Αλάτι για το χρέος, όπως το 1897

Σάββατο, 11/05/2013 | Οικονομία

Την αξιοποίηση ως και του συνόλου των μετοχών του Δημοσίου στην εταιρεία Ελληνικές Αλυκές ΑΕ εξετάζει η κυβέρνηση, 115 χρόνια μετά την παραχώρηση στον Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο των εσόδων του κρατικού μονοπωλίου στο αλάτι και 25 έτη έπειτα από την αποπληρωμή τού μετά τον Τρικούπη χρέους. Σύμφωνα με απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, ανατίθεται στο υπουργείο Οικονομικών να κάνει διαγωνισμό για να προσλάβει χρηματοοικονομικούς, τεχνικούς και νομικούς συμβούλους για τις ανάγκες αξιοποίησης του ποσοστού του Δημοσίου στην εταιρεία, που φτάνει το 55%.

 

Εργο των συμβούλων, σύμφωνα με την απόφαση, θα είναι η σύνταξη μελέτης για το σύνολο των δραστηριοτήτων της εταιρείας και η λογιστική απεικόνισή τους, η οικονομική και τεχνική αξιολόγηση των περιουσιακών στοιχείων, η παροχή νομικής υποστήριξης και η υποβολή εναλλακτικών προτάσεων αξιοποίησης του κρατικού μεριδίου.

 

Εχει εκδηλωθεί επενδυτικό ενδιαφέρον, σύμφωνα με τη Διυπουργική Επιτροπή, για την εταιρεία η οποία, σημειωτέον, διαθέτει ολιγοπωλιακή θέση στην εγχώρια αγορά άλατος, αλλά και ενδιαφέρουσα μετοχική σύνθεση. Το ποσοστό του Δημοσίου είναι 55%, ενώ συνεταίροι είναι κατά ποσοστό 25% η ΚΑΛΑΣ ΑΕ (του ομώνυμου ομίλου της οικογενείας Καλαμαράκη) και κατά 20% οι Δήμοι Μεσολογγίου, Κομοτηνής, Ξάνθης, Λέσβου, ο Δήμος Θερμαϊκού (από τον πρώην Δήμο Μηχανιώνας) και ο Δήμος Πύδνας-Κολινδρού (από τον πρώην Δήμο Κολινδρού).

 

Οι Ελληνικές Αλυκές έχουν σε λειτουργία επτά αλυκές σε Μεσολόγγι, Λέσβο, Κίτρος Πιερίας, Αγγελοχώρι, Νέα Κεσσάνη Ξάνθης και Μέση Κομοτηνής, ενώ διαθέτουν μία ανενεργή στη Μήλο και μία υπό κατασκευή στη Λήμνο. Η εταιρεία έχει ολιγοπωλιακό μερίδιο αγοράς στην Ελλάδα, αφού παράγει 200.000 τόνους άλατος όταν η χώρα καταναλώνει συνολικά 350.000 - εισάγονται περίπου 150.000 τόνοι κατ' έτος -, απασχολεί 37 άτομα (παλαιότερα είχε περισσότερα από 60), ενώ το καλοκαίρι, όταν αρχίζει η παραγωγή, κάθε χρόνο προσλαμβάνει 80-100 εργαζομένους για λίγους μήνες.

 

Πώληση του μεριδίου του Δημοσίου επιχειρήθηκε και το 2009 και προκάλεσε τις αντιδράσεις άλλων βιομηχανιών παραγωγής άλατος, αφού φοβούνταν ότι ο μέτοχος των Ελληνικών Αλυκών, ΚΑΛΑΣ ΑΕ, θα μπορούσε να αποκτήσει δεσπόζουσα θέση στην αγορά, κάτι που ο ίδιος αρνήθηκε.

 

Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για κερδοφόρα εταιρεία, η οποία βέβαια παρουσιάζει κατά καιρούς και ζημιογόνες χρήσεις, που οφείλονται σε έναν συνδυασμό μείωσης της παραγωγής, αύξησης του μοναδιαίου κόστους και πτώσης των τιμών. Ωστόσο λειτουργεί με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας, δεν λαμβάνει επιδοτήσεις και πορεύεται με τις δυνάμεις της. Το 2001 είχε επιχειρηθεί η μετοχοποίησή της και η είσοδός της στο Χρηματιστήριο Αθηνών, εγχείρημα το οποίο όμως δεν προχώρησε. Τότε η εταιρεία αποτιμήθηκε σε αξία μεταξύ 7 και 10 εκατ. ευρώ.

 

Στελέχη της εταιρείας, που μίλησαν στο Helios Plus υπό τον όρο της ανωνυμίας, σημειώνουν ότι το θέμα σήμερα δεν είναι η αποτίμησή της, αλλά οι προοπτικές και η δυναμική που μπορεί να αποκτήσει μέσα από συνέργειες, δίνοντας προστιθέμενη αξία στις Ελληνικές Αλυκές. Η επιχείρηση, επισημαίνουν, θα πρέπει να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές προκειμένου να είναι έτοιμη για ευρύτερες συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και να καταστεί κερδοφόρα για τους μετόχους της, αφού διαθέτει, όπως λένε, κρυμμένα assets.

 

Η εταιρεία, όπως σημειώνουν, διαθέτει εδάφη που μπορούν να αξιοποιηθούν στην παραγωγή ηλιακής ενέργειας με άλλες μορφές, κάτι που γίνεται ήδη στην Ισπανία. Επίσης υπογραμμίζουν ότι είναι εφικτό να γίνουν συνέργειες με λιμάνια, μέσα από την παροχή υπηρεσιών εφοδιαστικής αλυσίδας στην εμπορία άλατος, κάποιες εκ των οποίων ήδη παρέχονται από τις Ελληνικές Αλυκές σε τρίτους. Παράλληλα τονίζουν ότι χρειάζονται κεφάλαια για να προχωρήσει η επένδυση στις αλυκές της Λήμνου, καθώς απαιτούνται περί τα 6-7 εκατ. ευρώ.

 

Οι Ελληνικές Αλυκές ιδρύθηκαν το 1988 και αποτελούν εταιρική συνέχεια της «Αλυκαί Μεσολογγίου», που είχε ιδρυθεί το 1978 ως θυγατρική της ΕΛΕΒΜΕ. Το φιλόδοξο, τότε, εγχείρημα για την παραγωγή χλωρίου και πολυαιθυλενίου στο Μεσολόγγι είχε ξεκινήσει από τη χούντα των συνταγματαρχών, άρχισε να υλοποιείται επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή, όμως στη συνέχεια έμεινε στον «αέρα».

 

Το 1988 οι αλυκές του Μεσολογγίου ενοποιήθηκαν με τις βιώσιμες κρατικές αλυκές και έτσι δημιουργήθηκε η Ελληνικές Αλυκές ΑΕ. Ενας από τους λόγους ήταν ότι την ίδια χρονιά το μονοπώλιο άλατος αποδεσμεύτηκε από τους δανειστές της χώρας, έπειτα από 90 χρόνια εξυπηρέτησης των δανείων που δόθηκαν στην Ελλάδα μετά τη χρεοκοπία του 1897! Εν όψει της τότε μετοχοποίησης, που τελικά δεν έγινε, μερίδιο το οποίο ανήκε στην ΕΤΒΑ εξαγοράστηκε το 2003 από την ΚΑΛΑΣ ΑΕ.

 

 

πηγη: Το ΒΗΜΑ

TO ΞΕΡΑΤΕ;

Κυριακή, 24 Μάρτιος 2013 08:05

Yiannis Aeras

Δήλωση του Αβραάμ Λίνκολν κατά την διάρκεια του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου:"Έχω δυο μεγάλους εχθρούς. Το στρατό των Νοτίων μπροστά μου και το στρατό των τραπεζιτών πίσω μου. Από τους δυο αυτούς εχθρούς ο χειρότερος είναι ο πίσω μου."

 Πότε έκανε αυτή τη δήλωση ο Λίνκολν;
Όταν κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου οι τραπεζίτες που δάνειζαν το κράτος με 24% τόκο προσπάθησαν να τον αναγκάσουν να τους δίνει τόκο 36%. (!!)

Τι έκανε ο Λίνκολν; Απλά ενεργοποίησε το δικαίωμα που έχει κάθε κράτος να εκδίδει χρήμα. Έτσι ο Λίνκολν θαρραλέα άρχισε να τυπώνει δολάρια για τη χρηματοδότηση του πολέμου, σώζοντας τη χώρα του από τις μελλοντικές πληρωμές των υπέρογκων τόκων προς τις τράπεζες.
Και όλοι γνωρίζουμε τι απέγινε ο Λίνκολν λίγο καιρό μετά. Δολοφονήθηκε. Μετά τη δολοφονία του Προέδρου Λίνκολν το 1865 κανένας άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τόλμησε να αρνηθεί να δανειστεί η χώρα από τους τραπεζίτες και να μη τους πληρώνει τόκο.
Ή για να ακριβολογούμε, ένας ακόμα Πρόεδρος των ΗΠΑ τόλμησε 100 χρόνια μετά τον Λίνκολν να το ξανακάνει, δηλαδή να μη δανειστεί η χώρα από τις τράπεζες αλλά να εκδώσει χρήμα χωρίς τόκο, και ο οποίος και αυτός είχε την ίδια κατάληξη με τον Λίνκολν. Δολοφονήθηκε και αυτός λίγο καιρό μετά την απόφασή του. Ήταν ο Τζον Κένεντι. Αλλά για να καταλάβουν οι αναγνώστες μας πώς ακριβώς οι μεγαλοτραπεζίτες καταδυναστεύουν τις χώρες και τις οικονομίες πρέπει να τους εξηγήσουμε τα παρακάτω απίστευτα (ΝΑΙ - ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ) αλλά απόλυτα αληθινά πράγματα.
Ενώ το Σύνταγμα των ΗΠΑ δίνει το δικαίωμα στο Κογκρέσο να εκδίδει χρήμα, η Αμερικανική Κυβέρνηση έχει μεταφέρει το δικαίωμα της έκδοσης του χρήματος και μάλιστα με επιτόκιο στο 'Federal Reserve' το οποίο δεν είναι κρατικό αλλά ένα όργανο των μεγάλων τραπεζών που είναι και οι μέτοχοί του. Έτσι λοιπόν το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ τυπώνει στα πιεστήριά του το χρήμα που χρειάζεται η χώρα. Αμέσως μετά το δίνει στο 'Federal Reserve' δηλαδή στους τραπεζίτες, το οποίο Federal Reserve το δανείζει πίσω στο Αμερικανικό κράτος με τόκο(!!!)
Έτσι για να καταλάβετε: Μόνο ο τόκος που πληρώνουν οι ΗΠΑ στις τράπεζες του Federal Reserve για το Αμερικανικό χρέος φθάνει το χρόνο τα 400 δισεκατομμύρια δολάρια !!!
Προσέξτε: Πληρώνουν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι 400 δισεκατομμύρια δολάρια τόκο στους τραπεζίτες για χρήματα που έχει τυπώσει το Αμερικανικό κράτος και τα έχει δώσει δωρεάν στους τραπεζίτες (και οι οποίοι τους τα δανείζουν πίσω με τόκο) (!!!)  Βλέποντας ο Πρόεδρος Κένεντι αυτήν την εξόφθαλμη αδικία για τον Αμερικανικό λαό, αποφασίζει το 1963 με το νόμο Νο:11110 να πάρει πίσω τις εξουσίες του 'Federal Reserve' και να τυπώσει και διανείμει χρήμα το ίδιο το κράτος παρακάμπτοντας τους τραπεζίτες.
Τύπωσε δισεκατομμύρια δολάρια για τα οποία το Αμερικανικό Δημόσιο δεν πλήρωνε κανένα τόκο στο Federal Reserve. Μάλιστα τα χαρτονομίσματα του Κένεντι έγραφαν επάνω UNITED STATES NOTE αντί του FEDERAL RESERVE NOTE που γράφεται πάντα. Αυτά τα UNITED STATES NOTE χαρτονομίσματα αποτέλεσαν θανάσιμη απειλή για το Federal Reserve System και τους τραπεζίτες αφού τους αφαιρούσαν δισεκατομμύρια δολάρια τόκους. Πέντε (5) μήνες μετά το τύπωμα των άτοκων δολαρίων ο Πρόεδρος Κένεντι δολοφονήθηκε.
Μετά την δολοφονία του Κένεντι κανένας άλλος Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τόλμησε να κάνει χρήση του νόμου Κένεντι παρ'ότι ο νόμος αυτός ισχύει μέχρι σήμερα(!!)  Δηλαδή με το νόμο του Κένεντι θα μπορούσαν οι ΗΠΑ τα περίπου 3 τρισεκατομμύρια δολάρια που τύπωσαν τα τελευταία 4 χρόνια να τα τύπωναν και να τα χρησιμοποιούσαν χωρίς καθόλου τόκο. Αντίθετα όμως τα τύπωσαν, τα έδωσαν στο Federal Reserve (δηλαδή στους τραπεζίτες), για να τα δανειστούν στη συνέχεια με τόκο (!!!)
Και για όσους είναι ακόμα δύσπιστοι ας μάθουν τι έλεγε ένας άλλος μεγάλος Αμερικανός Πρόεδρος, ο Τόμας Τζέφερσον (από τους δημιουργούς του Αμερικανικού θαύματος - του τότε, του αληθινού): "Εάν ποτέ στο μέλλον ο Αμερικανικός λαός επιτρέψει στους τραπεζίτες να ελέγξουν την έκδοση του χρήματος, οι χρηματοδοτικοί οργανισμοί που θα γιγαντωθούν, πρώτα με πληθωρισμό και μετά με ύφεση, θα στερήσουν από τους ανθρώπους την ιδιοκτησία τους έως ότου τα παιδιά τους ξυπνήσουν άστεγα στη γη που οι πατεράδες τους κατέκτησαν».
Και για την ιστορία: Οι δολοφόνοι και του Λίνκολν (John Wilkes Booth) και του Κένεντι (Lee Harvey Oswald) δολοφονήθηκαν και οι δυο πριν προλάβουν να δικαστούν.

«Όταν το άδικο γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον».

 http://alithinapsemata.gr/

Το μάθημα από τη Δανία

Ημερομηνία ανάρτησης: 11 Μαΐου 2013.

Financial Times

Στο βιβλίο του Λιούις Κάρολ, «Μες στον καθρέφτη και τι βρήκε η Αλίκη εκεί», η Αλίκη βρίσκει έναν κόσμο οικείο αλλά παράξενο, πατώντας σε έναν καθρέφτη. Ο χρόνος κυλά ανάποδα όπως ακριβώς και το διάσημο πλέον ποίημα Τζαμπερόκι.

Οι τράπεζες της ευρωζώνης βρίσκονται πλέον αντιμέτωπες με το δικό τους καθρέφτη καθώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο επιβολής αρνητικών επιτοκίων στις καταθέσεις. Η ιδέα να χρεώνει η κεντρική τράπεζα για τη διακράτηση ρευστότητας να ανατρέπει το κατεστημένο. Όμως, οι συνέπειες μία τόσο ριζικής κίνησης αποτελούν ακόμη αντικείμενο συζήτησης.

Ενώ οι τράπεζες της ευρωζώνης προσπαθούν να καταλάβουν πως θα δείχνει ο κόσμος ανάποδα, μπορούν να εξετάσουν το παράδειγμα της Δανίας, όπου διαδραματίζεται ένα από τα μεγαλύτερα πειράματα στη νομισματική πολιτική από τότε που ξεκίνησε η χρηματοοικονομική κρίση.

Η Δανία είναι το πρώτο ευρωπαϊκό κράτος που εισήγαγε αρνητικά επιτόκια για καταθέσεις με ουσιαστικό τρόπο όταν μείωσε τα επιτόκια στο -0,2% τον Ιούλιο. Η Σουηδία εισήγαγε αρνητικά επιτόκια την περίοδο 2009-2010, αλλά το μέγεθος των καταθέσεων που επηρεάστηκαν ήταν πολύ μικρό.

Μπορεί η Δανία να μην είναι μέλος της ευρωζώνης, αλλά οι τράπεζές της είναι ίσως το πιο κοντινό ισοδύναμο των τραπεζών της ευρωζώνης στην Σκανδιναβία. Τα χρέη των νοικοκυριών βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα, η οικονομία έχει εγκλωβιστεί στην ύφεση ή τη χαμηλή ανάπτυξη κατά την τελευταία πενταετία, αρκετές τράπεζες της χώρας χρεοκόπησαν και όσες απομένουν παλεύουν να καταστούν και πάλι κερδοφόρες.

Ο στόχος της Δανίας με την επιβολή αρνητικών επιτοκίων ωστόσο, ήταν σαφής και πολύ διαφορετικός από τον στόχο της ΕΚΤ. Η Danmarks Nationalbank ήθελε μόνο να ελέγξει τη συναλλαγματική ισοτιμία του εθνικού νομίσματος, δεδομένου ότι η κορώνα είναι συνδεδεμένη με το ευρώ.

Ο στόχος της ΕΚΤ όμως, προκύπτει περισσότερο από το επιχείρημα ότι έτσι θα ενθαρρυνθούν οι τράπεζες να συγκεντρώνουν λιγότερη ρευστότητα και αντιθέτως να δανείζουν.

Παρόλα αυτά, η πρακτική επέφερε σημαντικό κόστος στις τράπεζες της Δανίας. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είχαν μεγάλα ποσά εντός της κεντρικής τράπεζες λόγω της μαζικής ρευστότητας. Παρά την εισαγωγή των αρνητικών επιτοκίων, οι καταθέσεις στην Nationalbank παρέμειναν στα 150 δισ. κορώνες για περισσότερο από ένα χρόνο.

Η κεντρική τράπεζα και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αρχικά εκτιμούσαν ότι το κόστος θα άγγιζε τα 300 εκατ. κορώνες. Έκτοτε το επιτόκιο καταθέσεων διαμορφώθηκε στο -0,1%, ενώ αναλυτές της Nordea εκτιμούν τώρα ότι οι τράπεζες αντιμετώπισαν κόστος επιτοκίων ύψους 150 εκατ.

Η Nationalbank άλλωστε, έπραξε πολλά για να περιορίσει το κόστος για τις τράπεζες. Διεύρυνε τα ποσά που μπορούν να κατατεθούν σε ανοιχτούς λογαριασμούς με επιτόκιο 0% από 23 δισ. κορώνες σε 70 δισ. κορώνες και προσφάτως ακόμη περισσότερο, στα 101 δισ. κορώνες. Αυτό σαφέστατα αντισταθμίζει το κόστος των αρνητικών επιτοκίων.

Τι έγινε όμως, με το μείζον θέμα για την ΕΚΤ: τα αρνητικά επιτόκια ανάγκασαν τελικά τις τράπεζες να αλλάξουν συμπεριφορά και να δανείζουν περισσότερο;

Η κεντρική τράπεζα δηλώνει κατηγορηματικά ότι παρατήρησε ελάχιστο αν όχι μηδαμινό αντίκτυπο στο δανεισμό από αυτή την κίνηση. Οι ίδιες οι τράπεζες παράλληλα υποτιμούν τον αντίκτυπο των αρνητικών επιτοκίων. Έρευνες δείχνουν ότι τα πιστωτικά standard για εταιρείες έγιναν ακόμη πιο αυστηρά φέτος και τον προηγούμενο χρόνο. Για τα νοικοκυριά της Δανίας, που καταγράφουν το μεγαλύτερο δανεισμό διεθνώς, η αύξηση των ενυπόθηκων δανείων στις αρχή του έτους ήταν η μικρότερο από την αρχή του αιώνα.

Οι τραπεζίτες της Δανίας δηλώνουν ότι σε κάθε περίπτωση οι περισσότερες αποφάσεις τους- είτε πρόκειται για το δανεισμό είτε για τις καταθέσεις – δεν συνδέονται πλέον με τα επιτόκια της κεντρικής τράπεζας όπως στο παρελθόν. Έτσι, ενώ το κόστος χρηματοδότησης ενισχύεται προσπαθούν παράλληλα να αυξήσουν το κόστος δανεισμού ανεξαρτήτως από τα επίσημα επιτόκια.

Πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι βλέπουν ελάχιστες ευκαιρίες να δανείσουν καθώς μειώνεται η διάθεση ανάληψης κινδύνου ενώ η ζήτηση παραμένει αδύναμη. Η ανησυχία λοιπόν, είναι ότι με την επιβολή κόστους στο τραπεζικό σύστημα, τα επιτόκια μπορεί τελικά να οδηγήσουν τις τράπεζες να δανείζουν λιγότερο και όχι περισσότερο.

Παράλληλα, όμως, δεν υπήρξε σημαντικός αντίκτυπος στις καταθέσεις των πελατών λιανικής τραπεζικής. Τα επιτόκια για τα νοικοκυριά ελάχιστα κινήθηκαν ενώ τα επιτόκια για τις επιχειρήσεις μειώθηκαν, αν και εξακολουθούν να διατηρούν θετικό πρόσημο. Η Danske Bank, το μεγαλύτερο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα της χώρας, προκάλεσε έντονη αναστάτωση όταν δήλωσε ότι θα χρεώνει 480 κορώνες για κάθε τραπεζικό λογαριασμό. Στόχος της κίνησης αυτής όμως, ήταν περισσότερο να ξεφορτωθεί η τράπεζα τους μη προσοδοφόρους λογαριασμούς και όχι να αντιδράσει στα αρνητικά επιτόκια.

Έτσι, μετά από περίπου ένα χρόνο με αρνητικά επιτόκια στη Δανία, υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις ότι επιφέρουν αντίκτυπο στη συμπεριφορά των τραπεζών. Κοιτώνας μέσα από τον καθρέφτη των αρνητικών επιτοκίων, η ΕΚΤ μπορεί να θέλει να μελετήσει τα λόγια του Καπελά προς την Αλίκη: «Ο κανόνας είναι, πάντα έχουμε μαρμελάδα χθες και μαρμελάδα αύριο. Ποτέ όμως, δεν έχουμε μαρμελάδα σήμερα»

Euro2day

Τα διπλωματικά παιχνίδια των χαρτογράφων

Τα διπλωματικά παιχνίδια των χαρτογράφων

Κάποτε οι χάρτες βρίσκονταν στα συρτάρια των αυτοκρατόρων, των βασιλέων και των στρατηγών που ρύθμιζαν τις τύχες των λαών, σχεδίαζαν τις πολεμικές τους επιχειρήσεις και χρησιμοποιούσαν τη γεωγραφική γνώση για την εποπτεία της επικράτειάς τους αλλά και την επιβολή της εξουσίας. Ο απλός λαός δεν είχε πρόσβαση στους χάρτες που μόνο μετά τον 20ό αιώνα άρχισαν να αναπαράγονται ευρύτερα για το κοινό, ενώ η επιστημονική τους χρήση γινόταν πλέον σε επίπεδο πανεπιστημιακής έρευνας.


Η γοητεία αυτών των πολύτιμων αντικειμένων φαίνεται ότι "άγγιξε" τον Γιάννη Μεγαλόπουλο, έμπορο υφασμάτων από την Πιερία που σε ένα ταξίδι του πριν από 25 χρόνια στη Βουδαπέστη, σταμάτησε μπροστά σε ένα παλαιοπωλείο για να θαυμάσει έναν χάρτη της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Εκείνον τον καιρό διάβαζε την ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και βλέποντας μπροστά του αυτό το χαρακτηριστικό αποτύπωμα του ιστορικού παρελθόντος, ένιωσε την επιθυμία να το αποκτήσει. Από τότε σε κάθε ταξίδι του αναζητούσε και άλλα παλαιοπωλεία και έτσι ύστερα από χρόνια κατάφερε να συλλέξει πάνω από τετρακόσιους χάρτες, της περιόδου 1570 - 1944.

"Δεν πρόκειται απλά για ένα αντικείμενο. Είναι ένα είδος τεκμηρίου μνήμης και χρόνου, ένα έργο τέχνης, μια αδιάψευστη απόδειξη ιστορίας" λέει στο σε συνέντευξη του στο Αθηναικό Πρακτορείο. "Αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία των χαρτογράφων - προσθέτει - θα ανακαλύψει τα διπλωματικά παιχνίδια που παίζονταν από διαφόρους για τη διεκδίκηση συγκεκριμένων περιοχών. Πολύτιμες πληροφορίες αποκαλύπτονται και από τα τοπωνύμια που αναγράφονται, τις ονομασίες που μέχρι σήμερα δεν ήταν γνωστές και δεν έχουν καταγραφεί ιστορικά, τη λαογραφία, τη γλωσσολογία, αλλά και την ιδιαίτερη τέχνη με την οποία κατασκευάζονταν".

Ο κ. Μεγαλόπουλος θυμάται, μάλιστα, το συναίσθημα που τον καταλάμβανε όταν ήθελε να αγοράσει έναν ακόμη χάρτη: "Πάντοτε έκλεβα χρόνο από τα ταξίδια μου για να επισκεφθώ παλαιοπωλεία σε όλη την Ευρώπη: στη Βουδαπέστη, την Πράγα, τη Βιέννη, τη Φρανκφούρτη, το Παρίσι, το Λονδίνο, την Αθήνα. Έψαχνα όλα τα καταστήματα, τα είχα σημειωμένα σε έναν δικό μου χάρτη και τα επισκεπτόμουν όλα. Σε πολλά από τα ταξίδια έμενα άφραγκος προκειμένου να αγοράσω τον χάρτη που ήθελα. Ζήτησα, μάλιστα, κάποιες φορές και δανεικά από ορισμένους ανθρώπους για να μπορέσω να επιστρέψω στην Ελλάδα".

Στους αγαπημένους του χάρτες περιλαμβάνονται, φυσικά, ο παλαιότερος, ένας χάρτης του 1570 που απεικονίζει τη Μακεδονία, τη βόρεια Ελλάδα και ο πιο πρόσφατος, ένας αγγλικός στρατιωτικός χάρτης του 1944. Πολύ σημαντικό θεωρεί και εκείνον του Τζιάκομο Καντέλι Ντα Βινιόλα που χρονολογείται από το 1689 και περιέχει πάρα πολλές πληροφορίες για την περιοχή του Ολύμπου και της Πιερίας, άγνωστες στους ιστορικούς. "Σε αυτόν περιλαμβάνονται τοπωνύμια της περιοχής που δεν έχουν ερμηνευτεί και δεν έχουν ταυτιστεί με τις τοποθεσίες στις οποίες αντιστοιχούν" αναφέρει ο συλλέκτης και δεν παραλείπει να μιλήσει για τον χάρτη του Μαρσέλ Κουρς που απεικονίζει τον Όλυμπο και τα τοπωνύμιά του, τον Κολιό, τον Προφήτη Ηλία, τον Μύτικα, τον Άγιο Αντώνιο.

Αναφερόμενος, άλλωστε, στα διπλωματικά "παιχνίδια" των χαρτογράφων, επισημαίνει ότι "μετά το 1820 ήταν πολλοί εκείνοι που διεκδικούσαν τον βόρειο ελληνικό χώρο και για το λόγο αυτό αποτύπωναν χάρτες με ονομασίες στα ελληνικά, τα σλαβικά, τα βουλγαρικά, τα βλάχικα και τα αρβανίτικα προκειμένου να αποδείξουν ότι κατοικούνταν από αντίστοιχους πληθυσμούς. Άλλωστε, η οθωμανική αυτοκρατορία επί εκατοντάδες χρόνια δεν ήταν προσαρμοσμένη στο εθνικό περιβάλλον, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, αλλά αποτελούνταν από πολλούς διαφορετικούς λαούς" προσθέτει.

Ως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα διπλωματικού "παιχνιδιού" φέρει τον χάρτη της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου του 1878 που παρουσιάζει την έξοδο της Βουλγαρίας στον Αιγαίο Πέλαγος, με την υποστήριξη της ρωσικής πλευράς. Αντίθετοι στα εν λόγω σχέδια ήταν όμως Γάλλοι, Βρετανοί και Γερμανοί που με τη Συνθήκη του Βερολίνου ανέκοψαν την παραπάνω πορεία, εμποδίζοντας τα εμπορικά και κυριαρχικά δικαιώματα που αναπτύσσονταν.

Τις επόμενες μέρες, από τις 11 έως τις 19 Μαΐου, πενήντα από τους χάρτες του Γιάννη Μεγαλόπουλου θα εκτίθενται στο Πολιτιστικό Κέντρο Λιτοχώρου, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 100 χρόνια από την πρώτη ανάβαση στο βουνό των θεών από τους Χρήστο Κάκκαλο και τους δύο Ελβετούς Μπουασονά και Μποντ Μποβύ. Το ενδιαφέρον είναι ήδη μεγάλο καθώς, όπως λέει και ο συλλέκτης, τέτοιου είδους εκθέσεις αποτελούν σπάνιες ευκαιρίες για συλλέκτες, ιστορικούς, γλωσσολόγους και καλλιτέχνες να εξετάσουν το υλικό που παρουσιάζεται. Είναι χαρακτηριστικό ότι 4500 άνθρωποι επισκέφθηκαν αντίστοιχη έκθεση που έγινε το 2011 στο Εμπορικό Επιμελητήριο Κατερίνης.

onalert.gr

Ολη η Ευρώπη μια οικογένεια!

Μαΐου 9, 2013 in Uncategorized

Ολοι οι λαοί της κατάγονται από τους ίδιους προγόνους που έζησαν πριν από 1.000 χρόνια

Παρά τις γλωσσικές και πολιτισμικές διαφορές τους όλοι οι λαοί της Ευρώπης συγγενεύουν μεταξύ τους έχοντας όλοι κοινούς προγόνους πριν από μόλις 1.000 χρόνια, υποστηρίζει νέα μελέτη

Ουάσινγκτον
Οσο και αν μιλάμε για «χάσματα» και για πολιτικές διχόνοιες στην Ευρωπαϊκή Ενωση, από βιολογικής απόψεως ολόκληρη η Ευρώπη φαίνεται τελικά να είναι μια μεγάλη οικογένεια. Μια από τις πρώτες μελέτες που εξέτασε μέσω δειγμάτων DNA τις συγγένειες των λαών της για τα τελευταία 3.000 χρόνια κατέληξε στο συμπέρασμα ότι όλοι κατάγονται από τους ίδιους κοινούς προγόνους οι οποίοι έζησαν πριν από μόλις μια χιλιετία.
Η «οικογενειακή» σχέση φθάνει μάλιστα απ’ άκρου εις άκρον της ευρωπαϊκής ηπείρου, αψηφώντας χιλιομετρικές αποστάσεις και πολιτισμικές διαφορές. Ακόμη και λαοί που απέχουν τόσο μεταξύ τους όσο οι Βρετανοί και οι Τούρκοι αποδεικνύεται τελικά, βάσει του γενετικού υλικού τους, ότι είναι συγγενείς.
«Το εκπληκτικό είναι το πόσο στενά συγγενεύουν όλοι μεταξύ τους. Σε γενεαλογικό επίπεδο όλοι σήμερα στην Ευρώπη ανάγονται στο ίδιο σύνολο προγόνων πριν από 1.000 χρόνια» δήλωσε σε δελτίο Τύπου ο Γκράχαμ Κουπ, καθηγητής Εξέλιξης και Οικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Ντέιβις και κύριος συγγραφέας της μελέτης η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «PLoS Biology».«Αυτό είχε προβλεφθεί από τη θεωρία πριν από περισσότερο από μια δεκαετία και τώρα έχουμε συγκεκριμένες ενδείξεις από τα δεδομένα του DNA».
Μεγάλα τμήματα DNA
Προκειμένου να ανακαλύψουν τον βαθμό συγγένειας των ευρωπαϊκών λαών ανά τους αιώνες ο καθηγητής Κουπ και ο Πίτερ Ραλφ, ο έτερος συγγραφέας της μελέτης ο οποίος είναι σήμερα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, εξέτασαν τα δεδομένα του γονιδιώματος 2.257 σύγχρονων Ευρωπαίων Οι ερευνητές βασίστηκαν στην ιδέα ότι οι στενότεροι συγγενείς – όπως π.χ. δυο αδέλφια ή δυο ξαδέλφια – έχουν κοινά μεγάλα τμήματα DNA. Οσο πιο μακρινή είναι η συγγένεια μεταξύ δυο ατόμων, τα τμήματα αυτά γίνονται μικρότερα.
Αναζήτησαν τα κοινά τμήματα αλληλουχιών DNA στα γονιδιώματα των σύγχρονων Ευρωπαίων και τα εξέτασαν σε βάθος χρόνου – συγκεκριμένα ως και 3.000 χρόνια πριν. Καθώς το μήκος των κοινών τμημάτων μειώνεται από γενιά σε γενιά, μπόρεσαν να καθορίσουν όχι μόνο τη μεταξύ τους συγγένεια αλλά και πόσο βαθιά στον χρόνο ανάγεται αυτή.
Όπως ήταν αναμενόμενο οι ειδικοί διαπίστωσαν ότι ο βαθμός συγγένειας ανάμεσα σε δυο λαούς τείνει να είναι στενότερος όσο περισσότερο γειτονεύουν μεταξύ τους και πιο χαλαρός όσο περισσότερο «χωρίζονται» γεωγραφικά. Παρ’ όλα αυτά είδαν ότι ακόμη και σε λαούς που απέχουν μεταξύ τους χιλιάδες χιλιόμετρα – όπως οι κάτοικοι της Βρετανίας και της Ευρωπαϊκής Τουρκίας – υπάρχει συγγένεια: όλοι οι πρόγονοι του καθενός ήταν συγγενείς με τους προγόνους του άλλου πριν από 1.000 χρόνια.

Οι συγγένειες διαφόρων λαών. Το χρώμα των κύκλων σημαίνει τις ομάδες στις οποίες οι ειδικοί χώρισαν τους λαούς (Ανατολική – ξεκινώντας από την Αυστρία και προς ανατολάς –, Δυτική – δυτικά της Αυστρίας –, Τουρκία-Κύπρος, Βόρεια, Ιβηρική-Ιταλική). Οσο μεγαλύτερος είναι ένας κύκλος τόσο μεγαλύτερο βαθμό συγγένειας υποδηλώνει (Πηγή Peter Ralph/USC and Graham Coop/UC Davis)
Ολοι συγγενεύουν
Παράλληλα με αυτή τη γενική τάση στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια παρατηρήθηκαν ωστόσο και κάποιες διαφοροποιήσεις σε τοπικό επίπεδο, οι οποίες αποδίδονται από τους ερευνητές σε δημογραφικές μεταβολές και ιστορικές μεταναστεύσεις.  Όπως επεσήμανε ο καθηγητής Ραλφ, φυσικά ή και «άυλα» εμπόδια, όπως οι μεγάλες οροσειρές ή οι έντονες διαφορές στη γλώσσα, φαίνονται να έχουν παίξει ρόλο στη «στενότητα» της συγγένειας μεταξύ των διαφόρων λαών.
Για παράδειγμα οι ερευνητές είδαν ότι οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης συγγενεύουν στενότερα μεταξύ τους, γεγονός το οποίο μπορεί να οφείλεται, όπως επισημαίνουν, στην επέκταση των Ούνων και των Σλάβων σε αυτές τις περιοχές πριν από περίπου 1.500 χρόνια. Αντίθετα οι κάτοικοι της Ιβηρικής Χερσονήσου και της Ιταλίας δεν φαίνονται να συγγενεύουν πάρα πολύ στενά με κανένα λαό της Ευρώπης. Οι περισσότεροι κοινοί πρόγονοι των Ιταλών με τους άλλους Ευρωπαίους εντοπίζονται, όπως τονίζουν οι ειδικοί, πριν από 2.500 χρόνια. Εξαίρεση φαίνονται να αποτελούν σε έναν βαθμό οι Αλβανοί. Επίσης και οι Ελληνες, ειδικά για τις περιοχές από το κέντρο της Ιταλίας και κάτω κάτι που, για τους ερευνητές, ενδεχομένως υποδηλώνει τους στενούς δεσμους της Νότιας Ιταλίας με την Ανατολική Μεσόγειο.
Ο καθηγητής Κουπ υπογράμμισε ωστόσο ότι οι διαφοροποιήσεις που παρατηρούνται είναι πολύ μικρές. «Η γενική εικόνα είναι ότι όλοι συγγενεύουν» τόνισε. «Υπάρχουν μόνο μερικές πολύ λεπτές διαφορές τις οποίες και θα εξετάσουμε».  Οι ερευνητές ευελπιστούν να συνεχίσουν τη μελέτη τους με μεγαλύτερες και λεπτομερέστερες βάσεις δεδομένων. Ο καθηγητής Κουπ ωστόσο πιστεύει πως παρ’ ότι εξαιρετικά χρήσιμες, οι γενετικές μελέτες δεν μπορούν να αποκαλύψουν μια σφαιρική άποψη των πραγμάτων αν δεν συμπληρωθούν από αρχαιολογικές και γλωσσολογικές έρευνες. «Οι μελέτες αυτές πρέπει να προχωρούν μαζί για να σχηματίσουν μια πληρέστερη εικόνα της ιστορίας» επεσήμανε.
  
Ολη η Ευρώπη μια οικογένεια! – science – Ιατρική – Βιολογία – ΤΟ ΒΗΜΑ.

Η προέλευση της ονομασίας της πλατείας Κλαυθμώνος

Η προέλευση της ονομασίας της πλατείας Κλαυθμώνος

Written By φιλίστωρ Ι. Β. Δ. on 25 Αυγούστου 2010 | 8/25/2010 06:28:00 μ.μ.

Το όνομα αυτής της πλατείας οφείλεται στο ότι στην προ του 1909 περίοδο, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ήταν μόνιμοι όπως σήμερα, οι απολυμένοι, οι «Παυσανίες» όπως τους έλεγαν, πήγαιναν εμπρός από το Υπουργείο Εσωτερικών που ήταν στην πλατεία αυτή και με κλάματα και θρήνους («κλαυθμούς») παρακαλούσαν να τους ξαναπροσλάβουν. Δεδομένου ότι τέτοιες απολύσεις

Πλατεία Κλαυθμώνος εν έτει 1913

συνέβαιναν τακτικά σε κάθε αλλαγή κυβερνήσεως, οι σκηνές αυτές ήταν αρκετά συχνές στην πλατεία. Ανάδοχος της ονομασίας ήταν πάντως ο συγγραφέας και κατόπιν ακαδημαϊκός Δημ. Γρ.Καμπούρογλου, που πρώτος ονόμασε την πλατεία «Κλαυθμώνος» σε ένα χρονογράφημα του στην «Εστία» το 1878.


Η πλατεία Κλαυθμώνος είναι ο πρώτος χώρος που δεντροφυτεύτηκε στην Αθήνα.
Για το σκοπό αυτό ο βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος έστειλε τον ειδικό κηποτεχνικό Σμάρατ. Στη δυτική πλευρά της υπήρχαν οι τρεις συνεχόμενες οικίες των Βούρου, Μαστρονικόλα και Αφθονίδου, όπου έμειναν αρχικά οι βασιλείς Οθων και Αμαλία μετά τους γάμους τους. Στα σπίτια αυτά (όσα σώζονται) στεγάζεται σήμερα το «Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών». Στην πλατεία υπήρχαν επίσης τα κτίρια των Υπουργείων Εσωτερικών και Οικονομικών.

Πολλές περιπέτειες πέρασε η επίσημη ονομασία της πλατείας. Στο αρχικό σχέδιο της πόλεως των Αθηνών (του von Klentze) λεγόταν «Πλατεία Αισχύλου». Κατόπιν ονομάστηκε «Πλατεία Νομισματοκοπείου» γιατί εκεί ήταν το κτίριο του Νομισματοκοπείου. Στη συνέχεια η πλατεία ονομάστηκε «25ης Μαρτίου», όνομα που κράτησε για πολλά χρόνια. Κατόπιν μετονομάστηκε σε «Πλατεία Δημοκρατίας» και μετά πήρε και επίσημα πλέον το όνομα με το οποίο ήταν πάντοτε γνωστή, «Πλατεία Κλαυθμώνος». Τέλος τον Ιούνιο του 1989 μετονομάστηκε σε «Πλατεία Εθνικής Συμφιλιώσεως» με την αφορμή των αποκαλυπτηρίων του ομώνυμου μνημείου στην πλατεία.

Πηγή

http://i-know.gr

Μια φορά κι έναν καιρό, δεν έφταιγε κανείς

 Αστεία / Ελεύθ. χρόνος, Διδακτικές ιστορίες και μύθοι  Υποβολή σχολίων

Μάι 082013

 

Μια φορά κι έναν καιρό, δύο φίλοι, ένοικοι στην ίδια πολυκατοικία, στην οποία διαχειριστής είναι ο κος Λαμογιόπουλος, συζητούν μεταξύ τους:

κος Πολίτης: Είπες του διαχειριστή να βάλει επιτέλους πυροσβεστήρες στην πολυκατοικία;
κος Βολεψιάδης: Αφού του το είπες εσύ.
Π: Όλοι πρέπει να τον πιέσουμε, γιατί δεν τον βλέπω πολύ πρόθυμο. Καλά, οι υπόλοιποι δεν ανησυχείτε;
Β: Εντάξει μωρέ, μην είσαι μίζερος. Είχαμε κι έξοδα τον τελευταίο καιρό.
Π: Δηλαδή οι τουλίπες στον κήπο και τα καινούργια φαναράκια είναι πιο σημαντικά από την ασφάλειά μας;
Β: Αμάν ρε συ! Σκέτη καταστροφή είσαι. Τι θέλεις τώρα;
Π: Μα δεν σας καταλαβαίνω. Γιατί ποτέ δεν διαμαρτύρεστε όταν κάνει ατασθαλίες; Τον φοβόσαστε;
Β: Δεν τον φοβόμαστε. Αλλά, να! Είναι εξυπηρετικός άνθρωπος και έχει διασυνδέσεις παντού. «Καθάρισε» με τους ημιυπαίθριους και γλιτώσαμε τα πρόστιμα, βρήκε άκρη με τον Δήμο και αφήνουμε τα αυτοκίνητα απέναντι, φρόντισε για τη μονοδρόμηση μπροστά στο σπίτι μας και γλιτώσαμε τη φασαρία. Έχει σκιστεί ο άνθρωπος.

Λίγους μήνες μετά, ένα βραχυκύκλωμα γίνεται η αιτία να τυλιχτεί η πολυκατοικία στις φλόγες. Μόλις που πρόλαβαν οι ένοικοι να βγουν έξω. Ο Βολεψιάδης πανικόβλητος, αρπάζει από τον γιακά τον Λαμογιόπουλο:
Β: Μας κατέστρεψες αλήτη! Ούτε ένας πυροσβεστήρας δεν βρέθηκε πουθενά. Πάει η περιουσία μας, πάει το μέλλον των παιδιών μας!
Εκείνη την ώρα εμφανίζεται ένας άλλος ένοικος, ο κος Πονηράκης.
ΠΟΝ: Για τον πυροσβεστήρα λες; Εδώ ο σιχαμένος είχε στήσει κομπίνα με τον ηλεκτρολόγο και σε κάθε επισκευή έβαζε άχρηστα, μεταχειρισμένα υλικά για να τσεπώνουν τα καινούργια. Με τον υδραυλικό τα ίδια. Με τον συντηρητή του ασανσέρ επίσης. Κάθε φορά που έμπαινα στο ασανσέρ έκανα τον σταυρό μου.
Β: Τι λες μωρέ; Και γιατί δεν είπες τίποτα;
ΠΟΝ: Νόμιζα πως το ξέρατε.
Μαζεύτηκαν και οι υπόλοιποι. Έβριζαν, έφτυναν και χαστούκιζαν τον διαχειριστή, ενώ η φωτιά είχε φουντώσει και «έγλειφε» ήδη το διπλανό κτίριο. Ο κ. Πολίτης επιστρέφει εκείνη την ώρα από τη δουλειά του και βλέπει έντρομος το θέαμα.
Π: Τι στην ευχή κάνετε εδώ μαζεμένοι; Πού είναι η πυροσβεστική;
Εκείνοι όμως, δεν άκουγαν τίποτα. Ούρλιαζαν όλοι μαζί, ο ένας εναντίον του άλλου και όλοι εναντίον του Λαμογιόπουλου. Ο κος Πολίτης καλεί την πυροσβεστική. Η φωτιά σβήνει, αλλά η ζημιά είναι μεγάλη.

Συμφωνούν όλοι να ορίσουν έναν υπηρεσιακό διαχειριστή, που θα αναλάβει τις επισκευές. Ένας προτείνει τον Πολίτη. «Α, όχι αυτόν» αναφώνησαν οι περισσότεροι. «Αυτός είναι γκαντέμης! Είχε λυσσάξει με αυτούς τους πυροσβεστήρες και να τι πάθαμε!» Κι έτσι, προτίμησαν τον Πονηράκη, που είχε το θάρρος να ξεσκεπάσει τις ρεμούλες του Λαμογιόπουλου.
Μάζεψε, λοιπόν, μαστόρια και συνεργεία και εκείνοι του είπαν «τόσα θέλουμε». Η ζημιά μεγάλη, ο λογαριασμός υπερβολικά μεγάλος. Αλλά οι επισκευές έπρεπε να γίνουν αμέσως, γιατί αλλιώς η πολυκατοικία θα κατέρρεε. Λόγω της θλιβερής κατάστασης και επειδή μια πιθανή κατάρρευση θα είχε συνέπειες για όλη τη γειτονιά, τα μαστόρια συμφώνησαν να χρηματοδοτήσουν τις επισκευές και να πληρώνονται με δόσεις σε βάθος χρόνου. Με την προϋπόθεση πως οι ένοικοι θα ήταν συνεπείς στις πληρωμές τους. Ξεκίνησε λοιπόν το έργο ο Πονηράκης, έχοντας την ελπίδα πως όλο και κάποιος «φιλικός» μάστορας θα ήταν πρόθυμος να του εξασφαλίσει και κάποιο κέρδος για τον κόπο του.

Οι ένοικοι τώρα, μόλις είδαν τον λογαριασμό, έπαθαν αποπληξία! Έπρεπε να δώσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για αυτή τη ρημάδα την επισκευή. Πλήρωναν και ξαναπλήρωναν τις δόσεις και αποτελέσματα δεν έβλεπαν. Ο Πονηράκης δεν διευκόλυνε καθόλου τα συνεργεία στη δουλειά τους. Θέλοντας να κρατήσει τη θέση του διαχειριστή και μετά την αποκατάσταση της ζημιάς, προσπαθούσε να μην στεναχωρήσει κανέναν: «Μην πειράξετε αυτόν τον τοίχο, μην αφαιρέσετε αυτά τα πλακάκια, μην τρυπήσετε εδώ, μην αλλάξετε χρώμα εκεί...»
Αλλά τα μεροκάματα πληρώνονταν κάθε μέρα και η πολυκατοικία εξακολουθούσε να είναι έτοιμη να καταρρεύσει.

Τότε ήταν που ανέλαβε δράση ο  κος Παραμύθης. Τους μάζεψε όλους στο καφενείο της γειτονιάς και έβγαλε έναν λόγο, μαγευτικό:
«Αγαπητοί μου συνένοικοι! Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι τον κοινό μας εχθρό. Είναι πλέον φανερό πως ο κος Λαμογιόπουλος και ο κος Πονηράκης έβαλαν φωτιά στα σπίτια μας για να δώσουν την ευκαιρία στα συνεργεία να πλουτίσουν! Και αφού κατέστρεψαν τις περιουσίες σας, τώρα κοιτάζουν να σας στερήσουν και το εισόδημά σας! Δεν θα τους το επιτρέψουμε. Θα φτιάξουμε μόνοι μας τα διαμερίσματά μας!»
Μέσα στα χειροκροτήματα και τις επευφημίες, ακούστηκε η φωνή του κου Πολίτη:
Π: «Εφόσον δεν είμαστε σε θέση να χρηματοδοτήσουμε μόνοι μας τις εργασίες, νομίζω πως, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο διαχειριστής, τα συνεργεία μας είναι απαραίτητα»
ΠΑΡ: « Και βέβαια μπορούμε! Θα μας χρηματοδοτήσουν αυτοί που έχουν τα μεγάλα διαμερίσματα. Κάντε με διαχειριστή και θα δείτε!»
Π: «Μα για τη ζημιά ευθύνονται όλοι. Όλοι δεν ανέχτηκαν τις ατασθαλίες του Λαμογιόπουλου; Όλοι δεν αδιαφόρησαν που δεν είχαμε πυροσβεστήρες; Γιατί να πληρώσουν μόνο οι δυο - τρεις; Εγώ νομίζω πως πρέπει....»

Το ακροατήριο έγινε έξαλλο! «Αυτοί, αυτοί να πληρώσουν» ούρλιαζαν. «Θάνατος στους διαχειριστές». Οι περισσότεροι έδειχναν αποφασισμένοι να αναθέσουν τη δουλειά στον Παραμύθη.

Τις επόμενες μέρες, οι τρεις που είχαν τα μεγάλα διαμερίσματα τα πούλησαν όσο-όσο στους μαστόρους και έφυγαν για άλλη γειτονιά. Οι μάστορες, που ήταν τώρα και δανειστές και ιδιοκτήτες, έγιναν ακόμα πιο απαιτητικοί.
Μέχρι σήμερα, αυτή η πολυκατοικία είναι υπό κατάρρευση. Η μόνη της ελπίδα είναι καταφέρει ο κος Πολίτης να πείσει τους υπόλοιπους πως όλοι έφταιξαν και όλοι μαζί έπρεπε τώρα να πληρώσουν και να σώσουν τις περιουσίες τους. Να τους κάνει να καταλάβουν πως αν αυτοί δεν επέτρεπαν στον κο Λαμογιόπουλο να τους εξαπατήσει, θα υπήρχαν στο κτίριο πυροσβεστήρες και κανένα συνεργείο δεν έρχεται εκεί που δεν χρειάζονται επισκευές.

___

  Αθηνά Ταρλά

  Πηγή: skepteon.blogspot.gr