γιατί λέμε “και ο μήνας έχει εννιά…”;

γιατί λέμε “και ο μήνας έχει εννιά…”;

Από το 24grammata

γράφει ο Θωμάς Χριστιάς

Αυτή η φράση που έχει συνδεθεί τόσο πολύ με το ομότιτλο  τραγούδι του Μικρασιάτη συνθέτη Μιχάλη Σουγιουλτζόγλου έχει μια σκοτεινή προέλευση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν λέμε  “ και ο μήνας έχει εννιά”, εννοούμε ότι ζούμε μια ανέμελη ζωή, χωρίς βάσανα και έννοιες. Εξάλλου, και το νόημα του τραγουδιού του Σουγιούλ αυτό ακριβώς είναι: μια ζωή την έχουμε, άρα πρέπει να τη γλεντήσουμε. Όσο όμως μας είναι γνωστή η φράση αυτή μέσα από αυτό το τραγούδι, άλλο τόσο γνωρίζουμε ότι προϋπήρχε του τραγουδιού. Κατά μια έννοια, ο αριθμός εννιά ταυτίστηκε με την
ανεμελιά, επειδή κατά τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του ελληνικού κράτους οι δημόσιοι υπάλληλοι πληρώνονταν κάθε εννιά του μήνα, άρα αυτή  ήταν σίγουρα μέρα χαράς. Αλλά, και με το σύγχρονο τρόπο μισθοδοσίας, στις αρχές δηλαδή κάθε μήνα ή όπως γίνεται σε αρκετές δημόσιες υπηρεσίες σε δύο δόσεις κάθε δεκαπενθήμερο, σίγουρα το τέλος κάθε μήνα μόνο με ξεγνοιασιά δε μπορεί να συνδεθεί. Αν δε, η λαϊκή σοφία ή ο στιχουργός του τραγουδιού μας είχε αυτή την οικονομική σκοπιά στο μυαλό του, τότε σε περίοδο οικονομικής κρίσης ούτε η ενάτη του μήνα θα ήταν μέρα ανεμελιάς!
Μια άλλη προσέγγιση του αριθμού εννιά σε αυτή τη φράση είναι  αυτή της αριθμολαγνίας. Ο αριθμός εννιά είναι τρεις φορές ο μαγικός και με θρησκευτικό περίβλημα αριθμός τρία που προστατεύει τους ανθρώπους από όλα τα δεινά. Μυθολογικά, εννιά ήταν οι μούσες (η Καλλιόπη, η Ευτέρπη, η Κλειώ, η Ερατώ, η Μελπομένη, η Πολύμνια, η Τερψιχόρη, η Θάλεια και η Ουρανία), ενώ ιστορικά τα Μεγάλα Μυστήρια που εορτάζονταν κάθε δεκαπέντε του μήνα Βοηδρομιώνα διαρκούσαν εννιά μέρες. Από φιλοσοφικής σκοπιάς ο αριθμός εννιά (όπως όλοι οι αριθμοί που ενυπάρχουν στα πράγματα ) σύμφωνα με τους Πυθαγορίους συμβολίζει την αρμονία της φύσης.
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι όλα αυτά είναι περιττά και η επιλογή του αριθμού εννιά στη φράση “και ο μήνας έχει εννιά” είναι τυχαία, στο δε τραγούδι για να κάνει ρίμα. Πιθανόν, αν και ρίμα σχηματίζονταν με οποιοδήποτε δισύλλαβο αριθμό. (π.χ και ο μήνας έχει επτά). Και αν σε αυτή τη φράση σημαίνει ο αριθμός εννιά την ανεμελιά, το ίδιο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε και για τη φράση “ στις εννιά του μακαρίτη, άλλος μπαίνει  μες στο σπίτι” και στη φράση “ …των οπισθίων τα εννιάμερα”.
Μια τελευταία και αρκετά πειστική απόπειρα ερμηνείας της φράσης τη συνδέει με το οθωμανικό παρελθόν. Στο τραγούδι του Μικρασιάτη Σουγιούλ που υπάρχουν τούρκικες λέξεις όπως “ ντουνιάς” (κόσμος)  τι θα  “καζαντίσουμε” (τι θα κερδίσουμε),   ο αριθμός εννιά της ξεγνοιασιάς συνδέεται με τον ένατο μήνα του μουσουλμανικού σεληνιακού ημερολογίου  που είναι ο μήνας του Ραμαζανιού. Κατ’ αυτόν το μήνα οι πιστοί μουσουλμάνοι δεν εργάζονται, προσεύχονται όλη μέρα και το βράδυ, με τη δύση του ηλίου, όταν και τερματίζεται η ημερήσια νηστεία, επιτρέπεται το φαγητό σε μεγάλες ποσότητες. Ως και τα σχολεία παραμένουν κλειστά. Η πειστικότητα αυτής της εκδοχής βεβαιώνεται και από το εξής: το ότι η τεμπελιά συνδέεται με αργίες και ημέρες λατρείας του Θεού και των Αγίων το γνωρίζουμε και εμείς οι χριστιανοί με τη φράση “δεν είναι κάθε μέρα του Αη Γιάννη”.
Σε λίγες περισσότερες από εννιά μέρες ο μήνας θα έχει εννιά. Καλό και ξέγνοιαστο μήνα, ως ορίζει, λοιπόν, η φράση και ο αριθμός.

το τραγούδι στην πρώτη εκτέλεση

Στίχοι: Γιώργος Τζαβέλλας.
Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ.
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Γούναρης, Κουρνάζος & Τρίο Κιτάρα. Για πρώτη φορά ακούστηκε στην ταινία “Το σωφεράκι” (1953). Εκεί ο Μανώλης Χιώτης με τον Γιάννη Τατασόπουλο παίζουν και τραγουδούν Σουγιούλ (“Μια ζωή την έχουμε” & “Σβήστε με απ’ το χάρτη”).
Άλλες ερμηνείες: Μαρίκα Νίνου. Η Βίκυ Μοσχολιού στον δίσκο «ΤΟ ΤΡΑΜ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ», 1980.http://www.kalyterotera.gr/2014/01/blog-post_9741.html

                      

--> 

Από τους κατώτατους μισθούς παίρνουν οι Έλληνες στην Ευρώπη των 27

25 Νοεμβρίου 2013

Ενας ακόμη μύθος, ότι οι Έλληνες δουλεύουν λίγο και πληρώνονται πολύ, καταρρίπτεται με βάση τα επίσημα στοιχεία της Eurostat για τον κατώτατο μισθό στην Ευρώπη των 27″.

Οι αριθμοί δείχνουν ότι στη χώρα μας μας ο κατώτατος μισθός ανήκει στους πιο χαμηλούς της Ευρώπης μαζί με την Πορτογαλία, την Πολωνία και τη Βουλγαρία.

Ο σχετικός πίνακας δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Le Monde με αφορμή την απόφαση της Γερμανίας για θέσπιση μηνιαίου κατώτατου μισθού. Είναι μια υποχώρηση των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών στις απαιτήσεις των Σοσιαλδημοκρατών προκειμένου να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση για το σχηματισμό κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού.

«Ο όμιλος των επτά κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης που δεν έχουν υιοθετήσει το θεσμό του κατώτατου μισθού πρόκειται να χάσει ένα διακεκριμένο μέλος, τη Γερμανία», ανέφερε χαρακτηριστικά η «Le Monde».

Και πράγματι, οι 21 από τις 28 χώρες-μέλη της ΕΕ έχουν θεσπίσει κατώτατο μισθό, ενώ οι επτά χώρες που δεν έχουν θεσπίσει είναι η Γερμανία, η Δανία, η Φινλανδία, η Σουηδία, η Αυστρία, η Ιταλία και η Κύπρος.

Ο πανευρωπαϊκός μισθολογικός πίνακας που δημοσιεύει η «Le Monde», δείχνει ότι οι διαφορές στους κατώτατους μηνιαίους μισθούς από χώρα σε χώρα της ΕΕ είναι τεράστιες, όπως άλλωστε τεράστιες είναι οι διαφορές και στο κόστος ζωής που πρέπει να συνεκτιμηθεί για να εξαχθούν συμπεράσματα σε σχέση με την πραγματική αξία των εισοδημάτων:

Λουξεμβούργο 1.874 ευρώ
Βέλγιο 1.502 ευρώ
Ολλανδία 1.478 ευρώ
Ιρλανδία 1.462 ευρώ
Γαλλία 1.430 ευρώ
Βρετανία 1.190 ευρώ
Ισπανία 645 ευρώ
Ελλάδα 586 ευρώ
Πορτογαλία 485 ευρώ
Πολωνία 383 ευρώ
Βουλγαρία 159 ευρώ

Η Βουλγαρία με μόλις 159 ευρώ το μήνα είναι η χώρα με τον χαμηλότερο κατώτατο μισθό στην ΕΕ, ενώ το Λουξεμβούργο με 1.874 ευρώ είναι η χώρα με τον υψηλότερο κατώτατο μισθό.

Όσον αφορά το μισθό στην Ελλάδα πρέπει να διευκρινιστεί ότι η Εurostat αναφέρει ως κατώτατο μισθό τα 684 ευρώ (η αγοραστική αξία του οποίου, όπως αναφέρει η επίσημη Στατιστική Υπηρεσία της ΕΕ, αντιστοιχεί σε 736 ευρώ) καθώς για να βρει το ποσό που λαμβάνει ο κατώτατα αμοιβόμενος Ελληνας εργαζόμενος μηνιαίως υπολογίζει και τους δύο μισθούς που λαμβάνει κατά τη διάρκεια του έτους ως δώρο. Ετσι πολλαπλασιάζει τον κατώτατο μισθό επί 14 και διαιρεί διά 12, προκειμένου να τους υπολογίσει επί δωδεκαμήνου βάσεως.

Στον χάρτη της η Le Monde αναφέρεται και στον κατώτατο μισθό της Τουρκίας (405 ευρώ) παρόλο που δεν είναι μέλος της ΕΕ.

Στο κλαμπ των χωρών όπου ο κατώτατος μισθός είναι άνω των 1.000 ευρώ ανήκουν οι εξής χώρες: Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Βέλγιο, Γαλλία, Ιρλανδία, Μεγάλη Βρετανία.

Στο κλαμπ των χωρών όπου ο κατώτατος μισθός κυμαίνεται μεταξύ 500 και 1.000 ευρώ ανήκουν η Ισπανία, η Σλοβενία, η Ελλάδα και η Πορτογαλία.
Κάτω από 500 ευρώ είναι ο κατώτατος μισθός στις εξής χώρες: Πολωνία, Εσθονία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Κροατία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Λετονία, Λιθουανία και Τσεχία.

Πηγή : news247.gr

Η αναπτυξιακή φούσκα

Πώς η διεύρυνση της ανάπτυξης βλάπτει τους φτωχούς

Marc F. Bellemare

08/01/2014

Περίληψη Κειμένου και Βιογραφικό Συγγραφέα

• Print
• Send to friend
• • Decrease font size
  • Text
  • Increase font size

Εμφάνιση άρθρου σε περισσότερες σελίδες

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να γράψετε το σχόλιο σας.Εγγραφείτε στο newsletterγια να λαμβάνετε ενημέρωση από το ForeignAffairs.gr.

Οι προσπάθειες των πλούσιων χωρών να βοηθήσουν τις φτωχότερες άρχισε στα σοβαρά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με το Σχέδιο Μάρσαλ. Από τις αρχές τής δεκαετίας τού 1960, οι δυτικές δυνάμεις βοηθούσαν πρώην αποικίες να αναπτύξουν τους γεωργικούς και βιομηχανικούς τομείς τους. Τα σχέδια αυτά φαίνεται να λειτούργησαν. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, η παγκόσμια φτώχεια έπεσε κατακόρυφα. Αλλά στην πορεία, η οικονομική ανάπτυξη μεταμορφώθηκε σε κάτι άλλο: μια «βιομηχανία» πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που χαρακτηρίζεται από «διεύρυνση της αποστολής» της. Σήμερα, η ανάπτυξη έχει καταλήξει να σημαίνει πάρα πολλά πράγματα - τόσα πολλά, που «η ανάπτυξη έχει γίνει τα πάντα για όλους τους ανθρώπους, έτσι ώστε με κάθε δυνατό τρόπο θα μπορούσε να σώσει μερικούς», για να παραφράσουμε τον απόστολο Παύλο. Η προκύπτουσα κατακερματισμένη προσέγγιση, η οποία διασπείρει τους πόρους, βλάπτει τους φτωχούς τού κόσμου.

Το τοπίο τής ανάπτυξης δεν ήταν ποτέ πιο γεμάτο απ’ ό, τι είναι σήμερα. Διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ και η Παγκόσμια Τράπεζα, εργάζονται δίπλα-δίπλα με τους εθνικούς οργανισμούς, όπως ο Οργανισμός Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ (USAID), μη κυβερνητικές οργανώσεις όπως η Oxfam και η World Vision, και φιλανθρωπικούς οργανισμούς, όπως τα Ιδρύματα Κλίντον και Γκέιτς. Καθώς ο αριθμός των φορέων έχει αυξηθεί, ο ορισμός τής ανάπτυξης έχει επεκταθεί, οδηγώντας πολλούς στον συγκεκριμένο χώρο να δίνουν έμφαση σε περιφερειακούς στόχους μακριά από τις ανησυχίες των φτωχότερων του κόσμου. Στο υπό την επεξεργασία τού Nicholas Kristof ιστολόγιο των New York Times, μια ανάρτηση με τίτλο «Τρία πράγματα που η Παγκόσμια Ανάπτυξη θα Μπορούσε να Κάνει Καλύτερα» τοποθετεί την προώθηση του θηλασμού στην κορυφή τής λίστας. Ορισμένες ομάδες έφτασαν να ειδικεύονται μέχρι και στην αποστολή στην Αφρική υπολειμμάτων σαπουνιών από ξενοδοχεία (το Global Soap Project, μια συνεργασία με την αλυσίδα ξενοδοχείων Hilton), αρκουδάκια σε παιδιά που έχουν πληγεί από φυματίωση (Teddies or Tragedies) και κλόουν για τους ανθρώπους σε περιοχές που υφίστανται κρίση (Clowns Without Borders).

Αλλά, δεν είναι μόνο οι ειδήμονες και όσοι εργάζονται για εξειδικευμένες φιλανθρωπικές οργανώσεις που στριμώχνουν άσχετους στόχους στην κατηγορία τής ανάπτυξης. Πολλοί εμπειρογνώμονες και πολιτικοί θεωρούν τους ακόλουθους στόχους μεταξύ των κορυφαίων προτεραιοτήτων τους: την παροχή καθολικής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, την προώθηση της ισότητας των δύο φύλων, την βελτίωση της μητρικής υγείας και την ανάπτυξη «μιας παγκόσμιας σύμπραξης για την ανάπτυξη». Αν οι στόχοι αυτοί φαίνονται γνωστοί, είναι επειδή όντως είναι γνωστοί: είναι ορισμένοι από τους λεγόμενους Αναπτυξιακούς Στόχους τής Χιλιετίας, τους οποίους ανακοίνωσε ο ΟΗΕ το 2000 και ποτέ δεν είχε πραγματικά την ευκαιρία να τους πετύχει μέχρι την προθεσμία τού 2015. Άλλοι οργανισμοί έχουν υιοθετήσει παρόμοια ευρεία ατζέντα. Ο USAID, για παράδειγμα, προωθεί πράγματα τόσο διαφορετικά όσο τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, την διαφάνεια στην διακυβέρνηση, τις στόφες μαγειρικής, τον οικοτουρισμό, και τα φόρουμ πολιτικής συμφιλίωσης.

Για να είμαστε δίκαιοι, είναι αλήθεια ότι οι αιτίες τής υπανάπτυξης - οι αποτυχίες τής αγοράς που οδηγούν στην επίμονη φτώχεια - είναι πολλές και αλληλένδετες, οπότε το να αντιμετωπιστεί μόνο ένα πρόβλημα είναι εξαιρετικά απίθανο να βγάλει τα χωριά από την φτώχεια, για να μην αναφέρουμε περιοχές ή ολόκληρες χώρες . Δεν υπάρχουν μαγικοί τρόποι, και αυτός είναι ο λόγος που πολλοί ειδικοί για την ανάπτυξη ήταν επιφυλακτικοί για την μανία περί την μικροχρηματοδότηση αφότου ο Muhammad Yunus και η Grameen Bank μοιράστηκαν το Νόμπελ Ειρήνης το 2006: ακόμα και αν θα μπορούσε κανείς να εξαλείψει πλήρως τις αποτυχίες τής πιστωτικής αγοράς δίνοντας μικρά δάνεια στους φτωχούς, πολλά άλλα ελαττώματα τής αγοράς θα παραμείνουν ώστε να περιορίσουν την ανάπτυξη. Ένα δάνειο σε μια φτωχή μόνη γυναίκα μπορεί να της επιτρέψει να αγοράσει μια ραπτομηχανή και να ξεκινήσει την δική της επιχείρηση επιδιόρθωσης ρούχων, αλλά απόντων των ασφαλιστικών αγορών, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να χρειαστεί να πουλήσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία της (συμπεριλαμβανομένης της ραπτομηχανής) ώστε να πληρώσει για την ιατρική περίθαλψη ενός άρρωστου παιδιού της.

Πολλοί, αν όχι όλοι, στόχοι που επιδιώκονται από τους «πολιτικούς τής ανάπτυξης» είναι αξιέπαινοι και για τους ίδιους. Ο αναπτυσσόμενος κόσμος χωρίς αμφιβολία θα ήταν σε καλύτερη θέση με την ισότητα των φύλων, και μπορεί ακόμη και να υπάρχουν κάποιοι φτωχοί άνθρωποι που θα καλωσορίσουν το ανακυκλωμένο σαπούνι, τα αρκουδάκια ή τους κλόουν. Αλλά, είναι κάτι περισσότερο από τραβηγμένο να κατηγοριοποιήσει κανείς αυτές τις προσπάθειες ως μέρος τής ανάπτυξης, η οποία θα πρέπει να επικεντρωθεί στην παραγωγή υψηλότερων, πιο σταθερών εισοδημάτων. Πράγματι, πολλοί από αυτούς τους υψηλούς αναπτυξιακούς στόχους επιτεύχθηκαν από τις πλούσιες χώρες ως ένα υποπροϊόν των εν λόγω μεγαλύτερων, πιο σταθερών εισοδημάτων – καθώς τα άτομα γίνονται πλουσιότερα, απαιτούν καλύτερα πράγματα τόσο από την αγορά όσο και από το κράτος. Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι η περιβαλλοντική βιωσιμότητα και η δημιουργία μιας παγκόσμιας σύμπραξης για την ανάπτυξη (για να σημειώσουμε τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα από τους Αναπτυξιακούς Στόχους τής Χιλιετίας) είναι πραγματικά μέρος τής αναπτυξιακής διαδικασίας - ή ότι οι φτωχότεροι άνθρωποι του κόσμου θα τους κατατάξουν σε οποιοδήποτε σημείο στον κατάλογο των προτεραιοτήτων τους. Όπως ο Ελβετός μελετητής Gilbert Rist το έθεσε στο βιβλίο του με τίτλο History of Development, «η ανάπτυξη- που μέχρι τότε θεωρείτο ως ένα πολύπλοκο αλλά σχετικά συνεκτικό φαινόμενο - έχει διασπαστεί σε ένα σύνολο στόχων των οποίων οι μεταξύ τους δεσμοί σπάνια εξηγούνται».

Πώς συνέβη αυτό; Ένα μεγάλο μέρος τού προβλήματος είναι δομικό. Γραφειοκράτες σε μεγάλες οργανώσεις για την ανάπτυξη, όπως η USAID, ή το Βρετανικό Τμήμα για τη Διεθνή Ανάπτυξη, αντιμετωπίζουν αντικρουόμενα κίνητρα, και παρ’ όλο που σίγουρα ανταμείβονται επειδή βοηθούν τους φτωχούς, ανταμείβονται επίσης επειδή επιχειρούν στο πλαίσιο των δικών τους οργανώσεων. Όσες περισσότερες πίτες κρατούν στα χέρια τους, τόσο περισσότερη εξουσία αποκτούν εντός των οργανώσεών τους, και λίγοι από τους συναδέλφους τους θα σταθούν εμπόδιο στο δρόμο κάποιου που θέλει απλώς να κάνει ένα επιπλέον πράγμα για τους φτωχούς. Στις μη κυβερνητικές οργανώσεις, υπάρχουν επίσης στο παιχνίδι τα κίνητρα συγκέντρωσης κεφαλαίων. Βλέποντας ότι υπάρχουν χρήματα που θα μπορούσε να πάρει από τους οργανισμούς ανάπτυξης, μια οργάνωση που έχει ήδη επικεντρωθεί, ας πούμε, στην περιβαλλοντική βιωσιμότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα μπορούσε να αρχίσει να επιχειρηματολογεί ότι η περιβαλλοντική βιωσιμότητα είναι στην πραγματικότητα ένα αναπτυξιακό ζήτημα. Με την πάροδο του χρόνου, αρκετά θέματα έχουν τεθεί κάτω από την ομπρέλα τής ανάπτυξης, με αποτέλεσμα να είναι διαδεδομένη η διεύρυνση της αποστολής της. «Δεν μπορεί να υπάρχει ούτε καν ένα έργο οδοποιίας, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται ρητά ένα διατροφικό συστατικό», μου παραπονέθηκε το καλοκαίρι ένας πρώην μαθητής μου ο οποίος εργάζεται για μια από τις μεγαλύτερες οργανώσεις βοήθειας στον κόσμο. «Ένα διατροφή συστατικό - ως μέρος ενός έργου οδοποιίας!».

Το πρόβλημα είναι κάτι περισσότερο από σημειολογικό. Οι περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες δαπανούν ένα ασήμαντο τμήμα των εσόδων τους για την παροχή βοήθειας στις αναπτυσσόμενες χώρες - οι Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, έδωσαν μόλις το 0,19% του ΑΕΠ τους για εξωτερική βοήθεια το 2010 - και το ποσοστό συρρικνώνεται. Όταν αναπτυξιακοί οργανισμοί και μη κυβερνητικές οργανώσεις προσπαθούν να κάνουν πάρα πολλά διαφορετικά πράγματα, όχι μόνο υποφέρουν από το πολιτικό ισοδύναμο της «διαταραχής ελλειμματικής προσοχής», αλλά κάνουν επίσης τους ήδη περιορισμένους πόρους τους ολοένα και πιο πολυδιασπασμένους.

Αντί να είναι ένα μίλι ευρεία και μια ίντσα βαθιά, η πρακτική τής ανάπτυξης θα έπρεπε να είναι στενότερη και πιο βαθιά εστιάζοντας σε εκείνα τα πράγματα που έχουν μεγαλύτερη σημασία για τους φτωχούς. Ο πολιτικός επιστήμονας Kim Yi Dionne διαπίστωσε ότι στο Μαλάουι, οι άνθρωποι που είναι οροθετικοί ή που έχουν χάσει ένα αγαπημένο τους πρόσωπο από τον ιό HIV / AIDS κατέταξαν τις βελτιωμένες υπηρεσίες κατά του HIV / AIDS πολύ χαμηλά στις προτεραιότητές τους. Ενδιαφέρονταν πολύ περισσότερο για την πρόσβαση σε καθαρό νερό, ακολουθούμενη από την γεωργική ανάπτυξη. Ωστόσο, οι περισσότεροι δημόσιοι δωρητές δεν φαίνεται να νοιάζονται. Και οι ιδιώτες δωρητές, που συχνά θεωρούνται από τους υποστηρικτές τής ελεύθερης αγοράς ως σαν να γνωρίζουν καλύτερα από τους δημόσια δωρητές, τελικά δεν είναι πολύ καλύτεροι: τον Αύγουστο, ο ιδρυτής τού Facebook, Mark Zuckerberg, ανακοίνωσε τα σχέδιά του να προσφέρει πρόσβαση στο Internet στα πέντε δισεκατομμύρια ανθρώπους που δεν είναι ακόμα συνδεδεμένοι – μια προτεραιότητα που ο Bill Gates αποκάλεσε «αστείο» σε σύγκριση με την εξάλειψη της ελονοσίας.

Στο πνεύμα τής ιεράρχησης των αναγκών από τον Abraham Maslow, η εξασφάλιση ότι οι βασικές ανάγκες ικανοποιούνται μέσω της έμφασης στην ενίσχυση των εισοδημάτων θα ήταν ένας καλός τρόπος για αρχή. Πολλά από τα πράγματα που προωθούνται σήμερα στο όνομα τής ανάπτυξης - ο θηλασμός, η χρήση των στοφών μαγειρικής, η ισότητα των φύλων, η περιβαλλοντική βιωσιμότητα, τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, η πρόσβαση στο Internet, και ούτω καθεξής - τακτοποιούνται με φυσικό τρόπο όταν οι άνθρωποι έχουν εκπληρώσει τις βασικές τους ανάγκες, όπως το καθαρό νερό, το πλούσιο και θρεπτικό φαγητό, και μόλις βρουν μια σταθερή πηγή εισοδήματος. Με άλλα λόγια, πολλές συνθήκες που στοχεύονται από τους ιδεαλιστικούς στόχους τής ανάπτυξης προέκυψαν στις πλουσιότερες χώρες ως υποπροϊόντα των υψηλότερων εισοδημάτων, και η προσπάθεια να παρασχεθούν ταυτόχρονα με πιο θεμελιώδη πράγματα τοποθετεί το κάρο μπροστά από το άλογο. Ο Paul Collier έκανε ένα σχετικό σχόλιο στο βιβλίο με τίτλο The Bottom Billion όταν τάχθηκε υπέρ τής εστίασης στους ακραία φτωχούς (όπως είναι τα άτομα που ζουν στη Μαδαγασκάρη, όπου το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν λιγότερο από 1.000 δολάρια το 2012) και όχι στους απλά φτωχούς (όπως είναι τα άτομα που ζουν στο Μπουτάν, όπου το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν 6.700 δολάρια) και σε όσους έχουν την τύχη να ζουν σε χώρες μεσαίου εισοδήματος (όπως είναι τα άτομα που ζουν στη Βραζιλία, η οποία έχει κατά κεφαλήν ΑΕΠ 11.900 δολάρια). Ωστόσο, οι φορείς ανάπτυξης φαίνεται να έχουν δυσκολία να εστιάσουν στις φτωχότερες χώρες: η USAID είναι ενεργή σχεδόν σε όλες τις χώρες τής πρώην Γιουγκοσλαβίας, καθώς και σε μέρη όπως τα νησιά Μπαρμπάντος.

Η «διεύρυνση της αποστολής» καταλήγει ουσιαστικά να βλάπτει ακριβώς τους ανθρώπους που έχει ως στόχο να βοηθήσει: τους ακραία φτωχούς, ή τα περίπου 1,3 δισεκατομμύρια ανθρώπων που ζουν με λιγότερο από 1,25 δολάρια την ημέρα. Γι’ αυτό είναι καιρός για τους οργανισμούς ανάπτυξης, τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, και τους φιλάνθρωπους να επανεξετάσουν το είδος των δραστηριοτήτων που προωθούν και να αναρωτηθούν αν αυτά που κάνουν συμβάλλουν άμεσα στην βελτίωση της ζωής των ακραία φτωχών ή απλώς αποδυναμώνουν τις αναπτυξιακές προσπάθειες. Μπορούν να κοιτάξουν στην ιστορία των πλούσιων χωρών για να δουν ποια αναπτυξιακά επιτεύγματα ήρθαν πρώτα και ποια τελευταία. Και μετά θα πρέπει να ανακατανείμουν τα ποσά τής βοήθειας σε εκείνες τις δραστηριότητες που άμεσα, και όχι έμμεσα, θα οδηγήσουν σε υψηλότερα, πιο σταθερά εισοδήματα.

Δεν είναι μυστικό ότι η αναπτυξιακή πολιτική πολύ συχνά υπάγεται στην εξωτερική πολιτική, και ότι οι αναπτυξιακές δραστηριότητες συνήθως αναλαμβάνονται για την προώθηση των στόχων τής εξωτερικής πολιτικής. Ακόμα και μέσα από μια τέτοια προοπτική realpolitik, η αναπτυξιακή πολιτική μπορεί να γίνει ένα πολύ πιο αποτελεσματικό μέσο εξωτερικής πολιτικής, εάν μπορεί να εστιάσει και πάλι σε αυτό που πραγματικά έχει σημασία για τους φτωχούς και να φέρει αποτελέσματα. Σε αντίθετη περίπτωση, η αναπτυξιακή πολιτική θα παραμείνει ένας αναποτελεσματικός και δαπανηρός τρόπος ώστε κάποιες χώρες να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/140624/marc-f-bellemare/developme...

Αγεφύρωτες οι διαφορές Ουάσινγκτον-Βερολίνου για τη γερμανική οικονομική πολιτική

Αγεφύρωτες οι διαφορές Ουάσινγκτον-Βερολίνου για τη γερμανική οικονομική πολιτική

Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε απέρριψε εκ νέου σήμερα, μετά τη συνάντησή του με τον ομόλογό του των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Τζακ Λου, τις εκκλήσεις της Ουάσινγκτον προς το Βερολίνο να μειώσει την εξάρτηση της γερμανικής οικονομίας από τις εξαγωγές και τα εμπορικά πλεονάσματα.

Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε απέρριψε εκ νέου σήμερα, μετά τη συνάντησή του με τον ομόλογό του των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Τζακ Λου, τις εκκλήσεις της Ουάσινγκτον προς το Βερολίνο να μειώσει την εξάρτηση της γερμανικής οικονομίας από τις εξαγωγές και τα εμπορικά πλεονάσματα και να υιοθετήσει μια πιο «ενεργή» πολιτική για την τόνωση της εσωτερικής ζήτησης και των επενδύσεων εντός της ιδίας. Ο Λου, ο οποίος επισκέφθηκε την πρωτεύουσα της Γερμανίας σήμερα, κάλεσε εκ νέου την κυβέρνηση της χώρας αυτής να προωθήσει μια άλλη οικονομική πολιτική. «Θεωρούμε ότι οι πολιτικές οι οποίες προωθούν περαιτέρω τις επενδύσεις και την εσωτερική ζήτηση θα ήταν καλές για τη γερμανική οικονομία αλλά και την παγκόσμια οικονομία», δήλωσε σε κοινή συνέντευξη Τύπου μετά τις συνομιλίες που είχαν με τον Σόιμπλε. Ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών, ο οποίος ασκεί τα καθήκοντα αυτά εδώ και μόλις ένα χρόνο, απέφυγε να αναφερθεί πιο συγκεκριμένα στις πολιτικές που η Ουάσινγκτον θα ήθελε να δει το Βερολίνο να εφαρμόζει κι εμφανίστηκε πολύ πιο μετρημένος στις τοποθετήσεις του. Στα τέλη Οκτωβρίου, η αμερικανική κυβέρνηση είχε δημοσιεύσει μια έκθεση στην οποία καυτηρίαζε «την αναιμική ανάπτυξη της εσωτερικής ζήτησης» στην μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία κι εντόπιζε στην «εξάρτησή της από τις εξαγωγές» μια πηγή «ανισορροπίας» σε μακροοικονομικό επίπεδο. «Δεν κάνουμε συνομιλίες για να βαθμολογούμε ο ένας τον άλλο, αλλά για να καταλαβαίνουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο», είπε από την δική του πλευρά ο Σόιμπλε. Η εσωτερική ζήτηση, που ο Σόιμπλε χαρακτήρισε σθεναρή, θα συνεχίσει να διαδραματίζει έναν ρόλο στην υποστήριξη της γερμανικής οικονομικής ανάπτυξης, πρόσθεσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών. Χθες Τρίτη στο Παρίσι, όπου ο Τζακ Λου άρχισε την περιοδεία του στην Ευρώπη, ο Γάλλος ομόλογός του Πιερ Μοσκοβισί κάλεσε τα «κράτη τα οποία έχουν ισχυρά πλεονάσματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους» να «τονώσουν την εσωτερική τους ζήτηση με την προώθηση επενδύσεων». Το Βερολίνο συνεχίζει να αψηφά όλες τις εκκλήσεις προς αυτό. «Έναντι της ευρωζώνης δεν υφίσταται γερμανικό (εμπορικό) πλεόνασμα, καθώς κάνουμε τη δική μας συμβολή σε μια ισόρροπη κατάσταση (. . .) είναι αληθινά αναμφισβήτητο ότι η γερμανική οικονομική ανάπτυξη οφείλεται στην εσωτερική ζήτηση», επανέλαβε ο Σόιμπλε και σήμερα. Πηγή: AΠE-MΠΕ

Αγωνία για το αποτέλεσμα!

Ιανουαρίου 8, 2014 in σχολιαστής

Αυτός είναι ο σωστός τρόπος για να γίνονται εκλογές. Τι τις θέλουμε τις γραφειοκρατίες, τα κόμματα και τους πολλούς υποψηφίους;  Ενα είναι το κόμμα. Θα καμαρώνουν οι σύντροφοι τους του ΚΚΕ και οι άλλοι δημοκράτες που θεωρούν ότι μόνο με ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει νόημα η συνεργασία.   

…εκλέγονται για πενταετή θητεία και για κάθε έδρα της ορίζεται επισήμως μόνο ένας υποψήφιος

http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=288189&catID=4

Βόρεια Κορέα: Βουλευτικές εκλογές στις 9 Μαρτίου      

Τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών τον Μάρτιο, των πρώτων από την άνοδο στην εξουσία του Κιμ Γιονγκ-Ουν, ανακοίνωσε σήμερα η Βόρεια Κορέα.

Οι εκλογές για την Ανώτατη Λαϊκή Συνέλευση θα διεξαχθούν στις 9 Μαρτίου και αναμένεται να εδραιώσουν την εξουσία του Κιμ μετά τις πρόσφατες εκκαθαρίσεις αξιωματούχων “αντίθετων με το κόμμα” , ανάμεσα στα οποίους και ο θείος και μέντορας του βορειοκορεάτη ηγέτη, ο οποίος εκτελέστηκε.

Τα μέλη της Ανώτατης Λαϊκής Συνέλευσης εκλέγονται για πενταετή θητεία και για κάθε έδρα της ορίζεται επισήμως μόνο ένας υποψήφιος. Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν τον Μάρτιο του 2009.

Στις προσεχείς εκλογές δεν αναμένονται εκπλήξεις, ωστόσο τη διαδικασία θα παρακολουθήσουν ξένοι παρατηρητές.

Η Ανώτατη Λαϊκή Συνέλευση είναι το ανώτατο όργανο του κράτους, αλλά συνέρχεται μόνο δυο φορές το χρόνο και μόνο για μερικές ημέρες, κυρίως για να επικυρώσει αποφάσεις του κόμματος.

http://panosz.wordpress.com/2014/01/08/sxoliasths-me-gemates-tiw-kalpes/

Οι Έλληνες στη Βακτριανή: μέρος Α΄

“Εμείς· οι Aλεξανδρείς, οι Aντιοχείς,
 οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι
 επίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας,
 κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
 Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
 με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
 Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
 ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς”

Κ. Π. Καβάφης “Στα  200 π.Χ.“

Σημείο συνάντησης λαών και πολιτισμών, η Κεντρική Ασία παρουσιάζει ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η περιοχή αυτή, με τη μεγάλη γεωγραφικήποικιλομορφία (καθόσον περιλαμβάνει αχανείς στέππες, εύφορες κοιλάδες ποταμών, πανύψηλες οροσειρές και ερημικές εκτάσεις), είναι αρκετά δύσκολο να οριοθετηθεί, δεδομένου ότι έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις σχετικά με τις περιοχές που περιλαμβάνονται σ΄αυτήν. Διευκρινίζουμε, επομένως, ότι για τους σκοπούς της παρούσας σειράς αναρτήσεων, αναφερόμαστε σε μια γεωγραφική περιοχή που αποτελείται από το βορειοανατολικό τμήμα του σύγχρονου Ιράν, το μεγαλύτερο τμήμα των εδαφών που ανήκουν στις 4 από τις 5 πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας (εν προκειμένω: Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν, νότιο Καζακστάν, Τατζικιστάν), το Αφγανιστάν και το βορειοδυτικό Πακιστάν (Μπαλουτσιστάν και κοιλάδα του Ινδού στο Παντζάμπ). Το ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται στην έντονη παρουσία του ελληνικού στοιχείου στην περιοχή αυτή κατά την αρχαιότητα. Η εξιστόρηση της παρουσίας αυτής δεν είναι ιδιαίτερα ευχερής, καθώς οι πηγές που έχουμε στη διάθεσή μας παρουσιάζουν αρκετές ελλείψεις. Λείπουν αρκετά αποσπάσματα αρχαίων ιστορικών συγγραμμάτων (ή και ολόκληρα έργα) που υποθέτουμε ότι αναφέρονταν στην ιστορία του ελληνισμού στην αρχαία Κεντρική Ασία. Σε άλλες περιπτώσεις, κάποια συγγράμματα “διασώζονται” χάρη σε συνόψεις και επιτομές που συντάχθηκαν κατά την ύστερη αρχαιότητα ή κατά τα βυζαντινά χρόνια και τα οποία δεν αποτελούν υπόδειγμα συνεπούς ιστορικού συγγράμματος: συχνά διαπιστώνεται σύγχυση μεταξύ προσώπων και γεγονότων. Επομένως, οι βασικές πηγές για τους σύγχρονους ιστορικούς είναι τα αρχαιολογικά ευρήματα, μεταξύ των οποίων επιγραφές και κυρίως νομίσματα. Μόνο που έχουμε νομίσματα διπλάσιων ηγεμόνων από αυτούς που αναφέρουν τα αρχαία ιστορικά συγγράμματα και μπορούμε να κάνουμε μόνο υποθέσεις (περισσότερο ή λιγότερο επισφαλείς) για τη δράση του κάθε ηγεμόνα και τον χώρο κυριαρχίας του. Τα προβλήματα αυτά δεν στάθηκαν εμπόδιο για τη συγγραφή ορισμένων ιδιαίτερα συναρπαστικών βιβλίων Ιστορίας. To 1938, ο Βρετανός ιστορικόςΓουίλιαμ Γούντθορπ Ταρν δημοσίευε το μνημειώδες έργο του ”The Greeks in Bactria & India” (Cambridge University Press, 2η έκδ. 1951, 3η αναθεωρημένη 1997), στο οποίο σκιαγραφούσε το πορτρέτο ενός δυναμικού και κατακτητικού σε όλα τα επίπεδα ελληνισμού. Βεβαίως, διαβάζοντας το βιβλίο του Ταρν δημιουργείται η εντύπωση ότι δεν μας λείπει απολύτως τίποτε σε επίπεδο πηγών: ο Βρετανός ιστορικός κατάρτισε πλήρεις καταλόγους των ελληνιστικών δυναστειών της Κεντρικής Ασίας (με βασιλείς, συμβασιλείς και αντιβασιλείς), στηριζόμενος αποκλειστικά στις υποθέσεις του, οι οποίες είναι, κατ’ ανάγκη, σε μεγάλο βαθμό αυθαίρετες. To 1957, ο Ινδός ιστορικός A. K. Narain δημοσίευε το βιβλίο “The Indo-Greeks” (4η αναθεωρημένη και συμπληρωμένη έκδοση 2003, B.R. Publishing), με το οποίο επιχειρούσε να αντικρούσει τις θεωρίες του Ταρν, παρουσιάζοντας το ελληνικό στοιχείο να δέχεται εντονότατες επιρροές από τους πανάρχαιους πολιτισμούς της περιοχής, τον ιρανικό και, κυρίως, τον ινδικό. Ακολουθώντας τη μέση οδό, Γάλλοι ιστορικοί όπως ο Edouard Will και ο Paul Bernard προσπάθησαν να προβούν σε μια πιο νηφάλια θεώρηση, βασιζόμενοι στα ιστορικά και αρχαιολογικά στοιχεία και επισημαίνοντας τις αβεβαιότητες και τις απορίες του σύγχρονου ιστορικού. Μετά τις σημαντικές ανακαλύψεις των τελευταίων πενήντα χρόνων (η μεγάλη ελληνιστική πόλη στην τοποθεσία Άι Χανούμ του Αφγανιστάν, οι ελληνιστικές επιγραφές της Αλεξάνδρειας της Αραχωσίας-Κανταχάρ) και παρά τα προβλήματα που δημιουργεί η πολιτική αστάθεια στην περιοχή είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πολλά πράγματα για τον τρόπο ζωής και σκέψης αυτών των Ελλήνων που βρέθηκαν τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη μητρόπολη. Ας δούμε όμως την ιστορία από την αρχή.     

Η Κεντρική Ασία ως τμήμα της περσικής αυτοκρατορίας: Ήδη από τα τέλη της δεύτερης χιλιετίας π.Χ., το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής κατοικείται από ιρανικούς πληθυσμούς. Για τον λόγο αυτό θα αναφερθεί στη συνέχεια και ως ανατολικό Ιράν (με τη διευκρίνιση ότι δεν θα πρέπει να υπάρξει σύγχυση με το ανατολικό κομμάτι του σημερινού κράτους του Ιράν). Η περιοχή αποτελεί από πολύ νωρίς (τέλος 6ου αι. π.Χ.) μέρος της περσικής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών, οι οποίοι την οργανώνουν διοικητικά σε σατραπείες: χρησιμοποιώντας τα ελληνικά ονόματα που καθιερώθηκαν για αυτές, πρόκειται για τη Βακτριανή (σημερινό νότιο Ουζμπεκιστάν και Τατζικιστάν, βορειοδυτικό Αφγανιστάν), τη Μαργιανή (τα εδάφη της οποίας συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό με το σύγχρονο Τουρκμενιστάν), τη Δραγγιανή (ανατολικό Ιράν και περιοχή του Σεϊστάν στο βορειοδυτικό Αφγανιστάν), την Παρθία-Υρκανία (βόρειο-βορειοανατολικό Ιράν), τη Σογδιανή (βόρειο Ουζμπεκιστάν και Τατζικιστάν), την Αρία (ανατολικό Χορασάν στο σημερινό Ιράν και περιοχή του Χεράτ στο Αφγανιστάν), τους Παροπαμισάδες (περιοχή που περιελάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της οροσειράς του Χιντού Κους, του Ινδικού Καυκάσου των Ελλήνων, με τις περιοχές της Καμπούλ και του Μπαγκράμ στο Αφγανιστάν) και την Αραχωσία (νότιο Αφγανιστάν και βορειοδυτικό Πακιστάν). Στα νότια της Αραχωσίας βρίσκονταν οι τρεις σατραπείες της κοιλάδας του Ινδού, μέγιστο όριο της επέκτασης του κράτους των Αχαιμενιδών και χώρος συνύπαρξης Ιρανών και Ινδών. Η σημασία των σατραπειών της Κεντρικής Ασίας είναι μεγάλη για την περσική αυτοκρατορία: στρατηγική, αφενός, μια και το βόρειο τμήμα της περιοχής ταυτίζεται με τα σύνορα της αυτοκρατορίας, πέρα από τα οποία ζουν διάφορα νομαδικά σκυθικά φύλα, επίσης ιρανικής καταγωγής (Σάκες, Μασσαγέτες, Δάχες, Πάρνοι). Αφετέρου, οι σατραπείες αυτές αποτελούν για την αυτοκρατορία πηγή οικονομικού πλούτου, δεξαμενή στρατολογήσιμου ανθρώπινου δυναμικού και δίαυλο εμπορικής επικοινωνίας με την Ινδία. Η Βακτριανή ειδικότερα γνωρίζει σημαντική ανάπτυξη: η πρωτεύουσά της, τα Βάκτρα, καθίσταται μεγάλο αστικό κέντρο. Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με μια πολύ ισχυρή παράδοση, ο Ζωροάστρης έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στα Βάκτρα. Ούτε ότι ο πατέρας του Δαρείου Α΄, ο Υστάσπης, υπήρξε σατράπης της Βακτριανής (ακόμη και βασιλεύοντος του γιου του).

Για τους περισσότερους η ελληνική παρουσία στην περιοχή αρχίζει με την κατάκτησή της από τον Μέγα Αλέξανδρο. Εντούτοις, η πλειονότητα των ιστορικών και αρχαιολόγων είναι πεπεισμένη ότι, τουλάχιστον, στη Βακτριανή ζούσαν Έλληνες και πριν από τη μακεδονική κατάκτηση. Η ύπαρξη ελληνικών παροικιών σε διάφορα σημεία της περσικής αυτοκρατορίας είναι ιστορικά διαπιστωμένη: η άσκηση εμπορικών δραστηριοτήτων, η ανάγκη της αχαιμενιδικής διοίκησης για εξειδικευμένους τεχνίτες ή καλιτέχνες, οι εκτοπίσεις έφεραν ελληνικούς πληθυσμούς στα αστικά κέντρα της αυτοκρατορίας. Κάποιοι από αυτούς τους Έλληνες πρέπει να βρέθηκαν και στις ανατολικές σατραπείες, συγκροτώντας κοινότητες οργανωμένες με βάση τα πρότυπα της πατρίδας τους. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι Έλληνες από την Κυρηναϊκή εκτοπίσθηκαν στη Βακτριανή, ενώ κάποιοι Μιλήσιοι ίσως είχαν εκτοπισθεί, μετά την καταστολή της εξέγερσης των ιωνικών πόλεων, στη Σογδιανή. Η εκστρατεία του Αλέξανδρου, πάντως, μεταβάλλει ριζικά την κατάσταση του ελληνισμού της Κεντρικής Ασίας γιατί θα τον καταστήσει πολιτικά κυρίαρχο στοιχείο της περιοχής και, συνακόλουθα, θα τον ενισχύσει πληθυσμιακά.

Η κατάκτηση της Κεντρικής Ασίας από τον Μ. Αλέξανδρο: ο Αλέξανδρος περνά στις ανατολικές σατραπείες ακριβώς στο χρονικό σημείο που μια συνωμοσία σατραπών – στην οποία κυρίαρχο ρόλο είχε ο Βήσσος, σατράπης της Βακτριανής -, ανατρέπει και τελικά δολοφονεί τον Δαρείο Γ΄ στην Υρκανία (καλοκαίρι του 330 π.Χ.). Ο Βήσσος αυτοανακηρύσεται Μέγας Βασιλεύς με το όνομα Αρταξέρξης. Η εξέγερση του Σατιβαρζάνη, σατράπη της Αρίας τον οποίο ο Αλέξανδρος είχε διατηρήσει στη θέση του, καθυστερεί τον Μακεδόνα και επιτρέπει στον Βήσσο να στρατολογήσει σημαντικές δυνάμεις στη Βακτριανή. Ο Αλέξανδρος όμως αντεπιτίθεται από τους Παροπαμισάδες και αναγκάζει τον Βήσσο να εγκαταλείψει τα Βάκτρα και να υποχωρήσει πέρα από τον Ώξο ποταμό (σημ. Αμού Νταρυά). Η διαφαινόμενη ήττα οδηγεί τους άλλους συνωμότες να προδώσουν τον Βήσσο και να τον παραδώσουν στον Μακεδόνα κατακτητή (329). Ωστόσο, ο θάνατος του Βήσσου δεν συνεπάγεται και το τέλος της ιρανικής αντίστασης, της οποίας την αρχηγία αναλαμβάνει πια ο Σπιταμένης, σατράπης της Σογδιανής. Η κατάκτηση της περιοχής θα αποδειχθεί για τον Αλέξανδρο ιδιαίτερα δυσχερής, χρονοβόρα (θα κρατήσει δύο χρόνια) και με πολλές απώλειες: οι κατακτητές θα αντιμετωπίσουν έναν πραγματικό ανταρτοπόλεμο, στις μεθόδους του οποίου δεν είναι συνηθισμένοι, σε μια δύσβατη περιοχή με διάσπαρτα οχυρά που πρέπει να πολιορκήσουν και να καταλάβουν ένα προς ένα. Τελικά η αντίσταση θα καμφθεί: ο Σπιταμένης θα προδοθεί και θα δολοφονηθεί από τους Σκύθες μισθοφόρους του. Ο πληθυσμός θα υποταγεί, τρομοκρατημένος από τις βιαιοπραγίες των Μακεδόνων. Η αλλαγή καθεστώτος θα σφραγιστεί από ένα συμβολικό γεγονός, τον γάμο του Αλέξανδρου με τη Ρωξάνη, κόρη του Ιρανού ευγενούς Οξυάρτη (327): επρόκειτο ασφαλώς για πράξη πολιτικού χαρακτήρα με σκοπό να σηματοδοτήσει τη συμφιλίωση και τη συνεργασία μεταξύ νέας και παλαιάς άρχουσας τάξης. Η προσπάθεια για μια νέα διοικητική οργάνωση των κατακτημένων περιοχών θα έχει ως συνέπεια την ίδρυση μιας σειράς πόλεων, οργανωμένων σύμφωνα με τα ελληνικά πρότυπα (Αλεξάνδρεια της Αραχωσίας/ σημ. Κανταχάρ, Αλεξάνδρεια της Αρίας/ Χεράτ, Αλεξάνδρεια του Καυκάσου – στους Παροπαμισάδες -, Αλεξάνδρεια η Εσχάτη – στον ποταμό Ιαξάρτη, τον σημερινό Συρ Νταρυά). Από τις πόλεις αυτές αρκετές είναι απλώς στρατόπεδα για την υπεράσπιση των συνόρων της αυτοκρατορίας. Άλλες, πάλι, είναι πραγματικές πόλεις που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη των περιοχών τους. Σε όλες τις περιπτώσεις η ίδρυση συνοδεύεται από τη σύναψη συνθηκών επιγαμίας, προκειμένου να θεωρούνται έγκυροι οι μικτοί γάμοι μεταξύ Μακεδόνων και ιθαγενών.  Μετά από αυτά, ο Αλέξανδρος μπορεί να προχωρήσει στην πραγματοποίηση του επόμενου σχεδίου του, δηλαδή στην κατάκτηση της κοιλάδας του Ινδού.         

Από τον Αλέξανδρο στους Σελευκίδες: Με τον θάνατο του Αλεξάνδρου, τον Ιούνιο του 323 στη Βαβυλώνα, εξεγέρσεις σημειώνονται σε δύο περιοχές της αυτοκρατορίας. Καμία από αυτές δεν προέρχεται από κάποιον από τους υποτελείς λαούς. Η πρώτη εκδηλώνεται στην κυρίως Ελλάδα: πρόκειται για την αθηναϊκή αντίδραση που θα καταλήξει στον λεγόμενο Λαμιακό Πόλεμο. Η δεύτερη είναι η εξέγερση των Ελλήνων της Βακτριανής. Οπωσδήποτε μεταξύ αυτών καταλέγονται και αρκετοί από τους Μακεδόνες στρατιώτες που αναγκάστηκαν από τον Αλέξανδρο να εγκατασταθούν ως έποικοι στη Βακτριανή. Η εγκατάσταση αυτή αποτελούσε σε αρκετές περιπτώσεις τιμωρία στρατευμάτων που είχαν θεωρηθεί απείθαρχα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλοί από τους στρατιώτες αυτούς είχαν ήδη στασιάσει και το 325, προσπαθώντας απεγνωσμένα να ξεφύγουν από τις αφιλόξενες για αυτούς εσχατιές της οικουμένης. Η εξέγερση θα κατασταλεί με φοβερές σφαγές από τον Πείθωνα, σατράπη της Μηδίας. Όταν επιστρέψει η ηρεμία στην περιοχή θα αναλάβει τα ηνία της σατραπείας ο Κύπριος Στασάνωρ. Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων μεταξύ των Διαδόχων, μεγάλο μέρος της ευρύτερης περιοχής θα πρέπει να βρέθηκε για ένα διάστημα υπό τον έλεγχο του Ευμένη του Καρδιανού (αρχιγραμματέα του Αλέξανδρου), το 316 όμως θα καταφέρει να τον αιχμαλωτίσει και να τον εκτελέσει ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος, ο οποίος θα γίνει κύριος των Άνω Σατραπειών (όπως και του μεγαλύτερου μέρους της αυτοκρατορίας). Η ανάκτηση της Βαβυλωνίας από τον Σέλευκο (τέλη 312) σηματοδοτεί την έναρξη μιας μεγάλης προσπάθειας κατάκτησης του συνόλου των ανατολικών σατραπειών: νικώντας τον Αντίγονο σε μια μεγάλη μάχη που πρέπει να δόθηκε μεταξύ του 309 και του 308, ο Σέλευκος καθίσταται κυρίαρχος του ανατολικού Ιράν. Η υπαγωγή της Κεντρικής Ασίας στην αυτοκρατορία των Σελευκιδών θα έχει σημαντική χρονική διάρκεια στις περισσότερες περιοχές. Σε κάποιες άλλες θα αποδειχθεί εξαιρετική εφήμερη. 

Η Αραχωσία υπό ινδική κυριαρχία: Πράγματι, ο Σέλευκος θα αναγκαστεί γρήγορα να αντιμετωπίσει μια σοβαρή απειλή στις νοτιοανατολικές σατραπείες του. Ξεκινώντας από το βασίλειο της Μαγάδας στην κοιλάδα του Γάγγη, με πρωτεύουσα την Παταλιπούτρα (σημερινή Πάτνα στην ινδική πολιτεία Μπιχάρ), ο Σαντραγκούπτα (Σανδρακόττος για τους Έλληνες), πρώτος ηγεμόνας της δυναστείας των Μαουρύα, θα ιδρύσει (322) μια ισχυρή αυτοκρατορία που θα κυριαρχήσει στο μεγαλύτερο τμήμα της Ινδίας και θα επεκταθεί προς τα βορειοδυτικά. Λαμβάνοντας υπόψη τις δυσχέρειες που παρουσίαζε η προσπάθεια εδραίωσης της εξουσίας τους στις παραμεθόριες περιοχές, αλλά και την απειλή ενδεχόμενης αντεπίθεσης του Αντίγονου στα δυτικά του κράτους του, ο Σέλευκος προτίμησε να συνάψει συνθήκη με τον Ινδό ηγεμόνα (περίπου 305 με 303), προβαίνοντας σε σημαντικές εδαφικές παραχωρήσεις: η Αραχωσία, μεγάλο τμήμα των Παροπαμισάδων, η περιοχή της Γκαντάρα, η Γεδρωσία και μέρος της Αρίας πέρασαν στη δικαιοδοσία του Σαντραγκούπτα. Η συνθήκη περιελάμβανε και ρήτρα επιγαμίας, την οποία οι νεότεροι μελετητές ερμήνευσαν με διαφορετικούς τρόπους: για κάποιους, ο όρος αναφέρεται σε ενδεχόμενο δυναστικό γάμο, πιθανώς μεταξύ του Ινδού βασιλιά και κάποιας από τις κόρες του Σέλευκου. Το πιθανότερο είναι, όμως, η ρήτρα επιγαμίας να συνιστούσε αναγνώριση του κύρους των μικτών γάμων. Το αντάλλαγμα που έδωσε ο Σαντραγκούπτα στον Σέλευκο ήταν η παραχώρηση πολεμικών ελεφάντων (Στράβων, βιβλίο ΙΕ΄, 9: ”ἔδωκε δὲ Σέλευκος ὁ Νικάτωρ Σανδροκόττῳ, συνθέμενος ἐπιγαμίαν καὶ ἀντιλαβὼν ἐλέφαντας πεντακοσίους”). Οι ελέφαντες του Σαντραγκούπτα θα αποδειχθούν καθοριστικό όπλο για τον Σέλευκο, καθώς είχαν καίρια συμβολή στη συντριπτική νίκη του Σέλευκου και των συμμάχων του (Λυσίμαχου και Κάσσανδρου) κατά του Αντίγονου και του γιου του, του Δημήτριου του Πολιορκητή, στην Ιψό της Φρυγίας (301). Οι καλές σχέσεις μεταξύ των δύο ηγεμόνωναποδεικνύονται και από την αποστολή, μερικά χρόνια αργότερα, του Μεγασθένη ως πρεσβευτή του Σέλευκου στην αυλή του Σαντραγκούπτα. Ο Μεγασθένης έγραψε τα “Ινδικά”, έργο που δεν σώθηκε, πλην όμως αποτέλεσε βασική πηγή μεταγενέστερων συγγραφέων. Οι επαφές Ινδών και Ελλήνων σε ανώτατο επίπεδο θα συνεχιστούν. Αν πιστέψουμε, άλλωστε τον Αθήναιο, ο διάδοχος του Σαντραγκούπτα, ο Μπιντουσάρα έγραψε στον Σελευκίδη βασιλέα Αντίοχο Β΄ για να του ζητήσει να του στείλει “κρασί, σύκα και έναν σοφιστή” ! Ο Αντίοχος του απάντησε ότι θα του στείλει μετά χαράς το κρασί και τα σύκα, αλλά όχι και τον σοφιστή μια και οι ελληνικοί νόμοι το απαγορεύουν (Δειπνοσοφισταί, ΙΔ΄, 652-653)       

Το γεγονός ότι τα εδάφη αυτά βρίσκονταν πλέον υπό ινδική κυριαρχία δεν είχε σε καμιά περίπτωση ως συνέπεια την εξαφάνιση του ελληνισμού. Ειδικά στην Αραχωσία το ελληνικό στοιχείο παρέμεινε και γνώρισε ιδιαίτερη ακμή. Οι πιο σημαντικές αποδείξεις ανάγονται στην περίοδο βασιλείας του τρίτου Μαουρύα ηγεμόνα, του Ασόκα (ή Πιγιαντάσσι, για τους Έλληνες Πιοδάσσης, 269/268-232). Αφού με μια σειρά αιματηρών πολέμων επιτυγχάνει τη μέγιστη εδαφική επέκταση της αυτοκρατορίας του, ο Ασόκα ασπάζεται τον βουδισμό και θεωρεί αποστολή της ζωής του τη διάδοση της βουδιστικής διδασκαλίας. Για τον σκοπό αυτό, άλλωστε, ο Ασόκα έστειλε πρεσβευτές σε όλους τους ηγεμόνες των ελληνιστικών βασιλείων της εποχής (Αντίοχο Β΄ Θεό, Πτολεμαίο Β΄Φιλάδελφο, Αντίγονο Γονατά της Μακεδονίας, Μάγα της Κυρήνης και Αλέξανδρο Β΄ της Ηπείρου). Έκφραση της θρησκευτικής πίστης του Ινδού μονάρχη αποτελούν και τα λεγόμενα Διατάγματα του Ασόκα, επιγραφές λαξευμένες σε βράχο που βρέθηκαν σε διάφορα σημεία της αυτοκρατορίας του: μεταξύ αυτών, δύο που βρέθηκαν κοντά στην Αλεξάνδρεια της Αραχωσίας (Κανταχάρ), εκ των οποίων το πρώτο είναι γραμμένο στα ελληνικά, ενώ το δεύτερο είναι δίγλωσσο, γραμμένο στα ελληνικά και τα αραμαϊκά (τα οποία ήταν μάλλον η κυριότερη γλώσσα της διοίκησης των Αχαιμενιδών). Από μόνο του το γεγονός ότι ο Ασόκα επέλεξε να μεταφράσει διάταγματά του στα ελληνικά αποτελεί απόδειξη για το πολυάριθμο και τη σημασία του ελληνικού στοιχείου στην Αραχωσία, το οποίο συνέχισε να αναπτύσσεται και να ακμάζει (και φυσικά να διατηρεί τη γλώσσα του) μολονότι εδώ και μισό αιώνα ήταν αποκομμένο από τις ρίζες του μητρικού πολιτισμού του. Επιπλέον, όπως διαπιστώνουν οι ειδικοί, η ίδια η μετάφραση είναι αξιοπρόσεχτη. Δεν πρόκειται για το έργο κάποιου μεσαίου ή κατώτερου δημόσιου υπάλληλου με μέτρια γνώση της ελληνικής. Ο μεταφραστής πρέπει να ήταν κάποιος μορφωμένος Έλληνας που κατείχε πλήρως τις έννοιες και το λεξιλόγιο της ελληνικής φιλοσοφίας, ώστε να μεταφράσει με ακρίβεια τις αρχές του βουδισμού που περιείχε το ινδικό ή το αραμαϊκό κείμενο. Με δυο λόγια, οι Έλληνες της Αραχωσίας “αποτελούν μια εθνοτική κοινότητα αναγνωρισμένη, προνομιούχα, μορφωμένη και με μεγάλη επιρροή” (Maurice Sartre “Histoires Grecques”, εκδόσεις Seuil, collection L’ univers historique, Παρίσι 2006, ιστορία αριθ. 22 “Un chapiteau sur les bords de l’ Amou-Daria ou Les Grecs en Bactriane et en Inde“, σελ. 235-246, ειδ. σελ. 240).   

Η Κεντρική Ασία υπό τους Σελευκίδες: Όπως επισημαίνει ο Edouard Will (“Histoire politique du monde hellénistique”, Presses universitaires de Nancy, 2η έκδ. 1979-1982, επανέκδ. Seuil, 2003, τ. Ι. σελ. 263), οι Σελευκίδες αντιμετωπίζουν δύο χρόνια προβλήματα όσον αφορά τη διοίκηση της αχανούς αυτοκρατορίας τους: το ένα είναι “τεχνικό”, η διοίκηση και υπεράσπιση απομακρυσμένων σατραπειών. Το άλλο έχει να κάνει με τη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού της αυτοκρατορίας και αφορά ειδικότερα τη συμβίωση μεταξύ Ιρανών και Ελλήνων. Η αδυναμία τους να επιλύσουν οριστικά τα προβλήματα αυτά αποτελεί και την αιτία της εξασθένησης της κυριαρχίας τους στις ανατολικές σατραπείες και της απώλειας κάποιων από αυτές. Θα ήταν, πάντως, άδικο να κατηγορήσουμε τους Σελευκίδες για αυτή τη σχετική αποτυχία. Η αποστολή τους αυτή μάλλον ξεπερνούσε τις ανθρώπινες δυνάμεις αν ληφθούν υπόψη η έκταση της αυτοκρατορίας, η ανομοιογένεια των περιοχών από απόψεως γεωγραφίας και πληθυσμιακής σύνθεσης, η μορφολογία των εδαφών και το κλίμα, οι συνεχείς απειλές στα δυτικά σύνορα. Ακόμη και το γεγονός ότι επέλεξαν ως πρωτεύουσα την Αντιόχεια του Ορόντη στη Συρία (γιατί ήταν πιο κοντά στο “κέντρο βάρους” της αυτοκρατορίας) και ως συμπρωτεύουσα τη Σελεύκεια του Τίγρη (πιθανώς και για συναισθηματικούς λόγους, καθώς η Βαβυλωνία ήταν η αφετηρία για την κατάκτηση της αυτοκρατορίας) και όχι κάποια πόλη του ευρύτερου ιρανικού χώρου (όπως τα Εκβάτανα της Μηδίας) δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν προσπάθησαν να κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους τις Άνω Σατραπείες. Είναι βέβαιο ότι οι Σελευκίδες είχαν σαφώς συνείδηση του γεγονότος ότι αποτελούσαν τη διάδοχη κατάσταση των Αχαιμενιδών (βλ. Amelie Kuhrt, Susan Sherwin-White “From Samarkhand to Sardis: A New Approach to the Seleucid Empire“, University of California Press, 1993). Από τους Μακεδόνες ανώτερους αξιωματικούς που αναγκάστηκαν από τον Αλέξανδρο να πάρουν Ιρανές συζύγους, ο Σέλευκος ήταν ο μόνος που δεν αποκήρυξε στη συνέχεια τη σύζυγό του Απάμα, κόρη του σατράπη της Σογδιανής Σπιταμένη. Κάποια στιγμή μεταξύ 293 και 292, ο Σέλευκος, προκειμένου να χειριστεί καλύτερα τα ζητήματα που αφορούσαν το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας ονόμασε συμβασιλέα τον γιο του Αντίοχο (τον μετέπειτα Αντίοχο Α΄ τον επονομαζόμενο Σωτήρα) και τον έστειλε να διοικήσει το ανατολικό τμήμα με έδρα, τυπικά, τη Σελεύκεια του Τίγρη. Με δεδομένο ότι τα σημαντικότερα προβλήματα (εισβολές των νομαδικών φυλών του βορρά) αφορούσαν τον ιρανικό χώρο, είναι βέβαιο ότι ο Αντίοχος στα χρόνια της συμβασιλείας με τον πατέρα του διέμεινε για περισσότερο χρονικό διάστημα στη Βακτριανή, έχοντας ως έδρα τα Βάκτρα. Πόσο τυχαίο ήταν το γεγονός ότι ένας Μακεδόνας μονάρχης έστελνε τον γιο, συμβασιλέα και διάδοχό του, μισό Μακεδόνα και μισό Ιρανό, να διοικήσει περιοχές στις οποίες κάποτε ο παπούς του δεύτερου είχε ηγηθεί της ιρανικής αντίστασης κατά των Μακεδόνων; Σε κάθε περίπτωση, η κύρια έγνοια του νεαρού Αντίοχου ήταν η θωράκιση των συνόρων: ο στρατηγός Δημοδάμας διατάχθηκε να περάσει τον Ιαξάρτη και να ενισχύσει τη βορειοανατολική μεθόριο της Σογδιανής. Στο πλαίσιο της επιχείρησης αυτής ιδρύεται η Αντιόχεια της Σκυθίας (πιθανότατα πρόκειται για επανίδρυση της ίδιας πόλης που είχε ιδρύσει ο Αλέξανδρος ως Αλεξάνδρεια Εσχάτη). Σημειώνεται ακόμη η αναγνωριστική επιχείρηση του στρατηγού Πατρόκλου στην περιοχή της Κασπίας, η ίδρυση της Αντιόχειας της Μαργιανής (Μερβ) και η ενίσχυση των οχυρώσεων της Αλεξάνδρειας της Αρίας που μετονομάζεται κι αυτή σε Αντιόχεια.

Όπως προαναφέρθηκε το βασικό ζητούμενο είναι η συνεργασία και αρμονική συμβίωση μεταξύ ιρανικού και ελληνικού στοιχείου. Με βάση τα ιστορικά στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητο ότι τόσο ο Σέλευκος Α΄ όσο και ο Αντίοχος Α΄υπήρξαν συνεχιστές της πολιτικής συνεργασίας που είχε εγκαινιάσει ο Αλέξανδρος. Καθ’ όλη τη διάρκεια του 3ου αιώνα π.Χ. υπάρχουν αρκετά παραδείγματα Ιρανών στην ανώτατη διοίκηση και στον στρατό της αυτοκρατορίας. Φυσικά η πολιτική της συνεργασίας των δύο ελίτ δεν ήταν παντού επιτυχής στον ίδιο βαθμό: η αριστοκρατία στην Περσίδα φαίνεται να εκδηλώνει μια προσκόλληση στις ιρανικές παραδόσεις και να επιδεικνύει απροθυμία στη συνεργασία με τους Σελευκίδες. Η Μηδία, αντίθετα, δεν προκάλεσε ποτέ προβλήματα στους Μακεδόνες κυρίους της. Στις ανατολικές σατραπείες, τέλος, η συνύπαρξη ιρανικού στοιχείου και ελληνισμού θα οδηγήσει, υπό την πίεση του κοινού εχθρού, όχι μόνο στην ειλικρινή συνεργασία, αλλά και στη δημιουργία μιας αυθεντικής διαπολιτισμικής κοινωνίας. Είναι βέβαιο ότι η διακυβέρνηση της Κεντρικής Ασίας από τον Αντίοχο συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία ομόνοιας και αλληλοσεβασμού μεταξύ Ελλήνων και Ιρανών.

Οι τάσεις αυτές θα ενισχυθούν στη συνέχεια. Η όλο και μεγαλύτερη απειλή των νομάδων, σε συνδυασμό με την αδυναμία των μοναρχών της Αντιόχειας να βοηθήσουν ουσιαστικά τους υποτελείς τους της Κεντρικής Ασίας, λόγω των διαρκών προβλημάτων στη Μικρά Ασία και στη Συρία, θα έχει, αρκετά γρήγορα, ως αποτέλεσμα την αυτονόμηση της Βακτριανής και άλλων γειτονικών περιοχών.  

http://rogerios.wordpress.com/2009/12/08/%CE%BF%CE%B9-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%84/

SMS-μυστήριο υπεύθυνο για «χάος» στις εφορίες

SMS-μυστήριο υπεύθυνο για «χάος» στις εφορίες

Ένα SMS «φάντασμα» αλλά και οι φήμες που κυκλοφορούν στόμα με στόμα έχουν φέρει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης τους εργαζόμενους στο Τμήμα Πρωτοκόλλου των Δ.Ο.Υ.

Το μήνυμα που «κυκλοφορεί» στα κινητά τηλέφωνα με άγνωστο αποστολέα αναφέρει: «ο Νόμος 3986/11 για την ειδική εισφορά αλληλεγγύης και την έκτακτη εισφορά, άρθρα 28 και 29, κρίθηκε παράνομος και αντισυνταγματικός. Δύνασαι να υποβάλλεις .....
αίτηση επιστροφής παρακρατηθέντος ποσού στο Τμήμα Πρωτοκόλλου της εφορίας. Τελεσίδικη ημερομηνία, Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014».

Παρ' ότι πολλοί φορολογούμενοι ψυλλιάζονται από την ανυπαρξία αποστολέα, κάθε άλλο παρά λίγοι είναι αυτοί που συνωστίζονται καθημερινά στις εφορίες, προκαλώντας «χάος»!

Σύμφωνα με πληροφορίες, μόνο στην Δ.Ο.Υ Παλαιού Φαλήρου, από τις 15 Δεκεμβρίου έως χθες, είχαν υποβληθεί περισσότερες από 1.100 αιτήσεις επιστροφής έκτακτων εισφορών, ενώ ακόμα και στους κόλπους των εφοριακών, πληροφορίες από την ΠΟΕ- Δ.Ο.Υ αναφέρουν πως περισσότεροι από 10.000 αιτήσεις έχουν υποβληθεί από συναδέλφους τους. Συνολικά μάλιστα, σε πανελλαδικό επίπεδο, οι ίδιες πηγές δεν αποκλείουν να έχουν υποβληθεί πάνω από 100.000 αιτήσεις.

Το υπουργείο Οικονομικών είναι ενήμερο για την κατάσταση, ήδη πριν τα Χριστούγεννα, αλλά επίσημη οδηγία στους εφοριακούς δεν έχει δοθεί για το πώς να χειριστούν την κατάσταση. Έτσι, το Πρωτόκολλο έχει... πάρει φωτιά και οι υπάλληλοι δεν προλαβαίνουν να παραλαμβάνουν αιτήσεις, στις οποίες θα πρέπει μάλιστα να απαντήσουν εγγράφως (αρνητικά).

Ενδιαφέρον είναι πως μέλη της ΠΟΕ- Δ.Ο.Υ. επιχείρησαν να βρουν την συγκεκριμένη δικαστική απόφαση, η οποία, σύμφωνα με το… σπασμένο τηλέφωνο, δικαιώνει έναν εκπαιδευτικό που ζήτησε την επιστροφή της έκτακτης εισφοράς που του επιβλήθηκε το 2011. Μέχρι σήμερα, η αναζήτηση αυτή δεν έχει αποδώσει καρπούς.

Όπως εξηγούν νομικοί, αρμόδιο δικαστήριο για να κρίνει την αντισυνταγματικότητα ή μη της έκτακτης εισφοράς και της εισφοράς αλληλεγγύης, ανοίγοντας το δρόμο για επιστροφή χρημάτων, είναι το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Το ΣτΕ τέτοια απόφαση δεν έχει εκδώσει. Παρ' όλα αυτά δεν είναι απίθανο, σημειώνουν οι ίδιες πηγές, κάποιο Πρωτοδικείο ανά τη χώρα να έχει εκδώσει σχετική απόφαση. Ακόμα και αυτό να ισχύει όμως, δεν σημαίνει πως έχει ανοίξει ο δρόμος για μαζική επιστροφή της έκτακτης εισφοράς.

Το Δημόσιο σε μια τέτοια περίπτωση θα χρησιμοποιούσε κάθε ένδικο μέσο που έχει στη διάθεσή του προκειμένου να μην επιστρέψει τα χρήματα, δεδομένου ότι η έκτακτη εισφορά (1-4% για εισοδήματα φυσικών προσώπων άνω των 12.000 ευρώ) αποφέρει στο ταμείο του Δημοσίου περισσότερα από 1 δισ. ευρώ το χρόνο (1,380 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση ήταν η πρόβλεψη του νόμου).

Αξίζει δε να σημειωθεί, ως προς την ακρίβεια του μηνύματος που αποστέλλεται στα κινητά τηλέφωνα, πως πράγματι το άρθρο 29 του νόμου 3986/2011 αφορά στην έκτακτη εισφορά αλλά το άρθρο 28 το οποίο επίσης μνημονεύεται αφορά στην αύξηση των τεκμηρίων διαβίωσης.

http://kafeneio-gr.blogspot.gr/2014/01/sms_10.html