Translate

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Ελληνικός καφές: Ιστορία… με ολίγη

Δημοσιευμένη  εικόναΜπορεί αρκετές φορές να ενδίδουμε στην έντονη γεύση ενός espresso, όμως οι σταθερές αξίες δεν πεθαίνουν ποτέ. 
Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες παραλλαγές σε «-τσίνο» και αν κυκλοφορήσουν, η cult γοητεία του ελληνικού καφέ δύσκολα θα ξεπεραστεί.

Ίσως γιατί έχει συνδεθεί άρρηκτα με την καθημερινότητα και ενίοτε με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα και η προετοιμασία του έχει πάρει διαστάσεις ιεροτελεστίας.


Ιστορία στη χόβολη

Η ιστορία του καφέ στην Ελλάδα αρχίζει από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ιδιαίτερα οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Θεσσαλονίκης και γενικότερα της Βορείου Ελλάδος γνωρίζουν και συνηθίζουν πρώτοι τον καφέ μαζί με τους Τούρκους.

Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην Θεσσαλονίκη τον 17ο αιώνα και σύμφωνα με πηγές υπήρχαν παραπάνω από τριακόσια καφενεία όπου σύχναζαν Έλληνες και Τούρκοι.

Στη Αθήνα, τα πρώτα καφενεία εμφανίζονται αργότερα και στην αρχή είναι μικρά με τους περισσότερους θαμώνες τους να είναι Τούρκοι. Με τον καιρό όμως, η πελατεία τους εμπλουτίζεται με Έλληνες και σύμφωνα με τον Παπαδιαμάντη, από το 1760 η συνήθεια του καφέ μεταδίδεται και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, τα καφενεία έκαναν και τη δουλειά του καφεκόπτη, δηλαδή προμηθεύονταν ακατέργαστο καφέ και αφού τον καβούρδιζαν, τον άλεθαν σε μικρούς χειροκίνητους μύλους.

Τα πρώτα ειδικά καταστήματα για τον καφέ, τα Καφεποιεία, που γρήγορα μετονομάστηκαν καφεκοπτεία εμφανίζονται στις αρχές του 20ου αιώνα και ασχολούνται αποκλειστικά με την εισαγωγή, επεξεργασία και πώληση καφέ έτοιμου προς κατανάλωση.

Απο τα πρώτα Καφεκοπτεία της Αθήνας είναι ο "Οικος Μπέλκα" στην Πλατεία Δημοτικού Θεάτρου (σημερινή Πλατεία Κοτζιά) και το καφεκοπτείο Ανδρέα Ριζόπουλου στην ίδια περιοχή. Το 1914 ανοίγει το καφεκοπτείο Μισεγιάννη - Μάστορη στην οδό Σκουφά στο Κολωνάκι, ενώ το 1920 ανοίγει το πρώτο καφεκοπτείο Λουμίδη στον Πειραιά.

Δημοσιευμένη  εικόνα

Δημοσιευμένη  εικόνα

Πειραιάς - Δεκαετία του '50



Από το Ρίο στο φλιτζάνι

Η πρώτη χώρα παραγωγής καφέ σε παγκόσμια κλίμακα είναι η Βραζιλία. Ακολουθούν το Μεξικό, η Κολομβία, η Γουατεμάλα, η Νικαράγουα, η Κοστα Ρίκα και η Τζαμάικα, η οποία έχει και τον πιο ακριβό και καλό καφέ [...]

Στον ελληνικό καφέ υπερισχύει ο καφές Βραζιλίας, δεν είναι όμως ένα μόνο είδος. Υπάρχουν δύο ποικιλίες οι οποίες αναμειγνύονται: από το Ρίο και από το Σάντος. Σε αυτό το μείγμα προστίθεται και Αιθιοπικός καφές και έτσι έχουμε το τελικό χαρμάνι [...]

[...] Ο ελληνικός καφές έχει συγκεκριμένο χαρμάνι, συγκεκριμένο ψήσιμο που τον κάνει ξανθό και πολύ πολύ ψιλό άλεσμα. Αυτά είναι τα τρία βασικά στοιχεία της ταυτότητάς του».


Ελληνικός ή Τούρκικος; 

Το περίφημο ερώτημα για τον καφέ, η απάντηση στο οποίο τείνει περισσότερο προς το «αραβικός», αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς.

Ο καφές έτσι όπως τον πίνουμε στο μπρίκι χωρίς να φιλτράρεται είναι μια συνήθεια που ξεκίνησε από τους Άραβες. Πράγματι, οι πρώτοι που παρασκεύασαν τέτοιου είδους καφέ ήταν οι Βεδουίνοι της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι έβαζαν την χύτρα του καφέ πάνω στην άμμο που κάλυπτε τα κάρβουνα για να τα κρατήσει ανάμενα. Γι’ αυτό και ο σωστός τρόπος για να ψήνεται αυτός ο καφές είναι πάνω στην άμμο (χόβολη).

Δημοσιευμένη  εικόνα

Εμείς το μάθαμε επί Τουρκοκρατίας και τον λέγαμε τούρκικο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70. Μετά για διαφημιστικούς λόγους, μια ελληνική εταιρεία τυποποίησης σε μια διαφήμισή της σκέφτηκε να προβάλλει τον «ελληνικό» χαρακτήρα του καφέ. Η διαφήμιση απεύθυνε ερώτηση στον καταναλωτή «Πώς τον λέτε τον καφέ; Εμείς τον λέμε Ελληνικό!»και όχι μόνο κατάφερε να αλλάξει όνομα στον καφέ, αλλά ήταν τόσο πετυχημένη που άρχισαν να τον αποκαλούν «ελληνικό» και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων.

Όμως υπάρχουν και ελληνικές ιδιαιτερότητες στη κατανάλωσή του. Οι Έλληνες τον κάνουν πιο ξανθό σε σχέση με τους Τούρκους ή τους Άραβες, χωρίς αρώματα, πιο συμπυκνωμένο και τον πίνουμε σε μεγαλύτερη ποσότητα ανά φλιτζάνι. Άρα δεν είναι εντελώς άδικο να πεις ότι είναι «ελληνικός». Είναι ο καφές που πίνουν περισσότερο από όλους οι Έλληνες [...]


Η ιεροτελεστία του μερακλή: Μπρίκια κολλάμε;

Η τέχνη παρασκευής του ελληνικού καφέ, όπως και κάθε συνταγή άλλωστε, έχει τα μυστικά της. Και αν ο παραδοσιακός τρόπος έχει παραμεριστεί από πολλούς χάριν ευκολίας και χρόνου, δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιμένουν μερακλίδικα.

Ο «σωστός» ελληνικός καφές, σιγοψήνεται στη χόβολη με χάλκινο μπρίκι, έτσι ώστε να βράσει καλά και να κάνει το βελούδινο καϊμάκι που τον χαρακτηρίζει.

Δημοσιευμένη  εικόνα


Συγκεκριμένα:

1. Πάρτε το κατάλληλο μπρίκι. Υπάρχουν μπρίκια για ένα καφέ, μέχρι και τέσσερις. Αποφύγετε τα πολύ μεγάλα μπρίκια γιατί δεν θα κάνουν καλό καϊμάκι.

2. Βάλτε νερό στο μπρίκι με το φλιτζάνι ανάλογα με το πόσους καφέδες θα φτιάξετε. Προσέξτε να μην είναι ούτε ζεστό, ούτε παγωμένο.

3. Προσθέστε μια γεμάτη κουταλιά καφέ και ζάχαρη ανάλογα με τις προτιμήσεις σας.

4. Ανακατέψτε καλά και βράστε τον καφέ μέχρι να φουσκώσει.

5. Αν έχετε φτιάξει παραπάνω από ένα καφέ, θα σερβίρετε από μικρή ποσότητα σε κάθε φλιτζανάκι για να έχουν όλοι καϊμάκι. Στη συνέχεια συμπληρώστε τα φλιτζανάκια.

6. Οι βασικές παραλλαγές του καφέ ανάλογα με το πόση ζάχαρη/καφέ προσθέτετε είναι οι εξής:

Βαρύς - 2-3 κουταλιές καφέ
Ελαφρύς - ½ - 1 κουταλιά καφέ
Γλυκός - 2-4 κουταλιές ζάχαρη
Μέτριος - 1 κουταλιά ζάχαρη
Ναι και Όχι - ½ κουταλιά ζάχαρη
Σκέτος - Καθόλου ζάχαρη
Βαρύγλυκος - 3 κουταλιές καφέ και ζάχαρη
Γλυκηβραστός - 2 κουταλιές καφέ 3 ζάχαρη και ελαφρύ καϊμάκι.
Με ολίγη- 1 κουταλιά καφέ, λιγότερο από 1/2 ζάχαρη

http://stavagrx.blogspot.grhttp://pisostapalia.blogspot.gr/2014/11/blog-post_49.html

Το Λούβρο ήταν βασιλικό παλάτι που ξεκίνησε να κατασκευάζει το 1546 ο βασιλιάς Φραγκίσκος Α' στη θέση ενός φρουρίου του 12ου αιώνα. Από εκεί βγήκε και η ονομασία του αφού Λούβρο σημαίνει οχυρωμένο φρούριο. Μετά τη Γαλλική επανάσταση του 1789, η κυβέρνηση αποφάσισε να ανοίξει το Λούβρο για τους πολίτες και να το μετατρέψει σε δημόσιο μουσείο. Σήμερα, 220 χρόνια μετά διαθέτει μία από τις πλουσιότερες μουσειακές συλλογές στον κόσμο, μεταξύ των οποίων τη διάσημη Μόνα Λίζα, αλλά και τα δικά μας αγάλματα τη Νίκη της Σαμοθράκης και την Αφροδίτη της Μήλου.
Το μουσείο διαθέτει μία τεράστια συλλογή έργων που καλύπτουν 11.000 χρόνια ανθρώπινης ιστορίας. Η συλλογή του Λούβρου μεγάλωσε επί Ναπολέοντα, με το γαλλικό στρατό να λεηλατεί τους αρχαιολογικούς και καλλιτεχνικούς θησαυρούς των περιοχών και των λαών που κατακτούσε. Ο Ναπολέων ονειρευόταν να δημιουργήσει στο Παρίσι το μεγαλύτερο μουσείο στον κόσμο, καθιέρωσε μάλιστα στους όρους ειρήνης να προβλέπεται η πολεμική αποζημίωση σε είδος και, συγκεκριμένα, σε έργα τέχνης που εκτιμούνται από Γάλλους ειδικούς. 
Είναι σημείο αναφοράς για τον παγκόσμιο πολιτισμό, βρίσκεται στην ανατολική όχθη του Σηκουάνα της «Πόλης του Φωτός» και αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα ιδρύματα τέχνης στον κόσμο. ελληνικά, ρωμαϊκά, αιγυπτιακά και πολλά άλλα μνημεία που φτάνουν συνολικά στον αριθμό τα 445.000 κομμάτια.
Η Αφροδίτη της Μήλου είναι ένα από τα γνωστότερα γλυπτά της ελληνιστικής εποχής, έχει τοποθετηθεί με θεατρικό τρόπο στο τέλος ενός μεγάλου διαδρόμου. Χρονολογείται στα τέλη του 2ου αιώνα π.Χ. και βρέθηκε σε έξι κομμάτια, θαμμένο στη Μήλο το 1820. Μετά από συμπλοκή Γάλλων αρχαιολόγων και κατοίκων της μήλου το όμορφο άγαλμα κατέληξε στην Γαλλία. Το άλλο αριστούργημα της ελληνιστικής γλυπτικής η Νίκη ανακαλύφθηκε στη Σαμοθράκη το 1863 από Γάλλους, και η νίκη ήταν σπασμένη σε πολλά κομμάτια. Το μουσείο έκανε  διαδικτυακό έρανο για την αποκατάσταση του αγάλματος και έτσι η φτερωτή Νίκη δεν θα εκτίθεται πλέον στο κοινό. Για πρώτη φορά από το 1945 κατέβηκε από τη σκάλα Νταρού για να δεχθεί τη φροντίδα των ειδικών στην κλειστή για το κοινό Αίθουσα των Επτά Καμινάδων. Η αποκατάστασή του αναμένεται να επιτρέψει τη βελτίωση του σκελετού και τον καθαρισμό του αγάλματος. Η Νίκη της Σαμοθράκης θα επιστρέψει στη θέση της το καλοκαίρι του 2014 και ο συνολικός προϋπολογισμός των εργασιών αποκατάστασης ανέρχεται σε τέσσερα εκατομμύρια ευρώ.
Σήμερα η συλλογή του μουσείου εμπλουτίζεται συνεχώς, και πλέον τα 60.000 τ.μ. της συνολικής έκτασης αδυνατούν να αναδείξουν όλους τους φυλασσόμενους θησαυρούς. Το πρόβλημα του χώρου ήταν φανερό εδώ και χρόνια και στις εισόδους, που δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τους εκατομμύρια επισκέπτες. Έτσι, αν και πολλοί Παριζιάνοι δεν συμφωνούν ιδιαίτερα με την αισθητική της, το 1989 εγκαινιάστηκε η γυάλινη πυραμίδα που δεσπόζει στο προαύλιο και αποτελεί το νέο «πέρασμα» στο Λούβρο.Τα ¾ των εκθεμάτων προέρχονταν από τις βασιλικές συλλογές του παρελθόντος και το υπόλοιπο 1/4 προερχόταν από την κατασχεθείσα εκκλησιαστική περιουσία και τη δήμευση της περιουσίας των ευγενών της χώρας. 
Όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος το Λούβρο άδειασε και έμειναν εκεί μόνον έργα που ήταν δευτερεύουσας αξίας ή ήταν αδύνατον να μετακινηθούν. το 2006 είχε προϋπολογισμό 186 εκ ευρώ, 2.000 υπαλλήλους ενώ πήρε 2,5 εκ δολάρια για να επιτρέψει να γίνουν στους χώρους του τα γυρίσματα της ταινίας «Κώδικας ντα Βίντσι». 

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Μαριούπολη, χερσόνησος Κριμαίας. 29 ελληνικά χωριά. 100.000 συμπατριώτες μας που μιλούν τη Ρουμέικη γλώσσα βρίσκονται τώρα ανάμεσα σε Ρώσους και Ουκρανούς εθνικιστές στην πιο έκρυθμη περιοχή της Ευρώπης. Οι πρώτοι Ελληνες,  Ίωνες τότε, είχαν εγκατασταθεί στη χερσόνησο από τον 6ο αιώνα π.Χ, εκδιώχθηκαν αλλά το 1778 επέστρεψαν με το διάταγμα της Αικατερίνης Β΄ της Ρωσίας. Μετά την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας έπεσε και η Κριμαία, που καταλήφθηκε από τους Τατάρους. Μετά από συνεχείς Ρωσοτουρκικούς πολέμους  οι 18.391 Έλληνες μετοίκησαν από την Κριμαία στην Αζοφική ιδρύοντας εκεί την Μαριούπολη. Οι σημερινοί Ρουμαίοι είναι απόγονοι Ελλήνων μεταναστών που κατάφεραν να διατηρήσουν την γλώσσα, τα έθιμα και τις παραδόσεις της ιστορικής τους πατρίδας, έστω και αν αυτή τους πληγώνει και δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά μαζί τους.  
Ο ελληνισμός της Ουκρανίας ήταν πάντοτε φιλήσυχος και προσηλωμένος σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Έχει υψηλό επίπεδο που αναγνωρίζεται από όλους και δεν συμμετείχε ποτέ σε ακραίες πολιτικές ομάδες ή οργανώσεις. οι Ελληνες της Ουκρανίας με μητροπολιτικό κέντρο την Κριμαία –την Ταυρική των αρχαίων Ελλήνων– αποτελούν τον αρχαιότερο λαό που κατοίκησε στα εδάφη αυτά. Το 1928, μόνο στην περιοχή της Μαριούπολης, λειτουργούσαν 39 ελληνικά σχολεία πρώτης βαθμίδας και έξι της δεύτερης με 159 δασκάλους. Ολα αυτά έλαβαν τέλος τον Δεκέμβρη του 1937, όταν με απόφαση της σταλινικής ηγεσίας η ελληνική μειονότητα στοχοποιήθηκε και τα ελληνικά σχολεία έκλεισαν. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Ελληνες της Κριμαίας, μαζί με τους Τάταρους, τους Βούλγαρους και τους Αρμένιους, εκτοπίστηκαν στην Κεντρική Ασία.  Μετά τις ραγδαίες αλλαγές που άρχισαν να συντελούνται από το 1989 και μετέπειτα στην Ουκρανία, όπως και σε όλη την Σοβιετική Ένωση αναζωογονήθηκε το ελληνικό κίνημα. Τότε ιδρύθηκε ο πρώτος ελληνικός σύλλογος με πρωταρχικό σκοπό την εκμάθηση της νέας ελληνικής γλώσσας. Σηκώθηκε η ελληνική σημαία και ακούστηκε δημόσια ο εθνικός ύμνος της Ελλάδος σε κάθε γιορτή έστω και αν τα παιδιά αυτά δεν είχαν έρθει ποτέ στην μητέρα πατρίδα. 
το 91 ιδρύθηκε στη Μαριούπολη το Κολέγιο Ανθρωπιστικών Σπουδών, ένα Ινστιτούτο που διαδραματίζει σήμερα πρωτεύοντα ρόλο στην υπόθεση αναγέννησης του ελληνισμού. Τότε έκαναν την εμφάνιση τους ελληνικές  εκπομπές σε ραδιοφωνικό σταθμό και άρχισαν να κυκλοφορούν οι εφημερίδες «ΛΟΓΟΣ» και «ΧΡΟΝΟΣ». Σήμερα οι συμπατριώτες μας έχουν οργανωθεί σε 105 συλλόγους ενώ η ελληνική γλώσσα διδάσκεται σε εκατοντάδες παιδιά σε 23 σχολεία στην Μαριούπολη, του Κίεβο και την Συμφερούπολη. Εκδίδονται ελληνόγλωσσα βιβλία πάνω στα θέματα της ιστορίας, πολιτισμού και λογοτεχνίας ενώ λειτουργούν λαογραφικά συγκροτήματα .
Η ισχυρή βιομηχανική βάση της περιοχής, η αυτάρκεια των νοικοκυριών, η εργατικότητα, η ιστορική καταγωγή και η πολιτισμική συνοχή, αποτέλεσαν ισχυρά αναχώματα στο γενικότερο ρεύμα φυγής και αποδόμησης που επικράτησε από το 90 και μετά. Ενα από τα χαρακτηριστικά σημεία της Κριμαίας είναι η Γιάλτα, μια κωμόπολη που το 1900 κατοικούνταν από 10.000 Ελληνες. Βόρεια της Γιάλτας η περιοχή ονομάστηκε Λιβαδειά, εις ανάμνησιν της βοιωτικής πόλης και ο Λάμπρος Κατσώνης απέκτησε με τσαρική εντολή μια μεγάλη έκταση γης. 
Το αρχοντικό του Ελληνα συνταγματάρχη του ρωσικού στρατού που βοήθησε στην οργάνωση της επανάστασης, απαλλοτριώθηκε μετά τη σοβιετική επανάσταση, μετατράπηκε σε ξενοδοχείο με την επωνυμία «Λιβαδειά» και σ’ αυτό υπογράφτηκε τον Φεβρουάριο του 45 η περίφημη συμφωνία της Γιάλτας, με την οποία οι νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και Σοβιετική ένωση  μοίρασαν μεταξύ τους τον κόσμο.http://diasimesistories.blogspot.gr/2014/11/100000.html

Ως γνωστόν η Γη Είναι Επίπεδη ΙΙ


του Μηνά Παπαγεωργίου, 
περιοδικό mystery, τεύχος 52, Ιούνιος 2009
Η συλλογική πραγματικότητα αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τα πράγματα γύρω μας.
Ξεκινώντας από πολύ απλά πράγματα, μπορούμε με βεβαιότητα να υποστηρίξουμε ότι ένα πράσινο αυτοκίνητο είναι πράσινο, ότι η ημέρα διαδέχεται τη νύχτα, ότι ο χρόνος επεμβαίνει πάνω μας μέσω της γήρανσης και άλλα αναρίθμητα παρόμοια παραδείγματα.
Με την ίδια βεβαιότητα φυσικά θα παρέθετε κανείς και το παράδειγμα της γενικής παραδοχής της σφαιρικότητας της Γης. Είναι όμως έτσι;
Κατά καιρούς έχουμε ακούσει διάφορες εναλλακτικές θεωρίες όπως αυτή της Κούφιας ή της Κοίλης Γης. Ωστόσο όλες αυτές οι πεποιθήσεις αναπτύχθηκαν και διαδόθηκαν περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες, αποκτώντας φήμη και υπόσταση μέσω διαφόρων μυθιστορημάτων ή συγγραμμάτων φαντασίας.
Επιπροσθέτως, οι θεωρίες αυτές σχετίζονται με το εσωτερικό του πλανήτη μας, θεωρώντας κοινά παραδεκτή τη σφαιρικότητά του. Μια λιγότερo γνωστή (ιδιαιτέρως στην Ελλάδα), πλην όμως διόλου υποδεέστερη εναλλακτική θεωρία που αφορά το σχήμα του πλανήτη μας, είναι αυτή της Επίπεδης Γης (Flat Earth Theory).
Λιγότερο γνωστή, διότι η βιβλιογραφία σχετικά με αυτό το ζήτημα είναι πενιχρή, διόλου υποδεέστερη δε, γιατί πρόκειται για ιδέες και πεποιθήσεις που ακολουθούν αιώνες τώρα τις αντιλήψεις φιλοσόφων και επιστημόνων των λαών της Γης.
Ίσως κάτω από άλλο μανδύα, μέσα από διαφορετικές λέξεις και ιδεολογίες, ίδια όμως στην ουσία της. Η κατάδυση λοιπόν στην ιστορική έρευνα της γέννησης, εξάπλωσης και διατήρησης της ιδέας της θεωρίας της Επίπεδης Γης μέσα στο χρόνο, αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι το οποίο θα προσπαθήσουμε να κάνουμε όσο το δυνατόν συντομότερα μέσα στις επόμενες σελίδες…
Τι Πίστευαν οι Αρχαίοι
Για τους λαούς της μακρινής Μεσοποταμίας, η Γη είχε σχήμα επίπεδο, αυτό ενός δίσκου δηλαδή, κυβερνήτης της οποίας ήταν ο θεός Enhil. Η επιφάνεια του πλανήτη βρισκόταν δε ανάμεσα στον Ουρανό και τον Κάτω Κόσμο.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν εξίσου ότι η Γη ήταν επίπεδη και πως ο ουρανός στηριζόταν σε τέσσερις στύλους. Κάτι ανάλογο υποστήριζαν και οι Εβραίοι πως περιέγραφαν τον κόσμο μας σαν την επιφάνεια ενός κυκλικού δίσκου που βρισκόταν ανάμεσα στον Παράδεισο (ένα επίπεδο κομμάτι Γης πάνω από τα βουνά) και τον Κάτω Κόσμο (Sheol), τη γη των νεκρών.
Τα νερά παρέμεναν στη θέση τους μέσω των ορεινών όγκων (που δεν τα άφηναν να πέσουν στο κενό), ενώ υποστήριζαν πως αν κάποιος ταξίδευε αρκετά μακριά, θα μπορούσε τελικά να φτάσει στην ’κρη του Κόσμου.
Στην αρχαία Ελλάδα, η άποψη που ήθελε τη Γη επίπεδη συναντάται στους προσωκρατικούς φιλοσόφους. Ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος, ο Λεύκιππος, ήταν μερικοί μόνο από τους επιστήμονες της εποχής που ασπάζονται την ιδέα αυτή.
Με τους Πυθαγόρειους όμως οι παγιωμένες αντιλήψεις αλλάζουν, ενώ αργότερα ο Πλάτωνας, ο Εύδοξος, ο Ευκλείδης, ο Αρίσταρχος και ο Αρχιμήδης, εξελίσσουν, διαμορφώνουν και εδραιώνουν την υπόθεση για τη σφαιρικότητα του πλανήτη μας.
Εντούτοις, στους αιώνες που θα ακολουθήσουν, ορισμένοι από τους πρώιμους πατέρες της εκκλησίας επέμεναν στην θεωρία της Επίπεδης Γης. Πιο συγκεκριμένα, ο Λακτάνιος και ο Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης ακολούθησαν τη διδαχή της «βιβλικής» αυτής άποψης για το σχήμα του πλανήτη μας.
Και κάπως έτσι, η συλλογική πραγματικότητα διαχωρίστηκε στην αναπτυσσόμενη τάξη των ορθολογιστών της επιστήμης που ακολουθούσαν του Έλληνες, και τους εκπροσώπους της Εκκλησίας που χαρτογραφούσαν τον πλανήτη σαν μια επίπεδη χώρα. Ακολουθώντας λοιπόν το ρεύμα που θέλει την πιστή και κυριολεκτική ερμηνεία των Βιβλικών Κειμένων γεννήθηκε το μοντέλο της θεωρίας για την Επίπεδη Γη, έτσι όπως τουλάχιστον το γνωρίζουμε σήμερα…

Παγκόσμιος χάρτης του Κοσμά Ινδικοπλεύστη (548 μ.Χ.). Προσέξτε πως ο κόσμος παρουσιάζεται ορθογώνιος και επίπεδος!
Η Πρώτη Οργάνωση για την Επίπεδη Γη
Η αναβίωση της θεωρίας για την επίπεδη Γη στην νεώτερη ιστορία έγινε από τον ’γγλο Samuel Birley Rowbotham (1816-1884) ή απλά Parallax.
Το έργο που δημοσίευσε το 1881 με τίτλο Zetetic Astronomy: Earth Not a Globe, αποτέλεσε σταθμό στην μετέπειτα πορεία του κινήματος.
Σύμφωνα με τον Parallax, η Γη έχει το σχήμα ενός επίπεδου δίσκου, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ο Βόρειος Πόλος. Στην περίμετρο του δίσκου υπάρχει ένα τεράστιο τείχος πάγου που αποτρέπει τα νερά να «φύγουν» έξω από αυτόν. Η θεωρία του υποστήριζε επίσης πως ο Ήλιος, η Σελήνη, οι πλανήτες και τα αστέρια απείχαν μόλις μερικές εκατοντάδες μίλια από την επιφάνεια του πλανήτη μας!
Ο Parallax έγινε γνωστός στις μέρες του για τα δημόσια debates που διοργάνωνε. Απέναντί του βρίσκονταν ακαδημαϊκοί που δυσκολεύονταν να απαντήσουν στην επιχειρηματολογία του, αν κρίνουμε από τις κριτικές των μεγάλων σε κυκλοφορία εφημερίδων της εποχής!
Κύρια γραμμή του Parallax, ήταν να οδηγεί τον κόσμο σε απλά ερωτήματα ή πειράματα τύπου «κάντο μόνος σου», τα οποία φαίνεται πως ανέτρεπαν ή τέλος πάντων κλόνιζαν τις τότε δυσνόητες επιστημονικές θέσεις.
Μετά τον θάνατό του, εκατοντάδες ακόλουθοι του Rowbotham ίδρυσαν την Universal Zetetic Society (UZS), και συνέχιζαν να εκδίδουν μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα, το περιοδικό The Earth Not a Globe Review.
Αξίζει επίσης να σημειώσουμε πως οι ιδέες του Parallax αφομοιώθηκαν από την Χριστιανική Καθολική Αποστολική Εκκλησία, που ιδρύθηκε το 1896 από τον John Alexander Dowie στις ΗΠΑ. Στους χιλιάδες οπαδούς αυτής της σέκτας, η θεωρία πως ο πλανήτης μας είναι επίπεδος, διδάσκονταν κανονικά μέχρι και τα μέσα του 20ου αιώνα…

Χάρτης του κόσμου με βάση της θεωρίες του Flat Earth Society.
Η Επίπεδη Γη στον 20ο ΑιώναΤο 1956, ο Samuel Shenton ανέλαβε να περάσει τον οργανισμό του Parallax στην νέα εποχή, μετονομάζοντας το UZS σε Flat Earth Society (FES). Λίγα χρόνια αργότερα, η οργάνωση θα δεχτεί το πρώτο μεγάλο πλήγμα όταν θα αναμεταδοθούν παγκοσμίως οι εικόνες από το διαστημικό πρόγραμμα Απόλλων που έδειχνε φωτογραφίες της Γης από το διάστημα. Ο Shenton όμως δεν πτοήθηκε. Δήλωσε μάλιστα πως όλα ήταν κατασκευασμένα σε ειδικά στούντιο, και πως πίσω από αυτή την παρωδία, κρυβόταν η συγγραφική ιδιοφυία του Arthur C. Clarke!
Απαντώντας στις κατηγορίες με χιούμορ, ο Clarke έστειλε ειδοποιητήριο μήνυμα στο λογιστήριο της NASA ζητώντας να πληρωθεί για την συμβολή του στη συνωμοσία! Όπως και να έχει, το 1971 ο Shenton πέθανε και την θέση του ανέλαβε ο Charles K. Johnson του οποίου η έντονη δράση αύξησε τα ενεργά μέλη του FES από μερικές δεκάδες σε 3.000 ανθρώπους!
Ήταν ο Johnson αυτός που τόνισε το σενάριο περί παγκόσμιας συνωμοσίας ενώ επικεντρωνόταν περισσότερο στην Βιβλική ανάλυση της θεωρίας του Flat Earth.
Στα μισά του 1990 όμως, τα πράγματα πήραν καθοδική πορεία, όταν το σπίτι του Johnson (όπου και βρισκόταν ολόκληρο το αρχείο του FES) καταστράφηκε από πυρκαγιά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χαλαρώσουν οι δεσμοί επαφής μεταξύ των μελών, αφού χάθηκαν τα στοιχεία επικοινωνίας τους.
Μερικά χρόνια μετά, το 2001, ο Johnson πέθανε αφήνοντας τον οργανισμό σε αβέβαιη κατάσταση όσον αφορά το μέλλον!
Σήμερα υπάρχει μια προσπάθεια σχηματισμού ενός νέου ενοποιημένου παγκόσμιου κινήματος υποστηρικτών της θεωρίας που λειτουργεί κυρίως μέσω του ιστότοπου www.theflatearthsociety.org.
Πρόκειται για μια ηλεκτρονική αγορά συζητήσεων που αφορά θέματα που σχετίζονται με τη θεωρία της Επίπεδης Γης, με 18.000 μέχρι στιγμής εγγεγραμμένα μέλη! Εκεί μπορεί κανείς να συζητήσει είτε με υποστηρικτές της ιδέας αυτής, είτε με σκεπτικιστές που συμμετέχουν για να αποκρούουν ένα προς ένα τα επιχειρήματα των πρώτων.

Άλλος ένας υποστηρικτής της Επίπεδης Γης είναι ο καθηγητής φυσικής του πανεπιστημίου του Colorado, Albert A. Bartlett ο οποίος ίδρυσε την ομάδα New Flat Earth Society προσπαθώντας να προσαρμόσει την σύγχρονη φυσική και τα μαθηματικά με την κλασική θεωρία του Flat Earth!
Τα Επιχειρήματα των Οπαδών του Flat Earth
Ας πάρουμε όμως μια γεύση από τις θέσεις των σύγχρονων υποστηρικτών της Flat Earth Theory που απαντούν στα επόμενα ερωτήματα:
Ερώτηση: Ποια είναι η περιφέρεια και η διάμετρος της Γης;
Απάντηση: Η αληθινή περιφέρεια είναι 78.225 μίλια και η πραγματική διάμετρος είναι 24.900 μίλια.
Ερώτ.: Τι πιστεύετε πως είναι ο Ήλιος και η Σελήνη;
Απάν.: Ο ήλιος και η σελήνη, έχουν διάμετρο 32 μίλια ο καθένας, και γυρίζουν γύρω από την Γη σε ύψος 3.000 μιλίων από τον ισημερινό. Βρίσκονται δε κάπου ανάμεσα στον Βόρειο Πόλο και το τοίχος των πάγων που βρίσκεται στην άκρη του Κόσμου.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για δυο φωτεινά σημάδια, κάτι σαν προβολείς που ο Ήλιος ρίχνει στην Γη θερμό φως ενώ η Σελήνη κρύο.
Ερωτ.: Με ποιο τρόπο ερμηνεύετε την ανατολή και την δύση; Όπως επίσης, πως εξηγείτε τις εκλείψεις;
Απαν.: Βασικά, είναι θέμα προοπτικής! Πολύ απλά ο Ήλιος απομακρύνεται και κάπως έτσι μικραίνει μέχρι που «σβήνει» στα μάτια μας. Όσον αφορά τις εκλείψεις, πιστεύουμε πως υπάρχει ένα άγνωστο αστρικό σώμα το οποίο περιφέρεται γύρω από την Γη προκαλώντας αυτό το οπτικό φαινόμενο.
Ερωτ.: Είναι αλήθεια πως υπάρχουν άλλοι σφαιρικοί πλανήτες στο διάστημα;
Απαν.: Ναι! Η Γη όμως δεν είναι και αυτό διότι είναι ένας ξεχωριστός τόπος!
Ερωτ.: Και τι συμβαίνει με τους δορυφόρους μας; Πως αυτοί περιφέρονται γύρω από την Γη;
Απαν.: Είναι λάθος να πιστεύουμε πως ένα τεχνητό σώμα μπορεί να βρίσκεται ακίνητο στο διάστημα ακόμη και σε κατάσταση «τροχιάς» όπως λένε. Στην πραγματικότητα υπάρχουν ψευδό-δορυφόροι, ή πιο σωστά μυστικά κέντρα στην επίπεδη Γη μας που μεταδίδουν τα υποτιθέμενα σήματα των δορυφόρων με σκοπό φυσικά την συγκάλυψη της γεωπλανητικής αλήθειας!
Ερωτ.: Για ποιο λόγο λέτε πως είναι αδύνατη η σταθερή τροχιά ενός δορυφόρου;
Απαν.: Το φαινόμενο της βαρύτητας που βιώνουμε οφείλετε στην ανοδική επιτάχυνση της Γης της τάξης του 9,81 m/s² που εξομοιώνει αυτό που ονομάζουμε βαρύτητα. Αυτό το φαινόμενο οφείλεται στην ύπαρξη μιας κάποιας μαύρης ενέργειας! Η βαρύτητα βέβαια έτσι όπως την περιγράφουν οι συμβατικοί φυσικοί δεν μπορεί να υφίσταται διότι θα κατέρρεε ολόκληρος ο πλανήτης.
Με βάση λοιπόν το δικό μας μοντέλο, ένας δορυφόρος μπορεί να βρεθεί για μικρό χρονικό διάστημα σε πτήση επειδή οι περιστρεφόμενοι πλανήτες ασκούν έλξη στον επίπεδο κόσμο μας. Δεν πρόκειται όμως για μια σταθερή τροχιά, αλλά για ελάττωση της επιτάχυνσης του! Βέβαια στην ανθρώπινη αντίληψη θα φαίνεται εντελώς διαφορετικά…
Ερωτ.: Και τι συμβαίνει με το φαινόμενο του πλοίου όπου εξαφανίζεται στον ορίζοντα. Δεν είναι αυτό απόδειξη πως η Γη καμπυλώνει;
Απαν.: Όχι φυσικά! Μπορεί να εξηγηθεί από μια σειρά πολύπλοκων νόμων της προοπτικής. Άλλωστε έχουμε καταγράψει πολλές μαρτυρίες από άτομα που είδαν πλοία να εμφανίζονται αμέσως μετά την… «εξαφάνιση» τους!
Ερωτ.: Εφόσον λοιπόν η Γη είναι επίπεδη, γιατί το νερό δεν πέφτει από την άκρη του Κόσμου;
Απαντ.: Γύρω από τον πλανήτη και ακριβώς στην άκρη, υπάρχει ένας συνεχής «τοίχος» από σκληρό πάγο, ύψους 45 μέτρα περίπου! Αυτή η φυσική κατασκευή είναι που συγκρατεί το νερό του ωκεανού μέσα στην επίπεδη Γη μας!
Ερωτ.: Αν ο πλανήτης μας έχει το σχήμα ενός δίσκου, τότε τι βρίσκεται από την άλλη πλευρά;
Απάν.: Κανείς πραγματικά δεν γνωρίζει! Κάποιοι λένε πως υπάρχουν μονάχα πέτρες.
Ερωτ.: Η NASA και όλες οι υπόλοιπες διαστημικές οργανώσεις έχουν φωτογραφίσει από το διάστημα τον πλανήτη μας, αποδεικνύοντας πέρα από κάθε αμφιβολία πως είναι σφαιρικός! Πως εξηγείτε αυτές τις εικόνες;
Απαν.: Πολύ απλά, πρόκειται για κατασκευασμένες φωτογραφίες, το προϊόν μιας περίτεχνης συνωμοσίας…
Ερωτ.: Ναι αλλά γιατί όλη αυτή η προσπάθεια συγκάλυψης;
Απαν.: Πιθανόν ο βασικότερος λόγος είναι οικονομικός. Βλέπετε τα λεφτά που προσφέρονται για το διαστημικό πρόγραμμα, στην πραγματικότητα καταλήγουν σε διαφορετικές τσέπες, αφού τα αληθινά έξοδα είναι πολύ λιγότερα!
Συγκρίνετε την όλη επιχείρηση με μια κινηματογραφική παραγωγή: στην μεγάλη οθόνη θα δείτε πειστικά αντίγραφα από ολόκληρες φανταστικές πολιτείες ή ακόμη και από υπαρκτά μνημεία. Η κατασκευή τους σε μινιατούρες ή μέσω υπολογιστών κοστίζουν ακριβά, σίγουρα όμως δεν κοστίζουν όσο το να κτίσεις ένα πραγματικό μνημείο!
Συνεπώς, αν το διαστημικό πρόγραμμα κοστίζει επίσημα, ας πούμε 10 δισεκατομμύρια δολάρια, μονάχα τα μισά από αυτά ξοδεύονται στην κατασκευή της όλης θεατρικής παράστασης με τα αντίγραφα! Τα υπόλοιπα, διανέμονται κάτω από το τραπέζι σε «μαύρα» προγράμματα…
Αξίζει της Προσοχής μας;
Όπως τελικά όλα δείχνουν, υπάρχουν ακόμη και σήμερα χιλιάδες συνάνθρωποί μας που κυριολεκτικά πιστεύουν πως η Γη είναι επίπεδη και ότι για διάφορους λόγους συντελείται 
μια παγκόσμια συνωμοσία που αποκρύπτει το γεγονός αυτό! Φανατικοί των μονοθεϊστικών θρησκειών ή μη, οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται ανάμεσά μας, αντιλαμβανόμενοι με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο τον κόσμο γύρω μας.
Ίσως η πεποίθηση τους αυτή να οφείλετε στην ισχύ της κληροδοτημένης γνώσης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως σε περιόδους κρίσης ή σε χώρες όπου η εθνική έννοια της ταυτότητας παραμένει ακαθόριστη (όπως συμβαίνει δηλαδή στις ΗΠΑ), οι πολίτες ενστερνίζονται τυφλά σχεδόν κλασσικές, προγονικές παραδόσεις.
Η υιοθέτηση ανάλογων εναλλακτικών κοσμολογιών που έρχονται από τα βάθη του παρελθόντος, δίνουν την αίσθηση μιας συνέχειας, συνδέουν δηλαδή τους ανθρώπους του σήμερα με τους προπάτορες, προσφέροντας μια ψευδαίσθηση ασφάλειας και ενιαίας ταυτότητας.
Ταυτόχρονα, η τεχνο-φοβία των υποστηρικτών της Flat Earth Theory μαρτυρά την αδυναμία μιας μερίδας του σύγχρονου ανθρώπου να προσαρμοστεί δημιουργικά στον τεχνολογικό πολιτισμό που έχει οικοδομήσει. Αντί αυτού διακρίνει παντού ακαθόριστες συνωμοσίες και προπαγανδιστικές εικονικές πραγματικότητες!
Όπως και να έχει όμως, πρόκειται για μια γοητευτική εναλλακτική κοσμολογία, ίσως την παλαιότερη που δημιούργησε ο άνθρωπος για τον τόπο που κατοικεί.http://sfrang.blogspot.gr/search/label/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1?updated-max=2014-07-13T17:49:00%2B03:00&max-results=20&start=11&by-date=false

Augustin-Louis Cauchy (1789–1857)

...
Όποιος ασχολήθηκε στις μεταλυκειακές σπουδές με Μαθηματικά, σίγουρα άκουσε πολλές φορές το όνομα του Κοσή (Cauchy) και πιθανότατα δεν έχει άριστες αναμνήσεις από την επαφή του με τις στρυφνές αποδείξεις που φέρουν αυτό το όνομα.

Ο Κοσή γεννήθηκε σε ανήσυχους καιρούς στο Παρίσι – λίγες εβδομάδες μετά την επίθεση στη Βαστίλλη από τους επαναστάτες του 1789. Ο πατέρας του Louis-Francois ήταν φιλοβασιλικός και εργαζόταν μέχρι την επανάσταση στην Αστυνομία. Έτσι, είναι από τους πρώτους που χάνουν την εργασία τους και διαφεύγουν από το Παρίσι οικογενειακά.

Μόνο μετά τη λήξη των ημερών της «μεγάλης τρομοκρατίας» (Ροβεσπιέρος, Σαιν Ζυστ, Κουτόν) επέστρεψε ο Κοσή στο Παρίσι και αργότερα έκανε καριέρα υπό τον Βοναπάρτη. Η γνωριμία με τον γερουσιαστή Λαγκράνζ και τον υπουργό εσωτερικών Λαπλάς, ήδη διάσημοι επιστήμονες αμφότεροι, οδήγησε σε στενή οικογενειακή φιλία, η οποία βοήθησε την επιστημονική εξέλιξη του υιού Κοσή. Στο πρόσωπο του νεαρού Κοσή αναγνώρισαν οι δύο επιστήμονες μια μαθηματική ιδιοφυΐα.

Επειδή ο Λαγκράνζ ήταν βέβαιος ότι ο γιος Κοσή θα γινόταν διάσημος μαθηματικός, συμβούλεψε τον πατέρα του να τον στείλει σε ανθρωπιστικές σπουδές, ώστε παράλληλα με τα μαθηματικά «να κατέχει σωστά και τη γλώσσα του».

Στα 15 χρόνια του εισέρχεται ο Κοσή στην École Polytechnique και διδάσκεται τη Μαθηματική Ανάλυση από τον Αμπέρ, στα 18 του αρχίζει σπουδές στη Σχολή Μηχανικών για Γεφυροποιία και Οδοποιία, αυτό που λέμε σήμερα «Πολιτικών Μηχανικών».

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών εργάζεται ο νεαρός μηχανικός στο λιμάνι του Χερβούργου, απ’ όπου προγραμμάτιζε ο Ναπολέων να επιτεθεί με στόλο στα βρετανικά νησιά. Στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται ο Κοσή με μαθηματικά και δημοσιεύει μια εργασία για τη γενίκευση του θεωρήματος πολυέδρων του Όιλερ. Λόγω υπερκόπωσης παθαίνει όμως κατάθλιψη και ζει με διασαλεμένη υγεία, ψυχική και σωματική. Υποβάλλει αιτήσεις για να προσληφθεί ως καθηγητής σε διάφορες Ακαδημίες του Παρισιού, αλλά χωρίς επιτυχία.

Με την αποπομπή του Βοναπάρτη προβάλλει ο Κοσή τα καθολικά και φιλοβασιλικά φρονήματά του και παίρνει πάραυτα με μια εργασία για την κυματική θεωρία θέση καθηγητή στην École Polytechnique. Όταν απολύθηκαν για πολιτικούς λόγους (αντιβασιλικοί) οι Carnot και Monge, διορίζεται (δεν εκλέγεται) ο Κοσή στην Ακαδημία Επιστημών. Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν αμφισβητεί τις υψηλές μαθηματικές ικανότητές του, οι οποίες έτσι κι αλλιώς εντυπωσιάζουν.


Ταυτόχρονα όμως δημιουργεί ο Κοσή αντιπάθειες με τον απότομο και αλαζονικό, συχνά προσβλητικό για τους άλλους, χαρακτήρα του. Αφήνει τρία χρόνια τις πρωτοποριακές εργασίες πάνω στην Άλγεβρα του Niels Hendrik Abel στο συρτάρι της Ακαδημίας και, μετά τον πρόωρο θάνατο του σημαντικού αυτού ερευνητή (πέθανε 27 ετών), τις χαρακτηρίζει άχρηστες. Ο Άμπελ είχε προλάβει να πει για τον Κοσή: «Είναι μεν τρελός και κανείς δεν μπορεί να τον αλλάξει, αλλά είναι ο μοναδικός που ξέρει πώς πρέπει να συγκροτηθούν τα μαθηματικά!»

Ο Κοσή διδάσκει Μαθηματική Ανάλυση και ορίζει με διαφορετικό και πιο ακριβή τρόπο την έννοια του ορίου αλλά και τις συνθήκες σύγκλισης σειρών, κάτι που ταλαιπωρεί ακόμα και σήμερα πολλούς τεχνικούς και μαθηματικούς. Ήδη το 1814 εισάγει στη μελέτη συναρτήσεις με μιγαδικές μεταβλητές και διατυπώνει τις συνθήκες για τη διαφορισημότητά τους (Διαφορικές εξισώσεις Cauchy-Riemann).

Με το ομώνυμο θεώρημα για τα ολοκληρώματα επεκτείνει ο Κοσή το ολοκλήρωμα για διαδρομές στο μιγαδικό επίπεδο και διατυπώνει, γενικότερα, τα θεμέλια της Συναρτησιακής Ανάλυσης. Τα κείμενα των μαθημάτων του στο πολυτεχνείο μεταφράζονται γρήγορα σε πολλές ξένες γλώσσες και αποτελούν τη διδακτέα ύλη σε όλες σχεδόν τις πανεπιστημιακές σχολές της Ευρώπης.

Βέβαια, οι ακριβείς ορισμοί του Κοσή και οι στρυφνές έννοιες για τη σύγκλιση σειρών που εισήγαγε αυτός ο σημαντικός ερευνητής, δεν βρίσκουν ανταπόκριση στους φοιτητές, οι οποίοι ενδιαφέρονταν (μέχρι και σήμερα) για πιο εύχρηστες μεθόδους αποδείξεων.

Όμως και οι συντηρητικές πολιτικές απόψεις του Κοσή ξενίζουν και αποτελούν αντικείμενο αντιπαραθέσεων. Οι θρησκόληπτες και φιλομοναρχικές ιδέες τού καθηγητή, τις οποίες ο ίδιος προβάλλει κατά τη διάρκεια των μαθημάτων του, τον οδηγούν το έτος 1830 στην εξορία, όταν πέφτει από την εξουσία ο Βουρβόνος βασιλιάς.

Ο στενοκέφαλος Κοσή δεν θέλει να ορκιστεί πίστη στο νέο βασιλιά Louis Philippe και προτιμάει μια έδρα για θεωρητική φυσική που του προσφέρει στην Ιταλία ο βασιλιάς του Piemont. Θεωρεί μεγάλη τιμή του που έχει ως μαθητή του στην Πράγα τον εγγονό του πρώην Βουρβόνου βασιλιά και αποδέχεται εκεί τον τίτλο ευγενείας του βαρόνου, τον οποίο θεωρεί σημαντικότερο των επιστημονικών τίτλων του.

Μετά την επιστροφή του στο Παρίσι γίνεται ο Κοσή πάλι δεκτός στην Ακαδημία, χωρίς περαιτέρω διατυπώσεις, και συνεχίζει την εκτεταμένη έρευνά του. Στη δεκαετία 1839-1848 δημοσιεύονται 300 από τις 789 εργασίες που έστειλε στα επιστημονικά περιοδικά, όπου είχε καθιερωθεί πλαφόν δημοσιεύσεων, αλλιώς θα έπρεπε να δημοσιεύονται μόνο δικές του εργασίες…


Με την επανάσταση του 1848 δεν επανέρχονται στην εξουσία, όπως ήλπιζε ο Κοσή, οι Βουρβόνοι, αλλά ο Ναπολέων ΙΙΙ (ο λεγόμενος «μικρός», αν και ο χαρακτηριζόμενος «μέγας» είχε προκαλέσει πολύ μεγαλύτερη ζημιά!). Ο Κοσή δεν εκδιώκεται από την Ακαδημία και γίνεται αποδεκτό να μην ορκιστεί στο νέο Ναπολέοντα, αφού όλοι ήξεραν πόσο στενόμυαλος ήταν σε πολιτικά θέματα.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του αναλώνεται ο μεγάλος αυτός επιστήμονας σε καυγάδες με άλλους μαθηματικούς για τα πρωτεία σε μαθηματικές αποδείξεις. Επειδή πολλά από αυτά που δημοσίευαν νεότεροι μαθηματικοί σίγουρα τα είχε σκεφτεί ήδη ο Κοσή, ίσως να τα υπονοούσε κιόλας σε διάφορες δημοσιεύσεις του, πολλές από τις οποίες δεν δημοσιεύονταν, όπως προαναφέρθηκε, ξεκίνησε ο ίδιος αντιδικίες και δίκες εναντίον συναδέλφων του.

