Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2021

Τα ταξίδια που θέλουμε να κάνουμε το 2021

Αισιοδοξούμε και ονειρευόμαστε, πως η νέα χρονιά που ξεκίνησε μόλις, θα μας φέρει όλα τα ταξίδια που μας στέρησε το 2020.

Δημοσίευση | 4 Ιανουαρίου 2021

Στις πρώτες θέσεις της λίστας με τα πράγματα που μας έλειψαν περισσότερο το 2020, εκεί κάπου ανάμεσα στις αγκαλιές και τα μπαράκια, είναι αναμφίβολα τα ταξίδια. Γι’ αυτό θα ξεκινήσουμε τη νέα χρονιά με μια λίστα 21 ταξιδιών, κοντινών και μακρινών, που ονειρευόμαστε να κάνουμε το 2021. Και που σου ευχόμαστε να κάνεις κι εσύ.

Στην Πράγα, για να ξαναπερπατήσουμε ξημέρωμα τη Γέφυρα του Καρόλου, αφού ξενυχτήσουμε χορεύοντας στα υπόγεια κλαμπ του Ζίζκοφ.

Στη Ρώμη, γιατί μια μόνο πόλη στον κόσμο είναι αιώνια. Αυτή που δεν θα μάσαγε από πανδημίες, όσο σκληρά και αν την χτύπησαν.

Στο Κότορ, στο Μαυροβούνιο, γιατί πού αλλού υπάρχει μια ολόκληρη πόλη μέσα σε ένα κάστρο δίπλα σε ένα φιόρδ;

Στο Περού, γιατί το Μάτσου Πίτσου είναι όνειρο ζωής σχεδόν για όλους όσους ονειρεύονται ταξίδια. Κι αν δεν είναι τώρα η ώρα να πραγματοποιήσουμε όνειρα ζωής, πότε θα είναι;

Στην Τανζανία, να χαζεύουμε έναν τεράστιο, κατακόκκινο ήλιο να δύει πάνω από την απεραντοσύνη εθνικών πάρκων γεμάτων εξωτικά ζωάκια, ενώ κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας παίζει αυτό.

Στο Κάιρο, γιατί λίγα πράγματα μπορούν πραγματικά να συγκριθούν με την πρώτη στιγμή που θα αντικρίσεις τις Πυραμίδες από μακριά, κάπου κολλημένος/η στην πιο σουρεαλιστική κίνηση που έχεις δει ποτέ σου.

Στο Βέρχτερ, στο Βέλγιο, για ένα από τα καλύτερα μουσικά φεστιβάλ της Ευρώπης –με σπουδαία ονόματα, αλλά χωρίς την απεραντοσύνη του Γκλαστονμπέρι, που συνήθως σημαίνει ότι τις περισσότερες συναυλίες τις βλέπεις μέσα από κάποια γιγαντοοθόνη.

Στην Ισλανδία, σε αυτή την ταυτόχρονα εξωτική και παγωμένη εσχατιά της Ευρώπης, να κυνηγάμε τα πράσινα φώτα στον ουρανό που είναι το Βόρειο Σέλας.

Στα Κανάρια, που είναι ό,τι πιο… ευρωπαϊκό σε εξωτικό ταξίδι μπορείς να κάνεις –κι αυτό σημαίνει αυτομάτως και μια χαρά τιμές αεροπορικών, και καθόλου τρομακτική τοπική κουζίνα για τους διστακτικούς ουρανίσκους.

Στη Νέα Ζηλανδία, που βρίσκεται στη λίστα με τα ταξιδιωτικά μας όνειρα εδώ και μια 20ετία, από τότε που πρωτοείδαμε τα συγκλονιστικά τοπία της στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.

Στη Νέα Υόρκη, γιατί αν ο πλανήτης είχε πρωτεύουσα, θα ήταν αυτή.

Στο Λονδίνο, που είναι το (εχμ) ευρωπαϊκό αντίστοιχό της αλλά με Ιστορία, και με μια ολόδική του, μοναδική ατμόσφαιρα, που κανένα Brexit δεν θα αφήσουμε να μας τη στερήσει.

Στην Πέτρα της Ιορδανίας, για να περπατήσουμε στα αμμώδη μονοπάτια μιας πανάρχαιας πόλης λαξευμένης στους κοκκινωπούς βράχους της ερήμου.

Στο Τελ Αβίβ, για να χορτάσουμε βουτιές στη Μεσόγειο μες στο καταχείμωνο και να χορέψουμε σαν να μην υπάρχει αύριο στα καλύτερα μπαράκια της Μέσης Ανατολής –ακούγεται μόνο οξύμωρο, δεν είναι.

Στην Αγία Πετρούπολη, τον Ιούνιο, για τις λευκές νύχτες που ο ήλιος δε δύει παρά για λίγες ώρες κάθε νύχτα και όλη η πόλη είναι μια απέραντη γιορτή.

Στο Μπουένος Άιρες, για να χορέψουμε ένα τανγκό στους δρόμους της πόλης που το γέννησε.

Στο Μεξικό, για να φάμε επιτέλους αυθεντικό μεξικάνικο. Και για να δούμε από κοντά το Παλένκε των Μάγιας. Και για τις βουτιές στην Καραϊβική.

Στην Κούβα, γιατί παραλίες, θάλασσες και αιώνια καλοκαίρια στην Καραϊβική υπάρχουν πολλά. Κούβα, όμως, είναι μόνο μία.

Στην Κωνσταντινούπολη, γιατί όπως έλεγε και ο παππούς Φάνης στην Πολίτικη Κουζίνα, «τη λέμε Πόλη γιατί είναι η ωραιότερη πόλη στον κόσμο».

Στην Ιαπωνία, γιατί οι Ολυμπιακοί που αναβλήθηκαν θα είναι η μεγαλύτερη γιορτή που έχει δει ως τώρα ο 21ος αιώνας.

Στις ατελείωτες στέπες της Ρωσίας και της Μογγολίας και στις όχθες της Βαϊκάλης, όπως τις διασχίζει σε 7 μέρες και 7 νύχτες ο Υπερσιβηρικός.