Απίστευτες ιατρικές αλήθειες για τον κάθε λαό

Κυριακή, 23 Ιουνίου 2013

Απίστευτες ιατρικές αλήθειες για τον κάθε λαό

Σήμερα σε ολόκληρο τον πλανήτη, υπάρχουν περίπου 200 χώρες...


Για την ακρίβεια 196. Γνωρίζετε μήπως σε ποια χώρα ζουν οι περισσότερο παχύσαρκοι άνθρωποι; Ποια περιοχή του πλανήτη, έχει τους μικρότερους σε ηλικία ανθρώπους; Μήπως ξέρετε ποια χώρα δεν έχει καθόλου λίμνες ή ποτάμια και οι κάτοικοι της πίνουν νερό από την αφαλάτωση των φυτών; Ποια χώρα έχει τους περισσότερους φυλακισμένους; και αντίθετα σε ποια χώρα επί του πληθυσμού της, είναι οι πιο μορφωμένοι άνθρωποι; Διαβάστε το κείμενο και δεν θα το πιστεύετε.







Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τη χώρα που ο μισός της πληθυσμός είναι κάτω από τα 15 χρόνια. Αυτή είναι η Νιγηρία όπου σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, το 49% των Νιγηριανών δεν έχουν μπει καν στην εφηβεία.







Στον αντίποδα η χώρα όπου οι κάτοικοι της πεθαίνουν με γοργούς ρυθμούς, τόσο από ασθένειες, όσο και λόγω της ηλικιακής σύνθεσης είναι η Ουκρανία. Κάθε χρόνο πεθαίνουν 8 άνθρωποι στους 100 και δεν αντικαθίστανται από τις γέννες, που σημαίνει ότι μέχρι το 2050, η Ουκρανία θα έχει χάσει το 30% του συνολικού της πληθυσμού.







Το Nauru, είναι ένα μικρό νησάκι κοντά στην Ινδονησία, στον νότιο Ειρηνικό, πλούσιο σε φωσφορικό αλάτι. Οι κάτοικοί του είναι οι πιο παχύσαρκοι και υπέρβαροι κάτοικοι στον κόσμο. Το 95% του πληθυσμού του είναι υπέρβαρο. Και μην νομίζετε ότι πρόκειται για κάποια επιδημία, ή χρωμοσωμική ανωμαλία. Όταν ευημέρησε πριν λίγες δεκαετίες λόγω των εξαγωγών αλατιού, οι κάτοικοι γνώρισαν και λάτρεψαν το fast food.







Οι πιο μορφωμένοι άνθρωποι στον κόσμο ζουν στον Καναδά. Το 50% του πληθυσμού έχει ανώτερη εκπαίδευση. Ακολουθούν το Ισραήλ με 45% και η Ιαπωνία με 44%. Αντίθετα η χώρα με τους περισσότερους φυλακισμένους στον κόσμο είναι η γειτονική με τον Καναδά, ΗΠΑ. Στις φυλακές των Ηνωμένων Πολιτειών βρίσκονται σήμερα περισσότεροι από 2,2 εκατομμύρια εγκληματίες.







Στην Παπούα- Νέα Γουινέα, η επίσημη γλώσσα είναι τα Αγγλικά. Όμως Αγγλικά μιλάει μόνο το 2% του πληθυσμού. Στο νησί μιλιούνται συνολικά 820 διαφορετικές γλώσσες, ή αλλιώς, το 12% των γλωσσών όλου του πλανήτη.







Η χώρα που δεν έχει ποτάμια και λίμνες είναι η Σαουδική Αραβία και οι γαστρεντερίτιδες θερίζουν κυρίως στα χωριά. Το νερό που πίνουν είναι από αφαλάτωση των φυτών.



tuned.gr

Βίκτωρ Ουγκώ: Ο Γάλλος βάρδος του μεγαλείου της Ελληνικής Εθνικής Ιδέας

Βίκτωρ Ουγκώ: Ο Γάλλος βάρδος του μεγαλείου της Ελληνικής Εθνικής Ιδέας

Written By φιλίστωρ Ι. Β. Δ. on 21 Ιουνίου 2013 | 6/21/2013 05:12:00 μ.μ.

Βίκτωρ Ουγκώ

Ο μεγάλος μυθιστοριογράφος και ποιητής Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885) υπήρξε ένας συνεπής αναγνώστης των Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και ανυπόκριτος θαυμαστής τους. Στα γραπτά του έκανε δεκάδες κολακευτικές αναφορές στα έργα τους, τα οποία και τοποθετούσε στην κορυφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Π.χ. έγραφε για τον Όμηρο: 

"Ο 'Ομηρος είναι η μεγαλοφυΐα που λύνει αυτό το ωραίο πρόβλημα της Τέχνης, το ωραιότερο ίσως απ΄όλα, την αληθινή απεικόνιση της ανθρωπότητας, που κατορθώνεται με την μεγέθυνση του ανθρώπου, δηλαδή με την γενεσιουργία του πραγματικού μέσα στο ιδανικό. Μύθος και Ιστορία υπόθεση και παράδοση, χίμαιρα και επιστήμη, συνθέτουν τον Όμηρο. Δεν έχει βάθος και γελάει. όλα τα βάθη των παλαιών εποχών μετακινούνται, αχτινοβολούν φωτισμένα, στο απλόχερο γλαυκό διάστημα του πνεύματος αυτού..." 

"Ο Ελληνικός πολιτισμός με την ποίηση και την τέχνη είχε τέτοια δύναμη, ώστε πολλές φορές νικούσε και τον πόλεμο. Οι Σικελοί, λέει ο Πλούταρχος, εξαιτίας του Νικία, ελευθέρωναν τους Έλληνες αιχμαλώτους που τραγουδούσαν στίχους του Ευρυπίδη."

 Ο ρομαντισμός του Ουγκώ και η πίστη του στις Ιδέες ως αυθύπαρκτες έννοιες που καθορίζουν την Ιστορία και τον πολιτισμό, τον έστρεψε σταδιακά υπέρ του αναδυόμενου Ελληνικού Έθνους ως αληθινού συνεχιστή του Αρχαίου Ελληνικού κλέους. «Ο κόσμος είναι μία διεύρυνση της Ελλάδος και η Ελλάς είναι ο κόσμος σε σμίκρυνση» έλεγε χαρακτηριστικά. Ως γνήσιος πνευματικός άνθρωπος προσπαθούσε να αναδείξει την υπεροχή του Πνεύματος έναντι της Ύλης και ως αξιοσημείωτο παράδειγμα θεωρούσε την διάρκεια και την διαχρονική επικαιρότητα του Αρχαίου Ελληνικού πνεύματος έναντι της προσωρινότητας άλλων εμπορικών και οικονομοκεντρικών Αρχαίων πολιτισμών. Αναφέρει σχετικά:

"Χορτάρι φυτρώνει στα έξη σκαλοπάτια του βήματος που μιλούσε ο Δημοσθένης και ο Κεραμεικός είναι ένα φαράγγι γεμάτο μαρμάρινη σκόνη που ήταν το παλάτι του Κέκρωπος. Ο ναός του Θησέα ανήκει στα χελιδόνια και οι κατσίκες βόσκουν πάνω στην Πνύκα, η Ελληνική Ιδέα όμως είναι ζωντανή, η Ελλάδα είναι Θεά. Το να είσαι ένα ταμείο είναι κάτι που περνάει, το να είσαι όμως σχολή είναι κάτι που διαρκεί."

"Είναι θαυμαστή η δύναμη του φωτεινού λυτρωμού της Ελλάδας ακόμη και σήμερα που μπροστά στα μάτια μας υπάρχει η Γαλλία. Η Ελλάδα δεν έκανε αποικίες χωρίς να εκπολιτίζει και έτσι αποτελεί παράδειγμα για πολλά νέα κράτη. Δεν αρκεί να αγοράζεις και να πουλάς..."

"Η Τύρος αγόραζε και πουλούσε. Η Βυρητός αγόραζε και πουλούσε και η σιδώνα αγόραζε και πουλούσε. Που είναι τώρα αυτές οι πολιτείες; Η Αθήνα δίδασκε. Ακόμη και σήμερα είναι μια πρωτεύουσα της ανθρώπινης σκέψης."

Χάρις αυτή την πνευματική παρακαταθήκη ο Ουγκώ μοιραία υποστήριξε με θέρμη την προσπάθεια των Ελλήνων να αποτινάξουν τον Οθωμανικό ζυγό. Οι πρώτες ποιητικές αναφορές του Ουγκώ σχετικά με τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων εμφανίζονται το 1826 με τη δημοσίευση στο γαλλικό Τύπο του ποιήματος "Τα Κεφάλια του Σαραγιού" (Les têtes du serail), εμπνευσμένου από την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου, όπου εμφανίζονται μεταξύ των 6000 κεφαλών, που είχαν αποσταλεί στο σαράγι να συνομιλούν μεταξύ τους τα τρία κεφάλια του Μάρκου Μπότσαρη, του Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ και του Κωνσταντίνου Κανάρη. Το 1827 συνθέτει τα ποιήματα "Ναβαρίνο" (Navarin) και "Ενθουσιασμός" (Enthousiasme) και την επόμενη χρονιά τα "Κανάρης" (Canaris), "Λαζάρα" (Lazzara) καθώς και το περίφημο "Ελληνόπουλο" (L' enfant) στο οποίο αναφέρεται με μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση στην σφαγή των Ελλήνων της Χίου από τους Τούρκους. Όλα τα παραπάνω ποιήματα περιελήφθησαν στη συλλογή "Τα Ανατολίτικα" που εκδόθηκε αρχικά στην Γαλλία.

Μετά την μερική απελευθέρωση της Ελλάδας, ο Ουγκώ, σε αντίθεση με την επίσημη πολιτική της Γαλλικής κυβέρνησης και του Ναπολέοντα Γ', δεν έπαψε να υποστηρίζει δημοσίως τις Ελληνικές προσπάθειες για Εθνική αποκατάσταση, καθώς θεωρούσε το Ελληνικό Έθνος ένα από τα Ιστορικότερα της Ευρώπης. Σύμφωνα με τον Ροζέ Μιλλιέξ όταν ο Ουγκώ στις 25 Αυγούστου 1856 έλαβε την αλυτρωτική εφημερίδα του πατρινού δημοσιογράφου Ρηγόπουλου "Ελληνική σημαία" η οποία κυκλοφορούσε και στα Γαλλικά, τη διάβασε, όπως έγραψε,«με θερμό ενδιαφέρον», τoν συνεχάρη ως «σημαιοφόρο της ελευθερίας» και τον ενεθάρρυνε να εξακολουθήσει να εργάζεται «για την ένωση των λαών», γιατί, όπως είπε:

«στα πιο ένδοξα έθνη, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στη Γαλλία, πέφτει η τιμή να δώσουν το παράδειγμα. Αλλά πρέπει να ξαναγίνουν κυρίαρχα. Πρέπει να ξαναβρούν το πρόσωπο τους. Πρέπει η Ελλάδα να ολοκληρώσει την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, πρέπει η Ιταλία να απαλλαγεί από την Αυστρία, πρέπει η Γαλλία να γκρεμίσει την Αυτοκρατορία. Όταν αυτοί οι μεγάλοι λαοί θα βρεθούν έξω από τα σάβανα τους, θα φωνάξουν: Ενωση! Ευρώπη! Ανθρωπότητα! Εδώ βρίσκεται το μέλλον: η φωνή της Ελλάδας θα είναι μια από εκείνες που θα ακουστούν περισσότερο». Του σημείωσε ακόμη: «Εδώ και ήδη πολλά χρόνια αγωνίσθηκα και πολέμησα για την απελευθέρωση της Ελλάδος• σας ευχαριστώ που το θυμάστε... Ας γίνουμε, άτομα και λαοί, όσο γίνεται λιγότερο εγωιστές και όσο γίνεται περισσότερο άνθρωποι. Ζητωκραυγάστε ''Ζήτω η Γαλλία! ",την ώρα που εγώ θα φωνάζω: "Ζήτω η Ελλάδα!"». Κατά την άποψη του Ουγκώ, δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι λαοί. Είχε γράψει:« Έχω για όλα τα έθνη βαθύ σεβασμό κι όσο πιο μικρός είναι ένας λαός,τόσο ο σεβασμός μου είναι μεγαλύτερος».

Το ενδιαφέρον του Ουγκώ για την ελεύθερη πλέον Ελλάδα φάνηκε ιδιαίτερα και σε σχέση με το κρητικό ζήτημα και τις θυσίες των Κρητών για "Ένωση" που συγκλόνησε την Ευρώπη. Το διάστημα της Κρητικής Επανάστασης του 1866 – 1869 δημοσιεύει τρεις επιστολές υπέρ των Κρητών στον ευρωπαϊκό τύπο το Δεκέμβριο του 1866, το Φεβρουάριο του 1867 και το Φεβρουάριο του 1869, παρά το γενικότερο αρνητικό για τα ελληνικά ζητήματα κλίμα της εποχής.  Η επανάσταση τους φαινόταν ότι δεν θα έφερνε το ποθητό για αυτούς αποτέλεσμα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον Ουγκώ να γράψει την «Πρώτη Επιστολή στους Κρήτες», για να τους δώσει θάρρος καθώς σημείωσε ο ίδιος. Έγραψε μεταξύ άλλων:

«Επιμένετε. Εστω και καταπνιγμένοι θα θριαμβεύσετε... Η κατάπνιξη μιας επανάστασης δεν σημαίνει καθόλου κατάργηση των αρχών της... Το δίκιο δεν καταποντίζεται. Κύματα γεγονότων το σκεπάζουν, αλλά ξαναπροβάλλει...Έλληνες της Κρήτης έχετε το δίκιο με το μέρος σας κι έχετε μαζί σας τη λογική. Να υπάρχει πασάς στην Κρήτη δεν το χωράει μυαλό ανθρώπου. Εκείνο που ισχύει για την Ιταλία, ισχύει και για την Ελλάδα. Δεν μπορεί να δοθεί η Βενετία στη μία χωρίς να δοθεί η Κρήτη στην άλλη. Δεν μπορεί η ίδια αρχή να λέει «ναι» στη μια και να αρνιέται στην άλλη... Στο μεταξύ το αίμα κυλάει κι η Ευρώπη το ανέχεται. Αρχίζει να το συνηθίζει... Να έχεις το ξίφος στο πλευρό και να παρακολουθείς ήρεμος τις σφαγές!... Το κρητικό ζήτημα έχει πια τεθεί. Θα λυθεί και θα λυθεί όπως όλα τα ζητήματα αυτού του αιώνα, προς την κατεύθυνση της απολύτρωσης. Η Ελλάδα ακέραιη, η Ιταλία ακέραιη, πάνω από τη μια η Αθήνα, πάνω από την άλλη η Ρώμη,να αυτό που εμείς, Γαλλία, χρωστάμε στις μάνες μας».

Σε άλλο μήνυμα του προς τους σκλαβωμένους Κρήτες,το 1867, ο Ουγκώ θα γράψει μεταξύ άλλων: "Η Κρήτη είναι η Ελλάδα. Υπολογίζετε σε εμένα ως συγγραφέα και πολίτη... Ανήκω στην Ελλάδα όσο και στη Ιταλία. θα έδινα για την Ελλάδα τους στίχους μου όπως ο Τυρταίος και το αίμα μου όπως ο Βύρωνας... Η ιερή σας πατρίδα έχει την πιο βαθιά μου αγάπη. Σκέφτομαι την Αθήνα όπως σκέπτεται κανείς τον ήλιο». Και υπέγραψε: «Ο αδελφός σας Βικτόρ Ουγκό».

Η Ελλάδα προκάλεσε το ενδιαφέρον του Ουγκώ και σε άλλες περιπτώσεις. Κι επειδή είναι επίκαιρο το ζήτημα της επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα στον τόπο από τον οποίο τα πήρε ο Ελγιν πρέπει να σημειωθεί ότι ο Ουγκώ ήταν ένας από τους πρώτους που εξέφρασε τον αποτροπιασμό του για το πολιτιστικό αυτό έγκλημα. Στην πολύπτυχη ωδή του «Στη θριαμβευτική Αψίδα» (A l'Arc de Triomphe) έγραψε (σ.σ. η απόδοση στα ελληνικά είναι του Κωστή Παλαμά): «Η Αθήνα λυπημένη είναι, κρύβει στου Παρθενώνα το μέτωπο του κανονιού και του Άγγλου τα σημάδια και των ναών της κλαίοντας τα ρημάδια,τον Έλληνα ονειρεύεται, της τέχνης το καμάρι,που σκόρπισεν εκεί όπου των Προπυλαίων υψώνεται γραμμένη η εικόνα, σκόρπισ'εκεί με του δικού του του χεριού τη χάρη/κάτι πανώριο σα χαμόγελο του ανθρώπου».

Ο θάνατός του, τέλος, είχε μεγάλο αντίκτυπο στην Ελλάδα και στο σύνολό του σχεδόν ο ελληνικός Τύπος κάλυψε με λεπτομέρειες το γεγονός της απώλειας του διακεκριμένου φιλέλληνα συγγραφέα, ενώ ο Εμμανουήλ Ροΐδης έγραψε μια συγκινητική νεκρολογία. Μάλιστα πραγματοποιήθηκαν τελετές στην Αθήνα προκειμένου να τιμηθεί ο μεγάλος νεκρός αντίστοιχες με αυτές, που έλαβαν χώρα στη Γαλλία. Στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ουγκώ,το 1902, ο Παλαμάς από το βήμα του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός» του αφιέρωσε λίγους στίχους:


«Σ' εσένα ο ύμνος, που έσπειρες και λόγοι ξαναβλάστησαν η Ωδή,το Δράμα,η Σάτιρα,κ' η επική Καλλιόπη. Από βοριά προφητικού και ανταρτικού το φύσημα/τρέμουν ακόμα ολόγιομοι τη Φαντασίας οι τόποι.
Μα πρώτα απ' όλα ευλογητός και παινεμένος που έκραξες-Ω Μισολόγγι! Μπότσαρη! Κανάρη! Κρήτη! Ελλάδα!...»

(για την συναρμολόγηση και μόνο) Ι. Β. Δ.

