| ||||||
Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014
Ιταλία: Στις πιάτσες της αιώνιας πόλης
Στη Ρώµη η ζωή κυλά στις πλατείες: Ρωµαίοι και επισκέπτες πίνουν εσπρέσο, ψωνίζουν, συζητούν και αναζητούν την περίφηµη «ντόλτσε βίτα»
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 29/10/2011 05:45 | ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: 31/10/2011 12:37
Το ταξίδι μου στη Ρώμη συνέπεσε με τις διαδηλώσεις των εκεί «Αγανακτισμένων» ακριβώς πριν από 15 ημέρες. Κάποιοι κλειστοί δρόμοι και ένα ελικόπτερο της αστυνομίας μάς έδωσαν να καταλάβουμε ότι κάτι συμβαίνει.
Την ίδια στιγμή για εμάς και τους υπόλοιπους τουρίστες η ζωή στις μεγάλες πλατείες κυλούσε σαν να μη συμβαίνει τίποτα: καλλιτέχνες του δρόμου εξέθεταντα έργα τους, οικονομικοί μετανάστες με ινδικές εσάρπες σε τραβούσαν από το μανίκι, στα παγωτατζίδικα ουρές, στις καφετέριες όλοι λιάζονταν με ένα καπουτσίνο, στις τρατορίες τα γκαρσόνια προσπαθούσαν να σε πείσουν για την καλύτερη πίτσα.
Πολύ αργότερα, όταν είχε πλέον αποκατασταθεί η τάξη, μάθαμε από την τηλεόραση για τα γεγονότα στο Σαν Τζιοβάνι με τις οδομαχίες των κουκουλοφόρων με την αστυνομία, ενώ την άλλη ημέρα είδαμε και τα δύο καμένα αυτοκίνητα και τις σπασμένες βιτρίνες στη Βία Καβούρ.
«Στη Ρώμη κυκλοφορεί ένα ανέκδοτο» μου λέει η Δώρα Καραβιώτη, Ελληνίδα που ζει μόνιμα στη Ρώμη και εργάζεται ως ξεναγός. «Ηταν, λέει, άρρωστος ο πρώην πρωθυπουργός Τζούλιο Ανδρεότι και ζήτησε να τον κοιμίσουν και να ξυπνήσειέπειτα από 100 χρόνια. Περνάνε λοιπόν τα χρόνια, ξυπνάει και βγαίνει στο μπαλκόνι να δει πώς είναι η Ρώμη. Πουθενά δεν βλέπει σκουπίδια, στον δρόμο δεν υπάρχουν διπλοπαρκαρισμένα και εντυπωσιάζεται! Αποφασίζει λοιπόν να πάει μια βόλτα. Παντού επικρατεί καθαριότητα, τάξη, ησυχία, ηρεμία. Μπράβο, λέει, τι μεγάλη εξέλιξη! Πάει λοιπόν σ’ ένα μπαρ και ζητάει να πιει μια πορτοκαλάδα.Πόσο κάνει; ρωτάει τον μπάρμαν, και του απαντάει: Ενα μάρκο!».
Η Πιάτσα Βενέτσια και το µνηµείο Βιτοριάνο
Σήμερα πλέον μουσείο, φιλοξενεί θησαυρούς της Αναγέννησης: πίνακες Ιταλών ζωγράφων του 16ου-17ου αιώνα, ασημικά, πορσελάνες, ταπισερί, γλυπτά κτλ. Στην Πιάτσα Βενέτσια δεσπόζει το μνημείο γνωστό ως Βιτοριάνο, αφιερωμένο στον Βιτόριο Εμμανουέλε Β’, πρώτο βασιλιά της Ιταλίας.
Το μνημείο ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1885 από λευκό μάρμαρο της Μπρέστια που ονομάζουν χαϊδευτικά «τούρτα» και ολοκληρώθηκε το 1911, μαζί με το επιχρυσωμένο ορειχάλκινο άγαλμα, ύψους 12 μ., που απεικονίζει τον βασιλιά έφιππο. Το μνημείο περιλαμβάνει επίσης το Μουσείο Ρεζορτζιμέντο, το μουσείο του κινήματος που οδήγησε στην ενοποίηση της Ιταλίας.
Στην Πιάτσα ντελ Πόπολο
Είσοδος στην πλατεία είναι η Πόρτα ντελ Πόπολο του 16ου αιώνα που σηµατοδοτεί την οδό Φλαµίνια. Στην εξωτερική της πλευρά υπάρχουν τα αγάλµατα των Πέτρου και Παύλου, καθώς και το οικόσηµο των Μεδίκων.
Ο Πάπας Αλέξανδρος Ζ’ ανέθεσε στον Ραϊνάλντι να χτίσει τις δίδυµες εκκλησίες της πλατείας: στ’ αριστερά τη Σάντα Μαρία ιν Μοντεσάντο και στα δεξιά τη Σάντα Μαρία ντέι Μιράκολι, ενώ αργότερα στα 1816-20 ο Βαλαντιέ διαµόρφωσε το επιβλητικό οβάλ σχήµα της.
Στο κέντρο πίσω από τον οβελίσκο βρίσκεται το σιντριβάνι το οποίο στολίζουν µαρµάρινα λιοντάρια και κρήνες του 19ου αιώνα. ∆ύο επιπλέον κρήνες βρίσκονται ανατολικά και δυτικά της πλατείας. Ο οβελίσκος είναι του 12ου 13ου αι. π.Χ. και µεταφέρθηκε στη Ρώµη επί Αυγούστου το 10 π.Χ. από τον Ναό του Ήλιου της αιγυπτιακής Ηλιούπολης για να εορταστεί η κατάκτηση της Αιγύπτου.
Στην αρχή είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του Μεγάλου Ιπποδρόµου. Το 1589 ο Πάπας Σίξτος Ε’ διέταξε να τοποθετηθεί στο κέντρο ο οβελίσκος που έχει ύψος 24 µ. και µαζί µε τη βάση φτάνει τα 36,50 µ. Ονοµάστηκε Φλαµίνιος από την οδό Φλαµίνια, τη δεύτερη παλαιότερη οδό της Ρώµης που καταλήγει στην πλατεία.
Η Πιάτσα ντε λα Ρεπούµπλικα
Το 1901, όταν έγιναν τα αποκαλυπτήρια της κρήνης, δηµιουργήθηκε σκάνδαλο καθώς οι µπρούντζινες νύµφες του Μάριο Ρουτέλι ήταν γυµνές. Θα τις δείτε καθεµιά να πλαγιάζει πάνω σε ένα υδρόβιο πλάσµα που συµβολίζει το νερό στις διάφορες µορφές του: τον θαλάσσιο ίππο για τους ωκεανούς, το νερόφιδο για τα ποτάµια, τον κύκνο για τις λίµνες, τη σαύρα για τα υπόγεια ύδατα. Το 1911 προστέθηκε στο κέντρο και ο θεός Γλαύκος συµβολίζοντας τη νίκη του ανθρώπου πάνω στις δυνάµεις της φύσης.
Η Πιάτσα ντι Τρέβι µε τη Φοντάνα ντι Τρέβι
Ο Νίκολα Σάλβι σχεδίασε στα 1732 την κρήνη εµπνευσµένη από τις ρωµαϊκές θριαµβικές αψίδες. Ο Ποσειδώνας ανάµεσα σε δύο τρίτωνες, που ο ένας προσπαθεί να δαµάσει το αλογάκι της θάλασσας και ο άλλος οδηγεί ένα υπάκουο ζώο δείχνοντας µε αυτόν τον τρόπο τις δύο όψεις της θάλασσας, είναι το κεντρικό θέµα της Φοντάνα. Ανάµεσα στα ανάγλυφα και εκείνο που απεικονίζει τη µυθική παρθένο που έδωσε το όνοµά της στο υδραγωγείο, Ακουα Βίργκο, που κατέληγε στο σηµείο αυτό το 19 π.Χ., να δείχνει την πηγή από όπου αναβλύζει το νερό.
Θυµηθείτε τις σκηνές διάσηµων ταινιών που έχουν γυριστεί στη Φοντάνα ντι Τρέβι, όπως οι «∆ιακοπές στη Ρώµη» µε την Οντρεϊ Χέπµπορν και η «Ντόλτσε βίτα» του Φεντερίκο Φελίνι.
Η Πιάτσα Ναβόνα των καλλιτεχνών
Η Πιάτσα Ναβόνα περιβάλλεται από µπαρόκ κτίρια, των οποίων τα θεµέλια βρίσκονται πάνω στα ερείπια των θεωρείων του Σταδίου του ∆οµιτιανού. Περίπου 33.000 άτοµα µπορούσαν να παρακολουθήσουν τους αγώνες (άγκονες) που διοργανώνονταν σε αυτό το στάδιο. Μάλιστα η λέξη ναβόνα είναι παράφραση της έκφρασης «ιν αγκόνε».
Τον 16ο αιώνα τοποθετήθηκαν τα δύο ακριανά σιντριβάνια Φοντάνα ντι Νετούνο και Φοντάνα ντελ Μόρο ενώ τον 17ο αιώνα η Φοντάνα ντέι Κουάτρο Φιούµι που σχεδίασε ο Τζιάν Λορέντζο Μπερνίνι. Η Φοντάνα ντέι Κουάτρο Φιούµι εγκαινιάστηκε το 1651 για τον Πάπα Ινοκέντιο Ι’ και βρίσκεται στο κέντρο της πλατείας. Τέσσερις γίγαντες απεικονίζουν τους ποταµούς Γάγγη, Ρίο ντε λα Πλάτα, ∆ούναβη και Νείλο.
Οι κακές γλώσσες λένε ότι το καλυµµένο κεφάλι του Νείλου αλλά και ο φόβος του Ρίο ντε λα Πλάτα δείχνουν την αποδοκιµασία του Μπερνίνι στο δηµιούργηµα του ανταγωνιστή του Μποροµίνι, την εκκλησία Σαντ’ Ανιέζε. Στην πραγµατικότητα όµως η εκκλησία κατασκευάστηκε πολύ αργότερα.
Στη θέση του οίκου ανοχής όπου το 304 µ.Χ. ξεγύµνωσαν την Αγία Αγνή για να την εξευτελίσουν και να απαρνηθεί τον χριστιανισµό και τότε τα µαλλιά της, ως εκ θαύµατος, µάκρυναν για να καλύψουν τη γύµνια της. Η εκκλησία παραγγέλθηκε από τον Ινοκέντιο Ι’ αρχικά στον Ραϊνάλντι και την ολοκλήρωσε ο Μποροµίνι.Αγαπηµένη πλατεία των ζωγράφων όπου ζωγραφίζουν και εκθέτουν τους πίνακές τους ανάµεσα στο πλήθος, των µουσικών αλλά και των καλλιτεχνών, ηθοποιών και χορευτών, που δίνουν υπαίθριες παραστάσεις.
Η Πιάτσα ντι Σπάνια και η αριστοκρατική Βία Κοντότι
Ετσι όσοι ξένοι κατά λάθος το καταπατούσαν κατατάσσονταν µε το ζόρι στον ισπανικό στρατό. Κατά τον 18ο αιώνα η περιοχή ήταν γεµάτη ξενοδοχεία για τους Εγγλέζους προσκυνητές του Βατικανού. Η τουριστική κίνηση ήταν µεγάλη, γι’ αυτό και µαζεύονταν πολλοί καλλιτέχνες, ζητιάνοι αλλά και ιέρειες του αγοραίου έρωτα.
Φθάνοντας στην πλατεία θα δείτε τη Φοντάνα ντε λα Μπαρκάτσια, έργο του Μπερνίνι. Το «Τρύπιο καράβι», όπως σηµαίνει η ονοµασία, βρίσκεται µισοβυθισµένο σε µια ρηχή λίµνη, ενώ ήλιοι και µέλισσες το διακοσµούν – θέµατα εµπνευσµένα από το οικόσηµο του Πάπα Ουρβανού Η’, ο οποίος και παρήγγειλε την κρήνη.
Από εκεί ξεκινά η «σκαλινάτα», στα σκαλάκια της οποίας ξεκουράζονται αµέτρητοι τουρίστες και αποτελεί ένα από τα δηµιουργήµατα του όψιµου µπαρόκ. Στην κορυφή της σκάλας βρίσκεται η εκκλησία µε τον οβελίσκο. Τον 17ο αιώνα οι γάλλοι ιδιοκτήτες της εκκλησίας Τρινιτά ντέι Μόντι αποφάσισαν να κατασκευάσουν µια σκάλα που ολοκληρώθηκε το 1726.
Στη σκάλα, που συνδυάζει καµπύλες και αναβαθµίδες, έγραφε ο Κάρολος Ντίκενς ότι ανεβοκατέβαιναν µοντέλα ντυµένα φανταχτερά προκειµένου να τραβήξουν την προσοχή κάποιου πλούσιου ζωγράφου. Ο οβελίσκος έχει 30 µ. ύψος και πρόκειται για αποµίµηση κατά τη ρωµαϊκή αυτοκρατορική περίοδο. Η πριγκίπισσα Λουντοβίζι τον προσέφερε στον Πάπα Κλεµέντιο 12ο το 1733 και έπειτα από 50 χρόνια ο αρχιτέκτονας Αντινόρι τον τοποθέτησε εκεί κατ’ εντολήν του Πάπα Πίου 6ου .
Από την Πιάτσα ντε Σπάνια ξεκινάει η περίφηµη Βία Κοντότι µε τα πολυτελέστατα καταστήµατα των ιταλικών και των γαλλικών οίκων µόδας. Πήρε το όνοµά της από τους αγωγούς που µετέφεραν ζεστό νερό στις Θέρµες του Αγρίππα δίπλα στο Πάνθεον. Σε αυτόν τον δρόµο βρίσκεται και το Καφέ Γκρέκο που άνοιξε ένας Ελληνας το 1760. Αγαπηµένο στέκι συγγραφέων και καλλιτεχνών όπως ο Γκαίτε, ο Μπάιρον, ο Λιστ, ο Βάγκνερ αλλά και ο Καζανόβα, έχει καταφέρει να κρατήσει την ατµόσφαιρα εκείνης της εποχής.
Η αγορά στην Πιάτσα Κάµπο ντε Φιόρι
Φυσικά γύρω από την πλατεία τα ισόγεια των αναγεννησιακών σπιτιών που κάποτε φιλοξενούσαν µεσαιωνικά πανδοχεία – κάποια ιδιοκτησίας της Βανότσα Κατανέι, διάσηµης κυρίας της αυλής του 15ου αιώνα και ερωµένης του Πάπα Αλέξανδρου Στ’ Βοργία – τώρα φιλοξενούν είτε παντοπωλεία µε λαχταριστά αλλαντικά είτε µικρές χαριτωµένες τρατορίες.
Βεβαίως και διατηρούνται ως σήµερα τα αναγεννησιακά ανάκτορα που έχτισαν οι ευγενείς της Ρώµης κοντά στα σηµεία απο όπου περνούσαν οι λιτανείες του Πάπα. Η περιοχή ξεκίνησε ως λιβάδι που καταλάµβανε τον χώρο απέναντι από το Θέατρο του Ποµπήιου και η αγορά ήταν ένα ζωντανό κοµµάτι της µεσαιωνικής και αναγεννησιακής Ρώµης όπου συνωστίζονταν ευγενείς αλλά και απλός λαός. Στο κέντρο της πλατείας θα δείτε να ξεπροβάλλει πάνω από τις τέντες της λαϊκής το άγαλµα του Τζιορντάνο Μπρούνο που κάηκε ως αιρετικός το 1600.
H Πιάτσα ντε λα Ροτόντα και το Πάνθεον
Πολύ εντυπωσιακός ο τεράστιος ημισφαιρικός τρούλος με τα φατνώματα, που έχει ύψος 43,3 μ., ενώ μοναδική πηγή φωτός αποτελεί ο οφθαλμός στην κορυφή του τρούλου. Κατά μήκος του τοίχου του Πανθέου οι βωμοί φιλοξενούν τάφους επιφανών, όπως εκείνον του Ραφαήλ, σύμφωνα με δική του επιθυμία, ενώ πάνω από τον τάφο του βρίσκεται ένα άγαλμα της Παναγίας, έργο του Λορεντζέτο (1524). Το 1873 αποκαταστάθηκε και το μαρμάρινο δάπεδο με τα αυθεντικά ρωμαϊκά σχέδια.
Στην πλατεία όπου συνωστίζονται ντόπιοι και ξένοι γύρω από το σιντριβάνι του Τζιάκομο ντε λα Πόρτα, που διακόσμησε ο Φίλιπο Μπαριτζόνι με αρκετά διακοσμητικά στοιχεία, δεσπόζει και ο οβελίσκος. Κατασκευασμένος από κόκκινο γρανίτη, έχει ύψος 6 μ. και μαζί με τη βάση και τον σταυρό φτάνει τα 12,97 μ. Αρχικά ο Ραμσής Β’ τον είχε υψώσει στην Ηλιούπολη και ήρθε στη Ρώμη από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό.
Τοποθετήθηκε στην πλατεία του Πανθέου το 1711 από τον Πάπα Κλεμέντιο 11ο. Η πλατεία σφύζει από ζωή καθώς αμέτρητα καφέ και τρατορίες την περιβάλλουν τόσο στο κέντρο όσο και στα γύρω στενά, στα ισόγεια των παλιών μπαρόκ κτιρίων.
Το Τραστέβερε και η Σάντα Μαρία
Φυσικά και αυτή η γειτονιά δεν έχει γλιτώσει από τον τουρισμό αφού σε κάθε γωνιά της ξεπροβάλλουν στριμωγμένα καφέ και ταβερνάκια που τα βράδια μονοπωλούν ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι των επισκεπτών της Ρώμης.
Στο κέντρο της συνοικίας δεσπόζει η εκκλησία Σάντα Μαρία ιν Τραστέβερε, που φημίζεται για τα ψηφιδωτά του Πιέτρο Καβαλίνι (1291) τα οποία απεικονίζουν τη ζωή της Παναγίας. Ηταν ο πρώτος επίσημος χώρος χριστιανικής λατρείας στη Ρώμη και ιδρύθηκε από τον Πάπα Κάλλιστο Α’ τον 3ο αιώνα, ενώ το κτίριο χρονολογείται από τον 12ο αιώνα. Οι 22 κίονες από γρανίτη στο κλίτος του ναού μεταφέρθηκαν από ερείπια αρχαίων ρωμαϊκών κτιρίων. Στο κέντρο της πλατείας η ζωή περιστρέφεται γύρω από το σιντριβάνι (1692) του Κάρλο Φοντάνα με την οκταγωνική βάση.
Η Πιάτσα Σαν Πιέτρο του Βατικανού
Βεβαίως, πέρα από τον εντυπωσιακό θόλο ύψους 136,5 µ. του Μιχαήλ Αγγέλου, δεσπόζει ο οβελίσκος, που αποτελείται από ένα µόνο κοµµάτι πορφυρίτη. Ο οβελίσκος του Βατικανού ήταν ο πρώτος που τοποθέτησε ο Πάπας Σίξτος Ε’ στη Ρώµη και έχει ύψος 25,5 µ. και µαζί µε τη βάση του µε τα τέσσερα µπρούντζινα λιοντάρια φτάνει τα 40 µέτρα. Ανυψωµένος στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου τον 7ο αι. π.Χ., έφτασε στη Ρώµη από τον αυτοκράτορα Καλιγούλα το 37 π.Χ. για να τοποθετηθεί στον Ιππόδροµο του Νέρωνα, όπου παρέµεινε ως το 1586, χρονιά που διέταξε ο Πάπας Σίξτος Ε’ να µεταφερθεί στην πλατεία του Βατικανού. Ο αρχιτέκτονας Ντοµένικο Φοντάνα χρειάστηκε τέσσερις µήνες για τη µεταφορά του µε τη βοήθεια 150 αλόγων και 47 τροχαλιών. Από την πλατεία ξεκινά η Βία ντε λα Κοντσιλιατσιόνε.
Με τη Συνθήκη του Λατερανού το 1929 το Βατικανό ανακηρύχθηκε «κράτος εν κράτει» και το γεγονός επισφραγίστηκε µε τη δηµιουργία ενός νέου δρόµου, της Βία ντέλα Κοντσιλιατσιόνε, που οδηγεί από τον Αγιο Πέτρο στο Καστέλ Σαντ Αντζελο. Σήµερα στη Βία ντε λα Κοντσιλιατσιόνε συνωστίζονται τουριστικά λεωφορεία, κατάκοποι τουρίστες µε τους ξεναγούς, πακιστανοί οικονοµικοί µετανάστες µε ινδικές εσάρπες, κιόσκια µε θρησκευτικά αγαλµατάκια και σουβενίρ κοµποσκοίνια, καντίνες µε παγωτά και αναψυκτικά αλλά και τραπεζάκια πανάκριβων καφέ και εστιατορίων.
Πρόσβαση
Από το αεροδρόμιο μπορείτε να πάρετε το λεωφορείο ως τον κεντρικό σταθμό Termini με εισιτήριο 8 ευρώ.
Το ταξί από το αεροδρόμιο ως το κέντρο έχει διατιμηθεί στα 40 ευρώ.
Μέσα στο κέντρο αν θέλετε να γνωρίσετε την πόλη θα πρέπει να περιηγηθείτε με τα πόδια. Μια πρώτη γνωριμία είναι τα διώροφα τουριστικά λεωφορεία που κάνουν κυκλική διαδρομή και ανεβοκατεβαίνεις στα κυριότερα αξιοθέατα.
Υπάρχουν πέντε εταιρείες που έχουν πάνω-κάτω το ίδιο πρόγραμμα και το εικοσιτετράωρο εισιτήριο κοστίζει 21 ευρώ.
Μια συμφέρουσα επιλογή είναι το Roma Pass: με 25 ευρώ, για τρεις ημέρες μετακινείστε απεριόριστα με τις δημόσιες συγκοινωνίες, έχετε δωρεάν είσοδο σε δυο μουσεία της επιλογής σας και έκπτωση στα υπόλοιπα που συμμετέχουν στο πρόγραμμα, καθώς και σε αρκετές εκθέσεις.
Διαμονή
Το «Raphael» (Largo Febo 2, τηλ: 36 06 682831) στην Πιάτσα Ναβόνα είναι μικρό και επιπλωμένο με αντίκες και έργα τέχνης.
Το ιστορικό ξενοδοχείο «D’ Inghilterra» (V.Bocca di Leone 15, τηλ: 36 06 0669981) κοντά στην Πιάτσα ντε Σπάνια, έχει φιλοξενήσει προσωπικότητες όπως ο Λιστ και ο Χεμινγκγουέι.
Για όσους διαθέτουν τα χρήματα για κάτι εξαιρετικό, το «Hotel de Russie» (V.del Babuino 9, τηλ: 39 06 328881) στην Πιάτσα ντελ Πόπολο χτίστηκε το 1837 από τον αρχιτέκτονα Βαλαντιέ και ανήκει στην αλυσίδα των ξενοδοχείων Rocco Forte.
Φαγητό
Το διάσημο «Caffe Greco» (Via Condotti 86), κοντά στην Πιάτσα ντε Σπάνια, προσφέρει ένα ιστορικό περιβάλλον, αγαπημένο συγγραφέων και διανοουμένων του 19ου αιώνα. Ελέγξτε τις τιμές προτού παραγγείλετε: ένα μικρό σάντουιτς κοστίζει 10 ευρώ, ενώ το μικρότερο ανθρακούχο νερό – ίσα ένα ποτηράκι – 5 ευρώ.
Σε οικονομικότερο πνεύμα, το επίσης διάσημο για τα παγωτά και τα γλυκά – δοκιμάστε τιραμισού και μον μπλαν – «Giolitti» (V.Uffici del Vicario 40) που ιδρύθηκε στα 1900.
Πάνω στην Πιάτσα Ναβόνα, το «Tre Scallini» είναι διάσημο για το κυριολεκτικά θεϊκό παγωτό ταρτούφο το οποίο σερβιρισμένο χρεώνεται 10 ευρώ και στο χέρι 5 ευρώ.
Το εστιατόριο «Caffe delle Arti» (Via Gramsci 73) του μουσείου «Galleria Nazionale d’ Arte Moderna» διαθέτει καταπληκτικό μπουφέ κάθε Κυριακή, με τεράστια ποικιλία στην τιμή των 28 ευρώ.
Το εστιατόριο «Canova Tadolini» (V.del Babuino 150) στεγάζεται σε ένα μαγικό περιβάλλον με τεράστια αγάλματα στο παλιό ατελιέ του διάσημου γλύπτη Αντόνιο Κανόβα.
Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Παναγιώτη Κιτσικούδη και το Multi Travel για τη βοήθειά τουςστην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
http://www.tovima.gr/travel/article/?aid=427544
Basilica of Santa Maria Maggiore
BASILICA OF SANTA MARIA MAGGIORE
The Basilica of Santa Maria Maggiore is the most important and best preserved of Roman churches dedicated to the Madonna. It rises on top of the Esquiline Hill and is the only remaining example of early Christian architecture, even though it has over time been further embellished.
Work on the current basilica, which was built on top of an earlier church, was embarked on thanks to a wealthy Roman patrician called Giovanni.
According to legend, Giovanni and his wife, who were without child, dedicated a church to the Virgin Mary who had appeared to them in a dream on the night of 4th/ 5th August 352 A.D.
The Madonna had told them that a miracle would show them the location for them to build the church. Pope Liberius also had the same dream and the following day on arriving on the Esquiline Hill, found it had indeed been miraculously covered in snow.. in the heat of August. Liberius then traced an outline of the location of the planned church, the building of which was financed by the married couple.
According to legend, Giovanni and his wife, who were without child, dedicated a church to the Virgin Mary who had appeared to them in a dream on the night of 4th/ 5th August 352 A.D.
The Madonna had told them that a miracle would show them the location for them to build the church. Pope Liberius also had the same dream and the following day on arriving on the Esquiline Hill, found it had indeed been miraculously covered in snow.. in the heat of August. Liberius then traced an outline of the location of the planned church, the building of which was financed by the married couple.
This then explains why the basilica is also referred to as Our Lady of the Snow and how, every year on 5th August, the miracle of the snow is commemorated with a cascade of white petals descending from the coffered ceiling onto the altar place, an evocative sight really not to be missed.
http://www.turismoroma.it/cosa-fare/basilica-di-santa-maria-maggiore?lang=en
History
|
The Basilica
The Basilica of the Holy Cross in Jerusalem is in Rome, in Esquilino Neighbourhood, at the vertex of three street: street Carlo Felice, street Santa Croce in Gerusalemme and street Eleniana. The church is one the Seven Pilgrims Churches of Rome.
Between the III and IV century a.C. the emperor Costantine and his mother Helena adapted a large room in the imperial palace Sessorium to be a church. That's the reason why Santa Croce is also called Basilica Heleniana or Sessoriana.
In VIII century the basilica was restored by pope Gregorio II and Adriano I, but in XII century, with pope Lucio II underwent a radical modification, according to the Romanesque style, with the subdivisions in three parts, a nave and two aisles, and the adding of a belfry and porch, the latter no more existing.
The current appearance is from XVIII century, under the reign of Pope Benedetto XIV, who was, before his election, the cardinal priest of the basilica. Architects Pietro Passalacqua and Domenico Gregorini built a late Baroque façade and an elliptical atrium.
From 1370 to 1561 a Chartusian monastery was next to the basilica. A trace of those monks can be found in the only side remaing of the choir, similar of those of St. John Lateran and St. Paul outside the Walls. Later, and till nowadays, the basilica was entrusted to the Cistercians monks.
In 1476, pope Sisto IV rebuilt the old Oratory of St. Mary of the Good Help, which was between Holy Cross and St. John Lateran. An old tradition says that during a violent storm, the pope took refuge near the Aurelian Walls, and was protected by an icon of the Virgin Mary. There he built the Chapel of St. Mary of the Good Help, where the icon still is.
Artworks
Entering the church, you will see the perfect elliptical shape of the atrium, an original sign of the Baroque style. The nave is decorated by the Cosmatesque style. The columns, which are somewhat covered by the restoration, are of Roman age.
The altar preserves the remains of St. Cesario and St. Anastasio. The ciborium over the altar is an opera of Pietro Passalacqua and Domenico Gregorini.
The apse is decorated with a large fresco ascribed to Antoniazzo Romano, depicting Christ Blessing, coronated by seraphim, above a cycle of Stories of the Cross set in Jerusalem, about Jesus' Cross and Good Thief' cross' discovery.
Downstairs, behind the apse, there are two chapels. On the right, there's the Chapel of St. Helena, whose vault is decorated by a mosaic, depicting Christ Blessing, the Four Evangelists and four Stories of the Cross. In that mosaic are shown for the first time, birds native of America, such as parrots and toucans. According to the tradition, below the roof, there was the original ground of Jerusalem, thus the name of the basilica.
On the left there's the Chapel of St. Gregorio, with a Pietà of XVII century, by an unknown author.
The Relics of the Holy Cross
The Basilica of the Holy Cross in Jerusalem keeps the Relics of the Passion of Jesus in the Chapel of Relics, which is upstairs the left aisles. The most famous ones are the fragments of the Holy Cross of Jesus, found by St. Helena on Calvarium in Jerusalem.
The other relics include the Titulus Crucis, the inscription, which was on the top of the cross, according to the Gospel; one of the nail; two thorns of the Crown of Jesus; the finger of St. Thomas, the Apostle who doubted Christ's resurrection; part of the Good Thief's cross.
The Parish
The Parish of the Holy Cross in Jerusalem was instituted by pope St. Pio X in 1910.
On March 31, 1910, cardinal Respighi, Cardinal Vicar of the Pope inaugurated the parish, in front of many jubilant people.
In 2010, the parish celebrated its first centenary.
|
   |
Οι τελευταίες φωτογραφίες του περίφημου δίδυμου Χοντρός και Λιγνός λίγο πριν πεθάνει ο πρώτος -Είχε χάσει 45 κιλά
![Οι τελευταίες φωτογραφίες του περίφημου δίδυμου Χοντρός και Λιγνός λίγο πριν πεθάνει ο πρώτος -Είχε χάσει 45 κιλά [εικόνες]](http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/p00720.jpg)
Χοντρός και Λιγνός. Ενα κινηματογραφικό δίδυμο που έγινε διάσημο κυριολεκτικά σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, προσφέροντας γέλιο ακόμα από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής τους: ο Ολιβερ Χάρντι χοντρός με αγαθό πρόσωπο, ο Σταν Λόρεν αδύνατος, κοντούλης, νευρώδης. Οι τελευταίες φωτογραφίες που έβγαλαν, καθώς ετοίμαζαν την επιστροφή τους στον κινηματογράφο είναι ελάχιστα γνωστές και δείχνουν πόσο ... διαφορετικός ήταν ο Χοντρός. Λίγους μήνες μετά πέθανε και το come back, δεν έγινε ποτέ.
Οι φωτογραφίες αυτές τραβήχτηκαν τον Φεβρουάριο 1956.
Ο Χάρντι ήταν ήδη άρρωστος, αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την καρδιά του και ο γιατρός του είχε ζητήσει να χάσει τουλάχιστον 45 κιλά. Ηταν όμως έτοιμος να επιστρέψει στη μεγάλη οθόνη. Ομως μια σειρά εγκεφαλικών του στέρησαν μερικώς την ικανότητα της κίνησης και της ομιλίας. Πέθανε τελικά τον Αύγουστο του 1957, εξαντλημένος, έχοντας χάσει περί τα 63 κιλά. Η είδηση του θανάτου του οδήγησε σε μια γιγαντιαία επανακυκλοφορία των ταινιών του Χοντρού και του Λιγνού στους κινηματογράφους.
Οσο ο Χάρντι βρισκόταν στο κρεβάτι ανίκανος να μιλήσει, ο Λόρεν τον επισκεπτόταν συνέχεια και οι δυο τους ήταν απολαυστικοί καθώς επικοινωνούσαν μόνο με κινήσεις και γκριμάτσες, ξεκαρδίζονταν, συγκινούνταν. Ο σύνδεσμος μεταξύ του ήταν ισχυρός. Οταν ο Σταν Λόρεν έμαθε για τον θάνατο του φίλου του δήλωσε «Είμαι σοκαρισμένος. Ηταν σαν αδελφός μου. Ετσι τελειώνει η ιστορία του Χοντρού και του Λιγνού».
Οι φωτογραφίες αυτές τραβήχτηκαν τον Φεβρουάριο 1956.
Ο Χάρντι ήταν ήδη άρρωστος, αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την καρδιά του και ο γιατρός του είχε ζητήσει να χάσει τουλάχιστον 45 κιλά. Ηταν όμως έτοιμος να επιστρέψει στη μεγάλη οθόνη. Ομως μια σειρά εγκεφαλικών του στέρησαν μερικώς την ικανότητα της κίνησης και της ομιλίας. Πέθανε τελικά τον Αύγουστο του 1957, εξαντλημένος, έχοντας χάσει περί τα 63 κιλά. Η είδηση του θανάτου του οδήγησε σε μια γιγαντιαία επανακυκλοφορία των ταινιών του Χοντρού και του Λιγνού στους κινηματογράφους.
Οσο ο Χάρντι βρισκόταν στο κρεβάτι ανίκανος να μιλήσει, ο Λόρεν τον επισκεπτόταν συνέχεια και οι δυο τους ήταν απολαυστικοί καθώς επικοινωνούσαν μόνο με κινήσεις και γκριμάτσες, ξεκαρδίζονταν, συγκινούνταν. Ο σύνδεσμος μεταξύ του ήταν ισχυρός. Οταν ο Σταν Λόρεν έμαθε για τον θάνατο του φίλου του δήλωσε «Είμαι σοκαρισμένος. Ηταν σαν αδελφός μου. Ετσι τελειώνει η ιστορία του Χοντρού και του Λιγνού».
Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη | ||||
| ||||
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)