Επιλογή από τις καλύτερες φωτογραφίες της εβδομάδας.
Η λίμνη Πλαστήρα υποδέχεται το καλοκαίρι. Η λίμνη Πλαστήρα βρίσκεται στο οροπέδιο της Νεβρόπολης στο Νομό Καρδίτσας και σχηματίστηκε το 1959 με την ολοκλήρωση του φράγματος στον ποταμό Ταυρωπό ή Μέγδοβα. Περιστοιχίζεται από πυκνά ελατοδάση και είναι πλούσια σε πανίδα.
Ουρουγουάη εναντίον Αργεντινής (4-2) στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο, που πραγματοποιήθηκε το 1930.
Εντυπωσιακό έργο τέχνης από άμμο, του Carl Jara
Σουίτα με γυάλινο δάπεδο, στο ξενοδοχείο Bambu Indah που βρίσκεται στο Μπαλί.
Cathedral Cove, Νέα Ζηλανδία
Ξημέρωμα στο Ντουμπάι.
Αντιλόπες στη Μποτσουάνα.
Χωριό στην Ιταλία, τους πρόποδες της οροσειράς των Δολομιτών.
Ευχές και κατάρες. Με κούκλες ντυμένες στα χρώματα της Εθνικής της Αργεντινής με φανέλες της Βραζιλίας αλλά και πόστερ παικτών, οι σαμάνοι του Περού έκαναν τα δέοντα. Ευχήθηκαν, ξόρκισαν και έφτυσαν την μπάλα.
Φοιτητές περπατούν σε δρόμο σε πανεπιστημιούπολη της πόλης Ναντζίνγκ της Κίνας, ο οποίος έχει χρωματιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνει την αίσθηση ότι περπατά κανείς πάνω από γκρεμό.
Ο Ράφα Ναδάλ απέδειξε γι” άλλη μια φορά ότι είναι ανίκητος στο χώμα. Στο μεγάλο τελικό του «Ρολάν Γκαρός» ο Ισπανός τενίστας επιβλήθηκε με 3-1 σετ του Νόβακ Τζόκοβιτς και κατάκτησε το τρόπαιο του κορυφαίου grand slam του Παρισιού. Με τη αυτή τη νίκη ο Ναδάλ πέτυχε κάτι το ασύλληπτο, καθώς κατέκτησε το Ρολάν Γκαρός για 9η φορά την τελευταία 10ετία.
Tραβεμούντε, Βαλτική, Γερμανία: ακόμα και στην παραλία οι Γερμανοί είναι λάτρεις της οργάνωσης…
Κλαούντια Λέιτε, Τζένιφερ Λόπεζ και Πίτμπουλ ερμηνεύουν κατά την τελετή έναρξης του Μουντιάλ, στο Σάο Πάολο, στο γήπεδο της Κορίνθιανς.
Ένα από τα πιο αλλόκοτα επαγγέλματα που χάθηκε στο χρόνο
Πολλά από τα παλιά και έντιμα επαγγέλματα που δεν υπάρχουν πια έχουν τις ρίζες τους βαθιά στην ιστορία. Ένα από αυτά τα επαγγέλματα είναι το λεγόμενο «άνθρωπος - ξυπνητήρι». Το συγκεκριμένο επάγγελμα ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο στην Αγγλία και την Ιρλανδία. Ξεκίνησε στις αρχές της Βιομηχανικής επανάστασης και διήρκεσε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Πριν οι άνθρωποι εμπιστευθούν τα ξυπνητήρια, υπήρχε ο «άνθρωπος - ξυπνητήρι». Ποια ήταν η δουλειά του; Να ξυπνάει τους «πελάτες» του ώστε να πάνε στην εργασία τους στην ώρα τους. Ο «άνθρωπος - ξυπνητήρι» χρησιμοποιούσε ένα μακρύ ραβδί για το σκοπό αυτό. Τις περισσότερες φορές αυτή αυτό το ραβδί ήταν κατασκευασμένο από μπαμπού κάτι που του επέτρεπε να φτάνει ακόμα και στα παράθυρα των πάνω ορόφων. Η αμοιβή του ήταν μερικές πένες τη βδομάδα. Μάλιστα ο «άνθρωπος - ξυπνητήρι» δεν σταματούσε να χτυπάει το παράθυρο μέχρι να βεβαιωθεί ότι ο «πελάτης» του ξύπνησε και δεν θα συνεχίσει τον ύπνο του ώστε να κινδυνεύει να πάει αργοπορημένος στη δουλειά. Το επάγγελμα αυτό στο συναντούσε κανείς σε μεγάλα βιομηχανικά κέντρα ή πόλεις. Ήταν ένα επάγγελμα που έκαναν κυρίως ηλικιωμένα άτομα, άντρες και γυναίκες, ακόμα και δημοτικοί αστυνομικοί κατά τη διάρκεια των πρωινών περιπολιών τους προκειμένου να συμπληρώσουν το εισόδημά τους. Το επάγγελμα αυτό βρήκε και τη θέση του στη λογοτεχνία την ίδια χρονική περίοδο. Το 1860, ο Charles Dickens όταν έγραψε το δημοφιλές μυθιστόρημα «Μεγάλες προσδοκίες» έκανε μία μικρή περιγραφή αυτού του επαγγέλματος στην εισαγωγή του.
Βρίσκεται έξι ναυτικά μίλια μακριά από τις ακτές Suffolk, σε διενθή ύδατα, και μοιάζει σαν μια παλιά πλατφόρμα πετρελαίου, έναν περιστασιακό παρατηρητήριο. Το Πριγκιπάτο του Sealand, όπως το αποκαλούν οι κάτοικοί του, προσπαθεί να αναγνωριστεί ως η μικρότερη χώρα του κόσμου.
Έχει δικό του βασιλιά, νόμισμα, γραμματόσημο και ύμνο. Το μικρό αυτό κράτος, παρόλο που καμία άλλη χώρα δεν το αναγνωρίζει, καταλαμβάνει 491,46 τετραγωνικά μέτρα. Κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και αποτελείται από δύο πύργους που συνδέονται μέσω μιας πλατφόρμας.
Από το 1967 οι κάτοικοι του Sealand, που αγγίζουν σε αριθμό τους 22, δηλώνουν ανεξάρτητοι από την Μεγάλη Βρετανία. Παράγουν μόνοι τους πόσιμο νερό και πιάνουν ψάρια και αστακούς. Το μεγαλύτερο μέρος των τροφίμων που χρειάζονται, όμως, το εισάγουν από την Βρετανία.
Το μικρό αυτό έθνος έχει, επίσης, το δικό του νόμισμα, το δολάριο Sealand, και την δική του ποδοσφαιρική ομάδα, που λέγεται Sealand All Stars.
Το νόμισμα του Sealand
Οι κάτοικοι βγάζουν χρήματα πουλώντας μέσω ενός διαδικτυακού καταστήματος ενθύμια από το Sealand και τίτλους. Για παράδειγμα μπορείτε να αγοράσετε τον τίτλο του Κόμη ή της Κόμισσας για £199.99 και τον τίτλο του Λόρδου για £29.99. Την ίδια στιγμή μπορείτε να αγοράσετε 0,09 τετραγωνικά μέτρα με £19.99, ή μια κούπα ή μία φανέλα της ομάδας.
Principality of Sealand National Anthem01:12
Το παραπάνω είναι ο εθνικός ύμνος του Sealand
Το Sealand πρακτικά ιδρύθηκε την παραμονή των Χριστουγέννων του 1966, όταν ο Roy Bates ανέλαβε το φρούριο, που τότε ήταν γνωστό ως HM Roughs. Ο Bates ήταν πρώην ταγματάρχης πεζικού στο πρώτο τάγμα των Βασιλικών Τυφεκιοφόρων.
Το φρούριο είχε κατασκευαστεί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σαν ένα από τα πολλά για την υπεράσπιση στα ανοικτά των ακτών Suffolk. Εγκαταλείφθηκε τη δεκαετία του 1950.
Ο Bates, τότε 46 χρονών, ήταν ψαράς και άνοιξε έναν δικό του πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό. Όμως, όπως ήταν αναμενόμενο, αυτή η ενέργεια παραβίαζε το βρετανικό δίκαιο, με αποτέλεσμα ο Bates να αναζητήσει μία νέα βάση, σε περιοχή εκτός της βρετανικής δικαιοδοσίας.
Το γραμματόσημό τους
Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1966 κατέλαβε το Roughs, μαζί με την σύζυγό του, Joan, την κόρη του, Penelope, και τον γιο του, Michael. Τον επόμενο Σεπτέμβρη, αυτο-ανακηρύχθηκε “Πρίγκιπας του Sealand” και έκανε την γυναίκα του “Πριγκίπισσα”.
Ακολούθησε μία σειρά προκλήσεων από την βρετανική κυβέρνηση, που έστελνε αναγνωριστικούς αντιπροσώπους στο Sealand, όμως η οικογένεια κατάφερε να διατηρήσει την πλατφόρμα που είχε καταλάβει. Μάλιστα, έβγαλαν και δικό τους σύνθημα “E Mare Libertas” (Ελευθερία από την θάλασσα).
Αριστερά: το ζεύγος Bates, όταν ανέλαβε τον θρόνο Δεξιά: το ζευγάρι λίγο πριν τον θάνατο του βασιλιά το 2012
Τον Οκτώβρη του 2012, ο Roy Bates απεβίωσε σε ηλικία 91 χρόνων, και τον διαδέχθηκε ο 63χρονος γιος του, Michael, που εξακολουθεί να μένει εκεί με την οικογένεια και τους φίλους του.
Ο νεότερος κύριος Bates, γνωστός ως Πρίγκιπας Michael, ισχυρίζεται ότι το μικρό έθνος έχουν αναγνωρίσει η Γερμανία και η Γαλλία και ότι οι Σκοτσέζοι θα μπορούσαν να εμπνευστούν από τον αγώνα του πατέρα του, για να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Όπως χαρακτηριστικά λέει: “Δεν ήταν εύκολο για μας στην αρχή, όμως η κατάσταση είναι διαφορετική με την Σκοτία, αφού δεν εξαρτάται άμεσα από την Βρετανία και το αντίστροφο. Δεν πιστεύω ότι θα το κάνει ποτέ, αλλά αν τελικά παλέψει για την ανεξαρτησία της, θα έχει την υποστήριξή μας. Οι Σκοτσέζοι είναι πολύ καλοί και ανεξάρτητοι άνθρωποι”.
Το εθνόσημο του Sealand
“Εισάγουμε από το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη τις περισσότερες από τις προμήθειές μας, εκτός από τα τοπικά προϊόντα, όπως το ψάρι και τον αστακό. Εμείς φτιάχνουμε το δικό μας νερό, που παράγεται κατά 99 τοις εκατό από πράσινη ενέργεια”, προσθέτει.
“Υπάρχουν τριάντα δωμάτια σε διάφορα μεγέθη και το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας μας το περνάμε στους υπολογιστές, όπου επεξεργαζόμαστε τις παραγγελίες από το ηλεκτρονικό μας κατάστημα και ενημερωνόμαστε για την ασφάλεια και την συντήρηση του έθνους μας”, λέει.
Η οικογένεια Bates σχεδιάζει μέσα στο έτος να υπάρχει η δυνατότητα τουριστικών ταξιδιών στην πλατφόρμα τους. Αν επιθυμείτε, λοιπόν, θα μπορέσετε σύντομα να την επισκεφθείτε...
θα έπρεπε να διερευνήσουμε το γιατί και το πώς μια μικρούλα, φτωχή χώρα στα νότια Βαλκάνια διέφερε τόσο ριζικά από το γενικό πολιτισμό που μοιράζονταν οι πλουσιότεροι γείτονες της από την άλλη πλευρά της θάλασσας, πώς και γιατί οι αρχές της εξακολουθούν να ασκούν τόσο βαθιά επίδραση ακόμη και τώρα που μιλάμε.
Όταν οι φαραώ συνέχιζαν να καταναγκάζουν μαζικά τα εργατικά χέρια για την κατασκευή των δικών τους πολυτελών τάφων, όταν ο Μεγάλος Βασιλιάς της Περσίας έχτιζε ανάκτορα για τον εαυτό του και ναούς για τους θεούς, όπου δεν μπορούσαν να πατήσουν οι κοινοί άνθρωποι, οι Έλληνες κατασκεύαζαν γυμναστήρια, θέατρα, δικαστήρια, δημόσια ναυπηγεία, αγορές και χώρους συνάθροισης για τους ταπεινούς πολίτες τους. Αύτη είναι μια διαφορετική πραγματικότητα και μπορεί[ να αξιολογηθεί με απόλυτα κριτήρια. Δεν υπήρξε Πυραμίδα του Περικλή, Μεγάλο Ανάκτορο του Επαμεινώνδα ή μούμια του Αριστείδη. Η Γκίζα και η Περσέπολη εξακολουθούν να είναι ωραίες και να αποτελούν μνημεία του ευφυούς συνδυασμού ανθρώπινου και υλικού κεφαλαίου, αλλά αποτελούν επίσης μαρτυρίες του πώς και γιατί χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα εργατικά χέρια και οι θησαυροί – και για ποιους . Για ακόμα μια φορά, τίνος οι αρχές «καταρρέουν»;
Την ίδια χονδρικά εποχή που ο Κλεισθένης και οι διάδοχοι του οργάνωναν ξανά την Αθήνα σε έννομη δημοκρατία οικοδομημένη σε εκκλησίες του δήμου, συνελεύσεις και αξιωματούχους εκλεγόμενους από πολίτες και κλήρους, κληρονομικοί πρίγκιπες και ιερείς κυβερνούσαν τους Κέλτες, τους Πέρσες (των οποίων ο «Μέγας» βασιλιάς μπορούσε «να κάνει ότι ήθελε»), τους Σκύθες, τους Εβραίους, και τους Αιγυπτίους. Δεν υπήρχε Επίγειος Θεός Θεμιστοκλής ούτε Κύριος Σόλων. Ενώ οι Έλληνες αγρότες τελειοποιούσαν ένα σύστημα μαζικής μάχης στις τάξεις των οπλιτών για να σώσουν τη γη και τη συναινετική πόλιν τους, οι Καρχηδόνιοι εξακολουθούσαν να προτιμούν μισθοφόρους, ενώ μια τάξη επαγγελματιών στρατιωτικών κυριαρχούσε από καιρό στην Περσία και στην Αίγυπτο. Ο Μιλτιάδη«, εκλεγμένος από τον αθηναϊκό λαό για να τον διοικήσει στον Μαραθώνα εξαιτίας της αποδεδειγμένης ικανότητας του στην ηγεσία, νίκησε ένα περσικό στρατό που είχε επικεφαλής τους γιους, τους γαμπρούς και τους ανεψιούς του Δαρείου - ως επί το πλείστον ανίκανους και φοβισμένους εμπίστους του Μεγάλου Βασιλιά, διορισμένους σε διοικητικές θέσεις, προγόνους των παρατρεχάμενων του Σαντάμ και της θεοκρατικής φρουράς του Ιράν. Ο Λεωνίδας πεθαίνει με τους άντρες του στην πρώτη γραμμή στις Θερμοπύλες, ενώ από ψηλά τον παρακολουθούσε ο βασιλιάς Ξέρξης που είχε θρονιαστεί στο βουνό. Στη Σαλαμίνα, ενώ ο Θεμιστοκλής κινάει για τη θάλασσα, ο Ξέρξης άλλη μια φορά τραβάει για το βουνό και μετά πίσω στο χαρέμι του. Ναι, είναι «απλώς διαφορετικά έθιμα», αλλά όλοι οι στρατιώτες , σε όλες τις εποχές, σε όλους τους τόπους, εκτιμούν ένα στρατηγό που μοιάζει, πολεμάει και σκέφτεται σαν κι αυτούς - που πολεμάει μπροστά από τους άντρες του, αντί να κάθεται θρονιασμένος στα μετόπισθεν. Ενώ οι Πέρσες προσκυνούσαν το βασιλιά πέφτοντας κατά γης στα πόδια του, ο Αριστοφάνης έκανε Αθηναίους πολιτικούς ηγέτες όπως ο Κλέων να μοιάζουν με συμφεροντολόγους μπούφους και θρησκευτικούς μάντεις να μοιάζουν με απλού; εμπόρου; χρησμών που διαλαλούν τα ψεύτικα εμπορεύματά τους. Ενώ ο Αισχύλος μπορούσε να υμνεί την εμφάνιση μιας δημοκρατικής μορφής δίκης με κριτές πολίτες ισότιμους του κατηγορούμενου στην Αθήνα, η δικαιοσύνη στην Αίγυπτο καθοριζόταν πάντα ως «ότι αγαπάει ο φαραώ».
Η μελέτη της αρχαίας Μεσογείου μας θυμίζει ότι, ενώ οι Έλληνες συναγωνίζονταν για τιμές στην πόλη μέσω δημοσίων αξιωμάτων, «λειτουργιών» και ομαδικών θυσιών στη μάχη, οι Κέλτες και οι Σκύθες έκαναν συλλογή από κρανία των εχθρών τους για να τα χρησιμοποιήσουν ως κύπελλα. Ο Ευριπίδης αμφισβήτησε την ίδια την ιδέα ενός θεϊκού και λογικού κόσμου κατά τη διάρκεια θρησκευτικών εορτών που χρηματοδοτούσε το δημόσιο οι Καρχηδόνιοι ιερείς εμπλέκονταν σε βίαιους θεολογικούς καβγάδες και ο Φαραώ αναγορευόταν θεός από την παιδική του ηλικία. Ο Ξενοφάνης και ο Πλάτων έφτασαν στο σημείο να απορρίψουν την παράδοση περί ανθρωπόμορφων θεών· οι Αιγύπτιοι συνέχιζαν να λατρεύουν θεούς με τη μορφή λιονταριών, βοδιών, κριαριών, λύκων, σκύλων, γάτων, κροκοδείλων, φιδιών, βατράχων και ακριδών, για να μην αναφέρουμε διάφορες ιβι-, φιδο-, γατο- και λιονταρο-κέφαλες θεότητες με ανθρώπινα σώματα. Σύμφωνοι, οι Έλληνες εξακολουθούσαν να σφάζουν «βάρβαρα» τα κατοικίδια ζώα τους κατά τις λατρείες τους· όμως οι δεντρολάτρες δρυΐδες έπαιρναν οιωνούς από τους σπασμού; ανθρώπινων θυμάτων που το αίμα τους τιναζόταν προς όλες τις κατευθύνσεις ενώ μαχαιρώνονταν δεμένα σε πασσάλους, και οι Καρχηδόνιοι έκαιγαν παιδιά ζωντανά σε τελετουργικά ολοκαυτώματα. Δεν επαινούμε τους Έλληνες αποικοδομώντας άλλους πολιτισμούς, ωστόσο είναι πια καιρός να αντιληφθούν οι κλασικιστές και τα αμερικανικά πανεπιστήμια ότι υπάρχουν πραγματικές διαφορές μεταξύ Δύσης και μη Δύσης, ότι θεωρούμε δεδομένες αυτές τις διαφορές κάθε μέρα της ζωής μας - και ότι διαφορές σαν κι αυτές γεννήθηκαν με τους Έλληνες. Εμείς, ως κλασικιστές, είτε μας αρέσει είτε όχι, πρέπει πάντα να λέμε την ενοχλητική αλήθεια και να αποφεύγουμε το εύκολο ψέμα· πρέπει να πληροφορούμε τους μαθητές μας για την αλήθεια και να ξεχνάμε τις συνέπειες στην καριέρα μας.
Ναι, οι Έλληνες έμαθαν να γράφουν προσαρμόζοντας ένα ανατολικό αλφάβητο στις ανάγκες τους. Ωστόσο, οι Έλληνες της πόλεως πολύ σύντομα μετέτρεψαν το νέο - και πλέον αφάνταστα βελτιωμένο - εργαλείο τους σε δυναμική λυρική ποίηση, δράμα και ιστορία στα χέρια του ατόμου - όχι του κράτους, όχι του Θεού - που έθετε ερωτήματα, ερμήνευε και αμφισβητούσε. Οι Αχαιμενίδες και οι φαραώ, με το ελάχιστο επιτελείο τους γραφέων και ιερέων, χρησιμοποίησαν τις χιλιετίες της γραφής και ανάγνωσης για να παραγάγουν από καθέδρας διακηρύξεις και βασιλικά αρχεία σχετικά με το τι έκαναν οι μεγάλοι άντρες . Ο Ηρόδοτο; και ο Θουκυδίδης έγραψαν ιστορία - ελεύθερη έρευνα των γεγονότων· κάτι που οι εγγράμματοι της Εγγύς Ανατολής και της Παλαιάς Διαθήκης δεν έκαναν.
Ποιος ευθύνεται για την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας;
Η Αλεξάνδρεια ήταν μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της αρχαιότητας. Ιδρύθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο το 332 π.Χ όταν κατέκτησε την Αίγυπτο. Συγκεκριμένα, προτού αναχωρήσει ο Μέγας Αλέξανδρος από την Αίγυπτο για να συνεχίσει την εκστρατεία του στα βάθη της Ανατολής, αποφάσισε να ιδρύσει μία πόλη στα παράλια της Μεσογείου στην οποία χάρισε το όνομά του.
Ο Πτολεμαίος, στρατηγός του Μεγάλου Αλέξανδρου, διορίστηκε ανώτατος κυβερνήτης της Αιγύπτου μετά τονθάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου το 323 π. Χ . Ο ίδιος ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά με το όνομα Πτολεμαίος ο Α ´. Οι Αιγύπτιοι αναγνώρισαν τον Πτολεμαίο ως διάδοχο των Φαραώ της ανεξάρτητης Αιγύπτου. Στη συνέχεια ο Πτολεμαίος έκανε την Αλεξάνδρεια πρωτεύουσα της Αιγύπτου στη θέση της Μέμφιδος. Αυτή ήταν η αρχή της ακμής της.
Η δυναστεία των Πτολεμαίων συνέχισε το όραμα του Μεγάλου Αλέξανδρου που ήθελε να κάνει την Αλεξάνδρεια το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της Μεσογείου και παγκόσμιο πολιτιστικό κέντρο. Ο Πτολεμαίος ο Α ´ίδρυσε την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας εκπληρώνοντας το όνειρο του Μ. Αλέξανδρου που και αυτός με τη σειρά του το είχε εμπνευστεί από τον Αριστοτέλη. Έτσι άρχισε η συγκέντρωση όλου του επιστημονικού και πολιτιστικού πλούτου που ήταν σκορπισμένος σε διάφορες συλλογές και βιβλιοθήκες. Λέγεται ότι τοποθέτησε αρχικά 200.000 τόμους. Ο διάδοχος του, Πτολεμαίος Β ´, διπλασίασε τα βιβλία. Στο πέρασμα των αιώνων η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του αρχαίου κόσμου.
Ο πλούτος της ανερχόταν στις 700.000 χειρόγραφες περγαμηνές. Διανοούμενοι της εποχής, επιστήμονες, μαθηματικοί, ποιητές, πήγαιναν εκεί για να μελετήσουν και να ανταλλάξουν ιδέες. Ήταν δηλαδή σαν το πρώτο αρχαίο πανεπιστήμιο. Όμως η βιβλιοθήκη καταστράφηκε και όλα τα χειρόγραφα χάθηκαν. Τι προκάλεσε λοιπόν την καταστροφή της ; Διάφορες θεωρίες για την εξαφάνιση κυκλοφορούν εδώ και αιώνες. Η ιστορική έρευνα έχει καταλήξει σε τρεις βασικούς υπόπτους: Έναν Ρωμαίο, έναν χριστιανό και έναν μουσουλμάνο.
1ος ύποπτος : ο Ιούλιος Καίσαρας
Το πρώτο πλήγμα που δέχθηκε η βιβλιοθήκη ήταν το 48 π.Χ κατά τη διαμάχη μεταξύ Ιουλίου Καίσαρα και Πτολεμαίου του 13 ου. Σύμφωνα με πηγές ο Καίσαρας διέταξε να βάλουν φωτιά στα ίδια του τα πλοία για να μην τον περικυκλώσει ο εχθρός . Η φωτιά επεκτάθηκε γρήγορα και κατά λάθος κατέστρεψε τη βιβλιοθήκη. Κάποιες άλλες πηγές όμως θέτουν υπό αμφισβήτηση αυτή την εκδοχή, αφού το Μουσείο που ήταν δίπλα από την βιβλιοθήκη παρέμεινε άθικτο. Γι ´αυτό κάποιοι μελετητές λένε ότι δεν καταστράφηκε η γνωστή βιβλιοθήκη, αλλά μια αποθήκη που περιείχε αντίγραφα.
2ος ύποπτος : ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόφιλος
Το 391 μ. Χ ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος αποφάσισε με διάταγμα να καταστραφούν όλοι οι παγανιστικοί ναοί. Ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόφιλος ξεκίνησε με την καταστροφή του ναού του Σεράπιδος στον οποίο υπήρχε αξιόλογη βιβλιοθήκη. Όμως και αυτή η εκδοχή είναι αβάσιμη αφού πρόκειται για έναν ναό και όχι για την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Επίσης, δεν υπάρχουν αρχαίες πηγές που να αναφέρουν καταστροφή οποιασδήποτε βιβλιοθήκης.
3ος ύποπτος : ο χαλίφης Ομάρ της Δαμασκού
Τον 7ο αιώνα ο χαλίφης Ομάρ της Δαμασκού κατέλαβε την πόλη της Αλεξάνδρειας και διέταξε την καταστροφή των έργων της βιβλιοθήκης που έρχονταν σε αντίθεση με το Κοράνι. Οι στρατιώτες του έκαψαν όλα τα βιβλία εκτός από εκείνα του Αριστοτέλη. Τους πήρε 6 μήνες για να τα καταστρέψουν και μάλιστα χρησιμοποιούσαν τη φωτιά για να ζεστάνουν τα δημόσια λουτρά όπου διασκέδαζαν. Και σ” αυτήν την εκδοχή όμως, υπάρχουν ενστάσεις από τους μελετητές.
Αφ” ενός υπάρχει αναφορά για καταστροφή μόνο βιβλίων και όχι βιβλιοθήκης και αφ´ετέρου, είναι πολύ πιθανό ο χριστιανός συγγραφέας που μετέφερε την πληροφορία να παραποίησε εσκεμμένα την αλήθεια. Λένε δηλαδή οι μελετητές ότι οι Ευρωπαίοι συγγραφείς του Μεσαίωνα είχαν κάθε λόγο να λοιδορήσουν τους Μωαμεθανούς εχθρούς τους. Το σίγουρο είναι πως ούτε πάπυροι διασώθηκαν, ίσως και λόγω κλιματολογικών συνθηκών, ούτε ερείπια της βιβλιοθήκης βρέθηκαν. Το πιο πιθανό είναι η βιβλιοθήκη να καταστράφηκε σταδιακά με την παρακμή της Ελληνικής δυναστείας των Πτολεμαίων. Η πολιτική των Ρωμαίων και Βυζαντινών αυτοκρατόρων που ακολούθησαν καθόρισε την μοίρα αυτής της σπουδαίας βιβλιοθήκης. Η έλλειψη παιδείας και αγάπης για τα γράμματα οδήγησε την βιβλιοθήκη σε αφανισμό. Όταν ενισχύθηκε ο Χριστιανισμός τότε, οτιδήποτε είχε σχέση με την αρχαία γνώση ταυτιζόταν με την ειδωλολατρεία και έπρεπε να καταστραφεί.
Ο Πειραιάς ήταν ακατοίκητος όταν απελευθερώθηκε η Αττική από τους Τούρκους. Το 1833, σύμφωνα με τη μόνη επίσημη απογραφή της εποχής, είχε μόνον τέσσερις οικογένειες και συνολικά 31 κατοίκους, περιλαμβανομένων και των καλογήρων της Μονής Αγίου Σπυρίδωνος. Και όμως, η φυσική θέση του Πειραιά, ο κοσμοπολιτισμός και η δημιουργικότητα των πρώτων οικιστών του έφεραν στο προσκήνιο το επίνειο της πρωτεύουσας και δημιούργησαν μια ζηλευτή πόλη. Ο ρυθμός με τον οποίο δημιουργήθηκε ο νέος Πειραιάς ήταν πυρετώδης, αν λάβουμε υπόψη μας ότι σε πέντε χρόνια είχαν ανεγερθεί περίπου 1.000 οικοδομές. Ανάμεσα στις άλλες φροντίδες των Πειραιωτών ήταν και η δημιουργία υποδομών για να κάνει ο κόσμος τα μπάνια του. Έτσι, όταν ακόμη σχεδιαζόταν η πόλη, προβλεπόταν η δημιουργία υποδομών για θαλάσσια λουτρά στον λιμένα της Ζέας, το γνωστό μας Πασαλιμάνι, το οποίο τότε αποκαλούνταν Μουνιχία. Αργότερα, η ονομασία αποδόθηκε στο γνωστό Μικρολίμανο (παλαιότερα Τουρκολίμανο). Πράγματι, εκεί, στο Πασαλιμάνι, ταυτόχρονα σχεδόν με την ίδρυση του Δήμου Πειραιά, δημιουργήθηκε και η πρώτη ελληνική πλαζ, της οποίας την εκμετάλλευση ανέλαβαν ιδιώτες. Το πρόγραμμα αξιοποίησης περιλάμβανε από καθαρισμό του πυθμένα της θάλασσας για να σταματήσουν οι δυσάρεστες οσμές μέχρι τη διάνοιξη δρόμων και την ανέγερση παραπηγμάτων.
Αστυνομική εγκύκλιος
Αλλά από την πρώτη στιγμή που καθιερώθηκαν τα θαλάσσια λουτρά προέκυψαν μεγάλα προβλήματα, τα οποία κλήθηκε να λύσει ο αστυνόμος του Πειραιά Γ. Πάγκαλος, ο οποίος το 1839 εξέδωσε αστυνομική εγκύκλιο «διά την μετοχήν των λουτρών εις τον ωραίον λιμένα της Μουνιχίας χωριστά και εις τα δύο φύλα των ανθρώπων». Η γαργαλιστική εγκύκλιος αναφέρει ότι «η Αστυνομία βλέπουσα την συρροήν των οικογενειών της πόλεως Πειραιώς και πολλών εκ των Αθηνών διά να λάβωσι τα λουτρά εις τον ωραίον λιμένα της Μουνυχίας και θέλουσα να φυλάττηται η απαιτουμένη ευσχημοσύνη μεταξύ ανδρών τε και γυναικών, προσδιώρισε ώστε το μεν αριστερόν μέρος καταβαίνοντες να ήναι διά τας Κυρίας, το δε δεξιόν διά τους Κυρίους». Ο αστυνόμος δεσμευόταν ότι ο κανονισμός θα τηρείτο με μεγάλη φιλοτιμία και «του λοιπού δύναται πας τις να ωφελήται από τα λουτρά, μάλιστα δε αι Κυρίαι αίτινες δεν εύρισκον πρότερον κατάλληλον δι’ εαυτάς μέρος»! Αλλά όσο και αν προσπαθούσε ο αστυνόμος του Πειραιά, μονίμως οι κυρίες δήλωναν πως παρενοχλούνταν στο μπάνιο τους.
Ανταγωνισμός Πειραιώς – Αθηνών
Στις αρχές της δεκαετίας του 1850 ο Δήμος Αθηναίων αποφάσιζε να αποκτήσει και εκείνος τα δικά του λουτρά στο παραλιακό μέτωπο, επιλέγοντας το Φάληρο, περιοχή που περιλαμβανόταν στα διοικητικά του όρια. Εξάλλου, το Φάληρο ήταν η περιοχή όπου απολάμβανε τα μπάνια της η βασίλισσα Αμαλία, οπότε διέθετε κάτι από την αίγλη του Παλατιού. Στις αρχές Ιουνίου του 1853, πριν από 160 χρόνια, ο πολυπράγμων Αλέξανδρος Ραγκαβής πρότεινε την ανέγερση λουτρών «χάριν των λουομένων εις το Φάληρον». Ακολουθώντας το παράδειγμα του Πειραιά, ο Δήμος Αθηναίων έφτιαξε μερικά ξύλινα παραπήγματα, τα οποία ετοιμαζόταν να μισθώσει σε «εργολάβο». Αλλά ένας δυνατός αέρας παρέσυρε τα παραπήγματα. Το εγχείρημα έλαβε άδοξο τέλος και πήγαν χαμένες οι 3.000 δραχμές που δόθηκαν για τις κατασκευές. Τελικά, οι εγκαταστάσεις δημιουργήθηκαν δύο χρόνια αργότερα και από το 1855 ο Δήμος Αθηναίων είχε αποκτήσει τα πολυπόθητα παραπήγματα, αλλά όχι και την απαιτούμενη πελατεία. Ο Πειραιάς συνέχισε να διατηρεί την πρωτοκαθεδρία, κυρίως λόγω των δυνατοτήτων που έδιναν τα μέσα συγκοινωνίας της εποχής.
Η Μουσική της Ναυαρχίδας
Στις αρχές της δεκαετίας του 1860 η διαμάχη για τα λουτρά έχει ανάψει για τα καλά. Οι ενοικιαστές των θαλάσσιων λουτρών του Τουρκολίμανου, οι αδελφοί Σουσάνα, κάνουν ό,τι μπορούν για να διατηρήσουν την πελατεία τους και να προσελκύσουν ακόμη περισσότερες οικογένειες. Έτσι ειδοποιούσαν το κοινό πως σε καφενείο της πλατείας Τερψιθέας «θέλει παιανίσει η μουσική τής εις τον λιμένα Πειραιώς ελλιμενισμένης Γαλλικής ναυαρχίδος». Όσοι λοιπόν προτιμούσαν για την εξοχή τους τη Μουνιχία θα απολάμβαναν και πρωτόγνωρες διασκεδάσεις που πρόσφερε η Μουσική της Ναυαρχίδας, αλλά και η Μουσική του Ελληνικού Πυροβολικού κάθε Κυριακή. Την ίδια ώρα, τα Λουτρά του Φαλήρου ετοίμαζαν την αντεπίθεσή τους. Καθιέρωναν νέα καθημερινά δρομολόγια λεωφορείων για την εξυπηρέτηση του κοινού, το οποίο ήθελε να πάει για το μπάνιο του στο Φάληρο. Έφτασαν στο σημείο μάλιστα να κάνουν και δύο δρομολόγια την ημέρα, ένα στις 05:30 το πρωί με αναχώρηση από την πλατεία Μοναστηρακίου και ένα απογευματινό (17:30) με αναχώρηση από την οδό Σταδίου. Τα εισιτήρια για τα ιππολεωφορεία της εποχής κόστιζαν δύο δραχμές για την πρώτη θέση, μιάμιση δραχμή για τη δεύτερη και μία δραχμή για την τρίτη! Αλλά ο Πειραιάς αντεπιτίθεται καθιερώνοντας διαδρομή Αθήνα – Πειραιάς με μόλις 80 λεπτά για την πρώτη θέση, 60 για τη δεύτερη και 40 για την τρίτη!
Δικαιολογημένα ο Δήμος Πειραιώς αντιδρούσε στη δημιουργία νέων θαλάσσιων λουτρών στο Φάληρο, αφού θα είχε μεγάλη απώλεια στα έσοδά του. Αλλά η ζωή πήρε τη δική της πορεία. Ο Άγγλος κεφαλαιούχος Εδουάρδος Πίκερινγκ κατορθώνει την έκδοση νόμου, με τον οποίον, αφενός, αναλάμβανε να ολοκληρώσει την κατασκευή του «απ’ Αθηνών εις Πειραιά» σιδηροδρόμου και αφετέρου, να κατασκευάσει θαλάσσια λουτρά στον Όρμο του Φαλήρου και να τα συνδέσει με τον σιδηρόδρομο. Έτσι, λοιπόν, ο νόμος αυτός του 1868 καθιστούσε τα θαλάσσια λουτρά του Φαλήρου «εξάρτημα» του σιδηροδρόμου! Ήταν μία από τις πρώτες νομοθετικές ρυθμίσεις για την παραθεριστική αξιοποίηση του θαλάσσιου μετώπου του Σαρωνικού. Όταν το Πασαλιμάνι έχανε την αίγλη του, αφού δεχόταν τα λύματα του αναπτυσσόμενου Πειραιά, στην άλλη πλευρά γεννιούνταν τα περίφημα Φάληρα. Έμελλε να πρωταγωνιστήσουν στα «μπάνια του λαού» περίπου για μια 80ετία πριν ακολουθήσουν την τύχη του Πασαλιμανιού.
O δόκτωρ Henry Holmes ήταν άνθρωπος υπέρ άνω πάσης υποψίας, γλυκομίλητος, καλοντυμένος και ευκατάστατος. Κι όμως αυτός ήταν ο πρώτος κατά συρροή δολοφόνος στην ιστορία της Αμερικής και το όνομα του παραμένει ζωντανό από το 1893. Στο "Κάστρο" που έχτισε στο κέντρο του Σικάγου και μετέτρεψε σε ξενοδοχείο χάθηκαν δεκάδες άνθρωποι. Ο ίδιος ομολόγησε 27 φόνους εκ των οποίων μόλις οι 4 επιβεβαιώθηκαν αλλά τα πραγματικά θύματα του ήταν πάνω από 200.
Το ξενοδοχείο είχε αρκετά δωμάτια και πολλούς τρόπους εξόντωσης των επισκεπτών τόσο αποτελεσματικά που μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστος ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων που σκότωσε και εξαφάνισε. Το "Κάστρο", όπως είχε ονομαστεί από τους κατοίκους της περιοχής, έπιανε ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο σε έκταση και είχε τρεις ορόφους. Κατά τη διάρκεια της κατασκευής του, ο Holmes άλλαζε συνεχώς εργάτες για να μην ξέρει κανείς τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό του κτηρίου εκτός από τον ίδιο. Ήταν ένας λαβύρινθος αποτελούμενος από 100 δωμάτια χωρίς παράθυρα, με πόρτες που έβγαζαν σε τοίχους, σκάλες που δεν οδηγούσαν πουθενά, και μια κύρια πόρτα που άνοιγε μόνο από την έξω μεριά. Τα περισσότερα θύματα του ήταν ξανθιές γυναίκες, πολλές από αυτές εργάζονταν στο ξενοδοχείο άλλες ήταν ερωμένες του. Κάποιες τις κλείδωνε σε ηχομονωμένα δωμάτια που είχε μετατρέψει σε θαλάμους αερίων και τις άφηνε εκεί μέχρι να πεθάνουν από ασφυξία. Τα σώματα των θυμάτων του έπεφταν σε ένα καλά κρυμμένο υπόγειο, από κάποια αφαιρούσε τη σάρκα, ενώ μερικά τα πούλαγε σε σχολές ιατρικής. Ο Holmes είχε δύο τεράστιους φούρνους στο υπόγειο, 2 λάκκους με οξύ και δεκάδες μπουκάλια με δηλητήριο. Εκεί βρήκαν τραγικό θάνατο ο άμεσος συνεργάτης του και τα 3 του παιδιά.
Ο μύθος του Χολμς χτίστηκε πολύ γρήγορα αφού ήδη στα 35 του χρόνια όταν αποκαλύφθηκε η δράση του και εκτελέστηκε από τις αρχές, ήταν διάσημος. Ο σίριαλ κίλερ έγινε 5 φορές βιβλίο μέχρι σήμερα αλλά το ενδιαφέρον για τα εγκλήματα του Holmes αναβίωσε το 2003 από το βιβλίο του Erik Larson που έγινε μπεστ σέλερ και τα στούντιο θέλουν να ζωντανέψει στην μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστή τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο.
ο πατέρας του Χολμς ήταν βίαιος, αλκοολικός και η μητέρα του αφοσιωμένη στην θρησκεία και τη Βίβλο. Ο ίδιος από μικρή ηλικία έπεσε θύμα εκφοβισμού και ξυλοδαρμού από συμμαθητές του. η στιγμή που του άλλαξε τον ψυχικό του κόσμο ήταν εκείνη που τον ανάγκασαν να αγγίξει ένα ανθρώπινο σκελετό. Ο νεαρός όμως δεν τρόμαξε, αντιθέτως γοητεύτηκε και σύντομα απέκτησε μια εμμονή με τον θάνατο.
Πρόλαβε και έκανε μέχρι τα 30 του 3 γάμους σχεδόν ταυτόχρονα χωρίς να έχει πάρει διαζύγιο και απόκτησε 2 παιδιά. Ασχολήθηκε με το εμπόριο αλλά πλούτισε ξαφνικά και έκανε μεγάλη ακίνητη περιουσία μέσα από απάτες που έστηνε κατά ασφαλιστικών εταιριών. Δεκάδες σπίτια βρέθηκαν στην κατοχή του ενώ οι ιδιοκτήτες εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς. 17 Νοεμβρίου του 1894 ο Holmes συνελήφθη και φυλακίστηκε για κλοπή αλόγων στο Τέξας. Τελικά μετά την καταδίκη του για δολοφονίες σε Σικάγο, Indianapolis και Τορόντο ο Holmes πληρώθηκε $ 210.000 σημερινά λεφτά απόεφημερίδα για την μία και μοναδική του συνέντευξη όπου εξηγούσε πως σκότωνε τα θύματα του.
Στις 7 Μαΐου 1896 απαγχονίστηκε ενώ μέχρι τη στιγμή του θανάτου, παρέμεινε ήρεμος και ευχάριστος χωρίς σημάδια φόβου, άγχους ή κατάθλιψης. Το αιματοβαμμένο κάστρο μετά από λαϊκή απαίτηση κάηκε και το 1938 γκρεμίστηκε, στην θέση του χτίστηκε ταχυδρομείο που υπάρχει μέχρι και σήμερα..