Πηγές

 http://el.wikipedia.org/wiki/ Βίκτωρ Ουγκώ

http://hellenica.blogspot.gr/2007/02/l-enfant.html 

http://proskynitis.blogspot.gr/2011/02/blog-post_2610.html

Βίκτωρ Ουγκώ, Φιλοσοφία και φιλολογία, εκδόσεις Αναγνωστίδη

 http://www.istorikathemata.com

Περί πολιτικών: Αριστείδης ο Δίκαιος

Η πολιτική επιστήμη βασίζεται στην πείρα σε σχέση με την κοινωνική ζωή και με αυτήν ασχολείται, γράφει ο Αριστοτέλης. Οι ανώριμοι που παρασύρονται από τα πάθη τους δεν κάνουν για πολιτική, συνεχίζει ο Έλληνας φιλόσοφος στα «Ηθικά Νικομάχεια», καθότι ενεργούν υπό το κράτος αυτών. Σ’ αυτούς του ανθρώπους η όποια γνώση είναι ανώφελη.
Πράγματι στις ημέρες μας η πολιτική απαρτίζεται από άτομα, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες θα αποκλείονταν παντός αξιώματος. Στην εποχή της διαστρέβλωσης αποφασίσαμε να σας δείξουμε ότι ακόμα και κάτω από τρομερή πίεση ο πολιτικός έχει την ευκαιρία να παραμείνει πολιτικός και να μην μετατραπεί σε πολιτικάντη. Αρκεί και ο λαός να έχει την ανάλογη παιδεία και πάνω απ όλα έμφυτο το αίσθημα του αγνού πατριωτισμού.
Ο λόγος για τον Αριστείδη, ο οποίος ονομάστηκε δίκαιος γιατί αγαπούσε πάνω απ όλα το δίκιο. Απέφευγε να λέει ψέματα, ποτέ του δεν κολάκευε αλλά ούτε και κορόιδευε. Έζησε στην Αθήνα την εποχή της περσικής απειλής που εκδηλωνόταν με όπλα και όχι με δάνεια. Ουδέποτε εκμεταλλεύτηκε χρήματα του Δημοσίου. Ο Αριστείδης προτιμούσε την αριστοκρατική, τουτέστιν αξιοκρατική, κυβέρνηση και όχι την δημοκρατική ή την απολυταρχική. Θεωρούσε πως πρέπει να κυβερνούν οι άξιοι, όπως πρέπει να χειρουργούν οι ικανοί γιατροί, να αγωνίζονται σε μια ομάδα οι καλύτεροι αθλητές κ.ο.κ. Σ’ αυτή του την πεποίθηση είχε αντίπαλους αυτούς που αρέσκονταν στο να κολακεύουν τις αδυναμίες του όχλου.
Έμενε ατάραχος στις πολιτικές διακυμάνσεις, εν αντιθέσει με τους αντιπάλους του, οι οποίοι υπερηφανεύονταν, όταν είχαν την εξουσία στα χέρια τους, ενώ σε περίπτωση που έχαναν στις εκλογές έβριζαν, απειλούσαν και συκοφαντούσαν. Καλή ώρα σαν σήμερα, αφού από την Αρχαία Αθήνα έχουν υιοθετηθεί εκτός των καλών και άσχημα κατάλοιπα της τότε εποχής. Μην ξεχνάμε ότι στην… δημοκρατική Αθήνα καταδικάστηκε σε θάνατο ο μεγαλύτερος φιλόσοφος της γνωστής ιστορίας, ο Σωκράτης.
Στον Αριστείδη είχε ανατεθεί το αξίωμα να φροντίζει για τα έσοδα του Δημοσίου. Από αυτήν του την θέση ξεσκέπασε πολλούς υπαλλήλους που ήταν καταχραστές. Αυτή του η πολιτική ξεσήκωσε αντιδράσεις από κηφήνες της λαϊκής περιουσίας που δρουν και ξεζουμίζουν πλούτο μέχρι και στις μέρες μας. Οι εχθροί του κατόρθωσαν να επηρεάσουν τον Θεμιστοκλή και έτσι ο αξιοκράτης πολιτικός εξορίστηκε με την μέθοδο του εξοστρακισμού.
Οι πολίτες πάνω σε ένα θραύσμα πήλινου αγγείου (όστρακο) έγραφαν το όνομα του πολίτη του οποίου την εξορία επιθυμούσαν. Μερικοί από αυτούς δεν ήξεραν γράμματα, γι αυτό κατάφευγαν σε μορφωμένους. Κάποιος πλησίασε τον Αριστείδη, χωρίς να τον γνωρίζει, και του ζήτησε να γράψει το όνομα «Αριστείδης» πάνω στο όστρακο.
-Γνωρίζεις τον Αριστείδη;, τον ρώτησε.
-Όχι απλά έχω βαρεθεί να τον λένε δίκαιο όλη την ώρα, απάντησε.
Χωρίς δεύτερη κουβέντα και δισταγμό ο Αριστείδης έγραψε το όνομά του πάνω στο όστρακο. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν το μεγαλείο ψυχής του Έλληνα πολιτικού που δεν επέτρεπε στα πάθη του να ανατρέψουν στο μυαλό και την καρδιά του το αίσθημα του δικαίου.
Στο σημερινό ελληνικό κράτος αυτό που ακούμε όλη την ώρα από πολιτικάντηδες είναι το «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς». Σίγουρα υπάρχουν και πολιτικοί που προσπαθούν, παρ’ όλες τις πιέσεις, να αντισταθούν όσο αντέχουν στις επιταγές της παγκόσμιας διαπλοκής. Ωστόσο τότε τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα, αφού η Ελλάδα απειλείτο  από τον στρατό της τεράστιας και πολυεθνικής Περσικής Αυτοκρατορίας.
Μετά τις Θερμοπύλες οι Πέρσες θέλησαν να κατευθυνθούν στην Αθήνα. Ο Θεμιστοκλής στα δύσκολα ανακάλεσε τον Αριστείδη από την εξορία. Ο μεγάλος αυτός Έλληνας γύρισε πίσω διατηρώντας τον ίδιο ακέραιο χαρακτήρα και έχοντας ακόμα μεγαλύτερη αγάπη για την πατρίδα. Οι Πέρσες σκέφτηκαν να διχάσουν τους Έλληνες. Μέσω απεσταλμένων (συγκρίνετε στο μυαλό σας τις ομοιότητες με το σήμερα) υπόσχονταν στους Αθηναίους χρήματα και δόξα εις βάρος της Σπάρτης, μεγάλη αντιπάλου της Αθήνας, με αντάλλαγμα την υποχώρησή τους. Τους υπόλοιπους Έλληνες δε, τους απειλούσαν και τους φοβέριζαν.
Συγκαλείται πολιτική συνέλευση με την παρουσία Αθηναίων, Περσών και Σπαρτιατών και την πίεση για τον Ελληνισμό να αυξάνεται ασφυκτικά. Ήρθε η ώρα του Αριστείδη να τοποθετηθεί. Στρέφεται αρχικά προς τους Σπαρτιάτες που φοβούνταν ότι θα ενδώσουν οι Αθηναίοι: Αντιπρόσωποι της Σπάρτης, όταν γυρίσετε στην πατρίδα σας να διακηρύξετε πως δεν υπάρχει ούτε επάνω στην γη ούτε κάτω από το έδαφος τόσο χρυσάφι, για το οποίο οι Αθηναίοι θα πουλούσαν την ελευθερία των Ελλήνων. Και σεις Ασιάτες, να απαντήσετε στους ανωτέρους σας ότι όσο ο ήλιος δεν αλλάζει την πορεία του στον ουρανό, οι Αθηναίοι δεν θα πάψουν ποτέ να αγωνίζονται για την ελευθερία.
Τα λόγια του Αριστείδη έφεραν ενθουσιασμό στους περισσότερους. Οι Πέρσες κατεβαίνουν με πολυάριθμο στρατό στην Αττική. Ο Αθηναίος πολιτικός τιμώρησε παραδειγματικά εκείνους που πρότειναν την συνεργασία με τους Πέρσες και συνέχισε με την εκκένωση των Αθηνών προς την Σαλαμίνα. Ακολούθησε η μάχη των Πλαταιών όπου οι μπαρουτοκαπνισμένοι Έλληνες θριάμβευσαν εναντίον του περσικού «γίγαντα».
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
ΠΥΓΜΗ.gr

Για να βλέπετε τα αξιοθέατα χωρίς να χρειάζεται να φύγετε από το δωμάτιο

Από τον Τάμεση μέχρι το Σίδνεϊ αυτά τα δωμάτια έχουν την καλύτερη θέα που μπορείτε να βρείτε σε ξενοδοχεία. Ταξιδιωτικό περιοδικό έφτιαξε μία λίστα με τα πιο εντυπωσιακά αξιοθέατα που φαίνονται από δωμάτια ξενοδοχείων.

Τα παρακάτω δωμάτια υπόσχονται ότι τα μάτια σας θα απολαύσουν τη θέα και δεν θα ξεχάσουν ποτέ τη διαμονή.


Resort Anse Chastanet, Βουνό Jade στην Αγία Λουκία


Ritz-Carlton, Σιγκαπούρη


Plaza Athenee, Παρίσι


Corinthia Hotel, Λονδίνο


Mandarin Oriental, Σαν Φρανσίσκο


Pangu 7-Star Hotel, Πεκίνο


Oberoi Amarvilas, Ινδία


Hotel Salto Chico, Παταγονία


Four Seasons Hotel, Σίδνεϊ


Trump Hotel, Σικάγο


Penthouse και Planetarium Suites στη Ρώμη


Samling Hotel, Λίμνη District, Βρετανία

 http://www.newsbeast.gr

Γιατί Όργουελ και Χάξλει είναι "πιο επίκαιροι από ποτέ"

Παρασκευή, 21 Ιουνίου 2013

Γιατί Όργουελ και Χάξλει είναι "πιο επίκαιροι από ποτέ"

Ο Όργουελ και ο Χάξλεϊ είναι δύο συγγραφείς που έχουν συζητηθεί όσο λίγοι τις τελευταίες δεκαετίες και αυτό γιατί μέσω του έργου τους διείσδυσαν στον κόσμο του Η ανθρωπότητα μάλιστα φροντίζει να τους δείξει ότι τους αναγνωρίζει αυτό που έκαναν, γι αυτό και ανά τακτά χρονικά διαστήματα στρέφεται στα βιβλία τους, στα οποία πλάι φιγουράρει συχνά η φράση «πιο επίκαιρα από ποτέ». Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τις αποκαλύψεις Σνόουντεν για το πρόγραμμα παρακολούθησης Prism, από την Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας των ΗΠΑ, το μυθιστόρημα «1984» του Οργουελ ανέβηκε στις πρώτες θέσεις της λίστας με τα βιβλία που πούλησαν τα περισσότερα αντίτυπα στο Amazon.
μέλλοντος με τρόπο προφητικό.
Ανάλογο ενδιαφέρον εκδηλώθηκε και για τον «Θαυμαστό, καινούριο κόσμο» του Χάξλεϊ.
Ποιοι ήταν όμως οι δύο συγγραφείς που είδαν το μέλλον πιο διεισδυτικά ακόμα και από τους ανθρώπους που ζουν σε αυτό;
O Τζορτζ Οργουελ (το πραγματικό του όνομα ήταν Έρικ Άρθουρ) γεννήθηκε στο Μοτιάρι της Ινδίας το 1903, γιος κατώτερου διοικητικού υπαλλήλου και η οικογένειά του επέστρεψε στην Αγγλία το 1911. Τα χρόνια 1917-1921 σπούδασε υπότροφος στο Ήτον, όπου πρωτοδημοσίευσε κείμενά του σε περιοδικά. Το 1922 διορίστηκε αξιωματούχος στην αστυνομία της Βιρμανίας, απ' όπου παραιτήθηκε έξι χρόνια μετά, αμφισβητώντας το ρόλο του στην αποικιακή διοίκηση, την οποία οι ντόπιοι δεν αποδέχτηκαν ποτέ.
Έκτοτε έζησε για καιρό φτωχική ζωή στο Παρίσι και το Λονδίνο, αλλάζοντας περιστασιακά επαγγέλματα και συναναστρεφόμενος με περιθωριακούς. Επρόκειτο για μια συνειδητή από μέρους του απόρριψη του αστικού τρόπου ζωής, που συνοδεύτηκε από την πολιτική του ωρίμανση. Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του αναρχικό. Από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής του ήταν η συμμετοχή του στον ισπανικό Εμφύλιο. Στρατευμένος αρχικά στη δημοκρατική πολιτοφυλακή, πολέμησε και τραυματίστηκε, για να συγκρουστεί αργότερα και με τους κομμουνιστές. Με την έκρηξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου τοποθετήθηκε διευθυντής της Ινδικής Υπηρεσίας του BBC, απ' όπου αποχώρησε το 1943. Ως λογοτεχνικός συντάκτης, εν συνεχεία, στην εφημερίδα Tribune, διαμόρφωσε πολιτικές θέσεις με σοσιαλιστική κατεύθυνση, διαφοροποιημένος ωστόσο από την επίσημη γραμμή των Εργατικών. Στην περίοδο αυτή ανήκουν μερικά από τα καλύτερα δοκίμιά του. Τα τελευταία...
χρόνια της ζωής του έγραψε τα δύο βιβλία που του χάρισαν τη μεγάλη του φήμη. Το 1944 ολοκλήρωσε τη "Φάρμα των Ζώων", πολιτική αλληγορία εμπνευσμένη από τη Ρωσική Επανάσταση και τη σταλινική περίοδο της ΕΣΣΔ. Το βιβλίο τον έκανε πλούσιο και διάσημο. Το 1949 κυκλοφόρησε το τελευταίο του έργο, το περίφημο "1984", κορυφαία ίσως στιγμή του συγγραφέα και πολιτικού στοχαστή. Με τη δράση τοποθετημένη στο μελλοντικό τότε έτος 1984, σκιαγραφεί αριστουργηματικά όσο και εφιαλτικά το ολοκληρωτικό αστυνομικό κράτος, όπου τα πάντα εξελίσσονται υπό την παρακολούθηση του Μεγάλου Αδελφού. To 1950, λίγο πριν τον θάνατό του, μακριά από το αγαπημένο του νησί Τζούρα, ο Βρετανός λογοτέχνης απαγόρευσε ρητά τη συγγραφή της βιογραφίας του, κάτι που τελικά δεν τηρήθηκε από τους πολυάριθμους βιογράφους του. Ο Τζωρτζ Όργουελ πέθανε τον Ιανουάριο του 1950 σε νοσοκομείο του Λονδίνου, σε ηλικία των 47 ετών.
 Ο Άλντους Χάξλεϋ γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου του 1894 στο Ηνωμένο Βασίλειο και πέθανε στις 22 Νοεμβρίου του 1963 σε ηλικία 69 ετών. Μέλος διάσημης οικογένειας επιστημόνων, έμεινε σχεδόν τυφλός κατά την διάρκεια των σπουδών του στο Ήτον, αλλά συνέχισε τις σπουδές του στην Οξφόρδη. Το 1916 άρχισε την συγγραφική του σταδιοδρομία.
Έζησε για μεγάλο διάστημα στην Ιταλία και το 1930 εγκαταστάθηκε στην Καλιφόρνια όπου και πέθανε το 1963. Το περιφημότερο έργο του είναι ο «Θαυμαστός καινούριος κόσμος», μια εφιαλτική, προφητική ενατένιση ενός τέλειου τεχνοκρατικά πολιτισμού που βασίζεται στον φυσικό και ψυχολογικό καταναγκασμό. Αυτοί οι δυο συγγραφείς προσπάθησαν να φανταστούν το μέλλον ωστόσο μεταξύ τους είχαν τεράστιες διαφορές και αυτές αποτυπώνονται με τον καλύτερο τρόπο μέσω ενός κόμικ στο διάσημο βιβλίο του Neil Postman για την τηλεόραση «Διασκέδαση μέχρι θανάτου».
Οπως δείχνει το κόμικ, ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα απαγόρευαν την ανάγνωση βιβλίων, ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι ο κόσμος δεν θα διάβαζε καθόλου βιβλία. Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την ενημέρωση, ο Χάξλεϊ. εκείνους που θα μας έδιναν τόση πολλή ώστε να μας καταντήσουν ζώα παθητικά κι εγωκεντρικά. Ο Όργουελ φοβόταν πως θα μας έκρυβαν την αλήθεια, ο Χάξλεϊ ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε μια θάλασσα από άσχετα πράγματα. Ο Όργουελ φοβόταν πως ο πολιτισμός μας θα πιανόταν αιχμάλωτος, ο Χάξλεϊ ότι ο πολιτισμός μας θα χανόταν μέσα στην κοινοτοπία. Ή αλλιώς, ο Όργουελ φοβόταν πως ό,τι μισούμε θα μας καταστρέψει ενώ ο Χάξλεϊ πως θα μας καταστρέψει ό,τι αγαπάμε.

 [Της Ματίνας Νταλλαρή από protothema.gr]

Γιατί η Νορβηγία δεν είναι εργοστάσιο παραγωγής “χρέους”;

Γιατί η Νορβηγία δεν είναι εργοστάσιο παραγωγής “χρέους”;

Από το "press-gr"

Γράφει ο Νίκος Κλειτσίκας

Η Ελλάδα, όπως και σχεδόν όλες οι χώρες της Νότιας Ευρώπης κι όχι μόνον, είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής χρέους, σε πλήρη αντίθεση με την Νορβηγία.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

1. Η Νορβηγία δεν αποδέχτηκε να συμμετέχει στη λεγόμενη Νομισματική Ένωση. Έχει εθνικό νόμισμα την “krone ” (νορβηγική κορόνα) και εκτυπώνεται από την ΚΡΑΤΙΚΗ (χωρίς καμία ιδιωτική συμμετοχή) Κεντρική Τράπεζα της Νορβηγίας…

2. Η Νορβηγία δεν έχει ιδιωτικοποιήσει καμία κρατική Τράπεζα της χώρας (DnB NOR)…

3. Δεν έχει ιδιωτικοποιήσει ΚΑΜΙΑ από τις εταιρίες του ενεργειακού τομέα (Statoil, κρατική πετρελαιοειδών), (Statkraft, κρατική υδροηλεκτρική), (Norsk Hydro, αλουμινίου) και την κρατική εταιρία τηλεπικοινωνιών Telenor. Φυσικά κανείς δεν τολμάει καν ν’ αναφερθεί σε ιδιωτικοποίηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς…

4. Το 30% των εισηγμένων εταιριών στο Χρηματιστήριο του Όσλο είναι ΚΡΑΤΙΚΕΣ…

5. Τα Κρατικά Ομόλογα  αποδίδουν καθαρό κι εγγυημένο επιτόκιο 6,75% στους...
αποταμιευτές…

6. Αν και είναι η χώρα με την μεγαλύτερη παραγωγή πετρελαίου στην Ευρώπη, δεν συμμετέχει στον ΟΠΕΚ…

7. Η Δημόσια Παιδεία αποτελεί επένδυση. Οι δημόσιες δαπάνες για την Παιδεία φθάνουν το 6,6%, όταν ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 4,9%. 15.000 Νορβηγοί φοιτητές χρηματοδοτούνται από Κρατικό Ταμείο Σπουδών για σπουδές στο εξωτερικό και 7.000 φοιτητές για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικίο. Και όλα αυτά χωρίς να περιλαμβάνονται οι δημόσιες επενδύσεις για την Έρευνα, την Ανάπτυξη των σπουδών και παρεμφερείς δραστηριότητες…

8. Tο Εθνικό Σύστημα ΔΩΡΕΑΝ Δημόσιας Υγείας με το δίκτυο Νοσοκομείων και Κοινωνικές Υπηρεσίες αποτελεί κι αυτό επένδυση. Οι δημόσιες επενδύσεις στην Υγεία (νέα νοσοκομεία, προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών) κατατάσσουν τη Νορβηγία στην πρώτη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης…

9. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι το 29,3% του πληθυσμού! (ο πληθυσμός της Νορβηγίας είναι περίπου 6 εκατομμύρια κάτοικοι) και οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων ξεκινούν από 3.000 και φθάνουν τις 5.000 ευρώ. 

Όπως είναι κατανοητό και πασιφανές, στη Νορβηγία κανένα πολιτικό κόμμα, κίνημα, φορέας δεν ονειρεύεται, δεν κάνει καμία αναφορά, σε ζητήματα όπως του να ιδιωτικοποιηθούν οι κρατικές ή δημοτικές εταιρίες ύδρευσης, η συλλογή και επεξεργασία των απορριμμάτων (πρόκειται για καθαρά ΚΡΑΤΙΚΕΣ επιχειρήσεις). Σε αντίθεση, στην πατρίδα μας και τις χώρες που είναι “φορτωμένες” με το περιβόητο “δημόσιο χρέος”, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν της Νορβηγίας είχε μια αύξηση της τάξης του 16,5%, σε αντίθεση με τις χώρες που ιδιωτικοποιούν τα πάντα.

Εμείς με τις ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, που οικοδομήθηκε με τον ιδρώτα των παππούδων, των γονιών μας, όλων των Ελλήνων πολιτών, με «συγχωνεύσεις» Σχολείων, κλείσιμο Νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας, με ιδιωτικοποιήσεις Σιδηροδρόμων, Τραπεζών, του νερού κ.ο.κ. τι αναμένουμε;

Και… στη Νορβηγία δεν έχουν την εξουσία τα Σοβιέτ!

http://www.nikosklitsikas.gr/

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Bill Gates - Το πρόβλημα με το ΑΕΠ των φτωχών χωρών

 Κόσμος  Υποβολή σχολίων

Ιουν 162013

 

Ακόμη και σε καλούς καιρούς, τα κονδύλια για αναπτυξιακή βοήθεια είναι κάθε άλλο παρά «φουσκωμένα». Οι κυβερνήσεις και άλλοι δωρητές πρέπει να λάβουν δύσκολες αποφάσεις για το πού θα κατευθύνουν τους περιορισμένους πόρους τους.

Πώς, όμως, αποφασίζει ποιες χώρες θα πρέπει να λάβουν δάνεια χαμηλού κόστους ή φθηνότερα εμβόλια και ποιες έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν μόνες τα αναπτυξιακά τους προγράμματα;

Η απάντηση έγκειται, εν μέρει, στο πώς μετρούμε την ανάπτυξη και τη βελτίωση στο βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων. Παραδοσιακά ένας από τους βασικούς δείκτες είναι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, η αξία των αγαθών και υπηρεσιών, που παράγεται από μία χώρα ετησίως διαιρεμένη με τον πληθωρισμό της χώρας.

Παρ' όλα αυτά, το ΑΕΠ ενδεχομένως να είναι μη ακριβής δείκτη για τις φτωχότερες χώρες, γεγονός το οποίο συνιστά πηγή ανησυχίας όχι μόνο για τους πολιτικούς ιθύνοντες, αλλά και για ανθρώπους, όπως εγώ, που διαβάζουν αρκετές εκθέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας αλλά και για όλους όσοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν τις στατιστικές, προκειμένου να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της παροχής βοήθειας στους φτωχότερους του πλανήτη.

Πάντοτε πίστευα ότι το ΑΕΠ δεν αντανακλά με ακρίβεια την οικονομική ανάπτυξη, ακόμη και στις πλούσιες χώρες, όπου ο τρόπος μέτρησής του είναι αρκετά εξελιγμένος, καθώς είναι πολύ δύσκολο να συγκρίνεις την αξία του καλαθιού αγαθών σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, μια σειρά εγκυκλοπαίδειας το 1960 ήταν ακριβή και είχε ακόμη μεγαλύτερη αξία για οικογένειες με παιδιά, που σπούδαζαν.(Μπορώ να μιλήσω από προσωπική εμπειρία, έχοντας περάσει ατελείωτες ώρες πάνω από την πολύτομη έκδοση World Book Encyclopedia, που αγόρασαν οι γονείς μου για την αδελφή μου και εμένα). Σήμερα, χάρη στο Διαδίκτυο, τα παιδιά έχουν πρόσβαση σε πολύ περισσότερες πληροφορίες δωρεάν. Πώς προσμετράς τον παράγοντα αυτό στο ΑΕΠ;

Οι προκλήσεις στον υπολογισμό του ΑΕΠ είναι ιδιαίτερα έντονες στην υποσαχάρια Αφρική, εξαιτίας των αδύναμων εθνικών στατιστικών υπηρεσιών και των ιστορικών προκαταλήψεων, που θολώνουν κρίσιμους δείκτες. Ενοχλημένος από τα προβλήματα στα εθνικά στατιστικά στοιχεία της Ζάμπια, ο Μόρτεν Γέρβεν, βοηθός καθηγητή στο πανεπιστήμιο Simon Fraser, αφιέρωσε τέσσερα χρόνια στο να εξετάσει τον τρόπο, με τον οποίο οι αφρικανικές χώρες συλλέγουν τα στοιχεία τους και τις προκλήσεις, που αντιμετωπίζουν στο να τα μεταφράσουν σε εκτιμήσεις για το ΑΕΠ. Το νέο του βιβλίο «Poor Numbers: How We Are Misled by African Development Statistics and What to Do about It» (Φτωχοί Αριθμοί: Πώς μας παραπλανούν οι αφρικανικές στατιστικές για την ανάπτυξη και τι να κάνουμε γι’ αυτό) προσφέρει μια ισχυρή επιχειρηματολογία υπέρ της άποψης ότι πολλές από τις μετρήσεις του ΑΕΠ, που θεωρούμε σωστές, είναι κάθε άλλο παρά ακριβείς.

Ο Γέρβεν παρατηρεί ότι πολλές αφρικανικές χώρες έχουν πρόβλημα να μετρήσουν το μέγεθος των σχετικά μεγάλων δραστηριοτήτων της λεγόμενης «οικονομίας της επιβίωσης». Πώς υπολογίζεις την παραγωγή ενός αγρότη, που καλλιεργεί και καταναλώνει ο ίδιος το φαγητό του; Εάν η γεωργία της επιβίωσης υποτιμάται συστηματικά, τότε η μετάβαση από την οικονομία της επιβίωσης σε κάτι που είναι πιο εύκολο να καταγραφεί στατιστικά, μπορεί εσφαλμένα να παρουσιάζεται ως ανάπτυξη.

Υπάρχουν και άλλα προβλήματα με τα στοιχεία του ΑΕΠ των φτωχών χωρών. Για παράδειγμα, στην υποσαχάρια Αφρική δεν ενημερώνουν τα στοιχεία αρκετά συχνά, με αποτέλεσμα τα δεδομένα για το ΑΕΠ να μη λαμβάνουν υπόψη μεγάλους και ταχέως αναπτυσσόμενους οικονομικούς τομείς, όπως η αγορά των κινητών τηλεφώνων. Οταν η Γκάνα ενημέρωσε τα στοιχεία της πριν από λίγα χρόνια, το ΑΕΠ της έκανε ξαφνικά «άλμα» 60%. Πολλοί άνθρωποι, όμως, δεν κατάλαβαν ότι αυτό ήταν απλώς μία στατιστική ανωμαλία και όχι πραγματική μεταβολή στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών της χώρας.

Επιπλέον υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι υπολογισμού του ΑΕΠ, οι οποίοι και παράγουν πολύ διαφορετικά αποτελέσματα. Ο Γέρβεν κάνει αναφορά σε τρεις: του Δείκτης Παγκόσμιας Ανάπτυξης της Παγκόσμιας Τράπεζας (που χρησιμοποιούνται και πιο συχνά από όλους), το σύνολο δεδομένων Penn World Table, που δημοσιεύει το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και το Maddison Project του Πανεπιστημίου Γκρόνινγκεν, το οποίο βασίζεται στις μελέτες του οικονομολόγου Ανγκους Μάντισον.

Οι πηγές αυτές βασίζονται στην ίδια βάση δεδομένων, αλλά τροποποιούν το συνυπολογισμό παραγόντων, όπως ο πληθωρισμός. Το αποτέλεσμα είναι η κάθε χώρα να βρίσκεται σε πολύ διαφορετική θέση στην κάθε μία από τις τρεις κατατάξεις. Η Λιβερία, για παράδειγμα, είναι η δεύτερη πιο φτωχή χώρα, η έβδομη πιο φτωχή χώρα ή 22η πιο φτωχή χώρα της υποσαχάριας Αφρικής, σε όρους ΑΕΠ, ανάλογα με το ποιοι δείκτες έχουν χρησιμοποιηθεί.

Δεν είναι μόνο οι σχετικές κατατάξεις, που διαφέρουν. Μερικές φορές μία πηγή δείχνει ότι μια χώρα αναπτύσσεται κατά αρκετές ποσοστιαίες μονάδες και μια άλλη ότι συρρικνώνεται την ίδια περίοδο. Ο Γέρβεν επικαλείται τις διαφορές αυτές για να υποστηρίξει ότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το εάν το ΑΕΠ μιας φτωχής χώρας είναι υψηλότερο από μιας άλλης και, επομένως, δεν θα πρέπει να βασιζόμαστε μόνο στα στοιχεία για το ΑΕΠ, προκειμένου να λάβουμε αποφάσεις για οικονομικές πολιτικές, που οδηγούν σε ανάπτυξη.

Σημαίνει άραγε αυτό ότι δεν γνωρίζουμε ουσιαστικά τίποτα σχετικά με το τι αποδίδει και τι όχι στην ανάπτυξη; Σε καμία περίπτωση. Οι ερευνητές χρησιμοποιούν πολλά χρόνια τώρα τεχνικές, όπως περιοδικές έρευνες νοικοκυριών για τη συγκέντρωση στοιχείων.

Για παράδειγμα, η Ερευνα Δημογραφικών Τάσεων και Υγείας διεξάγεται τακτικά προκειμένου να μετρηθούν φαινόμενα όπως η παιδική και η μητρική θνησιμότητα. Επιπλέον, οι οικονομολόγοι χρησιμοποιούν νέες τεχνικές, όπως χαρτογράφηση μέσω δορυφόρων, στους υπολογισμούς τους για την οικονομική ανάπτυξη. Και μπορεί τέτοιου είδους μέθοδοι να μην είναι τέλειες, αλλά αποφεύγουν τα προβλήματα, που εμφανίζει το ΑΕΠ.

Και άλλοι τρόποι για τον υπολογισμό του βιοτικού επιπέδου στην κάθε χώρα είναι ατελείς. Παρ’ όλα αυτά, παρέχουν πρόσθετους τρόπους για να κατανοήσει κανείς τη φτώχεια. Ενας απ’ αυτούς, ο Δείκτης Ανθρώπινης Ανάπτυξης χρησιμοποιεί στατιστικές για την υγεία και την εκπαίδευση σε συνδυασμό με το ΑΕΠ. Ενας άλλος, ο Πολυδιάστατος Δείκτης Φτώχειας, ο οποίος λαμβάνει υπόψη δέκα επιμέρους δείκτες, συμπεριλαμβανομένων δεικτών για τη διατροφή, την υγιεινή, και την πρόσβαση σε νερό και καύσιμα. Και χρησιμοποιώντας το δείκτη αγοραστικής δύναμης, ο οποίος υπολογίζει το κόστος του ίδιου καλαθιού αγαθών και υπηρεσιών σε διαφορετικές χώρες, οι οικονομολόγοι μπορούν να προσαρμόσουν το ΑΕΠ για να έχουν μια καλύτερη εικόνα του βιοτικού επιπέδου.

Παρ’ όλα αυτά, είναι ξεκάθαρο σε εμένα ότι πρέπει να διαθέσουμε περισσότερους πόρους προκειμένου να εξασφαλίσουμε σωστά στοιχεία για το ΑΕΠ. Οπως επισημαίνει ο Γέρβεν, οι εθνικές στατιστικές υπηρεσίες ανά την Αφρική χρειάζονται περισσότερη στήριξη προκειμένου να συγκεντρώνουν και να παρέχουν με τη σειρά τους πιο ακριβή στοιχεία. Οι κυβερνήσεις-δωρητές και διεθνείς οργανισμοί, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα χρειάζεται να κάνουν περισσότερα για να βοηθήσουν τις αφρικανικές χώρες να παράξουν μια πιο ξεκάθαρη εικόνα των οικονομιών τους. Και οι Αφρικανοί πολιτικοί πρέπει να είναι πιο συνεπείς στην απαίτηση καλύτερη στατιστικών στοιχείων, προκειμένου να τα χρησιμοποιούν με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο για τη λήψη αποφάσεων.

Είμαι μεγάλος υπέρμαχος των επενδύσεων σε υγεία και ανάπτυξη ανά τον κόσμο. Οσο καλύτερα εργαλεία έχουμε για τη μέτρηση της προόδου τόσο περισσότερο μπορούμε να διασφαλίζουμε ότι αυτές οι επενδύσεις θα φτάσουν σε ανθρώπους, που τις έχουν περισσότερο ανάγκη.

BILL GATES, συνιδρυτής του ιδρύματος Bill & Melinda Gates Foundation.

Πηγή: εφημερίδα ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ  της 8/6/2013 από www.project-syndicate.org