Σατιρικοί ιστορικοί χάρτες της Ευρώπης 1854-1918:

 Ιστορία, Φωτογραφία  Add comments

Σεπ 112013

 

Ο πρώτος χαρτογράφος που χάραξε το περίγραμμα της γης και της θάλασσας ήταν ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος (6^οςαιώνας π.Χ.), μαθητής του Θαλή του Μιλήσιου.  Οι σατιρικοί χάρτες εμφανίστηκαν τα τέλη του 18ου αι. μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρώτος εμπνευστής των σατιρικών χαρτών θεωρείται ο Άγγλος σκιτσογράφος Fred Rose.

μορφές που δίνονταν στη Ρωσία ήταν μπότα κατακτητή, ύαινα, οδοστρωτήρας, ή ενός τεράστιου χταποδιού που τύλιγε τα πλοκάμια του σε χώρες και εδάφη που διεκδικούσε

Όλοι οι χάρτες προέρχονται από το φιλοβρετανικό στρατόπεδο, οπότε κατανοούμε το » γιατί λέων» στο σχήμα της Βρετανίας!!

1914 – Παγκόσμιος Πόλεμος από την Ε. Zimmerman

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Υπάρχει κίνδυνος παγκόσμιου πολέμου λόγω Συρίας;

Υπάρχει κίνδυνος παγκόσμιου πολέμου λόγω Συρίας;

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης  

Παραμονές της απόφασης του αμερικανικού Κογκρέσου για τη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, θεωρούμε ότι θα ήταν σωστό να κάνουμε μια συνολική περιγραφή της κατάστασης, για να αντιληφθούν οι αναγνώστες μας τι ακριβώς συμβαίνει και τι διακυβεύεται στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, με αφορμή την κρίση που είναι σε εξέλιξη επί 30 μήνες στη χώρα αυτή, που είναι βασικός πυλώνας για την ισορροπία, την ειρήνη και την ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή.
Από τότε που εμφανίστηκαν τα πρώτα επεισόδια στη Συρία (15 Μαρτίου 2011), που αποτέλεσαν την απαρχή της κρίσης, φάνηκε ξεκάθαρα ότι οι ΗΠΑ είναι ο καθοριστικός παράγοντας, αν όχι για την εμφάνιση, για την εξέλιξη και την τροπή που θα έπαιρναν τα γεγονότα όλους αυτούς τους μήνες.
Αλλωστε, η παρουσία της Αντζελίνα Τζολί στον καταυλισμό Σύρων προσφύγων, που δημιουργήθηκε με ευθύνη του ΟΗΕ στην Αντιόχεια (Αντάκεια, Χατάυ), τον Ιούνιο του 2011, μας έδειξε από τότε ότι τα γεγονότα στη Συρία δεν ξεκίνησαν για να σταματήσουν, χωρίς φυσικά να επιτευχθεί το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα!

Οταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 16 Φεβρουαρίου 2012 ενέκρινε ψήφισμα με το οποίο καταδίκαζε το δεύτερο βέτο της Ρωσίας και της Κίνας σε ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών (το πρώτο βέτο ήταν τον Οκτώβριο του 2011), με το οποίο άνοιγε ο δρόμος για επέμβαση στη Συρία, τότε έγινε φανερό ότι δημιουργούνται δύο «στρατόπεδα» γύρω από το ζήτημα της διαχείρισης της συριακής κρίσης.

Στο ένα οι ΗΠΑ και η Ε.Ε., δηλαδή η Δύση, και στο άλλο η Ρωσία και η Κίνα. Αυτά για τους πρωταγωνιστές. Οσον αφορά τους κομπάρσους, με την πλευρά των ΗΠΑ και Ε.Ε. αρά εναντίον του Ασαντ, τάχθηκαν η Τουρκία, η Ιορδανία, η Σ. Αραβία, το Κατάρ, τα ΗΑΕ, η Αίγυπτος του Μόρσι και διάφορες άλλες χώρες παρίες, όπως η Αλβανία και τα Σκόπια, ενώ υπέρ του Ασαντ τάχθηκε το Ιράν, ο Λίβανος, στον βαθμό που η πολιτική του ελέγχεται και επηρεάζεται από τη Χεζμπολάχ, η Βενεζουέλα και διάφορες άλλες χώρες που στέκονται απέναντι στις ΗΠΑ.

Η στάση του Ισραήλ δεν μπορεί να πει κανείς ότι ήταν ξεκάθαρη, αφού, όσο κι αν επιθυμεί διακαώς να περιορίσει την επιρροή που ασκεί το Ιράν στην περιοχή μέσω της Συρίας, το ενδεχόμενο να περάσει ο έλεγχος της Δαμασκού στα χέρια των ισλαμιστών της Αλ Κάιντα-Αλ Νούσρα μάλλον καθιστά τον Ασαντ συμπαθή στο Τελ Αβίβ, παρά στόχο για πλήρη εξουδετέρωση και ανατροπή.

Η αντιπαλότητα ΗΠΑ από τη μια πλευρά και Ρωσίας - Κίνας από την άλλη, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, συνεχίστηκε άλλες δυο φορές, τον Ιούλιο του 2012 και τον Αύγουστο του 2013, με τη Μόσχα και το Πεκίνο να ασκούν και πάλι βέτο (τέσσερις φορές συνολικά για το ίδιο θέμα), γεγονός πρωτοφανές στην 68χρονη λειτουργία των Η.Ε.

Τα γεωπολιτικό πλαίσιο, λοιπόν, της κρίσης στη Συρία, αλλά και η εξέλιξη των γεγονότων των τελευταίων ημερών, με δεκάδες πολεμικά πλοία των ΗΠΑ και της Ρωσίας να συγκεντρώνονται στην Ανατολική Μεσόγειο, και τη Ρωσία να κάνει επίδειξη όχι ισχύος αλλά δυνατοτήτων και στρατηγικού ενδιαφέροντος για τα τεκταινόμενα στην περιοχή, ανακοινώνοντας ότι το ραντάρ του Αρμαβίρ, από την περιοχή του Κρασνοντάρ, εντόπισε δοκιμές πυραύλων και αντιπυραυλικού συστήματος που έγιναν στην Α. Μεσόγειο, σε συνεργασία των ΗΠΑ και Ισραήλ, μας δείχνει ένα πράγμα: Οτι στην περιοχή στήνεται σκηνικό, το οποίο, παρά την απουσία ψυχροπολεμικού κλίματος και κλιμακούμενης έντασης μεταξύ των υπερδυνάμεων, κάνει τις αναφορές περί κινδύνου πρόκλησης του Γ' Παγκόσμιου Πολέμου να μη φαντάζουν γραφικές ή υπερβολικές.

Ασφαλώς ο κόσμος έχει αλλάξει και οι τομείς πολλαπλής συνεργασίας καθώς και οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ κυρίως των δύο υπερδυνάμεων απομακρύνουν το ενδεχόμενο μιας μεταξύ τους σύρραξης, που θα μπορούσε να λάβει χαρακτηριστικά παγκόσμιου πολέμου.

Ομως, σε περίπτωση που, έπειτα από μια σειρά άστοχων ενεργειών, η κατάσταση στη Συρία τεθεί εκτός ελέγχου και επικρατήσει χάος ή δυνάμεις που διασπείρουν το χάος, τότε η περιοχή θα μετατραπεί σε μια μαύρη τρύπα αστάθειας, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συμπαρασύρει τον Λίβανο, την Ιορδανία, το ήδη ασταθές Ιράκ, την Τουρκία και ίσως το Ιράν.

Μήπως, όμως, τότε θα έχει ολοκληρωθεί ένα σκηνικό που μόνο ένας Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει, για να επαναφέρει τη σταθερότητα και μια κάποια τάξη στην περιοχή;

Δεν συνηθίζουμε να κινδυνολογούμε, όμως το διακύβευμα στην περιοχή είναι μεγάλο και ελπίζουμε να ρυθμιστούν τα της επιρροής των πρωταγωνιστών και των κομπάρσων στην περιοχή, χωρίς να ανάψει η σπίθα που θα κάνει παρανάλωμα του πολεμικού πυρός αυτή την ιστορική περιοχή!

Ο κύριος Google του 19ου αιώνα, έμοιαζε πολύ στον Sergey Brin

Ο κύριος Google του 19ου αιώνα, έμοιαζε πολύ στον Sergey Brin

03 Σεπτεμβρίου 2013

Υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να καυχηθεί ότι σε αυτόν οφείλεται το γεγονός ότι η απέραντη γνώση της ανθρωπότητας είναι αναζητήσιμη. Το όνομά του είναι Melvil Dewey, ήταν βιβλιοθηκάριος και έζησε από το 1851 έως το 1931. Σε αυτόν τον άνθρωπο και τις εμμονές του, οφείλεται
η δεκαδική ταξινόμηση, ένα σύστημα ταξινόμησης σε βιβλιοθήκες που έχει υιοθετηθεί σε περισσότερες από 150 χώρες του κόσμου. Ο Dewey, με το σύστημά του, μετέτρεψε της βιβλιοθήκες από άχαρους χώρους με πεταμένα βιβλία, σε χώρους γνώσης και μελέτης, όπου οι αναγνώστες μπορούσαν να βρουν ό,τι ακριβώς αναζητούσαν. Τι σχέση έχει όμως με την Google και τον Sergey Brin;

Ο Dewey ήταν ένας άνθρωπος με εμμονές. Στα 5 του χρόνια τακτοποιούσε τα καρυκεύματα της μητέρας του στο ράφι της ώστε να είναι πιο αποτελεσματική όταν τα χρησιμοποιούσε στο μαγείρεμα. Μεγαλώνοντας, η εμμονή του αυτή και η ιδιαιτερότητά τον έκαναν να «καταλήξει» να γίνει βιβλιοθηκάριος. Η εμμονή του εκτονώθηκε στα βιβλία και μέρος του έργου του ήταν να50πλασιαστεί ο αριθμός βιβλιοθηκών στις ΗΠΑ και να αρχίσουν να γίνονται χώροι διάδοσης της γνώσης, ενώ ήταν ο πρώτος που εισήγαγε την λειτουργία της δανειστικής βιβλιοθήκης. Κάτι σαν τη Google που "ταξινόμησε" το διαδίκτυο, έτσι δεν είναι;

Ο Sergey Brin δεν διαφέρει πολύ. Είναι ένας άνθρωπος που έχει εμμονές με την αποτελεσματικότητα, πολύ περισσότερο από τον συνιδρυτή και συμφοιτητή του, Larry Page. Δεν ησυχάζει αν δεν εντοπίσει τον καλύτερο τρόπο για να κάνει τα πράγματα. Αυτό τον κάνει και κάμποσο δύσκολο άνθρωπο, λένε όσοι περνούν την καθημερινότητά τους μαζί του. Όπως και στην περίπτωση του Steve Jobs που είχε εμμονή με την καινοτομία. Το ίδιο φαίνεται να είναι και η Marissa Mayer που έχει τρομακτική εμμονή στη λεπτομέρεια.

O Dewey, όπως όλοι οι εμμονικοί άνθρωποι, είχε τεράστιες ιδέες, εξαιρετικές πρακτικές, αλλά η εμμονή του, οδήγησε στην πτώση του. Αποπέμφθηκε από την κοινότητα των βιβλιοθηκάριων, όταν 6 διαφορετικές βιβλιοθηκονόμοι κατήγγειλαν ότι τις είχε παρενοχλήσει σεξουαλικά.

Διαβάστε περισσότερα για τον Melvil Dewey, αλλά και για τα θαυμαστά, αλλά και όχι τόσο θαυμαστά χαρακτηριστικά των εμμονικών που έκαναν την διαφορά σε αυτό τον κόσμο, στο αναλυτικό άρθρο του Wired, εδώ.

[via]

 http://techinpro.blogspot.gr/2013/09/google-19-sergey-brin.html

Η επανάσταση κατά του Οθωνα στις 3 Σεπτεμβρίου του 1843!

Η επανάσταση κατά του Οθωνα στις 3 Σεπτεμβρίου του 1843!

Σπύρος Ν. Λίτσας

Είναι τόσα πολλά που παραμένουν στη σφαίρα του ανεξήγητου σε αυτόν τον τόπο. Οπως, για παράδειγμα, γιατί η επίσημη Πολιτεία αγνοεί τον εορτασμό της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, όταν πραγματοποιήθηκε η Επανάσταση εναντίον της βαυαροκρατίας και του Οθωνα από τους καπετάνιους του 1821, με πρωτεργάτη τον Μακρυγιάννη, πολιτικούς, με τη συμμετοχή του ρωσικού και του αγγλικού κόμματος αντιστοίχως και της φρουράς των Αθηνών, υπό την ηγεσία του Κρητικού συνταγματάρχη Δημήτρη Καλλέργη.

Η Επανάσταση της 3ης Σεπτέμβρη αποτελεί κομβική στιγμή για το νέο ελληνικό κράτος. Στέλνει το μήνυμα στο τότε διεθνές σύστημα ότι η ελληνική κοινωνία επιθυμεί να βιώσει συνθήκες πολιτειακής κανονικότητας, εξερχόμενη με τις δικές της δυνάμεις από το τέλμα της συσκοτισμένης μοναρχίας που είχε επιβάλει η βαυαροκρατία στην Ελλάδα. Καταδεικνύει τη δίκαιη αγανάκτηση των Ελλήνων οπλαρχηγών του 1821, που είχαν παραμεριστεί από τη βαυαρική αυλή, και τους «ακάπνιστους», που έσπευσαν να πάρουν θέσεις και οφίτσια δίχως να έχουν αγωνιστεί για την ελευθερία της πατρίδας. Το «Μεγάλο μας Τσίρκο» των Καμπανέλλη και Ξαρχάκου έχει μια εξαιρετική πράξη σχετική με το απαξιωτικό πνεύμα της εποχής απέναντι στους ήρωες του '21, ενώ σηματοδοτεί και τη δημιουργία μιας μαχητικής μεσοαστικής τάξης, στα πρότυπα των αντίστοιχων δυτικοευρωπαϊκών, που επιθυμεί τη συμμετοχή της στα κοινά μέσω της συνταγματικής πρόνοιας.

Η 3η Σεπτέμβρη θα όφειλε να είναι η γιορτή της Δημοκρατίας για την πατρίδα μας και κατά τη διάρκεια αυτής να τιμώνται και οι αγωνιστές εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών και θεμελιωτές της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Ασφαλώς και εορτές που δεν προσφέρουν στη συλλογική αυτογνωσία τού σήμερα καταντούν γραφικές και αναχρονιστικές. Κάτι που δεν ακουμπά την 3η Σεπτέμβρη. Η ανάγκη για ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών μας δίχως άστοχες παραλληλίες και επιμέρους αναγκαιότητες μέσω της απαρέγκλιτης λειτουργίας του Συντάγματος σήμερα καθίσταται διαχρονική και επωφελής υπέρ του κοινού καλού. Σήμερα, που η εθνικοσοσιαλιστική δυστοπία διογκώνεται και το αβγό του φιδιού επωάζεται στις παρυφές του αστικού φιλελεύθερου δημοκρατικού μας γίγνεσθαι. Σήμερα, που το σκοτάδι του ρατσισμού, της ομοφοβίας, του σοβινισμού, της ημιμάθειας και του λαϊκισμού απειλεί ευθέως το δημοκρατικό μας οικοδόμημα, σήμερα η αξία της συνταγματικής σταθερότητας δείχνει ξανά πόσο επίκαιρος είναι ο εορτασμός της 3ης Σεπτέμβρη.

Η 3η Σεπτέμβρη αποτελεί δείγμα της ανάγκης του ανθρώπου να ζει υπό συνθήκες ευνομίας και ισονομίας που μόνο η αστική δημοκρατία μπορεί να προσφέρει δίχως εξαιρέσεις. Αποτελεί όμως ταυτόχρονα και απόδειξη του πόσο βαθιά συνυφασμένη είναι η πορεία αυτού του τόπου και αυτού του λαού με τη δημοκρατία και την ελευθερία, θεμέλιους λίθους του Συντάγματός μας, που προστατεύει την εθνική κυριαρχία κατοχυρώνοντάς τη ως πολύτιμο φυλαχτό για κάθε Ελληνα και κάθε Ελληνίδα. Σε μια σχέση ισοπολιτειακής συλλογικότητας που απαρτίζεται από ελεύθερους πολίτες και όχι υποταγμένα υποκείμενα στην εθνικοσοσιαλιστική φενάκη μιας κοινωνικοδαρβινικά αδιέξοδης παραμυθίας.

Μέσα από τα νάματα της 3ης Σεπτέμβρη πετιέται η ηρωική μορφή του καπετάν Μακρυγιάννη· που έπραξε το καθήκον του και άκουσε τα κελεύσματα της πατρίδας να ελευθερωθεί από τον οθωμανικό ζυγό και που στη συνέχεια δεν κάθισε να «ξεκουραστεί» στις δάφνες του 1821, αλλά οικοδόμησε ο ίδιος το πλαίσιο της σύνδεσης των αρχών της Φιλικής Εταιρείας με τη συνταγματική τάξη της ελεύθερης πλέον Ελλάδας. 3η Σεπτέμβρη. Μια εορτή που καταδεικνύει ότι η ελευθερία και η δημοκρατία αποτελούν το δισυπόστατο αποτύπωμα ενός ευνομούμενου κράτους και, κατά προέκταση, μιας ευνομούμενης κοινωνίας, που αναζητά δικαίως την ευδαιμονία σε συνδυασμό με την ηθική από την εποχή του Κήπου του Επίκουρου έως και σήμερα. Κι αυτό είναι το διαχρονικό μήνυμα της 3ης Σεπτέμβρη για έναν λαό που περπατά μέσα από τους αιώνες έχοντας μπροστά την ελευθερία και τη δημοκρατία ως αέναες παραστάτριες και οδηγούς.


Σπύρος Ν. Λίτσας
δημοκρατία

Γραφεία στα οποία σίγουρα θα θέλατε να δουλεύετε!

Periergos | 16:24 - 28 Αυγούστου 2013

Μπορεί όταν ακούτε για δουλειά γραφείου το μυαλό σας να πηγαίνει κατευθείαν σε βαρετές αίθουσες γεμάτες υπολογιστές χωρίς χρώμα όμως υπάρχουν και οι εταιρείες που κάνουν τη διαφορά.
Για την ακρίβεια παρακάνουν τη διαφορά, αλλά το σίγουρο είναι πως δημιουργούν ένα αξιοζήλευτο εργασιακό περιβάλλον όπου όλοι θα ήθελαν να είναι υπάλληλοι έστω για μια μέρα. Ποιος δε θα ήθελε να δουλεύει:
Σε γραφείο περιτριγυρισμένο από τη φύση, της αρχιτεκτονικής εταιρείας Selgas Cano, στην Ισπανία

Σε μια φωλιά, στα γραφεία της Wieden + Kennedy, στο Πόρτλαντ

Στο γρασίδι των γραφείων της TBWA Hakuhodo, στην Ιαπωνία

Στα γραφεία της Pixar, στη Καλιφόρνια

Σε αυτά τα πολύχρωμα κουβούκλια, στο BBC North, στο Ηνωμένο Βασίλειο

Αλλά και σε αυτά τα γραφεία της ίδιας εταιρείας

Σε αυτή τη μεγάλη αιώρα στα γραφεία της Google, στο Πίτσμπουργκ

Στα γραφεία της Co-Merge, στο Σαν Ντιέγκο

Στα γραφεία της Google, στο Τελ Αβίβ

Στη Red Bull, στην Αυστρία

Στην LEGO, στη Δανία

Με θέα τον ορίζοντα, στον Όμιλο GPT, στην Αυστραλία

Στα γραφεία της Google, στη Ρωσία

Καθισμένος σε αυτά τα μαξιλάρια στην εταιρεία DTAC, στην Μπανγκόκ

Στα γραφεία της Three Rings, στο Σαν Φρανσίσκο

Σε ένα από τα γραφεία της Macquarie Group, στην Αυστραλία

Σε αυτό το ήσυχο δωμάτιο, στα γραφεία της Google στη Ζυρίχη

Πηγή: iefimerida.gr

Σύντομος Ιστορία του Ελληνισμού της Συρίας από τον 4ο αιώνα π.Χ. μέχρι τα μισά του 20ου αιώνα

Σύντομος Ιστορία του Ελληνισμού της Συρίας από τον 4ο αιώνα π.Χ. μέχρι τα μισά του 20ου αιώνα

Written By Ιωάννης Φιλίστωρ on 28 Αυγούστου 2013 | 8/28/2013 11:45:00 π.μ.

Η παρουσία του Ελληνισμού στην περιοχή της Συρίας και της εγγύς και μέσης ανατολής (Παλαιστίνη, Μεσοποταμία κλπ.) απαντάτε είδη από τον 4ο π.Χ. αιώνα, μετά την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου, γιγαντώθηκε όμως από τον ιδρυτή της δυναστείας των Σελευκιδών, Σέλευκου Α΄, υιού του Αντίοχου – στρατηγού του Φίλιππου Β΄– και διαδόχου του Μ. Αλεξάνδρου. Όμως, ο σοφιστής Λιβάνιος, αναφέρει ότι η πόλη Ιώνη, ευρισκόμενη κοντά στην Αντιόχεια, ήταν ελληνική αποικία, την οποία ανάγει στην εποχή της Αυτοκρατορίας των Ασσυρίων (7ος π.Χ. αιών) και μας λέγει ότι την σεβάστηκαν ανέκαθεν πλην αυτών και οι Πέρσες (Λιβανίου Λόγοι, έκδοση Reiske, τομ. 1, σελ. 291). Η Ιώνη ήταν κτισμένη από Αργείους  (όπως και η Ταρσός), κατόπιν δε εγκαταστάθηκαν εκεί Κρήτες και Κύπριοι. Κοιτίδα λοιπόν του Ελληνισμού της Συρίας υπήρξε η πόλη της Ιώνης. Ο Μ. Αλέξανδρος εις ανάμνηση της μεγαλειώδους νίκης του επί του Ισσού ποταμού, ίδρυσε την Νικόπολη, όπως και την Αλεξάνδρεια την κατ΄ Ισσόν, στον μυχό του Ισσικού κόλπου.

Μερικά έτη μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, ο εκ των διαδόχων του Αντίγονος, οικοδομεί στην Άνω Συρία την Αντιγόνεια, την οποία οίκησε με Αθηναίους και άλλους έλληνες. Εν συνεχεία ο Σέλευκος, όπως πολύ χαρακτηριστικά μας κληροδοτεί ο εξ Αντιοχείας καταγόμενος σοφιστής Λιβάνιος, «…Παραλαβών δε Βαβυλώνα πόλεσιν (ελληνικαίς) πανταχόθεν εγκατέσπειρε και την Περσίδα και όλως ουδένα τόπον επιτήδειον δέξασθαι πόλιν αφήκε γυμνόν, αλλ΄ ελληνίζων  διετέλεσεν την βάρβαρον» (Λιβανίου Λόγοι, έκδοση Reiske, τομ. 1, σελ. 304-305), για να σημειώσει επιπλέον ότι ο αριθμός των ελληνικών πόλεων που οικοδόμησε ήταν μεγαλύτερος από όσες έκτισαν η Αθήνα και η Μίλητος μαζί, κατά τον πρώτο Ελληνικό αποικισμό. 

Σύμφωνα δε με παράδοση του Μαλαλά (Μαλαλά Χρονογραφία, έκδοση Βόννης, σελ. 203) και του Παυσανία του Χρονογράφου, ανέγειρε ακόμη 75 πόλεις στην Μεσοποταμία και την Περσία. Η περιοχή λοιπόν της Συρίας αποικίσθηκε και δημιουργήθηκαν πάμπολλες ελληνικές πόλεις, κέντρα ελληνικού πολιτισμού και βίου. Η περί τον ποταμό Ορόντη οικοδομηθείσα Αντιόχεια, το 300 π.Χ., αποικίστηκε από Αθηναίους, Κρήτες, Μακεδόνες και Κύπριους, και απετέλεσε λαμπρή εστία του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού στην περιοχή. Η Αντιόχεια με το πέρασμα του χρόνου κατέστη «τετράπολις», ονομαστή και περίφημη, κέντρο των τεχνών, της Φιλοσοφίας, της Ρητορικής και του ελληνικού πολιτισμού. Η Απαμεία ήτο μια ακόμη ελληνική πόλη κτισθείσα υπό των Μακεδόνων, ονομάζονταν δε και Πέλλα, έχοντας το όνομα της συζύγου του Σέλευκου, της Απαμείας. Δίπλα της υπήρχαν μικρότερες πόλεις όπως τα Μέγαρα, η Λάρισα και η Απολλωνία (Στράβωνας ις, 752).

Η παραλιακή Λαοδίκεια, έλαβε το όνομα της μητέρας του Σέλευκου, ήταν επιφανής πόλη, όπως και η Σελεύκεια η εν Πιερία, μια εμπορική πόλη στις εκβολές του Οράντη ποταμού.

Ονομαστές ελληνικές πόλεις της Άνω Συρίας πλην όσων αναφέρθηκαν ανωτέρω είναι και οι ακόλουθες: η Αρέθουσα – κτίσμα του Σέλευκου του Νικάτορα, η Επιφάνεια επί του Ορόντη ποταμού – κτίσμα του Αντίοχου του επιφανούς, η Επιφάνεια η προς τον Ευφράτη, η Βαμβύκη ή Ιεράπολις, η Βέροια, η Ηράκλεια, η Ποσείδιον, το Ηράκλειον (παραθαλάσσιες και οι δύο) και το χωρίον Νυμφαίο. Βόρεια της Αντιόχειας απαντούνταν οι ακόλουθες πόλεις: η Αντιόχεια προς Ταύρο, η Γερμανικεία, η Δολίχη, η Νικόπολις, η Κυρηστινή και η Σελευκόβηλος.

Ακολούθως η Δαμασκός, «ο οφθαλμός της Ανατολής», μετά την νίκη του Μ. Αλεξάνδρου στον Ισσό ποταμό, κατέστη ελληνική πόλη και αποικίστηκε υπό ελλήνων. Από τις διασωθείσες δε επιγραφές πληροφορούμαστε ότι στην Δαμασκό λάμβαναν χώρα και Ολυμπιακοί Αγώνες. Η πόλη Χαλκίς η επί Βήλω (ποταμός) ήταν μια ακόμη ονομαστή Ελληνική αποικία στη Συρία, κτίσμα του Σέλευκου Νικάτορος, η οποία ήτο και πατρίδα του φιλοσόφου Ιάμβλιχου του θείου. Υπήρχε και άλλη Χαλκίδα, κοντά στη Βέροια, που ονομάστηκε Κινναστρίν. Η Έμεσα – σημερινή Χομς – ήταν πατρίδα του περίφημου φιλοσόφου Ποσειδώνιου του Στωϊκού. Η πόλη της Παλμύρας, βορειοανατολικά της Δαμασκού, η αποκαλούμενη και «νύμφη της ερήμου», βρίθει ελληνικών επιγραφών.

 Μερικοί ονομαστοί Έλληνες οι οποίοι γεννήθηκαν,  έδρασαν και μεγαλούργησαν στην περιοχή αυτή είναι οι ακόλουθοι: 

  Ο Ιστοριογράφος Απολλόδωρος ο Αρτεμίτης, ο Ιατροφιλόσοφος Απολλώνιος εξ Αντιοχείας, ο στωϊκός Φιλόσοφος Απολλοφάνης εξ Αντιοχείας, ο υιός του Ιάμβλιχου Αρίστων, ο Ποιητής Αρχίας εξ Αντιοχείας, ο Ρητοροδιδάσκαλος Δημήτριος ο Σύρος, ο στωϊκός Φιλόσοφος Διογένης εκ Σελευκείας, ο Μίθρης ο εκ Συρίας, ο Ιστορικός Σέλευκος ο Εμεσηνός κ.α. 

Η ελληνικότατη πόλη της Αντιόχειας είναι αυτή που έδωσε στην νέα διδασκαλία που ξεκίνησε από τα Ιεροσόλυμα το όνομα χριστιανοί. Η γλώσσα της Εκκλησίας της Αντιόχειας ήτο η Ελληνική. Ο ιδρυτής της ο Απόστολος Παύλος δίδασκε στην Αντιόχεια στην Ελληνική γλώσσα, έγραψε εκεί επιστολές του στα Ελληνικά. Και ο συνοδός του, ο Λουκάς ο Ευαγγελιστής κατήγετο από την Αντιόχεια. Η Εκκλησία της Αντιόχειας διατήρησε στο πέρασμα των αιώνων τον Ελληνικό της χαρακτήρα και την Ελληνική της γλώσσα και εξ αυτής ήλκουν τη καταγωγή τους οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας αλλά και οι ουνίτες Ελληνοκαθολικοί στους οποίους θα αναφερθούμε παρακάτω.

Ενδεικτικά αναφέρουμε και ορισμένους εκκλησιαστικούς συγγραφείς: ο Ιγνάτιος επίσκοπος Αντιοχείας, 1oς μ.Χ. αιών (οι επιστολές του υπάρχουν στον 4ο τόμο της Ελληνικής Πατρολογίας του Migne), ο Θεόφιλος επίσκοπος Αντιοχείας, (Ελληνική Πατρολογία Migne – τόμος 6), ο Σεραπίων Αντιοχείας, ο Μαλχίων ο Πρεσβύτερος, ο Απολλινάριος εκ Λαοδίκειας, ο Μέγας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Παύλος Σαμοσατεύς, ο Αναστάσιος ο Σιναΐτης, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο Αββάς Ζωσιμάς, ο Ιωάννης Μόσχος συγγραφεύς του Λειμωνάριου, ο νομομαθής Θεόδωρος Βαλσαμών Πατριάρχης Αντιοχείας, ο Ευάγριος ο σχολαστικός συγγραφεύς Εκκλησιαστικής Ιστορίας,  κ.α. 

Αυτοί οι έξοχοι άνδρες και τα συγγράμματα τους δεικνύουν ότι ως την εποχή της μωαμεθανικής κατάκτησης στα μέσα του 7ου αιώνα μ.Χ., αλλά και μετά από αυτήν, η Ελληνική γλώσσα ήταν η εθνική γλώσσα των ορθοδόξων της περιοχής, η γλώσσα της παιδείας, η γλώσσα λατρείας του Θεού. Ως διαφάνηκε η Αντιόχεια ήταν η πόλη εκείνη της Ανατολής όπου και προ της εμφανίσεως του Χριστιανισμού δέσποζε η Ελληνική θύραθεν παιδεία, η Φιλοσοφία και η Ρητορική, τα Ελληνικά γράμματα, αλλά και μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού δέσποζε ο Ελληνοχριστιανικός της χαρακτήρας και ήτο κέντρο φιλοσοφικών αναζητήσεων και καλλιέργειας όχι μόνον της ελληνικής γλώσσας αλλά κυρίως του Χριστιανικού πνεύματος.

Είναι δε η πόλις της Αντιόχειας ο τόπος όπου εμφανίζονται για πρώτη φορά σαφώς διαχωρισμένοι οι τρεις βαθμοί της Ιερωσύνης στην Εκκλησία. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, οι Έλληνες Πατριάρχες της Αντιόχειας αγωνίζονταν εναντίον της λατινικής προπαγάνδας, η οποία δεν είχε πετύχει μεγάλες προόδους στην περιοχή, παρά μόνον στους Ιακωβίτες και τους Μαρωνίτες. Αντίθετα, αρκετοί Ορθόδοξοι είχαν ασπαστεί τον Μουσουλμανισμό, συνεπεία του γεγονότος ότι η περιοχή πέρασε στα χέρια των Τούρκων.

Από τον 16ο αιώνα όμως και μετέπειτα, κατόπιν της εγκατάστασης Λατίνου επισκόπου στη Σιδώνα, υπήρξε διαρροή Ορθοδόξων προς τον Καθολικισμό, το δε 1837, η Ουνιτική Εκκλησία αναγνωρίστηκε από την Υψηλή Πύλη και καθήρπασε πολλούς Ορθοδόξους ναούς. Οι Προσπάθειες των Ορθοδόξων Πατριαρχών Ιερόθεου, Γεράσιμου και Σπυρίδωνα, ανάσχεσαν την Λατινική διείσδυση στην Συρία, όμως η φτώχεια, η έλλειψη συστηματικής διδασκαλίας και οι επιθέσεις των μουσουλμάνων, συνετέλεσαν στην εμφάνιση και νέων προπαγανδών στην περιοχή, όπως η Προτεσταντική. 

Η δράση όμως του Ρώσου Πορφύριου Ουσπένσκυ από του 1843 στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, με την ίδρυση και δράση της Παλαιστινιακής εταιρίας, προκειμένου να προωθηθούν τα ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας στην περιοχή, έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στο Ελληνικό Πατριαρχείο της Αντιόχειας, με την δημιουργία εθνοφυλετικού ζητήματος, του Αραβικού Ζητήματος, το λεγόμενο Αντιοχειανό ζήτημα. Εξεγείρανε τους αραβόφωνους πληθυσμούς εναντίον των Ελλήνων, θέτοντας τους την ιδέα ότι ήσαν Άραβες και όχι Έλληνες όπως καυχούνταν οι ίδιοι. Η σκανδαλώδης επέμβαση των Ρώσων στην Εκκλησία της Αντιόχειας επέφερε την δι’ εξαναγκασμού παραίτηση του Έλληνα Πατριάρχη Αντιοχείας στις 15 Απριλίου του 1897 και την εκλογή Άραβα Πατριάρχη μόνον από τους Αραβόφωνους, των Ελλήνων αποκλεισθέντων από την εκλογή.

Στα τέλη του 19ου αιώνα στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας κατοικούσαν οι ακόλουθες εθνότητες: 1. Ανσαρί, 2. Άραβες = οι οποίοι θρησκευτικά ήταν Μωαμεθανοί, Ορθόδοξοι και Γρηγοριανοί, 3. Αρμένιοι = ήταν καθολικοί και διαμαρτυρόμενοι, 4. Βεδουίνοι, = οι οποίοι ήταν Αραβικό φύλο, νομάδες με διαφορετική γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα από τους λοιπούς Άραβες, 5. Δρούζοι = ευρισκόμενοι στις πεδιάδες του Λιβάνου και στο όρος Ερμών, 6. Έλληνες = οι οποίοι ήταν Ορθόδοξοι και Καθολικοί, 7. Ιακωβίτες = μονοφυσίτες που έλαβαν το όνομα εκ του αρχηγού τους επισκόπου Εδέσσης Ιακώβου, 8. Ισμαηλίτες = που ήταν Σιίτες από την Περσία, εγκαταστάθηκαν τον 11ο αιώνα μ.Χ. στη Συρία και αποκαλούνταν Αssassin από την εποχή των Σταυροφόρων, 9. Ισραηλίτες, 10. Κιρκάσιοι = προερχόμενοι από τον Καύκασο, 11. Κούρδοι = κατοικούσαν στο νομό των Αδάνων και του Χαλεπίου, 12. Λατίνοι. 13. Μαρωνίτες = ενωμένοι μετά των καθολικών αριθμούσαν περί τους 220 χιλιάδες. Πρόκειται για αιρετικούς μονοθελήτες, οι οποίοι κυνηγημένοι από τους Βυζαντινούς κατέφυγαν στη Συρία και ίδρυσαν την “εκκλησία” στην μονή του Πατριάρχου τους Μάρωνα, 14. Μελχίτες = αν και ονομάζονται grecs-unis, ούτε ελληνική καταγωγή έχουν ούτε ήταν ορθόδοξοι, επίσης ομιλούν την αραβική γλώσσα. Πρόκειται για Άραβες που εκχριστιανίστηκαν τον 4ο αιώνα. Μην επιθυμώντας να είναι υπό την πνευματική ηγεσία των Ελλήνων Πατριαρχών, δήλωσαν υποταγή στον Πάπα με τον όρο να αντικαταστήσουν την Ελληνική γλώσσα της λειτουργίας τους με την Αραβική, 15. Σύροι = που ήταν Ορθόδοξοι και Καθολικοί, 16. Τούρκοι, 17. Τουρκομάνοι (ή Τουραμέν) = Τούρκοι προερχόμενοι εκ του Τουρκεστάν, 18. Χαλδαίοι = Ουνίτες. Επιπλέον, αναφέρονταν ως οικούντες στην περιοχή επιπλέον : Αθίγγανοι, Γιεζίτες, Κιζίλ- μπάσηδες, Μετουαλή, Κόπτες, Πέρσες, Φελλάχοι σε μικρά πληθυσμιακά ποσοστά. Μια πανσπερμία και μωσαϊκό φυλών, λαών και διαφορετικών θρησκευμάτων.

Μπορούμε να πούμε γενικά ότι ως προς την καταγωγή του διακρίνονταν σε: απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, Σύρων (Αραμαίους), Αράβων, Τούρκων και Φράγκων. Ως προς την θρησκεία δε: Μωαμεθανοί (Σουνίτες και Σιίτες), Ορθόδοξοι Χριστιανοί, Καθολικοί, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες και Ισραηλίτες. Τα νεώτερα χρόνια οι Ελληνόφωνοι πληθυσμοί του Πατριαρχείου της Αντιόχειας εντοπίζονταν στις περιοχές της Ταρσούς, στα Άδανα της Κιλικίας, στο Ερζερούμ και στο Διαρβακίρ ενώ ο συνολικός πληθυσμός του Πατριαρχείου στη Συρία, τον Λίβανο, το Ιράκ και την Τουρκία ανέρχονταν – σύμφωνα με ανεπίσημες πληροφορίες του Πατριαρχείου (1963) – σε 500 χιλιάδες.

Κάπου εδώ τερματίζεται η σύντομη περιήγησή – αναφορά μας στον Ελληνισμό της περιοχής της Συρίας από της εμφανίσεώς του εκεί έως και τον εικοστό αιώνα. Αναμφίβολα συνεπεία της έλλειψης του χώρου παρελήφθησαν αρκετά γεγονότα, έγινε όμως θαρρώ κατανοητή αρκούντως η παρουσία και η πολιτιστική προσφορά του στην περιοχή αυτή από την αρχαιότητα έως τις ημέρες μας. Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στις μέρες μας στη Συρία,  στρέφουν την προσοχή και τον νου μας στους εναπομείναντες ξεχασμένους εκεί Ελληνικούς πληθυσμούς, το προκεχωρημένο θα έλεγε κανείς φυλάκιο του Ελληνισμού στην περιοχή της εγγύς και μέσης ανατολής, μιας περιοχής που όπως διεφάνη ήταν πάντα ένας χώρος ζωτικών συμφερόντων για τον Ελληνισμό, οι οποίοι υφίστανται πιέσεις και πρέπει να επιβιώσουν (Ενδεικτική Βιβλιογραφία : Μυστακίδου Α.Β., Οι ετερόδοξες κοινότητες εν Συρία, εν Κωνσταντινουπόλει 1897, Δελικανή Καλλίνικου, Υπόμνημα επί του Αντιοχικού Ζητήματος, εν Κωνσταντινουπόλει 1904, Καρολίδου Παύλου, Περί της Εθνικής καταγωγής των Ορθοδόξων Χριστιανών Συρίας και Παλαιστίνης, Αθήναι 1909, ΘΗΕ, τομ. 2, Αθήναι 1963). 

Πηγές

Ομογενειακή εφημερίδα της Νέας Υόρκης Hellas News (σελ. 32)  

http://koukfamily.blogspot.gr/

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Εντυπωσιακά «άγνωστα» μέρη που κόβουν την ανάσα

Εντυπωσιακά «άγνωστα» μέρη που κόβουν την ανάσα

Ο κόσμος μας είναι ένα τεράστιο μέρος και παρά το γεγονός ότι έχουμε εξερευνήσει το μεγαλύτερο ποσοστό του σπιθαμή προς σπιθαμή, υπάρχουν ακόμα κρυψώνες που διαφεύγουν της ανθρώπινης προσοχής μας...

Κι αυτό είναι κρίμα, μιας και τα μάτια μας χάνουν τοπία σπάνιας ομορφιάς, που μπορούν να ανταγωνιστούν τις περίφημες φυσικές ατραξιόν του πλανήτη.
Παρά την ακραία ομορφιά τους και το μυστήριο που κρύβουν ωστόσο, οι γωνιές αυτές παραμένουν εκτός τουριστικής πυξίδας, γεγονός που συντελεί στον μύθο τους.
Μετά τα φυσικά θαύματα που γνωρίσαμε λοιπόν παλιότερα, ώρα να δούμε κι άλλα -περισσότερο ή λιγότερο γνωστά-, καθώς οι καλοκαιρινές διακοπές κοντοζυγώνουν…

Το Βουνό Έρεβος – Ανταρκτική

Το Mount Erebus είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ηφαίστειο της Ανταρκτικής και από το 1972 που μπήκε στο μικροσκόπιο της επιστήμης είναι συνεχώς ενεργό.


Στην κορυφή του βουνού, μια σειρά πυργίσκων από πάγο έχουν σχηματιστεί από την ηφαιστειακή δραστηριότητα, με τις «καμινάδες» αυτές να καπνίζουν συνεχώς. Το απόκοσμο τοπίο συμπληρώνεται από σπήλαια πάγου που κόβουν την ανάσα στον τολμηρό επισκέπτη…

Οι πέτρινες σκηνές του Kasha-Katuwe – Νέο Μεξικό

Η ηφαιστειακή δραστηριότητα του Νέου Μεξικού εδώ και 7 εκατομμύρια χρόνια έχει δώσει μορφή στους παράξενους αυτούς βράχους, με την αποσάθρωση και τη διάβρωση να παίζουν τον ρόλο του φυσικού καλλιτέχνη!


Οι πέτρινοι σχηματισμοί, που πήραν το όνομά τους από την τοπική διάλεκτο της περιοχής και μεταφράζεται σε «λευκοί βράχοι», σκαρφαλώνουν ακόμα και σε ύψος 30 μέτρων…

Το σπήλαιο Lechuguilla – Νέο Μεξικό

Στο Νέο Μεξικό και πάλι συναντάμε το μοναδικό αυτό σπήλαιο, που είναι το έβδομο μεγαλύτερο που έχει εξερευνηθεί ποτέ: 215 χιλιόμετρα από κρυστάλλινους σχηματισμούς και μια σειρά πετρωμάτων σε κάνουν να νιώθεις ότι δεν είσαι πια στη Γη.


Η πρόσφατη μάλιστα ανακάλυψή του το 1986 σημαίνει ότι το σπήλαιο παρέμεινε ανέγγιχτο για εκατομμύρια χρόνια, γεγονός που το οδήγησε να μετατραπεί σε ένα από τα πλέον παρθένα οικοσυστήματα του πλανήτη…

Το σπήλαιο Krubera – Αμπχαζία

Το σπήλαιο Krubera στον Καύκασο είναι το βαθύτερο -γνωστό στον άνθρωπο- σπήλαιο της Γης, αφού κατεβαίνει στο αστρονομικό νούμερο των 2.191 μέτρων κάτω από την επιφάνεια του εδάφους!


Πέρα από τα μοναδικής ομορφιάς δαιδαλώδη περάσματα, το σπήλαιο φιλοξενεί χιλιάδες φωλιές κορακιών, συντελώντας στο «εξωγήινο» του τοπίου…

Η Κοιλάδα των Λουλουδιών – Ινδία

Το Εθνικό Πάρκο της Κοιλάδας των Λουλουδιών είναι μοναδικό στον κόσμο: την ώρα που οι θεόρατες κορυφές υψώνονται στα σύννεφα, οι απότομες πλαγιές τους είναι εντελώς καλυμμένες από πλούσια βλάστηση και πολύχρωμη χλωρίδα.


Η Φύση στο μεγαλείο της λοιπόν, με μια σειρά από σπάνια είδη άγριας ζωής να τιμούν το κατάφυτο αυτό ινδικό τοπίο…

Το Glen Coe – Σκοτία

Εγκατεστημένο στο βορειότερο άκρο της Σκοτίας, το Λαγκάδι Coe αποτελεί ένα από τα πιο μαγευτικά μέρη μιας χώρας που φημίζεται ακριβώς για τα μαγευτικά της τοπία!


Μια εκπληκτική ποικιλία χλωρίδας, απότομες και πελώριες πλαγιές και το ποτάμι φυσικά με τα κρυστάλλινα νερά που διατρέχει το λαγκάδι συμπληρώνουν το «θαύμα» αυτό της Φύσης…

Το Πηγάδι της Μύησης – Πορτογαλία

Το Πηγάδι της Μύησης του παλατιού Quinta da Regaleira στη Sintra της Πορτογαλίας, που αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, με τη σπειροειδή σκάλα και τις αναρίθμητες εξόδους είναι μοναδικό στον κόσμο.


Το όνομά του έλκει μάλιστα την καταγωγή του από το γεγονός ότι είχε θεωρηθεί ως το μέρος που λάμβαναν χώρα οι τελετές μύησης των μασόνων της χώρας, ενώ στον πάτο του μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον σταυρό των Ναϊτών Ιπποτών, με τον συμβολισμό να σχετίζεται με τη ζωή και τον θάνατο…

Οι Λίμνες Plitvice – Κροατία

Το Εθνικό Πάρκο των Λιμνών Plitvice φιλοξενεί μια σειρά από κρυστάλλινες λίμνες και ιδιαίτερους καταρράκτες, που δίνουν την αίσθηση ότι οι λίμνες ξεχειλίζουν!


Η χρωματική αντίθεση μάλιστα του γαλάζιου των νερών και των ζωηρών πράσινων του περιβάλλοντος τοπίου κάνουν το θέαμα να μαγνητίζει το βλέμμα του επισκέπτη, με το πάρκο να είναι εξίσου εντυπωσιακό και τον χειμώνα, όταν καλύπτεται από πάγο…

Το Wulingyuan – Κίνα

Το σπίτι των 3.000 θεόρατων βράχων από ψαμμίτη, με κάποιους να υπερβαίνουν ακόμα και τα 200 μέτρα ύψος, είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο συναρπαστικά φυσικά μνημεία της οικουμένης.


Οι πέτρινοι σχηματισμοί αποτελούνται από χαλαζίτη και ψαμμίτη και είναι στην ουσία αποτέλεσμα καρστικών διεργασιών (μεταβολές πετρωμάτων δηλαδή που είναι ευδιάλυτα στο νερό). Το 1992 ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO, παραμένει ωστόσο σχετικά άγνωστό…

Το Μοναστήρι Ki – Θιβέτ

Το Key Gompa είναι ένα βουδιστικό μοναστήρι του Θιβέτ και είναι σκαρφαλωμένο με μοναδικό τρόπο στην κορυφή ενός λόφου. Η μονή στέκεται αγέρωχη σε ύψος 4.100 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, με το χωριουδάκι κάτω από το μοναστήρι να θεωρείται το ψηλότερο μέρος που ζουν άνθρωποι σε όλη την ινδική χερσόνησο!


Η ιστορία μάλιστα του μοναστηριού του 11ου αιώνα μόνο ανιαρή δεν είναι: έχει δεχτεί πολυάριθμες επιθέσεις, έγινε μάρτυρας των επιδρομών των Μογγόλων και έχει υποστεί την καταστρεπτική μανία σεισμών και πυρκαγιών, με τους μοναχούς να το ξαναχτίζουν κάθε φορά, γεγονός που συντέλεσε στο ιδιαίτερο σχήμα του σαν Lego τουβλάκια!
 http://kosmoskaipolitismos.blogspot.gr/2013/08/blog-post_4979.html