Γιατί η πατρίδα δεν μας χωράει;
[...] Και το μέγα ερώτημα είναι: γιατί δεν μας χωράει η πατρίδα μας; Γιατί είναι πατρίδα μόνο για τους λίγους; Αυτή η πίκρα σημάδεψε τη γενιά μου. [...]
.
Γεγονός είναι ότι η παρούσα κατάσταση στη πατρίδα μας μού θυμίζει την εποχή στις αρχές του ’60, όταν μαζί με χιλιάδες άλλους έφυγα κι εγώ από τον ελληνικό κόσμο.
Αυτή η έλλειψη κάθε προοπτικής, η δυσπιστία προς τους πολιτικούς και γενικότερα προς το κατεστημένο, η μαζική φυγή της άρχουσας τάξης από κάθε ευθύνη μάς έκανε να στρέψουμε τα μάτια μας αλλού, σε άλλες χώρες και σε άλλες ηπείρους. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχασε η Ελλάδα, αλλά το ότι πολλοί μετανάστες αργότερα διέπρεψαν στις νέες πατρίδες τους είναι αναμφισβήτητο.
Η μαζική μετανάστευση είναι μια τεράστια πληγή στο σώμα κάθε κράτους και φοβάμαι ότι προς τα κει πάμε. Πάλι θα χάσουμε μία και δύο γενιές Ελλήνων κι Ελληνίδων. Πρώτα έφευγαν κατά κανόνα μόνο οι άνδρες. Τώρα φεύγουν κι οι γυναίκες. Δεν έχει νόημα να φέρει κανείς παραδείγματα. Οπου κι αν έχω βρεθεί στον κόσμο, πάντα υπήρχε ένας διαπρεπής Ελληνας του που είχε φύγει την ίδια εποχή με μένα. Και το μέγα ερώτημα είναι: γιατί δεν μας χωράει η πατρίδα μας; Γιατί είναι πατρίδα μόνο για τους λίγους;
Αυτή η πίκρα σημάδεψε τη γενιά μου. Φοβάμαι ότι θα σημαδέψει και τους τωρινούς έλληνες του εξωτερικού. «Τι καλά που έκανες κι έφυγες», μου λένε. Και το μόνο που θέλω να τους πω είναι: «Αν ξέρατε πόσο θα ήθελα να μην είχα φύγει». Θα το μάθουν όταν θα είναι πια αργά. Η ξενιτιά δεν είναι για όλους λέγαν στα χωριά μας.
Κι έτσι είναι. Δυστυχώς, ακόμα μία φορά φαίνεται να είναι η μόνη λύση. Εύχομαι κι ελπίζω να μη συνεχιστεί αυτή η αιμορραγία. Στα σουηδικά νοσοκομεία συναντώ νεαρούς Ελληνες κι Ελληνίδες γιατρούς. Στα πανεπιστήμια και στις ανώτερες σχολές το ίδιο. Λυπούμαι και ντρέπομαι γιατί η χώρα μου συνεχίζει να διώχνει τα παιδιά της, που τόσο χρειάζεται.
Αυτή η πίκρα σημάδεψε τη γενιά μου. Φοβάμαι ότι θα σημαδέψει και τους τωρινούς έλληνες του εξωτερικού. «Τι καλά που έκανες κι έφυγες», μου λένε. Και το μόνο που θέλω να τους πω είναι: «Αν ξέρατε πόσο θα ήθελα να μην είχα φύγει». Θα το μάθουν όταν θα είναι πια αργά. Η ξενιτιά δεν είναι για όλους λέγαν στα χωριά μας.
Κι έτσι είναι. Δυστυχώς, ακόμα μία φορά φαίνεται να είναι η μόνη λύση. Εύχομαι κι ελπίζω να μη συνεχιστεί αυτή η αιμορραγία. Στα σουηδικά νοσοκομεία συναντώ νεαρούς Ελληνες κι Ελληνίδες γιατρούς. Στα πανεπιστήμια και στις ανώτερες σχολές το ίδιο. Λυπούμαι και ντρέπομαι γιατί η χώρα μου συνεχίζει να διώχνει τα παιδιά της, που τόσο χρειάζεται.
*Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης είναι συγγραφέας και ζει στη Σουηδία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου