0 ιμάμης που θέλει να ρίξει τον Ερντογάν

0 ιμάμης που θέλει να ρίξει τον Ερντογάν

► Ο αυτοεξόριστος στις ΗΠΑ πνευματικός πατέρας και πρώην μέγας χορηγός του Τούρκου πρωθυπουργού έχει στόχο να «αποκαθηλώσει» τον «σουλτάνο».

► Οι Γκιουλενιστές έχουν καταφέρει να διεισδύσουν στη Δικαιοσύνη και στην Αστυνο­μία της Τουρκίας, τοποθετώντας τους δικούς τους ανθρώπους σε θέσεις-κλειδιά. Σήμερα εκτιμάται ότι το 80% των αξιωματικών της τουρκικής Αστυνο­μίας ελέγχεται από αυτούς, γεγονός που αποτελεί μεγάλο πονοκέφαλο για τον Ερντογάν στις κρίσιμες ώρες που ζει η Τουρκία.

► 0 ΙΜΑΜΗΣ Φετχουλάχ Γκιουλέν ζει αυτοεξόριστος στις ΗΠΑ, καθώς στην Τουρκία του απαγγέλθηκε κα­τηγορία για προετοι­μασία εξέγερσης. 

Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΔΑΒΕΛΛΑΣ 

0 διακόπτης για την αποκαθήλωση του Ταγίπ Ερντογάν από τον θρόνο του πα­ντοδύναμου ηγέτη και μεταρρυθμιστή στην Τουρκία έπεσε πριν από περίπου δυο μή­νες σε μια φάρμα της Πενσιλβάνια των ΗΠΑ. Εκεί όπου ζει αυτοεξόριστος ο -αόρατος κυ­βερνήτης της Τουρκίας-, ο ιμάμης Φετχουλάχ Γκιουλέν, πνευματικός πατέρας του Ερντογάν και μέγας χορηγός του κόμματός του. 

Η βίαιη προσπάθεια του Ερντογάν να ...
καλύ­ψει με το πέπλο του «σκληρού Ισλάμ» την καθημερινή ζωή των Τούρκων, η φιλοδοξία του να μεταπηδήσει στην προεδρία της Τουρκικής Δημοκρατίας αλλάζοντας το Σύνταγμα για να γίνει ένας Πρόεδρος με υπερεξουσίες αλλά και η άρνησή του να «συμπορευτεί» με τη Δύση (λέγε με ΗΠΑ) έφεραν την οριστική ρήξη στις σχέσεις των δύο ανδρών. 

Από το 2002, όταν το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ερντογάν ανέβηκε στην εξουσία, ο Φ. Γκιουλέν και το ομώνυμο κίνημα του διέκριναν σε αυτό τον «πολιτικό Δούρειο Ίππο» που θα τους βοηθούσε να υλοποιήσουν τον βασικό στόχο τους: την άμεση παρέμβαση στην άσκηση εξουσίας στην Τουρκία. Η κατάσταση αυτή, ωστόσο, άλλαξε ριζικά όταν μετά τις τουρκικές εκλογές του 2011 ο Τούρκος πρω­θυπουργός ένιωσε να «απειλείται» από τη διείσδυση του Γκιουλέν στην Αστυνομία, τη Δικαιο­σύνη, την παιδεία και τα ΜΜΕ, ενώ ο δεύτερος έκρινε ότι το «πνευματικό του παιδί» είχε ξεφύγει από τον σωστό δρόμο της δημιουργίας ενός μετριοπαθούς δυτικού Ισλάμ -ελεγχόμενου από τη Δύση- και προχωρούσε στον μοναχικό δρόμο του απόλυτου ηγέτη της Τουρκίας. 

Με τους διαδηλωτές 

Σήμερα, ο «πατέρας» Γκιουλέν εμφανίζεται αποφασισμένος να «φάει» το πνευματικό του παιδί, Τ. Ερντογάν. Οι οπαδοί του ιμάμη, γνωστοί ως Γκιουλενιστές ή Φετουλαχιστές βρίσκονται τις τελευταίες ημέρες στο πλευρό όλων εκεί­νων που διαδηλώνουν απ' άκρου εις άκρον της Τουρκίας αλλά αυτό δεν είναι το μεγαλύ­τερο πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει ο Τούρκος πρωθυπουργός σε σχέση με το Κί­νημα Γκιουλέν. 

Ένα πανίσχυρο Κίνημα που περιλαμβάνει επιχειρηματικούς και οικονομικούς οργανισμούς μεγάλα τραπεζικά ιδρύματα, χιλιάδες ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα σε όλο τον κόσμο και τα σημαντικότερα μέσα ενημέρωσης της Τουρ­κίας. Παράλληλα, οι Γκιουλενιστές έχουν καταφέρει να διεισδύσουν στη Δικαιοσύνη και την Αστυνομία της Τουρκίας τοποθετώντας τους δικούς τους ανθρώπους σε θέσεις-κλειδιά. Σή­μερα εκτιμάται ότι το 80% των αξιωματικών της τουρκικής Αστυνομίας ελέγχεται οπό αυ­τους, γεγονός που αποτελεί μεγάλο πονοκέφαλο για τον Ερντογάν στις κρίσιμες ώρες που ζει η Τουρκία. 

Ο ιμάμης Φετχουλάχ Γκιουλέν ζει αυτοεξό­ριστος στις ΗΠΑ από τα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν στην Τουρκία τού απαγγέλθηκε κατη­γορία για προετοιμασία εξέγερσης μέσω ηχο­γραφημένων κηρυγμάτων. Αν και στα τουρκι­κά δικαστήρια απαλλάχτηκε των κατηγοριών, ο ίδιος επέλεξε από το 1998 να ζει σε ένα τεράστιο αγρόκτημα στην Πενσιλβάνια της Αμερικής που του άνοιξε με ζέση την «αγκαλιά» της. 

Γιο τις διαχρονικές σχέσεις του με τις κυβερ­νήσεις των ΗΠΑ έχουν γραφτεί πολλά. Η υπο­στήριξη που φέρεται να παρέχει η CIA στο Κί­νημα Γκιουλέν αποτελεί μόνιμο θέμα συζήτη­σης στην Τουρκία, χωρίς φυσικά να υπάρχει καμία απόδειξη γι' αυτό. Η τεραστία οικονομική δύναμη του Κινήματος το οποίο υπολογί­ζεται ότι διαθέτει μπάτζετ μεγαλύτερο των 25 δισ. δολαρίων, οδηγεί κατά καιρούς σε σενά­ρια περί απευθείας χρηματοδότησης από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ή από τη Σαουδική Αραβία, όλο αυτά όμως κινούνται στη σφαίρα της σεναριολογίας. 

Το βέβαιο είναι πως η Δύση τον αποδέχτη­κε από την πρώτη στιγμή ως έναν μετριοπαθή, εκσυγχρονιστή θρησκευτικό ηγέτη χωρίς προ­σωπικές πολιτικές φιλοδοξίες, που διατείνεται ότι το Ισλάμ και ο μοντερνισμός μπορούν να συνυπάρξουν ορμονικά. Είναι χαρακτηριστι­κό ότι το 2008 ο Γκιουλέν ψηφίσθηκε οπό τους αναγνώστες του αμερικανικού περιοδικού Foreign Policy ως «ένας από τους πιο σημαντι­κούς διανοούμενος του κόσμου», ενώ το περι­οδικό ΤΙΜΕ τον κατέταξε στις 100 προσωπικό­τητες που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή πα­γκοσμίως για το 2013. Σύμφωνα με τον πρώ­ην ανταποκριτή των THE New York Times στην Τουρκία, Στέφεν Κίνζερ, «η επιρροή του στην τουρκική κυβέρνηση είναι τεράστια». 

Αυτόν τον «εσωτερικό- αντίπαλο, τον πρώην μέντορα και βασικό υποστηρικτή του, καλείται σήμερα να αντιμετωπίσει ο Ερντογάν στη φλεγό­μενη Τουρκία. Και όπως όλα δείχνουν, ο Γκιου­λέν είναι «σαν έτοιμος από καιρό» για το τουρκι­κό «μπρα-ντε-φερ» εξουσίας που έρχεται. 

Επέκταση στη Θράκη 

Ο «αόρατος» Τούρκος ηγέτης ιμάμης Φ. Γκιου­λέν τα τελευταία χρόνια έχει επιχειρήσει να επε­κταθεί και στη Θράκη, με πρωταρχικό στόχο την εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας σε όσο το δυνατόν περισσότερους μουσουλμανοπαίδες. Η ίδρυση ιδιωτικού σχολείου και πανεπιστημίου «σκοντάφτει» στην ελληνική νομοθε­σία, ωστόσο οι άνθρωποι του Γκιουλέν αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους να ασκήσουν την επιρροή τους στην περιοχή. Ένα φροντιστήριο στην Κομοτηνή και ένα στην Ξάνθη λειτουργούν αυτήν τη στιγμή με την «ευγενική χορη­γία» του Κινήματος Γκιουλέν υπό απολύτως νόμιμες συνθήκες, ενώ πολλοί χριστιανοί εκπαιδευτικοί που έχουν υπηρετήσει στην περιοχή κάνουν λόγο και για ιδιαίτερα μαθήματα που παραδίδονται κατ' οίκον σε ομάδες 5-6 μαθητών από συνεργάτες του Κινήματος. 

Η «αφανής» χρηματοδότηση των «Κατηχητικών του Κορανί­ου» (Κουράν Κουρσού) αποτε­λεί ακόμη μία πλευρά της δράσης των Γκιουλενιστών στη χώρα μας. Πρόκειται για τουρκόγλωσσα φρο­ντιστήρια στα οποία, έκτος από το Κοράνι, διδάσκονται η τουρκική γλώσσα και η Ιστορία της Τουρ­κίας αλλά στην πράξη αποτελούν τη βασική μέθοδο εκτουρκισμού των μουσουλμάνων της Θράκης με όχημα την εκπαίδευση. 

(REAL NEWS-09/06/2013)

Τέλος εποχής για την ανωνυμία στο διαδίκτυο

Τι θα έκανε το σύστημα χωρίς τους ανίδεους «πραγματιστές», οι οποίοι θεωρούν ότι τα πάντα γίνονται για το καλό μας και το καλό του περιβάλλοντος. Αρκεί η προπαγάνδα να «στρατολογήσει» έναν για να παρασύρει και άλλους. Την περασμένη Πέμπτη, όταν έγινε γνωστό ότι η Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών καταγράφει στοιχεία από όλες τις μεγάλες εταιρείες του Διαδικτύου, ένας χρήστης του Twitter δημιούργησε ένα λογαριασμό με το όνομα «Δεν έχω τίποτα να κρύψω».
Στον λογαριασμό αυτό αναπαράγονταν tweets από διάφορους χρήστες που εξέφραζαν την αδιαφορία τους για την παρακολούθηση των προσωπικών δεδομένων τους από την κυβέρνηση.
«Αν είναι ένας τρόπος να γλυτώσουμε από μια άλλη επίθεση όπως εκείνη της 11ης Σεπτεμβρίου, ας το κάνουμε», έγραψε ένας. «Τα emails μου και οι τηλεφωνικές μου συνομιλίες δεν είναι άλλωστε και τόσο συναρπαστικά».
Ένας άλλος έγραψε: «Τέτοια πράγματα συμβαίνουν. Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Επιπλέον, δεν έχω τίποτα να κρύψω». Ένας άλλος αναρωτήθηκε: «Αν μοιράζεσαι ολόκληρη τη ζωή σου στα social media, τι σημασία έχει αν ρίχνει μια ματιά και η κυβέρνηση;»
Ανησυχίες δούλων. Πάντως αν μερικοί πιστεύουν ότι θα κρύβονται μια ζωή υπό την ομπρέλα της ανωνυμίας, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Ούτως ή άλλως το σύστημα γνωρίζει ανά πάσα στιγμή ποιος είναι ποιος. Τα άλλα όλα είναι για τους «ρομαντικούς».
Τον πρώτο καιρό της «εποχής dot-com», αυτό που έβρισκαν οι άνθρωποι γοητευτικό στην online ζωή ήταν το πόσο ανώνυμη έμοιαζε. Μια γνωστή γελοιογραφία του New Yorker δείχνει δύο σκυλιά να κοιτάζουν έναν υπολογιστή και να λέει το ένα στο άλλο: «Στο Διαδίκτυο, κανείς δεν ξέρει ότι είσαι σκυλί».
Το ιδανικό της ανωνυμίας εξακολουθεί να κυριαρχεί σε ορισμένες κοινότητες του Διαδικτύου. Όπως επισημαίνει όμως ο Ross Douthat στους New York Times, ο διαδικτυακός κόσμος αποδείχθηκε ότι είναι λιγότερο ιδιωτικός από το βασίλειο της σάρκας και του αίματος. Ένας λόγος είναι ότι οι περισσότεροι χρήστες δεν θέλουν να χρησιμοποιούν ψευδώνυμα.
Προτιμούν να επικοινωνούν στο Διαδίκτυο όπως θα επικοινωνούσαν σε ένα δωμάτιο με τους πιο καλούς τους φίλους και να χρησιμοποιούν τα e-mail όπως κάποτε θα χρησιμοποιούσαν τις επιστολές ή τα τηλέφωνα. Αυτό σημαίνει ότι εκτίθενται πολύ περισσότερο – σε ξένους και εχθρούς, σε πρώην συντρόφους και πρώην φίλους – απ’ό,τι συνέβαινε προτού η κοινωνική τους ζωή μεταναστεύσει στο Διαδίκτυο.
Η συμμετοχή στη διαδικτυακή κουλτούρα χωρίς την οριζόντια έκθεση σε γνωστούς και φίλους είναι ασφαλώς δυνατή. Αυτό που είναι πρακτικά αδύνατο είναι η προστασία της ιδιωτικότητας από τους παρόχους υπηρεσιών, τα δίκτυα των social media και, όπως αποδεικνύεται τώρα, τις υπηρεσίες ασφαλείας που έχουν πρόσβαση σε κάθε κλικ, σε κάθε κείμενο, σε κάθε ηλεκτρονική επιστολή. Ακόμη και οι ισχυροί δεν μπορούν να κρυφτούν, όπως απέδειξε η ιστορία του Ντέιβιντ Πετρέους. Στο κράτος του Μεγάλου Αδελφού, όλοι ξέρουν ότι είσαι σκυλί.
Η Αμερική όμως δεν είναι ένα είδος σύγχρονης Ανατολικής Γερμανίας με σελίδες του Facebook. Το πιθανότερο είναι ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται από αυτό που ο Αλέξις ντε Τοκβίλ είχε χαρακτηρίσει «ήπιο δεσποτισμό». Οι κυβερνήσεις έχουν εκτεταμένες, ενδεχομένως τυραννικές εξουσίες, αλλά οι πολίτες δεν αισθάνονται να καταπιέζονται ούτε να διώκονται.
Καλώς ήλθατε στην παγκόσμια χούντα. Μένει να δούμε και τον δικτάτορα…

Αναρτήθηκε:  Ιουνίου 10, 2013  12:23 μμ 

 http://www.pygmi.gr

 

Η “ιστορική συνέχεια του ελληνισμού”, ο Σβορώνος, οι εθνικιστές και οι αντιεθνικιστές

από ormithiella Αναδημοσιεύει ο Παύλος

Του Νάσου Βαγενά

…..

….

Η ροπή μας προς τη μυθοποίηση είναι ακατάσχετη. Αυτό δείχνει η εμφύλια σύγκρουση πολιτισμών που μαίνεται τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στα δύο μέτωπα του ελληνικού ιστοριογραφικού φονταμενταλισμού: στους εθνικιστές και στους αντιεθνικιστές.

Τη σύγκρουση καθιστά φαινόμενο μοναδικό η ιδιοτυπία της. Διότι στην πρώτη γραμμή των δύο παρατάξεων βρίσκονται δύο ομάδες φανατικών εντελώς ανόμοιες μεταξύ τους:

-οι μουτζαχεντίν της λαϊκής εθνικοθρησκευτικής πρόσληψης της ελληνικής ιστορίας, αφενός, και
-οι ζηλωτές της υπερμοντέρνας θεωριοκρατούμενης ιστοριογραφίας, αφετέρου.

Χαρακτηρίζω φανατικούς και τους δεύτερους

όχι μόνο για την ιδεολογηματική τους αντίληψη της πριν από το 1800 ελληνικής ιστορίας, που τους έχει οδηγήσει στην κατασκευή νέων μύθων, ανάλογων με τους μύθους των αντιπάλων τους, που δεν είναι ιστορικοί, αλλά και για το πάθος με το οποίο τους αντιμάχονται, πάθος ανάρμοστο σε ιστορικούς, που έργο τους είναι η ψύχραιμη και αμερόληπτη μελέτη της ιστορίας.

Σε αυτή τη σύγκρουση δύο είναι τα κύρια θύματα: η ιστορική πραγματικότητα και η σοβαρή ιστοριογράφησή της.

Επειδή αυτά τα δύο είναι ένα, οι απόψεις του Νίκου Σβορώνου για τη διαμόρφωση του νέου ελληνισμού ας δούμε τι έχουν υποστεί.

Να είναι άραγε τυχαίο το ότι οι δύο αντίπαλες παρατάξεις σε ένα μόνο ομονοούν: στην παρουσίαση των επί του θέματος θέσεων του Σβορώνου ως θέσεων ουσιοκρατικών; Παραμόρφωσή τους που υπαγορεύεται από τον ζήλο των εθνικιστών να δείξουν ότι οι πεποιθήσεις τους για την αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια του ελληνισμού επιβεβαιώνονται από τις απόψεις ενός επιφανούς ιστορικού· και από την εξίσου περιπαθή επιθυμία των εν λόγω ιστορικών να επιβάλουν την άποψη ότι το νεοελληνικό έθνος δεν υπήρχε πριν από την Επανάσταση, επειδή πιστεύουν στη θεωρία ότι δεν είναι το έθνος εκείνο που γεννάει τον εθνικισμό (ο οποίος συμπεραίνει κανείς- γεννιέται από παρθενογένεση) αλλά ότι είναι ο εθνικισμός εκείνος που γεννάει το έθνος.

Έτσι και οι παρθενογενεσιακοί ιστορικοί παρουσιάζουν τον Σβορώνο να υποστηρίζει την άποψη της αδιάσπαστης ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού, άποψη που θεωρούν ουσιοκρατική, επειδή είναι βέβαιοι ότι η πεποίθηση πως μπορεί να υπάρχει μακρά συνέχεια ενός έθνους, είτε ιστορική είτε πολιτισμική, προϋποθέτει εξ ορισμού την πίστη στην ύπαρξη μιας υπεριστορικής ουσίας του.

«Ο Σβορώνος», γράφει ο Α. Λιάκος, πιστεύει ότι «ο ελληνισμός μένει αμέτοχος στη μεταβολή ενός περίγυρου και θεωρείται επομένως συνεχής, ταυτός εαυτώ και ποιοτικά αναλλοίωτος. [...] Η εθνική ιστοριογραφία, ακόμη και στη μαρξιστική της εκδοχή, έμεινε μεταφυσικά θεμελιωμένη».

Δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερη διαστρέβλωση των απόψεων ενός ιστορικού από αυτήν που περιέχεται στο παραπάνω χωρίο. Διότι ο Σβορώνος υποστηρίζει το αντίθετο:

«Το έθνος» γράφει «είναι κι αυτό μια ιστορική κατηγορία. [...] Κανένας σοβαρός μελετητής δεν ικανοποιείται με τις ρομαντικές αντιλήψεις που παρουσιάζουν το έθνος ως κάποια υπερβατική οντότητα».

Και, βέβαια, πουθενά ο Σβορώνος δεν υποστηρίζει την αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια του ελληνισμού.

«Από τον 6ο αιώνα ως το τέλος του 11ου και τις αρχές του 12ου», γράφει, ο βυζαντινός ελληνισμός αποτελεί «μια νέα ιστορική σύνθεση, με διαφορετικές εθνολογικές αναλογίες από τον αρχαίο και διαφορετικό συνειδησιακό περιεχόμενο», τόσο ώστε «να απαρνηθεί το ίδιο του το όνομα και να διακόψει στη συνείδησή του την πολιτισμική του συνέχεια. [...] Η συνείδηση της ιστορικής του συνέχειας» έχει υποστεί «ένα είδος ιστορικής αλλοτρίωσης».

Η ποιοτική διαφορά στην προσέγγιση του θέματος ανάμεσα στον Σβορώνο και στους εν λόγω ιστορικούς είναι φανερή. Ο Σβορώνος, που η ερευνητική του δραστηριότητα εκτείνεται από το πρώιμο Βυζάντιο ως τον 20ό αιώνα, με κύρια ενδιαφέροντά του τη μέση βυζαντινή περίοδο και τη διαμόρφωση του νέου ελληνισμού, εξάγει τα πορίσματά του από τη μελέτη των ιστορικών πηγών και σκεπτόμενος με το μυαλό του («Δεν αναθέτω σε κανέναν να σκεφτεί για μένα και επομένως δεν ξεκινώ από θεωρητικές γενικότητες» σημειώνει). Οι θεωριοκρατούμενοι ιστορικοί, που η γνώση τους της βυζαντινής και οθωμανικής περιόδου είναι σε σύγκριση με εκείνη του Σβορώνου θλιβερά υπολειπόμενη (οι περισσότεροι είναι μελετητές των μετά τον Διαφωτισμό περιόδων), διατυπώνουν τις απόψεις τους πρωτίστως από τη μελέτη εθνογενετικών θεωριών: σκέφτονται περισσότερο με το μυαλό ορισμένων ξένων θεωρητικών των εθνικών σχηματισμών, οι οποίοι δεν γνωρίζουν επαρκώς τη νεοελληνική περίπτωση. Αλλά και εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως, αφού αντιμετωπίζουν τις θεωρίες αυτές ως ιερά κείμενα και τις εφαρμόζουν στα καθ΄ ημάς ως εάν δεν δέχονται εξαιρέσεις.

Χρησιμοποιώ τη φράση «ως ιερά κείμενα» όχι μεταφορικά. Διότι η ποιότητα της πίστης τους σε αυτές τις θεωρίες δεν είναι διαφορετική από εκείνη των θιασωτών της αδιάσπαστης ιστορικής συνέχειας. Αν στους μεν η συνέχεια του ελληνισμού είναι φυσικό αποτέλεσμα μιας υπεριστορικής του ουσίας, στους δε την ανυπαρξία νεοελληνικού έθνους πριν από την Επανάσταση αποδεικνύει η Βίβλος των θεωρητικών τους μοντέλων. Διότι η απόλυτη βεβαιότητα ότι η πίστη στην αδιάσπαστη συνέχεια του ελληνισμού, ακόμη και στην πολιτισμική, είναι αναγκαστικά ουσιοκρατική δεν είναι λιγότερο ουσιοκρατική από αυτή την πίστη.

Μπορεί κανείς να πιστεύει στην αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια του ελληνισμού χωρίς να πιστεύει στην ύπαρξη κάποιας υπερβατικής του ουσίας, γιατί θεωρεί (κατά τη γνώμη μου εσφαλμένα) ότι οι ιστορικές πηγές δείχνουν την ιστορική του συνέχεια· ενώ δεν μπορεί να πιστεύει απόλυτα στις κατασκευές της θεωρίας, χωρίς αυτό να αποτελεί θεωριακό φονταμενταλισμό.

Ο κ. Νάσος Βαγενάς είναι καθηγητής της Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

ΠΗΓΗ: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=406972

Το είδα εδώ: http://pontosandaristera.wordpress.com/2011/07/10/liakos-georgiadis/

Σάββατο, 8 Ιουνίου 2013

Πάπας Φραγκίσκος: Η Σφαγή των Αρμενίων ήταν η Πρώτη Γενοκτονία του 20ου αιώνα

11:01 π.μ. | Αναρτήθηκε από mikres-ekdoseis |

Ιούνιος 8, 2013.

Ο Πάπας Φραγκίσκος προσδιόρισε ότι η σφαγή των Αρμενίων κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μεταξύ των ετών 1915 και 1918 ως «την πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα»,  όπως αναφέρουν τα αρμενικά μέσα ενημέρωσης.

Η αναγνώριση του Πάπα ήρθε μετά τη σημερινή συνάντηση με αντιπροσωπεία της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας.

Υπενθυμίζεται, ότι πριν αναδειχθεί επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο Φραγκίσκος ο Α΄, ως καρδινάλιος της Αργεντινής,  είχε καθορίσει τις σφαγές των Αρμενίων από τους Οθωμανούς ως Γενοκτονία.

Το 2006, κατά τη διάρκεια μια τελετής στο Μπουένος Άιρες που ήταν αφιερωμένη στην 91^η επέτειο των τραγικών γεγονότων, ο κατόπιν Πάπας, είχε καθορίσει τη σφαγή των Αρμενίων, ως «το μεγαλύτερο έγκλημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εναντίον του αρμενικού λαού και όλης της ανθρωπότητας», γράφει το Κρος.

--

The Hellenic Information Team

 © Βαλκανικό Περισκόπιο - Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος  Ἐχέδωρος

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά  της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης  του ιστολογίου παραγωγής- http://www.echedoros-a.gr

Wolfgang Schäuble: «Η Τουρκία δεν θα γίνει ποτέ μέλος της ΕΕ»

3:54 μ.μ. | Αναρτήθηκε από mikres-ekdoseis |

Ιούνιος 8, 2013.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Guido Westerwelle,  που ανήκει στο Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα- FDP, το οποίο συμμετέχει στο συνασπισμό  της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, πριν από λίγο καιρό- σε συνάντηση με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, δήλωσε ότι αναζωογονούνται  οι 

διαπραγματεύσεις μεταξύ της Τουρκίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ωστόσο, ένας άλλος εταίρος, από το Χριστιανικό Δημοκρατικό Κόμμα, από το οποίο προέρχεται  ο υπουργός Οικονομικών της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης,  Βόλφγκανγκ Σόιμπλε- Wolfgang Schäuble, σε δήλωσή του στα μέσα ενημέρωσης, χθες, είπε ότι είναι εναντίον της ένταξης της Τουρκίας, μια διατύπωση την οποία είπε με σαφήνεια.

Ο Schäuble είπε συγκεκριμένα : «Έχω στο μυαλό μου στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πολιτικής την ένταξη της Τουρκίας, αλλά όχι ως πλήρες μέλος, αλλά σε κάποια ιδιαίτερη θέση. Μια πλήρη ένταξη της Τουρκίας δεν προβλέπεται  να γίνει δεκτή  ούτε μελλοντικά», είπε- σύμφωνα με το τούρκικο δημοσίευμα.

Μύρισε «Αραβική άνοιξη» στην Τουρκία;

Μύρισε «Αραβική άνοιξη» στην Τουρκία;

Βλαντίμιρ Αβατκόφ
Γιγαντώνεται το κύμα διαδηλώσεων που ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη για να εξαπλωθεί στην Αγκυρα, τη Σμύρνη κι άλλες πόλεις. Ο Βλαντίμιρ Αβατκόφ, ειδικός σε τουρκικά θέματα, αναλύει την πιθανή απειλητική εξέλιξη και τις απρόβλεπτες συνέπειες στην παγκόσμια κοινότητα.

Εδώ και αρκετές ημέρες δεν λένε να σταματήσουν στην Τουρκία οι αιματηρές μαζικές διαδηλώσεις κατά της πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος και υπέρ της παραίτησης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Μόνο στην  Άγκυρα, ο αριθμός των διαδηλωτών έφτασε τους 20.000, ενώ για την προστασία των δημοσίων κτιρίων σπεύδουν όχι μόνο αστυνομικοί, αλλά και στρατιωτικοί. Τα γεγονότα αυτά, με βάση τα χαρακτηριστικά και τη δυναμική τους θυμίζουν το κύμα των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας στο τέλος του 2010 – αρχές 2011, οι οποίες έδωσαν τα σύνθημα για την έναρξη της Αραβικής άνοιξης στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Τι συνέβη λοιπόν; Η «Αραβική αφύπνιση» έφτασε μέχρι την Τουρκία και θα όπου να ’ναι θα εξελιχθεί σε «θερμό καλοκαίρι»;  

Γκεζί, το πάρκο που άναψε τη φλόγα

Την αιτία της έναρξης των μαζικών διαδηλώσεων στην Τουρκία αποτέλεσε ένα ασήμαντο θα έλεγε κανείς γεγονός. Οι τουρκικές αρχές αποφάσισαν να αχρηστεύσουν ένα από τα λίγα πάρκα της Κωνσταντινούπολης, το Γκεζί, το οποίο βρίσκεται στην ευρωπαϊκή πλευρά της πόλης δίπλα από την πλατεία Ταξίμ. Εκεί σχεδιάστηκε να ανεγερθεί ένα εμπορικό κέντρο και πάρκινγκ, καθώς και να διευρυνθεί ο δρόμος σε βάρος του χώρου που θα μείνει ελεύθερος.

Η επανάσταση ψάχνει ηγέτη και η αντιπολίτευση ιδεολογία...

Oι διαδηλώσεις στη χώρα προς το παρόν δεν έχουν την υψηλή εκείνη δυναμική ώστε να μετατραπούν σε μια ολοκληρωμένη επανάσταση. Η βασική αιτία γι’ αυτό, είναι η απουσία χαρισματικών ηγετών. Στην τουρκική πολιτική κουλτούρα υπάρχει η παράδοση της καθοδήγησης όχι από το κόμμα, αλλά από μεμονωμένους ηγέτες.

Η αντιπολίτευση στην Τουρκία είναι κατακερματισμένη -όχι από άποψη φατριών- αλλά κοινωνικοπολιτικών αντιλήψεων. Παράλληλα, τα ιδεολογικά πιστεύω και τα ενδιαφέροντα κοινωνικού και ταξικού χαρακτήρα, είναι τόσο πολιτικοποιημένα, ώστε εμπεριέχουν τη δυναμική να εξελιχθούν ακόμη και σε έναν εμφύλιο πόλεμο, εφόσον απουσιάσουν οι πανεθνικές ασφαλιστικές δικλείδες τις οποίες επί 80 χρόνια -πριν την έλευση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης- αποτελούσαν οι αρχές του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας, Κεμάλ Ατατούρκ.

Τη συγκέντρωση την οποία οργάνωσαν αυτοί που τάχθηκαν κατά της κοπής των δέντρων, διέλυσε η αστυνομία κάνοντας χρήση δακρυγόνων και αντλιών νερού. Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης έκαναν λόγο για μεγάλο αριθμό συλληφθέντων. Απρόσμενα για την κυβέρνηση, εκδηλώσεις αλληλεγγύης άρχισαν σε αρκετές πόλεις της Τουρκίας, οι οποίες σύντομα μετατράπηκαν σε μαζικές διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος της χώρας.

Η καταστροφή του πάρκου και η εκδίωξη της διαδήλωσης για την υπεράσπισή του, όπως και τα παρόμοια γεγονότα που οδήγησαν στην Αραβική άνοιξη, αποτέλεσαν απλώς τον καταλύτη της συσσωρευμένης στην κοινωνία δυσαρέσκειας για την πολιτική της κυβέρνησης.

Σήμερα στην Τουρκία μια μερίδα κατηγορεί το κυβερνών μετριοπαθές ισλαμικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης για εξισλαμισμό της χώρας και μια άλλη για βραδύτητα και υπερβολική καθυστέρηση στις μεταρρυθμίσεις.

Υπάρχουν πολλοί οι οποίοι είναι απογοητευμένοι και από την εξωτερική πολιτική της χώρας. Αρκεί να αναφερθεί ως παράδειγμα η αποτυχία που γνωρίζει το δόγμα του υπουργού Εξωτερικών της χώρας Αχμέτ Νταβούτογλου περί «μηδενικών προβλημάτων», το οποίο δεν προβλέπει μόνο την πραγματοποίηση διαλόγου, αλλά την αποκατάσταση της τάξης σε γειτονικά κράτη δια της ισχύος. Ο τουρκικός Τύπος το έχει χαρακτηρίσει ήδη ως «μηδέν γείτονες – μηδενικά προβλήματα».

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην Τουρκική Δημοκρατία συντελέστηκε τα τελευταία 10 χρόνια μια τεράστια μεταμόρφωση και σήμερα η διεθνής κοινότητα έχει να κάνει με μια εντελώς νέα από ιδεολογική άποψη χώρα. Με την άνοδο του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στην εξουσία,  η κοσμική Τουρκία εισήλθε σε μια πορεία εγκαθίδρυσης ενός μετριοπαθούς ισλαμικού μοντέλου κρατικής και κοινωνικής διάρθρωσης, το οποίο οι τούρκοι αναλυτές αντιπαραβάλλουν στο ριζοσπαστικό ιρανικό. 

Πως κατέστη αυτό δυνατό; Καθότι, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της Δημοκρατίας, οι στρατιωτικοί με την παραμικρή υποψία απόκλισης από την κοσμική πορεία ανάπτυξης πραγματοποιούσαν πραξικοπήματα, έπαιρναν την εξουσία στα χέρια τους και σύντομα, ύστερα από μια σειρά μεταρρυθμίσεων, την παρέδιδαν ξανά στους πολιτικούς.

Ο Ερντογάν, ωστόσο, απεδείχθη σοφότερος από τους προκατόχους του. Αντίθετα από αυτούς, ενώ ήταν ήδη πρωθυπουργός, δεν έθιγε άμεσα τα θέματα που άπτονταν του Ισλάμ, αλλά αργά - πλην σταθερά - μεταμόρφωνε το δικαστικό σύστημα, ασκούσε επιρροή στο άνοιγμα ποινικών υποθέσεων αναφορικά με τους στρατιωτικούς, δημιουργούσε μια οικονομική βάση διαμέσου των ισλαμικών ταμείων και ανέπτυσσε μια νέα και νομοταγή στη νέα κατάσταση ελίτ.

Διεθνής πολιτικός, οικονομικός και στρατιωτικός κόμβος

Τα όσα συμβαίνουν στην Τουρκία δεν μπορούν να αφήσουν αδιάφορη τη διεθνή κοινότητα. Η χώρα βρίσκεται μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, μεταξύ Βαλκανίων και Μέσης Ανατολής. Οι Ευρωπαίοι προμηθεύονται ενεργειακούς πόρους και μέσω αυτής.

Από την εσωτερική πολιτική σταθερότητα στη χώρα εξαρτάται άμεσα η ευρωπαϊκή ασφάλεια, διότι η Τουρκία διαθέτει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ, πολλές σημαντικές βάσεις (για παράδειγμα το Ιντσιρλίκ) και είναι ο στενότερος σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή.

Διαβάστε επίσης:

Η Τουρκία στην “συριακή παγίδα”

Επιπλέον, από τα γεγονότα στην Τουρκία εξαρτάται άμεσα η σταθερότητα στη Μέση Ανατολή, καθώς πολλές χώρες της Αραβικής άνοιξης βασίστηκαν στο τουρκικό μοντέλο του μετριοπαθούς Ισλάμ και προσανατολίζονται σε μεγάλο βαθμό στην πολιτική του Ερντογάν.

Τα ρωσικά συμφέροντα, μπορεί και αυτά να απειληθούν. Τα συμβόλαια αξίας πολλών δισεκατομμυρίων πιθανόν να παγώσουν, αρκεί να αναφερθεί ο πυρηνικός σταθμός στο Ακούγιου, η χρήση των αγωγών, ο τομέας του τουρισμού.

Παρόλα αυτά, αναμένεται ότι σύντομα οι διαδηλώσεις θα εξασθενήσουν. Υπάρχει η πιθανότητα να εξελιχθούν σε επανάσταση ή εμφύλιο πόλεμο, αλλά αυτή είναι πάρα πολύ μικρή. Εν τω μεταξύ, η διεθνής κοινότητα σε περιπτώσεις όπως αυτή θα πρέπει να τηρήσει την αρχή: «Ήλπιζε στο καλύτερο, ετοιμάσου για το χειρότερο».  

* Ο Βλαντίμιρ Αβαντκόφ είναι τουρκολόγος, καθηγητής της έδρας στρατιωτικών θεμάτων και της έδρας γλωσσών των χωρών της Εγγύς και Μέσης Ανατολής του Κρατικού Πανεπιστημίου Διεθνών Σχέσεων της Μόσχας.

Η Ρωσία Τώρα

Τα νούμερα που μας κυβερνούν

Τα νούμερα που μας κυβερνούν

Δεν εννοώ την κυβέρνηση. Όχι γιατί δεν είναι “νούμερα”. Αλλά γιατί δεν κυβερνούν. Είναι αδύνατον να κυβερνηθεί η Ελλάδα με τη μορφή και τη δομή που έχει σήμερα η Δημόσια Διοίκηση. Είναι αδύνατον! Όσες μεταρρυθμίσεις κι αν σχεδιάζουν οι ελάχιστοι μεταρρυθμιστές του διοικητικού μηχανισμού προσκρούουν σε ένα συμπαγές τείχος, σε ένα αδιαπέραστο μπετόν – αρμέ της πιο παρανοϊκής γραφειοκρατίας του κόσμου.

Ας μιλήσουμε λοιπόν με νούμερα. Η Δημόσια Διοίκηση διαθέτει 23.142 (!) αρμοδιότητες εκ των οποίων οι 10.765 είναι επιτελικές, οι 9.816 υποστηρικτικές, οι 998 παροχής υπηρεσιών  και οι 1563 ελεγκτικές. Πώς καθορίσθηκαν αυτές οι αρμοδιότητες; Φυσικά με ρυθμιστικές διατάξεις! Από το 1975 μέχρι το 2005 εκδόθηκαν από το τέρας της Δ. Διοίκησης 171.500 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου! Ιδού η… παραγωγή αναλυτικά:

3.430 Νόμοι
20.580 Προεδρικά διατάγματα,
114.905 Υπουργικές Αποφάσεις,
24.010 Αποφάσεις Περιφερειών
8.575 Αποφάσεις Νομαρχιών

Τί βλέπετε; Τη μερίδα του λέοντος (67%) έχουν οι Υπουργικές Αποφάσεις, αυτές δηλαδή που δεν περνούν από τη Βουλή! Ενώ οι νόμοι είναι μόνο το 2%! Σε απλά ελληνικά: το κοινοβουλευτικό μας σύστημα είναι κανονική “μούφα”. Συνεδρίαζε, τάχα μου, το Νομοθετικό Σώμα, και μέσα σε 30 χρόνια παρήγαγε μόνο το 2% των διατάξεων που διέπουν τη ζωή μας. Το υπόλοιπο 98% ήταν “στο μιλητό”, ένα είδος παρανομοθεσίας, που το Σύνταγμα προβλέπει μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις εθνικής ανάγκης. Αλλά σιγά να μην σεβαστεί ο πολιτικός κόσμος το Σύνταγμα.
 Εδώ δεν σέβεται τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια, θα σεβαστεί μια… παλιοφυλλάδα; Γιατί, ποια άλλη αντίληψη έχουν για το Σύνταγμα αυτοί που μας "κυβερνούν" όταν διαβάζουν στο άρθρο 74, παράγραφος 5 το εξής, κατανοητό και από παιδί του Δημοτικού: “Προσθήκη ή τροπολογία άσχετη με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου ή της πρότασης νόμου δεν εισάγεται για συζήτηση.”

Πόσες φορές παραβιάσθηκε βάναυσα αυτή η διάταξη από όσους ορκίστηκαν πίστη στο Σύνταγμα; Κάθε μέρα! Οι άσχετες διατάξεις είναι ο κανόνας όχι η εξαίρεση! Κι όταν είναι καραμπινάτη λαμογιά, για να μην μας πάρουν χαμπάρι, το φέρνουμε ως “τσόντα” την τελευταία στιγμή στο νομοσχέδιο για την προστασία της αρκούδας της Πίνδου και το ψηφίζουμε απνευστί τα μεσάνυχτα! Δεν είναι κοινοβουλευτισμός αυτό, οργανωμένο έγκλημα είναι!

Ας συνεχίσουμε όμως τα νούμερα για τις τεχνολογικές υποδομές της κεντρικής κυβέρνησης. Έχουν υπολογιστές; Αμέ! Και περισσεύουν κιόλας! 54.927 τερματικά (ποσοστό κάλυψης 102%!) Αυτά υποστηρίζονται από 2.983 servers!

 Αλλά το συγκλονιστικό είναι αλλού. Υπάρχουν μόνο 332 βάσεις δεδομένων και μόνο 13.343 υπηρεσιακά emails (ποσοστό κάλυψης 25%). Με τι επικοινωνούν οι υπόλοιποι χωρίς e-mail; Στέλνουν το κλητήρα να παραδώσει το έγγραφο; Μήπως ο υπολογιστής στο γραφείο τους είναι μόνο για πασιέντζες ή είναι πάντα κλειστός, για ντεκόρ; Τι σημαίνει αγοράζουμε υπολογιστές με τη σέσουλα χωρίς να ενδιαφερόμαστε να τους χρησιμοποιήσουμε; Σημαίνει ότι ήταν πολλά τα λεφτά της μίζας για τον προμηθευτή και για εκείνον που ενέκρινε την προμήθεια. Για να συνεννοούμαστε.

Φορολόγηση και των χωραφιών σχεδιάζουν οι δήμιοι του οικονομικού επιτελείου. Τους λείπουν 1,7 δις. Πού πηγαίνουν αυτά; Μα, φυσικά, στον ανοικονόμητο φαταούλα: το Ελληνικό Δημόσιο! Πάρτε μια γεύση... χρηστής διαχείρισης: 69 Δημόσια Νομικά Πρόσωπα υπάρχουν για την εκπαίδευση και κατάρτιση, 54 ΔΝΠ για την επιχειρηματικότητα και την απασχόληση, 19 ΔΝΠ για χωροταξικό σχεδιασμό & έλεγχο δόμησης, 56 ΔΝΠ για την έρευνα και την ανάπτυξη, 209 ΔΝΠ για τον πολιτισμό και την ψυχαγωγία!

Να το ξαναπώ: 209 Νομικά Πρόσωπα με τον πρόεδρο, το συμβούλιο, τα γραφεία, τους μισθούς, τα επιδόματα, τα έξοδα κίνησης, τα αναλώσιμα, για να φροντίσουν τον πολιτισμό, (δήθεν) και την ψυχαγωγία - σίγουρα, όσων διορίστηκαν εκεί από το παράθυρο!

Κι όμως. Δεν σκέφτονται ότι τα 209 μπορούν να τα κάνουν 208 και να μην πάθει τίποτε απολύτως η ψυχαγωγία.

Όχι! Θα βάλουμε κι άλλους φόρους: στο χώμα, στον αέρα, στην ανάσα, στη σκέψη, κι ούτε μας καίγεται καρφί που έχουμε οδηγήσει έναν λαό στην κατάθλιψη, αρκεί να πληρωθούν οι λεβέντες μας στα 209 ΔΝΠ για την ψυχαγωγία! 
Χρεωκοπήστε οι επιχειρήσεις, χάστε τις δουλειές σας οι εργαζόμενοι αρκεί να μην πειράξουμε ούτε μια τρίχα στα 54 ΔΝΠ για την επιχειρηματικότητα και την απασχόληση!

Δηλαδή όταν ήταν 53 τα ΔΝΠ και φτιάχναν το τελευταίο (μέχρι στιγμής) δεν βρέθηκε ένας να πει: ντροπή ρε παιδιά – το παραξηλώσαμε!  Δεν μας φτάνουν 53 οργανισμοί για την επιχειρηματικότητα και θέλουμε κι άλλον; Ποια επιχειρηματικότητα; Αυτή που κυνηγάμε με τις δεκάδες χιλιάδες σελίδες του ΚΒΣ; Με την αντιφατική νομοθεσία; Με την Δικαιοσύνη παράλυτη; Με τη γραφειοκρατία; Με τη διαφθορά; Με τη φορολογία στο Θεό; Νισάφι ρε παιδιά, κι η πρόκληση έχει τα όριά της!

Φυσικά και δεν βρέθηκε. Γιατί για να το πεις αυτό χρειάζεται “τσίπα”. Ενώ για να φορολογείς και τα ραδίκια, ξεδιαντροπιά. Κι επίσης, θα έπρεπε κάποιος να έχει μετρήσει τους προηγούμενους οργανισμούς για να ξέρει πόσοι είναι. Αλλά τα νούμερα που μας κυβερνούν το απέδειξαν, χρόνια τώρα: δεν ξέρουν να μετρούν.

Υ.Γ.1 Ευχαριστώ τον καθηγητή της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, κ. Παναγιώτη Καρκατσούλη για τα πολύτιμα στοιχεία του.

Υ.Γ. 2 Περισσότερα νούμερα την άλλη Τετάρτη.

Θάνος Τζήμερος

marketnews