Μύθοι και Πραγματικότητα

Σάββατο, 5 Οκτωβρίου 2013

Πραγματικοί Μισθοί: Μύθοι και Πραγματικότητα

Ένα από τα πεδία αντιπαράθεσης των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα, και όχι μόνον, αποτελεί η εξέλιξη των πραγματικών αμοιβών των εργαζόμενων στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, καθώς και η διανομή του εισοδήματος μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Οι πολιτικές δυνάμεις αυτοχαρακτηρίζονται ως προοδευτικές ή συντηρητικές και προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες, μερικές φορές το καταφέρνουν, για την συνέπεια των λόγων και των έργων τους ως προς την εφαρμοζόμενη πολιτική τους. Τελευταία δε, μετά την είσοδο της Ελλάδας στην βαθιά οικονομική κρίση εμφανίσθηκαν και οι ακροδεξιοί οι οποίοι θεωρούν ότι η χούντα 1967-1974 στήριξε τον εργαζόμενο και τον προστάτευσε από το «αιμοβόρο» κεφάλαιο.

Σήμερα, διαθέτοντας μια σειρά από στατιστικά στοιχεία που προμηθεύουν διεθνείς οργανισμοί, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και η Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, μπορούμε, εκ των υστέρων, να αξιολογήσουμε τα αποτελέσματα των πολιτικών που εφάρμοσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1963 έως το 2003 (περίοδος για την οποία το Δ.Ν.Τ. παρέχει στοιχεία για την Ελλάδα και επιφυλάσσομαι για την περίοδο 2003-2010).

Κατά την τεσσαρακονταετία αυτή οι εκάστοτε κυβερνήσεις άσκησαν πολιτικές που επηρέασαν την ανάπτυξη, τις πραγματικές αμοιβές της εργασίας και την διανομή του εισοδήματος. Στην πρώτη στήλη του πίνακα 1 παρουσιάζεται η συνολική μεταβολή του πραγματικού ακαθαρίστου προϊόντος που επιτεύχθηκε κατά την διάρκεια της κυβερνητικής θητείας της αντίστοιχης κυβέρνησης[1]. Στην δεύτερη στήλη παρουσιάζεται η συνολική μεταβολή των πραγματικών αμοιβών στην βιομηχανία και στην τρίτη στήλη παρουσιάζεται η διαφορά της μεταβολής της πραγματικής αμοιβής της εργασίας και της μεταβολής του ΑΕΠ.

Από τα στοιχεία της δεύτερης στήλης προκύπτει ότι η πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση Καραμανλή υπήρξε η πιο ευνοϊκή για τους εργαζόμενους, καθώς η τότε επονομαζόμενη «σοσιαλμανία» του Κωνσταντίνου Καραμανλή μεταφράστηκε σε συνολική αύξηση των πραγματικών αμοιβών κατά 35%.  Η δικτατορία ακολουθεί με πραγματική αύξηση κατά 29% και στην τρίτη θέση βρίσκεται η πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου με πραγματική βελτίωση των αμοιβών κατά 21%. Η δεύτερη κυβέρνηση Α. Παπανδρέου υπήρξε η χειρότερη κυβέρνηση για τους εργαζόμενους, καθώς οι πραγματικές αμοιβές μειώθηκαν κατά 12% και ακολουθεί η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με 11%.

Η τρίτη στήλη μας δείχνει την απώλεια των εργαζόμενων από την αναδιανομή του δημιουργηθέντος προϊόντος στην οικονομία. Εάν η μεταβολή του ΑΕΠ είναι μεγαλύτερη από τη μεταβολή των πραγματικών αμοιβών, και θεωρώντας τον πληθυσμό σταθερό, τότε οι εργαζόμενοι δεν απολαμβάνουν πλήρως την παραγωγικότητα που έχουν πετύχει κατά την διάρκεια της επισκοπούμενης περιόδου. Την διαφορά την καρπούνται άλλες τάξεις. Πραγματοποιείται, δηλαδή, αναδιανομή του πραγματικού εισοδήματος εις βάρος των εργαζομένων. Εάν η πραγματική αμοιβή αυξάνει πιο γρήγορα από την αύξηση του προϊόντος, τότε γίνεται αναδιανομή υπέρ των εργαζομένων με κίνδυνο όμως την άνοδο των τιμών στην συνέχεια. 

Εξετάζοντας λοιπόν την διαφορά μεταβολής πραγματικών αμοιβών και μεταβολής του ΑΕΠ, παρατηρούμε ότι η πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση Καραμανλή πραγματοποίησε την μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζόμενων κατά 23%. Ακολουθεί η κυβέρνηση Γ. Ράλλη με 14.2% και τρίτη η πρώτη κυβέρνηση Παπανδρέου με 7.5%.  Σε όλες τις υπόλοιπες κυβερνητικές θητείες η διαφορά είναι αρνητική, δηλαδή, οι εργαζόμενοι δεν απόλαυσαν πλήρως την αύξηση της παραγωγικότητας διότι πραγματοποιήθηκε αναδιανομή του εισοδήματος εις βάρος τους. Η μεγαλύτερη αναδιανομή πραγματοποιήθηκε επί δικτατορίας με απώλεια 49.5%, ακολουθεί η δεύτερη κυβέρνηση Παπανδρέου με απώλεια 12.8% και τέλος η κυβέρνηση Μητσοτάκη με απώλεια 11.7%. Καταρρίπτονται λοιπόν δυο μύθοι: α) ο μύθος τον οποίο έστησαν για την φιλεργατική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου και β)ο μύθος τον οποίο προσπαθούν να στήσουν οι νοσταλγοί της χούντας ότι η δικτατορία προστάτευσε τους εργαζόμενους από την εργοδοσία. Στην διάρκεια των κυβερνήσεων αυτών οι εργαζόμενοι έχασαν τα μεγαλυτέρα μερίδια προς όφελος της εργοδοσίας.

Εάν εξετάσουμε τις συνολικές κυβερνητικές θητείες της Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ μετά την μεταπολίτευση, δηλαδή τις περιόδους 1974-1981, 1981-1988 και 1994-2003, τότε μπορούμε να καταλήξουμε στις παρακάτω διαπιστώσεις. Κατά την  πρώτη μεταπολιτευτική κυβερνητική περίοδο, με κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, επιτεύχθηκε συνολική αύξηση του ΑΕΠ κατά 16.6 %, ενώ η συνολική αύξηση πραγματικών αμοιβών ήταν 53%. Κατά συνέπεια πραγματοποιήθηκε αναδιανομή του πραγματικού εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων κατά 36.4%. Κατά τη πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, επί Α. Παπανδρέου (1981-1988), η συνολική αύξηση του ΑΕΠ ήταν 14.3%, ενώ η συνολική αύξηση των πραγματικών αμοιβών 9%. Συνεπώς, συνετελέσθη αναδιανομή εισοδήματος εις βάρος των εργαζόμενων κατά 5.3%. Η δεύτερη περίοδος διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με Α. Παπανδρέου και στην συνέχεια Κ. Σημίτη, η συνολική αύξηση του ΑΕΠ ήταν 35%, ενώ η αντίστοιχη αύξηση των πραγματικών αμοιβών 18.9%. Συνετελέσθη δηλαδή αναδιανομή εισοδήματος εις βάρος των εργαζομένων κατά 16.1%.

