Ο άνθρωπος... ξυπνητήρι!
Ένα από τα πιο αλλόκοτα επαγγέλματα που χάθηκε στο χρόνο
Πολλά από τα παλιά και έντιμα επαγγέλματα που δεν υπάρχουν πια έχουν τις ρίζες τους βαθιά στην ιστορία.
Ένα από αυτά τα επαγγέλματα είναι το λεγόμενο «άνθρωπος - ξυπνητήρι». Το συγκεκριμένο επάγγελμα ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο στην Αγγλία και την Ιρλανδία. Ξεκίνησε στις αρχές της Βιομηχανικής επανάστασης και διήρκεσε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Πριν οι άνθρωποι εμπιστευθούν τα ξυπνητήρια, υπήρχε ο «άνθρωπος - ξυπνητήρι». Ποια ήταν η δουλειά του; Να ξυπνάει τους «πελάτες» του ώστε να πάνε στην εργασία τους στην ώρα τους.
Ο «άνθρωπος - ξυπνητήρι» χρησιμοποιούσε ένα μακρύ ραβδί για το σκοπό αυτό. Τις περισσότερες φορές αυτή αυτό το ραβδί ήταν κατασκευασμένο από μπαμπού κάτι που του επέτρεπε να φτάνει ακόμα και στα παράθυρα των πάνω ορόφων.
Η αμοιβή του ήταν μερικές πένες τη βδομάδα. Μάλιστα ο «άνθρωπος - ξυπνητήρι» δεν σταματούσε να χτυπάει το παράθυρο μέχρι να βεβαιωθεί ότι ο «πελάτης» του ξύπνησε και δεν θα συνεχίσει τον ύπνο του ώστε να κινδυνεύει να πάει αργοπορημένος στη δουλειά.
Το επάγγελμα αυτό στο συναντούσε κανείς σε μεγάλα βιομηχανικά κέντρα ή πόλεις. Ήταν ένα επάγγελμα που έκαναν κυρίως ηλικιωμένα άτομα, άντρες και γυναίκες, ακόμα και δημοτικοί αστυνομικοί κατά τη διάρκεια των πρωινών περιπολιών τους προκειμένου να συμπληρώσουν το εισόδημά τους.
Το επάγγελμα αυτό βρήκε και τη θέση του στη λογοτεχνία την ίδια χρονική περίοδο.
Το 1860, ο Charles Dickens όταν έγραψε το δημοφιλές μυθιστόρημα «Μεγάλες προσδοκίες» έκανε μία μικρή περιγραφή αυτού του επαγγέλματος στην εισαγωγή του.
Ένα από αυτά τα επαγγέλματα είναι το λεγόμενο «άνθρωπος - ξυπνητήρι». Το συγκεκριμένο επάγγελμα ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο στην Αγγλία και την Ιρλανδία. Ξεκίνησε στις αρχές της Βιομηχανικής επανάστασης και διήρκεσε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Πριν οι άνθρωποι εμπιστευθούν τα ξυπνητήρια, υπήρχε ο «άνθρωπος - ξυπνητήρι». Ποια ήταν η δουλειά του; Να ξυπνάει τους «πελάτες» του ώστε να πάνε στην εργασία τους στην ώρα τους.
Ο «άνθρωπος - ξυπνητήρι» χρησιμοποιούσε ένα μακρύ ραβδί για το σκοπό αυτό. Τις περισσότερες φορές αυτή αυτό το ραβδί ήταν κατασκευασμένο από μπαμπού κάτι που του επέτρεπε να φτάνει ακόμα και στα παράθυρα των πάνω ορόφων.
Η αμοιβή του ήταν μερικές πένες τη βδομάδα. Μάλιστα ο «άνθρωπος - ξυπνητήρι» δεν σταματούσε να χτυπάει το παράθυρο μέχρι να βεβαιωθεί ότι ο «πελάτης» του ξύπνησε και δεν θα συνεχίσει τον ύπνο του ώστε να κινδυνεύει να πάει αργοπορημένος στη δουλειά.
Το επάγγελμα αυτό στο συναντούσε κανείς σε μεγάλα βιομηχανικά κέντρα ή πόλεις. Ήταν ένα επάγγελμα που έκαναν κυρίως ηλικιωμένα άτομα, άντρες και γυναίκες, ακόμα και δημοτικοί αστυνομικοί κατά τη διάρκεια των πρωινών περιπολιών τους προκειμένου να συμπληρώσουν το εισόδημά τους.
Το επάγγελμα αυτό βρήκε και τη θέση του στη λογοτεχνία την ίδια χρονική περίοδο.
Το 1860, ο Charles Dickens όταν έγραψε το δημοφιλές μυθιστόρημα «Μεγάλες προσδοκίες» έκανε μία μικρή περιγραφή αυτού του επαγγέλματος στην εισαγωγή του.
Από το newsbeast
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου