Translate

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΡΩΜΑΝΙΑΣ

 Ρωμανιάς: Οι παγίδες της προσωπικής διαφοράς για τις συντάξεις ΡΩΜΑΝΙΑΣΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑΣΥΝΤΑΞΕΙΣ 13/04/2016 - 10:25 Αξιολόγηση:2.5 1 2 3 4 5 (2ψήφοι) Ρωμανιάς: Οι παγίδες της προσωπικής διαφοράς για τις συντάξεις Share Like us Tweet Follow us Plus One Στην εκτίμηση ότι με τη νέα Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση, θα συνεχιστεί η «αβεβαιότητα, η ανασφάλεια και η αμφιβολία για τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των συνταξιούχων (αλλά και των εν ενεργεία ασφαλισμένων)», προβαίνει ο κ. Γιώργος Ρωμανιάς. Εκφράζοντας σοβαρές επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα του μέτρου της προσωπικής διαφοράς, ο πρώην Γενικός Γραμματέας Κοινωνικών Ασφαλίσεων, επισημαίνει σε κείμενό του που δημοσιεύθηκε στη «Φωνή των Συνταξιούχων της ΔΕΗ», ότι στο κείμενο του σχεδίου νόμου για το Ασφαλιστικό αναφέρεται ρητώς ότι θα καταβάλλονται 12 συντάξεις το χρόνο. Αυτό, κατά τον κ. Ρωμανιά σημαίνει ότι «δεν υπάρχει πλέον πιθανότητα επαναφοράς των δώρων και του επιδόματος αδείας. Δηλαδή αποκλείεται πλέον (στο διηνεκές κατά το Υπουργείο), η εφαρμογή των Αποφάσεων του ΣτΕ που έχουν κρίνει αντισυνταγματική την κατάργηση των δώρων και του επιδόματος αδείας. Ειδικά για το μέτρο της προσωπικής διαφοράς, ο κ. Ρωμανιάς διαπιστώνει ότι «παραμένει ασαφές τι θα γίνει με τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων από το 2019 και μετά». Εκτιμά ότι υπάρχουν δύο πιθανότητες. Σύμφωνα με την πρώτη πιθανότητα «από την 1.1.2019 διακόπτεται η καταβολή της προσωπικής διαφοράς και καταβάλλεται μόνο το ποσό που αντιστοιχεί στην (επανυπολογισμένη) σύνταξη». Η δεύτερη πιθανότητα είναι η προσωπική διαφορά να εξακολουθήσει να καταβάλλεται και μετά την 1.1.2019 «αλλά διαδοχικώς μειούμενη λόγω συμψηφισμού της με τις εκάστοτε αυξήσεις των συντάξεων των νέων (από 1.1.2016) συνταξιούχων. Έτσι θα έχουμε σταδιακή προσαρμογή των παλαιών με τους νέους συνταξιούχους». Το ερώτημα που παραμένει, κατά τον κ. Ρωμανιά, είναι τι θα συμβεί αν όχι μόνο δεν υπάρξουν αυξήσεις στους νέους συνταξιούχους, αλλά «ενδεχομένως υπάρξουν και νέες μειώσεις στις συντάξεις των νέων, οπότε αυτές θα πλήξουν προφανώς και τους παλιούς συνταξιούχους με κίνδυνο οι παλαιοί να έχουν διπλή ζημιά (και την προσωπική διαφορά να χάσουν αλλά και τις νέες μειώσεις να υποστούν)». Ξεχωριστή αναφορά πραγματοποιεί ο κ. Ρωμανιάς στο σκέλος της αύξησης των εισφορών, μέτρο από το οποίο το υπουργείο Εργασίας προσδοκά 550 εκατ ευρώ σε ετήσια βάση. Ο πρώην ΓΓΚΑ εκφράζει την απορία, «πού θα βρει αυτό το ποσόν το υπουργείο Εργασίας, αν οι δανειστές απορρίψουν την κυβερνητική πρόταση αύξησης των εισφορών. Άμεση λύση φαίνεται να αποτελεί η ανάλογη μείωση των κύριων συντάξεων», καταλήγει ο κ. Ρωμανιάς
http://grafeiokratika.blogspot.gr/2016/06/blog-post.html

Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Ένα ελληνικό ξενοδοχείο στα 15 πιο παράξενα του κόσμου!

 0  0  0 
 
Μια λίστα με τα 15 πιο παράξενα ξενοδοχεία στον κόσμο δημοσίευσε η βρετανική εφημερίδα Daily Star. Ανάμεσά τους φιγουράρει κι ένα ελληνικό που μαγεύει για την θέα του!
Αν ψάχνετε κάτι διαφορετικό για τις φετινές καλοκαιρινές σας διακοπές τότε σίγουρα η παρακάτω λίστα θα σας φανεί ιδιαιτέρως χρήσιμη!
1. Κakslauttanen Hotel, Φινλανδία
IGLOO HOTEL
Τι θα λέγατε για ένα ξενοδοχείο -ιγκλού στο μαγικό Βόρειο Σέλας, κάτω από τα αστέρια; Το ξενοδοχείο λειτουργεί κατά τη διάρκεια της σεζόν κατά την οποία είναι ορατό το Βόρειο Σέλας, από την τρίτη εβδομάδα του Αυγούστου έως τα τέλη Απριλίου.

2. Katikies Hotel, Σαντορίνη
CAVE HOTEL GREECE
300 Πόδια επάνω από την επιφάνεια του νερού, το Katikies διαθέτει πισίνες υπερχείλισης που εξασφαλίζουν θέα στο Αιγαίο, που κόβει την ανάσα!

3. The Starlight  Room, Ιταλία
MOUNTAIN CABIN
Κοντά στην Cortina της Ιταλίας, 6.742 πόδια επάνω από την Οροσειρά των Δολομιτών, θα νιώσετε ότι βρίσκεστε σε άλλο πλανήτη!

4. Poseidon Undersea Resort, Φίτζι
POSEIDON UNDERSEA RESORT
Βρίσκεται στο βυθό της θάλασσας και έχει πλάτος σχεδόν 1 μίλι, προσφέροντας τη δυνατότητα να κοιμηθείτε με θέα τα... ψάρια.

5. Amangiri Resort, Γιούτα, ΗΠΑ
UTAH HOTEL
Ένα με τη φύση είναι αυτό το απομονωμένο θέρετρο, το οποίο έχει κατασκευαστεί από φυσικά υλικά , σε γήινες αποχρώσεις.

6. Jumbo Stay Hotel, Σουηδία
PLANE HOTEL
Το ξενοδοχείο-αεροπλάνο μπορεί να μην είναι και το πιο γαλήνιο μέρος, ωστόσο, προσφέρει ασύγκριτη πολυτέλεια. Βρίσκεται λίγο έξω από το αεροδρόμιο Arlanda της Στοκχόλμης, στη Σουηδία.

7. Giraffe Manor, Κένυα
GIRAFFE MANOR
Σε αυτό το ξενοδοχείο κάποια ζώα της ζούγκλας κόβουν βόλτες και περιμένουν να τα ταϊσετε. Το Giraffe Manor είναι ένα μικρό ξενοδοχείο στο Ναϊρόμπι, όπου οι επισκέπτες μοιράζονται την περιοχή με ένα κοπάδι από καμηλοπάρδαλεις Rothschild, που βρίσκονται υπό εξαφάνιση.

8. The Attrap' Reves Hotel, Γαλλία
BUBBLE HOTEL
Μια εμπεριία διαμονής μέσα σε μια γυάλα θα έχετε όσοι αποφασίσετε να μείνετε σε αυτό το κατάλυμα. Πλαστικές σφαίρες, κρυμμένες στην καρδιά του δάσους, 10 μίλια βόρεια της Μασσαλίας, προσφέρουν υπηρεσίες φιλοξενίας glamping επόμενης γενιάς, από το 2010.
9. Banyan Tree Al Wadi, ΗΑΕ
BANYAN TREE AL WADI
Στην καρδιά μιας απόκοσμης ερήμου και με θέα στα βουνά Al Hajjar το Banyan Tree Al Wadi διαθέτει ομορφιά που κόβει την ανάσα.

10. Natura Vive  Skylodge, Περού
SKYLODGE
Στο Natura Vive Skylodge στην Sacred Valley του Περού, που κρέμεται παράλληλα με έναν βράχο 400 πόδια επάνω από την κοιλάδα θα νιώσετε ότι πετάτε στα σύννεφα. Ενδείκνυται μόνο για τολμηρούς επισκέπτες.

11. Golden Lotus, Βιετναμ
The Golden Lotus Cruise
Η Golden Lotus Cruise προσφέρει χαλαρωτικές κρουαζιέρες στον κόλπο Χαλόνγκ, με ένα παραδοσιακό σκάφος που κατασκεύασαν ντόπιοι τεχνίτες.

12. Miras Hotel, Τουρκία
MIRAS HOTEL
Κοντά στο αστικό κέντρο της Göreme προσφέρει πολυτελή διαμονή. Λαξευμένο σε βράχους δείχνει εντυπωσιακό τόσο απ'έξω όσο κι από μέσα.

13. Cabanes Als Arbres, Ισπανία
CABANES ALS ARBRES
Αυτό το δεντρόσπιτο είναι ιδανικό να φιλοξενήσει λάτρεις της φύσης. Μέσα σε ένα κατάφυτο δάσος θα έχετε την ευκαιρία να χαλαρώσετε και να μείνετε μακρυά από την ένταση της πόλης.

14. One & Only Reethu Rah, Μαλδίβες
MALDIVES
Χαλαρώστε σε μια από τις 130 ιδιωτικές βίλες,που είναι εξοπλισμένες με ιδιωτική πισίνα που προσφέρει θέα σε καταπράσινα νερά. Το resort περιλαμβάνει επίσης πολυτελή εστιατόρια και μια εντυπωσιακή πισίνα υπερχείλισης.

15. Ice Hotel, Σουηδία
SWEDEN ICE HOTEL
Αυτό το ξενοδοχείο είναι φτιαγμένο από πάγο. Βρίσκεται στο Jukkasjärvi, 200 χλμ. βόρεια του Αρκτικού Κύκλου, και διαθέτει εμπνευσμένες Art Suites, είναι ιδανικό για να απολαύσετε μια σειρά από χειμερινές δραστηριότητες και να δοκιμάσετε τη Σουηδική Κουζίνα.http://www.briefingnews.gr/taxidia/ena-elliniko-xenodoheio-sta-15-pio-paraxena-toy-kosmoy

Οι παγωμένες σπηλιές Mendenhall της Αλάσκας αποτελούν ένα μοναδικό θέαμα παγκοσμίως, μόνο που δεν θα διαρκέσει για πολύ. Δημιουργήθηκαν χάρη σε ένα παγόβουνο που λιώνει και όπως είναι φυσικό σε λιγότερο από έναν χρόνο δεν θα υπάρχει. Εικόνες μοναδικής αισθητικής και κάλλους, σε γαλαζοπράσινο φόντο. Τουριστικός προορισμός για τολμηρούς σε πολικές θερμοκρασίες.
Πριν από χρόνια οι ερευνητές παρατήρησαν ότι όσο λιώνουν οι πάγοι αποκαλύπτονται ολόκληρα δάση τα οποία είχαν καταψυχθεί χιλιάδες χρόνια πριν. Σήμερα εξειδικευμένες ομάδες οδηγούν τουρίστες από όλο τον κόσμο μέσα στις σπηλιές για μια πραγματική εμπειρία ζωής. Ωστόσο, οι επισκέπτες γνωρίζουν ότι βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τους, καθώς ανά πάσα στιγμή μπορεί να προσγειωθεί πάνω τους κάποιο κομμάτι πάγου. Τα σπήλαια έχουν συρρικνωθεί στο ένα τρίτο του αρχικού μεγέθους τους ενώ αλλάζει διαρκώς και το χρώμα τους, από βαθύ τιρκουάζ σε ανοικτό μπλε.
Είναι ένας από τους πιο μακρινούς και ακριβούς προορισμούς στον κόσμο που αφήνει άναυδους τους ταξιδιώτες με την απαράμιλλη ομορφιά της. η Αλάσκα στέκεται ανάμεσα στον Καναδά, τον Αρκτικό και τον Ειρηνικό ωκεανό και αποτελεί συγχρόνως το βόρειο, το ανατολικό και το δυτικό άκρο των ΗΠΑ. Αν και είναι η μεγαλύτερη σε έκταση πολιτεία, διαθέτει μόλις 723.000 κατοίκους. Αμέτρητα νησιά δημιουργούν μια ακτογραμμή 55 χιλ. χλμ. Όπου δεσπόζουν απέραντα εξωπραγματικά τοπία με παγετώνες, φιόρδ και άγρια ζώα που καθορίζουν την εμπειρία στην Αλάσκα.
Οι επιστήμονες είναι απαισιόδοξοι για το μέλλον του εθνικού πάρκου καθώς εάν οι θερμοκρασίες στην περιοχή ανέβουν κι άλλο, τότε θα πρέπει να απαγορευτεί η είσοδος των τουριστών προκειμένου να μην κινδυνεύσουν. Ομάδα κινηματογραφιστών χρησιμοποίησε ένα μη επανδρωμένο ελικόπτερο εφοδιασμένο με μικρή κάμερα και κατέγραψαν μια πτήση μέσα στις παγωμένες σπηλιές της Αλάσκας. Οι Ρώσοι ήταν αυτοί που έβαλαν πρώτοι πόδι εκεί στα μέσα του 18ου αιώνα αφού η περιοχή συνορεύει με τη Σιβηρία. Μετά την ήττα των Ρώσων στον Κριμαϊκό Πόλεμο, το 1856, ο τσάρος Αλέξανδρος Β έψαχνε τρόπους για να την ξεφορτωθεί αφού δεν γνώριζε τον φυσικό υπόγειο πλούτο της περιοχής.
Η αμερικανική κυβέρνηση αμέσως μετά τον αιματηρό Εμφύλιο Πόλεμο, πρόλαβε Ισπανούς και Καναδούς και μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με τους Ρώσους αγόρασε την Αλάσκα αντί 7,2 εκατομμυρίων δολαρίων, στις 30 Μαρτίου 1867. Η είδηση της εξαγοράς προκάλεσε την αντίδραση του αμερικανικού τύπου, αλλά και μελών του Κογκρέσου που θεώρησαν παρανοϊκό να ξοδευτούν τόσα πολλά χρήματα για ένα έρημο και απόμακρο μέρος, μονίμως χιονισμένο. Η Αλάσκα όμως αποδείχθηκε ευλογημένη γη, με απίστευτο φυσικό πλούτο: χρυσό, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ξυλεία και αλιεία. 
Από το 2012 Οι Έλληνες της παγωμένης πόλης Άνκορατζ στην Αλάσκα έχουν την πρώτη δική τους εκκλησία, τον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Η ελληνική κοινότητα αριθμεί 70 οικογένειες σε μια πόλη 250.000 κατοίκων ενώ στο ελληνικό σχολείο φοιτούν περίπου 30 παιδιά.http://diasimesistories.blogspot.gr/2016/05/mendenhall.html

Σάββατο 7 Μαΐου 2016

Μαχόμενοι την ελληνική κρίση

Η μεταρρύθμιση ως συστηματική λειτουργία
Η νέα «νέα μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού συστήματος της Ελλάδος (που είναι στην κορυφή της εγχώριας επικαιρότητας εδώ και κάποιες μέρες) αποτέλεσε την αφορμή που πυροδότησε την υλοποίηση μιας -εδώ και μήνες- προγραμματιζόμενης απόπειρας προσέγγισης της κρίσης σ’ ένα κατά το δυνατόν απελευθερωμένο από βαρύ ακαδημαϊκό ύφος κείμενο.
Η προσωπική ματιά στο ζήτημα της ελληνικής κρίσης είναι ότι πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί ως ένα πολύπλευρο πρόβλημα της Διοικητικής Επιστήμης [management], προβαίνοντας προφανώς στις απαιτούμενες κοινωνικές προσαρμογές, με βασικότερη όλων ότι εδώ δεν μιλάμε για μεγιστοποίηση κέρδους (που έχουν σαν στόχο οι επιχειρήσεις), αλλά για μεγιστοποίηση της κοινωνικής ωφέλειας.
ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ;
Για να μπορέσει κάποιος ν’ αξιολογήσει τον βέλτιστο τρόπο να φύγει από ένα μέρος, οφείλει να γνωρίζει πώς και γιατί έφτασε εκεί.
Στην Ελλάδα, έχουν χυθεί τόνοι μελάνης στην προσπάθεια εντοπισμού του πώς φτάσαμε στο σήμερα. Έτσι, ξεκινάει πάντα μια ατέρμονη και ατελέσφορη εν πολλοίς συζήτηση κατανομής ευθυνών μεταξύ διαφόρων κυβερνήσεων, με βασικότερο αντίκρισμα μια διαδικασία πιθανά αέναου αυτομαστιγώματος του λαού που τις εξέλεξε.
Τα όσα –ελάχιστα- «γιατί» επιχειρούνται να απαντηθούν, αφορούν κυρίως αφορμές και όχι βαθύτερα αίτια. Ο αποπροσανατολισμός είναι αναπόφευκτος, αφού συντηρείται μ’ αυτόν τον τρόπο ένας φαύλος κύκλος ποσοτικών αντιπαραθέσεων, όπου ο κάθε επόμενος δείχνει ως υπεύθυνο τον αμέσως προηγούμενο.
Ας πιάσουμε το Δημόσιο Χρέος. Κερδίζουμε κάτι ουσιαστικό σε παραγωγή σκέψης εξόδου από την υφιστάμενη κατάσταση αν πάρουμε τον πίνακα εξέλιξής του και αποδώσουμε αριθμητικά το πόσο αυξήθηκε κατά την θητεία κάθε κυβέρνησης από το 1980 και μετά;
06052016-1.jpg
---------------------------------------------------------------------
Η απάντηση είναι προφανής. Για να προάγουμε λύσεις δεν αρκεί απλά να κατανείμουμε το χρέος ανά κυβερνητική περίοδο, αλλά πρέπει να πάμε σε εις βάθος ανάλυση αιτιών. Όπως ιδανικά σε μια επιχείρηση όταν αυξάνουμε τον δανεισμό μας, γνωρίζουμε το λόγο που το κάναμε, τι συνθήκες επικρατούσαν στην αγορά όταν πήραμε την απόφαση, πού χρησιμοποιήθηκαν τα δάνεια, ώστε να μπορούμε να εξηγήσουμε την επιτυχία ή την αστοχία της επιλογής μας, έτσι περίπου πρέπει να ενεργούμε όταν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το από πού ήρθαμε και –κυρίως- το γιατί ήρθαμε. Στην προκειμένη περίπτωση του Δημ. Χρέους, πρέπει να δώσουμε πειστικές απαντήσεις για την συσχέτισή του με την διαμορφούμενη εξωτερική πολιτική (μήπως ένα τμήμα του ήταν αναπόφευκτο αποτέλεσμα τήρησης γεωπολιτικών ισορροπιών;), για τη συσχέτισή του με την ευκολία εξεύρεσης δανεισμού (μήπως ένα τμήμα του προκλήθηκε ακριβώς από την ευκολία με την οποία μπορούσαν οι κυβερνήσεις να δανειστούν και, άρα, απροβλημάτιστα και με απόλυτα βραχυπρόθεσμη ψηφοθηρική τακτική το έπρατταν;) κ.α.
Και ας μην παρερμηνευθεί η παραπάνω προσπάθεια σαν απόπειρα χορήγησης άλλοθι. Κάθε άλλο! Σαφώς και υφίστανται κακοδιαχειρίσεις οι οποίες παραπλεύρως στην πορεία της αναζήτησης θα εντοπιστούν. Πρέπει, όμως, να γνωρίζουμε σε βάθος τις δυναμικές πίσω από τις συσχετίσεις στις κατά καιρούς οικονομικοπολιτικές αποφάσεις, να τις αξιολογούμε, να τις επικαιροποιούμε, ώστε να μπορούμε αναδιαμορφώνουμε αποτελεσματικότερα την γενική εθνική στρατηγική μας.
Τα δημοσιονομικά μεγέθη, ακόμα και στην αρνητική τους εκδοχή (πχ. δημόσιο χρέος, έλλειμμα, πληθωρισμός), δεν αποτελούν ούτε φενάκη ούτε πανάκεια από μόνα τους. Είναι κυρίως αποτελέσματα χάραξης πολιτικής και διαμόρφωσης ισορροπιών, στρεβλώσεις των οποίων οδηγούν σε καταστάσεις όπως η σημερινή, να έχουμε δηλαδή έναν κεκαλυμμένο όχι πλέον ταξικό, αλλά διαγενιακό διχασμό.
Συνεπώς, ως πρώτο θεωρητικό μεν, εξαιρετικά ουσιαστικό δε μέτρο εξόδου από την κρίση, συνιστάται η ανάλυση των «γιατί» φτάσαμε εδώ.
ΠΩΣ ΟΙ CORRECT POLICIES ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ REALPOLITIK
Σε όσα διεθνή fora έχω λάβει μέρος, η επικρατούσα άποψη για την Ελλάδα και τους κυβερνώντες της είναι πώς στην πλειονότητά τους χαρακτηρίζονται ως αντι-μεταρρυθμιστές, σε αρμονία με τις βουλήσεις του εκλογικού σώματος. Ότι οι ιδέες των μεταρρυθμίσεων και του εκσυγχρονισμού μπορούν ν’ αποτελέσουν μόνο προεκλογικά συνθήματα άνευ ουσιαστικού περιεχομένου. Χαρακτηριστικά, μου έχει εντυπωθεί ένα σκίτσο όπου απεικονίζεται να απευθύνεται κάποιος σε πλήθος συγκεντρωμένων. Αρχικά τους ρωτάει «ποιοι θέλουν την αλλαγή;» και όλοι σηκώνουν το χέρι τους. Κατόπιν τους ρωτάει «ποιοι θέλουν ν’ αλλάξουν;» και ουδείς αποκρίνεται.
Στην πραγματικότητα, η νεότερη πολιτική Ιστορία της Ελλάδος έχει πολλά φωτεινά παραδείγματα γνήσιων μεταρρυθμιστών αξιωματούχων. Η επιλογή των κατωτέρω συγκεκριμένων πέντε έγινε γιατί διευκολύνει την διακριτή κατηγοριοποίηση των προσπαθειών τους προκειμένου ν’ αξιολογηθεί γιατί, κατά περίπτωση, δεν αποτέλεσαν κεντρικό άξονα άσκησης πολιτικής των κυβερνώντων και καθολική –σχεδόν- απαίτηση των κυβερνώμενων.
Ως συνοπτική υπενθύμιση για τους γνωρίζοντες και ως προτροπή έρευνας για τους μη, σημειώνεται:
-Ο Στέφανος Μάνος, ως υπουργός Οικονομικών 1992-1993, ήταν πρακτικά ο πρώτος που έφερε στο επίκεντρο του πολιτικού διαλόγου το επίκαιρο μέχρι και σήμερα ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων των προβληματικών (και μη) επιχειρήσεων που ανήκαν και ανήκουν στο ελληνικό Δημόσιο.
-Ο Αναστάσιος Πεπονής, ως υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως 1993-1994 και κατόπιν ως Υπουργός Δικαιοσύνης, σχεδίασε και εφήρμοσε το ΑΣΕΠ, μια κεντροποιημένη ελληνική ανεξάρτητη Αρχή που διασφαλίζει την ορθότητα των προσλήψεων τακτικού και εποχικού προσωπικού στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, δίνοντας ένα αδιαμφισβήτητα συντριπτικό χτύπημα στην μέχρι τότε ασυδοσία προσλήψεων με αμιγή κομματικά κριτήρια.
-Ο Τάσος Γιαννίτσης, ως υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων 2000-2001, συνέλαβε την έκταση του επερχόμενου δημοσιονομικού προβλήματος από το τότε –και νυν- συνταξιοδοτικό σύστημα, και ήταν ο πρώτος που πρακτικά εισήγαγε την σκέψη μετάβασης από το (μέχρι και σήμερα) υφιστάμενο με μορφή «pay-as-you-go» Σύστημα, σ’ ένα υβρίδιο (προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα) τύπου «funded» [1]. Πέραν του ότι 20 χρόνια μετά είναι αποδεκτό και από τους τότε πλέον πολέμιούς της, ότι η πρόταση μεταρρύθμισης Γιαννίτση στο συνταξιοδοτικό θα έδινε μια μακροχρονίως βιώσιμη λύση, αξίζει να σημειωθεί ότι, ως τάση, είναι πλέον η επικρατούσα στα συνταξιοδοτικά συστήματα των ανεπτυγμένων οικονομιών ως κατ’ ελάχιστο σαφώς λιγότερο δυσλειτουργική.
-Ο Κωστής Χατζηδάκης, ως υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών 2007-2009, κατόρθωσε να ολοκληρώσει την πρώτη τέτοιας κλίμακας ιδιωτικοποίηση ακραία προβληματικής εταιρείας, της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Ενδεικτικά δεδομένα του προβλήματος που κλήθηκε ν’ αντιμετωπίσει: 4.593 εργαζομένους, 150 εκατ. ευρώ ετήσιες ζημιές και 2,4 δισεκατομμύρια ευρώ σωρευμένα χρέη.
-Ο Ιωάννης Βρούτσης, ως υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας 2012-2015, κατόρθωσε μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα ολοκληρωμένη εισαγωγή και λειτουργία πληροφοριακών συστημάτων («Αριάδνη», «Εργάνη», «Άτλας», «Εστία» και «Ήλιος» κ.α.) στην καθημερινότητα του Υπουργείου και των εξυπηρετούμενων πολιτών.
06052016-2.jpg
Αεροσκάφη της Ολυμπιακής Αεροπορίας στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Η ιδιωτικοποίηση της εταιρείας υπήρξε άθλος. REUTERS
----------------------------------------------------------------------------
Χαρακτηριστικά, η «Αριάδνη», ένα σύστημα διασύνδεσης των Ασφαλιστικών Ταμείων με τις ληξιαρχικές μεταβολές στην ζωή των πολιτών (δηλαδή την ικανότητα των Ταμείων να «βλέπουν» σε σχεδόν πραγματικό χρόνο αν ο ασφαλισμένος τους ζει, παντρεύτηκε, χώρισε, απόκτησε παιδί κ.ο.κ. -όσο κι αν φαίνεται απίθανο, φτάσαμε στο 2013 για να αποκτήσουμε αυτή την δυνατότητα-, σταμάτησε εξ ολοκλήρου την παραβατικότητα απόδοσης συντάξεων σε μη δικαιούχους (ύψους 500 περίπου εκατομμυρίων ευρώ ετησίως). Αντίστοιχης εμβέλειας υπήρξαν και οι υπόλοιπες παρεμβάσεις. Αυτό δε που κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερη την περίπτωση Βρούτση, είναι ότι στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου σε ίδιους πόρους, χρησιμοποίησε δηλαδή για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση τα μέσα που διέθετε εντός του δυναμικού του Υπουργείου του.
Έχοντας μια σύντομη περιγραφή των ιδεών ή του έργου τους και κατά το δυνατόν αποστειρώνοντας την σκέψη από υποκειμενική κρίση για τα συγκεκριμένα πέντε πρόσωπα, σχηματικά μπορεί να κατανεμηθούν σε τρεις ευρύτερες ομάδες τύπων μεταρρυθμιστών:
-Σε αυτούς που έχουν σωστή στόχευση, αλλά χωρίς να σκέφτονται το σκέλος της εφαρμοστικότητας των ιδεών τους ή, για την ακρίβεια, της δυνατότητας/μεθόδου εφαρμογής στις δεδομένες κοινωνικές συνθήκες (Μάνος, Γιαννίτσης).
-Σε αυτούς που έχουν σωστή στόχευση και προσπαθούν να την πετύχουν μέσα από τη βάσανο του κοινωνικού συμβιβασμού (Χατζηδάκης).
-Σε αυτούς που εφαρμόζουν επιτυχώς ολοκληρωμένες μεταρρυθμίσεις, αλλά λόγω μιας στρεβλής λογικής τήρησης πολιτικών ισορροπιών, δεν αναγνωρίζονται ποτέ στο ύψος της συμβολής τους την στιγμή της επίτευξης του στόχου, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει συνέχεια ή/και μίμηση (Πεπονής, Βρούτσης).
Η πρώτη ομάδα αποτελεί την εξήγηση για το πώς αν υπάρχει μόνο correct politique, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ή να μεθοδεύεται ο χρόνος προσαρμογής της πλειονότητας του κοινωνικού συνόλου, κινδυνεύουμε να ρίξουμε νερό στο μύλο του λαϊκισμού και των ταγών του. Αντικειμενικά, τα ελλείμματα (και το απότοκό τους το δημόσιο χρέος), που θρέφονταν και από τις προβληματικές ΔΕΚΟ, όπως σωστά το είχε εντοπίσει ο κ. Μάνος, «μπλόκαραν» 30 χρόνια μετά από την λήξη της θητείας του. Αντίστοιχα, το συνταξιοδοτικό σύστημα «έσκασε» 20 χρόνια μετά την πρόβλεψη Γιαννίτση. Πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέλιξη των πραγμάτων αν οι δύο αυτοί πολιτικοί επέλεγαν μια ηπιότερη τακτική με ενδεχόμενη λελογισμένη «κινιτροποίηση» των άμεσα θιγόμενων προκειμένου να καμφθεί η κρίσιμη πρώτη γραμμή αντι-μεταρρυθμιστικών θυλάκων και, σε μεσομακροπρόθεσμο επίπεδο, η μεταρρύθμιση να περάσει;
Σε αντίθετη κατεύθυνση, υπόδειγμα απόπειρας σύμπτωσης «correct politique» και «realpolitik» αποτελεί η δεύτερη ομάδα. Το παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης της Ολυμπιακής Αεροπορίας είναι ενδεικτικό για το πώς μπορεί να ελαχιστοποιηθούν οι αντιδράσεις όταν δεν λαμβάνουμε υπόψη μόνο το στόχο και την ενέργεια, αλλά και την ενδεχόμενη αντίδραση. Στην προκειμένη περίπτωση, αξιολογήθηκε ότι οι κύρια αντιδρώντες στο σχέδιο θα ήταν οι υπάλληλοι της εταιρείας, προνοήθηκε ένα πρόγραμμα γενναίων ανταλλαγμάτων (εθελουσία έξοδος με υψηλές εφάπαξ αμοιβές, μετατάξεις σε άλλες θέσεις κ.α.), αυξήθηκε δηλαδή το βραχυπρόθεσμο κόστος, αλλά η μακροπρόθεσμη ωφέλεια που επετεύχθη ήταν σημαντικά υψηλότερη˙ το ελληνικό Δημόσιο έπαψε να βαρύνεται ετησίως με νέες ζημίες άπαξ διά παντός. Χρησιμοποιώντας ξανά όρους management, αυτό που συνέβη ήταν ότι εκτιμήθηκε ποιοι είναι εκείνοι οι stakeholders [2] που χρίζουν αποζημίωσης και καθορίστηκε/συμφωνήθηκε το ύψος της. Μια συστηματοποίηση των προσπαθειών αυτής της ομάδας, ενδέχεται να επιφέρει περαιτέρω ορθολογικοποίηση των διαπραγματεύσεων με τους stakeholders και έτσι να αυξηθεί ακόμα περισσότερο το δημοσιονομικό αποτέλεσμα μέσω της πιθανής περαιτέρω μείωσης του κόστους.
Η τρίτη ομάδα διέπεται από μια παραδοξότητα. Ενώ διαθέτει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πρώτης ομάδας και την αποτελεσματικότητα της δεύτερης, ενώ στις πλείστες όσες περιπτώσεις (μηδέ των εδώ υπό εξέταση εξαιρουμένων) κρίνεται ως απόλυτα πετυχημένη σε δημοσιονομικούς όρους (καθώς αφορά μεταρρυθμίσεις που χωρίς να στερούνται θετικών χρηματοοικονομικών αποτελεσμάτων, συνήθως δεν προϋποθέτουν κόστος), εντούτοις, είναι ομολογουμένως η λιγότερο προβεβλημένη. Υπάρχει, δηλαδή, μια εκούσια ή ακούσια αδυναμία του συνόλου σχεδόν των κυβερνώντων να «συλλάβει» το μέγεθος της κοινωνικής ωφέλειας που επιφέρει έκαστη (τέτοιας φύσης) μεταρρύθμιση την στιγμή που συντελείται, ώστε να την «διαφημίσει» στο κοινωνικό σύνολο, για να μετατοπιστεί η κουλτούρα του και να διευρυνθεί η αντιληπτική του ικανότητα προκειμένου να αναζητά την επόμενη ενέργεια της κυβέρνησης σ’ αυτήν την κατεύθυνση.
Κοινό σημείο των ιδεών που προέρχονται και από τις τρεις ομάδες είναι ότι αργά ή γρήγορα και ανεξάρτητα από την αρχική υποδοχή τους, η αποδοχή τους από το κοινό ολοένα και κλιμακώνεται, ίσως γιατί στην πραγματικότητα αποτελούν -ή θα έπρεπε να αποτελούν- την επανάσταση του αυτονόητου. Εξάλλου, ας κρατηθεί έστω ως υποσημείωση ότι η αξία των μεταρρυθμίσεων καθορίζεται -ανάμεσα σε άλλα- από την απροθυμία των ωφελούμενων να επιστρέψουν στην προτέρα της μεταρρύθμισης κατάσταση.
Κοινό επίσης σημείο των ιδεών που προέρχονται και από τις τρεις ομάδες είναι ότι, ανεξάρτητα από τους αριθμούς στους οποίους παράγονται, έχουν ισχνές ή ανύπαρκτες σχέσεις μεταξύ τους, δεν υπάρχει δηλαδή μια συστηματική ομαδοποίηση με σειρές προτεραιότητας για να μπορέσει να μεγιστοποιηθεί η πιθανότητα επιτυχίας. Συνεπώς, η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη η Ελλάδα είναι η συστηματική διοίκηση (management) και προβολή/«πώληση» (marketing) των μεταρρυθμίσεων.
ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ: ΑΛΛΑΓΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΠΛΕΥΣΗΣ
Είναι συνειδητή η επιλογή της περιστροφής των προτάσεων αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης γύρω από το ελληνικό κράτος. Ο ιδιωτικός τομέας της χώρας έχει αποδείξει μέσα από την καθημερινή αντιπαράθεσή του με τις συνθήκες αβεβαιότητας ότι έχει τον τρόπο να επιβιώνει στις δύσκολες συνθήκες και ν’ αναπτύσσεται με την πρώτη ένδειξη Ισορροπίας.
Αναδείχτηκε προηγουμένως, λοιπόν, η ανάγκη για management και marketing των μεταρρυθμίσεων. Είναι περιττό να επισημανθεί ότι η διαπίστωση αυτή δεν κερδίζει βραβείο πρωτότυπης ιδέας στο παγκόσμιο στερέωμα. Ασχέτως αν εθνικά επιλέγεται να αγνοείται προς το παρόν, υπάρχει ήδη εδώ και δεκαετίες πλειάδα βέλτιστων πρακτικών από ανεπτυγμένα κράτη, όπως το Ην. Βασίλειο (με την διυπουργική «Civil Service Reform»), έως αναπτυσσόμενα, όπως η Σρι Λάνκα (με ειδικό Υπουργείο, «Ministry of Public Management Reforms).
Η κύρια διαφοροποίηση με την Ελλάδα είναι ότι τα σχήματα αυτά εμπλέκονται στο σύνολο των μεταρρυθμίσεων που σχεδιάζεται να λάβουν χώρα. Έτσι, η υλοποίηση μιας αλλαγής δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός που εξαρτάται από την βούληση ενός υπουργού να συγκρουστεί με το ίδιο του το Υπουργείο, -πιθανά- με ομάδες συμφερόντων και/ή με το εκλεκτορικό του σώμα.
Η μεταρρύθμιση εκεί είναι μια συστηματική εργασία στηριζόμενη σε μεθοδολογικές αρχές. Εντοπίζεται, για παράδειγμα, κεντρικά μια λειτουργία του Δημοσίου για την οποία υπάρχει η ιδέα ότι, λόγω μεταβολής των συνθηκών (π.χ. τεχνολογική πρόοδος), η δομή της είναι αναχρονιστική και πρέπει ν’ αλλάξει. Κατόπιν, εξετάζεται αναλυτικά η ιστορικότητα της λειτουργίας (όροι, προϋποθέσεις, σκοπιμότητα αρχικής της ένταξης στο Δημόσιο κ.α.). Τέλος, αξιολογούνται τα θιγόμενα συμφέροντα από την ενδεχόμενη κατάργηση/μεταβολή της, γίνεται δηλαδή μια μελέτη κόστους/ωφέλειας, και αποφασίζεται εν ψυχρώ η υλοποίηση ή μη της μεταρρύθμισης.
Για λόγους αντιστοίχισης των διαδικασιών στην ελληνική πραγματικότητα, χρησιμοποιείται ενδεικτικά το παράδειγμα της χορήγησης δωρεάν σχολικών συγγραμμάτων. Από σχετική έρευνα προκύπτει ότι ο αριθμός των μαθητών Α’βάθμιας και Β’βάθμιας εκπαίδευσης ανέρχεται περίπου σε 1,2 εκατομμύρια ή, αναλογικά, σε περίπου 100.000 μαθητές ανά τάξη.
Κάθε χρόνο χορηγούνται περίπου 1.200 διαφορετικοί τίτλοι βιβλίων αθροιζόμενοι σε περίπου 40 εκατομμύρια βιβλία, για τα οποία χρησιμοποιούνται 16.000 τόνοι χαρτιού και χαρτονιού με άμεσο κόστος για το ελληνικό Δημόσιο 26 εκατομμύρια ευρώ.
Τα βιβλία αυτά δεν επιστρέφονται και κάθε χρόνο καταλήγουν είτε στη βιβλιοθήκη του μαθητή είτε στην ανακύκλωση.
Όλοι οι εμπλεκόμενοι (Υπουργείο, γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές κ.α.) θεωρούν ότι η αρχική υπόθεση της εκτύπωσης και διανομής βιβλίων είναι περίπου νόμος της φύσης και έτσι απροβλημάτιστα η ζωή συνεχίζεται τα τελευταία 50 χρόνια.
Εδώ, λοιπόν, πρέπει να υπάρχει ο φορέας εκείνος ο οποίος θα θέτει σε δοκιμασία αυτές ακριβώς τις φαινομενικά (αλλά κυρίως από συνήθεια) ακλόνητες υποθέσεις.
Για παράδειγμα, τι θα συμβεί αν, λαμβάνοντας υπόψη τις νέες τεχνολογίες, ελεγχθεί εκ νέου η ορθότητα της μακροχρόνιας αυτής επιλογής; Μήπως αν εναλλακτικά μοιράσουμε «ταμπλέτες»:
1.Κοστίζει το ίδιο ή περίπου το ίδιο (με 250 ευρώ/ταμπλέτα μπορούμε να χορηγούμε 104.000 ταμπλέτες ετησίως, όσες περίπου και οι ανάγκες από την εισαγωγή νέων μαθητών στο σύστημα);
2.Αυξάνονται εκθετικά οι δυνατότητες των μαθητών μέσω της καθολικής πρόσβασης στον κόσμο της πληροφορικής;
3.Ενισχύεται η «νοικοκυροσύνη» (καθώς δεν θα πετιούνται πλέον τα βιβλία);
4.Προάγεται η οικολογική συνείδηση (μείωση κατανάλωσης χαρτιού και χαρτονιού κατά 16.000 τόνους ετησίως);
Πιθανά κάποιος να σκεφτεί και να καταθέσει επιχειρήματα υπέρ της διατήρησης του υφιστάμενου καθεστώτος. Ίσως δε, να υπερισχύσουν κιόλας. Αλλά αυτό θα γίνει υπό το πρίσμα μιας το δυνατόν αντικειμενικότερης εκ νέου αξιολόγησης της εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος από την συγκεκριμένη λειτουργία. Αν δημιουργηθούν τέτοιας μορφής συνθήκες, τότε όχι μόνο θα μαζικοποιηθούν, αλλά θα έχουν και μια διευρυνόμενη βάση αποδοχής.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ιστορίας της. Αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη μεταπολεμικά πρόκληση καθώς αγωνίζεται εδώ και έξι χρόνια να ξεπεράσει μια κρίση που, ενώ αρχικά ξεκίνησε ως χρηματοπιστωτική, εισέβαλε τελικά σ’ όλους τους τομείς της καθημερινότητας του πολίτη. Έτσι, η κρίση έγινε οικονομική, η κρίση έγινε πολιτική, η κρίση έγινε κοινωνική. Και ήταν και είναι τέτοια η φύση του προβλήματος που γιγαντώθηκε γιατί βρήκε τροφή τις όποιες οργανωτικές παθογένειες έχουν αναπτυχθεί στο σύγχρονο ελληνικό Κράτος.
Η έξοδος από αυτήν την κατάσταση βρίσκεται στην ευχέρεια διαμόρφωσης της βούλησης των πολιτών για ουσιαστικές αλλαγές.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
[1] Στο συνταξιοδοτικό σύστημα της μορφής «pay-as-you-go», οι εργαζόμενοι πληρώνουν τις συντάξεις αυτών που έχουν αποσυρθεί από την αγορά εργασίας. Στο σύστημα «funded», οι εργαζόμενοι αποταμιεύουν οι ίδιοι για τη συνταξιοδότησή τους αντί να πληρώνουν τις συντάξεις των μεγαλυτέρων.
[2] Οι ομάδες που διατηρούν συμφέροντα σε μια επιχείρηση ή ένα εγχείρημα. Οι κύριες ομάδες συμφέροντος είναι οι ιδιοκτήτες, οι εργαζόμενοι, οι πελάτες και οι προμηθευτές.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
-Γιάννης Στουρνάρας, «Τα μέτρα που θα σώσουν την Ελλάδα», F.A. 19.10.2011.
-Ian Sanderson, “Evaluation, Policy Learning and Evidence-Based Policy Making”, Public Administration Vol. 80, OECD (2009c), Pensions at a Glance, Παρίσι.
-Δημήτρης Βαγιανός, Νίκος Βέττας, Κώστας Μεγήρ, “Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα: Μεταρρυθμίσεις και ευκαιρίες σε μία κρίσιμη συγκυρία”, 8ος 2010.
-Σχέδιο Κρατικού Προϋπολογισμού 2016.
-Γιαννίτσης Αν., «Δώδεκα αλήθειες για το ασφαλιστικό» EURO2DAY, 18.01.2016
Tim Jackson, “Prosperity without growth”.
-William W. Lewis, “The power of productivity”.
Copyright © 2015 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.http://www.foreignaffairs.gr/articles/70796/eleytherios-kritikos/maxomenoi-tin-elliniki-krisi?page=show

Αυτοί είναι οι 27 Έλληνες που βρίσκονται στη λίστα με τους σημαντικότερους επιστήμονες στον κόσμο!

 10  0  0 
 
Η εταιρεία Thomson Reuters παρουσιάζει τους επιστήμονες με την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο για το 2015. Είναι η δεύτερη χρονιά που κυκλοφορεί η συγκεκριμένη λίστα. Τα επιστημονικά μυαλά που συμπεριλαμβάνονται στην έρευνα επηρεάζουν την μελλοντική κατεύθυνση της επιστήμης τους αλλά και ολόκληρου του κόσμου.
Η λίστα περιλαμβάνει 3.126 επιστήμονες και ερευνητές, μεταξύ των οποίων 27 είναι Έλληνες. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας Έλληνας επιστήμονας ο Παύλος Αλιβιζάτος εμφανίζεται σε 3 διαφορετικές κατηγορίες στη Φυσική, στη Χημεία και στην Επιστήμη Υλικών. Ενώ, ο Ιωάννης Ιωαννίδης εμφανίζεται σε 2 διαφορετικές κατηγορίες στις Κοινωνικές Επιστήμες και στην Κλινική Ιατρική
Δείτε ποιοι είναι οι 27 επιστήμονες που ξεχωρίζουν παγκοσμίως για μία ακόμη χρονιά:
1. Πολυσίου Μόσχος /Agricultural University Athens Greece – AGRICULTURAL SCIENCES
2. Κυρπίδης Νίκος /Joint Genome Institute USA – BIOLOGY and BIOCHEMISTRY
3. University Minnesota Sys USA – COMPUTER SCIENCE
11. Καραγιαννίδης Γεώργιος /Aristotle University Thessaloniki Greece – COMPUTER SCIENCE
12. Ρακόπουλος Κωνσταντίνος /National Tech University Athens Greece – ENGINEERING
13. Ρακόπουλος Δημήτρης /National Tech University Athens Greece – ENGINEERING
14. Κληρονόμος Γιάννης /University British Columbia Canada – ENVIRONMENT/ECOLOGY
15. Παππάς Πέτρος /University Alabama Birmingham USA – IMMUNOLOGY
16. Δήμητρα Δαφερέρα / Agricultural University Athens – AGRICULTURAL SCIENCES
17. Δελούκας Πάνος /Queen Mary University London UK – MOLECULAR BIOLOGY and GENETICS
18. Δερμιτζάκης Μανώλης /University Geneva Switzerland – MOLECULAR BIOLOGY and GENETICS
19. Κέλλης Μανώλης /Broad Institute USA – MOLECULAR BIOLOGY and GENETICS
20. Καλίβας Πέτρος /Med University S. Carolina USA – N€SCIENCE and BEHAVIOR
21. Χριστόπουλος Αρθούρος /Monash University Australia – PHARMACOLOGY and TOXICOLOGY
22. Μίκος Αντώνης /Rice University USA – PHARMACOLOGY and TOXICOLOGY
23. Αλιβιζάτος Παύλος /University California Berkeley USA – PHYSICS
24. Αβούρης Φαίδων /IBM USA – PHYSICS
25. Χριστοδουλίδης Δημήτρης /University Cent Florida USA – PHYSICS
26. Σούκουλης Κώστας /Iowa State University USA – PHYSICS
27. Παντελής Χρήστος /University Melbourne Australia – PSYCHIATRY / PSYCHOLOGY
28. Ιωαννίδης Ιωάννης /Stanford University USA – SOCIAL SCIENCES, GENERAL
29. Καμτσιούρης Παναγιώτης /Robert Koch Institute Germany – SOCIAL SCIENCES, GENERAL.http://www.briefingnews.gr/ellada/aytoi-einai-oi-27-ellines-poy-vriskontai-sti-lista-me-toys-simantikoteroys-epistimones-ston

Τρίτη 3 Μαΐου 2016

Η λειτουργία της οικονομίας αφαιρώντας το χρήμα

Επόμενο Άρθρο

Ο λόγος που δε θα έρθει η ανάπτυξη ή αλλιώς περιμένοντας την ανάπτυξη.

resized
Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια 'ανάπτυξη' ακούμε και 'ανάπτυξη' δε βλέπουμε. Τη λέξη αυτή την επικαλούνται διάφορα πολιτικά σχήματα προσπαθώντας να δώσουν ελπίδα στον κόσμο. Κατά μία έννοια η '...
Σε ένα πιο αφαιρετικό επίπεδο η παγκόσμια οικονομία μπορεί να χωριστεί σε δύο φάσεις. Στη φάση της παραγωγής και στη φάση της κατανάλωσης. Ουσιαστικά δηλαδή καθημερινά και διαχρονικά παράγονται διαφορετικά προϊόντα τα οποία λογικά καταναλώνονται. Ως προϊόντα μπορούμε να ορίσουμε οτιδήποτε απαιτεί ανθρώπινη εργασία, όπως η αγροτική παραγωγή, η παραγωγή ψωμιού, ένας πίνακας ζωγραφικής, ένα μάθημα που διδάσκει ένας δάσκαλος ή τις υπηρεσίες που προσφέρει ένας ξεναγός. Όπως και να έχει έχουμε παραγωγή προϊόντων και κατανάλωση. Φυσικά εκτός από την κατανάλωση μπορούμε να έχουμε και καταστροφή, δηλαδή από τη μία παραγωγή και από την άλλη καταστροφή της παραγωγής χωρίς να υπάρχει κατανάλωση. Επιπλέον οποιαδήποτε παραγωγή απαιτεί εκμετάλλευση γήινων πόρων οι οποίοι δεν είναι άπειροι. Ωστόσο για την παρακάτω ανάλυση θα δεχθούμε πως δεν υπάρχει ούτε καταστροφή, ούτε υπερεκμετάλλευση γήινων πόρων.
Στο παράδειγμά μας με την παραγωγή και την κατανάλωση ας αφαιρέσουμε τον παράγοντα χρήμα, και ας σκεφτούμε πως ο κόσμος λειτουργεί όπως λειτουργεί σήμερα χωρίς όμως να πληρώνεται και χωρίς να υπάρχει χρήμα. Ας φανταστούμε δηλαδή πως υπάρχει μια αόρατη ή ορατή δύναμη η οποία αναγκάζει τους ανθρώπους να ζούνε με τον τρόπο που ζούνε χωρίς όμως να υπάρχει το χρήμα. Οι άνθρωποι χωρίς να πληρώνονται αναγκάζονται να πηγαίνουν ο καθένας σε συγκεκριμένο πόστο και να εργάζονται στη συγκεκριμένη δουλειά που τους έχει ανατεθεί. Συμβάλλουν δηλαδή με τον τρόπο τους στη συνολική παραγωγή. Αντίστοιχα αντί για πληρωμή, η ίδια δύναμη καθορίζει και ποια προϊόντα θα καταναλώσει ο κάθε άνθρωπος. Ας θυμηθούμε πως δεν υπάρχει χρήμα και αμοιβή και η θέση του καθένα, τόσο στο πόσο και που θα δουλέψει, όσο και στο πόσο και τι θα καταναλώσει ορίζεται από κάποια άλλη δύναμη.
Τι θα έβλεπε ένας ουδέτερος παρατηρητής;
Καταρχήν θα έβλεπε μια σημαντική διαφορά στον επιμερισμό της εργασίας. Ένα κομμάτι του πληθυσμού μπορεί να εργάζεται σε φυσιολογικές συνθήκες και να κάνει το τυπικό του 8ωρο, ένα άλλο να εργάζεται πάνω από 10 ώρες σε απάνθρωπες συνθήκες ενώ κάποιο άλλο να μην εργάζεται καθόλου. Διαφορές θα παρατηρήσει και στην αντίστοιχη κατανάλωση προϊόντων. Συνήθως δηλαδή οι άνθρωποι που εργάζονται σε άθλιες συνθήκες για πολλές ώρες απολαμβάνουν ελάχιστα αγαθά σε σχέση με εκείνους που εργάζονται στο τυπικό ωράριο. Τυχαίνει επίσης άνθρωποι που εργάζονται σχεδόν πάνω στο ίδιο αντικείμενο, κάνοντας περίπου την ίδια δουλειά και με τις ίδιες ικανότητες να αμείβονται μέσω της κατανάλωσης με προϊόντα σε τελείως διαφορετική αναλογία. Κάποιοι με την ίδια όπως περιγράψαμε εργασία να απολαμβάνουν μια άνετη ζωή και κάποιοι άλλοι απλά να επιβιώνουν καλύπτοντας τις ανάγκες της στέγης και της διατροφής. Φυσικά υπάρχουν και τα ακραία παραδείγματα στα οποία οι άνθρωποι που στερούνται τις εργασίας δεν τους αντιστοιχεί τίποτα να καταναλώσουν και υποσιτίζονται, ενώ άλλοι άνθρωποι που δεν χρειάζεται να εργάζονται έχουν όλα τα αγαθά του κόσμου.
Ουσιαστικά με την παραπάνω παράγραφο περιγράψαμε τις τρομακτικές ανισότητες στις αμοιβές που υπάρχουν στην παγκόσμια οικονομία χωρίς όμως να εστιάσουμε στο πόσα χρήματα παίρνει κάποιος αλλά στο τι τελικά καταναλώνει και στο πως ζει. Ένα συμπέρασμα επίσης που βγαίνει από τον τρόπο που ορίζει η συγκεκριμένη δύναμη στο ποιος θα εργάζεται και ποιος θα καταναλώνει είναι πως υπάρχει τεράστια αδικιά αν αναλογιστούμε πως τα προϊόντα που παράγουν αυτοί που εργάζονται πιο σκληρά καταλήγουν σε άλλους που εργάζονται λιγότερο σκληρά ή καθόλου ενώ στους σκληρά εργαζόμενους απομένουν τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης τα οποία χρειάζονται έτσι και αλλιώς για να συνεχίζουν να εργάζονται. Έτσι ενώ μας φαίνεται πιο φυσικό να σκεφτόμαστε πως ο πολίτης στην ανατολική Ασία πληρώνεται χαμηλότερα από εμάς ίσως να ήταν περισσότερο προκλητικό αν σκεφτόμασταν πως ο ίδιος άνθρωπος κατασκευάζει με τον κόπο του μια σειρά προϊόντα που καταλήγουν στην δυτική Ευρώπη και τα απολαμβάνουν άλλοι ενώ ο ίδιος ζει στη φτώχια. Έχουμε ένα κανονικό σύστημα δουλείας, που κάποιοι εργάζονται και κάποιοι καταναλώνουν το προϊόν εργασίας των ‘δούλων’ και όλα αυτά γίνονται όμορφα και με αδιαφανή τρόπο σε ένα κατά τα άλλα πολιτισμένο κόσμο.
Όπως και να έχει, ο ουδέτερος παρατηρητής που θα έβλεπε το πως γινόταν η κατανομή της εργασίας στην παραγωγή και η κατανομή των προϊόντων στην κατανάλωση, θα έβλεπε τεράστιες αδικίες και θα έβγαζε σίγουρα το συμπέρασμα πως δεν οργανώσαμε τον κόσμο μας με τον καλύτερο τρόπο.
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Ενώ στο χρηματικό μοντέλο το οποίο όλοι αναγνωρίζουμε η οικονομική κρίση γίνεται αντιληπτή από την έλλειψη χρημάτων, στο μοντέλο της παραγωγής και κατανάλωσης η οικονομική κρίση γίνεται εμφανής από τη ραγδαία πτώση της κατανάλωσης. Όταν αυτή η πτώση της κατανάλωσης γίνεται στα βασικά καταναλωτικά προϊόντα τότε έχουμε σαν αποτέλεσμα τη φτώχεια και την εξαθλίωση τμημάτων του πληθυσμού. Τι φταίει όμως για τον περιορισμό της κατανάλωσης; Για να έχουμε μείωση στην κατανάλωση αναγκαστικά πρέπει να έχουμε μείωση στην παραγωγή.
Γιατί όμως έχουμε μείωση στην παραγωγή;
Μια φυσιολογική αιτία στη μείωση της παραγωγής θα μπορούσε να είναι η έλλειψη ανθρώπων που θα παράγει τα προϊόντα ή κάποια καταστροφή πρώτων υλών η οποία δυσκολεύει την παραγωγή. Αν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο σημαίνει πως κάποιος λόγος υπάρχει που ενώ υπάρχουν και πρώτες ύλες και άνθρωποι να εργαστούν αυτό δε γίνεται. Κάτι τέτοιο ισχύει φυσικά στη σημερινή οικονομική κρίση η οποία στα μάτια ενός ουδέτερου παρατηρητή θα φαινόταν σαν η αυτοκαταστροφή της οικονομίας. Δηλαδή ενώ ο κόσμος στερείται βασικών αγαθών η παραγωγή μειώνεται χωρίς λόγο με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγαλύτερη έλλειψη. Επιχειρήσεις απολύουν κόσμο και παράγουν λιγότερα προϊόντα ενώ αντίθετα ο κόσμος έχει ανάγκη από περισσότερα. Αντί δηλαδή ο κόσμος να δουλεύει περισσότερο για να παράγει τα προϊόντα που του λείπουν αναγκάζεται παρά τη θέληση του να δουλεύει λιγότερο, να παράγει λιγότερο και ταυτόχρονα να στερείται προϊόντων.
Η λύση στην κρίση θα ήταν το σπάσιμο αυτού του κύκλου. Η γη δεν έπαψε να είναι γόνιμη ούτε να μη μας προσφέρει ενέργεια. Κόσμος για δουλέψει υπάρχει αλλά δεν αξιοποιείται και αυτό συμβαίνει για τον λόγο οτι ο κόσμος δεν έχει χρήματα για να αγοράσει προϊόντα και επομένως να βρεθούν θέσεις εργασίας για την επιπλέον παραγωγή. Ο παράγοντας ‘χρήμα’ στη συγκεκριμένη περίπτωση κάνει εφικτό κάτι που θα φαινόταν αδιανόητο αν παρατηρούσε κάποιος μακροσκοπικά την οικονομία και χωρίς τη διαμεσολάβηση του χρήματος.
ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
Είναι πολλοί που υποθέτουν πως οι πλούσιοι, και λέγοντας πλούσιους εννοούμε τους ανθρώπους που έχουν στη διάθεση τους ατελείωτο όγκο προϊόντων, έχουν συμφέρον από ένα μοντέλο άφθονης παραγωγής και κατανάλωσης. Η αντίληψη αυτή προέρχεται από το γεγονός πως αν σκεφτούμε σύμφωνα με το χρηματικό μοντέλο η διαδικασία αυτή θα τους επιφέρει περισσότερα χρήματα. Αν μείνουμε όμως συνεπείς με τη λογική του άρθρου, θα πρέπει να σκεφτούμε πως τα χρήματα δεν τρώγονται και πως ο πλούσιος μπορεί να μείνει ικανοποιημένος εφόσον έχει στη διάθεση του άφθονα προϊόντα να καταναλώσει αγνοώντας το τι κάνει ο υπόλοιπος πληθυσμός. Παρά το γεγονός πως το υπάρχων μοντέλο δεν είναι και το ποιο δίκαιο, μεγάλος όγκος προϊόντων προορίζεται για κατανάλωση από απλούς ανθρώπους με αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο που δεν είναι πλούσιοι να ζούνε μια άνετη και αξιοπρεπή ζωή. Αυτό το μοντέλο θα μπορούσε θεωρητικά να μεταλλαχθεί σε τέτοιο που να ικανοποιεί αποκλειστικά τις ανάγκες ενός πολύ μικρού ποσοστού στον κόσμο εκτοπίζοντας στην ανέχεια την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Για να γίνει αυτό αρκεί η υποταγή του κόσμου στο νέο καθεστώς και τίποτα άλλο.
ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ
Με τον όρο ευημερία εννοούμε το καλό βιοτικό επίπεδο των πολλών και όχι των λίγων. Σε ένα τέτοιο μοντέλο η παραγωγή και η κατανάλωση θα ήταν ισορροπημένες. Δε θα υπήρχαν τόσο μεγάλες ανισότητες στην διαδικασία της παραγωγής και στη διαδικασία της κατανάλωσης. Αν ο κόσμος είχε ανάγκη από τροφή θα παράγονταν περισσότερο και θα μοιράζονταν καλύτερα ώστε να μην είχαμε κάποιους να πεινάνε και κάποιους να πετάνε τις τροφές. Η γήινη πόροι θα γίνονταν σεβαστοί, δε θα υπήρχε υπερεκμετάλλευση και η παραγωγή θα γινόταν με σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Αν ο άνθρωπος αποφάσιζε να καταναλώνει λιγότερο θα χρειαζόταν να δουλεύει και λιγότερο. Οικονομικές κρίσεις θα είχαμε μόνο όταν είχαμε καταστροφές και αυτές θα ξεπερνιόντουσαν με παραπάνω εργασία και όχι παραπάνω ανεργία. Θα είχε προτεραιότητα ο άνθρωπος και όχι το χρήμα. Το χρήμα θα ήταν εργαλείο προόδου και ευημερίας και όχι εργαλείο ανισοκατανομής πλούτου.http://www.veriorama.com/article_item.php?id=1031&category=category&order_type=desc
3 χρόνια πριν