Τέλος, κατά την εικοσαετία (1981-2003) που η χώρα μας είναι μέλος της ΕΟΚ (ΕΕ) και έχει αντλήσει σημαντικούς χρηματοοικονομικούς πόρους από τα κοινοτικά ταμεία, η συνολική αύξηση του ΑΕΠ ήταν 60%, ενώ  αντίστοιχη αύξηση των  πραγματικών μισθών ήταν μόλις 24.9%. Κατά συνέπεια οι εργαζόμενοι απόλαυσαν μέρος μόνο της παραγωγικότητας που επιτεύχθηκε κατά την περίοδο αυτή. Το υπόλοιπο 35.4% αναδιανεμήθηκε προς όφελος άλλων τάξεων και για αυτή την μεγάλη αναδιανομή  ευθύνονται και τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν την χώρα, το καθένα βέβαια με το ποσοστό της ευθύνης του (23.7% το ΠΑΣΟΚ και 11.7% η Νέα Δημοκρατία του Κ. Μητσοτάκη).

Πίνακας 1.

Πραγματικές Αμοιβές και Αναδιανομή

Κυβέρνηση	Συνολική % Μεταβολή ΑΕΠ	Συνολική % Μεταβολή του Ωριαίου Μισθού	Διαφορά % Μεταβολής του ΑΕΠ Με % Μεταβολή του Μισθού
Γ. Παπανδρέου (1964-65)	22	16.	-6
Κυβερνητική Αστάθεια (1966-1967)	12.3	18	5.7
Δικτατορία (1967-1974)	78.6	29	-49.5
Α' Κ. Καραμανλή (1974-1977)	11.7	35	23.2
Β' Κ. Καραμανλή (1977-1980)	14.1	13	-1.1
Γ. Ράλλη (1980-1981)	-9.2	5	14.2
Α' Α. Παπανδρέου (1981-1985)	13.4	21	7.5
Β' Α. Παπανδρέου (1985-1989)	0.8	-12	-12.8
Κ. Μητσοτάκη (1990-1993)	1.7	-10	-11.7
Γ' Α. Παπανδρέου (1994-1995)	7	6	-1.03
Α' Κ. Σημίτη (1996-2000)	10.3	3	-7.3
Β' Κ. Σημίτη (2000-2003)	17.6	9.9	-7.6

Πηγή: ΔιεθνέςΝομισματικό Ταμείο,International Financial Statistics

---

[1] Πραγματικό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν και πραγματική αμοιβή της εργασίας είναι τα αντίστοιχα μεγέθη μετά την αφαίρεση του πληθωρισμού.http://nikosvarsakelis.blogspot.gr/

Το παραμύθι τού Πούτιν

Γιατί η Ρωσία θα προσπαθήσει –και θα αποτύχει- να χτίσει μια νέα αυτοκρατορία

Alexander Kliment

03/04/2014

• Print
• Send to friend
• • Decrease font size
  • Text
  • Increase font size

Περίληψη: 

 

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει παρουσιάσει ένα τολμηρό νέο όραμα για την Ρωσία, βασισμένο στην αναβίωση του καθεστώτος τής «μεγάλης δύναμης». Αλλά, η νέα εθνική ιστορία τού Πούτιν απλώς έχει να προσφέρει στους Ρώσους απογοήτευση και οικονομικό πόνο.

Ο ALEXANDER KLIMENT είναι διευθυντής ερευνών για την Ρωσία και τις αναδυόμενες αγορές στο Eurasia Group, ειδικευμένο στην ανάλυση πολιτικού ρίσκου

Εμφάνιση άρθρου σε μία σελίδα

• previous-disabled
• Page
  1
  of 3
• next

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να γράψετε το σχόλιο σας.Εγγραφείτε στο newsletterγια να λαμβάνετε ενημέρωση από το ForeignAffairs.gr.

Από τότε που επέστρεψε στην ρωσική προεδρία το 2012, εν μέσω οικονομικής στασιμότητας και μειούμενων δημοσκοπικών ποσοστών, ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει γραπωθεί σε μια αφήγηση που θα μπορούσε να νομιμοποιήσει μια δεύτερη δεκαετία βασιλείας του. Αυτή η ανάγκη του εξηγεί, εν μέρει, γιατί ο Πούτιν όρμησε στην κρίση στην Ουκρανία. Του επέτρεψε να παρουσιάσει ένα τολμηρό νέο όραμα για την Ρωσία, ένα όραμα με βάση την υπόσχεση μιας εθνικής ανάδυσης, μια υπόσχεση που είναι εξαιρετικά ελκυστική για τους Ρώσους - βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον. Αλλά μακροπρόθεσμα, η νέα εθνική ιστορία τού Πούτιν τούς έχει καταστήσει έτοιμους μόνο για απογοήτευση και οικονομικό πόνο.

Για το μεγαλύτερο διάστημα της δεκαετίας τού 2000, το ημι-αυταρχικό πολιτικό μοντέλο τού Πούτιν στηριζόταν σε μια απλή συμφωνία με τον πληθυσμό τής Ρωσίας: Οι πολιτικές ελευθερίες σας μπορεί να συρρικνωθούν, αλλά τα εισοδήματά σας θα αυξηθούν. Αυτό ήταν αληθές για τους απλούς Ρώσους, και σε εντυπωσιακά μεγαλύτερη κλίμακα, για τους ολιγάρχες. Ο πλούτος και το βιοτικό επίπεδο αυξήθηκε ταχύτερα κατά την περίοδο αυτή από ό, τι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο στην ιστορία τής Ρωσίας. Κατά την πρώτη δεκαετία τού 21ου αιώνα, το κατά κεφαλήν εισόδημα αυξήθηκε από περίπου 2.000 δολάρια σε περισσότερα από 10.000 δολάρια. Στο πλαίσιο αυτής της ανάπτυξης, οι περισσότεροι Ρώσοι ήταν πρόθυμοι να ανεχθούν μια σταθερή συστολή τής πολιτικής λογοδοσίας και την ανάπτυξη μιας επιθετικής και διεφθαρμένης γραφειοκρατίας.

Η οικονομία τής Ρωσίας εξακολουθεί να αναπτύσσεται, αλλά χάνει ατμό. Στα χρόνια πριν από την παγκόσμια οικονομική κρίση τής περιόδου 2008-9, το ρωσικό ΑΕΠ αυξανόταν περίπου 7% κάθε χρόνο. Στα χρόνια έκτοτε, το μέγεθος αυτό έχει μειωθεί σε μόλις 2,5% και το 2013 η οικονομία αναπτύχθηκε μόλις κατά 1,3% - η χειρότερη επίδοση από το σοκ τού 2009 και ο χαμηλότερος θετικός ρυθμός ανάπτυξης από το 1999. Η αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος έχει καταρρεύσει σε μόλις 1,5% το χρόνο, ενώ αυξανόταν κατά μέσο όρο με σχεδόν 15% κάθε χρόνο μεταξύ 2004 και 2010, με εξαίρεση το έτος κρίσης τού 2009, σύμφωνα με τα στοιχεία τού Bloomberg.

Οι οικονομολόγοι λένε ότι η βελτίωση της οικονομικής ανάπτυξης της Ρωσίας θα απαιτήσει μια σειρά από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Ο Πούτιν, έχοντας θερμό ενδιαφέρον να προστατεύσει την κύρια εκλογική του βάση - αφενός οι ολιγάρχες, αφετέρου το μεγάλο μέρος τού πληθυσμού τής Ρωσίας με θέσεις εργασίας εξαρτημένες από το κράτος, οι γραφειοκράτες και οι συνταξιούχοι - έχει αποφύγει σημαντικές αλλαγές πολιτικής. Ως αποτέλεσμα, η οικονομία έχει διολισθήσει περαιτέρω σε στασιμότητα. Επομένως, δεν ήταν έκπληξη, όταν οι θετικές γνώμες για τον Πούτιν έπεσαν στο 61% στα τέλη τού περασμένου έτους - μια αξιοζήλευτη δημοφιλία για τους περισσότερους δυτικούς πολιτικούς αυτές τις μέρες, αλλά το χειρότερο αποτέλεσμα για τον Πούτιν μέσα σε 14 χρόνια.

Ως απάντηση, ο πρόεδρος εγκατέλειψε τις οικονομικές δικαιολογίες για την διακυβέρνησή του και υιοθέτησε έναν αντιδραστικό συντηρητισμό. Έχει αγκαλιάσει την ευρασιατική ιδέα μιας ηθικά εξαιρετικής και πολιτιστικά διακριτής Ρωσίας που πολιορκείται από την Δυτική ανηθικότητα και τον υλισμό. Τα κρατικά μέσα ενημέρωσης έχουν ασχοληθεί με όλο και πιο ξενοφοβικά και, ιδίως, ομοφοβικά θέματα κατά το παρελθόν έτος, και τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης έχουν βρεθεί κάτω από έντονη πίεση. Μετά από ένα σύντομο, αυστηρά ελεγχόμενο πείραμα να επιτρέψει την εμφάνιση μιας πραγματικής αντιπολίτευσης, το Κρεμλίνο έχει κλείσει και πάλι τις πύλες στον εκδημοκρατισμό. Η συντηρητική ανάκαμψη έχει σχεδιαστεί κυρίως για να καταστείλει τα ερωτήματα σχετικά με την νομιμοποίηση του Πούτιν, και όχι για να τα απαντήσει.

Ο Πούτιν έχει πλέον «πατήσει» σε μια νέα αφήγηση για να δικαιολογήσει την προεδρία του. Στην μαχητική ομιλία του την περασμένη εβδομάδα για την υπεράσπιση της προσάρτησης της Κριμαίας, προσδιόρισε την ανατροπή τού πρώην προέδρου τής Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς ως μια πράξη επιθετικότητας από την Δύση εναντίον τής Ρωσίας. Έφτασε να πει ότι η Ρωσία ήταν τελικά έτοιμη να αντιδράσει απέναντι σε δεκαετίες, αν όχι αιώνες, δυτικής εχθρότητας. Περιέγραψε ένα νέο δόγμα εξωτερικής πολιτικής με έναν επεκτατικό ορισμό των ρωσικών συμφερόντων. Η Μόσχα θα αντιμετωπίζει πλέον την ευημερία των Ρώσων έξω από την Ρωσία ως πιο σημαντική από το διεθνές δίκαιο, τις διμερείς σχέσεις με τους γείτονές της και την προσέγγιση με την Δύση. Είναι ένα έντονα ρεβανσιστικό μήνυμα πλαισιωμένο με όρους λαϊκής βούλησης και ιστορικά παράπονα. «Εάν συμπιέσετε ένα ελατήριο μέχρι το τέρμα του», απείλησε ο Πούτιν, «θα αναπηδήσει πολύ δυνατά».

Ο πουτινισμός δεν υποστηρίζεται πλέον από την υπόσχεση της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά από το όραμα μιας αναβίωσης της ρωσικής αυτοκρατορίας. Αυτό έχει πάει πολύ καλά στον ρωσικό πληθυσμό, ο οποίος υποστήριξε με συντριπτική πλειοψηφία την προσάρτηση της Κριμαίας, ακόμα και εις βάρος των σχέσεων της Ρωσίας με την Δύση. Το ποσοστό των Ρώσων που σκέφτονται την Ρωσία ως «μια μεγάλη δύναμη», είναι υψηλότερο από ποτέ στο 63%, ενώ οι απόψεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε μετα-σοβιετική χαμηλά – 56% των Ρώσων βλέπει τις Ηνωμένες Πολιτείες αρνητικά, και 41% λένε το ίδιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμη και πριν από την ομιλία για την Κριμαία, οι θετικές γνώμες για τον Πούτιν εκτοξεύτηκαν σε υψηλό τριών ετών στο 72%, σύμφωνα με το ανεξάρτητο Κέντρο Levada στη Μόσχα. Έκτοτε, το ποσοστό έχει αυξηθεί στο 80%, η υψηλότερη δημοφιλία του προέδρου σε τέσσερα χρόνια.http://www.foreignaffairs.gr/articles/69751/alexander-kliment/to-paramythi-toy-poytin

FAZ: Η ΕΚΤ κάνει ασκήσεις επί χάρτου για τύπωμα χρήματος έως 1 τρισ. ευρώ

FAZ: Η ΕΚΤ κάνει ασκήσεις επί χάρτου για τύπωμα χρήματος έως 1 τρισ. ευρώ

Μοντέλα που μετρούν τις οικονομικές επιπτώσεις ενός προγράμματος αγοράς ομολόγων (ή αλλιώς τυπώματος χρήματος) συνολικού ύψους 1 τρισ. ευρώ έχει εξετάσει η...
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα  Frankfurter Allgemeine Zeitung.

Ο αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, V. Constancio, ωστόσο, δήλωσε άγνοια επί του θέματος, όταν ερωτήθηκε από δημοσιογράφους για το δημοσίευμα της FAZ. Με δηλώσεις του στο CNBC, ωστόσο, δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο αγοράς τίτλων, λέγοντας ότι εάν αυτό συμβεί,  θα είναι μια γενική κίνηση νομισματικής πολιτικής, και δεν θα εστιάζει σε συγκεκριμένες χώρες.

Η πληροφορία της FAZ έρχεται μετά και τη χθεσινή συνέντευξη τύπου του προέδρου της ΕΚΤ, Mario Draghi, όπου θεωρήθηκε ότι ο κεντρικός τραπεζίτης άνοιξε την πόρτα για το τύπωμα χρήματος (QE). Όπως είπε, υπήρξε ομοφωνία στο δ.σ. της ΕΚΤ να εξετασθεί το μέτρο, εάν ο πληθωρισμός παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα για πολύ καιρό.

Τα τεστ της ΕΚΤ έδειξαν ότι η κίνηση θα μπορούσε να έχει διάφορα αποτελέσματα, αλλά σε κάθε περίπτωση, θα προκαλέσει αισθητή αύξηση του πληθωρισμού, την ώρα που ο αποπληθωρισμός αναδεικνύεται στη μεγαλύτερη ανησυχία της Ευρωζώνης. Συγκεκριμένα, ένα πρόγραμμα τυπώματος χρήματος 1 τρισ. ευρώ εκτιμάται ότι θα ενισχύσει τον πληθωρισμό από 0,2 έως 0,8 ποσοστιαίες μονάδες.

“Το ερώτημα θα είναι εάν η ιδιωτική αγορά ομολόγων της Ευρώπης είναι αρκετά μεγάλη για το QE”, δηλώνει στην εφημερίδα  άνθρωπος που χαρακτηρίζεται ως insider των κεντρικών τραπεζών.

Η FAZ επικαλείται επίσης ανώτερο κεντρικό τραπεζίτη, ο οποίος εμφανίζεται εξαιρετικά ανήσυχος για τις πιθανές στρεβλώσεις που θα μπορούσαν να προκύψουν στην αγορά από μια τέτοια παρέμβαση, εκφράζοντας φόβο ότι οι αγορές της ΕΚΤ θα μπορούσαν να προκαλέσουν φούσκα στα εταιρικά ομόλογα.

Πάντως, με τη δημοσιοποίηση της είδησης, το ευρώ έπεσε στα χαμηλότερα επίπεδά του έναντι του δολαρίου από τις 27 Φεβρουαρίου.

newmoney.gr

Ο φτωχότερος πρωθυπουργός του πλανήτη [εικόνες]

Ο φτωχότερος πρωθυπουργός του πλανήτη [εικόνες]

Την ώρα που οι πολίτες ανά τον κόσμο φωνάζουν κατά της διαφθοράς και του παράλογου και αδικαιολόγητου πλουτισμού των πολιτικών, έρχεται το BBC να φέρει στο φως της δημοσιότητας και την άλλη πλευρά του νομίσματος, αυτή των φτωχών πολιτικών.


 Οπως αναφέρει το δημοσίευμα, μέχρι πρόσφατα ο πρόεδρος της Ουρουγουάης ήταν ο πιο φτωχός πολιτικός ηγέτης του κόσμου, ο οποίος κυκλοφορεί με ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο. Ωστόσο, η εικόνα άλλαξε καθώς στην πρώτη θέση πέρασε ο πρόεδρος του Νεπάλ Σούσιλ Κοϊράλα, του οποίου η περιουσία είναι μόλις δύο κινητά.

 Ο 75χρονος Κοϊράλα δεν έχει ούτε αυτοκίνητο, ούτε σπίτι, διαμένει στην προεδρική κατοικία και πριν από την εκλογή του έμενε σε ενοίκιο. Μάλιστα, όπως υποστηρίζουν, ο Κοϊράλα δεν έχει καν τραπεζικό λογαριασμό, όπως ανέφεραν στενοί συνεργάτες του.

iefimerida.gr

Read more: http://hellaspress-angel.blogspot.com/2014/04/o-ftwxoteros-prwthypourgos-tou-planhth.html#ixzz2xw8KNaEX

Έχουμε καμία σχέση οι τωρινοί με αυτούς, δε τους φτάνουμε ούτε κατά διάνοια!

Από τα πιο σωστά πράγματα της Κυβέρνησης (από τα ελάχιστα), είναι η διάλυση της Χρυσής Αυγής, ανεξάρτητα το πως το πέτυχε και πολύ άργησε!

Οι «Μεταρρυθμίσεις» του Γεωργίου Σουρή για τη λύση των… προβλημάτων

Οι «Μεταρρυθμίσεις» του Γεωργίου Σουρή για τη λύση των… προβλημάτων

Γ.ΣΟΥΡΗΣ

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.
Η σάτιρα ως απάντηση στις διατάξεις του Μπαϊρακτάρη.
Από τις πλέον επιτυχημένες έμμετρες σάτιρες του Γεωργίου Σουρή που προκάλεσαν ποικίλες συζητήσεις ήταν οι περίφημες «Μεταρρυθμίσεις», τις οποίες δημοσίευσε το 1886. Συγκεκριμένα πρότεινε να γίνουν δέκα νέες νομοθετικές ρυθμίσεις ώστε να αντιμετωπισθούν τα μείζονα προβλήματα της ελληνικής και αθηναϊκής κοινωνίας. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές αφορούσαν τους κλέφτες των δημόσιων ταμείων, τους βουλευτές, τις καταπατήσεις οικοπέδων, τους κλεφτοκοτάδες, την
καθημερινή βία, την ανατολίτικη συνήθεια πολλοί να εκπληρώνουν τις φυσικές ανάγκες τους στο δρόμο και τα καφενεία όπου… σκότωναν τις ώρες τους οι Aθηναίοι. Στην πραγματικότητα ο Γ. Σουρής απαντούσε με τον τρόπο αυτό στις αυστηρές αστυνομικές διατάξεις που είχε εκδώσει ο περίφημος Μπαϊρακτάρης, αναφέροντας σειρά παραπτωμάτων άξιων επιβολής ποινών.
Πρότεινε λοιπόν πρώτα απ’ όλα να επιβάλλονται πρόστιμα δύο δραχμών για όποιον ραχάτευε στους καφενέδες τρεις ώρες, αλλά μια δραχμή λιγότερο για εκείνους που χάζευαν στα καφενεία τέσσερις ώρες. «Μα όποιος την ημέρα του στον καφενέ σκοτώνει / του πρέπει να πληρώνεται και όχι να πληρώνει» κατέληγε το εξάστιχο σαρκάζοντας το πλήθος των αέργων που ξημεροβραδιαζόταν στα καφενεία. Στη συνέχεια ασχολιόταν με την εκτεταμένη συνήθεια των Νεοέλληνων να ουρούν ή ακόμη και να αφοδεύουν στους δρόμους. Πρότεινε λοιπόν «όστις ουρήση αναιδώς αντίκρυ παραθύρων, / ή στο Πανεπιστήμιον ή στην Ακαδημίαν, / αυτός να συλλαμβάνεται υπό τριών κλητήρων / κι ευθύς να περιτέμνεται εις την Αστυνομίαν»! Και για εκείνους που τολμούσαν να αποπατήσουν στην οδό Ερμού ζητούσε να εξαναγκάζονται στη συνέχεια να κάνουν το ίδιο φανερά και στην οδό Αιόλου.

Ο Δημήτριος Μπαϊρακτάρης.

Ήταν η εποχή κατά την οποία το ρουσφέτι γνώριζε μεγάλες δόξες και οι βουλευτές ήταν απασχολημένοι με τις ανάγκες των ψηφοφόρων τους. Τους ήθελε λοιπόν ο Σουρής να μετατρέπονται σε… τετράποδα για να μπορούν να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους: «Οφείλει κάθε βουλευτής των νεωτέρων χρόνων / να έχει πόδια τέσσερα και όχι δύο μόνον, / γιατί ποτέ δεν ημπορεί και ούτε θα μπορέσει / στων ψηφοφόρων της δουλειές με δυό να επαρκέσει». Λίγους μήνες νωρίτερα είχε ξεσπάσει σκάνδαλο με καταχραστές δημοσίου χρήματος στο Κεντρικό Ταμείο. Έτσι, μέσω του «Ρωμηού» του ο Σουρής κατέθετε την πρόταση αν ενδιαφερόταν να διοριζόταν και κανένας κλέφτης στο Κεντρικό Ταμείο, διότι εκείνος λόγω του παρελθόντος του ίσως και να μην άπλωνε το χέρι, σε αντίθεση με εκείνους που δεν είχαν σουφρώσει μέχρι τότε και σίγουρα θα το έκαναν. Γράφει: «Αν κλέπτης τις στο Κεντρικόν υπούργημα γυρέψη, / ευθύς να διορίζεται επόπτης του παρά, / γιατί εκείνος πούκλεψε μπορεί και να μην κλέψη, αλλ΄ όποιος δεν εσούφρωσε, θα κλέψη μια φορά»!
Για το φαινόμενο των κλεφτοκοτάδων, ακόμη και μέσα στην Αθήνα που αφθονούσαν τα κοτέτσια, οι οδηγίες ήταν απλές: «Αν συνεργία πειρασμού κατέβη στο μυαλό σου, / και ορεχθής την όρνιθα του φίλου γείτονός σου, / προτού για τούτο είδησι, ο γείτονάς σου πάρη, / του παίρνεις και τον κόκκορα για να γενούν ζευγάρι». Δεν άφησε ασχολίαστο όμως και το γεγονός ότι ελλείψει δικτύων αποχέτευσης πολλές νοικοκυρές συνήθιζαν να πετούν τα βρωμόνερα στους δρόμους έχοντας πολλές φορές και τα σχετικά… θύματα: «Εάν εις τον εξώστη σου σου έλθη να ρεμβάσης / και θέλεις κάτι τι να βρης για να διασκεδάσης, / μίαν λεκάνην κένωσε νερού εκ του εξώστου / και δρόσισε την κεφαλήν γνωστού σου ή άγνώστου». Τέλος, συνιστούσε σε όλους να παρακολουθούν τα ελεύθερα οικόπεδα της γειτονιάς τους και μόλις έβρισκαν ευκαιρία να έκαναν πράξεις νομής ώστε να τα κατοχυρώνουν ως δικά τους:

--> 
«Με άλλους λόγους δηλαδή να κατορθώσης όπως / γίνη ταχέως κτήμα σου του γείτονος ο τόπος»!
http://mikros-romios.gr