Ασφυκτιώντας στην Κίνα
Η υπερδύναμη που δηλητηριάζει τον κόσμο
Οι κίνδυνοι από την υποβάθμιση του περιβάλλοντος της Κίνας υπερβαίνουν κατά πολύ τα σύνορα της χώρας, καθώς η ρύπανση απειλεί την παγκόσμια υγεία, περισσότερο από ποτέ. Οι Κινέζοι ηγέτες υποστήριζαν ότι η χώρα τους έχει το δικαίωμα να ρυπαίνει, επιχειρηματολογώντας ότι ως αναπτυσσόμενη χώρα, δεν μπορεί να θυσιάσει την οικονομική ανάπτυξη προς όφελος του περιβάλλοντος. Στην πραγματικότητα, όμως, η Κίνα κρατά όμηρο τον υπόλοιπο κόσμο - και υπονομεύει την δική της ευημερία.
Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, μόνο το 1% από τα 560 εκατομμύρια κατοίκων των αστικών κέντρων της Κίνας αναπνέουν αέρα που θεωρείται ασφαλής σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Τα επίπεδα «PM2.5s» στο Πεκίνο – δηλαδή των σωματιδίων που είναι πιο μικρά από 2,5 μικρόμετρα σε διάμετρο και μπορούν να διαπεράσουν τις περιοχές ανταλλαγής αερίων στους πνεύμονες - είναι τα χειρότερα στον κόσμο. Τον Μάρτιο του 2012 ο μέσος όρος μέτρησης στο Πεκίνο ανήλθε σε 469 μικρογραμμάρια τέτοιων σωματιδίων ανά κυβικό μέτρο, το οποίο συγκρίνεται με τον υψηλότερο μέσο όρο το 2012 στο Λος Άντζελες με 43 μικρογραμμάρια ανά κυβικό μέτρο.
Η ατμοσφαιρική ρύπανση συνέβαλε σε 1,2 εκατομμύρια πρόωρους θανάτους στην Κίνα το 2010, σύμφωνα με την Μελέτη της Παγκόσμιας Επιβάρυνσης λόγω Ασθενειών. Ο αδιάκοπος ρυθμός κατασκευής νέων μονάδων ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Στην πρόσφατη μονογραφία του, «Η αλλαγή του κλίματος: Το πρόβλημα του της Κίνας», ο περιβαλλοντικός μελετητής Michael Vandenbergh γράφει: «Κατά μέσο όρο, μία νέα μονάδα ηλεκτροπαραγωγής που λειτουργεί με άνθρακα, αρκετά μεγάλη για να εξυπηρετήσει μια πόλη του μεγέθους του Ντάλας ανοίγει στην Κίνα κάθε 7 - 10 ημέρες». Η έλλειψη ευρείας υποδομής καθαρισμού άνθρακα και φίλτρων στις κινεζικές βιομηχανικές εγκαταστάσεις επιδεινώνει το πρόβλημα.
Οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από τα αυτοκίνητα στην Κίνα, επίσης αυξάνονται ραγδαία, αντικαθιστώντας τις μονάδες ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα ως την κύρια πηγή της ρύπανσης στις μεγάλες πόλεις της Κίνας. Η Deutsche Bank εκτιμά ότι ο αριθμός των επιβατικών αυτοκινήτων στην Κίνα θα φθάσει τα 400 εκατομμύρια μέχρι το 2030, από τα 90 εκατομμύρια που είναι σήμερα. Και τα επίπεδα θείου που παράγονται από πετρελαιοκίνητα φορτηγά στην Κίνα είναι τουλάχιστον 23 φορές χειρότερα από εκείνα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η όξινη βροχή, η οποία προκαλείται από τις εκπομπές αυτές, έχει καταστρέψει το 1/3 των ήδη περιορισμένων καλλιεργειών της Κίνας, πέρα από τα δάση και τις λεκάνες απορροής στην κορεατική χερσόνησο και στην Ιαπωνία. Η ρύπανση αυτή φτάνει ως τις Ηνωμένες Πολιτείες, μερικές φορές σε επίπεδα που απαγορεύονται από το νόμο Clean Water Act των ΗΠΑ. Το 2006, ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Ντέιβις ανακάλυψαν ότι σχεδόν όλα τα επιβλαβή σωματίδια πάνω από τη λίμνη Tahoe προέρχονταν από την Κίνα. Οι περιβαλλοντικοί εμπειρογνώμονες, Juli Kim και Jennifer Turner γράφουν στο δοκίμιό τους «Οι πιο απεχθείς εξαγωγές της Κίνας» ότι «από τη στιγμή που φτάνει τις ΗΠΑ, ο υδράργυρος μετατρέπεται σε ένα αντιδραστικό αέριο υλικό, που διαλύεται εύκολα στα υγρά κλίματα του Βορειοδυτικού Ειρηνικού». Τουλάχιστον 20% του υδραργύρου που εισέρχεται στον ποταμό Willamette στο Όρεγκον κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από την Κίνα. Η μαύρη αιθάλη του άνθρακα από την Κίνα απειλεί επίσης να μπλοκάρει το φως του ήλιου, να μειώσει τις αποδόσεις των καλλιεργειών, να θερμάνει την ατμόσφαιρα και να αποσταθεροποιήσει τον καιρό σε όλο τον Ειρηνικό.
Η κινεζική χρήση των πόρων γλυκού νερού απειλεί επίσης αυτούς που βρίσκονται πέρα από τα σύνορά της. Όπως φέρεται να είπε ο Μαρκ Τουέιν, σχετικά με την Καλιφόρνια στα τέλη του 19ου αιώνα, «Το ουίσκι είναι για πόση. Το νερό είναι για να μάχεται κανείς γι’ αυτό». Το αίσθημα αυτό ισχύει και στην σύγχρονη Ασία. Ανά κάτοικο της Ασίας η διαθεσιμότητα καθαρού νερού είναι λιγότερη από το μισό του παγκόσμιου μέσου όρου. Η Κίνα και η Ινδία, για παράδειγμα, φιλοξενούν το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά διαθέτουν το 10% του γλυκού νερού στον κόσμο. Η Κίνα είναι ρυπογόνα και καταστρέφει τους περιορισμένους της πόρους με ανησυχητικούς ρυθμούς. Η χώρα έχει φράξει κάθε μεγάλο ποταμό στο οροπέδιο του Θιβέτ, συμπεριλαμβανομένων του Μεκόνγκ, του Salween, του Βραχμαπούτρα, του Γιανγκτσέ, του κίτρινου ποταμού, του Ινδού ποταμού, του Sutlej, του Shweli και του Karnali και υπάρχουν μεγάλης κλίμακας σχέδια για φράγματα και σε άλλους ποταμούς. Από τα 50.000 μεγαλύτερα φράγματα στον κόσμο, περισσότερα από τα μισά βρίσκονται στην Κίνα. Ως εκ τούτου, η Κίνα ελέγχει πλέον την παροχή νερού των ποταμών σε 13 γειτονικές χώρες, αλλά μέχρι τώρα έχει αρνηθεί να υπογράψει τις σχετικές Συνθήκες ή να συνεργαστεί με άλλες χώρες σε θέματα νερού. Το Πεκίνο, επίσης, καταψήφισε την απόπειρα του ΟΗΕ να ρυθμίσει την κατανομή του νερού στην περιοχή. Ο πρώην υπουργός υδάτινων πόρων της Κίνας, Wang Shucheng, περιέγραψε την υδατική πολιτική της Κίνας ως «μάχη για κάθε σταγόνα νερού ή θάνατος». Αυτή η φιλοσοφία, σε συνδυασμό με την αμείωτη επιδίωξη της Κίνας για οικονομική ανάπτυξη, θα έχει βαθιές αποσταθεροποιητικές συνέπειες για την περιοχή, τόσο πολιτικά όσο και ως προς το περιβάλλον.
http://www.foreignaffairs.gr/articles/69261/thomas-n-thompson/asfyktiontas-stin-kina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου