Translate

Τρίτη 3 Μαΐου 2016

Η λειτουργία της οικονομίας αφαιρώντας το χρήμα

Επόμενο Άρθρο

Ο λόγος που δε θα έρθει η ανάπτυξη ή αλλιώς περιμένοντας την ανάπτυξη.

resized
Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια 'ανάπτυξη' ακούμε και 'ανάπτυξη' δε βλέπουμε. Τη λέξη αυτή την επικαλούνται διάφορα πολιτικά σχήματα προσπαθώντας να δώσουν ελπίδα στον κόσμο. Κατά μία έννοια η '...
Σε ένα πιο αφαιρετικό επίπεδο η παγκόσμια οικονομία μπορεί να χωριστεί σε δύο φάσεις. Στη φάση της παραγωγής και στη φάση της κατανάλωσης. Ουσιαστικά δηλαδή καθημερινά και διαχρονικά παράγονται διαφορετικά προϊόντα τα οποία λογικά καταναλώνονται. Ως προϊόντα μπορούμε να ορίσουμε οτιδήποτε απαιτεί ανθρώπινη εργασία, όπως η αγροτική παραγωγή, η παραγωγή ψωμιού, ένας πίνακας ζωγραφικής, ένα μάθημα που διδάσκει ένας δάσκαλος ή τις υπηρεσίες που προσφέρει ένας ξεναγός. Όπως και να έχει έχουμε παραγωγή προϊόντων και κατανάλωση. Φυσικά εκτός από την κατανάλωση μπορούμε να έχουμε και καταστροφή, δηλαδή από τη μία παραγωγή και από την άλλη καταστροφή της παραγωγής χωρίς να υπάρχει κατανάλωση. Επιπλέον οποιαδήποτε παραγωγή απαιτεί εκμετάλλευση γήινων πόρων οι οποίοι δεν είναι άπειροι. Ωστόσο για την παρακάτω ανάλυση θα δεχθούμε πως δεν υπάρχει ούτε καταστροφή, ούτε υπερεκμετάλλευση γήινων πόρων.
Στο παράδειγμά μας με την παραγωγή και την κατανάλωση ας αφαιρέσουμε τον παράγοντα χρήμα, και ας σκεφτούμε πως ο κόσμος λειτουργεί όπως λειτουργεί σήμερα χωρίς όμως να πληρώνεται και χωρίς να υπάρχει χρήμα. Ας φανταστούμε δηλαδή πως υπάρχει μια αόρατη ή ορατή δύναμη η οποία αναγκάζει τους ανθρώπους να ζούνε με τον τρόπο που ζούνε χωρίς όμως να υπάρχει το χρήμα. Οι άνθρωποι χωρίς να πληρώνονται αναγκάζονται να πηγαίνουν ο καθένας σε συγκεκριμένο πόστο και να εργάζονται στη συγκεκριμένη δουλειά που τους έχει ανατεθεί. Συμβάλλουν δηλαδή με τον τρόπο τους στη συνολική παραγωγή. Αντίστοιχα αντί για πληρωμή, η ίδια δύναμη καθορίζει και ποια προϊόντα θα καταναλώσει ο κάθε άνθρωπος. Ας θυμηθούμε πως δεν υπάρχει χρήμα και αμοιβή και η θέση του καθένα, τόσο στο πόσο και που θα δουλέψει, όσο και στο πόσο και τι θα καταναλώσει ορίζεται από κάποια άλλη δύναμη.
Τι θα έβλεπε ένας ουδέτερος παρατηρητής;
Καταρχήν θα έβλεπε μια σημαντική διαφορά στον επιμερισμό της εργασίας. Ένα κομμάτι του πληθυσμού μπορεί να εργάζεται σε φυσιολογικές συνθήκες και να κάνει το τυπικό του 8ωρο, ένα άλλο να εργάζεται πάνω από 10 ώρες σε απάνθρωπες συνθήκες ενώ κάποιο άλλο να μην εργάζεται καθόλου. Διαφορές θα παρατηρήσει και στην αντίστοιχη κατανάλωση προϊόντων. Συνήθως δηλαδή οι άνθρωποι που εργάζονται σε άθλιες συνθήκες για πολλές ώρες απολαμβάνουν ελάχιστα αγαθά σε σχέση με εκείνους που εργάζονται στο τυπικό ωράριο. Τυχαίνει επίσης άνθρωποι που εργάζονται σχεδόν πάνω στο ίδιο αντικείμενο, κάνοντας περίπου την ίδια δουλειά και με τις ίδιες ικανότητες να αμείβονται μέσω της κατανάλωσης με προϊόντα σε τελείως διαφορετική αναλογία. Κάποιοι με την ίδια όπως περιγράψαμε εργασία να απολαμβάνουν μια άνετη ζωή και κάποιοι άλλοι απλά να επιβιώνουν καλύπτοντας τις ανάγκες της στέγης και της διατροφής. Φυσικά υπάρχουν και τα ακραία παραδείγματα στα οποία οι άνθρωποι που στερούνται τις εργασίας δεν τους αντιστοιχεί τίποτα να καταναλώσουν και υποσιτίζονται, ενώ άλλοι άνθρωποι που δεν χρειάζεται να εργάζονται έχουν όλα τα αγαθά του κόσμου.
Ουσιαστικά με την παραπάνω παράγραφο περιγράψαμε τις τρομακτικές ανισότητες στις αμοιβές που υπάρχουν στην παγκόσμια οικονομία χωρίς όμως να εστιάσουμε στο πόσα χρήματα παίρνει κάποιος αλλά στο τι τελικά καταναλώνει και στο πως ζει. Ένα συμπέρασμα επίσης που βγαίνει από τον τρόπο που ορίζει η συγκεκριμένη δύναμη στο ποιος θα εργάζεται και ποιος θα καταναλώνει είναι πως υπάρχει τεράστια αδικιά αν αναλογιστούμε πως τα προϊόντα που παράγουν αυτοί που εργάζονται πιο σκληρά καταλήγουν σε άλλους που εργάζονται λιγότερο σκληρά ή καθόλου ενώ στους σκληρά εργαζόμενους απομένουν τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης τα οποία χρειάζονται έτσι και αλλιώς για να συνεχίζουν να εργάζονται. Έτσι ενώ μας φαίνεται πιο φυσικό να σκεφτόμαστε πως ο πολίτης στην ανατολική Ασία πληρώνεται χαμηλότερα από εμάς ίσως να ήταν περισσότερο προκλητικό αν σκεφτόμασταν πως ο ίδιος άνθρωπος κατασκευάζει με τον κόπο του μια σειρά προϊόντα που καταλήγουν στην δυτική Ευρώπη και τα απολαμβάνουν άλλοι ενώ ο ίδιος ζει στη φτώχια. Έχουμε ένα κανονικό σύστημα δουλείας, που κάποιοι εργάζονται και κάποιοι καταναλώνουν το προϊόν εργασίας των ‘δούλων’ και όλα αυτά γίνονται όμορφα και με αδιαφανή τρόπο σε ένα κατά τα άλλα πολιτισμένο κόσμο.
Όπως και να έχει, ο ουδέτερος παρατηρητής που θα έβλεπε το πως γινόταν η κατανομή της εργασίας στην παραγωγή και η κατανομή των προϊόντων στην κατανάλωση, θα έβλεπε τεράστιες αδικίες και θα έβγαζε σίγουρα το συμπέρασμα πως δεν οργανώσαμε τον κόσμο μας με τον καλύτερο τρόπο.
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Ενώ στο χρηματικό μοντέλο το οποίο όλοι αναγνωρίζουμε η οικονομική κρίση γίνεται αντιληπτή από την έλλειψη χρημάτων, στο μοντέλο της παραγωγής και κατανάλωσης η οικονομική κρίση γίνεται εμφανής από τη ραγδαία πτώση της κατανάλωσης. Όταν αυτή η πτώση της κατανάλωσης γίνεται στα βασικά καταναλωτικά προϊόντα τότε έχουμε σαν αποτέλεσμα τη φτώχεια και την εξαθλίωση τμημάτων του πληθυσμού. Τι φταίει όμως για τον περιορισμό της κατανάλωσης; Για να έχουμε μείωση στην κατανάλωση αναγκαστικά πρέπει να έχουμε μείωση στην παραγωγή.
Γιατί όμως έχουμε μείωση στην παραγωγή;
Μια φυσιολογική αιτία στη μείωση της παραγωγής θα μπορούσε να είναι η έλλειψη ανθρώπων που θα παράγει τα προϊόντα ή κάποια καταστροφή πρώτων υλών η οποία δυσκολεύει την παραγωγή. Αν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο σημαίνει πως κάποιος λόγος υπάρχει που ενώ υπάρχουν και πρώτες ύλες και άνθρωποι να εργαστούν αυτό δε γίνεται. Κάτι τέτοιο ισχύει φυσικά στη σημερινή οικονομική κρίση η οποία στα μάτια ενός ουδέτερου παρατηρητή θα φαινόταν σαν η αυτοκαταστροφή της οικονομίας. Δηλαδή ενώ ο κόσμος στερείται βασικών αγαθών η παραγωγή μειώνεται χωρίς λόγο με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγαλύτερη έλλειψη. Επιχειρήσεις απολύουν κόσμο και παράγουν λιγότερα προϊόντα ενώ αντίθετα ο κόσμος έχει ανάγκη από περισσότερα. Αντί δηλαδή ο κόσμος να δουλεύει περισσότερο για να παράγει τα προϊόντα που του λείπουν αναγκάζεται παρά τη θέληση του να δουλεύει λιγότερο, να παράγει λιγότερο και ταυτόχρονα να στερείται προϊόντων.
Η λύση στην κρίση θα ήταν το σπάσιμο αυτού του κύκλου. Η γη δεν έπαψε να είναι γόνιμη ούτε να μη μας προσφέρει ενέργεια. Κόσμος για δουλέψει υπάρχει αλλά δεν αξιοποιείται και αυτό συμβαίνει για τον λόγο οτι ο κόσμος δεν έχει χρήματα για να αγοράσει προϊόντα και επομένως να βρεθούν θέσεις εργασίας για την επιπλέον παραγωγή. Ο παράγοντας ‘χρήμα’ στη συγκεκριμένη περίπτωση κάνει εφικτό κάτι που θα φαινόταν αδιανόητο αν παρατηρούσε κάποιος μακροσκοπικά την οικονομία και χωρίς τη διαμεσολάβηση του χρήματος.
ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
Είναι πολλοί που υποθέτουν πως οι πλούσιοι, και λέγοντας πλούσιους εννοούμε τους ανθρώπους που έχουν στη διάθεση τους ατελείωτο όγκο προϊόντων, έχουν συμφέρον από ένα μοντέλο άφθονης παραγωγής και κατανάλωσης. Η αντίληψη αυτή προέρχεται από το γεγονός πως αν σκεφτούμε σύμφωνα με το χρηματικό μοντέλο η διαδικασία αυτή θα τους επιφέρει περισσότερα χρήματα. Αν μείνουμε όμως συνεπείς με τη λογική του άρθρου, θα πρέπει να σκεφτούμε πως τα χρήματα δεν τρώγονται και πως ο πλούσιος μπορεί να μείνει ικανοποιημένος εφόσον έχει στη διάθεση του άφθονα προϊόντα να καταναλώσει αγνοώντας το τι κάνει ο υπόλοιπος πληθυσμός. Παρά το γεγονός πως το υπάρχων μοντέλο δεν είναι και το ποιο δίκαιο, μεγάλος όγκος προϊόντων προορίζεται για κατανάλωση από απλούς ανθρώπους με αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο που δεν είναι πλούσιοι να ζούνε μια άνετη και αξιοπρεπή ζωή. Αυτό το μοντέλο θα μπορούσε θεωρητικά να μεταλλαχθεί σε τέτοιο που να ικανοποιεί αποκλειστικά τις ανάγκες ενός πολύ μικρού ποσοστού στον κόσμο εκτοπίζοντας στην ανέχεια την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Για να γίνει αυτό αρκεί η υποταγή του κόσμου στο νέο καθεστώς και τίποτα άλλο.
ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ
Με τον όρο ευημερία εννοούμε το καλό βιοτικό επίπεδο των πολλών και όχι των λίγων. Σε ένα τέτοιο μοντέλο η παραγωγή και η κατανάλωση θα ήταν ισορροπημένες. Δε θα υπήρχαν τόσο μεγάλες ανισότητες στην διαδικασία της παραγωγής και στη διαδικασία της κατανάλωσης. Αν ο κόσμος είχε ανάγκη από τροφή θα παράγονταν περισσότερο και θα μοιράζονταν καλύτερα ώστε να μην είχαμε κάποιους να πεινάνε και κάποιους να πετάνε τις τροφές. Η γήινη πόροι θα γίνονταν σεβαστοί, δε θα υπήρχε υπερεκμετάλλευση και η παραγωγή θα γινόταν με σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Αν ο άνθρωπος αποφάσιζε να καταναλώνει λιγότερο θα χρειαζόταν να δουλεύει και λιγότερο. Οικονομικές κρίσεις θα είχαμε μόνο όταν είχαμε καταστροφές και αυτές θα ξεπερνιόντουσαν με παραπάνω εργασία και όχι παραπάνω ανεργία. Θα είχε προτεραιότητα ο άνθρωπος και όχι το χρήμα. Το χρήμα θα ήταν εργαλείο προόδου και ευημερίας και όχι εργαλείο ανισοκατανομής πλούτου.http://www.veriorama.com/article_item.php?id=1031&category=category&order_type=desc
3 χρόνια πριν
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δευτέρα 2 Μαΐου 2016

Σε «μνημόνιο» μπήκε και η Σαουδική Αραβία που καταρρέει οικονομικά

Σε «μνημόνιο» μπήκε και η Σαουδική Αραβία που καταρρέει οικονομικά

Τετάρτη, 27 Απριλίου 2016

Η Σαουδική Αραβία ενέκρινε τη Δευτέρα το πακέτο οικονομικών μεταρρυθμίσεων με την ονομασία «Vision 2030», με στόχο τη μείωση της εξάρτησης 
από τα πετρελαϊκά έσοδα.
Σύμφωνα με τα νέα μέτρα, το αραβικό βασίλειο θα διαθέσει μέρος της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας Saudi Aramco στο χρηματιστήριο, ώστε με τα έσοδα που θα προκύψουν να διαφοροποιήσει τις επενδύσεις του.

Ο πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, ιθύνων νους πίσω από τις μεταρρυθμίσεις, δήλωσε ότι αυτή η εξέλιξη θα καταστήσει την οικονομία πιο ανθεκτική.
«Νομίζω ότι μέχρι το 2020, θα μπορούμε, αν χρειαστεί, να επιβιώσουμε χωρίς το πετρέλαιο», δήλωσε σε συνέντευξή του στην κρατική τηλεόραση.
Ιστορικά, το πετρέλαιο αντιπροσωπεύει το 90% του εθνικού εισοδήματος της Σαουδικής Αραβίας. Η κατάρρευση της τιμής του πετρελαίου από τα μέσα του 2014 έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο κενό στον προϋπολογισμό της Ριάντ, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει τα αποθεματικά κεφάλαια.

Ο πρίγκιπας σχεδιάζει να αυξήσει το μερίδιο των εθνικών συμμετοχών σε ταμεία επενδύσεων στο εξωτερικό από 5% σε 50% μέχρι το 2020, διευρύνοντας τις πηγές εισοδήματος. Αρκετές από τις κρατικές παροχές πρόνοιας αναμένεται επίσης να περιοριστούν ή και καταργηθούν, συμπεριλαμβανομένων των επιδοτήσεων αγοράς καυσίμων.
Εξάλλου, η δέσμευση της Σαουδικής Αραβίας σχετικά με τη συμφωνία του ΟΗΕ για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, προβλέπει ότι τα σχέδια οικονομικής διαφοροποίησης θα οδηγήσουν στην περικοπή 130 εκατομμυρίων τόνων ισοδυνάμου διοξειδίου του άνθρακα ετησίως έως το 2030. Μάλιστα αρκετοί αναλυτές πιστεύουν ότι πρόκειται για μία συντηρητική εκτίμηση, και ότι η Σαουδική Αραβία μπορεί ακόμα και να διπλασιάσει τον αριθμό αυτό.

Οι πλήρεις λεπτομέρειες του σχεδίου Vision 2030 αναμένεται να δημοσιευθούν σε τέσσερις με έξι εβδομάδες.     πηγήhttp://www.epixirimatias.gr/2016/04/blog-post_597.html
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟ ΤΑΦΟ

Το Μεγάλο Σάββατο φτάνει και το Άγιο Φως ετοιμάζεται για άλλη μια χρονιά να σκορπιστεί στα πέρατα της οικουμένης. Μέχρι και σήμερα, ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τα γεγονότα που σχετίζονται με το αναστάσιμο Φως, με μια διαμάχη για το αν πρόκειται για θαύμα ή όχι να απασχολεί μερίδα διχασμένων ανθρώπων. Η θεϊκή φλόγα ως θεόπεμπτο δώρο κατέρχεται από τον ουρανό στον Άγιο Τάφο και εμφανίζεται ξαφνικά στον ελληνορθόδοξο πατριάρχη στις 12 το μεσημέρι ακριβώς. Η αφή δεν μπορεί να γίνει από μη ορθόδοξο χριστιανό ενώ το φαινόμενο δεν λαμβάνει χώρα κατά το Πάσχα των καθολικών.
Τόνοι μελανιού έχουν χυθεί στην προσπάθεια ακύρωσης του θαυματουργού χαρακτήρα της αφής του Αγίου Φωτός ενώ οι θρύλοι λένε ότι όποτε επιχειρήθηκε κάτι διαφορετικό, το Άγιο Φως δεν εμφανίστηκε. Όταν το 1548 οι Αρμένιοι προσπάθησαν να το πάρουν βγάζοντας έξω τον Ορθόδοξο Πατριάρχη, μία μεγάλη βροντή έσπασε την κολόνα έξω από το Ναό, εκεί όπου στεκόταν κλαίγοντας. Το Άγιο Φώς βγήκε από εκεί και το πήρε ο Ορθόδοξος Πατριάρχης με την κολόνα να στέκει εκεί ραγισμένη μέχρι σήμερα. Οι πληροφορίες για το ακριβές έτος που για πρώτη φορά εμφανίσθηκε το Άγιο Φώς στο Ναό της Αναστάσεως των Ιεροσολύμων χάνονται στα βάθη των αιώνων. Ας δούμε όμως βήμα βήμα όλη την διαδικασία. Στις 12 το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου, έρχεται με μεγάλη συνοδεία  για την επιτέλεση της Τελετής ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων με Αρχιερείς και ιερείς των Αγίων Τόπων, παρουσία Καθολικών, Αρμενίων, Προτεσταντών αλλά και αλλόδοξων. 
Παρόντες, πρεσβευτές ξένων Κρατών αλλά και ισχυρή δύναμη της Ισραηλινής Αστυνομίας. Το κουβούκλιο του Πανάγιου Τάφου όπου υπάρχει η μαρμάρινη πλάκα επι της οποίας ο Εβραίος βουλευτής Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας εναπόθεσε το σώμα του Θεανθρώπου, έχει ελεγχθεί σπιθαμή προς σπιθαμή από ειδική επιτροπή. Τέτοιοι έλεγχοι γίνονται εδώ και 1.670 χρόνια από τις 10 το πρωί.
Εξουσιοδοτημένα άτομα μπαίνουν μέσα στον Πανάγιο Τάφο, γίνεται πλήρης συσκότιση  και ακολουθεί δεύτερος και τρίτος έλεγχος μέχρι να εξακριβωθεί ότι κανένας δεν βρίσκεται μέσα. Στις 11 ακολουθεί η διαδικασία σφραγίσεως του Παναγίου Τάφου όπου πάνω από το ιερό αυτό μνημείο της Ορθοδοξίας υπάρχουν κρεμασμένα 43 καντήλια ολόχρυσα αναμμένα, ημέρα και νύχτα, εκ των οποίων 13 ανήκουν στους Ορθόδοξους, 13 στους Λατίνους, 13 στους Αρμενίους και 4 στους Κόπτες. 
Ο Ισραηλινός πολιτικός διοικητής τής Ιερουσαλήμ και ο διευθυντής της Αστυνομίας ελέγχουν σχολαστικά τον Πατριάρχη ώστε νά μη έχει επάνω του οτιδήποτε μπορεί νά προκαλέσει φωτιά. Όλα αυτά γίνονται, παρουσία τού κόσμου ειδικώς παρουσία του Αρμένιου Πατριάρχου «ως μάρτυρας κατηγορίας» για την περίπτωση εξαπάτησης. Το οξύμωρο είναι ότι ακόμη και σήμερα, τα κλειδιά του Ναού της Αναστάσεως δεν τα έχουν Ορθόδοξοι αλλά Μωαμεθανοί, από τα αρχαία χρόνια όταν καταλήφθηκε από άραβες η Αγία Πόλη.
Εισερχόμενος ο Πατριάρχης στον Πανάγιο Τάφο γονατίζει και προσεύχεται, παρακαλώντας τον Κύριο Ημών να στείλει το Αγιο Φώς, σαν δώρο αγιασμού για τούς ανθρώπους. Το μάρμαρο του Παναγίου Τάφου αρχίζει να ιδρώνει και  εμφανίζεται ένα γαλάζιο, συστρεφόμενο, ουράνιο Φώς το οποίο ανάβει αυτομάτως τα 33 κεριά, (όσα τα χρόνια του Χριστού), που κρατάει ο Πατριάρχης. Ακολούθως το Φώς ξεχύνεται στο Ναό της Αναστάσεως που είναι γεμάτος από 5.000 κόσμο.
Το άγιο φως φτάνει το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου με κυβερνητικό αεροσκάφος στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος και εν συνεχεία διανέμεται στους κυβερνήτες των αεροσκαφών, πολιτικών και στρατιωτικών και μεταφέρεται σε όλη τη χώρα.
http://diasimesistories.blogspot.gr/2016/04/blog-post_21.html
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Πώς θησαυρίζουν πρώην υπουργοί και ανώτατοι δικαστές από τα δημόσια έργα

Τρίτη, 29 Μαρτίου 2016

Ένας πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, δύο συνταξιούχοι δικαστές του Αρείου Πάγου και μία ...«τυχερή» γραμματέας θα εισπράξουν από το ελληνικό 
δημόσιο και ένα ιδιώτη το ποσό των 145.000 ευρώ συν ΦΠΑ, ως αμοιβή για την σύνθεση του τριμελούς διαιτητικού δικαστηρίου που ανέλαβε να εκδικάσει μία τυπική «διαφωνία» μεταξύ της πολιτείας και της Ολυμπίας Οδού. 

Με απόφαση του υπουργού Υποδομών κ. Χρίστου Σπίρτζη το ελληνικό δημόσιο θα καταβάλλει για τα έξοδα της διαιτησίας και τις αμοιβές των διαιτητών και της γραμματέως το ποσό των 89.175 ευρώ μαζί με ΦΠΑ ενώ ανάλογη θα είναι η δαπάνη και για τον παραχωρησιούχο από την στιγμή που το κόστος της διαιτησίας επιμερίζεται εξ ημισείας μεταξύ των διάδικων μερών. 
Πρόκειται για μία κανονική μηχανή κοπής χρήματος αν αναλογιστούμε ότι οι διαφωνίες, οι οποίες φτάνουν τα τελευταία χρόνια σε διαιτησίες μεταξύ δημοσίου και τεχνικών εταιρειών είναι αξίας εκατομμυρίων ευρώ. 
Μόνο στην περίπτωση του μετρό Θεσσαλονίκης, οι πάνω από 100 διαιτησίες συνολικής αξίας άνω των 600 εκ. ευρώ πακεταρίστηκαν και έδωσαν «δουλειά» σε επιφανείς δικαστές και πρώην πρωθυπουργούς όπως ο κ. Παναγιώτης Πικραμένος ενώ επικεφαλής όλων των διαιτησιών ορίστηκε από την πλευρά των εργολάβων ο νομικός και πρώην υφυπουργός των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ κ. Ντίνος Ρόβλιας.

Στην περίπτωση μάλιστα του μετρό της Θεσσαλονίκης, αλλά αντίστοιχα και στους οδικούς άξονες που συμμετέχουν και αλλαδαπές εταιρείες, οι διαιτητές αλλά και η ανάδοχος κοινοπραξία πέτυχαν παρά τις αντιρρήσεις της Αττικό Μετρό να «βαπτίσουν» διεθνείς τις διαιτησίες με το επιχείρημα ότι στην κοινοπραξία εκτός από την ΑΕΓΕΚ συμμετείχαν και Ιταλικές εταιρείες. Αυτομάτως με την παραδοχή αυτή, το κασέ των διαιτησιών εκτινάχθηκε στα ύψη με τους διαιτητές και επιδιαιτητές να λαμβάνουν ιδιαίτερα υψηλές αμοιβές λόγω του διεθνούς χαρακτήρα των διαιτητικών δικαστηρίων.

Στην περίπτωση του αυτοκινητόδρομου της Κορίνθου-Πατρών το δημόσιο βρέθηκε υπόλογο με μία αποζημίωση 10,1 εκ. ευρώ για γεγονότα καθυστέρησης του έργου κατά την περίοδο Απριλίου-Δεκεμβρίου 2013. Ένα μήνα μετά το αίτημα του Παραχωρησιούχου για καταβολή της αποζημίωσης στον κατασκευή λόγω αναστολής εργασιών, οι εργολάβοι παρέπεμψαν την υπόθεση στη διαιτησία, ζητώντας την έκδοση απόφασης με την οποία να υποχρεώνει το δημόσιο στην εξόφληση του επίμαχου ποσού. 

Οι υπηρεσίες του υπουργείου κατέφυγαν στο νομικό συμβούλιο του κράτους, το οποίο διόρισε τα μέλη της τριμελούς επιτροπής που συνθέτουν ο πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Αθανάσιος Κουτρουμάνος ως Επιδιαιτητής, ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης επί κυβέρνησης Σημίτη κ. Μιχάλης Σταθόπουλος ως διαιτητής και ο πρώην Αεροπαγίτης κ. Παναγιώτης Ρουμπής επίσης ως διαιτητής. Η κυρία Μαρίνα Χατζυκυριάκου ορίστηκε γραμματέας.

 Με βάση μάλιστα το πρακτικό του διαιτητικού δικαστηρίου καθορίστηκαν οι αμοιβές της διαιτησίας καθώς και η προθεσμία καταβολής τους που ήταν η 16η Φεβρουαρίου 2016. Οι αμοιβές είναι ομολογουμένως εντυπωσιακές καθώς για τον Επιδιαιτητή καθορίστηκαν σε 50.000 ευρώ πλέον ΦΠΑ, και για τους δύο διαιτητές από 40.000 ευρώ στον καθένα. Έκπληξη αποτελεί η αμοιβή της γραμματέως η οποία ανέρχεται στο ποσό των 15.000 ευρώ! Στην απόφαση μάλιστα του κ. Σπίρτζη αναφέρεται ότι το κόστος της διαιτησίας και οι αμοιβές των διαιτητών, καθορίζονται από την διαιτητική απόφαση με βάση το ελάχιστο όριο του πινακίου αμοιβών του διεθνούς εμπορικού επιμελητηρίου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι προ διετίας έγινε προσπάθεια από την διοίκηση της Αττικό Μετρό με την συνεργασία και την σύμφωνη γνώμη της προηγούμενης πολιτικής ηγεσίας να «κουρευτούν» οι αμοιβές των διαιτητών και να μπει ένα πλαφόν. Ωστόσο μολονότι υπήρξε σχετική τροπολογία που έφτασε στη βουλή «πνίγηκε» κατόπιν ισχυρών πιέσεων.  
http://www.epixirimatias.gr/2016/03/blog-post_331.html
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΤΟ..ΚΟΡΑΚΙ;O Πόλσον και τα «χτυπήματα» στην Tράπεζα Aττικής

Δευτέρα, 28 Μαρτίου 2016

O Tζον Πόλσον που εξελίχθηκε σε... επενδυτή στις πρόσφατες αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών, μετά τη 
συμμετοχή του hedge fund που είχε αποκτήσει στην EYΔAΠ, είναι γεγονός ότι παίζει ένα περίεργο παιχνίδι στο τραπεζικό σύστημα της χώρας.
Oι πρόσφατες αποκαλύψεις ότι θέλει να «αρπάξει» την Tράπεζα Πειραιώς (με συνολικό κόστος συμμετοχής 240 εκ. στον όμιλο που έχει ενεργητικό 85,9 δισ. ευρώ) στοχεύοντας στα assets, στην πώληση των δανείων και τον έλεγχο του επιχειρηματικού χάρτη, ήταν η αρχή.
Oι πληροφορίες αναφέρουν ότι στις επαφές που είχε με την EKT και τον SSM εκείνος ήταν που άνοιξε το θέμα της Attica Bank στοχοποιώντας την τράπεζα. O ίδιος κατά κάποιο τρόπο πέτυχε να ξεκινήσει η έρευνα στην Attica, ύστερα από εντολή του SSM στην TτE.

Σύμφωνα με το dealnews.gr η Attica Bank της ισχυρής κεφαλαιακής επάρκειας, η οποία είναι υπερδιπλάσια των απαιτούμενων των εποπτικών αρχών, μπήκε στο στόχαστρο και τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι εύλογα.

Ποιος και γιατί δεν θέλει να υπάρξει ένας ακόμα τραπεζικός βραχίονας στη χώρα, ο οποίος μάλιστα στην πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση συγκέντρωσε την εμπιστοσύνη των επενδυτών, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και μεγάλοι εγχώριοι επιχειρηματικοί όμιλοι;
http://www.epixirimatias.gr/2016/03/o-t-a.html
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πλουσιότερος κόσμος, φτωχότερα έθνη

Πλουσιότερος κόσμος, φτωχότερα έθνη

Το πρόβλημα με την άνοδο των υπολοίπων
Jack Α. Goldstone
30/03/2016
Περίληψη Κειμένου και Βιογραφικό Συγγραφέα
Εμφάνιση άρθρου σε περισσότερες σελίδες

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να γράψετε το σχόλιο σας.Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε ενημέρωση από το ForeignAffairs.gr.
Το κίνημα Occupy Wall Street, το «Είμαστε το 99 τοις εκατό» και το ισπανικό κίνημα ενάντια στην λιτότητα «15Μ» μπορεί να βρίσκονται στο αντίθετο άκρο του πολιτικού φάσματος από τα λαϊκιστικά κινήματα όπως το Tea Party [1], το Εθνικό Μέτωπο στην Γαλλία [ 2] και το Pegida στην Γερμανία [3], αλλά μοιράζονται την ίδια ρίζα προέλευσης: Μια οργή προς εκείνους για τους οποίους νιώθουν ότι κερδίζουν εις βάρος τους. Στην αριστερά, ο θυμός στρέφεται κατά των υπερπλούσιων που έχουν γίνει πλουσιότεροι -ζουν σε έναν κόσμο με σπίτια των 50 εκατομμυρίων δολαρίων, με γάμους των 10 εκατομμυρίων δολαρίων και με διακοπές κόστους 10.000 δολαρίων ανά διανυκτέρευση, καθώς η υπόλοιπη χώρα παραμένει στάσιμη ή γίνεται φτωχότερη. Σύμφωνα με την U.S. Census, τα μέσα οικογενειακά εισοδήματα έχουν αυξηθεί ελάχιστα τα τελευταία 20 χρόνια. Στην δεξιά, ο θυμός στοχεύει τους μετανάστες οι οποίοι φαίνεται να ανταγωνίζονται ή να υπονομεύουν τους ντόπιους εργαζόμενους και να απειλούν τον πολιτισμό και τον τρόπο ζωής τους.
Και όμως ο κόσμος στο σύνολό του είναι σε καλύτερη κατάσταση από ποτέ: Οι άνθρωποι παντού, κατά μέσο όρο, ζουν περισσότερο, μένουν περισσότερο στο σχολείο, γίνονται όλο και πιο παραγωγικοί και, χάρη στο Διαδίκτυο, απολαμβάνουν φθηνή και σχεδόν απεριόριστη πρόσβαση σε πληροφορίες και ψυχαγωγία. Γιατί, λοιπόν, υπάρχει τόση πολλή λαϊκιστική οργή όταν τα πράγματα, με πολλούς μετρήσιμους τρόπους, ποτέ δεν ήταν καλύτερα;
Μέρος της απάντησης έγκειται στον τρόπο με τον οποίο τα παγκόσμια πρότυπα της ανισότητας έχουν αλλάξει στα τελευταία 30 χρόνια. Στην δεκαετία του 1980, ο κόσμος ήταν σε μεγάλο βαθμό χωρισμένος σε «αναπτυγμένες» ή πλούσιες χώρες και σε «υπανάπτυκτες» ή φτωχές [4]. Οι πλούσιες χώρες περιελάμβαναν την Ιαπωνία και τα κράτη στην Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική. Συγκριτικά, ο υπόλοιπος κόσμος ήταν ως επί το πλείστον αρκετά φτωχός. Στην πραγματικότητα, οι οικονομολόγοι της Παγκόσμιας Τράπεζας Κριστόφ Λακνέρ και Μπράνκο Μιλάνοβιτς διαπίστωσαν ότι το 1988, το μέσο εισόδημα στις ανεπτυγμένες χώρες ήταν 20 έως 30 φορές υψηλότερο από το αντίστοιχο στις φτωχότερες χώρες.
Την ίδια στιγμή, η ανισότητα μέσα στις πλουσιότερες χώρες είχε υποστεί μια απότομη πτώση, δημιουργώντας εντυπωσιακά εξισωτικές κοινωνίες. Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1945 μέχρι το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ το 1975, η έντονη βιομηχανική ανάπτυξη στον ανεπτυγμένο κόσμο δημιουργούσε καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας για τους τεράστιους αριθμούς των μετρίως ειδικευμένων εργατών και των μεσαίου επιπέδου στελεχών. Η ανάπτυξη αυτή προήλθε από την επέκταση της μεταποίησης, των κατασκευών και των επαγγελματικών υπηρεσιών -στον τομέα της εκπαίδευσης, των τραπεζών, της υγειονομικής περίθαλψης, της μεταφοράς και της λιανικής πώλησης- η οποία προσέφερε σταθερή απασχόληση στην μεσαία τάξη. Καθώς η μεσαία τάξη αναπτυσσόταν, το μερίδιο του εθνικού εισοδήματος αυξανόταν. Στον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, το μερίδιο του εθνικού εισοδήματος που πήγαινε το κορυφαίο 1% των μισθωτών πήγε από το 10%-16% πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στο 7%-8% στα τέλη του 1970. Στην ηπειρωτική Ευρώπη και την Ιαπωνία, οι οποίες είχαν ισχυρές πολιτικές υπέρ της εργασίας, το ποσοστό που πήγαινε στο κορυφαίο 1% εκατό μειώθηκε ακόμη πιο δραματικά, από 11%-18% πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στο 4%-9% στις αρχές του 1980. Όπως μετράται από το συντελεστή Gini, η ανισότητα με βάση το διαθέσιμο εισόδημα (δηλαδή, μετά από φόρους και κυβερνητικές παροχές) μειώθηκε στα επίπεδα του 0,2 έως 0,3 σε όλη την Ευρώπη και την Ιαπωνία και σε 0,34 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εν τω μεταξύ, οι περισσότεροι άνθρωποι στις φτωχότερες χώρες παρέμειναν βυθισμένοι στην αγροτική φτώχεια, μένοντας ακόμα πιο πίσω από τα πλουσιότερα έθνη [5].
30032016-1.jpg
Διαδηλωτές κατά την δεύτερη επέτειο του κινήματος 15M στην Μάλαγα, στη νότια Ισπανία, στις 12 Μαΐου 2013. JON NAZCA / REUTERS
------------------------------------
Μετά από αυτή την χρυσή εποχή για τις μεσαίες τάξεις του αναπτυγμένου κόσμου, ωστόσο, η μείωση των παγκόσμιων ανισοτήτων αντιστρέφει απότομα πορεία. Από το 1980, το επίπεδο της ανισότητας μεταξύ των ανεπτυγμένων και των αναπτυσσόμενων χωρών έχει μειωθεί σημαντικά, ενώ η ανισότητα στο εσωτερικό των πλουσιότερων χωρών έχει αυξηθεί σημαντικά.
Το 1980 είδε το άνοιγμα της Κίνας, και, στην συνέχεια, της Ινδίας, στην παγκόσμια οικονομία [6]. Αυτό οδήγησε σε πολλαπλασιασμό των παγκόσμιων αλυσίδων εφοδιασμού που παρήγαγαν φθηνά αγαθά και υπηρεσίες μέσω της φθηνής ασιατικής εργασίας. Υπήρξε επίσης μια έκρηξη στα εμπορεύματα και τις κατασκευές καθώς οι αναπτυσσόμενες χώρες έχτιζαν τις δικές τους πόλεις, σιδηρόδρομους, δρόμους και εργοστάσια παραγωγής. Παραγωγοί εμπορευμάτων, όπως η Βραζιλία, η Ινδονησία και η Νότια Αφρική έγιναν μεγάλοι παγκόσμιοι εξαγωγείς. Επιπλέον, η υπό την ηγεσία του ΟΠΕΚ άνοδος των τιμών του πετρελαίου μετατόπισε έσοδα από τον πλούσιο κόσμο στα έθνη που παράγουν πετρέλαιο.
Στις επόμενες δεκαετίες, οι μισθοί στον αναπτυσσόμενο κόσμο αυξήθηκαν ραγδαία, βγάζοντας εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από την φτώχεια στην Κίνα, την Ινδία, την Λατινική Αμερική, την Μέση Ανατολή και μέρη της Αφρικής. Πολλά έθνη έγιναν «χώρες μεσαίου εισοδήματος», όχι ακόμη πλούσιες αλλά και όχι πλέον βυθισμένες στην φτώχεια, και ακόμη και οι πιο φτωχές χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας και της Κίνας, οι οποίες το 1980 ήταν όντως φτωχές) ανέπτυξαν μια σειρά από ταχέως διογκούμενες πόλεις με σημαντική μεσαία τάξη.
Ως αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών, η διάκριση μεταξύ «πλούσιων» και «φτωχών» χωρών έγινε πολύ λιγότερο έντονη και μάλιστα άρχισε να θολώνει. Μέχρι το 2011 δεν υπήρχε πλέον η έντονη διαίρεση όπως το 1988 στο μέσο εισόδημα μεταξύ των ανεπτυγμένων και των αναπτυσσόμενων χωρών. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ανόδου της νέας «παγκόσμιας μεσαίας τάξης» στον αναπτυσσόμενο κόσμο και της στασιμότητας των εισοδημάτων των μεσαίων τάξεων στις πλουσιότερες χώρες.
Οι χώρες που κάποτε ήταν ασήμαντοι παίκτες στην παγκόσμια οικονομία ξαφνικά εμφανίστηκαν ως μεγάλες οικονομικές δυνάμεις, και η αλλοτινή κυριαρχία των Δυτικών εθνών άρχισε να ξεθωριάζει. Το 1980, η οικονομία των ΗΠΑ ήταν πάνω από δέκα φορές [μεγαλύτερη από] το μέγεθος της Κίνας, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), παρ’ όλο που η Κίνα ήταν η μεγαλύτερη οικονομία στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Το ΑΕΠ της ήταν μόνο το 8% εκείνου των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέχρι το 2014, η οικονομία της Κίνας ήταν ελαφρώς μεγαλύτερη από εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών, αν προσαρμοστεί στις ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης. Και από το 2014, η Ινδία έχει επίσης αναπτυχθεί εντυπωσιακά, επιτυγχάνοντας ένα ΑΕΠ που ήταν το 40% εκείνου των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Βραζιλία ήταν στο σχεδόν 20%.
Από ευρωπαϊκής απόψεως, οι αλλαγές μέσα στον αναπτυσσόμενο κόσμο είναι ακόμη πιο εντυπωσιακές. Το 1975, σε τρέχοντα διεθνή δολάρια, η οικονομία της Γαλλίας ήταν περισσότερο από δύο φορές μεγαλύτερη από της Κίνας και σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερη από της Βραζιλίας. Μέχρι το 2014, η οικονομία της Κίνας ήταν σχεδόν τέσσερις φορές μεγαλύτερη από της Γαλλίας, και η οικονομία της Βραζιλίας ήταν μόνο οριακά μικρότερη. Αυτές είναι συντριπτικές αλλαγές, και συνέβησαν σε μόλις μια γενιά.
Έτσι, τα τελευταία 40 χρόνια, η ταχεία ανάπτυξη των αναπτυσσόμενων χωρών έχει συρρικνώσει δραματικά την ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών. Ένας μεγάλος αριθμός των πρώην αναπτυσσόμενων χωρών έχουν γίνει οι κορυφαίες 20 πλουσιότερες στον κόσμο: Η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, η Ινδονησία, το Μεξικό, κατά σειρά μεγέθους, όλες έχουν μεγαλύτερες οικονομίες από την Ιταλία (η οποία είναι η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρώπη). Ακόμα και η Αίγυπτος, το Πακιστάν και η Ταϊλάνδη έχουν τώρα μεγαλύτερες οικονομίες από την Ολλανδία, η οποία μέχρι το 1945 ήταν η μεγαλύτερη αποικιακή δύναμη στη Νοτιοανατολική Ασία. Με βάση την κατάταξη κατά κεφαλήν, οι πλούσιες χώρες παραμένουν οι πλουσιότερες, αλλά κατά πολύ λιγότερο από όσο πριν. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, όταν τα εισοδήματα προσαρμοστούν σε ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης, το κατά κεφαλήν εισόδημα των χωρών όπως η Γαλλία, η Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν 20 έως 30 φορές εκείνο της Κίνας και της Ινδίας το 1980. Μέχρι το 2014, η διαφορά είχε συρρικνωθεί στις έξι έως δέκα φορές για την Ινδία και μόλις τρεις έως τέσσερις φορές για την Κίνα. Οι μεσαίες τάξεις στα σημερινά πλουσιότερα έθνη είναι τώρα όχι σε τόσο πολύ καλύτερη κατάσταση από ό, τι οι μεσαίες τάξεις σε ορισμένες χώρες αναπτυσσόμενων αγορών.
Την ίδια στιγμή, οι μεσαίες τάξεις των πλουσιότερων εθνών έχουν επίσης βιώσει μεγάλες αυξήσεις στην ανισότητα στο εσωτερικό των κοινωνιών τους. Η ενσωμάτωση της ασιατικής εργασίας και των παγκόσμιων αλυσίδων εφοδιασμού εμπορευμάτων στην παγκόσμια οικονομία έχει μετατοπίσει τον πλούτο προς τα πάνω, στους διευθυντές των παγκόσμιων επιχειρήσεων. Αυτοί, μαζί με τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που παρέχουν πίστωση για τις παγκόσμιες επενδύσεις, το εμπόριο και τις κατασκευές, έχουν δει το μερίδιό τους στο παγκόσμιο εισόδημα να κάνει άλμα προς τον ουρανό. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το μερίδιο του συνολικού εισοδήματος που πηγαίνει στο κορυφαίο 1% των μισθωτών σχεδόν διπλασιάστηκε κατά την διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών, από 8% το 1980 σε 18% το 2010. Στην Αυστραλία, τον Καναδά, την Ιρλανδία, τη Νέα Ζηλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, το ποσοστό που πηγαίνει στο κορυφαίο 1% έχει ομοίως αυξηθεί κατά μιάμιση έως δύο φορές από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Στην Ευρώπη, τα μερίδια που πηγαίνουν στο κορυφαίο 1% δεν έχουν πάντα αυξηθεί τόσο πολύ, ανεβαίνοντας κατά ένα κλάσμα από τα επίπεδα του 1980 στην Γερμανία και καθόλου στην Ολλανδία. Στις περισσότερες Σκανδιναβικές και νοτιο-ευρωπαϊκές χώρες, ωστόσο, το μερίδιο που πηγαίνει στο κορυφαίο 1% σχεδόν διπλασιάστηκε κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά ευρύτερα, η ανισότητα εξακολουθεί να είναι σε άνοδο. Στην Γερμανία, για παράδειγμα, ακόμη και αν τα κέρδη στο κορυφαίο 1% ήταν περιορισμένα, η ανισότητας σε ολόκληρη την κατανομή του εισοδήματος εξακολουθεί να αυξάνεται: Ο συντελεστής Gini για το διαθέσιμο εισόδημα αυξήθηκε από 0,25 το 1985 σε 0,29 το 2011, μια μεγαλύτερη αύξηση σε αναλογικούς όρους από ό, τι στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου αυξήθηκε από 0,34 σε 0,39 κατά την ίδια χρονική περίοδο.
Η άνοδος του Διαδικτύου, στο οποίο ανταλλάσσονται τρισεκατομμύρια δολάρια και εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια εσόδων δημιουργούνται με λίγους ή χωρίς καθόλου εργαζομένους μεσαίας ειδίκευσης ή χειρώνακτες, έχει μετατοπίσει περαιτέρω την κατανομή του πλούτου και του εισοδήματος. Έτσι, η Alphabet Inc., ιδιοκτήτρια της Google και η πιο πολύτιμη επιχείρηση στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα, απασχολεί 61.000 εργαζόμενους στις Ηνωμένες Πολιτείες˙ η επόμενη πιο πολύτιμη εταιρεία, η Apple, απασχολεί 76.000 άτομα στην χώρα. Αντίθετα, στο αποκορύφωμά της, η General Motors είχε 618.365 εργαζόμενους στις ΗΠΑ. Ακόμη και η Airbnb με συνολικά 1.600 εργαζόμενους έχει χρηματιστηριακή αξία πάνω από 25 δισεκατομμύρια δολάρια. Απλά δεν είναι πλέον απαραίτητο να υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων που φτιάχνει πράγματα ή παρέχει υπηρεσίες για να δημιουργηθεί αξία δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ταυτόχρονα, η ροή της παγκόσμιας παραγωγής σε χώρες με χαμηλότερους μισθούς στόχευσε εργαζόμενους στον αναπτυγμένο κόσμο που άλλοτε απολάμβαναν υψηλόμισθη εργασία –σε αμφότερες τις βιομηχανίες των υπαλλήλων και των εργατών- και στέρησαν σε πολλούς τα προς το ζην. Μια μελέτη από οικονομολόγους στο MIT εκτιμά ότι έχουν χαθεί 2,4 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ λόγω της μετατόπισης από την τοπική παραγωγή στις εισαγωγές [7]. Έτσι, τα τελευταία 30 χρόνια, οι καρποί της παγκόσμιας ανάπτυξης εντός των πλούσιων χωρών έχουν συγκεντρωθεί εντόνως στα χέρια των παγκόσμιων διευθυντών, στελεχών και χρηματοοικονομικών [στελεχών]. Ως αποτέλεσμα, εκείνοι στις μεσαίες και κατώτερες τάξεις -τα μεσαία στελέχη και οι ιδιοκτήτες των τοπικών επιχειρήσεων μικρής κλίμακας, για παράδειγμα- αισθάνονται ότι έχουν μείνει πίσω και χάνουν το καθεστώς τους της μεσαίας τάξης μέσα στην ίδια τους την χώρα. Και πολλοί κυριολεκτικά το έχασαν: Μια νέα μελέτη από το Pew Research Center [8] διαπίστωσε ότι ενώ το 61% των ενηλίκων των ΗΠΑ ζούσε σε νοικοκυριά της μεσαίας τάξης το 1971, μέχρι το 2014 το μερίδιο είχε πέσει στο 50%.
Στις αναπτυσσόμενες χώρες, εκείνοι που έχουν καταφέρει να αποκτήσουν μια εκπαίδευση ή ένα κομμάτι κεφαλαίου και μετακόμισαν στις πόλεις ήταν σε θέση να αφήσουν την πικρή φτώχεια πίσω τους. Εκατομμύρια έχουν αποκτήσει υπαλληλικές θέσεις εργασίας και τα παρελκόμενα της ζωής της μεσαίας τάξης. Πολλοί από αυτούς εντός της μεσαίας τάξης έχουν πλέον τα μέσα για να μεταναστεύσουν σε αναπτυγμένες χώρες. Αν και η απόδειξη είναι ισχυρή ότι οι μετανάστες δεν παίρνουν τις δουλειές από τους Αμερικανούς -τείνουν να λαμβάνουν θέσεις εργασίας στα υψηλότερα και χαμηλότερα άκρα του φάσματος, όπως οι γιατροί και οι μηχανικοί ή οι εργάτες στις κατασκευές και την γεωργία- η αύξηση της μετανάστευσης συνέβαλε στην άποψη της μεσαίας τάξης ότι ο κόσμος της αλλάζει πέρα από κάθε αναγνώριση. Με το να κατηγορούν τους μετανάστες για τις οικονομικές δυσκολίες που στην πραγματικότητα προκλήθηκαν από τις αλλαγές στην παγκοσμιοποίηση και την τεχνολογία, οι σωβινιστές (nativists) τροφοδοτούν την δυσαρέσκεια, χρησιμοποιώντας εκκλήσεις για περιορισμένη μετανάστευση ώστε να πολώσουν την εσωτερική πολιτική. Ακόμα κι αν η μετανάστευση έχει ενισχύσει την οικονομία των ΗΠΑ και εμπλουτίσει το πολιτισμός τους, τα νέα πρότυπα της παγκόσμιας ανισότητας προκαλούν τόσο τους Αμερικανούς όσο και τους Ευρωπαίους να στραφούν ενάντια σε αυτό που θα έπρεπε να είναι μια πηγή οικονομικής ισχύος και ανανέωσης.
30032016-2.jpg
Ένας μοναχικός διαδηλωτής του Occupy Wall Street κάθεται απέναντι από το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, στις 8 Ιουνίου 2012. BRENDAN MCDERMID / REUTERS
----------------------------------
Η δυσαρέσκεια ενάντια στην αυξανόμενη ανισότητα είναι αισθητή μέσα στον αναπτυσσόμενο κόσμο, επίσης. Εκείνοι που παραμένουν κολλημένοι στα χωριά και τις παραγκουπόλεις, ή που εργάζονται σε ορυχεία και άλλες επικίνδυνες εργασίες, αισθάνονται παγιδευμένοι από την φτώχεια και όμως χλευάζουν το θέαμα εκείνων που έχουν αποκτήσει σκανδαλώδη ποσά πλούτου. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι η Αραβική Άνοιξη, η οποία ήταν κατά πολύ ένα σύμπτωμα της βαθιάς οικονομικής κακουχίας, ξέσπασε την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κραυγή στους δρόμους κατά την διάρκεια της αιγυπτιακής επανάστασης του 2011 ήταν, «Φορούν τις τελευταίες τάσεις της μόδας, ενώ ζούμε δέκα σε ένα δωμάτιο!». Σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, η ανισότητα έχει αυξηθεί απότομα. Στην Ινδονησία και την Ινδία, ο συντελεστής Gini έχει αυξηθεί σημαντικά -στην τελευταία, σχεδόν όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1980. Στην Κίνα, ο συντελεστής Gini έχει αυξηθεί κατά δύο φορές περισσότερο από όσο στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθιστώντας την Κίνα μια από τις πιο άνισες χώρες στον κόσμο. Μια πρόσφατη έκθεση των Ηνωμένων Εθνών [9] σημειώνει ότι μεταξύ 1990 και 2010, η εισοδηματική ανισότητα στις αναπτυσσόμενες χώρες αυξήθηκε κατά 11%˙ πιο σημαντικό, περισσότερο από το 75% του πληθυσμού στις αναπτυσσόμενες κοινωνίες ζει σε μέρη όπου η ανισότητα είναι σήμερα μεγαλύτερη από ό, τι το 1990.
Αυτή η απογοήτευση απηχεί σε παγκόσμιο επίπεδο, επίσης. Οι μεγάλες αναδυόμενες οικονομίες στην Ασία, την Λατινική Αμερική και την Μέση Ανατολή είναι θυμωμένες για το ότι εξακολουθούν να παραμένουν έξω από τους ηγετικούς ρόλους στους μεγάλους θεσμούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης, δημιουργημένους από τις αναπτυγμένες χώρες. Το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξακολουθούν να είναι κατά κύριο λόγο αποκλειστικά ευρω-αμερικανικό κλαμπ. Η τάση αυτή πιέζει τις αναπτυσσόμενες χώρες να εμφανίζουν πιο επιθετικές συμπεριφορές. Ώθησε την Κίνα, για παράδειγμα, να δημιουργήσει την δική της Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων Υποδομών (Asian Infrastructure Investment Bank) ως εναλλακτική λύση για την Παγκόσμια Τράπεζα. Γι αυτό, επίσης, εν μέρει η Κίνα έχει αρχίσει να επιβάλλεται στρατιωτικά στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Θέλει να αποδείξει ότι κι εκείνη είναι μια κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη.
Δυστυχώς, δεν θα ήταν ρεαλιστικό να παρουσιάσει κάποιος απλές ή εύκολες λύσεις για αυτήν την αυξανόμενη ανισορροπία. Αλλά τα έθνη μπορούν να ξεκινήσουν με την υιοθέτηση εθνικής νομοθεσίας η οποία να παρέχει περισσότερες ευκαιρίες και βασικές υπηρεσίες, καθώς και βασική οικονομικά προσιτή υγειονομική περίθαλψη, στέγαση και κοινωνική ασφάλιση, ώστε να μειωθεί η έκταση και ο πόνος της ανισότητας στο εσωτερικό των κοινωνιών τους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό συνεπάγεται να γίνει το κολέγιο πιο προσιτό για μαθητές από την μεσαία και την εργατική τάξη˙ συνεπάγεται την μείωση του κόστους της υγειονομικής περίθαλψης˙ την επαναρύθμιση των ομοσπονδιακών δανειστών για να παρέχουν υποστήριξη σε φερέγγυους δανειολήπτες˙ και την μεταφορά μέρος του βάρους της Κοινωνικής Ασφάλισης στα υψηλά εισοδήματα. Αυτή η τελευταία τακτική μπορεί να κάνει την οικονομία να φαίνεται λιγότερο άδικη, χωρίς να χρειάζεται να αυξηθούν οι δημόσιες δαπάνες. Η ίδια η εισοδηματική ανισότητα δεν είναι επιβλαβής εάν η μόνη διαφορά που κάνει είναι το είδος του αυτοκινήτου ή το έργο τέχνης ή τις διακοπές που κάποιος μπορεί να αντέξει οικονομικά. Αλλά η εισοδηματική ανισότητα γεννά οργή, άγχος, και δυσπιστία όταν επηρεάζει το αν οι άνθρωποι μπορούν να μορφώσουν τα παιδιά τους, να έχουν αξιοπρεπή στέγαση, να αντέχουν την υγειονομική περίθαλψη, και να πληρούν τις προϋποθέσεις για καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, η μείωση των ανισοτήτων μεταξύ των εθνών δεν μπορεί να αντιστραφεί, και αυτό είναι ένα καλό πράγμα. Αλλά η αποδοχή της [μείωσης των ανισοτήτων μεταξύ κρατών] καλεί για μια γενική αναθεώρηση των θεσμών της παγκόσμιας διακυβέρνησης (συμπεριλαμβανομένων των καλύτερων θεσμών για να αντιμετωπίσουν τις αναπόφευκτα διογκούμενες ροές των μεταναστών και των προσφύγων). Αν δεν αναγνωρίσουμε αυτές τις αλλαγές και δεν ανταποκριθούμε αναλόγως, τόσο στο εσωτερικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, η εσωτερική πολιτική του κόσμου και οι διεθνείς σχέσεις θα γίνουν όλο και πιο ακραίες και επικίνδυνες.
Cophttp://www.foreignaffairs.gr/articles/70750/jack-a-goldstone/ploysioteros-kosmos-ftoxotera-ethni?page=showyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνσηwww.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.grκαι στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τι πουλάει περισσότερο η Volkswagen;

Τι πουλάει περισσότερο η Volkswagen;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Volkswagen-Tiguan_1
Πόσο θα κοστίζει το νέο VW Tiguan;

Το Golf GTI βγαίνει στις πίστες
Horn Michael VW1200
Παραιτήθηκε ο πρόεδρος της VW στις ΗΠΑ
Οχι δεν είναι τα αυτοκίνητά της! Είναι γευστικά, καταναλώνονται πολύ γρήγορα, αλλα δε τα λες και ιδιαίτερα οικονομικά. Παρόλα αυτά σκίζουν σε πωλήσεις…
Tα διάσημα λουκάνικα Volkswagen έσπασαν κάθε ρεκόρ πωλήσεων το 2015, ενώ και το 2016 οι πωλήσεις είναι ανοδικές. Και μπορεί στην Ελλάδα να μην είναι γνωστά, όμως τα Volkswagen Currywurst θεωρούνται ένας από τους πιο εκλεκτούς μεζέδες στην Γερμανία και σε αρκετά μέρη του κόσμου. Παράγονται υπό την VW και ενώ στην αρχή είχαν σκοπό να μοιράζονται στις καντίνες και τα εστιατόρια της εταιρίας, στην συνέχεια δόθηκαν και στην ευρύτερη κατανάλωση μέσω των σούπερ μάρκετ.
Το 2015 μάλιστα ήταν η χρονιά τους, καθώς πουλήθηκαν πάνω από 7,3 εκατομμύρια από αυτά τα πικάντικα λουκάνικα, σχεδόν ένα εκατομμύριο περισσότερα από όσα πουλήθηκαν το 2014. Σημειώστε πως για πρώτη φορά τα λουκάνικα της VW ξεπέρασαν σε πωλήσεις -παγκοσμίως- τα αυτοκίνητα της, αφού το 2015 πουλήθηκαν 5,82 εκατομμύρια.
Σημειώστε τα πολύ καλής ποιότητας λουκάνικα της VW (τα έχουμε γευτεί στις εκθέσεις αυτοκινήτων) με τη μυστική συνταγή, συνοδεύονται και από την κέτσαπ της VW, η οποία με 608.208 κιλά έσπασε το ρεκόρ των 536.826 κιλών…
http://www.newsauto.gr/ti-poulaei-perissotero-h-vw/
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)