Σήμερα, πάνω από 150 χρόνια μετά το θάνατό του, αρκεί να κοιτάξουμε στα περιεχόμενα ενός μαθηματικού βιβλίου, για να καταλάβουμε πόσο σημαντικό ήταν το έργο αυτό του ιδιοφυούς ερευνητή. Για τις πολιτικές αντιλήψεις του ελάχιστοι γνωρίζουν σήμερα, μια και η κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη Γαλλία και στην Ευρώπη έχει αλλάξει εκ βάθρων.http://sfrang.blogspot.gr/2010/06/augustin-louis-cauchy-17891857.html

Georges-Louis Leclerc de Buffon (1707-1788)

...
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1707 γεννήθηκε στην πόλη Montbard της Βουργουνδίας ο Georges-Louis Leclerc. Όταν ο μικρός ήταν 10 ετών κληρονόμησε η μητέρα του μια μεγάλη περιουσία με εκτεταμένες καλλιέργειες στις περιοχές Buffon και Montbard. Έτσι συμπληρώθηκε το οικογενειακό όνομα με τον τίτλο de Buffon.

Ο Μπουφόν (Μπυφόν) επισκέφτηκε ένα σχολείο Ιησουιτών στην Ντιζόν και στη συνέχεια σπούδασε κατόπιν πιέσεων του πατέρα του νομικά, αν και ο ίδιος συμπαθούσε περισσότερο τα μαθηματικά, την ιατρική και τη βιολογία. Με την πάροδο των ετών μετατόπισε όμως το ενδιαφέρον του στα επιστημονικά αντικείμενα που αγαπούσε. Σύντομα διατύπωσε δε τον τύπο για το αλγεβρικό διώνυμο, τον οποίο είχε όμως ήδη ανακαλύψει ο Νεύτων.

Χωρίς οικονομικά προβλήματα, λόγω της μεγάλης περιουσίας, ασχολήθηκε ο Μπουφόν με διάφορα προβλήματα της μηχανικής, της γεωμετρίας, της θεωρίας αριθμών, του διαφορικού και ολοκληρωτικού λογισμού και με το πρόβλημα του Petersburg από τη θεωρία πιθανοτήτων: μπορεί κάποιος να κερδίσει σίγουρα όταν παίζει συνεχώς και διπλασιάζει τα χρήματα που ποντάρει;

Όταν ήταν 25 ετών κληρονόμησε ο Μπουφόν την περιουσία της μητέρας του και έπρεπε στο εξής να ασχολείται ο ίδιος με τις καλλιέργειες. Αυτή η απασχόληση και τα έσοδα που προέκυπταν, αφενός του έδωσαν τη δυνατότητα να μελετήσει θέματα βιολογίας και φυτολογίας, αφετέρου να γίνεται, λόγω πλούτου, ευχαρίστως δεκτός στα σαλόνια των αριστοκρατών. Κάποια στιγμή προσλήφθηκε δε ως ειδικός για θέματα ξυλείας, ώστε να συμβουλεύει το πολεμικό ναυτικό για την ποιότητα του ξύλου ναυπήγησης. Με τη δημοσίευση του βιβλίου του «Mémoire sur le jeu de franc-carreau», αλλά και λόγω των κοινωνικών σχέσεών του, έγινε σε ηλικία 26 ετών μέλος της Ακαδημίας Επιστημών το έτος 1733.

Ο Μπουφόν μεταφράζει το έτος 1740 το βιβλίο του Νεύτωνα «Method of Fluxions and Infinite Series» και γράφει έναν εκτεταμένο πρόλογο για τη γαλλική έκδοση. Εντωμεταξύ είχε διοριστεί διαχειριστής του βασιλικού βοτανικού κήπου, τον οποίο επιμελήθηκε με ιδιαίτερη προσοχή και παραμένει μέχρι σήμερα επισκέψιμος ως «Jardin des Plantes».

Μαζί με τον Louis Jean-Marie Daubenton (1716-1800) ξεκινάει ο Μπουφόν τη συγγραφή μιας «Γενικής Ιστορίας της Φύσης» (Histoire naturelle, générale et particulière), η οποία προγραμματίζεται να περιλάβει σε 50 τόμους θέματα για τη δημιουργία του κόσμου, τα ορυκτά, την εξέλιξη των οργανισμών και ειδικότερα τα διάφορα ζωικά είδη. Ήδη με τους πρώτους τόμους που δημοσιεύτηκαν από το 1749 προκύπτει σύγκρουση με τον εκκλησιαστικό μηχανισμό, γιατί στην Ιστορία του ισχυριζόταν ο Μπουφόν «αιρετικά» πράγματα, π.χ. ότι η Γη πρέπει να προέκυψε από τη σύγκρουση ενός κομήτη με τον Ήλιο, ότι η κίνηση των πλανητών ορίζεται από συγκεκριμένες εξισώσεις της μηχανικής και δεν εξαρτάται από οποιαδήποτε θεϊκή εύνοια ή παρέμβαση.
Επίσης ο Μπουφόν διατύπωσε την υπόθεση ότι όλα τα ζωικά και φυτικά είδη εξελίχθηκαν από αρχικές μορφές ζωής και αυτή η εξέλιξη οφειλόταν στις κλιματικές μεταβολές. Στην Ιστορία του αναφέρεται ακόμα ότι ανατομικές μελέτες σε ανθρώπους και πιθήκους δείχνουν ότι τα δύο αυτά είδη πρέπει να είχαν στο παρελθόν κοινούς προγόνους, η δε ηλικία της Γης πρέπει να είναι της τάξης των 75.000 ετών και όχι 6.000 που ισχυριζόταν (και ισχυρίζεται ακόμα) η Εκκλησία.

Όσο ζούσε ο Μπουφόν είχαν εκδοθεί 36 τόμοι της Ιστορίας του και πρέπει να ήταν από τα πιο διαδεδομένα βιβλία της εποχής του Διαφωτισμού. Λόγω δε του καλλιεργημένου γλωσσικού στιλ που χρησιμοποιούσε ο Μπουφόν, τα κείμενά του θεωρούνταν υπόδειγμα γαλλικής γλώσσας και αξιοποιούνταν μέχρι τον 20ο αιώνα στα σχολικά αναγνωστικά βιβλία.

Ο βασιλιάς απένειμε στον Μπουφόν το έτος 1773 τον τίτλο του κόμη, οπότε το επώνυμό του επεκτάθηκε για άλλη μια φορά σε Leclerc Comte de Buffon. Δημοσίευσε ακόμα πολλές μελέτες για τη θεωρία πιθανοτήτων και σε σχέση με τυχερά παιχνίδια, παρ' ότι ο ίδιος ποτέ δεν συμμετείχε σ' αυτά.

Ο γιος του Μπουφόν, τον οποίο απέκτησε από τον ένα εκ των δύο γάμων του, δεν ασχολήθηκε με τα μαθηματικά, όπως ήθελε ο πατέρας του, αλλά περισσότερο με την πολιτική. Μετά τον θάνατο του Μπουφόν το έτος 1788 και αφού είχε ξεσπάσει η γαλλική επανάσταση, ο γιος του καρατομήθηκε στη γκιλοτίνα.
http://sfrang.blogspot.gr/2008/08/georges-louis-leclerc-de-boufon-1707.html