Translate

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_30/01/2013_481292
Χάικο Τίμε: «Για το ό,τι οι Ελληνες άντεξαν μέχρι τώρα, ήδη τους αξίζει σχεδόν το Βραβείο Νόμπελ»    heiko
«Για το ό,τι οι Ελληνες άντεξαν μέχρι τώρα, ήδη τους αξίζει σχεδόν το Βραβείο Νόμπελ», τονίζει ο γνωστός Αμερικανός χρηματιστής και επικεφαλής της American Heritage Management Corporation, ο γερμανικής καταγωγής, Χάικο Τίμε, σε σημερινή συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα «Ντερ Στάνταρντ», επισημαίνοντας ως αναγκαία μια νέα – και μάλιστα «πολύ ακραία» – διαγραφή ελληνικού χρέους.
«Μόνο με μια διαγραφή χρέους και μάλιστα πολύ ακραία, μπορεί να εξυγιανθεί η χώρα», αναφέρει χαρακτηριστικά, σημειώνοντας, πως μέχρι τώρα αποφεύχθηκε αυτό το βήμα, διότι θα αφορούσε και τις δυτικές τράπεζες.
Όπως συμπληρώνει, οι δισταγμοί των κρατών στοιχίζουν χρήματα που στην περίπτωση της Ελλάδας το κόστος είναι έως και μισό τρισεκατομμύριο, ενώ πριν από μερικά χρόνια σίγουρα θα αρκούσαν μόνον 50 δισεκατομμύρια, διότι δεν θα είχαν εισβάλλει οι κερδοσκόποι και για το ότι οι Ελληνες άντεξαν μέχρι τώρα, ήδη τους αξίζει σχεδόν το Βραβείο Νόμπελ.
Στη συνέντευξή του, με τίτλο «Η ανεργία είναι χειρότερη από πυρηνικό πόλεμο», ο Χάιμο Τίμε αναφέρεται στις προοπτικές της οικονομίας στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη σημειώνοντας πως στις ΗΠΑ απαιτείται ανάπτυξη πάνω από 2 % για μια μείωση του ποσοστού ανεργίας από το 8% σε κάτω από 7% ενώ η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ύφεση και στη Γερμανία τίθεται το ερώτημα αν η χώρα, με ένα ρυθμό ανάπτυξης 1%, μπορεί να σταματήσει την καθοδική πορεία.
Για τον ίδιο, η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε τεράστια οικονομικά και πολιτικά προβλήματα ενώ επιφέρονται ζημίες διαρκείας στους νέους, των οποίων η ανεργία βρίσκεται στα ύψη, για παράδειγμα στην Ισπανία στο 50% και κατά την άποψή του, η ανεργία διαρκείας είναι χειρότερη από έναν πυρηνικό πόλεμο, γιατί καταστρέφει μια ολόκληρη γενιά.
Ως εκ τούτου, όπως τονίζει ο Χάικο Τίμε, πρέπει το ταχύτερο δυνατό να μειωθεί η ανεργία, όποιο και αν είναι το κόστος, για να δοθεί και πάλι ένα όραμα στους ανθρώπους, ενώ θα πρέπει να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις και στην πολιτική πλευρά, ενώ θα πρέπει να δημιουργηθούν οι κατάλληλες δομές στην Ελλάδα και στην Ιταλία, στις οποίες δόθηκε ένα παράθυρο χρόνου που θα πρέπει να αξιοποιηθεί.
ΠΗΓΗ:ΑΜΠΕ

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Εν αντιθέσει με τις προηγηθείσες εξεγέρσεις (με μερική εξαίρεση αυτή της Λιβύης), που περιορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στο εσωτερικό των χωρών, η εξέγερση στη Συρία διαχειρίζεται την τύχη ευρύτερων περιφερειακών σχέσεων και ως εκ τούτου προσελκύει δρώντες, που ευελπιστούν να διαμορφώσουν την κατάσταση ή είναι παθητικοί αποδέκτες της.
pdf

Στην συριακή εξέγερση εμπλέκονται έξι εν δυνάμει διαμορφωτές των εξελίξεων (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, ΗΠΑ, Ιράν, Ρωσία), στα πλαίσια ενός πολυσχιδούς πολέμου δια αντιπροσώπων ανάμεσα στις χώρες που τάσσονται υπέρ ή κατά του Άσαντ. Από την πλευρά της εξέγερσης, η Τουρκία διατηρεί, από το έδαφός της, εποπτικό ρόλο στις πρωτοβουλίες της ηγεσίας των αντικαθεστωτικών στο εξωτερικό και στη ροή στρατιωτικής βοήθειας στους syria harem fsa mirrorαντάρτες. Στο έργο αυτό συνδράμουν η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ που επωμίζονται το οικονομικό κόστος της εξέγερσης. Η συνεργασία αυτή, όμως, δεν μεταφράζεται σε ένα συμπαγές σουνιτικό μπλοκ απέναντι στο σιιτικό άξονα καθώς τα αντι-ιρανικά αισθήματα αποτελούν κίνητρο για τη Σαουδική Αραβία αλλά όχι για το Κατάρ και την Τουρκία, που ωθούνται από την επιθυμία ενδυνάμωσης του περιφερειακού τους ρόλου παρά την αποδυνάμωση του ιρανικού. Αυτή η απόκλιση συμφερόντων αποτυπώνεται επίσης στις διαφορετικές προτιμήσεις που οι τρεις χώρες τρέφουν μέσα στη συριακή αντιπολίτευση.
Η Τουρκία βρίσκεται σε δυσμενέστερη θέση καθώς, αντίθετα με τις άλλες δύο που μπορούν να υποστούν μία ήττα στη Συρία χωρίς σημαντικές επιπτώσεις, είναι όμηρος των εξελίξεων, κυρίως λόγω της αναμόχλευσης του κουρδικού ζητήματος. Η κίνηση του συριακού καθεστώτος να αποσύρει στρατιωτικές δυνάμεις από τις κουρδικές περιοχές, επέτρεψε στην αδελφή οργάνωση του PKK στη Συρία, PYD, να εδραιωθεί ελέγχοντας μεγάλο τμήμα των βορειοανατολικών συνόρων με τη Τουρκία, δημιουργώντας έτσι μία εν δυνάμει διασυνοριακή βάση για το PKK στο τουρκικό υπογάστριο. Οι προσπάθειες της Τουρκίας να υποσκάψουν το PYD, με τη βοήθεια των Ιρακινών Κούρδων (KRG), υπέρ του αδύναμου, υποχείριου του KRG, «Κουρδικού Εθνικού Συμβουλίου» δεν έχουν ευοδωθεί. Οι εξελίξεις αυτές σε συνδυασμό με τις εσωτερικές ανακατατάξεις στο PKK προδιαθέτουν για μια δυναμική αναβίωση της ένοπλης δράσης που δεν αποκλείεται να σύρει την Τουρκία σε μία επέμβαση στη Συρία, ενδεχόμενο που η στάση αυτοσυγκράτησης, που έχει επιδείξει έως τώρα, δείχνει ότι απεύχεται.
Αντίστοιχη απροθυμία επέμβασης επιδεικνύουν και οι ΗΠΑ που προτιμούν έναν δευτερεύοντα ρόλο και μία αλλαγή στάσης φαίνεται δυνατή μόνο σε περίπτωση χρήσης χημικών όπλων ή επίθεσης στο Ισραήλ. Οι ΗΠΑ επιθυμούν την αποδυνάμωση του Ιράν αλλά δεν προτίθενται να χρησιμοποιήσουν στρατιωτική ισχύ για εσωτερικούς και για επιχειρησιακούς λόγους. Η δυσπραγία αυτή παρατείνει τη σύγκρουση δίνοντας έτσι χρόνο στο Ιράν και τη Χεζμπολά να προετοιμαστούν για την μετά-Άσαντ εποχή.
Η επίδραση της συριακής σύγκρουσης εκτείνεται και στις υπόλοιπες γειτονικές χώρες, ως αποδέκτες παρά διαμορφωτές της κατάστασης. Η Ιορδανία φοβάται έναν δεύτερο γύρο αντι-καθεστωτικών διαδηλώσεων. Το Ιράκ ήδη βιώνει τις απαρχές της δικής του άνοιξης, από τα τέλη του Δεκεμβρίου, όταν ξεκίνησαν διαδηλώσεις οι Σουνίτες. Ο Λίβανος, ως παραδοσιακός χώρος επιρροής της Συρίας και βάση της Χεζμπολά, αν και προς το παρόν βιώνει χαμηλής έντασης συγκρούσεις, μπορεί ανά πάσα στιγμή να αναφλεγεί. Τέλος, η στάση του Ισραήλ χαρακτηρίζεται από ένα ολοένα εντονότερο «Σύνδρομο Εγκλεισμού». Εν μέσω μιας εσωστρεφούς εκλογικής περιόδου, το Τελ Αβίβ αμφιταλαντεύεται μεταξύ ενός φιλο-Ιρανού αλλά προβλέψιμου Άσαντ και μιας Συρίας στην καλύτερη περίπτωση υπό ισλαμική διακυβέρνηση και στη χειρότερη ένα αποτυχημένο κράτος με ισχυρή παρουσία τζιχαντικών στοιχείων. Μπροστά σε αυτά τα ενδεχόμενα, το Ισραήλ φαίνεται να προκρίνει τη γνωστή (από την Παλαιστίνη και προσφάτως την Αίγυπτο) αλλά αδιέξοδη λύση της περιχαράκωσης πίσω από τείχη, εξετάζοντας το ενδεχόμενο δημιουργίας φράχτη ασφαλείας στα σύνορα με τη Συρία.
Μέσα σε αυτό το πλέγμα περιφερειακών παικτών που αδυνατούν ή δεν επιθυμούν να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ του ενός ή του άλλου ή να διαχειριστούν τις συνέπειες μιας τέτοιας κίνησης, η συριακή κρίση πιθανόν να συνεχιστεί ως πόλεμος φθοράς με νικητή εκείνον με την μεγαλύτερη αντοχή και απρόσκοπτη εξωτερική βοήθεια.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, της 20ης Ιανουαρίου 2013

ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Η υπεροχή της Δύσης σε κίνδυνο

AΚΡΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ
Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΣΚΟΖΟΥ


Γιατί κυριάρχησε ο δυτικός πολιτισμός; 


Αυτό είναι το βασικό ερώτημα στο οποίο προσπαθεί να απαντήσει ο ιστορικός Νάιαλ Φέργκιουσον στο νέο του βιβλίο με τίτλο Πολιτισμός (εκδόσεις Παπαδόπουλος). Οπως εξηγεί ο ίδιος, δεν πρόκειται για ένα ερώτημα που έρχεται να λύσει τις απορίες κάποιου αργόσχολου που του αρέσει η Ιστορία αλλά ένα ερώτημα που οι πιθανές απαντήσεις του θα συνεισφέρουν στην αυτογνωσία μας και πιθανόν στο να δούμε πτυχές του μέλλοντός μας.

 

Αν κάποιος μπορούσε να περιηγηθεί ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο, η Δυτική Ευρώπη του 1411 θα του φαινόταν ένας ελεεινός βαλτότοπος καθώς μόλις συνερχόταν από τη μεγάλη επιδημία. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπνεε τα λοίσθια, η Κεντρική Ευρώπη μαστιζόταν από εμφύλιες διαμάχες, όταν την ίδια στιγμή στο Πεκίνο των Μινγκ χτιζόταν η Απαγορευμένη Πόλη, είχαν ξεκινήσει οι εργασίες για τη διάνοιξη της διώρυγας του Παναμά και η Βόρεια Αμερική ήταν ένας αναρχούμενος αγριότοπος μπροστά στα βασίλεια των Αζτέκων, των Μάγιας και των Ινκας, στο κεντρικό και νότιο μέρος της ηπείρου.

 

Πώς, λοιπόν, αναρωτιέται ο συγγραφέας, από τα τέλη του 15ου αιώνα τα μικρά κράτη της Δυτικής Ευρώπης κατάφεραν με τα μπασταρδεμένα γλωσσικά δάνεια από τα λατινικά και τα ελληνικά, με τη βοήθεια της θρησκείας του εβραίου Ναζωραίου, τις οφειλές τους στα μαθηματικά, στην αστρολογία και στις τεχνολογικές ανακαλύψεις της Ανατολής, να αναπτύξουν έναν πολιτισμό που κατάφερε να κυριαρχήσει στην Αφρική, στην Αμερική, στην  Αυστραλασία και να προσηλυτίσει τους λαούς της στον δυτικό τρόπο ζωής;


Το πραγματικό ερώτημα που βρίσκεται πίσω από το «γιατί υπερέχει η Δύση;» είναι το «μήπως η υπεροχή αυτή έχει τελειώσει και βαδίζουμε σε μια νέα εποχή όπου θα δεσπόζει η Ανατολή;»


Μήπως, δηλαδή, ο πολιτισμός που εμφανίστηκε στη Δυτική Ευρώπη μετά την Αναγέννηση και τη Μεταρρύθμιση και με την επιστημονική επανάσταση και τον Διαφωτισμό εξαπλώθηκε στον γνωστό κόσμο, φθάνοντας στο αποκορύφωμά του με τον αιώνα των επαναστάσεων, της βιομηχανίας και των αυτοκρατοριών, βρίσκεται πια στο τέλος του;

 


Ο Φέργκιουσον θέτει ως συνέχεια των πρώτων δύο και ένα τρίτο ερώτημα:  
Ποια ήταν τα ακριβή συστατικά αυτής της εντυπωσιακής υπεροχής της Δύσης που διήρκεσε τουλάχιστον τα τελευταία 500 χρόνια;  


Φυσικά, θέλοντας να απαντήσει, θα προσπαθήσει να καταλάβει και τι έκαναν οι άλλοι πολιτισμοί την ίδια εποχή, πράγμα όχι και τόσο εύκολο. Τέλος, μετά το πέρας των ερευνών του, θα καταλήξει ότι η πορεία της Δύσης δεν ήταν άσπιλη και αναίμακτη.

Ο πολιτισμός της υπήρξε διπρόσωπος:
ανταγωνισμός και μονοπώλια, επιστήμη και δεισιδαιμονία, ελευθερία και δουλεία, θεραπεία και φόνος, σκληρή δουλειά και οκνηρία. Η Δύση ήταν η μητέρα των καλών και των κακών. Αλλά το τελικό ισοζύγιο είναι θετικό.


Πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι η ισχύς της Δύσης επεβλήθη με τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία. Ο συγγραφέας, χωρίς να απορρίπτει την αξία του επιχειρήματος, σημειώνει ότι το 1500, όταν και κρίθηκε το ποιος θα κυριαρχούσε, υπήρχαν αυτοκρατορίες ισχυρές, όπως η οθωμανική και η κινεζική, αλλά αυτό δεν τους έδωσε το προβάδισμα έναντι της Δύσης.

 

Αλλοι μελετητές ισχυρίζονται ότι η Δύση κατείχε την επιστημονική γνώση και αυτό ήταν το συγκριτικό της πλεονέκτημα. Ο Φέργκιουσον υπενθυμίζει ότι η κινεζική τεχνολογία, τα ινδικά μαθηματικά και η αραβική αστρονομία προηγούνταν για πάρα πολλά χρόνια. Αρα δεν ήταν η γνώση το ατού της Δύσης.  

Κατά τον συγγραφέα το κλειδί της δυτικής υπεροχής ήταν οι θεσμοί, καθώς αυτοί τυποποιούν ένα σύνολο κανόνων και διαφυλάσσουν την ποιότητα μιας κουλτούρας. Ετσι ο Φέργκιουσον καταλήγει ότι τα βασικά ελατήρια της παγκόσμιας ισχύος της Δύσης ήταν έξι σαφώς καινοφανείς θεσμοί που εξέφραζαν ένα σύνολο ιδεών και συμπεριφοράς: ο ανταγωνισμός, η επιστήμη, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, η ιατρική, η καταναλωτική κοινωνία και η εργασιακή ηθική.

 

Κατά τον ίδιο τα πλεονεκτήματα των θεσμών που προαναφέραμε ήταν τα εξής:  


Ο ανταγωνισμός κατάφερε να αναπτύξει αφενός το εθνικό κράτος, αφετέρου τον καπιταλισμό. 

Η επιστήμη βοήθησε στην κατανόηση του φυσικού κόσμου και πρόσφερε, μεταξύ άλλων, στρατιωτικό πλεονέκτημα. 

Τα δικαιώματα ιδιοκτησίας απετέλεσαν τη βάση για τη θεμελίωση του κράτους δικαίου και την ανάπτυξη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. 

Η ιατρική αύξησε το προσδόκιμο ζωής βελτιώνοντας αισθητά την υγεία των πολιτών. 

Η κατανάλωση διαδραμάτισε κεντρικό οικονομικό ρόλο τροφοδοτώντας τη βιομηχανική επανάσταση. 

Η εργασιακή ηθική απετέλεσε έναν συνδετικό ιστό που συγκράτησε τις φυγόκεντρες δυνάμεις τις οποίες πιθανόν ανέπτυσσαν οι προηγούμενες κατηγορίες-θεσμοί.


Στα συμπεράσματά του ο Φέργκιουσον προσπαθεί να κρίνει τα διάφορα σενάρια που κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί για τον δυτικό πολιτισμό. Αναλύει τη θεωρία του Σάμουελ Χάντινγκτον για τη σύγκρουση των πολιτισμών, αλλά διαπιστώνει ότι ως σήμερα δεν έχει επιβεβαιωθεί - πέρα από κάποιες τοπικές εκφάνσεις της. Στέκεται ιδιαίτερα στη σχέση Αμερικής - Κίνας, χώρες που σήμερα δείχνουν να προΐστανται, χάρη σε μια εύθραυστη ισορροπία.

 

Εξετάζει το ενδεχόμενο η Κίνα να γίνει πολιτιστικά κυρίαρχη παγκοσμίως, όπως και την περίπτωση να καταρρεύσει από εσωτερικούς λόγους (ανισότητα, συμφέροντα της μεσαίας τάξης που δεν εκπροσωπείται επαρκώς στο ηγετικό σύστημα κτλ.) αλλά δεν το βρίσκει ιδιαίτερα πιθανό, καθώς εκτιμά ότι η καπιταλιστικοποίησή της εξασφαλίζει και τη συναίνεση των μαζών. Εξάλλου το δυτικό «πακέτο» πολιτιστικών θεσμών εμφανίζεται ακόμη ισχυρό στην Κίνα, όσο και σε άλλες χώρες που αναπτύσσονται ταχύτατα.

 

Στο τέλος ο Φέργκιουσον αναρωτιέται: μπορούμε να μάθουμε κάτι από την καταστροφή των μεγάλων πολιτισμών του παρελθόντος που θα μας κάνει να διαφυλάξουμε τον δικό μας δυτικό πολιτισμό;  
Η απάντησή του είναι «όχι», μιας και όλες οι εκτιμήσεις των ιστορικών για την κατάρρευση μεγάλων πολιτισμών (Ιαπωνίας, σοβιετικού μπλοκ, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κ.λπ.) έγιναν εκ των υστέρων, ενώ οι καταστροφές συνέβησαν μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα και υπό διαφορετικούς παράγοντες κάθε φορά. Οι πολιτισμοί συμπεριφέρονται όπως όλα τα πολύπλοκα προσαρμοστικά συστήματα. Επιπλέον, οι κρίσεις τους δεν είναι κυκλικές: μπορεί να καταστραφούν και να μην αναγεννηθούν ποτέ ξανά.

 

Κατά τη γνώμη του συγγραφέα η μόνη εφικτή πρόταση σήμερα είναι να δυναμώσουμε και να διορθώσουμε όπου χρειάζεται το πρότυπο του δυτικού πολιτισμού, κατά τον Φέργκιουσον, τον μόνον που διαθέτει σήμερα εκείνους τους θεσμούς οι οποίοι μπορούν να απελευθερώσουν την ανθρώπινη δημιουργικότητα, τη μόνη ικανή να λύσει τα προβλήματα του 21ου αιώνα. Το σύνολο της μελέτης του είναι ένα σώμα ιδεών και σκέψεων και ως τέτοιο συνεισφέρει στον προβληματισμό και στην ανάπτυξη καινοτόμων ιδεών και στοχασμών πάνω στο μέλλον των ανθρώπινων κοινωνιών.

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Σιγανές ψιχάλες και μεγάλα λάθη

Τα αδιέξοδα από την πολιτική χαμηλών τόνων απέναντι στο αλβανικό... ντελίριο. 
Τα Τίρανα μέσω του υπουργού Εξωτερικών Έντμοντ Παναρίτι θεωρούν βέβαιη την επαναδιαπραγμάτευση με την Ελλάδα για τις θαλάσσιες ζώνες. 
Ο Εντμοντ Παναρίτι ισχυρί­ζεται ότι υπάρχει συμφωνία με τον Έλληνα ομόλογό του Δημήτρη Αβραμόπουλο για επαφές μεταξύ υπουργών των δύο κυβερνήσεων με στόχο την επίλυση διάφο­ρων προβλημάτων. 

Χαρακτηριστικά βαθύτατου ρήγματος το οποίο θα προκαλέσει και εντάσεις με την πάροδο του χρόνου, έχουν αρχίσει να αποκτούν οι σχέσεις Ελλάδας - Αλβανίας, καθώς πέρα από την έξαρση του εθνικισμού και της αποδοχής από όλο το πολιτικό σύστημα του σχεδίου για τη Μεγάλη Αλβανία, που μονοπωλεί κυριολεκτικά τον δημόσιο λόγο στα Τίρανα, εδραιώνονται και οι πολιτικές διαφορές στο θέμα των θαλάσσιων ζωνών, ενώ η πολιτική διαχείριση αυτών των προβλημάτων οπό την Αθήνα είναι έντονα προβληματική...
 
Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός για τις εξελίξεις στις διμερείς σχέσεις ήταν ο υπουργός Εξωτερικών της Αλβανίας Εντμοντ Παναρίτι σε συ­νέντευξη του σε αλβανικό τηλεοπτι­κό δίκτυο το βράδυ της 22ας Ια­νουαρίου, όπου δήλωσε ότι από τις πληροφορίες τις οποίες διαθέτει (!) δεν προκύπτει ότι η Ελλάδα θα ανα­κηρύξει ΑΟΖ. Αποκάλυψε, επίσης, ότι υπάρχει συμφωνία με τον Έλληνα ομόλογο του Δ. Αβραμόπουλο για επαφές μεταξύ υπουργών των δύο κυβερνήσεων με στόχο την επί­λυση διάφορων προβλημάτων, αλλά είναι ιδιαίτερα περίεργο ότι ο Αλ­βανός υπουργός δηλώνει πως η χώρα μας δείχνει πρόθυμη να επαναδιαπραγματευθεί τη συμφωνία του 2009 για τις θαλάσσιες ζώνες, κάτι που προφανώς χρήζει διευκρινίσεων από το υπουργείο Εξωτερι­κών. 

Έπαρση 

Εντύπωση προκαλεί η έπαρση με την οποία οι πολιτικοί στην Αλ­βανία μιλούν για τις σχέσεις της χώρας τους με την Ελλάδα, αλλά και το γεγονός ότι έχουν φορτώσει την ατζέντα των δύο χωρών με πλήθος θεμάτων ζητώντας, πα­ράλληλα, τη διαπραγμάτευσή τους. Ένα από αυτά που είναι, όμως, μείζον για τις διμερείς σχέ­σεις είναι η συμφωνία του Απριλί­ου του 2009, με την οποία η Ελλά­δα και η Αλβανία καθόρισαν τις θα­λάσσιες ζώνες, συμπεριλαμβανο­μένης και της ΑΟΖ και η οποία ουσιαστικά ακυρώθηκε από το Συν­ταγματικό Δικαστήριο στα Τίρανα. Η Ελλάδα έκτοτε αρνείται κάθε νέα συζήτηση και αναμένει την εσωτερική διευθέτηση του ζητήμα­τος και την τήρηση της συμφωνίας. Είναι κοινό μυστικό ότι πλέον στην Αλβανία θεωρούν πως τα Διαπόντια νησιά βόρεια της Κέρκυρας δεν έχουν υφαλοκρηπίδα, θέση που έχει και η Τουρκία για τα νησιά του Αιγαίου και άρα απαιτούν νέα συμφωνία. 

Ο κ. Παναρίτι, ερωτώμενος για πληροφορίες οι οποίες φέρουν την Αθήνα να είναι έτοιμη να κατα­θέσει στον ΟΗΕ τις συντεταγμένες της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, δήλωσε ότι από τις μέχρι τώρα πλη­ροφορίες που έχει δεν προκύπτει πως η Ελλάδα έχει προβεί σε αυ­τήν την ενέργεια, εάν όμως το κά­νει, πρόσθεσε, τότε η Αλβανία θα αποφασίσει τη στάση την οποία θα τηρήσει. 

Σχετικά με τη συμφωνία του 2009, ο Αλβανός υπουργός είπε πως «έπειτα από την απόφαση του αλβανικού Συνταγματικού Δικα­στηρίου, τέτοια συμφωνία δεν υφί­σταται. Εμείς, σημείωσε, είμαστε διατεθειμένοι να επαναδιαπραγματευθούμε μια νέα συμφωνία, και από ό,τι βλέπω, η ελληνική πλευρά δείχνει πρόθυμη να εναρμονιστεί με τις θέσεις μας, τις οποίες κατα­νοούν (!)». «Άλλωστε», είπε ο κ. Πα­ναρίτι, «οι Έλληνες δεν επικύρω­σαν τη συμφωνία στη Βουλή τους, σέβονται την απόφαση του δικα­στηρίου μας και συνεπώς, κατά την άποψή μας, απαιτείται μια νέα συμ­φωνία». 

Βατερλό 

Η τοποθέτηση αυτή δείχνει το διπλωματικό Βατερλό της χώρας, όταν πολιτικοί και νομικοί παράγον­τες επί σειρά κυβερνήσεων, Καρα­μανλή, Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμου και μέχρι τη σημερινή, ζητού­σαν να κυρωθεί η συμφωνία από το ελληνικό Κοινοβούλιο, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ, με συνέπεια τώρα τα Τίρανα να το επικαλούνται ως δικαίωση της πολιτικής τους και να θεωρούν πως με τον τρόπο αυτόν η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται και την απόφαση του Συνταγματι­κού Δικαστηρίου. 

Ο κ. Παναρίτι δήλωσε, επίσης, ότι μετά την ακύρωση του ταξιδιού του Δ. Αβραμόπουλου στις 28 Νο­εμβρίου στα Τίρανα, όταν έγιναν οι δηλώσεις για τη Μεγάλη Αλβανία που φθάνει μέχρι την Πρέβεζα, είχε τηλεφωνικές επικοινωνίες με τον Έλληνα ομόλογο του, κατά τις οποί­ες συμφωνήθηκε, ύστερα από πρό­ταση του κ. Αβραμόπουλου, να υπάρξουν συναντήσεις μεταξύ ομάδων υπουργών και από τις δυο πλευρές, ώστε να συζητούν και εν­δεχομένως να δίνουν λύσεις σε προβλήματα στους τομείς της παιδείας, της δημόσιος τάξης, των με­ταφορών κ.ά. 

Η νομική πτυχή 

Σύμφωνα με έγκριτη νομική πηγή, μέχρι σήμερα η Αλβανία δεν έχει κάνει ανάκληση της υπογραφής της για τη συμφωνία του 2009, που σημαίνει κατά το Δίκαιο των Συνθηκών ότι η πρόθεσή της έναντι της Ελ­λάδας είναι να κρατάει ανοικτή την προοπτική της θέσης της σε ισχύ. 

Επίσης, κατά τη Σύμβα­ση για το Δίκαιο των Συνθη­κών δεν έχει υποχρέωση να την επικυρώσει, αλλά έχει την υποχρέωση στο διάστημα μέχρι την επικύ­ρωση να απέχει από ενέρ­γειες οι οποίες αποστε­ρούν τη συμφωνία από το αντικείμενο και τον σκοπό της, δηλαδή να μην κάνει κάτι που θα καθιστούσε αδύνατη τη συμφωνία να εφαρμοστεί όταν τεθεί σε ισχύ. Σημειώνει, επίσης, ότι η Ελλάδα έπρεπε να είχε κυ­ρώσει τη συμφωνία από τη Βουλή ήδη από το 2009. 

Η Τουρκία 

Για τους ειδικούς επι­στήμονες είναι ακατανόη­τη η στάση της Αλβανίας, αλλά για την πολιτική όλα έχουν την εξήγησή τους. 

Και η εξήγηση είναι ότι η Αλβανία επηρεαζόμενη από την Τουρκία δημιούρ­γησε ένα μείζον πρόβλημα με την Ελλάδα, στο οποίο αν προσθέσουμε, το κλίμα ανθελληνισμού και το εθνικιστικό ντελίριο που συνέβη ποτέ, με συνέπεια τώρα τα Τίρανα κυ­ριαρχεί σε όλο το αλβανικό στοιχείο στα Βαλκάνια, έναντι της Σερβίας, της ΠΓΔΜ, της Ελλάδας και του Μαυροβουνίου, είναι προφανές ότι το πρόβλημα κλιμακώνεται. 

Σε όλα αυτά το ελληνι­κό υπουργείο Εξωτερικών, αλλά και συνολικά οι κυ­βερνήσεις των τελευταίων ετών καταδεικνύουν πλήρη αδυναμία διαχείρισης δι­πλωματικών και πολιτικών κρίσεων και, όπως πάντα, αυτή η αδυναμία εκφράζε­ται με μια πολιτική δήθεν χαμηλών τόνων, η οποία μεταφράζεται σε παραλυ­σία, με συνέπειες για το εθνικά συμφέροντα. 

του ΣΩΤΗΡΗ ΣΙΔΕΡΗ 
(Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΥΡΙΟ-25/1/2013)

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Beautiful Seascapes by Chip Phillips

January 4th in:  Art Photos, Art Works


beautiful landscapes
Today we want to show you beautiful photos by Chip Phillips. Chip Phillips is a photographer based out of Spokane, Washington. He began his journey with photography in 2006 when his father gave him his Pentax Spotmatic film SLR camera. Soon after that, Chip made the transition to digital. Given his love of the outdoors, his natural choice of expertise became landscape photography. Chip’s photos have been published in various magazines, including Popular Photography and Imaging, Digital Photography, and Digital Photo Magazine. Chip is also a member of photocascadia, a group consisting of some of the top landscape photographers in the Pacific Northwest. In the following posts we’ve gathered only seascapes and they’re really stunning! Take a look!

 
Chip Phillips
Chip Phillips photos
Chip Phillips landscapes
Chip Phillips seascape
beautiful landscapes
Chip Phillips
Chip Phillips photos
Chip Phillips landscapes
Chip Phillips seascape
beautiful landscapes
Chip Phillips
Chip Phillips photos
Chip Phillips landscapes
Chip Phillips seascape
beautiful landscapes
Chip Phillips
Chip Phillips photos
Chip Phillips landscapes
Chip Phillips seascape

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

ΠΕΝΤΕ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΟ 90% ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΣΙΤΗΡΩΝ

Αχόρταγα μονοπώλια, λιμοκτονούντες άνθρωποι

Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο λιμοκτονούν επειδή πέντε πολυεθνικές εταιρείες ελέγχουν το 90% της παγκόσμιας παραγωγής σιτηρών, καταγγέλλουν μεγάλες φιλανθρωπικές οργανώσεις που ξεκινούν εκστρατεία για την αντιμετώπιση της πείνας στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Αν πλήρωναν όσα οφείλουν σε φόρους οι πέντε πολυεθνικές, ο κόσμος θα σωζόταν από την πείνα Αν πλήρωναν όσα οφείλουν σε φόρους οι πέντε πολυεθνικές, ο κόσμος θα σωζόταν από την πείνα Κάνουν σημαία τους μια συγκλονιστική αλήθεια: 230 παιδιά την ημέρα θα μπορούσαν να σωθούν, αν οι πολυεθνικές αυτές απέδιδαν τους φόρους που πρέπει στις χώρες όπου λειτουργούν.
Περισσότερες από 100 οργανώσεις παροχής βοήθειας υπό την Oxfam ενώθηκαν στο μεγαλύτερο συνασπισμό μετά την εκστρατεία «Κάντε τη φτώχεια παρελθόν», πριν από 8 χρόνια. Εχουν την υποστήριξη του δισεκατομμυριούχου Μπιλ Γκέιτς και του ακτιβιστή επισκόπου Ντέσμοντ Τούτου.
Στην εκστρατεία που ξεκινούν απευθύνονται στον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον (με αφορμή το ότι η Βρετανία θα είναι φέτος επικεφαλής της G8) και του ζητούν να συνδράμει την πρωτοβουλία τους για λήψη μέτρων προκειμένου να σταματήσουν οι μεγάλες εταιρείες να φοροδιαφεύγουν, να μην εκδιώκονται οι καλλιεργητές από τη γη τους και να τηρούν οι δυτικές χώρες τις δεσμεύσεις τους για παροχή βοήθειας.
Οπως καταγγέλλουν, πέντε πολυεθνικές -ADM, Bunge, Cargill, Glencore και Louis Dreyfus- έχουν τον πλήρη έλεγχο του συνόλου της παραγωγής σιτηρών, αφήνοντας έξω μόλις ένα 10%.
Ο επικεφαλής της εκστρατείας, Μαξ Λόσον, στέλεχος της Oxfam, επισημαίνει ότι «το κεφαλοκλείδωμα που κάνει ένας μικρός αριθμός πολυεθνικών στις προμήθειες τροφίμων στραγγαλίζει το δικαίωμα των Αφρικανών αγροτών και των κοινοτήτων τους στη σίτιση». Οπως εξηγεί, «αντί να προστατεύουν τα συμφέροντα των πέντε "μεγάλων", πρέπει οι κυβερνήσεις να διασφαλίζουν ότι οι αγορές λειτουργούν προς το συμφέρον των φτωχών». Ομως πρόκειται για σκάνδαλο, καθώς η αποτυχία των πλούσιων κρατών να ελέγξουν και να πατάξουν τη φοροδιαφυγή κοστίζει στις αναπτυσσόμενες χώρες δεκάδες δισεκατομμύρια κάθε χρόνο, τα οποία θα μπορούσαν να διαθέσουν για την εξασφάλιση τροφίμων για εκείνους που πεινούν.
Στην πρώτη έκθεσή του, ο συνασπισμός καταγγέλλει αυτό ακριβώς το σκάνδαλο, που έχει στην πραγματικότητα αποτέλεσμα ένας στους οκτώ ανθρώπους στον κόσμο να πηγαίνει για ύπνο πεινασμένος και 2,3 εκατομμύρια παιδιά να πεθαίνουν κάθε χρόνο από υποσιτισμό.
Η εκστρατεία απευθύνει έκκληση στον Βρετανό πρωθυπουργό να τηρήσει τις υποσχέσεις του για τη διάθεση πόρων σε ανθρωπιστική βοήθεια και να ασκήσει πιέσεις και σε άλλους ηγέτες να επιδείξουν συνέπεια. Επίσης, ζητείται η ανάληψη δράσης ώστε να μην εκδιώκονται οι αγρότες από τη γη τους και ταυτόχρονα να περιοριστεί η χρήση βιοκαυσίμων, που συχνά παράγουν οι αναπτυσσόμενες χώρες αντί για τρόφιμα για τους κατοίκους τους.
(Πηγές: BBC-Independent-www.oxfam.org)

Οι λόγοι που κρατάνε ψηλά τις τιμές ενώ οι μισθοί πέφτουν

Αποστολή με email Αποστολή με email |
Σύμφωνα με την Εθνική Συνομοσπονδία Εθνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ) οι 13 σημαντικότεροι λόγοι που δεν «πέφτουν» οι τιμές στην ελληνική αγορά, παρά την κρίση, είναι οι ακόλουθοι:
>Οι υψηλοί συντελεστές ΦΠΑ. Στην Ελλάδα αυξήθηκαν οι συντελεστές ΦΠΑ και διαμορφώθηκαν στο επίπεδο του 13% και 23%, αρκετά υψηλότερα από την Ισπανία (οι αντίστοιχοι είναι 8% και 18%) και το Ηνωμένο Βασίλειο (5% και 20%).
>Συναλλαγές εντός πολυεθνικών ομίλων (transfer pricing), οι οποίες φουσκώνουν τις τιμές αλλά και το κόστος, προκειμένου να αποφεύγουν τη φορολογία στην Ελλάδα. Οι εν Ελλάδι θυγατρικές εισάγουν προϊόντα με τεχνητά υψηλό κόστος, το οποίο μετακυλίεται μέσω των υψηλών τιμών, στους καταναλωτές.
>Ρήτρες απαγόρευσης παράλληλων εισαγωγών, ο εξαναγκασμός δηλαδή των λιανεμπόρων να μην αγοράζουν από θυγατρικές των προμηθευτών τους σε άλλες χώρες όπου ενδεχομένως πωλούν φθηνότερα σε σχέση με την ελληνική αγορά.
>Στρεβλώσεις σε σχετικές με το εμπόριο αγορές όπως στις μεταφορές, εφοδιαστική αλυσίδα (logistics) κ.λπ., οι οποίες, εξαιτίας της ιδιομορφίας τους, εμποδίζουν τον ανταγωνισμό και συμβάλλουν στη διόγκωση των τελικών τιμών π.χ. απαγόρευση συνδυαστικών μεταφορών νωπών με άλλα προϊόντα.

>Πολεοδομικοί περιορισμοί στις προδιαγραφές κτηρίων που εμποδίζουν την πλήρη εκμετάλλευση των αποθηκευτικών χώρων και λοιπά, γραφειοκρατικού τύπου προσκόμματα, όπως η δυνατότητα προμήθειας φθηνότερων μεν καυσίμων από το εξωτερικό αλλά υπό την αυστηρή όμως προϋπόθεση της ύπαρξης αποθηκευτικού χώρου που θα προσφέρει απρόσκοπτα καύσιμα για χρονικό διάστημα 60 ημερών.
>Ολιγοπωλιακή διάρθρωση της αγοράς χονδρικού εμπορίου με το παράδειγμα του «καρτέλ» στην αγορά κοτόπουλου που εντόπισε η Επιτροπή Ανταγωνισμού ή το καρτέλ στο χονδρεμπόριο των νωπών οπωροκηπευτικών σύμφωνα με την Γενική Γραμματεία Εμπορίου.
>Διατήρηση υψηλών περιθωρίων κέρδους σε τμήμα της εγχώριας αγοράς παρά την ύφεση, σύμφωνα με την Έκθεση του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Ειδικότερα, αναγράφεται χαρακτηριστικά: «γενικότερα ωστόσο, παρατηρείται ότι από τη σύγκριση της προαναφερθείσας μείωσης του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος στο σύνολο της οικονομίας με την αύξηση του αποπληθωριστή του ΑΕΠ προκύπτει διεύρυνση του περιθωρίου κέρδους στην οικονομία συνολικά. Το ίδιο συμπέρασμα συνάγεται και από τις προβλέψεις για τη διετία 2012-2013».
>Μεγάλη εξάρτηση των εγχώριων τιμών υπάρχει από τις αυξητικές διακυμάνσεις των τιμών του πετρελαίου αλλά και των τιμολογίων των ΔΕΚΟ. Οι 17 αυξήσεις των τιμολογίων της ΔΕΗ την τελευταία επταετία και κυρίως των 12 αυξήσεων στα επαγγελματικά τιμολόγια από το 2009 μέχρι σήμερα δημιουργεί σοβαρές αυξητικές πιέσεις στις τελικές τιμές. Ωστόσο, μεγαλύτερη επιβάρυνση στην τελική τιμή σε σειρά προϊόντων παρατηρείται εκεί όπου τα καύσιμα χρησιμοποιούνται ως πρώτη ύλη με αποτέλεσμα να αυξάνεται το κατά μονάδα κόστος και φυσικά το κόστος μεταφοράς.
>Η πεπατημένη πως οι βραχυπρόθεσμες εκπτώσεις και προσφορές λειτουργούν περισσότερο ελκυστικά για τους καταναλωτές παρά οι μόνιμα χαμηλές τιμές. Επίσης, η εσφαλμένη επιλογή των ταχέως και βραδέως κινούμενων εμπορευμάτων, οδηγεί σε λάθος υπολογισμό αντικατάστασης (stock replacement) και σωστού ποσοστού κέρδους.
>Η πτώση του μισθολογικού κόστους αλλά και του κόστους μίσθωσης επαγγελματικής στέγης (ενοίκια) αντισταθμίστηκε πλήρως, αφενός από την άνοδο των επιτοκίων δανεισμού των επιχειρήσεων από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και αφετέρου εξαιτίας της παύσης των πιστώσεων που επιβλήθηκε στις ελληνικές εισαγωγικές επιχειρήσεις από τους προμηθευτές τους στο εξωτερικό, λόγω της έλλειψης αξιοπιστίας της χώρας μας (country risk), υποχρεώνοντάς τις στην ουσία να επωμίζονται εξολοκλήρου και της μετρητοίς το κόστος αγοράς πριν την παραλαβή.
>Αδυναμία πλήρους αποτύπωσης της ελληνικής πραγματικότητας, αφού σε πολλές περιπτώσεις άτυπες εκπτώσεις και «παζαριού» του υψηλού ΦΠΑ λαμβάνουν χώρα στο ταμείο, πριν την έκδοση της απόδειξης, ανάλογα μάλιστα και με τον τρόπο πληρωμής, γεγονός που οδηγεί σε διαμόρφωση διαστρεβλωμένων στοιχείων.
>Μονομερής προσήλωση των κρατικών φορέων στην άρση των εμποδίων εισόδου των επιχειρήσεων στην αγορά όταν θα ήταν αποτελεσματικότερο να ενταθούν οι προσπάθειες στην κατεύθυνση της διερεύνησης εκείνων των παραγόντων που διαμορφώνουν το κέρδος Π.χ. Πώς καθορίζεται το ποσοστό κέρδους στα φάρμακα.
>Η έλλειψη μελέτης «ελαστικότητας» από τα αρμόδια Υπουργεία και η μη έγκαιρη αξιολόγηση της καταγραφής των επιπτώσεων από τους «σοφούς» τής Τρόικας, διαμόρφωσε τις τιμές της αγοράς σε πολλούς κλάδους του εμπορίου χαμηλότερα από την τιμές του τέλειου ανταγωνισμού, ενώ στα τρόφιμα, στα καύσιμα και στα είδη πρώτης ανάγκης περισσότερο κοντά στις τιμές μονοπωλίων.
Επιπρόσθετα, σύμφωνα πάντα με την ΕΣΕΕ στους παραπάνω 13 λόγους θα πρέπει να προστεθούν επιπλέον τρεις:
Πρώτον, το ανεπιτυχές πείραμα της εσωτερικής υποτίμησης που έχει προκαλέσει ανισορροπία και αναντιστοιχία στο τρίπτυχο: εισόδημα, φόροι και τιμές.
Δεύτερον, οι διαρκώς αυξανόμενες τάσεις των κερδοσκοπικών κεφαλαίων hedge funds να χειραγωγήσουν τις χρηματιστηριακές αγορές τροφίμων και ενέργειας, απειλούν το 2013 με νέες αυξήσεις τιμών διαφόρων αγροτικών προϊόντων, κυρίως σιτηρών και κρέατος και βεβαίως του πετρελαίου.
Τρίτον, σε περίπτωση λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων 52 Κυριακές τον χρόνο θα προκύψει μια αύξηση 12% μηνιαίως στα λειτουργικά έξοδα και αντίστοιχη αύξηση τουλάχιστον 3% στις τιμές όλων των καταναλωτικών αγαθών.

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013


Μη μου πείτε ότι δε σκεφτήκατε κάποιους δικούς μας;
oreos-1
ΛΙΣΣΑΒΟΝΑ
Οι επιθέσεις του Αρτούρ Μπατίστα ντα Σίλβα  στις περικοπές λόγω λιτότητας της Πορτογαλίας έκαναν πέρυσι τον 61χρονο κορυφαία αυθεντία στα οικονομικά.
Οι ιδιότητές του άλλωστε, πρώην σύμβουλος του προέδρου, πρώην σύμβουλος της Παγκόσμιας Τράπεζας,  χρηματοπιστωτικός ερευνητής για τον ΟΗΕ, καθηγητής σε Πανεπιστήμιο των Ηνωμένων Πολιτειών,
δεν επιτρέπουν σοβαρή αμφισβήτηση.
Το θέμα όμως, όπως αποδείχθηκε, είναι ότι ο ντα Σίλβα δεν έχει καμία από τις παραπάνω ιδιότητες.
Μάλιστα, πριν προβεί σε όλα αυτά τα σπουδαία, είχε καταδικαστεί για πλαστογραφία, καθώς και σε άλλες περιπτώσεις κατείχε ψευδή  διαπιστευτήρια.
Στην προκειμένη περίπτωση ελέγχεται για ποινικές κατηγορίες που αφορούν στην εξαπάτηση των Πορτογάλων πολιτών.
Η ανάδειξη του ντα Σίλβα στον πιο περιζήτητο άτομο για οικονομικές αναλύσεις και συνεντεύξεις στον πορτογαλικό Τύπο έγινε όταν, τον περασμένο Απρίλιο, εμφανίστηκε στο μεγαλύτερο φιλανθρωπικό ινστιτούτο της Λισσαβόνας, την Ακαντεμία ντε Μπακαλιάου, με ένα πλήθος επιχειρηματικές κάρτες -ψευδείς όπως αποδείχτηκε- και μια διατριβή με τον εντυπωσιακό τίτλο «Ανάπτυξη, ανισότητα και Φτώχεια. Κοιτάζοντας πέρα από τους μέσους όρους», εργασία που όπως αποδείχτηκε, ήταν κλεμμένη από έναν υπάλληλο της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Εκείνη την εποχή ο ντα Σίλβα υποστήριζε ότι είναι καθηγητής Κοινωνικής Οικονομίας στο Κολέγιο Μίλτον, ιδιωτικό πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, το οποίο έκλεισε το 1982 και επιπλέον ότι μετείχε σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα του ΟΗΕ  σχετικά με τα αποτελέσματα  της ύφεσης στις χώρες της νότιας Ευρώπης.
Κάποιες φορές προσπάθησε μάλιστα να περάσει ως πρώην σύμβουλος του προέδρου της Πορτογαλίας Ζουάιο Σαμπάϊο και της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Εφοδιασμένος με ένα εντυπωσιακό βιογραφικό, οι μετέπειτα επικρίσεις του ντα Σίλβα στις κυβερνητικές πολιτικές της Πορτογαλίας και τα βαριά της μέτρα λιτότητας, καθώς και οι προειδοποιήσεις ότι ο ΟΗΕ σκόπευε να αναλάβει δράση εναντίον της χώρας, άγγιξαν βαθιά τον οικονομικά επιβαρυμένο πορτογαλικό λαό.
Οι συνεντεύξεις του σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, αλλά και οι συναντήσεις τους με σωματεία προκάλεσαν τεράστια αίθηση.
Το ίδιο όμως συνέβη και στους πληθυσμούς των φυλακών της χώρας, καθώς οι πρώην συγκρατούμενοί του έμειναν έκπληκτοι όταν αναγνώρισαν τον παλιό τους συγκρατούμενο.
Ένας παλιός του συμμαθητής, δικηγόρος, ο οποίος είχε επισκεφτεί τη φυλακή όπου κρατούνταν,  ήταν εκείνος που αποκάλυψε τελικά την απάτη.
Ο ντα Σίλβα, αφότου κατηγόρησε τα ΜΜΕ για «κυνήγι μαγισσών» σε βάρος του, εξαφανίστηκε από τη δημόσια ζωή, ενώ ερευνώνται κατηγορίες σε βάρος του για απάτη.

Touareg
Του Μιχάλη Μιχελή
«Εμείς είμαστε ταξιδευτές κι όχι τουρίστες». Με αυτά τα σημαδιακά λόγια του  Πωλ Μπόουλς, αρχίζει η περιπλάνηση των πρωταγωνιστών, στην απέραντη έρημο, σ’ εκείνο το αλησμόνητο «Τσάι στη Σαχάρα».
Από την εποχή των παθιασμένων εξερευνητών στις χώρες του άγνωστου τούτου κόσμου, μέχρι τις μέρες των τρελοπαρμένων οδηγών της ριψοκίνδυνης περιπέτειας του Παρίσι-Ντακάρ, αυτή η αμμώδης περιοχή της μυστηριακής  έλξης, έγινε ο χώρος των δοκιμασιών σε κάθε ανήσυχο πνεύμα, που αναζητούσε εκεί, τα όρια των αντοχών του.
Εκστρατευτικά σώματα, έμποροι, ιεραπόστολοι, αρχαιολόγοι και Βερβερίνοι, έπλασαν συγκλονιστικές  ιστορίες, που η βία των ανθρώπων, ο σκληροτράχηλος χαρακτήρας τους, η δυσκολία της επιβίωσης, έφτιαξαν μέσα στην ανεμοδαρμενές θίνες, το θρύλο, «των μπλε ανθρώπων». Δηλαδή εκείνου του αγέρωχου πολεμιστή Τουαρέγκ, που ντυμένος στην «αλάσο» (λουλακί-μπλε) φορεσιά (από το τουρμπάνι της κεφαλής, μέχρι την κελεμπία), αγέρωχος καμηλιέρης για αιώνες, είναι η ψυχή κι ο αφέντη της ερήμου. Κανείς δεν την ξέρει καλύτερα απ’ αυτόν τη Σαχάρα. Μόνο ο Αλλάχ και το δασκαλεμένο ένστικτο εξουσιάζουν και προσανατολίζονται σε τούτα τ’ απέραντα τοπία, που αλλάζουν όψεις μέρα με την μέρα, από τους ανεμοστρόβιλους και τις ανεμοθύελλες. Κι αλλοίμονο αν χαθείς, αν πιστέψεις, ότι μπορεί να σε σώσει η αλαζονεία σου.  
Timbuktu
Κάποτε οι Τουαρέγκ, ήταν οι έμποροι του αλατιού. Τον «άσπρο χρυσό», που ήταν χρήσιμος, για την συντήρηση των τροφίμων τους, τον κουβαλούσαν βδομάδες από τις οάσεις της Σαχάρα, για να συντηρήσουν τα τρόφιμα τους. Τούτο το αγαθό, έφερε το αλισβερίσι με τον ισλαμικό πολιτισμό, με το εμπόριο του Μαγκρέμπ και με το κτίσιμο του απαράμιλλου Τιμπουκτού. Την κορωνίδα της Σαχάρας. Εκεί που η λάσπη έγινε τέχνη, δημιουργώντας εκπληκτικής ομορφιάς οικοδομικές κατασκευές. Εκεί που ο μυστικισμός, πέρα από λατρευτική συνήθεια, έγινε νόμος απαράβατος, ενός ιδιόρρυθμου κλειστού ιεραρχικού τρόπου ζωής.
Με την πάροδο του χρόνου, οι Τουαρέγκ κοινωνικοποιήθηκαν. Έγιναν οι καμηλιέρηδες των τουριστών, που πήγαιναν στην καρδιά της Σαχάρας να θαυμάσουν τα παράξενα τοπία, να ζήσουν από κοντά την πρόκληση του διαφορετικού, ν’ ακούσουν τους μαγευτικούς ήχους και τις φωνές, στο “φεστιβάλ της ερήμου”.
Στα χρόνια που διάβηκαν, κάποιοι Τουαρέγκ πέρασαν και σ’ άλλα επίπεδα απασχόλησης. Έγιναν έμποροι όπλων, έμμισθοι πολεμιστές, αλλά και διακινητές ναρκωτικών. Όμως εκεί που είδαν μπόλικο «ψωμί», είναι στις νέες μπίζνες, που έχουν σχέσεις με τις εξορύξεις του ουρανίου.
uranium_niger
Κι απ’ εκεί, από τούτη την κιτρινωπή πέτρα, αρχίζουν οι σύγχρονες περιπέτειες των Τουαρέγκ με τις πολυεθνικές, που πήγαν στη Σαχάρα έσκαψαν και βρήκαν κρυμμένο στην έρημο, το «τζίνι» του πλουτισμού τους. Δηλαδή το υλικό με τις «μαγικές» δυνατότητες, που παράγει την πυρηνική δύναμη, που φτιάχνει το φόβο και τον τρόμο του ντουνιά, αλλά εκτός τούτων, γίνεται και μέσον ενεργειακής αφθονίας, για να λύσει  με την τεχνολογία τις πληθωρικές ηλεκτρικές ανάγκες της κοινωνίας.
Tuareg_area
Η Γαλλία έχει απόλυτη εξάρτηση από το ουράνιο του Νίγηρα, που βρίσκεται σε μια εκτεταμένη έκταση, από την περιοχή του Ιμουράρεν (Νίγηρα), μέχρι τις ενδότερες περιοχές του βόρειου Μάλι, στο Ανεφίς (εκεί που είναι σήμερα η επίμαχη περιοχή της πολεμικής αντιπαράθεσης). Όλη αυτή λοιπόν η ζώνη της Σαχάρας, είναι μια από τις πλουσιότερες σε κοιτάσματα ουρανίου περιοχές στον κόσμο!
Η σημερινή ιστορία, δεν βγήκε από το πουθενά. Έχει πλούσιο παρελθόν, από γεγονότα και σφαγές. Στη δεκαετία του ’80 ο Νίγηρας και το Μαλί, είχαν πληγεί από επισιτική κρίση. Τους υποσχέθηκαν λοιπόν οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί βοήθεια. Τότε λοιπόν, έβαλε πάλι το χεράκι του, το ΔΝΤ. Παρέχοντας δάνεια στο Μαλί, για ν’ αντιμετωπίσει τη φτώχεια, ζήτησε την περικοπή των δαπανών, που δίνονταν για κοινωνική στήριξη. Έτσι η βοήθεια στο μεγάλο κύμα των λιμοκτονούντων (κυρίως του άνυδρου βορρά), σταμάτησε. Οι Τουαρέγκ θεώρησαν ότι  εξελίχθηκε άλλη μια κοροϊδία εις βάρος τους. ( Όπως τότε, στις αρχές του ’60, που τους εξαπάτησαν με υποσχέσεις, για να μην κάνουν δικό τους κράτος).
Το μήνυμα της διαχρονικής κοροϊδίας εις βάρος τους, έπιασε τόπο. Οι Τουαρέγκ οργανώθηκαν κι έγιναν μια γροθιά υπολογίσιμης δύναμης, ξεπερνώντας τα συνοριακά εμπόδια, που τους είχαν θέσει οι αποικιοκράτες. Από το Μαλί, μέχρι το Νίγηρα και την Λιβύη, μπήκε το σύνθημα της δικιάς τους χώρας.
Τους έπαιρναν το ουράνιο και τους πέταγαν ψίχουλα. Έτσι η αγανάκτηση βγήκε ως εξέγερση στη δεκαετία του ’90. Για πέντε χρόνια οι Τουαρέγκ, έζησαν τη δική τους επανάσταση, με τη βοήθεια του Καντάφι. Τελικά το 1995 ηρέμησαν προσωρινά τα πράγματα, με τη βοήθεια των μετριοπαθών αυτόχθονων. Τους υποσχέθηκαν συμμετοχή στις κυβερνήσεις του Μαλί και του Νίγηρα.  Μάλιστα, ως ένδειξη σεβασμού στις συγκεκριμένες αποφάσεις, στο Τιμπουκτού, έκαψαν οι Τουαρέγκ τα όπλα. Μα φυσικά όχι όλα. Διότι δεν άργησαν να καταλάβουν την απάτη, που τους είχαν στήσει. Μερικοί δικοί τους συμβιβάστηκαν με τις προσφορές και οι υπόλοιποι πήγαν στο «καλάθι των αχρήστων», αναμένοντας βοήθεια, που δεν έρχονταν ποτέ.
Έτσι άρχισε ένας νέος αυξομειούμενος κύκλος ταραχών το 2007, για να φτάσουμε στο πρόσφατο παρελθόν.
Το Σεπτέμβριο του 2010 απήχθησαν πέντε εργαζόμενοι της εταιρείας εξόρυξης του ουρανίου στο Νίγηρα και μεταφέρθηκαν στο Μαλί. Οι απαγωγείς τους (Τουαρέγκ), ζήτησαν λύτρα και αναγνώριση των δικαιωμάτων τους, να έχουν ποσοστά από τις εξορύξεις του ουρανίου. Φυσικά η απάντηση ήταν όχι. Το 2011,  απήχθηκαν στην πρωτεύουσα του Νίγηρα (Νιαμέι), δύο Γάλλοι και μεταφέρθηκαν πάλι στο βόρειο Μαλί. Και πάλι η απάντηση ήταν αρνητική στα αιτήματα. Μάλιστα γίνεται μια επέμβαση κομάντος να ελευθερωθούν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν οι αιχμάλωτοι. Η κυβέρνηση του Νίγηρα κατάλαβε, ότι πλέον έχει δυσκολέψει το ευνοϊκό γι αυτήν κλίμα (που είχε επιτύχει με τη συμπαράσταση της γαλλικής κυβέρνησης), τρώγοντας η νομενκλατούρα τα χρήματα της συμφωνίας για το ουράνιο.
Επανειλημμένως η ΜΚΟ («Παρατηρητής των πυρηνικών»), κατήγγειλε τις συστηματικές λοβιτούρες που έχει κάνει η πυρηνική εταιρεία της «Αreva», με την κυβέρνηση του Νίγηρα, για να εξασφαλίσει τα πλεονεκτήματα των κοιτασμάτων ουρανίου, χωρίς να έχει τη διάθεση να δώσει τα πραγματικά οφειλόμενα ποσά, στο εν λόγω κράτος της Σαχάρας. Η «Areva», όπως σημειώνεται ειρωνικά,  προτιμάει την «ανθρωπιστική βοήθεια» στους φτωχούς του Νίγηρα, για να βοηθήσει τον υποανάπτυκτο λαό να ζήσει καλύτερα.
Τον περασμένο χρόνο, πραξικόπημα ανέτρεψε τον διεφθαρμένο πρόεδρο του Μαλί. Το νέο στρατιωτικό καθεστώς, δεν άργησε να έρθει σε ρήξη με τους Τουαρέγκ, εξ αιτίας της διαφθοράς που συνέχισε να υπάρχει στο κράτος. Μετά από αλλεπάλληλες αλλαγές στην ηγεσία του Μαλί, που όλες καθοδηγούνταν από τον καραβανά Αμαντού Σανόγκο, το πράγμα προχώρησε μέχρι το χωρισμό του κράτους στα δύο. Στα βόρεια αχανή εδάφη, η κρατική βοήθεια ήταν ανύπαρκτη, ενώ οι όποιες επιδοτήσεις πήγαιναν σε φιλοκυβερνητικούς διοικητικούς υπαλλήλους. Ο στρατός του Μαλί που είναι κακοσυντηρημένος, ουσιαστικά σιτίζεται (στην εμπόλεμη περιοχή), από τα πλιάτσικα που έκανε στις περιουσίες των Βερβερίνων και ιδιαίτερα στους Ικελάν (στους φτωχούς κι ανυπεράσπιστους Τουαρέγκ). Στην επίμαχη λοιπόν περιοχή που αποσχίσθηκε μετά την εξέγερση (μια έκταση όσο η Γαλλία),  έγινε μια οξύτατη αντιπαράθεση των συντηρητικών Τουαρέγκ (και άλλων ντόπιων κατοίκων), με εξτρεμιστές σαλαφιστές. Τελικά νίκησαν οι φονταμενταλιστές στην εμφύλια διαμάχη.
Επέβαλαν τη σαρία, απαγόρευσαν την κοσμική μουσική, απομόνωσαν ή εξόντωσαν τους διαφωνούντες και άρχισαν να καταστρέφουν πολιτιστικά κειμήλια, που θεωρήθηκαν προσβολή για τις θρησκευτικές τους αντιλήψεις. (Μεταξύ αυτών, ήταν κι ένα σημαντικό μνημείο, του 15ου αιώνα). Σημειωτέον μεταξύ άλλων, κατέστρεψαν το μνημείο (όχι τον τάφο), στο Gouma-Rarous, των πέντε Γάλλων, που σκοτώθηκαν με ελικόπτερο στην περιοχή το 1986, συμμετέχοντες ως προσωπικό υποστήριξης στο ράλι Παρίσι- Ντακάρ. (Μεταξύ των νεκρών εκείνων, ήταν κι ο οργανωτής και η ψυχή του εν λόγω αγώνα, ο Τιερί Σαμπίν).
Εκείνο που αξίζει ν’ αναφερθεί, είναι ότι οι φανατισμένοι ισλαμιστές, που τώρα πρωταγωνιστούν, είναι εκπαιδευμένοι από τους Αμερικανούς, που ήθελαν να δημιουργήσουν στη Σαχάρα του Μαλί, ένα στρατιωτικό ανάχωμα, στην επέκταση της αλγερινής επανάστασης προς νότο και παράλληλα, ήθελαν με κέντρο το βόρειο Μαλί, να μην επιτρέψουν τη διείσδυση των ιδεών «Καντάφι» στην Υποσαχάρεια ζώνη. Φυσικά τον περισσότερο εξοπλισμό οι εξεγερμένοι Τουαρέγκ, τον έχουν προμηθευτεί από τη Λιβύη, όταν πήγαν εκεί και πολέμησαν ως έμμισθοι υποστηριχτές του Καντάφι.
Οι Γάλλοι λοιπόν, μπήκαν στον πόλεμο με τους αντάρτες, έχοντας ως πρόσχημα ότι κινδυνεύει η ακεραιότητα (η ενότητα) του Μαλί, αλλά και για λόγους υπερπροστασίας ως προς τους γειτονικούς λαούς (ECOWAS), ώστε να μην «μολυνθούν» από τον ταλιμπανισμό.  Παράλληλα προπαγανδίζουν, ότι οι γαλλόφωνοι τρομοκράτες σαλαφιστές, έχουν άμεση σχέση με συμπατριώτες τους στη Γαλλία κι άρα μπορεί να μπολιάσουν με τις ιδέες τους, τους ομόθρησκους τους στην Ευρώπη. Έτσι για προληπτικούς λόγους, επιζητούν οι Γάλλοι,  με τη στρατιωτική παρουσία τους (κι επέμβαση), να προστατευθεί η ζωή των Ευρωπαίων. ( Γι αυτό θέλουν την ένθερμη συμπαράσταση της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ).
Φυσικά η επιχείρηση «Σερβάλ» (το αιλουροειδές της Σαχάρας) στο Μαλί, δεν αναφέρει τίποτε για την ουσία του θέματος. Δηλαδή την κατοχή των περιοχών εκείνων, που είναι τ’ αποθέματα ουρανίου και μερικά κοιτάσματα χρυσού κι ίσως και πετρελαίου, παρά τις όχθες του Νίγηρα ποταμού.
Επίσης δεν λέγονται και μερικά ακόμη αξιοσημείωτα: Δηλαδή, ότι η σημερινή ισλαμική «δημοκρατική» εξουσία της Λιβύης, έχει στους κόλπους της επίσης τους ταλιμπάν που συνδέονται άμεσα με τους φονταμενταλιστές του Μαλί. Συγκεκριμένα η Αλ Κάιντα του Μακρέμπ (ΑQIM),  που εξουσιάζει τώρα στο βόρειο Μαλί, είναι η αδελφή οργάνωση της λιβυκής (LIFG), που πολέμησε με τους νατοϊκούς στην εξόντωση του Καντάφι. (Τώρα οι δυό οργανώσεις, έχουν επικεφαλής, τον Abdul Hakim Belhaj. Ο συγκεκριμένος ισλαμιστής επαναστάτης, αφού πέρασε από τους Μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν, πήγε στη Λιβύη και προσπάθησε τρεις φορές ν’ ανατρέψει τον πρώην Λίβυο ηγέτη. Τελικά πρόλαβε και το έσκασε πριν τον συλλάβουν, μεταβαίνοντας στο Αφγανιστάν, όπου κι εισχώρησε στους Ταλιμπάν. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου καταζητείτο από τη CIA και τελικά συλλαμβάνεται στην Κουάλα Λουμπούρ. Κατηγορείται ως υπεύθυνος των τρομοκρατικών ενεργειών στο σιδηρόδρομο της Μαδρίτης (2004). Η CIA, όμως τον παραδίδει στον Καντάφι, που τον αναζητεί. Με την λιβυκή εξέγερση δραπετεύει από τις φυλακές κι είναι αυτός που ως μαχητής της Τρίπολης, παρέδωσε την πόλη στην κυβέρνηση των επαναστατών και στις συμμαχικές τους νατοϊκές δυνάμεις. Σήμερα είναι στη Λιβύη, ο άτυπος επικεφαλής του Εθνικού Κόμματος (Alwattan Party).
Το άλλο παράδοξο της ιστορίας των ταλιμπάν είναι, ότι οι ισλαμικές μονάδες, που πολεμούν τον Άσσαντ στη Συρία, πήραν ενίσχυση 20 λιβυκά τανκς (ρωσικής κατασκευής Τ-62), μέσω της συνδρομής του Belhaj, για να ενισχύσουν τη δύναμη του πυρός τους.
Και τώρα στο δια ταύτα. Τι γίνεται με τους Γάλλους στη Σαχάρα;
Οι στρατιωτικοί φοβούνται, ότι ο Ολλάντ έχει παρασυρθεί από τις στρατηγικές  ανάγκες  της χώρας του, για να ελέγξει (σ’ ένα ατέλειωτο πόλεμο, που δεν θα έχει τέλος), τον ορυκτό πλούτο της Σαχάρας. Καθοδηγείται από τις πιέσεις της «Areva» για το ουράνιο. Οι Γάλλοι πρέπει να θυμούνται, ότι ποτέ δεν βγήκαν νικητές στη Σαχάρα. Μόνο με δόλο επικράτησαν, αλλά και χάρη στην ανοχή των συντηρητικών Τουαρέγκ, που μάλλον τώρα έχουν απομείνει λίγοι, καθ’ ότι η πλειονότητα των κατοίκων βλέπουν, να δίνονται εκατομ. δολάρια στις τοπικές κυβερνήσεις κι όχι στους δικαιούχους αυτόχθονες πληθυσμούς. Άρα σημαίνει, ότι πέρα από σφαίρες και βόμβες, πρέπει εκεί να ρίξουν πολύ χρήμα στην περιοχή, που όμως τώρα (με την οικονομική κρίση), δεν το διαθέτουν σ’ επάρκεια.
Ας σημειωθεί ότι οι βομβαρδισμοί των Γάλλων σε κατοικημένες περιοχές του βόρειου Μαλί, που κατέχουν οι ταλιμπάν (και κρατούν έτσι ομήρους τους κατοίκους των πόλεων), ουσιαστικά οξύνει το αντί-γαλλικό και αντί-ευρωπαϊκό μένος, με αποτέλεσμα, πράγματι να κινδυνεύουν σοβαρά με τρομοκρατικά κτυπήματα χώρες, που συμμετέχουν επιχειρησιακά στη συγκεκριμένη γαλλική επίθεση, εναντίον των Τουαρέγκ.
Αυτά ως πρώτη γεύση. Γιατί η ιστορία που άνοιξε τώρα, θα έχει ενδιαφέρουσα συνέχεια.
«Εμείς είμαστε μαχητές της ερήμου κι όχι τουρίστες στρατιώτες. Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι Γάλλοι»!
Μ’ αυτά τα ενδεικτικά λόγια, καλωσόρισε ο Iyad Ag Ghali, ηγέτης των ανταρτών του Αnsar Dine (της ορθής πίστης), την άφιξη της «Λεγεώνας των Ξένων» , μετά από 60 χρόνια απουσίας, από τη Σαχάρα. Το «Αφγανιστάν» της Σαχάρας, άνοιξε τα κιτάπια του, για να μην ξεχνάμε, ότι η παγκοσμιοποιημένη τρομοκρατία, δεν έχει λόγο να μην πετά από τόπο σε τόπο, εκεί που βρίσκει πρόσφορο, «αγανακτισμένο έδαφος» και πρόθημα αυτιά, ν’ ακούσουν την ιαχή του πολέμου. Η Γαλλία, επειδή λοιπόν φοβάται ότι θα την πατήσει, βάζει (κοντόφθαλμα), τους νομιμόφρονες στρατούς της Σαχάρας (Μάλι, Νίγηρα Τσαδ) να τα βάλουν με τους απτόητους Τουαρέγκ. Όμως για μια ακόμη φορά ξεχνά την ιστορία και παραβλέπει την πραγματικότητα. Ότι χωρίς χρήματα, πόλεμος δεν γίνεται. Οι ηρωϊσμοί τελείωσαν αξιότιμοι αποικιοκράτες.
Εκεί στα ορεινά λιβάδια της κεντρικής Ασίας, η παραισθησιογόνος παπαρούνα, «τάϊσε» τους πολεμόχαρους (ένθεν κι εκείθεν), για δεκαετίες σ’ ένα πόλεμο χωρίς τελειωμό, γιατί τα κέρδη είναι πολλά. Η τρομοκρατία μόνο με θρησκευτικά λόγια δεν ζει. Θέλει οικονομικό κίνητρο, για να πολεμά και να εξοπλίζεται. Τα ίδια λοιπόν κι απαράλλακτα του Αφγανιστάν, συναντούμε τώρα στην υπόθεση της Σαχάρας.
Στην αμμοσκέπαστη χώρα των Τουαρέγκ, το ουράνιο βγαίνει με κόπο και δυστυχία. Με τις  αρρώστιες και  τις συμφορές των ντόπιων,  οι Γάλλοι καταναλωτές, ανάβουν τα φωτιστικά στην χώρα τους,  λούζουν με φώς την πρωτεύουσά τους, και μιλούν αλαζονικά (όπως ο Κον Μπεντίτ), «για τη δημοκρατική Ευρώπη, που έχει χρέος να επέμβει, στο σκοταδισμό που την απειλεί τον πολιτισμό μας». Αλήθεια υπάρχει τεχνολογικός πολιτισμός, χωρίς οδύνη; Αυτή τη συμφορά των τριτοκοσμικών, ποιος καλοβολεμένος την αναλογίζεται;
«Δεν υπάρχουν ιδέες. Υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες», γράφει ο Καζαντζάκης. «Κι αυτές οι ιδέες, περνούν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλεί». Άρα η «απειλούμενη δημοκρατία» σου κύριε Ντάνι, δεν είναι καλύτερη, από την παραπληροφόρηση που επιχειρείς.
Απ’ την άλλη, ο  σκοταδισμός των ισλαμιστών, δεν είναι άμυνα και αντίσταση, αλλά εξαπάτηση ενός κόσμου, που  με πάθος πιστεύει στα θρησκευτικά ψέματα, προσδοκώντας τη λύτρωση του, σ’ ένα «θολό» αύριο.
Και οι μεν (πολεμοχαρείς Ευρωπαίοι) και οι δε ( φονταμεταλιστές του Ισλάμ), επιζητούν το συστηματικό υπνωτισμό του ακροατηρίου τους.  Κι όμως. Ούτε ο Αλλάχ, μα ούτε και ο Μαμωνάς, θα σταματήσουν την τρέλα των όπλων να κυβερνά. Και φυσικά μέσα σε τούτη τη σχιζοφρενή εποχή, ο εφησυχασμός του «δημοκρατικού» κομφορμισμού, δίνει χώρο στα χορτασμένα αφεντικά  (Μουσουλμάνους και Χριστιανούς), να ζουν πλουσιοπάροχα, συγκινούμενοι δήθεν, από το παιδικό κλάμα της πείνας που βιώνουν, τ’ αθώα πλάσματα.
Κι αυτό το τελευταίο, το αφιερώνω στην Κριστίν Λαγκάρντ, που σκέφτεται τα παιδιά του Νίγηρα κι αγανακτεί που δεν έχουν την φροντίδα των καλοταϊσμένων Ελληνόπουλων.
Μιχάλης Μιχελής

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Ιαν 222013
 
ΟροςGrinnell –  Εθνικό Πάρκο Glacier , Montana
Κι όμως οι παρακάτω φωτογραφίες δεν είναι ψηφιακά επεξεργασμένες. Τα παρακάτω μέρη πράγματι υπάρχουν στον πλανήτη μας.
χωράφια με τουλίπες – Lisse, Ολανδία
χωράφια με τουλίπες – Lisse, Ολανδία
Salar de Uyuni, Βολιβία
Salar de Uyuni, Βολιβία
Το κύμα – Aριζόνα
Το κύμα – Aριζόνα
Grand Prismatic Spring – εθνικό πάρκο Yellowstone , Ουαιόμινγκ
Grand Prismatic Spring – εθνικό πάρκο Yellowstone , Ουαιόμινγκ
Σπήλαιο Hang Son Doong –  Βιετνάμ
Σπήλαιο Hang Son Doong – Βιετνάμ
ΣΉΡΑΓΓΑ ΤΗΣ ΑΓΆΠΗΣ - KLEVEN, ΟΥΚΡΑΝΊΑ
ΣΉΡΑΓΓΑ ΤΗΣ ΑΓΆΠΗΣ – KLEVEN, ΟΥΚΡΑΝΊΑ
ΤΟ ΠΈΤΡΙΝΟ ΔΆΣΟΣ, ΜΑΔΑΓΑΣΚΆΡΗ
ΤΟ ΠΈΤΡΙΝΟ ΔΆΣΟΣ, ΜΑΔΑΓΑΣΚΆΡΗ
Roraima, Βενεζουέλα
Roraima, Βενεζουέλα
Mare Island Naval Shipyard – Vallejo, Καλιφόρνια
Mare Island Naval Shipyard – Vallejo, Καλιφόρνια
ΟροςGrinnell –  Εθνικό Πάρκο Glacier , Montana
ΟροςGrinnell – Εθνικό Πάρκο Glacier , Montana
Μετρό - Στοκχόλμη - Σουηδία
Μετρό – Στοκχόλμη – Σουηδία
Naica Mine – Chihuahua - Μεξικό
Naica Mine – Chihuahua – Μεξικό
Moravia, Τσεχία
Moravia, Τσεχία
Door to Hell – Derweze, Τουρκμενισταν
Door to Hell – Derweze, Τουρκμενισταν
Gullfoss – Ισλανδια
Gullfoss – Ισλανδια
Berry Head Arch – Newfoundland - Καναδάς
Berry Head Arch – Newfoundland – Καναδάς
ΛΊΜΝΗ RETBA - ΣΕΝΕΓΆΛΗ
ΛΊΜΝΗ RETBA – ΣΕΝΕΓΆΛΗ
Crystal Cave – Skaftafell, Ισλανδία
Crystal Cave – Skaftafell, Ισλανδία
SOCOTRA, ΥΕΜΈΝΗ
SOCOTRA, ΥΕΜΈΝΗ
ΙΣΛΑΝΔΊΑ
ΙΣΛΑΝΔΊΑ
Namibia
Namibia
ZHANGYE, ΚΊΝΑ
Danxia, ΚΊΝΑ
Η RICHAT ΔΟΜΉ - ΜΑΥΡΙΤΑΝΊΑ
Η RICHAT ΔΟΜΉ – ΜΑΥΡΙΤΑΝΊΑ
CHAND BAORI - ABHANERI, ΙΝΔΊΑ
CHAND BAORI – ABHANERI, ΙΝΔΊΑ