Ο δεκάλογος του αυτονόητου

Σε Blog - Vassilis Viliardos, Blogs / Από ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ / Ιανουαρίου 27, 2016 /

Δεν είναι ηλίου φαεινότερο πως μόνο ένας ανισόρροπος θα δεχόταν να πληρώνει συνεχώς υψηλότερους φόρους, για διαρκώς μικρότερες παροχές; Να ξοδεύει τα χρήματα του σε εισφορές για συντάξεις που δεν πρόκειται να πάρει ποτέ;

.

Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς τα αυτονόητα; Πώς μία λύση που δεν είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμη, ούτε κοινωνικά αποδεκτή, δεν είναι λύση; Πως μπορεί μεν να κοροϊδεύει κανείς τους πολλούς, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, με χιλιάδες ψέματα και κενές υποσχέσεις, αλλά όχι τους πάντες για πάντα; Επιγραμματικά τα εξής:

(1) Δεν είναι αυτονόητο πως ένα δημόσιο χρέος που πλησιάζει στο 180% του ΑΕΠ και δεν χρηματοδοτείται με εσωτερικό δανεισμό, επειδή οι Πολίτες δεν εμπιστεύονται το κράτος τους, είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί; Πως πρέπει λοιπόν να υπάρξει ονομαστική διαγραφή τουλάχιστον του 50%, πριν ακόμη η χώρα πτωχεύσει, αδυνατώντας να πληρώσει οτιδήποτε; Πως για να επιτευχθεί η διαγραφή απαιτείται η συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων και όχι οι συνεχιζόμενες, διχαστικές, ανόητες «κοκορομαχίες» τους;

(2) Δεν είναι αυτονόητο πως η ελληνική οικονομία έχει βαλτώσει, ενώ δεν πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει κερδοφόρα, εάν δεν δρομολογηθούν οι σωστές μεταρρυθμίσεις; Για να γίνουν όμως αποδεκτές οι απαραίτητες αλλαγές και να εφαρμοσθούν από την κοινωνία, δεν πρέπει να υπάρχουν μελλοντικές προοπτικές; Με αυτό το ύψος του δημοσίου χρέους, πόσο μάλλον με την κατακόρυφη αύξηση του ιδιωτικού (πάνω από 200 δις € ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις), είναι δυνατόν να υπάρχει μέλλον;

(3) Δεν είναι αυτονόητο πως όσο δεν επενδύουν οι Έλληνες, δεν πρόκειται να επενδύσει κανένας ξένος; Χωρίς όμως επενδύσεις μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας; Από την άλλη πλευρά, ποιός θα επενδύσει σε μία υπό χρεοκοπία χώρα που κινδυνεύει να βγει από το ευρώ, με μία ζήτηση που συνεχώς μειώνεται, με καθημερινές πτωχεύσεις, καθώς επίσης με μία στενότητα ρευστότητας που διαρκώς επιδεινώνεται; Με τόσο υψηλή ανεργία λύνεται ποτέ το ασφαλιστικό;

(4) Δεν είναι αυτονόητο πως όσο μειώνεται το ΑΕΠ, τόσο περιορίζονται τα έσοδα του δημοσίου και τόσο περισσότερα μέτρα θα επιβάλλονται για να καλυφθεί η διαφορά; Πως δεν είναι οι δανειστές αυτοί που ζητούν συνεχώς καινούργια μέτρα, αλλά η οικονομική υποχώρηση, η ύφεση που δημιουργεί νέες ανάγκες; Πως τα μέτρα τροφοδοτούν το σπιράλ του θανάτου, έως εκείνη τη στιγμή που τα πάντα καταρρέουν; Ότι αυτό που θέλει η Ευρώπη σήμερα είναι να μας διώξει όσο πιο γρήγορα μπορεί, αφού έχουμε προσβληθεί από μία ανίατη ασθένεια, αλλά εμποδίζεται από τις ΗΠΑ;

(5) Δεν είναι αυτονόητο πως τα 2,5 εκ. εργαζομένων είναι αδύνατον ποτέ να χρηματοδοτήσουν τους 1,5 εκ. ανέργους, το 1 εκ. δημοσίων υπαλλήλων και τους 2,5 εκ. συνταξιούχους; Από που θα βρει το χρεοκοπημένο δημόσιο τα χρήματα για να καλύψει τη διαφορά, αφού τα ασφαλιστικά και λοιπά ταμεία είναι άδεια, τα έσοδα του συνεχώς υποχωρούν, ενώ δεν μπορεί να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές; Με ταξικές κλοπές; Με πολιτικές διώξεις;

(6) Δεν είναι αυτονόητο πως κανένας δεν υποχρέωσε το κυβερνών κόμμα να θέσει υποψηφιότητα στις εκλογές και να τις κερδίσει; Αφού όμως το ίδιο το αποφάσισε, πώς είναι δυνατόν να παραπονιέται ότι βρήκε δυσκολίες; Ειδικά κατά τη δεύτερη εκλογή του, όπου γνώριζε πολύ καλά τί θα αντιμετώπιζε; Εάν δεν μπορούσε να τα καταφέρει, τότε γιατί ανέτρεψε την προηγούμενη κυβέρνηση και γιατί διεκδίκησε ξανά την εξουσία;

(7)  Δεν είναι αυτονόητο πως όταν ξεπουλάει μία επιχείρηση ότι έχει και δεν έχει, δεν σώζεται αλλά απλά επιμηκύνει τον επιθανάτιο ρόγχο της; Που βλέπει κανείς τη διαφορά, όσον αφορά το κράτος και τις ιδιωτικοποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές; Πως είναι δυνατόν να ανέχεται ένας λαός τέτοια συμπεριφορά και τόσες ταπεινώσεις, ισχυριζόμενος ότι είναι υπερήφανος;

(8) Δεν είναι αυτονόητο πως μόνο ένας ψυχοπαθής θα δραστηριοποιόταν επιχειρηματικά ή επαγγελματικά σε μία χώρα που προσπαθεί να ληστέψει τους πάντες για να επιβιώσει, συντηρώντας παράλληλα το βρόγχο του πελατειακού κράτους, χωρίς καμία προοπτική; Πως μόνο ένας ανόητος θα εμπιστευόταν τις καταθέσεις του σε τράπεζες που σχεδιάζουν να τις κλέψουν για να διασωθούν; Η θα αγόραζε μετοχές τους, έχοντας την εμπειρία της μεγαλύτερης ληστείας όλων των εποχών από αυτές, με τις ευλογίες της κυβέρνησης;

(9) Δεν είναι αυτονόητο πως μόνο ένας ανισόρροπος θα δεχόταν να πληρώνει συνεχώς υψηλότερους φόρους, για διαρκώς μικρότερες παροχές; Να ξοδεύει τα χρήματα του σε  εισφορές για συντάξεις που δεν πρόκειται να πάρει ποτέ; Πως δεν είναι ένοχοι οι Έλληνες επειδή αυτοί ψηφίζουν τις κυβερνήσεις τους, αφού το πολιτικό σύστημα, έτσι όπως έχει δομηθεί μετά το 1980, δεν τους προσφέρει στην πραγματικότητα καμία επιλογή;

(10) Δεν είναι αυτονόητο πως κανένας αξιοπρεπής κοινωνικός φορέας δεν κάθεται να συζητήσει με μία κυβέρνηση που δεν κράτησε ποτέ το λόγο της; Ακόμη περισσότερο, με μία κυβέρνηση που ακόμη και να ήθελε, δεν θα μπορούσε να του προσφέρει κάτι, αφού δεν έχει ούτε τα χρήματα, ούτε την πρωτοβουλία των αποφάσεων, παραμένοντας άβουλο πιόνι των δανειστών;

Τέλος, δεν είναι αυτονόητο πως είμαστε αθεράπευτα εγκλωβισμένοι στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια,ενώ δεν έχουμε εκείνο το ικανό πολιτικό και τραπεζικό προσωπικό που θα μπορούσε να δρομολογήσει επιτυχώς ένα εθνικό νόμισμα; Πως δεν είναι αυτού καθεαυτού το νόμισμα το πρόβλημα της οικονομίας μας, αλλά όλα τα υπόλοιπα ΠΗΓΗ ;http://www.analyst.gr/2016/01/27/o-dekalogos-tou-avtonoitou/