Ο κόκκινος Γουάιτ

Γιατί ένας από τους πατέρες του μεταπολεμικού καπιταλισμού κατασκόπευε υπέρ των σοβιετικών

By Benn Steil

26/05/2013

• Print
• Send to friend
• • Decrease font size
  • Text
  • Increase font size
• 
  

Περίληψη: 

Ο αξιωματούχος του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ Χάρι Ντέξτερ Γουάιτ (Harry Dexter White) είναι περισσότερο γνωστός ως ένας από τους κορυφαίους αρχιτέκτονες του συστήματος του Bretton Woods που διαμόρφωσε την παγκόσμια οικονομία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά ήταν επίσης ένας κατάσκοπος για τη Σοβιετική Ένωση, παρέχοντας απόρρητες πληροφορίες και δίνοντας συμβουλές για οικονομικά θέματα. Γιατί το έκανε; Πρόσφατα αποκαλυφθέντα έγγραφα δείχνουν ότι αυτός ο υπέρμαχος του μεταπολεμικού παγκόσμιου καπιταλισμού ήταν στην πραγματικότητα ένας παθιασμένος οπαδός της επιτυχίας του σοβιετικού πειράματος με τον σοσιαλισμό.

Ο BENN STEIL είναι βασικός συνεργάτης και Διευθυντής Διεθνών Οικονομικών στο Council on Foreign Relations. Το κείμενο αυτό αποτελεί προσαρμογή από το πλέον πρόσφατο βιβλίο του με τίτλο The Battle of Bretton Woods: John Maynard Keynes, Harry Dexter White, and the Making of a New World Order (Princeton University Press, 2013).

Εμφάνιση άρθρου σε μία σελίδα

• previous-disabled
• Page
  1
  of 7
• next

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να γράψετε το σχόλιο σας. Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε ενημέρωση από το ForeignAffairs.gr.

Στον απόηχο της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και της επακόλουθης παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, έχει γίνει κοινός τόπος για πολιτικούς, ειδήμονες και οικονομολόγους να επικαλούνται τη μνήμη του Bretton Woods. Τον Ιούλιο του 1944, εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εκπρόσωποι από 44 χώρες συγκεντρώθηκαν σε αυτή την απομακρυσμένη πόλη του New Hampshire για να δημιουργήσουν κάτι που δεν υπήρχε ποτέ πριν: ένα παγκόσμιο νομισματικό σύστημα που θα διοικείται από έναν διεθνή οργανισμό. Ο «κανόνας του χρυσού» από τα τέλη του 19ου αιώνα, το οργανικό θεμέλιο της πρώτης μεγάλης οικονομικής παγκοσμιοποίησης, είχε καταρρεύσει κατά τη διάρκεια του προηγούμενου παγκοσμίου πολέμου. Οι προσπάθειες για να αναβιώσει τη δεκαετία του 1920 αποδείχθηκαν καταστροφικά ανεπιτυχείς. Οι οικονομίες και το εμπόριο κατέρρευσαν. Οι διασυνοριακές εντάσεις βρίσκονταν στα ύψη. Στη δεκαετία του 1930, διεθνιστές στο Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ ήταν αποφασισμένοι να επιλύσουν τις αδυναμίες του διεθνούς οικονομικού συστήματος, μια για πάντα. Σύμφωνα με τα λόγια του Harry Dexter White, τότε ελάχιστα γνωστού αξιωματούχου του Υπ. Οικονομικών ο οποίος έγινε ο -όχι και τόσο αναμενόμενος- αρχιτέκτονας του συστήματος του Bretton Woods, είχε έρθει η ώρα να οικοδομηθεί ένα «New Deal για έναν νέο κόσμο».
Δουλεύοντας παράλληλα και σε μια ακανθώδη συνεργασία με τον Βρετανό ομόλογό του, τον επαναστατικό οικονομολόγο Τζον Μάυναρντ Κέυνς (John Maynard Keynes), ο Γουάιτ έθεσε ως στόχο να δημιουργήσει τις οικονομικές βάσεις για μια βιώσιμη μεταπολεμική παγκόσμια ειρήνη. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αποκτήσουν περισσότερη δύναμη από τις αγορές, αλλά και λιγότερα προνόμια για να μην μπορούν να τις χειραγωγούν ώστε να προσπορίζονται εμπορικά κέρδη. Το εμπόριο στο μέλλον θα αξιοποιηθεί για την εξυπηρέτηση της πολιτικής συνεργασίας με τον τερματισμό των ελλείψεων σε χρυσό και δολάρια. Οι κερδοσκόποι που τροφοδότησαν (και επωφελήθηκαν από) τους φόβους αυτών των ελλείψεων θα αλυσοδένονταν από τους περιορισμούς που θα τίθεντο στις ξέφρενες διασυνοριακές ροές κεφαλαίων. Τα επιτόκια θα καθορίζονται από κυβερνητικούς εμπειρογνώμονες εκπαιδευμένους στη νέα ισχυρή πειθαρχία της μακροοικονομίας, στην ίδρυση της οποίας ο Κέυνς είχε καθοριστικό ρόλο. Ένα νεοσυσταθέν Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) θα διασφαλίσει ότι οι συναλλαγματικές ισοτιμίες δεν χειραγωγούνται για να δημιουργηθεί κάποιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Το πιο σημαντικό, εκκολαπτόμενοι δικτάτορες ποτέ πια δεν θα είναι σε θέση να χρησιμοποιούν εμπόδια στο εμπόριο και τις συναλλαγματικές ροές ως εργαλεία οικονομικής επιθετικότητας, καταστρέφοντας τους γείτονές τους και να ρίχνοντας λάδι στη φωτιά του πολέμου.
Παρ’ ότι ποτέ δεν κατείχε κανέναν επίσημο τίτλο κάποιας σημασίας, ο Γουάιτ είχε πετύχει μέχρι το 1944 να έχει αδικαιολόγητα ευρεία επιρροή επί της αμερικανικής εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής. Απρόθυμα σεβαστός από τους συναδέλφους του εγχωρίως και τους ομολόγους του στο εξωτερικό για την τραχιά ευφυΐα του, την προσοχή του στη λεπτομέρεια, το διαρκές κίνητρό του και την ικανότητα του στη χάραξη πολιτικής, ο Γουάιτ έκανε ελάχιστη προσπάθεια να είναι αρεστός. «Δεν έχει την παραμικρή ιδέα πώς να συμπεριφέρεται ή να τηρεί τους κανόνες μιας πολιτισμένης συνεύρεσης», γκρίνιαζε ο Κέυνς. Αλαζόνας και τρομακτικός, ο Γουάιτ ήταν επίσης νευρωτικός και ανασφαλής, έχοντας πάντα σαφή επίγνωση ότι η αδύναμη θέση του στην Ουάσιγκτον εξαρτάτο εξ ολοκλήρου από την ικανότητά του να κρατά εξοπλισμένο με δραστικές πολιτικές τον υπουργό Οικονομικών Henry Morgenthau, έναν έμπιστο του προέδρου Φραγκλίνου Ρούσβελτ με περιορισμένο μυαλό,. Ο Γουάιτ αρρώσταινε συχνά από άγχος πριν από διαπραγματεύσεις με τον Κέυνς, και στη συνέχεια εκρήγνυτο κατά τη διάρκειά τους. «Εμείς θα προσπαθήσουμε», ξεστόμισε ο Γουάιτ κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα έντονης σύσκεψης, «να παραγάγουμε κάτι που η υψηλότητά σας θα μπορεί να καταλάβει».
Όμως, ως ο επικεφαλής αρχιτέκτονας του Bretton Woods, ο Γουάιτ διαχειρίστηκε τον πολύ πιο ευφυή Βρετανό ομόλογό του, διακρίνοντας τον εαυτό του ως έναν αδιάλλακτο εθνικιστή που θα μπορούσε να εξάγει κάθε πλεονέκτημα από την τεκτονική μετατόπιση στις γεωπολιτικές συνθήκες που τέθηκαν σε κίνηση από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Γουάιτ έθεσε τις βάσεις για μια δολαριοκεντρική μεταπολεμική τάξη, αντιθετική στα μακροχρόνια βρετανικά συμφέροντα, ιδιαίτερα δεδομένου ότι σχετίζονταν με την κατάρρευση της αποικιακής αυτοκρατορίας του Ηνωμένου Βασιλείου. Ακόμα και οι στενότεροι συνεργάτες του Γουάιτ δεν γνώριζαν, ωστόσο, ότι το μεταπολεμικό όραμά του περιλάμβανε μια πολύ πιο ριζική αναδιάταξη της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, με επίκεντρο τη δημιουργία μιας μόνιμης στενής συμμαχίας με τη νέα ευρωπαϊκή ανερχόμενη δύναμη – την Σοβιετική Ένωση. Και σίγουρα οι περισσότεροι δεν γνώριζαν ότι ο Γουάιτ ήταν πρόθυμος να χρησιμοποιήσει έκτακτα μέσα για την επίτευξή της.
Κατά τη διάρκεια 11 ετών, αρχής γενομένης από τα μέσα της δεκαετίας του 1930, ο Γουάιτ ενήργησε ως τυφλοπόντικας των Σοβιετικών, δίνοντάς τους μυστικές πληροφορίες και συμβουλές για το πώς να διαπραγματευτούν με την κυβέρνηση Ρούσβελτ και υποστηρίζοντάς τους κατά τη διάρκεια εσωτερικών πολιτικών συζητήσεων. Ο Γουάιτ ήταν πιθανώς πιο σημαντικός για τις σοβιετικές υπηρεσίες πληροφοριών από τον Alger Hiss, τον αξιωματούχο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο οποίος ήταν ο πιο διάσημος κατάσκοπος στις αρχές του Ψυχρού Πολέμου.
Η αλήθεια σχετικά με τις ενέργειες του Γουάιτ ήταν ξεκάθαρη για τουλάχιστον 15 χρόνια τώρα, αλλά οι ιστορικοί παραμένουν βαθιά διχασμένοι σχετικά με τις προθέσεις του και την κληρονομιά του, αμήχανοι από το χάσμα μεταξύ των δημόσιων απόψεων του Γουάιτ για την πολιτική οικονομία, οι οποίες ήταν γενικά προοδευτικές και κεϋνσιανές, και της παράνομης συμπεριφοράς του για λογαριασμό των Σοβιετικών. Μέχρι πρόσφατα, η υπόθεση Γουάιτ έμοιαζε με έναν μυστήριο φόνο με μάρτυρες και ένα όπλο, αλλά χωρίς σαφές κίνητρο.

 http://www.foreignaffairs.gr/articles/69324/benn-steil/o-kokkinos-goyait

Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων: Αρχίστε να τρώτε και μέδουσες

Μετά την πρόσφατη παρότρυνση για εντομοφαγία του Παγκόσμιου Οργανισμού Διατροφής και Γεωργίας (FAO), τώρα, αξιωματούχοι του οργανισμού προτείνουν να προσθέσουμε στο διαιτολόγιό μας και τις μέδουσες.
Οι μέδουσες είναι όλο και περισσότερο παρούσες στους ωκεανούς ολόκληρου του κόσμου, αναφέρει ο FAO επικαλούμενος τους εμπειρογνώμονες, οι οποίοι μιλούν για έναν «ωκεανό μεδουσών» που παίρνει τη θέση ενός «ωκεανού ψαριών».
«Αν δεν καταφέρνετε να τις καταπολεμήσετε… φάτε τις!», προτείνουν οι ειδικοί αυτοί, οι οποίοι συνιστούν την ανάπτυξη προϊόντων διατροφής με βάση τις μέδουσες.
Εκτός από την χρήση ως τροφή, οι ειδικοί αναφέρουν πως μερικά είδη μεδουσών ενδέχεται να περιέχουν και χημικές ουσίες που μπορούν να οδηγήσουν στην ανάπτυξη νέων φαρμάκων και άλλων προϊόντων που βασίζονται σε δραστήρια κύτταρα.
Μια άλλη δυνατότητα θα ήταν η εκμετάλλευση της «αθάνατης μέδουσας» (Turritopsis nutricula): η οποία είναι ικανή να αντιστρέφει την διαδικασία της γήρανσης, υπόσχεται την επεξεργασία προϊόντων αναζωογονητικών για τους ανθρώπους, προτείνει επίσης ο οργανισμός.
Διότι για τον FAO, η μεγάλη αύξηση των πληθυσμών των μεδουσών μπορεί να είναι μία από τις αιτίες της μείωσης των αλιευτικών αποθεμάτων που διαπιστώνεται στη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα.
«Η υπεραλιεία, η οποία εξαφανίζει τα μεγάλα θαλάσσια αρπακτικά, είναι ένας από τους παράγοντες που εξηγούν αυτό τον πολλαπλασιασμό των μεδουσών. Ένας φαύλος κύκλος μπορεί να ακολουθήσει, αφού οι μέδουσες τρέφονται με τις νύμφες ψαριών και με μικρά ψάρια», διευκρινίζει ο FAO.

Αναρτήθηκε:  Μαΐου 30, 2013  7:04 μμ

"Θέλωμεν να μεγαλώσωμεν": Ο Εμμανουήλ Ροΐδης, η Ελληνική "Μεγάλη Ιδέα" και η πολιτική κρίση του 1875-1878

"Θέλωμεν να μεγαλώσωμεν": Ο Εμμανουήλ Ροΐδης, η Ελληνική "Μεγάλη Ιδέα" και η πολιτική κρίση του 1875-1878

Written By φιλίστωρ Ι. Β. Δ. on 19 Μαρτίου 2013 | 3/19/2013 12:18:00 μ.μ.

Εμμανουήλ Ροΐδης

Αμέσως μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του μικρού και καχεκτικού Ελληνικού Βασιλείου, όλοι οι Έλληνες έκαναν όνειρα για μια εκ νέου πολεμική εξόρμηση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που θα απελευθέρωνε τα εδάφη στα οποία ζούσαν οι υπόλοιποι υπόδουλοι συμπατριώτες τους. Το  όνειρο αυτό αποτελεί την βασικότερη συνιστώσα της Ελληνικής πολιτικής σκέψης για πάνω από 80 χρόνια η οποία κατά καιρούς αποκρυσταλλώθηκε σε διάφορες μορφές, όπως αυτή της "Μεγάλης Ιδέας" του Κωλλέτη, η της ανασύστασης της χριστιανικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, είτε ως σταδιακή απελευθέρωση εδαφών, όπως έγινε με την Ήπειρο και την Θεσσαλία το 1881. (Κατά την γνώμη μας, η "Μεγάλη Ιδέα" δεν ήταν ένα απλό ρομαντικό ιδεολόγημα, η μια επιθετική ιμπεριαλιστική προοπτική όπως κατά καιρούς έχει παρουσιαστεί, αλλά αποτελούσε μια αδήριτη κοινωνική και οικονομική ανάγκη για ακόμη και αυτή την επιβίωση του νέου Ελληνισμού όπως αυτός εμφανίστηκε στο παγκόσμιο προσκήνιο με την επανάσταση του 1821.) Η κορύφωση της αγωνίας των Ελλήνων για την τύχη των Ευρωπαϊκών εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εντάθηκε με την σλαβική επανάσταση του Ιουλίου του 1875 και τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο που ακολούθησε και έφερε τους Ρώσους κυριολεκτικά στα πρόθυρα της Κωνσταντινούπολης.
Μετά το εκκλησιαστικό Βουλγαρικό σχίσμα της Εξαρχίας και την θεωρία του Πανσλαβισμού που είχε καθιερωθεί από τον Ιγνάτιεφ και την διαφαινόμενη αυτονομία της νέας "Μεγάλης Βουλγαρίας", υπήρχε μεγάλη αναστάτωση στην Ελληνική κοινή γνώμη που ζητούσε επίμονα να γίνει μια Ελληνική πολεμική εμπλοκή ώστε η Ελλάδα να συμμετάσχει στον επικείμενο διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και έτσι είτε να πραγματοποιηθεί η "Μεγάλη Ιδέα" είτε τουλάχιστον να μην διαταραχθεί το υφιστάμενο εδαφικό status qvo. Η Ελληνική κοινή γνώμη βρισκόταν σε μεγάλο αναβρασμό, ο οποίος εκδηλωνόταν με συνεχείς πάνδημες διαδηλώσεις και επιθετικά δημοσιεύματα στις εφημερίδες. Οι Έλληνες ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, φύλου και ηλικίας, βρίσκονταν στην κυριολεξία επί ποδός πολέμου και αυτό δημιουργούσε σημαντικά προβλήματα στις κυβερνήσεις που κλήθηκαν να χειριστούν την κατάσταση. Τα άσχημα οικονομικά του Ελληνικού κράτους και το απροετοίμαστο του Ελληνικού στρατού δεν πτοούσαν κανέναν, αντιθέτως είχαν ιδρυθεί μυστικές εταιρείες ("Εθνική Άμυνα", "Αδερφότης") με μέλη σημαντικά δημόσια πρόσωπα (Παπαρηγόπουλος, Ρενιέρης, Μεσσηνέζης, Καλλιγάς κτλ) που διεξήγαγαν μυστικούς εράνους για να οργανώσουν αντάρτικα σώματα που θα εισέβαλαν στην Θεσσαλία.

Βαλκάνια 1878-1912

Ο "Ασμοδαίος" και η παρακίνηση του Ροΐδη για συμμετοχή στην σύρραξη

Στην ταραγμένη αυτή εποχή, κανείς πνευματικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να παραμείνει ανεπηρέαστος από το κοινωνικό κλίμα έντασης όπως αυτό είχε διαμορφωθεί. Ούτε ένας ακραιφνής οπαδός του Δυτικού ορθολογισμού και της τάξης. Έτσι, μέσα από τις στήλες του σατυρικού εντύπου του "Ασμοδαίου" αρθρογραφεί υπέρ της "Μεγάλης Ιδέας" και ο σημαντικότερος Έλληνας πνευματικός άνδρας της εποχής του Εμμανουήλ Ροΐδης. Ενδεικτικά, όταν ξέσπασε η Σλαβική επανάσταση στην Βαλκανική έγραψε υπέρ της "Μεγάλης Ιδέας" και κατά της αδράνειας και της εσωτερικής ανοικοδόμησης:

"Μετ΄ου πολύ αίρεται η αυλαία του μεγάλου δράματος της Ανατολής και εμφανίζονται επί της σκηνής οι επίδοξοι διάδοχοι του Σελήμ και του Μαχμούτη. Την στιγμήν ταύτην προ πολλού εκαυχώμεθα περιμένοντες μετά παλμών καρδίας. Εις τας συμβουλάς του Φίνλεϋ και των ομοφρόνων αυτώ περί γεωργίας, συγκοινωνίας, οικονομίας και καλής διοικήσεως αποκρινόμεθα υπερηφάνως και στερεωτύπως: Θέλομεν να μεγαλώσωμεν!! Περί γεωργίας οδών και διοικήσεως ολίγον ημίν μέλει, διότι πάντα ημών τα ηθικά και χρηματικά κεφάλαια δαπανώμεν εις ετοιμασίας δια τον Αγώνα".

και αλλού στηλιτεύει τις απειλές αντί για την άμεση στρατιωτική επίθεση της Ελλάδας κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας:

"Νεανίας ζητών σήμερον να κατακτήση γυναίκα δια της απειλής ότι μη εισακουόμενος θέλει φονευθή, ήθελε φανεί εις την κυρίαν ταύτην επίσης γελοίος, όσον εις την Ευρώπην έθνος, το οποίο προς πλήρωσιν των πόθων του αντί να αντιτάξη στρατόν και στρατηγόν κατά του εχθρού ήθελε να εκθέσει βαρέλιον πυρίτιδος και επ΄αυτού τας γυναίκας και τα τέκνα του, εκτείνοντα ικέτιδας χείρας προς τους θεατάς." 

Ο Ροΐδης αρχικά συντάχθηκε με όσους υποστήριζαν την άμεση εμπλοκή της Ελλάδας στην Ανατολική κρίση που είχε ξεσπάσει, πιστεύοντας πως αποτελούσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την πραγμάτωση της "Μεγάλης Ιδέας", αντιτιθέμενος ακόμη και στον Χαρίλαο Τρικούπη που εμφανιζόταν περισσότερο διστακτικός σε μια πολεμική εμπλοκή και προσπαθούσε να τηρήσει τις Διεθνείς ισορροπίες.

Το φυλλάδιο "γεννηθήτω φως" και η σκληρή κριτική κατά του Δηλιγιάννη για την απεμπόληση των δικαίων του Ελληνισμού

Μετά την αρνητική τροπή για την Ελλάδα του Ρωσοτουρκικού πολέμου με τους ηττημένους Οθωμανούς να υπογράφουν την συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και την Ελλάδα να μην αντιπροσωπεύεται επαρκώς στο κρίσιμο συνέδριο του Βερολίνου που ακολούθησε και συνεπώς να χάνει έδαφος, ο Ροΐδης εξέδωσε ένα φυλλάδιο υπό τον τίτλο "Γεννηθήτω Φως", σε διαφορετικό ύφος και περιεχόμενο από την αρχική του υποστήριξη στην άμεση στρατιωτική εμπλοκή. Στο φυλλάδιο αυτό περιγράφει τις Ελληνικές πολιτικές παλινωδίες των κυβερνήσεων που είχαν αφήσει της Ελλάδα ουραγό στις Διεθνείς εξελίξεις στην περιοχή, αλλά και το απαράσκευο των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων για ένοπλη σύγκρουση με την Τουρκία, λόγω της διασπάθισης των οικονομικών πόρων του κράτους από την κομματική φαυλοκρατία. Το φυλλάδιο ξεκινάει με την πικρή παραδοχή ότι η Ελλάδα ήταν εντελώς ανέτοιμη για πόλεμο και πως η μόνη δυνατότητα που είχε ήταν να αποδυθεί σε έναν υπέρ πάντων φυλετικό πόλεμο  με αβέβαιο αποτέλεσμα που μάλλον θα κατέστρεφε όλες τις παράλιες πόλεις της Ελλάδας.

Μετά τις διαπιστώσεις αυτές, ο Ροΐδης κάνει μια λεπτομερή ανασκόπηση στα πολιτικά γεγονότα της ταραγμένης εποχής που είχε προηγηθεί.  Κατηγορεί εμμέσως τον Βασιλιά για την διάλυση της Οικουμενικής κυβέρνησης Κανάρη και την περιθωριοποίηση του Τρικουπικού κόμματος από την κυβέρνηση Κουμουνδούρου - Δεληγιάννη που ακολούθησε, ενώ τον θεωρεί προσωπικά υπεύθυνο για το ναυάγιο της "Μεγάλης Ιδέας". Επίσης κατηγορεί με σκληρότητα τον Δεληγιάννη για την στάση του έναντι των ξένων πρέσβεων για το θέμα των Ελληνικών ανταρτικών σωμάτων που είχαν διαβεί την Ελληνοτουρκική  μεθόριο, που σύμφωνα με τον Ροΐδη ήταν όλοι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, κοινωνικά περιτρίμματα και άθλιοι πλιατσικολόγοι-μισθοφόροι. Επίσης, ο Ροΐδης ειρωνεύεται την διφορούμενη στάση του παγιδευμένου Δηληγιάννη έναντι της Ελληνικής κοινής γνώμης με μαξιμαλιστικές δηλώσεις και έναντι των Τούρκων που απειλούσαν με υποχωρητικούς τακτικισμούς: "..ηπατάτο ο Σαφέτ Πασάς παραχωρών εις την Ελλάδα ολίγας ημέρας προς μεταμέλειαν, ενώ ολίγαις ώραις ήσαν προς τούτο ικαναί". 

Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο της κριτικής του Ροΐδη είναι ότι το υπουργείο εξωτερικών και ο Δηλιγιάννης φάνηκαν εντελώς απροετοίμαστοι για να χειριστούν αποτελεσματικά τη Ελληνική κρίση. Σε πολλές περιπτώσεις οι εκφράσεις και τα νοήματα των Ελληνικών διακοινώσεων οδήγησαν σε οδυνηρές παρεξηγήσεις, κάποιες άλλες φορές έγιναν λάθη στις έννοιες Γαλλικών λέξεων που χρησιμοποιήθηκαν, ενώ κατά τον Ροΐδη, λάθη του Δηληγιάννη αναγκάστηκε να διορθώσει ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κουμούνδούρος. Ακόμη ο Ροΐδης στηλίτευσε το γεγονός ότι το υπουργείο εξωτερικών κατά την διάρκεια της κρίσης έστειλε υπερβολικά πολλά τηλεγραφήματα στις πρεσβείες και στις ξένες κυβερνήσεις στα οποία μακρηγορούσε άνευ λόγου (πάνω από οκτακόσιες λέξεις ανά τηλεγράφημα), χρησιμοποιώντας συνεχώς στερεότυπες τετριμμένες εκφράσεις, τακτική που έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επεδίωκε.

Η κριτική για την Ελληνική αντιπροσώπευση στο συνέδριο του Βερολίνου

Επίσης ο Ροΐδης κατηγορεί με δριμύτητα τον Δεληγιάννη γιατί απέτυχε να παρουσιάσει τις Ελληνικές θέσεις στο συνέδριο του Βερολίνου. Σύμφωνα με τον Ροΐδη, ο Δεληγιάννης είχε πλήρη ελευθερία να παρουσιάσει τους πόθους και τα όνειρα "της από τεσσάρων αιώνων δουλευούσης καταπτουμένης και το χείριστον παραγνωριζομένης φυλής, κατηγορείται ότι δεν την εκμεταλλεύτηκε και ότι έδωσε την εντύπωση πως το Ελληνικόν Βασίλειον {...} ορέγεται τεμαχίου γης, περί δε των υπολοίπων είναι παντελώς αδιάφορον". Αλλά και φράση του Δεληγιάννη ότι η Ελληνική πλευρά αρκείται "προς το παρόν" στις εδαφικές διεκδικήσεις που ανέπτυξε στο συνέδριο, αποτέλεσε στόχο της κριτικής του Ροΐδη. "Γνωστό είναι ότι η φράση του Υπομνήματος: "Η Ελληνική κυβέρνηση αρκείται επί του παρόντος εις μόνην την ΗπειροΘεσσαλίαν και Κρήτην, παρέσχεν αφορμήν ασβέστου γέλωτος εις τους Λόρδους της Αγγλικής βουλής", καθώς με το υπονοούμενο αυτό ο Δηλιγιάννης ουσιαστικά απειλούσε ότι η εκχώρηση των εδαφών αυτών δεν αποκαθιστούσε μια μόνιμη ειρήνευση στην περιοχή, κάτι όμως που ήταν το ζητούμενο του συνεδρίου στο Βερολίνο.

Έτσι λοιπόν ο βασικός πυρήνας της κριτικής του Ροΐδη είναι ότι η κυβέρνηση Κουμουνδούρου - Δηλιγιάννη είχε έναν μικρόπνοο βραχυπρόθεσμο εθνικό στόχο να ενσωματώσει κάποιες όμορες επαρχίες, αδιαφορώντας για τα δίκαια του συνόλου του Ελληνισμού, που σύμφωνα με τον

Η ελληνική αντιπροσωπεία στο συνέδριο του Βερολίνου

Ροΐδη, είχε διαμορφωθεί ένα ευνοϊκό διεθνές κλίμα για να αναδειχθούν και να διεκδικηθούν με αξιώσεις. Οι θέσεις αυτές απηχούσαν σε μεγάλο βαθμό την κριτική του Τρικουπικού κόμματος, όπως διατυπώθηκε στις συνεδριάσεις της βουλής.

Η αλήθεια είναι πάντως πως ο Δηλιγιάννης δεν είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει τις Ελληνικές θέσεις με τόση άνεση χρόνου. Κατά την διάρκεια του συνεδρίου ουσιαστικά δεν είχε δικαίωμα να λάβει μέρος στις διαπραγματεύσεις για τα βόρεια σύνορα της Βουλγαρίας, ενώ μόνο για λίγο του δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσει για τα δίκαια του Ελληνισμού ενώπιον των συνέδρων. Επίσης, οι διπλωματικές αντιπροσωπείες της Γαλλίας και της Ρωσίας τον προέτρεψαν να μην ζητήσει την Μακεδονία και την Θράκη αλλά να περιοριστεί στην Ήπειρο, στην Θεσσαλία και στην Κρήτη ώστε οι θέσεις του να φανούν μετριοπαθείς και ρεαλιστικές και έτσι να μην προκαλέσουν την άμεση άρνηση των Τούρκων.

Επίλογος

Ο Ροΐδης, οπαδός και θιασώτης της Αγγλικής πολιτικής στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, στην κριτική του στηλίτευε την πολιτική της Ρωσίας ως ανθελληνική καθώς η Μεγάλη Ιδέα των Ρώσων ήταν εκ των πραγμάτων αντίθετη με τους προαιώνιους Ελληνικούς πόθους, ενώ δεν κουραζόταν να υποστηρίζει ότι η Οικουμενική κυβέρνηση του Κανάρη θα τα κατάφερνε πολύ καλύτερα, καθώς είχε τηρήσει συνεπέστερη και αξιοπρεπέστερη στάση έναντι των ξένων πρέσβεων και δεν είχε εκθέσει την Ελλάδα σε άκαιρους κινδύνους. Επίσης στην κριτική του αρνείται να παραδεχθεί ότι η Αγγλική μεταστροφή εις βάρος των Ελληνικών θέσεων προήλθε λόγω της παραχώρησης της Κύπρου από την Οθ. Αυτοκρατορία. Αντιθέτως υποστηρίζει σοβαρά ότι η Αγγλική μεταστροφή προήλθε λόγω της ανεξήγητης προσήλωσης των Ελλήνων στην Ρωσία και λόγω των συνεχών παλινωδιών τους την εποχή που τα ανταρτικά σώματα παραβίασαν την Τουρκική μεθόριο.

Αναμφίβολα πολλά σημεία της κριτικής του Ροΐδη έχουν βάση, καθώς ο ίδιος είναι πάντοτε ακριβολόγος και βαδίζεται σε αδιάσειστα στοιχεία, από σχετικά με την κρίση Διεθνή διπλωματικά έγγραφα που είχαν δοθεί τότε στην δημοσιότητα. Κατά την γνώμη μας όμως, είναι προφανές ότι η κριτική του Ροΐδη ασκείται εκ των υστέρων και είναι άδικη γιατί δεν αναγνωρίζει κανένα ελαφρυντικό σε όσους πολιτικούς χειρίστηκαν την κρίση, παραγνωρίζοντας τις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί για την Ελλάδα. Επίσης η θέση της Ελληνικής αντιπροσωπείας στο συνέδριο του Βερολίνου ήταν ιδιαίτερα δυσχερής, χωρίς πολλά περιθώρια ελιγμών. Το μικρό νεοελληνικό κρατίδιο δεν είχε την δύναμη να επηρεάσει τις εξελίξεις και παρέμεινε έρμαιο των σεισμικών γεωπολιτικών αλλαγών στην περιοχή. Αμφιβάλλουμε αν ο Τρικούπης θα είχε καταφέρει κάτι περισσότερο από την τελική ενσωμάτωση της Θεσσαλίας και της Άρτας το 1881
Ι. Β. Δ.

Πηγές

Λίνα Λούβη, Περιγέλωτος Βασίλειον, εκδόσεις "βιβλιοπωλείον της Εστίας" (μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο της κας Λούβη ΕΔΩ)

Εμμανουήλ Ροΐδης, Άπαντα τόμος Β΄, σελ. 352 - 401 (φιλολογική επιμέλεια: Άλκης Αγγέλου)

http://moirognomonio.wordpress.com/

Η πολιτική, εν Ελλάδι, ρητορεία (Εμμανουήλ Ροΐδης)

Όλοι εφυσηχάζουν!

 

 

 

 

 

 

Rate This

από Παναγιώτη Μποκοβό
δημοσιεύθηκε στο www.attikovima.gr

O εφησυχασμός, η κατάσταση αδράνειας κατά την οποία επαναπαύεται κανείς, χωρίς να ανησυχεί για όσα συμβαίνουν γύρω του και που αφορούν τους πολίτες, την κοινωνία, την πατρίδα ολόκληρη ή απλά τον εαυτό του και τη δουλειά του, είναι από τα χειρότερα προβλήματα της εποχής μας, που ανακύπτουν λόγω της γενικής αδιαφορίας που κυριαρχεί συνήθως. Ο εφησυχασμός ξεκινά από τα προσωπικά θέματα του καθενός και καταλήγει στα οικονομικά ή επιχειρηματικά, συνεχίζεται με τη γενική αδράνεια της κοινωνίας ως υπεύθυνου συνόλου και καλύπτει την υποτιθέμενη ραχοκοκκαλιά της χώρας, τη δημόσια διοίκηση, το κοινοβούλιο και την ίδια την κυβέρνηση.
Ο εφησυχασμός στη χώρα μας έχει πολλά πρόσωπα. Οι αγρότες π.χ. ανέκαθεν θεωρούσαν υπεύθυνη την κυβέρνηση για τα οικονομικά τους, υποχρεωμένη να επιδοτεί τα προϊόντα τους και να χρηματοδοτεί αφειδώς τις συνεταιριστικές επιχειρήσεις και βιομηχανίες τους. Παρά τη μεγάλη χρηματοδότηση που είχαν από την Ευρωπαϊκή  Ένωση, πίεζαν συνεχώς για νέες ενισχύσεις, έως την ημέρα που ζήτησαν οι συνδικαλιστές τους ένα μηνιάτικο, όπως το παίρνουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, κατά την έκφρασή τους. Σε αυτό τον εφησυχασμό οφείλεται το γεγονός ότι η αγροτική παραγωγή καταβαραθρώθηκε και σήμερα κάποιοι νέοι άνθρωποι ξεκινούν από την αρχή.
Ο εφησυχασμός των φοιτητών στα πανεπιστήμια οφείλεται στις υποσχέσεις των συνδικαλιστών τους, ότι τελικά όλοι θα περάσουν στις εξετάσεις, αφού οι καθηγητές πιεζόμενοι και αν χρειασθεί απειλούμενοι και λοιδορούμενοι, δίνουν πάντα σε όλους το δημοκρατικό πέντε. Βεβαίως, όσοι έχουν υπομονή, παίρνουν στο τέλος ένα χαρτί, αλλά αυτό στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει πολύ λίγα πράγματα και αυτό το ξέρουν όλοι, ιδίως στην πραγματική οικονομία. Λίγοι είναι οι φοιτητές που δεν εφησυχάζουν, αλλά ανησυχούν για το μέλλον τους, μελετούν και προοδεύουν στην επιστήμη τους.
Ακόμη και οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εφησυχάζουν, ιδίως όσοι ενδιαφέρονται να δώσουν εξετάσεις για την τριτοβάθμια, γιατί έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στα φροντιστήρια για την εισαγωγή τους, τα οποία τελικά τους “μπάζουν” στην ανώτατη εκπαίδευση, αφού τους κάνουν ικανούς στην παπαγαλία. Η β’ και ιδίως η γ’ λυκείου έχουν εξαφανιστεί και κανένας δεν ενδιαφέρεται για τα χρήσιμα μαθήματα που διδάσκονται εκεί. Γι’ αυτό μετά τις πανελλαδικές εξετάσεις, η κυβέρνηση, η ΟΛΜΕ και όποιος άλλος έχει βαρύνουσα γνώμη, πρέπει να μελετήσουν ένα καινούργιο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων στην τριτοβάθμια, που να μην καταργεί το λύκειο και να μη μεταβάλλει τα παιδιά σε παπαγάλους. Και κυρίως να μην τους επιτρέπει να εφησυχάζουν.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι εφησυχάζουν κατά τη διάρκεια ολόκληρης της σταδιοδρομίας τους, αφού το κράτος τους έχει εξασφαλίσει από κάθε άποψη και μέχρι του τέλους της ζωής τους. Εξάλλου το ισχύον γραφειοκρατικό σύστημα δεν τους επιτρέπει πρωτοβουλίες και η απλή τήρηση των κανόνων, ιδίως προσέλευσης και αποχώρησης από την εργασία τους, τους καθιστά άριστους υπαλλήλους. Ακόμη και σήμερα, ούτε τα πειθαρχικά συμβούλια δεν τους αγγίζουν – τώρα με τις απολύσεις επίορκων πάει να μπει μια τάξη. Εφησυχασμός, έλλειψη ευθυνών, να γιατί όλοι ήθελαν να καταστούν δημόσιοι υπάλληλοι. Ελπίζουμε να μεταρρυθμιστούν όλα αυτά και να αποκτήσει η χώρα σύγχρονη δημόσια διοίκηση, το ταχύτερο δυνατό.
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση πως πολιτικές κυβερνήσεις κατά τα προ του 2010 χρόνια που ουσιαστικά πτωχεύσαμε, εφησύχαζαν και δεν έπαιρναν αυστηρά και σκληρά μέτρα για την αντιμετώπιση της επερχόμενης πτώχευσης, όπως έδειχναν όλα τα στοιχεία: τα μεγάλα ετήσια ελλείμματα του ευρύτερου δημοσίου τομέα, το τεράστιο κρατικό χρέος, η υπερδιόγκωση του κράτους, οι τεράστιες εισαγωγές πολυτελών αγαθών, η εξαφάνιση των εξαγωγών, οι συνεχείς πιέσεις των συνδικαλιστών για νέες αυξήσεις και παροχές, Οι ατέλειωτες κρατικές δαπάνες κ.ά. Τι έκαναν οι οικονομικοί σύμβουλοι του πρωθυπουργού, το συμβούλιο οικονομικών εμπειρογνωμόνων, η Τράπεζα της Ελλάδος και προσωπικά ο διοικητής της, το ΚΕΠΕ, αλλά και οι οικονομικοί υπουργοί; Όλοι ενδιαφέρονταν μόνο για το καταναλωτικό πανηγύρι και για τα χοντρά ρουσφέτια προς τις ποικίλες συντεχνίες; Όλοι εφησύχαζαν, λέγοντας ότι τα δάνεια από τις αγορές είναι απλές λογιστικές εγγραφές; Αυτός ο προκλητικός εφησυχασμός δημιούργησε τεράστιες ευθύνες που πρέπει τάχιστα να αποδοθούν για να μην ξαναφτάσουμε ποτέ στο μέλλον σε μία νέα χρεωκοπία.
Ακόμη και σήμερα, τρία χρονιά μετά τη χρεωκοπία και τα μνημόνια, η κυβέρνηση πολλάκις συλλαμβάνεται εφησυχάζουσα. Τα νομοσχέδια έρχονται τελευταία στιγμή στη Βουλή, τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση μιας νέας δόσης του δανείου, ολοκληρώνονται τη στιγμή που λήγει η προθεσμία. και το χειρότερο: όταν λείπει η τρόικα όλοι εφησυχάζουν, ωσάν τα ζητούμενα από την τρόικα να γίνονται γι’ αυτή και όχι για τη σωτηρία της πατρίδας. Μήπως πρέπει η τρόικα να εγκατασταθεί μονίμως στην Αθήνα; Προφανώς θα δουλεύουν καλύτερα η κυβέρνηση και το κράτος.

Πηγή: Αττικό Βήμα

Το λοξό σπίτι (Krzywy Domek)

 Φωτογραφία  Υποβολή σχολίων

Μάι 232013

 

To Krzywy Domek είναι ένα ακανόνιστου σχήματος κτίριο στο Sopot της Πολωνίας. Το όνομά του μεταφράζεται στα αγγλικά ως Crooked House , αποδεικνύοντας ότι η αρχιτεκτονική μπορεί να είναι και παιχνιδιάρικη καμιά φορά,  αφού πλέον υπάρχουν οι τεχνικές δεξιότητες να παράγονται τέτοια κτίσματα που ν απελευθερώνουν τη φαντασία.

To Krzywy Domek χτίστηκε το 2004. Είναι περίπου 4.000 τετραγωνικά μέτρα και είναι το εμπορικό κέντρο της Rezydent .

Σχεδιάστηκε από τους Szotynscy & Zaleski οι οποίοι εμπνεύστηκαν από την ομώνυμη ιστορία της Αγκάθα Κρίστι  («Η σοφίτα με τις αράχνες» ή "το λοξό σπίτι" -The crooked house) με εικόνες και σχέδια του Jan Marcin Szancer και Per Dahlberg .  Είσοδος (αν το επισκεφτείτε κάποτε ) ή από την οδό Monte Cassino ή την Morska

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

7 από τις πιο ενδιαφέρουσες βιβλιοθήκες του κόσμου

7 από τις πιο ενδιαφέρουσες βιβλιοθήκες του κόσμου

Written By φιλίστωρ Ι. Β. Δ. on 11 Μαΐου 2013 | 5/11/2013 11:56:00 π.μ.

Αναδημοσίευση από το http://www.clickatlife.gr/

Οι σύγχρονες βιβλιοθήκες, αποτελούν χώρους ελεύθερης πρόσβασης σε πληροφορίες, τόσο μέσω των βιβλίων που έχουν στα ράφια τους, όσο και από πολλές ακόμη πηγές.

Μάθετε για τις πιο σύγχρονες και λειτουργικά διαμορφωμένες βιβλιοθήκες όλου του κόσμου και ταξιδέψτε σε αυτές για να γνωρίσετε τους ανεξερεύνητους «θησαυρούς» που κρύβουν τα βιβλία τους. Πώς μπορούν να συνυπάρχουν οι βιβλιοθήκες με την ηλεκτρονική εποχή του Διαδικτύου και των ταμπλετών; Η απάντηση βρίσκεται παρακάτω.

Το CNN travel, παρουσιάζει μερικά από τα πιο ενδιαφέρονται μέρη για να διαβάσει κανείς και να… περιπλανηθεί ανάμεσα στα βιβλία και τις πληροφορίες.

Κεντρική Βιβλιοθήκη: Σιάτλ, Ουάσιγκτον, Η.Π.Α.

Η Κεντρική Βιβλιοθήκη στο Σιάτλ ( www.spl.org/locations/central-library/cen-plan-a-visit/central-library-tours ) είναι ομοιόμορφα διαμορφωμένη, μοντέρνα και σοφιστικέ και προσελκύει τουρίστες από όλο τον κόσμο, οι οποίοι πληρώνουν για να την επισκεφθούν ή ακόμη συμμετέχουν σε ομαδικές εκδρομές για να την ανακαλύψουν.

Τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της, την επισκέφθηκαν περισσότεροι από δύο εκατομμύρια τουρίστες. Η βιβλιοθήκη σχεδιάστηκε από τον Ολλανδό αρχιτέκτονα Rem Koolhaas και τον Αμερικανό σχεδιαστή Joshua Ramus και ψηφίστηκε από το Αμερικανικό Ινστιτούτο των αρχιτεκτόνων ως ένα από τα 150 δημοφιλέστερα οικοδομήματα στις Η.Π.Α. Ωστόσο, ανά τα χρόνια έχει δεχτεί ανάμεικτες κριτικές.

Η βιβλιοθήκη φιλοξενεί επίσης ποικίλες εκθέσεις τέχνης, παρουσιάσεις βιβλίων και άλλα σημαντικά γεγονότα κατά τη διάρκεια του χρόνου, ενώ οι επισκέπτες μπορούν να κάνουν μια στάση στη σοκολατερί για έναν καφέ και να ψωνίσουν στο μαγαζάκι με τα δώρα.

Η βιβλιοθήκη προσφέρει δωρεάν αυτόματο ατομικό τηλεφωνικό οδηγό για περιήγηση, αλλά δίνεται η δυνατότητα και για ξενάγηση σε ομάδες.

Βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Trinity: Δουβλίνο, Ιρλανδία

Μπορεί να είναι παλιά αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι βαρετή. Η βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Trinity ( www.tcd.ie/Library ) στο Δουβλίνο, είναι η παλαιότερη βιβλιοθήκη στην Ιρλανδία. Ιδρύθηκε το 1592 από την βασίλισσα Ελισάβετ την πρώτη.

Το εξωτερικό της βιβλιοθήκης είναι πραγματικά εντυπωσιακό, ενώ επίσης διαθέτει τον μεγαλύτερο στον κόσμο ενιαίο θάλαμο, γνωστό ως Μακρύ Δωμάτιο, που περιέχει περισσότερα από 200.000 από τα παλαιότερα βιβλία της.

Ένα από τα πιο γνωστά της χειρόγραφα είναι το «The Book of Kells: Μετατρέποντας το σκοτάδι σε φως», το οποίο περιέχει τα τέσσερα Ευαγγέλια στα λατινικά, βασισμένα σε μια λατινική μετάφραση της Αγίας Γραφής και γραμμένο σε περγαμηνή. Μόνο αυτό το χειρόγραφο προσελκύει πάνω από 500.000 επισκέπτες το χρόνο.

Το μακρύ δωμάτιο φιλοξενεί μία από τις παλαιότερες άρπες στην Ιρλανδία. Χρονολογημένη τον 15ο αιώνα, η άρπα από δρυ αποτελεί το μοντέλο για το έμβλημα της Ιρλανδίας.

Η βασίλισσα Ελισάβετ η δεύτερη, επισκέφθηκε τη βιβλιοθήκη πρόσφατα και ήταν η πρώτη μονάρχης που το έκανε αυτό από το 1911.

Βιβλιοθήκη Geisel, Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια: San Diego, Η.Π.Α.

Πήρε το όνομά της από τον Theodor Geisel, που είναι ευρέως γνωστός σαν Dr. Seuss. Η βιβλιοθήκη Geisel του San Diego (http://libraries.ucsd.edu ) αποτελεί ένα από τα πιο μοντέρνα κτήρια βιβλιοθηκών στον κόσμο και με μια πρώτη ματιά μοιάζει με διαστημόπλοιο.

Ο αρχιτέκτονας William Pereira, ο οποίος βοήθησε να σχεδιαστούν εγκαταστάσεις προσγείωσης διαστημόπλοιων στο Cape Canaveral στο Χιούστον του Τέξας, σχεδίασε τη βιβλιοθήκη το 1970. Έχει χρησιμοποιηθεί ως σκηνικό σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, διηγήματα και μυθιστορήματα (Το φρούριο του χιονιού στην ταινία «Inception», μοιάζει πολύ με τη βιβλιοθήκη Geisel).

Φυσικά, δεν είναι μόνο το εξωτερικό της βιβλιοθήκης ενδιαφέρον. Η βιβλιοθήκη διοργανώνει το event «βραδινό στη βιβλιοθήκη», στο οποίο είναι ευπρόσδεκτοι αναγνώστες για ποτό, αλλά και μια δημοπρασία και ομιλίες από πολλά υποσχόμενους νέους συγγραφείς.

Βιβλιοθήκη TU Delft: Ολλανδία

Η βιβλιοθήκη στο πανεπιστήμιο τεχνολογίας Delft (www.library.tudelft.nl/en ) κατασκευάστηκε το 1997 και έχει περισσότερα από 862.000 βιβλία, 16.000 συνδρομές περιοδικών και δικό της μουσείο.

Το κτήριο βρίσκεται κάτω από το έδαφος, όποτε δεν μπορείτε να δείτε κατευθείαν τη βιβλιοθήκη. Αυτό που το κάνει ενδιαφέρον είναι η σκεπή, που δεν είναι τίποτε άλλο από… έναν λόφο από γρασίδι. Ένας τεράστιος κώνος, ο οποίος συμβολίζει την τεχνολογία, διαπερνά αυτόν τον λόφο. Η σκεπή καλύπτει 5.500 τετραγωνικά μέτρα και η κατασκευή της είχε διάφορες δυσκολίες από άποψη συντήρησης. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση αποτελεί πλέον μια από τις πιο εντυπωσιακές και πράσινες κατασκευές στην περιοχή (τόσο κυριολεκτικά όσο και περιβαλλοντικά).

Μια μικρή συμβουλή πριν αποφασίσετε να ξαπλώσετε πάνω στο γρασίδι: προσέξτε τα ποτιστικά μηχανήματα!

Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας: Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος

Το κτήριο αυτό, παίρνει τη… γλώσσα και τη λογοτεχνία στα σοβαρά. Η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ( www.bibalex.org/home/default_EN.aspx ) αποτελεί την αναβίωση της αρχαίας βασιλικής βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, η οποία ήταν η μεγαλύτερη και η πιο επιβλητική βιβλιοθήκη στον Ελληνικό κόσμο. Ιδρύθηκε από τον Μεγάλο Αλέξανδρο πριν από περίπου 2.300 χρόνια. Η νέα βιβλιοθήκη αναγεννήθηκε το 2002 στην ακτή της Μεσογείου και χρειάστηκαν 10 χρόνια σχεδίασης, οργάνωσης και κατασκευής.

Σχεδιάστηκε από τους Snohetta, τους νικητές ενός παγκόσμιου διαγωνισμού που διοργανώθηκε από την Παγκόσμια Ένωση των Αρχιτεκτόνων, την UNESCO και την αιγυπτιακή κυβέρνηση.

Εκτός από τη βιβλιοθήκη, στο κτήριο υπάρχουν 4 μουσεία που φιλοξενούν αρχαία μνημεία, χειρόγραφα κ.ά., καθώς επίσης και 15 μόνιμες εκθέσεις.

Εξαιτίας του κυκλικού και με κλίση σχήματός της, η βιβλιοθήκη μοιάζει σαν μοντέρνος πίνακας ζωγραφικής. Ποικίλα γλυπτά και επιγραφές κοσμούν την πιο επίπεδη πλευρά του κτηρίου, την οποία οι σχεδιαστές εξηγούν ως μια προσεκτική απεικόνιση του βασικού προφίλ της βιβλιοθήκης: της γλώσσας.

Βιβλιοθήκη της Στουτγάρδης: Γερμανία

Η βιβλιοθήκη της Στουτγάρδης έχει δημιουργήσει αμφιλεγόμενες απόψεις. Κάποιοι λένε ότι είναι ιδιαίτερα καινοτόμα, ενώ άλλοι ότι δεν ταιριάζει με τον περιβάλλοντα χώρο. Όπως και να έχει, η βιβλιοθήκη είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κτήρια στην περιοχή, μαζί με το μουσείο της Πόρσε που βρίσκεται λίγο πιο πέρα.

Σχεδιασμένη από έναν Κορεάτη, αλλά βασισμένο σε γερμανικές μεθόδους σχεδίασης, αρχιτέκτονα, τον Yi Eun-young, το σχέδιο των εγκαταστάσεων σε σχήμα κύβου είναι εμπνευσμένο από το αρχαίο Πάνθεον στη Ρώμη. Διαθέτει ένα γραμμικό σχήμα «καρδιά», το οποίο χρησιμεύει ως χώρος συνάντησης και αντλεί το φυσικό φως του ήλιου μέσα από την οροφή. Ο χώρος αυτός χρησιμοποιείται για διάφορα events, συμπεριλαμβανομένων παρουσιάσεων βιβλίων, αναγνώσεων και εκθέσεων.

Η λευκή-ασημένια βιβλιοθήκη (http://xbibliothek.stuttgart.de/stadtbibliothek ) μπορεί να μην ταιριάζει απόλυτα με τα πράσινα δέντρα και τα σπίτια με τις κόκκινες σκεπές στη πόλη, το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι ξεχωρίζει.

Δημόσια Βιβλιοθήκη της Bishan, Σιγκαπούρη

Στην καρδιά της περιοχής Bishan, η βραβευμένη, ομώνυμη, Δημόσια Βιβλιοθήκη ( www.nlb.gov.sg ) καταλαμβάνει 4.000 τετραγωνικά μέτρα. Απλή και σοφιστικέ, σχεδιάστηκε για να μοιάζει με δεντρόσπιτο. Τα πολύχρωμα δωματιάκια που προεξέχουν από τη μια πλευρά του κτηρίου, αναπαριστούν βιβλία που προεξέχουν από κάποιο ράφι. Μέσα στη βιβλιοθήκη, αυτά τα δωματιάκια προσφέρουν απομόνωση και ησυχία για ανάγνωση. Επίσης, αποτελούν τον τέλειο χώρο για σεμινάρια, αναγνώσεις και εργαστήρια.

Τα παράθυρα από χοντρό γυαλί που φτάνουν μέχρι την οροφή, αποτελούν ιδανικό σημείο για να «χαζεύει» κανείς από το εσωτερικό του κτηρίου, ανθρώπους να περπατούν και να διαβάζουν.

«Η αντίληψη του τί είναι ασφαλές έχει αλλάξει ριζικά»

Ημερομηνία ανάρτησης: 23 Μαΐου 2013.

Οι ισορροπίες στην ευρωζώνη έχουν αλλάξει και οι αγορές τηςπεριφέρειας της ευρωζώνης αναμένεται να συνεχίσουν να επωφελούνται από αυτό το νέο σκηνικό, αφού η αντίληψη του τί είναι ασφαλές έχει αλλάξει ριζικά, όπως υποστηρίζει η Goldman Sachs σε νέα έκθεσή της.

Από το 2000 έως το 2007, η οικονομική ένωση οδήγησε σε αύξηση του μεριδίου του δημόσιου χρέους που διακρατείται από ξένους επενδυτές στην πλειοψηφία των ανεπτυγμένων χωρών, όπως σημειώνει η Goldman Sachs και η senior οικονομολόγος της τράπεζας, Silvia Ardagna.

Από το 2008, η τάση αυτή αντιστράφηκε απότομα για κάποια μέλη της ευρωζώνης, αλλά παρέμεινε στη θέση της ή να ενισχύθηκε για τα κράτη με υψηλή πιστοληπτική ικανότητα, τα οποία θεωρούνται «ασφαλή επενδυτικά καταφύγια».

Τον τελευταίο χρόνο, οι ανακοινώσεις του προγράμματος από την ΕΚΤ τον Ιούλιο του 2012 και του μεγάλου προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης από την Τράπεζα της Ιαπωνίας τον Απρίλιο του 2013, συνέβαλαν στην αλλαγή του αισθήματος κινδύνου σε σχέση με ορισμένες αγορές κρατικών ομολόγων και έχουν τη δυνατότητα να αντιστρέψούν εν μέρει τις εισροές σε αγορές κρατικών ομολόγων που θεωρούνται «ασφαλοί καταφύγια »προς όφελος της περιφέρειας της ευρωζώνης.

Όπως τονίζει η Goldman Sachs, ωστόσο, επειδή τα δεδομένα για τις θέσεις των ξένων επενδυτών στα κρατικά ομόλογα είναι διαθέσιμες μόνο με σημαντική χρονική υστέρηση για πολλές χώρες, αυτό που επισημαίνει στην ανάλυσή της αμερικάνικη τράπεζα είναι αρκετά «προκαταρκτικό».

Παρ ‘όλα αυτά, προκύπτει ότι από το καλοκαίρι του 2012 οι ξένοι επενδυτές έχουν αυξήσει την έκθεσή τους στην περιφέρεια της ευρωζώνης και ότι οι εισροές ξένων επενδυτών στις αγορές κρατικών ομολόγων που παραδοσιακά αποτελούν ένα ασφαλές καταφύγιο, αυξάνονται με βραδύτερο ρυθμό σε σχέση με την περίοδο του Ιουνίου του 2011 μέχρι τον Ιούλιο του 2012, που ήταν και η κορύφωση της κρίσης χρέους της ευρωζώνης.

Αυτά τα στοιχεία, υπογραμμίζει η Goldman Sachs, είναι υποστηρικτικά της άποψή της ότι τα spreads της ευρωζώνης και ειδικά των χωρών της ευρω-περιφέρειας, θα εξακολουθήσουν να συμπιέζονται το 2013.

Επιπλέον, οι αγορές κρατικών ομολόγων των χωρών με πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑΑ, που έχουν επωφεληθεί από την κρίση της ευρωζώνης, είναι εξαιρετικά πιθανό να δούν μια επιβράδυνση των εισροών. Αυτό, σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα της θετικής πορείας για τις παγκόσμιες οικονομικές προοπτικές, θα ασκήσει ανοδικές πιέσεις στις αποδόσεις.

Ε.Κ. – reporter