις βουτιές στον βυθό της Καραϊβικής. Το όνομα του Φίσερ έγινε γνωστό σε όλον τον κόσμο ταυτίστηκε με το πείσμα και ο ίδιος ήταν πια ζάπλουτος. Πέθανε το 1998 και τα παιδιά του συνεχίζουν την επικερδή του δραστηριότητα καθώς ένα μεγάλο μέρος του φορτίου των 2 πλοίων δεν έχει ακόμα εντοπιστεί. Εκατοντάδες άνθρωποι από όλον τον κόσμο παίρνουν μέρος στις υποθαλάσσιες έρευνες, πληρώνοντας αδρά την εταιρεία του Φίσερ.

Η ζωή του έγινε θέμα ντοκιμαντέρ ενώ υπάρχει στην Φλόριντα, μουσείο που φέρει το όνομά του και στεγάζει πολλά από τα ευρήματά του. Ερασιτέχνες δύτες που έχουν πάρει μέρος στο κυνήγι του θησαυρού φεύγουν με αναμνηστικά όπως νομίσματα και άλλα πράγματα που είναι εδώ και εκατοντάδες χρόνια στον βυθό. Το “κυνήγι του θησαυρού” συνεχίζεται…http://diasimesistories.blogspot.gr/2015/02/blog-post_12.html

Δημοσιεύτηκε 2 days ago από τον χρήστη tasos tergiakis

Εκθεση – κόλαφος για το ελληνικό χρέος: Το 92% των δανείων από το 2010 έχει επιστραφεί στους πιστωτές!

Εκθεση – κόλαφος για το ελληνικό χρέος: Το 92% των δανείων από το 2010 έχει επιστραφεί στους πιστωτές!

14.2.15   GBAL   

ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!!!
«Τα προγράμματα λιτότητας έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων».

Γράφει ο Λεωνίδας Βατικιώτης.
Πλήρη απομυθοποίηση της περιλάλητης «γενναιοδωρίας» των 
πιστωτών μας, οι οποίοι τη στιγμή που η Ελλάδα κινδύνευε έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη και την έσωσαν, όπως ισχυρίζεται η επίσημη αφήγηση, αποτελεί έκθεση βρετανικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης.

Με βάση την ίδια αφήγηση, που κυριαρχεί στις στήλες όχι μόνο του λαϊκίστικου γερμανικού Τύπου (βλ. Bild), αλλά και σε σημαντικό μέρος του ελληνικού, το κίνητρο των δανειστών μας δεν ήταν άλλο από την ανιδιοτελή αλληλεγγύη. Κι έτσι κι εμείς οφείλουμε τώρα, αφού εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, να φανούμε τυπικοί με τις υποχρεώσεις μας και να επιστρέφουμε τα χρήματα που όλοι μαζί υποτίθεται πως δανειστήκαμε…

Τίποτε απ” όλα αυτά δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια, αναφέρεται σε μια καλά τεκμηριωμένη έκθεση που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, με τίτλο «Έξι κρίσιμα σημεία για το ελληνικό χρέος και τις επερχόμενες εκλογές», η βρετανική οργάνωση Jubilee Debt Campaign.

Να τονίσουμε ότι από το 2010 ακόμη η συγκεκριμένη οργάνωση είχε προειδοποιήσει για τη μεροληψία και την κρυφή ατζέντα των προγραμμάτων δανειοδότησης στην Ελλάδα.
«Επαναλαμβάνονταν λάθη που είχαν γίνει στις αναπτυσσόμενες χώρες τις δεκαετίες του 1980 και του 1990», σημειώνεται χαρακτηριστικά. Με βάση την παρούσα έκθεση, εν συντομία, το 92% των χρημάτων που δανειστήκαμε από την τρόικα από το 2010 μέχρι σήμερα έχει επιστρέφει στους πιστωτές!

Το συνολικό ποσό που έχει εισρεύσει τυπικά στην Ελλάδα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από τον Μάιο του 2010 -όταν ο Γιώργος Παπανδρέου με την παρέα του υπέγραφαν το πρώτο Μνημόνιο του ξεπουλήματος- μέχρι το τέλος του 2014 ήταν 252 δις ευρώ, σε ένα σύνολο χρέους που στα τέλη του 2014 έφτανε τα 317 δις ευρώ.
Από αυτά τα 252 δις ευρώ που χρεώθηκαν στα βιβλία του ελληνικού Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), 149,2 δις ευρώ -δηλαδή η μερίδα του λέοντος- κατευθύνθηκαν στην αποπληρωμή παλιότερων χρεών.

Επίσης, 48,2 δις ευρώ διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων τον Φεβρουάριο του 2012, και 34,5 δις ευρώ ήταν τα διάφορα «γλυκαντικά» που δόθηκαν στους ιδιώτες κατόχους ομολόγων για να συμμετάσχουν στην αναδιάρθρωση.

Άθροισμα όλων αυτών, 231,9 δις ευρώ ή το 92% των χρημάτων που δανείστηκε η Ελλάδα για να σωθεί, υποτίθεται. Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη, ωστόσο, είναι ο υπερδανεισμός της Ελλάδας και η βαθύτερη υποδούλωσή της στους δανειστές, μέσω της κρατικοποίησης του δημόσιου χρέους!

Αυτό ωστόσο, που από την δεύτερη κιόλας σελίδα της επισημαίνει η έκθεση ήταν πως η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί από το 2010 κιόλας.

Ο κίνδυνος που ελλόχευε είχε περιγράφει πολύ καθαρά και σήμερα είναι αποτυπωμένος σε επίσημα πρακτικά.

Ουδείς, επομένως, δικαιούται να επικαλείται το τεκμήριο της άγνοιας! Η έκθεση αναφέρεται συγκεκριμένα στη συζήτηση που διεξήχθη στη διοίκηση του ΔΝΤ τον Μάιο του 2010 και είδε το φως της δημοσιότητας το 2013 από τις στήλες της αμερικανικής εφημερίδας Wall Street Journal.

Τονίζεται, για παράδειγμα, η τοποθέτηση της Βραζιλίας για τον δανεισμό της Ελλάδας στη σχετική συζήτηση, όπου, τον Μάιο του 2010, ο εκπρόσωπος της λατινοαμερικανικής χώρας ανέφερε ότι τα δάνεια του Ταμείου «μπορούν να ιδωθούν όχι ως διάσωση της Ελλάδας, η οποία θα πρέπει να υποστεί μια στρεβλή προσαρμογή, αλλά ως διάσωση των ιδιωτών κατόχων χρέους στην Ελλάδα, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων».

Στην ίδια συνεδρίαση του ΔΝΤ, τον Μάιο του 2010, η Αργεντινή είχε υποστηρίξει ότι «θα έπρεπε να είναι στο τραπέζι μια αναδιάρθρωση χρέους». Το ίδιο είχε πει και ο εκπρόσωπος του Ιράν. Κριτική άσκησαν εκπρόσωποι πολλών χωρών (Αίγυπτος, Κίνα κ.ά.) απέναντι επίσης στις υπεραισιόδοξες προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με την Ινδία να προειδοποιεί ότι οι περικοπές θα πυροδοτήσουν ένα σπιράλ ανεργίας, μειωμένων εσόδων και αύξησης του χρέους, που θα έκανε αναπότρεπτη μια μελλοντική αναδιάρθρωσή του.

Όπως ακριβώς συνέβη… Το συμπέρασμα που εξάγει η βρετανική οργάνωση είναι πέρα για πέρα εύστοχο: «Η διάσωση και τα προγράμματα λιτότητας δεν πραγματοποιήθηκαν επειδή πίστευαν ότι θα βοηθούσαν τον ελληνικό λαό ή θα μείωναν το βάρος του χρέους.

Έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων»… Υπηρέτες των αρπακτικών! Ιδιαίτερη αναφορά κάνει η έκθεση του Jubilee Debt Campaign στην προθυμία με την οποία η ελληνική κυβέρνηση -αντίθετα με ό,τι έκανε η κυβέρνηση της Αργεντινής- δέχτηκε να αποπληρώσει τους κερδοσκόπους που αρνήθηκαν να δεχτούν το «κούρεμα», τα περίφημα «αρπακτικά κεφάλαια». «Στο τέλος, ενώ μια μεγάλη πλειοψηφία ιδιωτών δανειστών συμφώνησε με τη μείωση του χρέους, διάφορα αρπακτικά κεφάλαια αρνήθηκαν να το κάνουν.

Αυτοί οι κερδοσκόποι αγόρασαν φθηνά ελληνικά ομόλογα που είχαν εκδοθεί υπό το βρετανικό δίκαιο και συνεχίζουν να ζητούν να πληρωθούν στο ακέραιο.

Το συνολικό ποσό του χρέους των «αρπακτικών κεφαλαίων» που αρνήθηκε τη συμφωνηθείσα αναδιάρθρωση ήταν 6,5 δις ευρώ.

Η ελληνική κυβέρνηση πέρασε νόμο για να επιβάλει τη συμφωνηθείσα μείωση χρέους σε όλα τα ομόλογα υπό τον ελληνικό νόμο, αλλά η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να κάνει το ίδιο.
Τα αρπακτικά κεφάλαια έχουν συνεχίσει να πληρώνονται, πραγματοποιώντας ένα τεράστιο κέρδος επί του ποσού που αγόρασαν το χρέος. Αυτό, στην πραγματικότητα, ήταν ένα κέρδος που δόθηκε στα αρπακτικά κεφάλαια από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ, που άφησαν το χρέος για τον ελληνικό λαό».

Τέλος, η έκθεση κάνει συγκεκριμένη αναφορά στην απόφαση των Ηνωμένων Εθνών που ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2014 (με 124 ψήφους υπέρ και 11 κατά), με την οποία ζητείται η θεσμοθέτηση ενός νέου νομικού πλαισίου για τις αναδιαρθρώσεις δημόσιων χρεών, με τις σχετικές διαπραγματεύσεις να ξεκινούν τον Φεβρουάριο. ΕΕ και Ελλάδα απείχαν από την ψηφοφορία, κρίνοντας προφανώς ότι δεν τους… αφορούν τέτοια θέματα, ενώ Αγγλία και Γερμανία ψήφισαν κατά, επιλέγοντας τη διαιώνιση του σημερινού ληστρικού καθεστώτος, που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των αρπακτικών και του Δ” Ράιχ.

Παρότι αυτή είναι η δεύτερη έκθεση από το εξωτερικό (μετά τη μελέτη της Attac τον Αύγουστο του 2013) η οποία αναλύει πού τελικά αξιοποιήθηκαν τα χρήματα των πιστωτών, αρμόδιες υπηρεσίες από την Ελλάδα -από το υπουργείο Οικονομικών μέχρι τη Στατιστική Υπηρεσία- ουδέποτε… καταδέχτηκαν να ενημερώσουν τον λαό για το ποιοι ωφελήθηκαν από τις δόσεις των δανείων.
Καθόλου τυχαία, μπορεί να πει κανείς, μια και έτσι συντηρούνταν ο μύθος της «διάσωσης της Ελλάδας» και αποκρύβονταν οι μεγάλοι κερδισμένοι των δανείων: οι ίδιοι οι δανειστές και οι τράπεζες.

Συμπέρασμα που μπορεί να αποτελέσει και το πιο ισχυρό χαρτί από τη μεριά της νέας ελληνικής κυβέρνησης, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης που θα ξεκινήσει με τους πιστωτές, για να διεκδικήσει τη διαγραφή του χρέους.

ΠΗΓΗ: Επίκαιραhttp://www.analystsforchange.org/2015/02/92-2010.html

40 τρόποι ηλεκτρονικής εξαπάτησης. Τι να προσέχετε.

In Ανακοινώσεις by AntiChainLetter10 Φεβρουαρίου 2015Leave a Comment

Πολλές καταγγελίες έχουν γίνει στην Ένωση Καταναλωτών Βόλου για εταιρείες, που παραβιάζοντας το προσωπικό απόρρητο, στέλνουν μαζικά απατηλά μηνύματα σε ανυποψίαστους πολίτες προσπαθώντας να τους εξαπατήσουν. Χιλιάδες είναι τα θύματα σε όλη τη χώρα που πέφτουν στη παγίδα, ενώ εκατομμύρια ευρώ είναι ο τζίρος της ηλεκτρονικής απάτης.

«Η εφευρετικότητα των απατεώνων είναι ανεξάντλητη γι’ αυτό σας κοινοποιούμε τις κυριότερες από αυτές», λέει σε ανακοίνωσή της η Ένωση, ενημερώνοντας για τις παρακάτω περιπτώσεις:

Νιγηριανές απάτες (scam)Οι απάτες που είναι γνωστές με τον όρο «scam» επικαλούνται κάποιο επείγον πρόβλημα ή κάποια «μοναδική ευκαιρία» και ζητούν από τον ανυποψίαστο παραλήπτη να βοηθήσει ή να επωφεληθεί της ευκαιρίας, με σκοπό να του αποσπάσουν χρήματα για προκαταβολές και διαδικαστικά έξοδα και τα στοιχεία του λογαριασμού του.
– «Επικοινωνώ μαζί σας για να αποδεσμευτεί ένα μεγάλο χρηματικό ποσό (εκατομμυρίων δολαρίων). Εάν βοηθήσετε, θα πάρετε ένα δίκαιο ποσοστό των χρημάτων».

Μέσω email λαμβάνουμε  μηνύματα που προέρχεται συνήθως από τη Νιγηρία που:
- μας ενημερώνουν ότι κάποιος συγγενής που δεν γνωρίζαμε, μας άφησε μεγάλη κληρονομιά και ζητούν χρήματα για την εκταμίευσή τους
– μας προσφέρουν δήθεν ευκαιρίες απασχόλησης και θέσεις εργασίας (σε διευθυντικά πόστα) με υψηλές αποδοχές σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες και ζητούν προμήθεια.
– αξιωματούχος ξένης χώρας μας προσφέρει μεγάλο ποσό αν βοηθήσουμε στην μεταβίβαση κεφαλαίων στη χώρα μας, δίνοντας του στοιχεία του λογαριασμού μας.
– εμφανίζονται ως εκπρόσωποι έγκριτων οργανισμών (φιλανθρωπικών, ιατρικών κλπ.) και ζητούν τη βοήθεια των χρηστών με τη καταβολή χρηματικών ποσών σε λογαριασμούς.
- εμφανίζονται ως θύματα τραγωδίας που έχασαν τα πάντα και ζητούν χρήματα.

Διεθνή Λαχεία (Ισπανικό Λόττο)
Διεθνή λαχεία ή «Ισπανικό Λόττο» όπως λέγεται, είναι η μαζική αποστολή emails σε τυχαίους χρήστες του διαδικτύου, με τα οποία τους ενημερώνουν ότι έχουν κερδίσει εκατομμύρια ή δώρα σε ηλεκτρονική κλήρωση του διαδικτύου. Στη συνέχεια και αφού τα θύματα έχουν πεισθεί για τα κέρδη, ζητούν απ’ αυτούς να προκαταβάλλουν χρήματα για φόρους και διαδικαστικά έξοδα. 
– «Έχετε κερδίσει ποσό 850.000 Λίρες Αγγλίας, από διαγωνισμό μεγάλης εταιρείας»
– «Κερδίσατε 1.500.000,00 λίρες Αγγλίας στο διαγωνισμό “The Millions Mobile Award”.
– «Ο αριθμός του κινητού σας μετείχε σε διαγωνισμό και κέρδισε 1,5 εκατ. Ευρώ».
– «Έχει επιλεγεί το e – mail σας από παγκόσμια κλήρωση εταιρείας πληροφορικής (αναφέρουν γνωστό όνομα) και έχετε κερδίσει μεγάλο χρηματικό ποσό.

Ψάρεμα (phishing) Μέθοδος εξαπάτησης πολιτών, οι οποίοι λαμβάνουν μηνύματα με το λογότυπο της εφορίας, της τράπεζας, ενός οργανισμού πληρωμών κλπ. που τους ζητούν, ακολουθώντας ένα αληθοφανή σύνδεσμο (link), να συμπληρώσουν στην εικονική ιστοσελίδα – απάτη μία ηλεκτρονική φόρμα με τα προσωπικά τους στοιχεία (συνήθως αριθμούς πιστωτικών καρτών, αριθμούς λογαριασμών τραπέζης, κωδικούς πρόσβασης όνομα χρήστη-username και συνθηματικό-password) κ.α.).
Μετά χρεώνουν τη πιστωτική κάρτα ή αδειάζουν το τραπεζικό λογαριασμό μεταφέροντας τα χρήματα σε λογαριασμούς τρίτων προσώπων στο εξωτερικό.  
– Μηνύματα του υπουργείου Οικονομικών για δήθεν επιστροφή φόρου εισοδήματος
– Μηνύματα με λογότυπο Τράπεζας, για να μην κλείσει δήθεν ο λογαριασμός τους 
– Μηνύματα από οργανισμούς ζητούν προσωπικά και οικονομικά στοιχεία.
– Απατηλά μηνύματα υπόσχονται άμεσα και εύκολα χορήγηση δανείων ακόμα και μεγάλων χρηματικών ποσών, με χαμηλό επιτόκιο και γρήγορη χρηματοδότηση.
- Ακόμη και εξατομικευμένα μηνύματα στο όνομα του παραλήπτη στέλνουν (από στοιχεία που βρίσκουν στο internet) για να πείσουν πιο εύκολα.
– Κακόβουλο λογισμικό με πρόσχημα την αναβάθμιση του λογισμικού Adobe Flash Player InstallFlashPlayer.exe ) υποκλέπτει τους προσωπικούς κωδικούς του χρήστη.

Ερωτικά μηνύματα 
Ερωτικά email ή sms έχουν σταλεί σε χιλιάδες πολίτες που τους καλούν να απαντήσουν στο email ή σε κάποιο αριθμό κινητού υψηλής χρέωσης. Μετά από επικοινωνία στέλνουν τολμηρές φωτογραφίες και συνήθως ζητούν προκαταβολικά χρήματα ή εμβάσματα για να έλθουν στην Ελλάδα  ή για μια επείγουσα ιατρική ανάγκη. Σε άλλες περιπτώσεις χρεώνουν υπερβολικά το τηλέφωνο ή υποκλέπτουν προσωπικά δεδομένα. 
Τα μηνύματα είναι σε Ελληνικά ή Αγγλικά και μπορεί να έχουν το παρακάτω ή παρόμοιο περιεχόμενο:
– «Σε είδα στην καφετέρια και μου άρεσες πολύ. Ο Σάκης/Θέμης/Θάνος μου έδωσε τον αριθμό σου. Είμαι η κοπέλα που σε κοίταζε επίμονα. Θα χαρώ να τα πούμε. 69..…….».
– «Που είσαι βρε παιδί μου χαθήκαμε. Εγώ χώρισα πρόσφατα και ψάχνομαι. Πάρε με στο 69… να τα πούμε».
– «Χρειάζομαι κάποιον να είναι όλος ο κόσμος μου και να τον αγαπήσω. Αν έχεις καλή ψυχή και χιούμορ είσαι το όνειρο μου. Στείλε μου email. Με αγάπη Ρωξάνα.»
– «Σε βρήκα από το facebook και σε θέλω για φίλο μου. Επικοινώνησε στο email μου ώστε να σου δώσω λεπτομέρειες για μένα μαζί με φωτογραφίες μου. Άζρα ή Ρεγγίνα Ατάκο ή άλλο εξωτικό όνομα»
– «Είμαι γειτόνισσά σου. Ο άντρας μου θα λείπει καιρό από το σπίτι για δουλειές και θα ήθελα να περάσουμε όμορφες βραδιές μαζί. Περιμένω μήνυμά σου».
– Νέες κυρίως αλλοδαπές έρχονται σε επικοινωνία με θύματα, μέσω internet. Στo ραντεβού, με τη χρήση υπνωτικού στο ποτό, τους αφαιρούν χρήματα κ.α. 

Τηλέφωνα – SMS
Με διάφορα προσχήματα σας καλούν να στείλετε μηνύματα υψηλής χρέωσης, να καλέσετε άγνωστους αριθμούς, να δώσετε προσωπικά σας στοιχεία κλπ.
Μετά χρεώνουν το λογαριασμό σας με υπέρογκα ποσά
– «Κέρδισες μια μεζονέτα χωρίς κλήρωση. Τηλεφώνησε στο 901….. για τα διαδικαστικά. 
– «Ένα μοναδικό μονόπετρο δαχτυλίδι και δωροεπιταγές έγιναν δικά σου. Στείλε μήνυμα στο …».
– « Κερδίσατε διακοπές πέντε ημερών στο Παρίσι. Πατήστε το 0 για πληροφορίες»
– «Από την εταιρεία του κινητού σας για έλεγχο. Πατήστε δίεση (#), 90 ή 09 κλπ.» 

Πωλήσεις στο ίντερνετ
Με ηλεκτρονικές αγγελίες και ιστοσελίδες – απομιμήσεις γνωστών εταιρειών, πωλούνται σε πολύ φτηνές τιμές διάφορα είδη για τα οποία τα θύματα πλήρωναν προκαταβολές αλλά δεν τα… έβλεπαν ποτέ!
– προσφορά δήθεν ευκαιριών μίσθωσης/ενοικίασης κατοικιών
– δημοπρασίες και πλειστηριασμοί ανύπαρκτων αντικειμένων.
– πώληση πάμφθηνων αυτοκινήτων και ανταλλακτικών. 
– ταξίδια στο εξωτερικό (Λονδίνο, Ντουμπάι κ.λπ.) με πάμφθηνα «πακέτα» διακοπών.
– πώληση συσκευών κινητής τηλεφωνίας τύπου smartphone σε δελεαστικές τιμές 
– πώληση παράνομων σκευασμάτων και φαρμάκων (αναβολικά, διεγερτικά κλπ.).

Αλυσιδωτά μηνύματα (hoaxes)
Πρόκειται για ενοχλητικού τύπου αλυσιδωτά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που συνοδεύονται συχνά από την τυποποιημένη φράση «στείλτε αυτό το μήνυμα σε όσο περισσότερους χρήστες γνωρίζετε». Κερδοσκοπικές εταιρείες συγκεντρώνουν και εμπορεύονται τις διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου των αλυσιδωτών email.
– Προειδοποιητικά: «επικίνδυνος  ιός  ανάβει μια ολυμπιακή δάδα και καίει το σκληρό δίσκο του Pc. Διαδώστε το»
- Συμπαράστασης: «το κοριτσάκι μας πρέπει να κάνει μεταμόσχευση. Ο Δήμος Λιοσίων και το Χαμόγελο του Παιδιού δίνουν 1 ευρώ για κάθε φορά που στέλνετε αυτό το email»
– Εκφοβισμού: «Η κυρία Ελένη που δεν προώθησε αυτό το μήνυμα αρρώστησε βαριά».
– Αμοιβής: «Η Microsoft πληρώνει 250 ευρώ αν προωθήσεις αυτό το mail 40 φορές»
Ο χρήστης πρέπει να αγνοήσει όλα τα μηνύματα τέτοιου τύπου, να τα διαγράψει χωρίς φόβο και κυρίως να μην τα προωθήσει.  

Λύτρα
- Κακόβουλο λογισμικό “Ransomware” μπλοκάρει τον Η/Υ και εμφανίζει ψεύτικο μήνυμα από την Αστυνομία ότι λόγω παράνομης δραστηριότητας απαιτούνται 100 ευρώ για το “ξεκλείδωμα” του Η/Υ, μέσω καρτών πληρωμής, όπως PaySafe ή Ukash.
– Παρόμοιο λογισμικό, «Crypto-Malware», μεταδίδεται μέσω «μολυσμένων» email, και μέσω «επισφαλών» ιστοσελίδων και ζητά «λύτρα», σε ψηφιακό νόμισμα BITCOIN.    
Δεν πληρώνουμε τίποτα απλά κάνουμε επανεκκίνηση του Η/Υ σε ασφαλή λειτουργία (F 8 και επιλογή safe mode κατά την εκκίνηση) και στη συνέχεια επαναφορά του συστήματος σε προγενέστερη ημερομηνία (Εργαλεία Συστήματος Επαναφορά συστήματος).

Συστήνουμε στους καταναλωτές:
Να μην απαντούν σε sms από άγνωστα άτομα και να μην καλούν σε άγνωστους αριθμούς από αναπάντητες κλήσεις.
Να μην κοινοποιούν προσωπικά δεδομένα ή οικονομικά στοιχεία για κανένα λόγο. 
Να μην απαντούν σε email από αγνώστους, να μην τα κοινοποιούν, να μην επιλέγουν τα προτεινόμενα links, να μην ανοίγουν συνημμένα αρχεία και κυρίως αυτά με κατάληξη .exe, .pif, ή .vbs.
Να μην πληρώνουν για κανένα λόγο χρήματα σε αγνώστους.
Να κάνουν ηλεκτρονικές παραγγελίες από γνωστές και ασφαλείς ιστοσελίδες που η διεύθυνση τους αρχίζει με την ένδειξη https://  και όχι http:// 
Να χρησιμοποιούν προπληρωμένες κάρτες (prepaid cards) στις διαδικτυακές αγορές τους, με το ακριβές ποσό της συναλλαγής.
Να καταγγέλλουν άμεσα τις περιπτώσεις αυτές στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος τηλεφωνικά: 111 88  με e-mail στο: ccu@cybercrimeunit.gov.gr

Να θυμάστε κανείς δεν θέλει να σας χαρίσει χρήματα. Αντίθετα πολλοί απατεώνες θα ήθελαν τα χρήματα σας, τους κωδικούς του τραπεζικού λογαριασμού, της πιστωτικής σας κάρτας και άλλα προσωπικά σας στοιχεία.

Πηγή: enkavolou.gr

Νεοελληνική Φαυλοκρατία

Αναρτήθηκε από Eos Aurora  //  10 Φεβρουαρίου 2015  //  info facts, Top Articles  //  Σχόλια κλειστά

Γένεση και Ανάπτυξη

Τα πρώτα πενήντα χρόνια – Ένα φαυλοκρατικό πολιτικό σύστημα αποκρυσταλλώνεται

Μέχρις και τις παραμονές της Επανάστασης του ’21, η απόσχιση των κλεφταρματολών από το σώμα των καρτερικών ομοθρήσκων του και οι συχνές συγκρούσεις με τους Οθωμανούς δεν απέβλεπαν μόνο στη θεμελίωση χριστιανικού κράτους. Παράπλευρος στόχος ήταν η αυτονόμηση από τους μηχανισμούς της εξουσίας, η δημιουργία διατοπικού αρματολικού δικτύου στη βάση των τοπικοσυγγενικών δεσμών και, μέχρι την έκρηξη της Επανάστασης, η προνομιακή ένταξη στην Οθωμανική τάξη πραγμάτων, στην οικονομία της βίας και της αυθαιρεσίας, που χαρακτήριζε την παρακμάζουσα Αυτοκρατορία.

Η αδιάλειπτη διεξαγωγή του Αγώνα επί δέκα συνεχή χρόνια συντέλεσε στην εδραίωση της εθνικής συνείδησης και πέραν του στενού κύκλου των διανοουμένων [1]. Παρά ταύτα, η δημιουργία αίσθησης νομιμοφροσύνης προς το νεοϊδρυθέν κράτος αποδείχθηκε δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, έργο.

Πολύ σύντομα, αμέσως μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια (που με ισχνά μέσα που διέθετε προσπάθησε να θεμελιώσει σύγχρονο για τα δεδομένα της εποχής κράτος[2]), η πολιτική ζωή του ανεξάρτητου κρατιδίου θα πάρει τη μορφή μιας ανελέητης και διαρκούς σύγκρουσης για τον έλεγχο του κράτους. Το κράτος, ο κυριότερος εργοδότης της χώρας, θα γίνει «το μήλον της έριδος» μεταξύ των αλληλοσπαρασσόμενων φατριών.

Την κατάσταση αυτή διευκόλυνε κατ’ αρχάς το γεγονός ότι, από τη σύσταση του κράτους και επί πενήντα χρόνια, ο ορίζοντας στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας ήταν κατά βάσιν «ανέφελος». Τον σκίαζαν μόνο οι κατά διαστήματα «σπασμοί» των αλυτρώτων (στην Κρήτη και αλλού). Σε όλη αυτή την περίοδο, μέχρι δηλαδή να εμφανισθούν και άλλοι βαλκάνιοι διεκδικητές των ευρωπαϊκών οθωμανικών κτήσεων και να αρχίσει να αμφισβητείται το δόγμα της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας [3] ο πολιτικός κόσμος αρνήθηκε να εξοπλίσει τη χώρα με αξιόμαχο στρατό, καλλιεργώντας την πεποίθηση ότι η Ελλάδα θα ήταν ο φυσικός και μοναδικός κληρονόμος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Όταν ξεσπούσαν επαναστάσεις των αλυτρώτων, αρκούνταν στην αποστολή πολεμοφοδίων και εθελοντών, ενώ ο στρατός παρέμενε παραμελημένος και ανεπαρκής. Την τακτική αυτή συστηματοποίησε ο Κωλέττης4, η πιο ισχυρή πολιτική μορφή των δύο πρώτων δεκαετιών του ανεξάρτητου βασιλείου. Η ανοχή της δράσης άτακτων σωμάτων και τα συνοριακά επεισόδια, χωρίς να επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό, του οποίου οι πόροι λεηλατούνταν, όπως θα δούμε παρακάτων, από τους διάφορους «ημέτερους» επέτρεπαν στον Κωλέττη να εμφανίζεται δραστήριος και αφοσιωμένος στη «Μεγάλη Ιδέα» στην απελευθέρωση των υπόδουλων Ελλήνων, για την οποία μάλιστα ήταν ο πρώτος που έκανε λόγο.

Αλλά η «νηνεμία» στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας δεν ήταν ο μόνος λόγος που επέτρεψε να καταστεί μετεπαναστατικώς το ίδιο το κράτος αντικείμενο πολιτικών συγκρούσεων. Πολλοί αποδίδουν το φαινόμενο στις παρεμβάσεις του Θρόνου και των πρεσβευτών των Μεγάλων Δυνάμεων στην πολιτική ζωή του τόπου. Αυτού του τύπου οι παρεμβάσεις είναι αναμφισβήτητες, όμως κάθε άλλο παρά μπορούν να θεωρηθούν αποκλειστικώς υπεύθυνες για την κακοδαιμονία του δημόσιου βίου.

Αυτή καθ’ αυτήν, μάλιστα, η μοναρχική τροπή που πήρε το πολίτευμα θα ήταν ανερμήνευτη, αν αποσυνδεόταν από την προσπάθεια των αντιτιθέμενων φατριών να μονοπωλήσουν την αρχή, τα προνόμια και τους «λουφέδες» που συνόδευαν την άσκηση της εξουσίας. Πρόκειται για προσπάθεια που προσλάμβανε κατά διαστήματα την μορφή απροσχημάτιστου εμφύλιου πολέμου. Πώς να μην αντιμετωπισθεί ο Όθωνας [5] κατά την ενθρόνισή του σαν «σωτήρας», όταν οι αντίπαλοι του Καποδίστρια, λίγο πριν τον δολοφονήσουν, έφθασαν στο σημείο να πυρπολήσουν τα πλοία του εθνικού στόλου, ώστε να μην περάσουν στον έλεγχο της κυβέρνησης;

Και πώς να μην τύχει ανάλογης υποδοχής ο Γεώργιος Α’ [6], όταν, μετά την εκθρόνιση του Όθωνα και πριν αφιχθεί ο νέος Βασιλιάς, σε ένοπλες συγκρούσεις στην Αθήνα το κεντρικό κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας φυλασσόταν μεταξύ των άλλων από ληστές (!) οι οποίοι ανήκαν σε μια από τις αντίπαλες φατρίες, την κυβερνώσα φατρία του Βούλγαρη; [7]

Επιτέλους, πρέπει να ειπωθεί η ωμή αλήθεια

Σκοπός των ξένων δυνάμεων δεν μπορεί να είναι η ευνομία και η υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων εναντίον των δικών μας θελήσεων. Αυτό είναι, πρωτίστως και κυρίως, δικό μας έργο. Αν, τώρα, το δικό μας έργο είναι η καταλήστευση των δημόσιων πόρων και αν πρώτο μέλημα των πολιτικών είναι να κρατηθούν στην εξουσία με κάθε τίμημα, αυτό είναι αδύνατο να το αλλάξει και η πιο καλοπροαίρετη ξένη χώρα.

Αν ο Κωλέττης, εν πάση περιπτώσει, ήταν εκείνος που μορφοποίησε την τακτική αντιμετώπισης των εθνικών θεμάτων, σε αυτόν μπορεί να πιστωθεί και μια πρώτη αποκρυστάλλωση των φαυλοκρατικών χαρακτηριστικών του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ο Κωλέττης καλλιέργησε, όσο κανείς προηγούμενός του, τα σπέρματα της συναλλαγής και της πολιτικής διαφθοράς, ενώ ήταν ο πρώτος έλληνας πολιτικός που, διαχειριζόμενος τα κοινά, απέκτησε μεγάλη περιουσία, 630.000 δραχμές της εποχής εκείνης.

Στόχος του Κωλέττη ήταν η «μακροβιότητα» των κυβερνήσεών του και όχι οι μεταρρυθμίσεις και η εθνική ανασυγκρότηση. Με τις αθρόες απολύσεις κομματικών αντιπάλων, το διορισμό «ημετέρων», την κατοχύρωση των προνομίων των διαφόρων τοπαρχών και τις εκλογές βίας και νοθείας, ήταν πράγματι ο πρώτος που διασφάλισε «μακρόβιες» κυβερνήσεις.

Χαρακτηριστικά και αποκαλυπτικά της πολιτικής ζωής της πρώτης μετεπαναστατικής περιόδου είναι το «ωρολόγιο» πρόγραμμα του Κωλέττη και η συζήτηση σχετικά με τα πολιτικά δικαιώματα των «ετεροχθόνων», των Ελλήνων δηλαδή ων αλύτρωτων περιοχών, Φαναριωτών, Επτανήσιων και άλλων εγγραμμάτων, που κατοικούσαν στο κρατίδιο και ένας μεγάλος αριθμός τους στελέχωσε μεταπαναστατικά τον κρατικό μηχανισμό.

Ο Κωλέττης μέχρι αργά το απόγευμα ασχολείτο με τη διεκπεραίωση ρουσφετιών πρώτα στην κατοικία του και μετά στην έδρα της κυβερνήσεως. Στη διάρκεια των υπηρεσιακών συσκέψεων που επακολουθούσαν συνήθως κοιμόταν, ενώ απουσίαζε συστηματικά από τις συνεδριάσεις της Βουλής.

Στη συζήτηση, τώρα, τη σχετική με τα πολιτικά δικαιώματα των «ετεροχθόνων», που προηγήθηκε της ψήφισης του Συντάγματος του 1844, ο στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης (179401864) ένας από τους ήρωες του ’21, ζητούσε να «τραβηχτούν» για λίγο οι «ετερόχθονες» από την εξουσία, ώσπου να επουλωθούν οι πληγές των χειμαζομένων αγωνιστών, χάρις στο «βάλσαμο» του κρατικού ταμείου 8.

Στη συζήτηση αυτή ο Κωλέττης τάχθηκε κατά του διαχωρισμού «ετεροχθόνων» και «αυτοχθόνων», αφού προορισμός του νεοελληνικού κράτους ήταν η απελευθέρωση του αλύτρωτου Ελληνισμού, αλλά ταυτόχρονα απάλειψε από το υπό ψήφιση Σύνταγμα την αξιοκρατική ρήτρα που κατοχύρωνε τους διορισμούς στο δημόσιο βάσει προσόντων, «δοτήρ δε τούτων η αξιότης εκάστου», έλεγε η επίμαχη φράση που υπήρχε αυτολεξεί και στα τρία Συντάγματα που είχαν ψηφισθεί από το 1821 έως το 1827.

Μετά, λοιπόν, το Κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 και την παραχώρηση Συντάγματος από τον Όθωνα, στις αρχές του 1844 ο Κωλέττης εγκαθίδρυσε ένα είδος κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Κατά την τριετή αυτή περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον Κωλέττη άρχισαν να παγιώνονται τα χαρακτηριστικά ενός φαυλοκρατικού πολιτικού συστήματος.

Η «πατρονία» και τα πελατειακά δίκτυα βρίσκονται στον πυρήνα αυτού του συστήματος. Η «πατρονία» και η «προστασία» αναπτύχθηκαν ως ένα είδος αμυντικού μηχανισμού κατά της αυθαιρεσίας του οθωμανικού συστήματος διακυβέρνησης. Οι προστάτες μεσολαβούσαν για τους πελάτες τους στις οθωμανικές αρχές, αποσπώντας διάφορες εκδουλεύσεις και μετριάζοντας τη φαυλότητα του δικαστικού συστήματος. Το πελατειακό σύστημα λειτουργούσε πέρα από διαχωρισμούς τάξεων, αναπτύσσοντας πλέγματα σε σχήμα πυραμίδας,έτσι ώστε ο προστάτης να μπορεί να γίνεται πελάτης απέναντι σε κάποιον ισχυρότερό του.

Η εξάρτηση του πελάτη από τον προστάτη προϋποθέτει την ικανότητα του δεύτερου να εξυπηρετεί τον πελάτη και την οικογένειά του αλλά και την ελευθερία του τελευταίου να διακόπτει τους δεσμούς, όταν διαπίστωνε ότι δεν τον ικανοποιούσαν τα ανταλλάγματα με τα οποία εξαγόραζαν την εξάρτησή του.

Αν και μετά τη συγκρότηση του ανεξάρτητου βασιλείου το πελατειακό σύστημα, στο πλαίσιο του νέου συγκεντρωτικού συστήματος διακυβέρνησης, έχασε θεσμικά στηρίγματα, όπως ήταν η αυτονομία των Κοινών, τα άτακτα στρατιωτικά σώματα και η αυτόνομη Εκκλησία, οι παραδοσιακές ηγετικές ομάδες (προεστοί, οπλαρχηγοί, καραβοκυραίοι και Φαναριώτες λόγιοι) βρήκαν άλλες διεξόδους.

Μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους τη νέα γραφειοκρατική μηχανή, τις Πρεσβείες των Μεγάλων Δυνάμεων, και μετά το 1843 τον ίδιο τον κοινοβουλευτισμό ως πηγή προστασίας. Στη μετεπαναστατική πλέον εποχή ο προστάτης ενεργούσε σκόπιμα, προκειμένου να εξασφαλίσει σε φίλους και οπαδούς διορισμό στο Δημόσιο, συμβόλαια για την είσπραξη φόρων ή την ενοικίαση με ευνοϊκούς όρους της εθνικής γης και κάθε άλλους είδους προνομιακή μεταχείριση.

Το σύστημα της «πατρονίας» έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: Εμποδίζει την κινητοποίηση του πληθυσμού για την επίτευξη συλλογικών στόχων (εθνικών και ταξικών). Εκφράζει τα συμφέροντα της πολιτικής τάξης πρωτίστως και δευτερευόντως επιμέρους συμφέροντα (μεγάλα, μεσαία ή μικρά). Στη βάση του φαινομένου βρίσκεται ένας αχαλίνωτος ατομικισμός συνυφασμένος με μια βαθιά αδιαφορία για τις τύχες και τις προοπτικές της χώρας, για τη δυνατότητα ύπαρξης ενός κοινού παραγωγικού μέλλοντος.

Το ατομικό «βόλεμα», η ατομική σωτηρία «συν γυναιξκί και τέκνοις», με την παράκαμψη κάθε έννοιας νομιμότητας και αξιοκρατίας, ανάγεται σε υπέρτατη ρυθμιστική αρχή του δημόσιου βίου [9].

Αν το σύστημα της «πατρονίας», όπως αναμορφώθηκε και αποκρυσταλλώθηκε σε ένα φαυλοκρατικό πολιτικό σύστημα, αντιστρατεύεται την επίτευξη συλλογικών στόχων, δεν είναι καθόλου περίεργο ότι θα χρειασθούν 40 ολόκληρα χρόνια για να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα της περιόδου, το ζήτημα της διάθεσης των εθνικών γαιών (των κτηματικών περιουσιών των μουσουλμάνων, οι οποίες πέρασαν στον έλεγχο του κράτους μετά την Επανάσταση) και το άμεσα σχετιζόμενο μ’ αυτό πρόβλημα της ληστείας.

Επί 40 χρόνια, ένα μεγάλο ποσοστό των καλλιεργήσιμων εκτάσεων έμενε ακαλλιέργητο, ενώ η ύπαρξη πολλών ακτημόνων ευνοούσε την εκδήλωση της ληστείας. Μόνο ένα μικρό μέρος των εθνικών γαιών υπενοικιαζόταν σε κομματικούς φίλους με ευνοϊκούς όρους. Μόνο μετά τη σφαγή στο Δήλεσι θα ληφθούν σοβαρά μέτρα. Ο Κουμουνδούρος[10] προώθησε το 1871 διά νόμου τη διανομή 2.650.000 στρεμμάτων σε 357.000 κλήρους. Μέχρι τότε, είχαν διανεμηθεί μόνον 280.000 στρέμματα. Λίγα χρόνια ύστερα απ’ αυτή την αγροτική μεταρρύθμιση, η αγροτική παραγωγή θα διπλασιασθεί [11].

Τι εμπόδιζε την πολιτική τάξη της χώρας να λύσει το πρόβλημα της διάθεσης των εθνικών γαιών επί τόσες δεκαετίες; Η απάντηση είναι προφανής και καταγράφεται στα προφητικά λόγια του Ιωάννη Καποδίστρια (1776-1831): «Εάν δεν διανεμηθεί η εθνική γη εις τους ακτήμονας, το έθνος θέλει καταδικασθεί επί μακρόν ως εις ανήλικος παιδός κατάστασιν».

Μόνον όταν οι πόροι και η εθνική περιουσία ελέγχονται από το κομματικό και φαυλοκρατικό κράτος θα μπορεί η πολιτική τάξη της χώρας να τους διαθέτει κατά βούληση και να μετατρέπει τους πολίτες σε αλληλομισούμενους ψηφοφόρους, διασφαλίζοντας έτσι τα προνόμιά της και την απρόσκοπτη αναπαραγωγή της.

Το πρόβλημα έχει διατυπωθεί διαυγέστατα ήδη από το 1875 στον Ασμοδαίο από τον Εμμανουήλ Ροΐδη (1836-1904): «Εις μεν τας άλλας χώρας η δύναμις του βουλευτού έγκειται εις το να ανατρέπει κυβερνήσεις, ενώ εν Ελλάδι ουδείς υπάρχει της παντοδυναμίας του περιορισμός. Εκ του βουλευτού εξαρτάται όχι μόνο της κυβερνήσεως ο βίος, αλλά και η τιμή, η περιουσία, η ασφάλεια, η απονομή της δικαιοσύνης και ο επιούσιος άρτος ή τουλάχιστον η πλήρωσις πόθου τινός των πλείστων Ελλήνων.

Ο κύκλος αρμοδιότητος και ενεργείας του είναι δεκάκις ευρύτερος παρά εις πάσαν άλλην χώραν. Περί όλων των ζητημάτων διά τα οποία εις άλλας χώρας αποφασίζει ο νόμος, η προτίμηση της ικανότητας και το κοινόν συμφέρον παρ’ ημίν εκ μόνο του θελήματος του βουλευτού εξαρτώνται. Τα πάντα τα απορροφά και τα εκμηδενίζει η πολιτική διά τον λόγον ότι ουδέν ημπορεί να υπάρξει ανεξάρτητον απ’ αυτής. Αλλαχού τα κόμματα γεννώνται, διότι εκεί υπάρχουν διαφωνούντες και έκαστος άλλα θέλοντες. Εν Ελλάδα συμβαίνει το ανάπαλιν, αιτία της γεννήσεως και της πάλης των κομμάτων είναι η θαυμάσια συμφωνία μεθ’ ης πάντες θέλουσι το αυτό πράγμα, να τρέφονται δαπάνη του δημοσίου».

Πενήντα χρόνια μετά την Επανάστασιν του ’21 στη δεκαετία του 1870 το κράτος δεν αποτελεί απλώς τον κύριο πόλο έλξης για τις υποασχολούμενες αγροτικές μάζες, αλλά προσφέρει και στους ανώτερους λειτουργούς του εισοδήματα που ξεπερνούν τα εισοδήματα όλων σχεδόν των άλλων μελών της κοινωνίας. Γράφει και πάλι ο Ροΐδης στον Ασμοδαίο το 1876:

«Ο πολύς πληθυσμός της Ελλάδος συνίσταται εκ πεντήκοντα χιλιάδων ανθρώπων γνωριζόντων ανάγνωσιν και ανορθογραφίαν και τρεφομένων υπό ενός εκατομμυρίου αγραμμάτων φορολογουμένων [...]»

Ο Ελληνισμός παρουσίασε στη νεότερη εποχή «πρώιμη» αστική ανάπτυξη. Το ελληνικό εμπορικό στοιχείο συγκρότησε ακμαίες παροικιακές κοινότητες και εύρωστες επιχειρήσεις σε όλο το χώρο των Βαλκανίων, της Νότιας Ρωσίας και της Κεντρικής Ευρώπης. Η πρώιμη αυτή ανάπτυξη, που συνδέθηκε κυρίως με τη διαμόρφωση των εμπορευματικών κυκλωμάτων στην ευρύτερη περιοχή, θα ανακοπεί προσωρινά με τον κατατεμαχισμό της περιοχής σε εθνικά κράτη στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά θα βρει νέες διεξόδους στην ίδια την ακρωτηριασμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην Αίγυπτο και αλλού [12].

Ενώ όμως ο έλληνας επιχειρηματίας ήταν συνηθισμένο είδος στο πλαίσιο του υπόδουλου Ελληνισμού, κατέληξε να γίνει σπάνιο και προβληματικό είδος στο πλαίσιο του ανεξάρτητου εθνικού κράτους. Η κοινωνική διαφοροποίηση σπάνια μόνον αποδίδει επιχειρηματίες και συνήθως «κρατικοδίαιτους» και «διαπλεκόμενους» (με εξαίρεση το χώρο της ναυτιλίας και σ’ ένα βαθμό του εμπορίου). Αντίθετα, διαμορφώνει δημόσιους υπαλλήλους, δικηγόρους, στρατιωτικούς, ενοικιαστές φόρων του δημοσίου, κομματάρχες και πολιτικούς.

Στο υπάρχον και εμπεδωμένο σύστημα φαυλοκρατίας, οι, έτσι και αλλιώς, σπάνιοι επιχειρηματίες είναι υποχρεωμένοι να προσαρμοσθούν, αν θέλουν να επιβιώσουν. Πρέπει να αναζητήσουν πολιτική προστασία πάση δυνάμει, γιατί αλλιώς θα το κάνουν οι ανταγωνιστές τους και θα τους εκμηδενίσουν. Έτσι όμως χάνουν κάθε δυνατότητα αυτοτελούς δράσης, διότι τα κέρδη της επιχείρησής του δεν εξαρτώνται πλέον από τις επιχειρηματικές δεξιότητές τους, την αξιοκρατική διεύθυνση του ανθρώπινου δυναμικού της επιχείρησης και τις εύστοχες επενδύσεις, αλλά από τις απευθείας αναθέσεις κρατικών προμηθειών, με αντάλλαγμα βέβαια παχυλές «μίζες» στους υψηλούς προστάτες.

Χαρακτηριστικό στοιχείο του δημόσιου βίου στην πρώτη μετεπαναστατική πεντηκονταετία είναι και η υπερανάπτυξη της μέσης βαθμίδας της εκπαίδευσης, αφού το απολυτήριο του Γυμνασίου αποτελεί εισιτήριο για το διορισμό στο δημόσιο. Σχολιάζοντας το φαινόμενο ο Ροΐδης τονίζει:

«[...] Αληθές είναι ότι δεν έπαυσαν να πολλαπλασιάζονται τα γυμνάσια, αλλά και να χειροτερεύει το ποιόν αυτών [...] ούδ’ ήτο άλλως δυνατόν, αφού ο διορισμός και η παύσις των εν αυτοίς διδασκόντων εξηρτάτο ουχί εκ του ποιού της διδασκαλίας αυτών, αλλ’ εκ μόνης της ευνοίας του βουλευτού, ως φυσικόν αποτέλεσμα προέκυψεν η πεποίθησις ότι ολίγον ηδύνατο να συντελέσει η επιμέλεια και η μελέτη προς κατάκτησιν καθηγητικής έδρας ή γυμνασιακού απολυτηρίου καθιστώντος προσιτάς τα δημόσιας θέσεις [...]»

Για τον Ροΐδη, βασική προϋπόθεση για την αναβάθμιση της στάθμης της εκπαίδευσης και την ανακοπή των τάσεων διόγκωσης της δημοσιοϋπαλληλίας είναι «ο περιορισμός των γυμνασίων εις το τρίτον, η απόλυσις των πασιγνώστως ανικάνων καθηγητών και η εξασφάλιση των άλλων από των εφόδων της πολιτικής και των ροπάλων των αποτυγχανόντων εις τας εξετάσεις μαθητών…»[13].

Την εικόνα συμπληρώνουν τα σχόλια του Βερναρδάκη για την ανώτατη εκπαίδευση:

«Μειράκια διερχόμενα αβρόχοις ποσίν, ως επί το πολύ, τα γυμνάσια του Κράτους, εξ ων λαμβάνουν απολυτήριον συνήθως διά απειλών και ύβρεων, εισέρχονται εις το πανεπιστήμιον με τα τσαρούχια το δη λεγόμενον, όπου φυσιούνται και εξάπτονται και τυφούνται και αντί να εγκύπτωσιν εις την σπουδήν και μελέτην της επιστήμης μεταβάλλουσι το ανώτατον εκπαιδευτήριον εις κονίστραν φατριαστικών διαδηλώσεων, οχλαγωγιών και ταραχών.  Προ πολλών ήδη ετών το πανεπιστήμιον δεν κάμνει τίποτε άλλο, κυρίως ειπείν, ει μη μόνον να αραιώνει τας τάξεις των παραγωγικών μελισσών και να πυκνώνει τας τάξεις των εθνοβόρων κηφήνων» [14].

Οι διογκωμένες δαπάνες του φαυλοκρατικού και κομματικοποιημένου κράτους έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση, έως εκμηδένιση, των δαπανών για έργα υποδομής και για παραγωγικές δραστηριότητες [15]. Η χώρα τις αρχές της δεκαετίας του 1880 βρίσκεται σε σχεδόν πρωτόγονη κατάσταση. Ανύπαρκτη υποδομή. Δεν υπάρχουν επαρκείς αμαξιτοί δρόμοι και όσοι υπάρχουν είναι σε κακή κατάσταση, ενώ μία μόνον σιδηροδρομική γραμμή υπάρχει, αυτή που συνδέει την Αθήνα με τον Πειραιά. Η βιομηχανία είναι επίσης, ουσιαστικά ανύπαρκτη. Άθλια διοίκηση και ανασφάλεια στην ύπαιθρο λόγω της ληστείας. Στρατός παραμελημένος και πλήρως ανεπαρκής ποιοτικά και ποσοτικά.

Το κράτος θα αλωθεί πολύ σύντομα, αμέσως μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια από ένα πλέγμα ομάδων, οι οποίες επιδιώκουν ατομικά η φατριαστικά συμφέροντα μέσα σ’ ένα κλίμα μίσους και λυσσαλέου ανταγωνισμού, ο οποίος δεν διέπεται από κανένα κριτήριο νομιμότητας. Ο νόμος και οι κανόνες αντιμετωπίζονται ως «δυσκολία» προς παράκαμψη, ενώ κάθε μείζον πρόβλημα (εθνικό ή άλλο) θεωρείται «πονοκέφαλος», που αποσπά την προσοχή από το θεμελιώδες: την ιδιοτελή νομή της εξουσίας, τον εκτοπισμό των αντιπάλων και την αναρρίχηση στα σκαλοπάτια της εξουσίας, την εξυπηρέτηση της πελατείας, τη διανομή των αθέμιτων εισπράξεων και προμηθειών.

Ο δημόσιος βίος μετατρέπεται σ’ ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, όπου ό,τι κερδίζει ο ένας υποχρεωτικά το χάνει κάποιος άλλος, ενώ παρακάμπτεται πλήρως η έρευνα για αμοιβαία επωφελείς λύσεις. Αποκλείεται δηλαδή η περίπτωση από τις προωθούμενες πολιτικές να ωφελούνται όλοι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, ανάλογα με τις ικανότητες και τα προσόντα του.

Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι μεταξύ του πολιτικού κόσμου της εποχής δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ωστόσο, το πρόβλημα έγκειται, όπως λέει και ο Ροΐδης, στο ότι «οι τε φαύλοι και οι αγαθοί πράττουσιν παρ’ ημίν τα αυτά, η μόνη δεν μεταξύ αυτών διαφορά συνίσταται εις το ότι οι μεν πράττουσιν μετά χαράς, οι δε άνευ χαράς». Πολύ νωρίς, μέσα στις δύο πρώτες μετεπαναστατικές δεκαετίες, θα δημιουργηθεί η γνώριμη Ελλάδα των «ημετέρων» με ένα μεγάλο, σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος, με μια πανίσχυρη πελατειακά οργανωμένη κοινωνία, και μια εκτός πελατειακών δικτύων κοινωνία, την, ας πούμε, «κοινωνία των πολιτών», εντελώς ατροφική και πολιτικά αδύναμη.

Το πολιτικό και κοινωνικό αυτό αποτέλεσμα υπήρξε δημιούργημα δικό μας και όχι απόρροια κάποιας συνωμοσίας ξένων δυνάμεων και των εγκαθέτων τους στην πολιτική ζωή του τόπου. Ο σκοπός των ξένων δυνάμεων δεν μπορεί να είναι η προαγωγή της χώρας εναντίον των δικών μας θελήσεων.

***
Σημειώσεις
[1] Με τον όρο «εθνική συνείδηση» νοείται εδώ η συνείδηση του εθνοκρατικού ανήκειν, δηλαδή η νεωτερική δυτικοευρωπαϊκή. Στη νεωτερική νοηματοδότησή του το έθνος είναι μια αφηρημένη οντότητα της οποίας η βούληση ερμηνεύεται από το εκάστοτε πολιτικό πρόσωπο το οποίο διαχειρίζεται το μηχανισμό του κράτους. Η κοινωνία έχει απλώς το δικαίωμα να διαιτητεύει, από καιρού εις καιρόν, στον αγώνα των κομματικών ολιγαρχιών για τον έλεγχο του κράτους και τη διαχείριση του εθνικού δυναμικού.

Εθνική συνείδηση, αλλά ριζικά διαφορετική, με την έννοια του ανήκειν στον πολιτισμό ενός οικουμενικού βασιλείου ελεύθερων Κοινών (πολιτειών), είχαν σχηματισμένη οι Έλληνες-Ρωμιοί από αιώνες. Στην ελληνική-ρωμαίικη εκδοχή η κοινωνία ταυτίζεται με το έθνος στο επίπεδο των Κοινών, διότι είναι οργανωμένη σε Δήμο και ασκεί η ίδια την πολιτική λειτουργία είτε άμεσα είτε ως εντολέας. Εκεί το πρόταγμα της ατομικής ελευθερίας ενσαρκώνεται κατά τρόπο ποιοτικά καθολικό, καθώς επιτυγχάνεται το «μη άρχεσθαι υπό μηδενός» (Αριστοτέλης).

Στο επίπεδο όμως της ελληνορωμαϊκής Οικουμένης, η δια-κοινοτική πολιτική λειτουργία (διασφάλιση εσωτερικής και εξωτερικής ειρήνης, νόμισμα, συμμαχίες κ.λ.π.) ασκείται από το Βασιλέα, ο οποίος έχει ως έδρα του τη Βασιλεύουσα- Κοσμόπολη και διαθέτει έναν υπερ-εθνικό κρατικό μηχανισμό. Ο Βασιλεύς, αν και νόμιμος, ουσιαστικά κείται πέραν του νόμου. Ως νεωτερικός ομόλογος του ρωμιού Μονάρχη θα μπορούσε να θεωρηθεί ο αμερικανός Πρόεδρος, ως προς την πλανηταρχική –οικουμενική του δικαιοδοσία, η οποία όμως, σε αντίθεση μ’ εκείνη του βυζαντινού ομολόγου του, είναι αθέσμιστη.

[2] Ιωάννης Καποδίστριας (1776-1831): Κυβερνήτης της Ελλάδας από το 1828 ως τη δολοφονία του το 1831 από τους Μαυρομιχαλαίους.

[3] Το δόγμα της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καθιερώθηκε με την αγγλοτουρκική συνθήκη του 1809, η οποία στρεφόταν κατά της Γαλλίας του Ναπολέοντα και των βλέψεων της Ρωσίας για έξοδο στις «θερμές θάλασσες».

[4 ]Ιωάννης Κωλέττης (1773-1847): Αρχηγός του «γαλλικού» κόμματος και πρωθυπουργός στο διάστημα 1834-1835 και 1844-1847.

[5] Όθων, Όττο φον Βίττελσμπαχ (1815-1867): Πρίγκιπας της Βαυαρίας και πρώτος «Βασιλεύς της Ελλάδος».

[6]Χριστιανός-Γουλιέλμος-Φερδινάνδος-Αδόλφος-Γεώργιος: Γνωστός ως Γεώργιος Α ́ βασιλιάς της Ελλάδας, από το 1863 μέχρι τη δολοφονία του το 1913.

[7] Δημήτριος Βούλγαρης (1802-1877) ή Τζουμπές: Διετέλεσε συνολικά τέσσερις φορές πρωθυπουργός από το 1855 και μετά. Υπήρξε φανατικός πολέμιος του Ιωάννη Καποδίστρια.

[8] Του αποδίδεται μάλιστα η φράση: «Αν είναι να μείνουμε εμείς νηστικοί, ας πάει στο διάβολο η ελευθερία. Έφαγαν αυτοί, ας φάμε και εμείς τώρα». Στα Απομνημονεύματά του θα γράψει: «Λίγοι αγωνιστήκαμεν –εις τον καρπόν πολλοί πλάκωσαν, και παίρνουν το ξύλο και βαρούνε τους αγωνιστάς».

[9] Η ελληνική ατομικότητα είναι ο αμιγέστερος ατονικός τύπος ανθρώπου που εμφανίστηκε στην ιστορία. Ο πολιτισμικός αυτός τύπος έχει θετικά και αρνητικά. Τα θετικά αναγνωρίζονται στην ανοδική πλευρά της εξελικτικής καμπύλης του, ενώ τα αρνητικά τα βλέπουμε να υπερτερούν στην καθοδική της πλευρά, κατά την οποία το Εγώ αυτοτοποθετείται υπεράνω κάθε συλλογικής αξίας. Είναι το άτομο που έχει χάσει μέσα του την ικανότητα του συλλογικώς υφίστασθαι.

Δυστυχώς, τα αρνητικά του ανθρωπολογικού αυτού τύπου δεν έγινε δυνατό να υπερκεραστούν παρά μόνο μερικώς με την αποδοχή του Χριστιανισμού. Η φαυλοκρατία, για να αναδυθεί και να εμπεδωθεί, αξιοποίησε ορισμένες πλευρές των πολιτικών παραδόσεων του προεπαναστατικού Ελληνισμού, ενώ καλλιέργησε έντεχνα και υπέρμετρα τα αρνητικά χαρακτηριστικά της ελληνικής ατομικότητας.

[10] Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (1815-1883): Διετέλεσε δέκα φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας από το 1865 και έπειτα.

[11] Παρά τα μέτρα αυτά, το πρόβλημα της ληστείας δεν εξαλείφθηκε. Θα αντιμετωπισθεί οριστικά την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, όταν επί Γεωργίου Θεοτόκη (1844-1916) θα χορηγηθούν μαζικά άδειες μετανάστευσης στις ΗΠΑ σε όλα τα παράνομα στοιχεία που δεν ενέχονταν σε ανθρωποκτονίες.

[12] Η πρόωρη αστική ανάπτυξη του Ελληνισμού είναι ένα σύνθετο ιστορικό φαινόμενο. Υπάρχει, κατ’ αρχάς, μια αυτοδύναμη αστική ανάπτυξη, οργανική συνέχεια της ελληνιστικής, ρωμαϊκής και βυζαντινής, η οποία υπέστη συντριπτικά πλήγματα από τη φραγκική και την τουρκική κατάκτηση (11ος-15ος αιώνας), αλλά ανέκαμψε στο πλαίσιο της Οθωμανοκρατίας, από τον 17ο αιώνα και μετά. Και υπάρχει η νεωτερική αστική ανάπτυξη, η οποία ξεκινά ουσιαστικά τον 18ο αιώνα από τη Δυτική Ευρώπη και διεισδύει στον οθωμανικό χώρο, εκμεταλλευόμενη την παρακμή του σουλτανικού δεσποτισμού.

Οι δύο μορφές συναντώνται και συγχωνεύονται τον 18ο και τον 19ο αιώνα, απολήγοντας, κατά τον 20ο αιώνα, στην πλήρη καταστροφή της προνεωτερικής αστικής ανάπτυξης και στη νεωτερική δορυφοροποίηση του ιστορικού της χώρου. Η δορυφοροποίηση, την οποία ο προνεωτερικός ελληνικός αστισμός χρησιμοποίησε, κατ’ αρχάς, ως όχημα για την εδραίωσή του και εν συνεχεία για την απελευθέρωσή του από την τουρκική δεσποτεία, επέφερε τελικώς τον αφανισμό του. (Ορόσημο αποτελεί η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922).

[13] Εμμανουήλ Ροΐδης, Άπαντα, τ. 5ος, σ. 231, Ερμής, Αθήνα 1978.

[14]Απόστολος Βερναρδάκης, Νέα Ελληνική Ιστορία, σ. 295, Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1998 (15η έκδ.).

[15] Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και επί πενήντα χρόνια περίπου, δαπανάται κατ’ έτος για δημόσια έργα ένα ελάχιστο μέρος του προϋπολογισμού, που ανέρχεται στο ποσοστό 2%-4%.
***

Απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, Ευάγγελος Κοροβίνης, Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία, Πρόλογος: Θ. Ζιάκα, Εκδόσεις Αρμός, 2008http://www.terrapapers.com/?p=68433